Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Συνελήφθησαν τρία άτομα για τη ληστεία στο μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας


Σε συλλήψεις έχουν ήδη μετατραπεί οι προσαγωγές τριών ατόμων που φέρονται να εμπλέκονται στην ληστεία που είχε γίνει στις 17 Φεβρουαρίου στο παλαιό μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Οι αστυνομικοί έχουν ήδη βρει μεγάλο αριθμό από τα αρχαία αντικείμενα που είχαν κλαπεί. Οι συλληφθέντες είναι ένας 41χρονος άνεργος που ζει στην Αθήνα, ένας 50χρονος εργολάβος από την Πάτρα και ένας 36χρονος άνεργος επίσης από την αχαϊκή πρωτεύουσα, στην κατοχή των οποίων βρέθηκαν αντικείμενα. Ερευνάται και η συμμετοχή και άλλων ατόμων στην υπόθεση.
Σύμφωνα με πληροφορίες οι αστυνομικοί κατάφεραν να φθάσουν στην σύλληψη των ατόμων, αφού πρώτα ερευνούσαν προσεκτικά κάθε υπόθεση αρχαιοκαπηλίας που εξιχνίαζαν. Και τούτο διότι εκτιμούσαν, ότι όσοι εμπλέκονται σε αυτές τις υποθέσεις, είναι πιθανόν να έρχονταν σε επαφή με άτομα που ίσως να ήθελαν πουλήσουν αρχαία αντικείμενα που είχαν κλαπεί από την Αρχαία Ολυμπία.
Έτσι σύμφωνα με πληροφορίες αστυνομικός κατάφερε να πλησιάσει έναν εκ των δραστών και προσποιούμενος τον ενδιαφερόμενο αγοραστή για αντικείμενα που είχαν κλαπεί, κατάφερε να τον συλλάβει. Η διαπραγμάτευση γινόταν για ένα χρυσό δαχτυλίδι της μυκηναϊκής εποχής του 15ου αιώνα αντί του ποσού των 300.000 ευρώ.Στην συνέχεια κατά την διάρκεια της προανάκρισης οι αστυνομικοί ταυτοποίησαν και τα δύο άλλα άτομα.
Παράλληλα, σύμφωνα με πληροφορίες εντοπίστηκε στην Ηλεία και ο χώρος που οι συλληφθέντες είχαν κρύψει τα κλαπέντα αρχαία αντικείμενα.
Μετά την καταμέτρηση αλλά και την ταυτοποίηση, θα πραγματοποιηθεί έρευνα από τους αρχαιολόγους, για διαπιστωθεί αν λείπει ή όχι κάποιο από τα αντικείμενα, αλλά και σε τι κατάσταση βρίσκονται.
www.kathimerini.gr

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Τι κάνει έξαλλους τους Σκοπιανούς οδηγούς που έρχονται στην Ελλάδα;

Posted by D-Mak in FYROM news
 

fyrom pinakides Τι κάνει έξαλλους τους Σκοπιανούς οδηγούς που έρχονται στην Ελλάδα;Μα φυσικά το αυτοκόλλητο με την ένδειξη FYROM που επικολλούν οι Ελληνικές συνοριακές αρχές σε κάθε αυτοκίνητο με Σκοπιανές πινακίδες.
Το αυτοκόλλητο που καταλαμβάνει το 1/3 της πινακίδας, αναφέρει στην Ελληνική και στην Αγγλική γλώσσα ό,τι τα Σκόπια αναγνωρίζονται από την Ελλάδα ως ΠΓΔΜ/FYROM
Βάσει του Μνημονίου Εφαρμογής της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, οι Ελληνικές συνοριακές αρχές  έχουν κάθε δικαίωμα να επικολλούν το αυτοκόλλητο με την ένδειξη FYROM και οι Σκοπιανοί είναι υποχρεωμένοι να το δεχτούν αν θέλουν να εισέλθουν στην χώρα μας.
Αυτό βέβαια δεν μπορούν να το χωνέψουν καθόλου οι Σκοπιανοί. Σε διάφορα σχόλια  τους που διαβάσαμε για το ζήτημα στο Σκοπιανό Kirilica και στο Αλβανικό Portalb,  οι Σκοπιανοί  επισημαίνουν πως το θεωρούν άκρως Ταπεινωτικό για τους εαυτούς τους.
Εμείς να τους ευχηθούμε… Περαστικά τους!!
http://history-of-macedonia.com/2012/06/20/eksalloi-skopianoi-odigoi-ellada/

Προκλήσεις από Σκοπιανούς στην 25η Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Γαλλοφωνίας

%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF+1 Η Σερραία Βουλευτής που ξεσκέπασε τους Σκοπιανούς


Τη Βουλή των Ελλήνων, ως μέλος της Eλληνικής Αντιπροσωπείας εκπροσώπησε η Βουλευτής Σερρών της Νέας Δημοκρατίας κ. Φωτεινή Αραμπατζή στην 25η Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Γαλλοφωνίας, της Περιφέρειας της Ευρώπης, που πραγματοποιήθηκε στην πόλη του Μοντρέ στις 19, 20 και 21 Νοεμβρίου 2012 με θέμα : «Ο ρόλος της Γαλλοφωνίας στην Οικονομική Διακυβέρνηση».
Η Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Γαλλοφωνίας συνιστά το κοινοβουλευτικό σκέλος του Διεθνούς Οργανισμού και αποτελείται από εκπροσώπους Κοινοβουλίων,  Περιφερειών, Διεθνών Οργανισμών, αριθμώντας συνολικά 78 μέλη.
Η Σερραία Βουλευτής συμμετείχε νωρίτερα και στη Διάσκεψη των Προέδρων της Περιφέρειας Ευρώπης, που απαρτίζεται από 30 μέλη, όπου η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά.
arampatzi1 Η Σερραία Βουλευτής που ξεσκέπασε τους Σκοπιανούς
Η  Βουλευτής Σερρών  Φωτεινή Αραμπατζή
Στην ομιλία, που ακολούθησε το καλωσόρισμα της χώρας μας  από τον Πρόεδρο της Περιφέρειας Ευρώπης κ. Jean – Paul Wahl, η κ. Αραμπατζή είπε ότι είναι μεγάλη χαρά και τιμή να εκπροσωπεί το ελληνικό Κοινοβούλιο στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Γαλλοφωνίας και αναφέρθηκε στους πολύ ισχυρούς δεσμούς της Ελλάδας με τη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα. Δεσμούς που εδράζονται, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε,  σε κοινές αρχές και αξίες και  συνδέονται με την εγκαθίδρυση και ανάπτυξη της δημοκρατίας και της ειρήνης, την υποστήριξη του κράτους Δικαίου και των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Στις εργασίες της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης συμμετείχε και η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, η αντισυμβατική συμπεριφορά της οποίας προκάλεσε την αντίδραση της Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Συγκεκριμένα η κίνηση της εκπροσώπου της FYROM να καλύψει εντέχνως με λευκό χαρτί την πινακίδα αναγραφής του ονόματός τους ως FYROM στις εργασίες της Συνέλευσης, ώστε να εμφανίζεται ως Μακεδονία, είχε ως αποτέλεσμα την διαμαρτυρία της  Βουλευτή τόσο προς τον Γενικό Γραμματέα – Γερουσιαστή κ. Jacques Legendre όσο και προς  τον Πρόεδρο της Περιφέρειας Ευρώπης.
Την προφορική διαμαρτυρία ακολούθησε και γραπτό υπόμνημα, που κατέθεσε η Φωτεινή Αραμπατζή, στο οποίο επικαλέστηκε τις αποφάσεις 817/1993 και 845/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, σύμφωνα με τις οποίες η εν λόγω χώρα οφείλει να αυτοπροσδιορίζεται στα διεθνή φόρα ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ( Π.Γ.Δ.Μ. – FYROM).
Πηγή: Serraia
Posted by D-Mak in Macedonian news

Άρθρο-φωτιά του Spiegel εναντίον Μέρκελ-Σόιμπλε για την Ελλάδα!

 Πρωτοφανή επίθεση στην γερμανική κυβέρνηση εξαπολύει το γερμανικό περιοδικό Spiegel και προειδοποεί το Βερολίνο ότι όσο μπλοκάρει τη λύση για την Ελλάδα τόσο οι ευρωπαίοι εταίροι χάνουν την υπομονή τους.

