Επενδύσεις και ξεπουλήματα

Της Μαριάνας Πυργιώτη από την "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ"
http://www.makthes.gr/news/politics/63065/

Ημερομηνία: 13/10/2010

Διάδωσέ το 

Ιστορίες γραφειοκρατικής τρέλας

Σε αυτή τη χώρα ακόμη και ο Άσπρος Λαγός ή ο γάτος του Τσέστερ φαντάζουν απολύτως “λογικοί” χαρακτήρες! Και αν, παρ’ ελπίδα, κάποιοι απορούν και, σαν την Αλίκη, δεν βγάζουν νόημα αλλάζοντας θέση στο τραπέζι του τσαγιού ή μιλώντας με ασώματες κεφαλές γάτων, το πρόβλημα είναι δικό τους.

Η χώρα δεν έχει πρόβλημα. Είναι απολύτως… συντονισμένη στην παράνοια, σαν μια χώρα θαυμάτων. Χθες, το πρακτορείο Bloomberg, θέλοντας να καταδείξει τι σημαίνει ελληνική γραφειοκρατία και πώς οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν την αποκεφάλιζαν αλλά προτιμούσαν να χάνουν επενδύσεις, δημοσίευσε μια ιστορία την οποία αφηγήθηκε ένας φιλόδοξος πρώην επενδυτής, ο Αντουάν Μααλούφ, της εταιρείας MMC Group, με έδρα το Μονακό.

Ας θεωρήσουμε λοιπόν, για την οικονομία της συζήτησης, ότι όλα τα κρίσιμα στοιχεία, όπως, π.χ., η αξιοπιστία του ομίλου, τα στοιχεία και τα μεγέθη, είναι αξιόπιστα, κι ας μείνουμε στην αφήγηση:

«Λίγο πριν από το Πάσχα του 2008, ο Αντουάν Μααλούφ επισκέφτηκε τα γραφεία της τότε υπουργού Τουρισμού Φανής Πάλλη-Πετραλιά, με ένα ασυνήθιστο αίτημα: ήθελε να αγοράσει ένα ελληνικό νησί. Ο γενικός διευθυντής τής επενδυτικής εταιρείας MMC Group, με έδρα το Μονακό, έβαλε πάνω στο μαονένιο τραπέζι συσκέψεων, κάτω από τη μύτη της υπουργού, περί τα 15 δισ. ευρώ (21 δισ. δολ.), υπό τη μορφή εγγυήσεων, οι οποίες είχαν εκδοθεί από μερικές από τις μεγαλύτερες τράπεζες σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Η ιδέα του Μααλούφ ήταν απλή. Ο επενδυτικός του όμιλος θα πλήρωνε γύρω στα 120 εκατ. ευρώ για τον ‘Πάτροκλο’, ένα άγονο νησί στον Σαρωνικό, που οι ντόπιοι ψαράδες αποκαλούν και ‘Γαϊδουρονήσι’, και θα το μετέτρεπε με τα υπόλοιπα χρήματα του τεράστιου επενδυτικού πακέτου σε θεματικό πάρκο, στιλ Λας Βέγκας. Το νησί είναι σε πολύ μικρή απόσταση από την Αθήνα, και ο 63 χρονος Μααλούφ σχεδίαζε να το γεμίσει καζίνα, γήπεδα γκολφ, πολυτελή ξενοδοχεία ικανά να φιλοξενήσουν περί τα 50.000 άτομα και μια μαρίνα χωρητικότητας χιλιάδων γιοτ. Η επένδυση θα έδινε δουλειά σε 8.000 Έλληνες, σε μια εποχή που η χώρα κυνηγούσε θέσεις εργασίας και η Ντονατέλα Βερσάτσε είχε ήδη υπογράψει συμβόλαιο για να κατασκευάσει ένα πολυτελές ξενοδοχείο. ‘Το μόνο που χρειαζόμουν για να αρχίσω ήταν μια επιστολή στην οποία η κυβέρνηση θα δεσμευόταν να συνδράμει για να ξεπεραστεί η γελοία ελληνική γραφειοκρατία’, δήλωσε ο Μααλούφ. ‘Ήθελα μια δέσμευση, μια επίσημη γραπτή δέσμευση’. Σε απάντηση, η τότε υπουργός Τουρισμού του είπε: ‘Η ελληνική κυβέρνηση σας δίνει την πλήρη υποστήριξή της. Έχετε τις ευλογίες μας’. ‘Επομένως, θα μου δώσετε την επιστολή;’ επανέλαβε ο Μααλούφ. ‘Τι;’ του απάντησε η κ. Πάλλη-Πετραλιά. ‘Δεν εμπιστεύεστε την κυβέρνηση της Ελλάδος;’. Ο Μααλούφ λέει ότι δεν πήρε ποτέ την επιστολή που ήθελε, και η επένδυση στον ‘Πάτροκλο’ ματαιώθηκε. Έπεσε θύμα της γραφειοκρατικής παράλυσης και της θεσμοθετημένης διαφθοράς που ο έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πασχίζει τώρα να ελέγξει.”