«Καθ' οδόν προς τις γερμανικές εκλογές, το φθινόπωρο του 2013, το Βερολίνο μπλοκάρει μια βιώσιμη λύση για την Ελλάδα. Οι Γερμανοί ηγέτες δεν θέλουν να εξοργίσουν τους ψηφοφόρους τους δίνοντας περισσότερα χρήματα στην Αθήνα, αλλά οι Ευρωπαίοι εταίροι τους χάνουν την υπομονή τους», γράφει σε ανάλυσή του το διαδικτυακό Spiegel, με τίτλο «Η αυταπάτη του Βερολίνου εμποδίζει την στρατηγική για την Ελλάδα».

Το γερμανικό περιοδικό αποδίδει ευθύνες στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανφκ Σόιμπλε για το αδιέξοδο και τον καταγγέλει ότι παρουσιάζει το πολιτικό χάος σαν στρατηγική!

«Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε είναι εξπέρ στο να παρουσιάζει σαν στρατηγική το πολιτικό χάος. Αλλά στην πραγματικότητα είναι αποφασισμένος να μην υπάρξει συνολική λύση και για το ελληνικό πρόβλημα και για την ευρω-κρίση, κάτι που ενοχλεί σφόδρα του εταίρους της Γερμανίας», λέει το περιοδικό.

«Στις Βρυξέλλες και στο ΔΝΤ γίνεται αντιληπτό ότι έφτασε η ώρα της ειλικρίνειας, ιδίως επειδή η γερμανική κυβέρνηση θέλει επίσης να παραμείνει η Ελλάδα στη νομισματική ένωση. Τα πράγματα δεν μπορεί να συνεχιστούν έτσι, λέει ένας διπλωμάτης της ΕΕ. Το ΔΝΤ ζητάει ανοιχτά μια «πραγματική λύση», και όμως αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από όσα συμβαίνουν τώρα», τονίζει το Spiegel.

Τις ευθύνες αποδίδει το Spiegel στη γερμανίδα καγκελάριο και ισχυρίζεται ότι μαζί με τον Σόιμπλε λένε ψέμματα στον γερμανικό λαό ενόψει των βουλευτικών εκλογών που θα γίνουν σε έναν χρόνο.

«Η ελληνική διάσωση είναι μια ιστορία κυβερνητικής αυταπάτης του Βερολίνου. Τον Μάϊο του 2010, αξιωματούχοι έλεγαν ότι ένα πακέτο βοήθειας 110 δισ. ευρώ θα ήταν αρκετό. Τώρα είναι σαφές ότι ακόμη και το δεύτερο πακέτο των 130 δισ. ευρώ είναι πολύ μικρό - και αυτό βασίζεται σε υπολογισμούς που έγιναν πριν από έξι μήνες. Είναι μια καταστροφή για τον Σόϊμπλε και την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ. Εν όψει των γερμανικών βουλευτικών εκλογών, του χρόνου, οι δύο πολιτικοί είναι αποφασισμένοι να μην παρουσιάσουν στους ψηφοφόρους έναν πραγματικό, και επομένως, ακριβό υπολογισμό του κόστους».

«Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι πολιτικοί επιχειρούν να βρουν τρόπους για να κλείσουν το χρηματοδοτικό κενό με λογιστικά τρικ. Φέρονται σαν να ήταν η στατιστική υπηρεσία της Ελλάδας», τονίζει το περιοδικό.

Το περιοδικό καταλήγει την πρωτοφανούς σκληρότητας ανάλυσή του λέγοντας ότι αν αποχωρήσει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας αυτό θα αποτελεί ομολογία αποτυχίας της Γερμανίας που θα εξαναγκαστεί να πληρώσει περισσότερα χρήματα στην Ελλάδα.

«Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αναμένεται για άλλη μια φορά να παίξει τον ρόλο του σωτήρα, συνεισφέροντας άλλα 7 δισ. ευρώ. Επειτα είναι και το θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.

Για την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε, ενδεχόμενη απόσυρση του ΔΝΤ θα ισοδυναμούσε με ομολογία αποτυχίας. Θα σήμαινε επίσης απώλεια σχεδόν 20 δισ. ευρώ για την βοήθεια προς την Ελλάδα. Και τότε η Γερμανία θα έπρεπε να συνεισφέρει με άλλα 6 δισ. ευρώ», καταλήγει το Spiegel.

Επίθεση και απο Στάινμπρουκ

Την ίδια ώρα, ο κύριος αντίπαλος της Ανγκελα Μέρκελ στις προσεχείς εκλογές Πέτερ Στάινμπρουκ εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στην καγκελάριο λέγοντας ότι δεν λέει την αλήθεια για την Ελλάδα.

«Είναι η ώρα της αλήθειας. Χορέψατε για υπερβολικά πολύ καιρό το χορό των επτά πέπλων πάνω στη μελωδία «ούτε δεκάρα για τους Έλληνες». Μετά ο χορός ξανάρχισε με το «όχι επιπλέον χρήματα για την Αθήνα», δήλωσε ο Στάινμπρουκ σε μια πολύ επιθετική ομιλία που εκφώνησε ενώπιον των βουλευτών της Μπούντεσταγκ.

«Η δημοσιονομική τρύπα της Ελλάδας δεν μπορεί να καλυφθεί χωρίς εξωτερική βοήθεια. Βρισκόμαστε από καιρό σε μια Ενωση όπου καθένας είναι εγγυητής του άλλου, πείτε το επιτέλους στους γερμανούς φορολογούμενους», τόνισε απευθυνόμενος στην Μέρκελ.

«Χρειάζεται μια συγκεκριμένη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους και όχι μια απλή αναβολή της εξυπηρέτησης του χρέους», συνέχισε.

Αμήχανη η Μέρκελ στη Γερμανική Βουλή - Αισιόδοξος ο Σόιμπλε

Η γερμανίδα καγκελάριος κατά την ομιλία της στην Μπούντεσταγκ απέφυγε να δώσε πλήρεις εξηγήσεις για την αποτυχία του Eurogroup και περιορίστηκε στον να συγχαρεί τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τη βοήθειά του και να υποστηρίξει ότι τη Δευτέρα ενδέχεται να υπάρξει συμφωνία για το ελληνικό ζήτημα.

Από την πλευρά του Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εμφανίστηκε αισιόδοξος ότι υπάρχει πρόοδος σε ότι αφορά την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού της Ελλάδας, προσθέτοντας ότι κάποιες άλλες χώρες της Ευρωζώνης θα προτιμούσαν την μείωση των επιτοκίων των δανείων της Ελλάδας σε ποσοστό κοντά στο μηδέν.

Τόνισε ακόμη ότι μια πιθανή συμφωνία μπορεί να επιτρέψει στα κράτη-μέλη να επιλέξουν ανάμεσα σε διαφορετικές λύσεις για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
bolaris.gr



Μετρό Θεσσαλονίκης: τέλος τα αρχαιολογικά στο σταθμό ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ


Ξεκινά η κατασκευή

Επιτέλους μία θετική εξέλιξη για το πολύπαθο έργο
22/11/2012 - 08:30
Μετρό Θεσσαλονίκης: τέλος τα αρχαιολογικά στο σταθμό ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ξεκινά η κατασκευή
Πραγματοποιήθηκε σήμερα στη Θεσσαλονίκη, συνάντηση για τον τακτικό έλεγχο προόδου των αρχαιολογικών εργασιών στα εργοτάξια του Μετρό, με τη συμμετοχή του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Έργων κ. Στράτου Σιμόπουλου, της Γενικής Γραμματέα Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη, της Διευθύντριας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων κ. Ευγενίας Γερούση, της Διευθύντριας Κλασικών Αρχαιοτήτων κ. Νικολέτας Βαλάκου, του  Διευθυντή του Μετρό Θεσσαλονίκης κ. Γιώργου Κωνσταντινίδη και του Συμβούλου της Αττικό Μετρό καθ. Μιχάλη Τιβέριου.

Κατά τη συνάντηση αξιολογήθηκε το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης των δυο αρχαιολογικών ανασκαφών που βρίσκονται σε εξέλιξη στους σταθμούς “Δημοκρατίας” και “Βενιζέλου”. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό, το πέρας των ανασκαφικών εργασιών τοποθετείται στα τέλη του επομένου Δεκεμβρίου και του επομένου  Ιανουαρίου, αντίστοιχα.

Επίσης, συζητήθηκε η προβολή των αρχαιοτήτων που αποκαλύφθηκαν κατά την ανασκαφή στο σταθμό “Αγ. Σοφία”, στο χώρο του σταθμού. Όπως είναι γνωστό, τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου αποδεσμεύτηκε από τις Υπηρεσίες Πολιτισμού το βόρειο τμήμα του σταθμού “Αγ. Σοφία”, στο οποίο τις επόμενες ημέρες ξεκινούν οι κατασκευαστικές εργασίες.

Κατά τη συνάντηση, οι δύο Γενικοί Γραμματείς εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τα θετικά αποτελέσματα της συνεργασίας μεταξύ των Υπηρεσιών των δύο Υπουργείων και της Αττικό Μετρό Α.Ε.

Σε δήλωσή του ο Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Έργων κ. Στράτος Σιμόπουλος, τόνισε: «Με υπομονή, επιμονή και πολύ δουλειά και σε πνεύμα συνεργασία, βήμα- βήμα, υλοποιούμε την δέσμευσή μας για το Μετρό Θεσσαλονίκης. Η παράδοση από το Υπουργείο Πολιτισμού για κατασκευαστικές εργασίες του βορείου τμήματος του σταθμού «Αγία Σοφία», αποτελεί μία έμπρακτη απόδειξη της προόδου που επιτυγχάνεται».

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στην αρχαιολογική έρευνα, η Γενική Γραμματέας Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη, δήλωσε: «Το Φεβρουάριο του 2010 το Υπουργείο Πολιτισμού εκπόνησε ένα σχέδιο για την ολοκλήρωση των αρχαιολογικών ερευνών στο Μετρό Θεσσαλονίκης, με ορίζοντα το τέλος του 2012. Αυτό εν τοις πράγμασι και με αγαστή συνεργασία με την Αττικό Μετρό και το συναρμόδιο Υπουργείο, τηρείται».

Σημειώνεται ότι στις 18 Νοεμβρίου ολοκληρώθηκαν οι εργασίες απορρύπανσης, από εξειδικευμένη  εταιρεία, των τμημάτων του σταθμού “Βενιζέλου” από τον υδράργυρο που είχε εντοπιστεί.

Πέραν των ανωτέρω, έχει ήδη παραδοθεί στην Ανάδοχο Κοινοπραξία ο χώρος του σταθμού “Παπάφη”, και το επόμενο διάστημα θα εγκατασταθεί το εργοτάξιο για να ξεκινήσει η κατασκευή του σταθμού.
http://www.ypodomes.com/index.php/statheri-troxia/metro/thessalonikis/item/16547-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8C-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%B1-%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AC-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE

Αρχές του 2013 διαγωνισμός τη Θαλάσσια Αστική Συγκοινωνία Θεσσαλονίκης


Nέα δεδομένα για το μέχρι πρότινως ξεχασμένο έργο

22/11/2012 - 08:45
Αρχές του 2013 διαγωνισμός τη Θαλάσσια Αστική Συγκοινωνία Θεσσαλονίκης
Μέχρι το τέλος του έτους ή το αργότερο στις αρχές του 2013 αναμένεται να προκηρυχθεί ο διαγωνισμός για τη θαλάσσια συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης, όπως ανακοίνωσε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Μέχρι το τέλος του έτους ή το αργότερο στις αρχές του 2013(το πιθανότερο) αναμένεται να προκηρυχθεί ο διαγωνισμός για τη θαλάσσια συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης, όπως ανακοίνωσε ο δήμαρχος της πόλης, Γιάννης Μπουτάρης.

Ο κ  Μπουτάρης τόνισε ότι η υλοποίηση του έργου θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, σημειώνοντας ότι ο φορέας υλοποίησης είναι η διαδημοτική επιχείρηση, στην οποία συμμετέχουν οι δήμοι Θεσσαλονίκης, Καλαμαριάς και Θερμαϊκού, ενώ αναμένεται να συμμετέχει και ο δήμος Πυλαίας.

Παράλληλα, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης υπογράμμισε ότι το τεχνικό κομμάτι, που αφορά τις υποδομές και τους σταθμούς, θα το αναλάβει η Εγνατία Οδός, ενώ η χρηματοδότηση θα γίνει με πόρους του ΕΣΠΑ.

Τέλος, σύμφωνα με τον κ. Μπουτάρη, ο διαγωνισμός προβλέπει εφτά καραβάκια, 200 θέσεων έκαστο, έξι που θα πλέουν στο Θερμαϊκό και ένα που θα είναι stand by.

Πηγή:Voria

Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος κατασκευάζεται στους χώρους του παλιού Ιππόδρομου στο Φαληρικό Δέλτα, στην Καλλιθέα


Ανάπλαση Δέλτα Φαλήρου : έργο-μαμούθ

Ανάπλαση Δέλτα Φαλήρου: επίσκεψη στο έργο-μαμούθ από τον Υπουργό ΠΕΚΑ κος Λιβιεράτος
«Ένα εργοτάξιο πολιτισμού, περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και ελπίδας για το μέλλον», χαρακτήρισε ο υπουργός ΠΕΚΑ Ευάγγελος Λιβιεράτος, το υπό κατασκευή Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), κατά τη σημερινή επίσκεψή του στους χώρους του εργοταξίου, όπου σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι εργασίες για την κατασκευή της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας, της νέας Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του εκπαιδευτικού και περιβαλλοντικού Πάρκου Σταύρος Νιάρχος, σε μία έκταση 170.000 τμ ζωτικού χώρου πρασίνου.

 Επιπλέον, προβλέπονται 2.000 θέσεις εργασίας «σε αυτήν τη μεγάλη επιχείρηση, η οποία θα φέρει την Αθήνα στον κόσμο», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο υπουργός, ευχαριστώντας παράλληλα το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για την προσφορά του.

Το μεγαλεπήβολο έργο, πρόκειται να κοστίσει περισσότερα από 550 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που διατίθεται εξ' ολοκλήρου από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ενώ, μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του, που υπολογίζεται περί τα τέλη του 2015, πρόκειται να παραδοθεί στο ελληνικό Δημόσιο.

«Το έργο αυτό θα αλλάξει τα δεδομένα της χώρας», δήλωσε από την πλευρά του ο Γιώργος Αγουρίδης, μέλος του ΔΣ του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και πρόεδρος του ΔΣ του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος ΑΕ, προσθέτοντας ότι «όλες οι πρωτοβουλίες του Ιδρύματος έχουν ως στόχο την κινητοποίηση και άλλων, που είναι σε θέση να βοηθήσουν τη χώρα σε αυτή την κρίσιμη στιγμή».
«Το χρωστάμε στους προγόνους μας και τα παιδιά μας. Παρά τις πολύ δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα μας σήμερα, όλοι πρέπει να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Πρέπει να στηρίξουμε τους θεσμούς της χώρας μας, δηλαδή την ίδια μας την ιστορία», τόνισε, μιλώντας για το έργο, σε μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του, ο πρόεδρος του ΔΣ του Ιδρύματος, Ανδρέας Δρακόπουλος.

Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος κατασκευάζεται στους χώρους του παλιού Ιππόδρομου στο Φαληρικό Δέλτα, στην Καλλιθέα. Το πάρκο, το οποίο θα φιλοξενεί γήπεδο ποδοσφαίρου, πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων, παιδική χαρά και χώρους αναψυχής, πρόκειται να ολοκληρωθεί και να παραδοθεί στον δήμο Καλλιθέας στο τέλος του 2013.

Η Λυρική Σκηνή και η Εθνική Βιβλιοθήκη έχουν σχεδιαστεί με τις πλέον σύγχρονες τεχνικές και περιβαλλοντολογικές προδιαγραφές, ενώ, το αισθητικό αποτέλεσμα εγγυάται η υπογραφή του διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο, ο οποίος έχει επιμεληθεί τα σχέδια.

«Γιορτάζουμε τον ήλιο και τον αέρα. Οι επισκέπτες θα αισθάνονται μέλη μίας κοινότητας», λέει ο αρχιτέκτονας στο βίντεο της εικονικής περιήγησης στο Κέντρο, η οποία γίνεται μέσα από τον ιστότοπο του Ιδρύματος.

Ενεργειακά, εξασφαλίζεται 100% αυτονομία για την κάλυψη των καθημερινών αναγκών των εγκαταστάσεων, μέσω φωτοβολταϊκών συστημάτων τα οποία θα επενδυθούν στο στέγαστρο των εγκαταστάσεων και πράσινης ενέργειας, ενώ, χρήση του δικτύου θα γίνεται μόνο κατά τη λειτουργία της Λυρικής Σκηνής, όπως εξηγεί ο τεχνικός διευθυντής του Ιδρύματος Θεόδωρος Μαραβέλιας.

Ταυτόχρονα, όσον αφορά τη χρήση νερού, αυτή θα γίνεται από γεωτρήσεις, χωρίς να επιβαρύνεται το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ, ενώ, υπάρχει πρόβλεψη για ανακύκλωση και φιλτράρισμα των υδάτων, προκειμένου να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των φυσικών πόρων.