Αν λοιπόν το περιστατικό εξελίχθηκε έτσι, ή κάπως έτσι, δεν ξέρει κανείς αν θα πρέπει να κλάψει ή να γελάσει με τον χειρισμό τής τότε κυβέρνησης. Να υπενθυμίσουμε μερικά απλά και βασικά θεματάκια: Τα νησιά, οι άδειες για καζίνα, τα ξενοδοχεία κλπ. σε πακέτο ύψους 15 δισ. δεν μπορεί να είναι θέμα μιας συνάντησης ανάμεσα σε έναν ή μία υπουργό και σε έναν επενδυτή. Εκτός κι αν είχαν προηγηθεί καμιά δεκαριά κυβερνητικές συσκέψεις, όπου ο πρωθυπουργός και οι συναρμόδιοι υπουργοί είχαν εξετάσει την πρόταση ενδελεχώς. Τότε και μόνον τότε ένας υπουργός Τουρισμού θα μπορούσε σε ένα τελικό ραντεβού να δώσει είτε τις ευλογίες είτε… τα παπούτσια στο χέρι σε έναν επενδυτή. Συνέβη κάτι τέτοιο; Και τι αποφάσισαν τότε οι έχοντες την ευθύνη; Αν λέει αλήθεια ο Αν. Μααλούφ, ήθελαν την επένδυση αλλά δεν του έδωσαν την επιστολή -κάτι σαν επίσημο πράσινο φως. Γιατί; Εθίγησαν από το αίτημα που για μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι παραπάνω από λογικό; Μήπως δεν ήθελαν μια τέτοια επένδυση σε στιλ Λας Βέγκας και έβαλαν τη Φ. Πετραλιά  να χειριστεί όπως εκείνη νόμιζε την άρνηση; Μήπως δεν την πήραν στα σοβαρά, διότι, π.χ., είχαν άλλη εικόνα από αυτήν που δίνει το πρακτορείο για το κύρος και την αξιοπιστία του επενδυτικού ομίλου; Ό,τι και να συνέβη, όποια κι αν ήταν η απόφαση, ο χειρισμός ήταν για γέλια ή για κλάματα.

Το ίδιο -ο κλαυσίγελος, δηλαδή- ισχύει σήμερα, καθώς, αφού ουσιαστικά χρεοκοπήσαμε, ανακαλύψαμε όλοι μαζί το “θαύμα θαύμα!” τέτοιων επενδύσεων. Δηλαδή, φιλέτα του δημοσίου, όπως το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, να δίδονται σε ξένους για χρήσεις γης, όπως περίπου αυτές του Αν. Μααλούφ. Πριν από τη χρεοκοπία, αυτά ήταν -αν θυμάστε- κυοφορούμενα σκάνδαλα, ύποπτο ξεπούλημα της περιουσίας του λαού, καταστροφή περιοχών ιδιαιτέρου κάλλους, έξαλλοι κάτοικοι των γύρω περιοχών που θα ήθελαν το Γαϊδουρονήσι ως έχει, προσφυγές επί προσφυγών και καταγγελίες για λεόντειες συμβάσεις που η επόμενη κυβέρνηση φυσικά και θα επαναδιαπραγματευόταν. Θα ήταν πρωτοσέλιδα και εκπομπές, φωνές και πύρινα άρθρα τα οποία θα ελεεινολογούσαν τους νεοφιλελεύθερους που δίνουν τώρα και τα “μπακίρια της οικογένειας”, για να γίνει Λας Βέγκας η Αττική κλπ.

Γι’ αυτό, κάποια μέρα, μας βλέπω συλλογικά, σαν μια “Αλίκη”, να χτυπάμε τα χέρια στο δικαστήριο, να ψηλώνουμε απότομα και να φωνάζουμε αναποδογυρίζοντας τα πάντα: «Δεν είστε παρά ένα μάτσο τραπουλόχαρτα».