Η επίσκεψη του κ. Λιβιεράτου στο εργοτάξιο του Κέντρου, συνδυάστηκε με την επίσκεψη Ιταλών φοιτητών αρχιτεκτονικής της περίφημης σχολής της Βενετίας, «επίσκεψη που δείχνει ότι υπάρχει μέλλον, υπάρχει φως» όπως ανέφερε ο υπουργός, προσθέτοντας ότι «τα νέα παιδιά είναι αυτά που θα μας οδηγήσουν σε μία νέα Ευρώπη».

http://www.ypodomes.com/index.php/anaplasis/anaplaseis-athinas/item/16582-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%AD%CE%BB%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B8-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C-%CF%80%CE%B5%CE%BA%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82

Ελλάδα καλεί Κατάρ... για επενδύσεις σε ακίνητα, ενέργεια και ναυτιλία!


23/11/2012 - 12:30

Ελλάδα καλεί Κατάρ... για επενδύσεις σε ακίνητα, ενέργεια και ναυτιλία!
Με μεγάλες προσδοκίες πηγαίνει στο Κατάρ την επόμενη εβδομάδα ο Αντώνης Σαμαράς, καθώς η προετοιμασία που έχει γίνει ανάμεσα στις δύο χώρες αφορά στην υπογραφή... «τουλάχιστον τεσσάρων» μνημονίων συνεργασίας σε τομείς που περιλαμβάνουν από την ενέργεια μέχρι... το Μουντιάλ του 2022.

Από το Μαξίμου διευκρινίζουν κατ΄αρχήν ότι το ταξίδι... θα γίνει, διαψεύδοντας φήμες ότι υπήρξε σκέψη αναβολής εξαιτίας του γνωστού προβλήματος που αντιμετωπίζει με το μάτι του ο πρωθυπουργός και το οποίο (κατά τις φήμες) επιδεινώθηκε από τα πολλά ταξίδια του τελευταίου διαστήματος.

Πλην άλλου απροόπτου, ο κ. Σαμαράς, συνοδευόμενος από συνεργάτες του, τον υπουργό Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη και τον υφυπουργό Ανάπτυξης Νότη Μηταράκη, θα φτάσει στη Ντόχα την ερχόμενη Τρίτη.

Ενδεικτικό της προετοιμασίας που έχει γίνει είναι ότι το ΤΑΙΠΕΔ ετοίμασε «αναφορά» με τα ώριμα επενδυτικά σχέδια, ώστε να τεθούν υπόψη της καταριανής πλευράς –η οποία, εκτός των άλλων, έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για προγράμματα real estate στη χώρα μας.

Οι πληροφορίες θέλουν την ατζέντα (που ολοκλήρωσαν προχθές οι διπλωματικές υπηρεσίες των δύο χωρών) πλούσια καθώς περιλαμβάνει σχέδια συνεργασίας στους εξής τομείς:

- Στους τομείς ενέργειας και εμπορικής Ναυτιλίας.

- Στο real estate –είναι γνωστό άλλωστε το σχετικό ενδιαφέρον του εμιράτου που περιλαμβάνει, πλην του Ελληνικού, και άλλα «φιλέτα» του τόξου Σούνιο-Φάληρο, όπως ο Αστέρας Βουλιαγμένης, και εμπορική αξιοποίηση ακατοίκητων νησιών.

- Σε θέματα υποδομών και τεχνογνωσίας κατά την προετοιμασία του Κατάρ για τη διοργάνωση... του Μουντιάλ το 2022 –εν προκειμένω η ελληνική τεχνογνωσία αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

-  Συνεργασία στον τομέα των τροφίμων –μεταξύ άλλων, συζητείται κοινοπραξία για την παραγωγή τροφίμων στην Ελλάδα με προορισμό αποκλειστικά το Κατάρ.

Τρίτη... και τυχερή;

Η προεργασία αφορά και τη σύσταση του (περίφημου) κοινού Επιχειρησιακού Συμβουλίου, η οποία αποτελεί πρόταση του εμιράτου και παρότι είχε συμφωνηθεί με την κυβέρνηση Παπανδρέου δεν προχώρησε.

Δεδομένου ότι είναι η τρίτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια που γίνονται συζητήσεις κορυφής μεταξύ Ελλάδας-Κατάρ για επενδυτικές δραστηριότητες (σ.σ. επί Κ. Καραμανλή το 2008 και επί Γ. Παπανδρέου το 2011) χωρίς να τελεσφορήσουν, οι γνωρίζοντες τις λεπτομέρειες «κρατούν μικρό καλάθι».

Από πλευράς κυβέρνησης, πάντως, επισημαίνεται ότι «έγινε πολύ καλή προετοιμασία» ώστε «αυτή τη φορά να υπάρξουν αποτελέσματα».


Πηγή:www.capital.gr

Η ΔΕΠΑ αλλάζει το παιχνίδι... της ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο


Στρατηγικής σημασίας η τελική ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, αναμονή από το ΤΑΙΠΕΔ

23/11/2012 - 13:29
Η ΔΕΠΑ αλλάζει το παιχνίδι... της ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο
Οι αναμενόμενες αλλαγές στη Συρία που θα στερήσουν από τη Ρωσία σημαντικά ερείσματα στην περιοχή, η απομάκρυνση της Τουρκίας από τον πρώην παραδοσιακό της σύμμαχο, το Ισραήλ, η προσέγγιση Ελλάδας και Κύπρου με το Ισραήλ, οι κυοφορούμενες αλλαγές στο Βόρειο Ιράκ σε σχέση με τη διευθέτηση του Κουρδικού, είναι φυσικό να προσδίδουν έναν κατά πολλούς, αναβαθμισμένο ρόλο, στον Ελληνικό χώρο. Αυτός σχετίζεται και με τα ενεργειακά, δηλαδή επί της ουσίας την άσκηση επιρροής μέσω της μεταφοράς ενέργειας ή της προμήθειας ενέργειας.

Με τα δεδομένα αυτά, ανάλογα με τα συμφέροντα και τις βλέψεις που έχει κάθε ένας από τους κυριότερους υποψήφιους αγοραστές, θα μπορούσε να αξιοποιήσει τη ΔΕΠΑ για:


* Τη διασφάλιση της μεταφοράς φυσικού αερίου προς την ΕΕ (Νότιος Διάδρομος, διασύνδεση με Ιταλία, συμμετοχή στον αγωγό ΤΑΡ), όπως στην περίπτωση Socar.

* Την «οχύρωση» γειτονικών προς την Ελλάδα αγορών (ΝΑ Ευρώπη, Δυτικά Βαλκάνια) έναντι εμπορικών «απειλών» εισόδου φυσικού αερίου σε ανταγωνιστικές τιμές. Περίπτωση Gazprom, η οποία αναπτύσσει τον αγωγό South Stream με στόχο την ΝΑ Ευρώπη, τα Δ. Βαλκάνια και το hub Baumgarten στην Αυστρία.

* Την πρόσβαση σε ποσότητες φυσικού αερίου από διαφορετικές πηγές με αξιοποίηση των διεθνών διασυνδέσεων της χώρας και της θέσης της ΔΕΠΑ στην εγχώρια αγορά, δημιουργία υπεραξιών, την ενίσχυση καθετοποίησης των ομίλων. Περίπτωση Μ+Μ (όμιλοι Μυτιληναίου και Βαρδινογιάννη που ήδη αντιπροσωπεύουν περίπου το 30% της εγχώριας ζήτησης).

Μέχρι στιγμής από τους 3 «παίκτες» μόνο η ρωσική Gazprom έχει «ανοίξει» τα χαρτιά της και ασκεί επικοινωνιακή πολιτική, προβάλλοντας με κάθε τρόπο την πρόθεσή της για νέες επενδύσεις για την τροφοδοσία νησιωτικών και απομονωμένων περιοχών, αλλά και για καλύτερες τιμές φυσικού αερίου.

Ο ρωσικός γίγας του φυσικού αερίου, δεν κρύβει ότι είναι διατεθειμένος να «πληρώσει ακριβά» τη ΔΕΠΑ. Πολύ ακριβότερα από την αξία της ως σύνολο εμπορικών συμβολαίων (προμήθειας και πώλησης 4,3 δισ. κ.μ. φυσικού αερίου το χρόνο) και συμμετοχών σε εταιρείες διανομής (τρεις ΕΠΑ σε Αττική, Θεσσαλία, Θεσσαλονίκη).


Αποκλεισμός του ανταγωνισμού

Από όλες τις αναλύσεις φαίνεται ότι το ενδιαφέρον της Gazprom δεν εστιάζεται τόσο στις ευκαιρίες που προσφέρει η ανάπτυξη της εγχώριας αγοράς, η οποία δεν αντιπροσωπεύει μεγάλες ποσότητες, όσο στο να «κλείσει» τις διόδους μεταφοράς φυσικού αερίου προς τα βόρεια της χώρας (Βουλγαρία).

Οι δίοδοι αυτές είναι οι διασυνοριακές διασυνδέσεις του Ελληνικού συστήματος με Τουρκία όπου θα καταλήξει το αέριο του Αζερμπαϊτζάν, ο τερματικός υγροποιημένου αερίου της Ρεβυθούσας, η δυναμικότητα του οποίου αναβαθμίζεται και οι διασυνδέσεις με Βουλγαρία (μια σε λειτουργία και μία που ετοιμάζεται).

Μέσω αυτού του συστήματος θα μπορούσε πολύ εύκολα να εισέλθει αέριο μη ρωσικής προέλευσης στις χώρες της ΝΑ Ευρώπης, (Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σερβία), οι οποίες ήδη αναβαθμίζουν τις υφιστάμενες ή προχωρούν σε νέες διασυνοριακές διασυνδέσεις.

Επιπλέον, ας σημειωθεί ότι η ΔΕΠΑ μελετά εδώ και καιρό τη δημιουργία και νέου τέρμιναλ υγροποιημένου αερίου στη Βόρεια Ελλάδα, ενώ το 2013 θα διατεθεί μέσω διαγωνισμού η παραχώρηση του κοιτάσματος της Νότιας Καβάλας για χρήση του ως υπόγεια αποθήκη φυσικού αερίου.

Έτσι οι υφιστάμενες και οι σχεδιαζόμενες υποδομές στον Ελληνικό χώρο, είναι φυσικό να αποτελούν εισόδους τροφοδοσίας και άλλων χωρών με φυσικό αέριο, μειώνοντας τις αποδόσεις της επένδυσης που κάνει η Gazprom και οι συνεταίροι της (ιταλική ΕΝΙ, γαλλική EDF, γερμανική BASF), στον αγωγό South Stream προϋπολογισμού πολύ πάνω από 10 δισ. (το πόσο θα κοστίσει τελικά θα εξαρτηθεί από τις τιμές του χάλυβα).

Ας σημειωθεί δε ότι η διασύνδεση Ελλάδας-Βουλγαρίας στο Σιδηρόκαστρο μέσα στους πρώτους μήνες του 2013 θα λειτουργεί ως διπλής κατεύθυνσης (μέχρι τώρα λειτουργεί μόνο για εισαγωγές), ενώ διπλής κατεύθυνσης είναι και η νέα διασύνδεση IGB (Κομοτηνή Στάρα Ζαγκόρα), ιδιοκτήτης της οποίας είναι η ΔΕΠΑ με την Edison.


Διαφορετική στρατηγική

Ένα άλλο σημείο που αξίζει να προσεχθεί σχετικά με τις προτάσεις της ρωσικής εταιρείας, είναι ότι ενώ εμφανίζεται ιδιαίτερα γαλαντόμα σε ότι αφορά στην απόκτηση της ΔΕΠΑ, την αντίθετη ακριβώς στάση τηρεί στην περίπτωση συμμετοχής της Ελλάδας στον αγωγό South Stream.

Όπως τόνισε την προπερασμένη εβδομάδα στη Μόσχα ο επικεφαλής του project management της Gazprom Leonid Chugunov, η εταιρεία του δεν «πρόκειται να κατασκευάσει ένα άδειο αγωγό» αναφερόμενος στο Ελληνικό σκέλος του South Stream βάζοντας έτσι την ταφόπλακα στο έργο.

Το επανέλαβε και στη συνέντευξή του στο «Έθνος» το Νο 2 της Gazprom Alexander Medvendef τονίζοντας ότι για το θέμα αυτό, «θα πρέπει να βαδίσουμε αποκλειστικά με βάση το οικονομικό μας συμφέρον».

Με λίγα λόγια, στη μία περίπτωση το συμφέρον της Gazprom επιτάσσει να ακριβοπληρώσει τη ΔΕΠΑ και την μικρή εσωτερική αγορά που αντιπροσωπεύει, και από την άλλη να μην κατασκευάσει το ελληνικό σκέλος του αγωγού.

Σε κάθε περίπτωση, και επειδή το παιχνίδι είναι πολύ μεγάλο, πιστεύουμε ότι οι χειρισμοί θα γίνουν σε υψηλό κυβερνητικό επίπεδο και σε συνεννόηση με την ΕΕ.

Πάντως με δεδομένο ότι επίκειται επίσκεψη του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στη Μόσχα το πρώτο τρίμηνο του 2013, δύσκολα θα ληφθεί οριστική απόφαση για τη ΔΕΠΑ το προηγούμενο διάστημα, έστω και αν θα προηγηθούν επισκέψεις στην Αθήνα του υφυπουργού εξωτερικών της Ρωσίας (αρχές Δεκεμβρίου) και του υπουργού Σεργκέι Λαβρόφ ίσως τον Ιανουάριο.

Πηγή: euro2day.gr

Σιδηροδρομική σύνδεση Ικονίου – Θριασίου : Aνάπτυξη των συνδυασμένων εμπορευματικών μεταφορών.


ΤΡΑΙΝΟΣΕ: Ως το τέλος του έτους η γραμμή Ικόνιο – Θριάσιο

Η λειτουργία της γραμμής Ικόνιο – Θριάσιο, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για επαναδημοπράτηση του έργου για την κατασκευή του εμπορευματικού κέντρου ιδιωτών στο Θριάσιο
17/11/2012 - 11:00
ΤΡΑΙΝΟΣΕ: Ως το τέλος του έτους η γραμμή Ικόνιο – Θριάσιο
Για το τέλος του έτους παρέπεμψε ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης την ολοκλήρωση της σιδηροδρομικής σύνδεσης του Λιμανιού στο Ικόνιο (Πειραιά) με το Θριάσιο και, κατ’ επέκταση, με το υπόλοιπο σιδηροδρομικό δίκτυο. Ο κ. Χατζηδάκης, ο οποίος τον περασμένο Αύγουστου είχε πει ότι η γραμμή θα ήταν έτοιμη τον Νοέμβριο, κατά την ομιλία του στην Βουλή στο πλαίσιο της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, σημείωσε ότι πρόκειται για ένα έργο που θα δώσει δύναμη στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ και θα αλλάξει την εικόνα στις σιδηροδρομικές εμπορευματικές μεταφορές στη χώρα μας.

Πρόκειται για ένα έργο που είναι τουλάχιστον απαραίτητο προκειμένου να προχωρήσει η υπογραφή της συμφωνίας ανάμεσα στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ και την Cosco η οποία θα αφορά στην συνεργασία των δύο εταιρειών για την μεταφορά κοντέινερ από το λιμάνι του Πειραιά προς την Κεντρική Ευρώπη.

Κλειδί» για εμπορευματικό
Η λειτουργία της γραμμής Ικόνιο – Θριάσιο, πέρα από την άμεση ενίσχυση στις εμπορευματικές μεταφορές, αναμένεται ότι θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις προκειμένου να προχωρήσει εκ νέου η δημοπράτηση του έργου για την κατασκευή του εμπορευματικού κέντρου ιδιωτών στο Θριάσιο, για το οποίο οι επανειλημμένες προσπάθειες έχουν αποτύχει.

Η σιδηροδρομική γραμμή Ικόνιο – Θριάσιο, που υλοποιείται με μεγάλες καθυστερήσεις αλλά και υπερβάσεις στο κόστος, προορίζεται αποκλειστικά για εμπορική και όχι επιβατική χρήση, έχει μήκος 17 χλμ. Με τη λειτουργία της θα δώσει διέξοδο προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό άξονα για τα εμπορεύματα που φτάνουν στη χώρα μας στο λιμάνι του Πειραιά. Εμπορεύματα που φτάνουν στην Ελλάδα μέσω των θαλάσσιων οδών θα μπορούν να προωθούνται στους τελικούς προορισμούς τους, εντός και εκτός Ελλάδας, με τρένο. Επίσης ελληνικά προϊόντα θα μπορούν να διοχετεύονται με τρένο στον λιμένα Πειραιά για εξαγωγή ή για προώθηση στη νησιωτική Ελλάδα, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη των συνδυασμένων εμπορευματικών μεταφορών.

Στην Ελλάδα οι εμπορευματικές σιδηροδρομικές μεταφορές κατέχουν εξαιρετικά χαμηλό μερίδιο στο σύνολο των μεταφερόμενων εμπορευμάτων. Κατά κύριο λόγο οι μεταφορές εμπορευμάτων πραγματοποιούνται οδικώς, με αποτέλεσμα να είναι μεγαλύτερο το οικονομικό κόστος και η περιβαλλοντική επιβάρυνση.

Πηγή:euro2day.gr

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Eλεύθεροι με περιοριστικούς όρους οι τρείς Χρυσαυγίτες κουκουλοφόροι



Εκανε «δουλειές» για τη Χ.Α.
Του Γιαννη Σουλιωτη

Του εξασφάλιζαν μεροκάματα και εκείνος διεκπεραίωνε «δουλειές» για το κόμμα. Ο λόγος για τον 22χρονο Ζ. Μ. που τη νύχτα της 15ης Νοεμβρίου εντοπίστηκε από αστυνομικούς της Ασφάλειας Βόλου να μεταφέρει με το αυτοκίνητό του βόμβες μολότοφ και φυσίγγια. Στην κατάθεσή του στην Αστυνομία ο 22χρονος φέρεται καταρχήν να ομολόγησε ότι στόχος του ήταν να πυρπολήσει αυτοσχέδιο τζαμί στην οδό Αδμηττού στον Βόλο. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει ο ισχυρισμός του ότι ενεργούσε κατ’ εντολή μελών της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι κατά καιρούς του εξασφάλιζαν μεροκάματα σε αγροτικές εργασίες. «Εκανε διάφορες αγροτικές δουλειές στις οποίες τον έστελναν μέλη της Χρυσής Αυγής. Εξασφάλιζε έτσι 5 - 10 μεροκάματα που χρειαζόταν για να συντηρεί την οικογένειά του. Είναι παντρεμένος και έχει ένα παιδί 14 μηνών», δήλωσε στην «Κ» ο συνήγορός του κ. Δημήτρης Γκούβας.
Στις καταθέσεις του σε Αστυνομία και ανακριτή ο Ζ. Μ. «αθώωσε» τους δύο συγκατηγορούμενούς του, 21 και 26 ετών, που συνελήφθησαν το ίδιο βράδυ. Για να τύχουν ευνοϊκής ποινικής μεταχείρισης ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζαν ότι στο αυτοκίνητό του μετέφερε βόμβες μολότοφ. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι μάλλον διαφορετική. Σε έρευνα στα σπίτια τους βρέθηκαν εφημερίδες της Χρυσής Αυγής, φυλλάδια και φέιγ βολάν με προπαγανδιστικό υλικό του κόμματος, ενώ όπως ανακοίνωσε η ΕΛ.ΑΣ. κατασχέθηκαν επίσης δύο μαχαίρια, κουκούλες φουλ φέις και κενά μπουκάλια. Επίσης, αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι κατά την είσοδό τους στο γραφείο του εισαγγελέα οι δύο νεαροί κάνοντας επίδειξη δύναμης σηκώθηκαν όρθιοι και χαιρέτισαν ναζιστικά.
Το παζλ της υπόθεσης συμπληρώνει πληροφορία ότι οι τρεις συλληφθέντες δεν γνωρίζονταν καιρό μεταξύ τους, παρά είχαν συναντηθεί δύο φορές στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στον Βόλο. Οι τρεις νεαροί είχαν εντοπιστεί τα ξημερώματα της 15ης Νοεμβρίου να κινούνται ύποπτα στους δρόμους του Βόλου. Σύμφωνα με την αρχική εκδοχή της ΕΛ.ΑΣ. είχαν υποβληθεί σε τυχαίο έλεγχο από άνδρες της Ομάδας Πρόληψης Καταστολής Εγκληματικότητας (ΟΠΚΕ). Στην πραγματικότητα όμως οι κινήσεις των τριών τη νύχτα της 15ης Νοεμβρίου τελούσαν υπό παρακολούθηση αρκετή ώρα πριν από την προσαγωγή τους. Ο 22χρονος ομολογεί ότι σκοπός του ήταν να πυρπολήσει το τζαμί, σχέδιο που, άγνωστο γιατί, εγκατέλειψε. Μάλιστα ο συνήγορός του κ. Γκούβας δήλωσε στην «Κ» ότι συνελήφθη ενώ επέστρεφε στο σπίτι του. Μετά την απολογία τους στον ανακριτή οι τρεις νεαροί (δύο κάτοικοι Βόλου και ένας κάτοικος Λάρισας) αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Απαντώντας σε ερώτηση της «Κ» στελέχη της Χρυσής Αυγής Μαγνησίας είχαν διαψεύσει ότι οι συλληφθέντες είχαν οποιαδήποτε σχέση με το κόμμα.
Στο μεταξύ, ΕΔΕ διετάχθη σε βάρος 22χρονου δόκιμου αστυφύλακα ο οποίος παρενέβη σε συνέλευση φοιτητών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου δηλώνοντας ότι «όποιος δεν είναι χριστιανός δεν είναι Ελληνας». Και απείλησε μουσουλμάνο φοιτητή που αντέδρασε, ότι «δεν είμαι μόνο αστυνομικός, είμαι και χρυσαυγίτης και τον ερχόμενο Ιανουάριο θα δείτε τι θα πάθετε».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_22/11/2012_502511

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Macedonia, the Lung of Greece: Fighting an Uphill Battle


By Marcus A. Templar

This year, Greeks all over the world are celebrating the 100th anniversary of the liberation of Macedonia from the Ottoman yoke.  It was an emotional moment for the inhabitants of Thessaloniki when they saw the “sky blue-white” flag flying over the White Tower.  While today the Macedonians celebrate the capture of the city and indeed the return of the land of Alexander the Great back to its motherland, others challenge the present status quo. 
The Greek Army entered Thessaloniki in the early hours of Saturday, October 27, 1912 (Old Style).  In a moving editorial, the newspaper Makedonia of Thessaloniki in its Sunday, October 28, 1912 edition expressed the feelings of the Macedonian Greek as follows:

With warm tears, tears of joy that floods the chest of the slave who recovers his freedom, tears of gratitude that fulfills his existence for his liberator, we salute the Greek army that entered the resplendent city of the Thessalonians.

This brilliant trophy of the heroic and victorious Greek Army demolishes the cornerstone of the Turkish state from the Greek Macedonia.  Of the state, which, as the kingdoms of ancient monsters were established on layers of bones.  Of the state, which has been synonymous to barbarism and horribleness.  Of the state, which holding in one hand the torch of arson and in the other the dagger of the murderer, burned and slaughtered our life and our honor, our faith and our ethnicity, and anything holy and sacred that we have.

And now the pulverized homeland of Aristotle and Alexander [the Great], whose every hill and every valley, every corner and every span, are soaked in innocent Greek blood and former and recent lamentations of the martyrs of the Faith and Fatherland, throws itself free into the warm and loving arms of Mother Greece.

Thus, the great epic of 1821 continues.[1]

Because it is important for the Greeks to know what the Macedonian fighters were facing, I am offering a summary of five chapters of an upcoming book that I am preparing under the working title MACEDONIALand of Illusions, Myths, and Falsities.


Introduction

The Seven Slavic tribes and Bulgarians appeared in the south Balkans in the 6th century.  Despite the centuries-long attempts of the neighboring Slavic element to slavonize them, Macedonian Greeks remained Hellenic (Papazoglu 1957, 4 & 333; 1978, 268).  The reason for the failure to slavonize the Macedonian Greeks was that “the Slavs in the purely Greek provinces [of Byzantium] did not form large, homogeneous groups, and they were unable to resist the attraction of a higher cultural environment” (Dvornik 1970, 42).    
In the beginning of 1902, the Greek Prime Minister, Alexander Zaimis, openly admitted, “the chief threat to Hellenism in Macedonia came, not from the Ottoman Turks, but from the Bulgarians” (F. R. Bridge 1976, 91).  The continuous political and military involvement of the Great Powers[2] officially was intended to alleviate the plight of the Christians under Ottoman misgovernment.  In reality, the same Powers were interested (and still are) in establishing their political and military outposts in their client states of the region. 
As an antidote to the political antagonism between the Pan-Slavist movement of St. Petersburg, Russia and the Western Powers, Macedonian Bulgarian intellectuals found political recourse in Marxism and Anarchism believing that if those philosophies were implemented and spread, they would liberate not only themselves from the Ottomans, but also from the supremacy among the Great Powers.      
By the end of the 19th century, the Macedonian Bulgarian idealists created secret societies bracing their military groups with thugs and brigands who had re-invented themselves as patriots and liberators while they covertly continued their old lifestyle and directly threatened the existence of anything Greek.

The Effects of the Slavic Awakening in the South Balkans

The Slavic Awakening in the south Balkans gradually appeared at the end of the 18th century in Bulgaria, Croatia, and later in the 19th century in Serbia, and Slovenia.  The 19th century was an era of literary upheaval aka literary awakening in Europe.  The Pan-Slavic movements of national awakenings took place in the mid 19th century at the same time the communist philosophy was spreading.  Those leading various movements, being idealists, used the literary awakening as the reason for local activities that developed into national liberation movements.
Two events caused the concept of a Greater Bulgaria, the creation of the Exarchate and the Preliminary Treaty of San Stefano.  The re-election of Gregorios VI to the Patriarchic throne in 1867 proved detrimental to the Patriarchate, as well as to Hellenism of Macedonia.[3]  The candidate for the patriarchal throne, Gregorios VI, in order to fulfill his ambition, asked Count Nikolay Ignatyev, the Russian Ambassador in Constantinople, for his support in exchange for a few concessions, one of which was the establishment of the Bulgarian Exarchate.
Patriarch Gregorios VI was quoted as stating to Count Ignatyev, “With my hands I built a bridge toward the political independence of the Bulgarians”[4] (Ignatyev dispatch No. 128, May 14, 1867).  Patriarch Gregorios VI probably thought of an autonomous Bulgarian Church within the territories between the Balkan Mountain range and Danube River.  The Patriarch was in for a big surprise. 
Three years later (February 27/ March 11, 1870) and after a couple more Bulgarian and Russian proposals, Sultan Abdülaziz issued a decree (fırman), which established the Bulgarian Exarchate standardizing the rules and regulations on the technical aspects of the Exarchate.  The decree offered the Exarchate jurisdiction over the whole of Bulgaria north of the Balkan Mountain range (the old Roman Moesia Inferior), plus the regions of Sofia and Niš.  In addition, the Exarchate received parts of the upper Struma valley and the dioceses of Plovdiv (Philippoupolis) and Sliven (Sēlymnos), under the banner of the autonomous Greek Church.  
One man, Stojan Čomakov, the Russophobe Bulgarian extremist, who was an influential official in the Ottoman administration, was behind Article X of the decree that established the Exarchate (Sumner 1933, 567, 568).  The articles of the decree were straight forward, except for article X, which stated that the Bulgarian Exarchate, “the constitution of which was to be settled by subsequent regulations, but which was to be in effect independent of the Patriarch, and was to include all dioceses with a purely Bulgarian population and in addition any other districts two-thirds or more of whose inhabitants so desired.”  In addition, the decree politically established the Bulgarian ethnicity for the first time (Sumner 1933, II, passim).
The language of the “two-thirds provision” resulted in an inexorable and poisonous armed race between the Exarchate Bulgarians and the Patriarchist Greeks because these were the two main Christian ethnicities in Macedonia with religious and ethnic identities that did not always coincide and the statistics were inaccurate (Yosmaoğlu 2006, passim).  Besides, the example offered by the Gevgeli District Governor of the Province of Rumeli in document No 81/8053, dated August 21, 1905, indicates that the intimidation that the Bulgarians exerted on the inhabitants of Negorci, just north of Gevgeli, was clear: declare yourselves Bulgarians or you die (Yosmaoğlu 2006, 62).   
Thus, the unintended consequence of a well-disposed Patriarch would cost thousands of people’s lives and prove detrimental to Hellenism and to the Patriarchate itself since much of the prestige and income were connected to the lands of the Exarchate.  Patriarch Gregorios VI either discounted or overlooked the possibility that the Russians could alter the end goal after obtaining his approval for the establishment of the Exarchate.  Ignatyev describes the problem of the Russian diplomacy as follows:

The exarchate, even in its most restraint form, offered a national core [to the Bulgarians], which would be free to develop later.… My main concern in the question, which I struggle with, has always been to provide for the Bulgarians without breaking with the Greek national body, protecting them from the efforts of the [Roman] Catholic and Protestant propaganda and also keeping them in the orthodoxy and our influence (Sumner 1933, 569).[5]

Indeed, on the one hand, the Russians ascertained that the Bulgarians had a window through which they could obtain more than the Patriarch had wished.  It was a win-win situation for the Russians and the Sultan, since under pressure from the Pan-Slavists within the Empire and through the Bulgarian diaspora at Odessa, Kishinev, Bucharest, Belgrade, and St. Petersburg the Russians increased their influence with the Bulgarians.  On the other hand, the Sultan achieved his goal to play the Bulgarians against the Greeks of Macedonia.  At first, he divided them and then he fueled their discord. 
By 1895, the Bulgarians claimed 600 to 700 schools with 25,000 to 30,000 pupils and by 1912 seven bishoprics in Macedonia came under the jurisdiction of the Exarchate (Stavrianos 1963, 98).  But according to Greek sources, by the time of the Balkan Wars (1913) the Vilayet of Thessaloniki, there were 384 Bulgarian schools educating 17,777 pupils and 571 Greek schools with 32,534 pupils.  In the Vilayet of Monastiri (Bitola) there were 272 Bulgarian schools with 16,089 pupils, and 432 Greek schools with 25,026 pupils.  The Serbs had founded schools in the areas of Kosovo Vilayet especially in Skopje and Kumanovo (Bechev 2009, 68).

Macedonia Rediscovered

Because of the failure of the Constantinople Conference (1876 – 1877), two important conventions took place in 1877 between Russia and Austria-Hungary.  The one took place in Budapest on January 15, 1877 and the other in Reichstadt (present-day Zákupy, Czech Republic) on July 8, 1877 (Onou 1932, II, 627, 636).  The participants in both meetings on the Russian side were Emperor Alexander II and Minister of Foreign Affairs, Prince A. M. Gorčakov, and on the Austro-Hungarian side Emperor Francis Joseph and Minister of Foreign Affairs, Gyula Andrássy.  The Austrian Emperor introduced the idea of an autonomous Macedonia as part of package deal with Russia, which wanted to have a kindred Slavic outpost in the Aegean.  Under the plan, Austria would have the military control of Bosnia and Herzegovina and in exchange, Russia would receive territories lost in the Crimean War, while Bulgaria would be independent with additional territories of Dobrudja. Macedonia would be autonomous within the Ottoman Empire.  At that time, the territories of Macedonia included only the Greek region of Macedonia and the area of Pelagonia (Monastiri/Bitola, Ohrid areas).
The belief that Ignatyev created Macedonism or he is responsible for bringing the Bulgarian ethnicity into the foreground is false.  It is the result of the misinterpretation of facts.  The artificial ethnicity that Ignatyev was accused of creating was the Bulgarian, not the Macedonian Bulgarian.  “Ignatyev was neither the creator of Bulgarian nationalism nor the initiator of the struggle for a Bulgarian Church independent of the Patriarchate.  The origins of the modern era recognition goes back to the generation before the Crimean War,” i.e. 1833 (Sumner 1933, II, 566, Anastasoff 1944, 103).  In his memoirs, Ignatyev explains that he had a lot to do with drafting and negotiating the Treaty of San Stefano as ordered, but the instructions of what Russia wanted had come from St. Petersburg (Sumner 1933, II, 566-7).
Although at present, the basis for the Serbian literary language is the Northern Ekavian, until 1878 the literary language of Serbia was the Eastern Herzegovinian.  Istočno-hercegovački or Eastern Herzegovinian dialect is spoken in eastern Herzegovina, NW Montenegro, the Sandzhak of Novi Pazar or Raška, eastern Bosnia, western Bosnia, Serbian Krajina, and middle Slavonia.  A letter from Pope John VIII in AD 873 to St. Methodius “reveals the policy of the papacy concerning the ancient Illyricum and the religious situation in the lands forming the cradle of the Serbians, later called Raška(Dovrnik 1970, 38).  The Serbs “built the city [Raška] soon after their conversion to Christianity at the end of the ninth century,… the center of the Serbian state was then not Duclea [Duklja], but Rascia [Raška], where the bishopric of Ras was the national religious center” (Dovrnik 1970, 254, 257).  Porphyrogenitus refers to it as Ράση - Rasi (De Administrando Imperio, 32, 53).[6]  
For historical, but also for linguistic reasons, Serbia wanted to expand west to Bosnia and Herzegovina allowing Bulgaria to expand west as well as to the area of the present day the Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM).  Due to Gorčakov’s Austro-phobia, the Russians accepted the expansion of the Austro-Hungarian Empire to lands west of the Drina River (Bosnia and Herzegovina) depriving Serbia from expanding west and giving Serbia no choice but to expand south.  Austro-Hungarian (Andrássy) and Russian (Gorčakov) machinations regarding Serbia and Bulgaria, the two Ottoman controlled Slavic peoples of the south Balkans, generated the Council of Berlin and all its political and social costs, and pushed both Serbian and Bulgarian nationalism to compete over the same territory.  
The Macedonian Bulgarian regionalism developed out of their resentment of the struggle between Serbian and Bulgarian nationalisms.  Serb politicians and ethnographers such as Stojan Novaković, Jovan Cvijić, Aleksandar Belić, et al. argued that the inhabitants of present day FYROM territories spoke dialects that belonged to the transitional Serbian dialects, i.e. Torlak dialects.[7]  Between 1890 and 1900, Bulgarian governments sponsored ethnographers to draw maps of Macedonia to include the territories west of Bulgaria that fit their political and territorial aspirations (Djordjević 1918, 6)
Vasil Kunčov, one of the enlisted inventive ethnographers, created a map of a new Macedonia, never before imagined, allegedly inhabited mostly by Bulgarians.  Considering that only a few westerners visited Macedonia at that time, Bulgaria, assisted by Russia, was free to assert that the majority of the Macedonians were Bulgarians when in fact they were a medley of races and nationalities.  Ottoman statistics tied to military taxation were unreliable since most Patriarchist households registered only one male per household while children and female residents were completely missing from the equation.  That was not true with the Exarchist households, which were ethnically Bulgarian (Carnegie Report 1914, 28; Yosmaoğlu 2006, passim).
The new map of Macedonia included the Vilayets of Monastiri, Thessaloniki, and the south region of the Vilayet of Kosovo, and in general the Torlak speaking areas of Serbia.  The sole purpose of such effort was the annexation of the territories northwest, west, and south of Bulgaria, i.e. the restoration of the Second Bulgarian Empire.  The annexation of Eastern Rumelia boosted Bulgaria’s hope for more territorial additions thinking that since the Great Powers had tolerated and went along with the annexation of Eastern Rumelia, Bulgaria had an excellent chance to do the same with other territories.  The subsequent lands that Bulgaria had on its annexation list were Thrace, Dobrudja, Bosilegrad and Tsaribrod. 

The Birth and Development of the IMRO

In Thessaloniki on October 23, 1893, inspired by the Carbonari secret revolutionary societies of early 19th-century Italy, a group of Bulgarian intellectuals ranging from simple idealists to socialists, revolutionary socialists, and anarchists formed a secret society under the name Bulgarian Macedonian Revolutionary Committee (BMRC).[8]  Members of the organization could be “any Bulgarian, irrespective of gender, who is not compromised by something wicked” (Lazarov et al. 1993, 218).
The organization had espoused narodnik socialism advocating the spreading of political propaganda among the peasants and through them to the masses in hope that they would bring their awakening and consequently revolt against the oppressors and upgrade their standard of living, but always within the socialist sphere.  These political emissaries oftentimes accompanied their message with threats, harassment, or actual murder. 
The political actions of the organization were based on a dual program which included a popular revolt against the Ottoman misrule, and after the autonomy or independence had been accomplished, a social revolution against the propertied and bourgeois classes of Macedonia would take place with the help of the brigands of the BRMC.  The result would have been the establishment of a “Social Democracy of Macedonia,” i.e. a People’s Republic.  It would happen 14 years before the Russian Revolution.  While Russian politicians disliked the narodniki, the Bulgarian political elite considered them as political allies. 
The patriotic sentiment among Bulgarians was high, doing whatever possible to bring the Bulgarian borders to those of the Treaty of San Stefano and the Exarchate.  In 1895, one of the secret societies, "The Macedo-Adrianople Committee," addressed a letter to the Great Powers, supposedly representing all inhabitants of Macedonia, advocating "an autonomous Macedonia, with its capital at Salonika [Thessaloniki], to be placed under a Governor-General of the predominant ethnicity" (Miller 2009, 444).  Since Sofia had already placed the plan of changing the borders of Macedonia to its liking, the term “predominant ethnicity” was a self-fulfilling prophesy.
In the beginning of the 20th century, not only did the leadership of the BMRC considered themselves Bulgarians, so did all the Slavic-speaking inhabitants of Macedonia; however, within the Bulgarian domain they thought themselves as Macedonians.  It must be noted that most of the leadership and membership of the Internal Macedonian-Adrianople Revolutionary Organization (IMRO) were born and reared in Macedonia proper, i.e. the Greek region of Macedonia plus the area of Pelagonia in the present day FYROM.
Krste Petkov Misirkov, designated by the Socialist Yugoslavia as the father of Macedonism, explained the rationale behind the chosen term Macedonian Slavs (Misirkov 1974, 159).  He used “Macedonians” only when the topic explicitly concerned the Macedonian Bulgarians.  He also used “Macedonian Slavs.”  Misirkov oftentimes mentioned passim that all other nationalities living in Macedonia used an identical geographic designator, “Macedonian,” with or without their own ethnic designator.  Nikola Karev declared himself Macedonian, in the same manner.
In 1903 in Sofia, Bulgaria, Misirkov published his first essay entitled “What We Have Already Done and What We Ought to Do In The Future.”  All other essays that he included in the book On Macedonian Matters, published after 1914, showed more flexibility and openness about his socialist philosophical inclination.  The editor, Boris Vishinski, admitted that in the 1903 essay Misirkov “was not as outspoken as he had been in publishing these ideas,” probably from fear of political persecution (Misirkov 1974, 222).  In his 1925 essay on “Macedonian Nationalism,” Misirkov explained the pro-Bulgarian stance that he espoused at the end of the 19th century and his “Macedonian” nationalism with the statement “Macedonian intellectuals have sought and found, another way of fighting, i.e. an independent Macedonian scientific way of thinking and a Macedonian national Consciousness” (Misirkov 1974, 226).  The “scientific way” that Misirkov had mentioned meant the scientific communism of Marxism-Leninism, which at that time was at its peak.  By 1925, the IMRO was already such an established formidable force within the Bulgarian politics that it was the regulator of the Bulgarian polity and it was part of the Bulgarian Communist Party.
In his interview with the Greek newspaper, Akropolis, Nikola Karev identified his ethnicity as Bulgarian, but then he said that he was a Macedonian (Utrinski vesnik, July 22, 2000, Archive No 329).  Mrs. Elefterija Vambakovska of the Institute of National History of the FYROM thought that such a statement is illogical since in her opinion Karev could not have two ethnicities.  But Karev had not declared two ethnicities.  He identified himself as a Macedonian Bulgarian.  Macedonian Greeks similarly identify themselves as ethnically Greeks, but within the Greek domain they identify themselves as Macedonians, Thracians, Cretans, Thessalians, etc. based on the location of their birth.  Such designation is strictly geographical as Misirkov correctly stated (Misirkov 1974, 159).  Mrs. Vambakovska feels the way she does because she and her compatriots have been educated that the “Macedonian” ethnicity existed at the time of the Ilinden Uprising, something Prof. Katardjiev refutes.  Considering Misirkov’s explanation, there is no contradiction in Karev’s statement.
The adoption of a new identity was deemed necessary.  One reason was that the new identity was to be used effectively in order to start the agitation among the Slavic populations of the region of Macedonia in order to set the foundation of a separate Slavic ethnicity other than Bulgarian.  In addition, by separating their own ethnicity from that of the Bulgarians of the Principality and calling themselves Macedonians, they hoped that all nationalities of Macedonia would rally behind the movement, but they also hoped that the Great Powers would bite the bait and support the plight of the “Macedonians.” 
Characteristic of the political reaction to the Macedonian Bulgarian thinking abroad was the response of Rostkovski, the Russian Consulate in Monastiri (Bitola), who often said, "The Bulgarians think they are the only people in the world with brains, and that all others are fools.  Whom do they hope to deceive with their articles in Pravo and other papers saying that the Macedonians want Macedonia for the Macedonians?  We know very well what they want!”  (Misirkov 1974), 44).
The developed regionalism of the IMRO had been commensurate with its members’ political affiliation to socialism and anarchism.  The political aims of the organization were also different from those of the Principality’s.  The implementation of their political ideology, along with their desire for the liberation of Macedonia from bondage, boosted their regionalism, which translated into a new identity, the Macedonian Slav
The regionalism furthermore was deemed necessary because under the name Macedonian Slavs, the Slav speakers who lived in Macedonia could disassociate from those Bulgarians of the Principality.  Misirkov had explicitly argued against such practice as being deceptive (Misirkov 1974, 36-85 passim).  The event that boosted the argument of the Macedonian Bulgarians to differentiate themselves from those of the Principality was the adoption by Bulgaria of the Eastern Bulgarian dialect as the basis for the literary language of the Principality at the end of the 19th century. 
 The objective of the IMRO leadership of an autonomous and eventually independent Macedonia would be noble if their ultimate motives were noble.  The IMRO leadership realized that it would be an uphill battle to topple a well-established and diplomatically recognized Bulgarian Principality’s polity.  In addition, the IMRO realized that it would also be an impossible task to attempt to institute a second Bulgarian state under the banner of social democracy.  At the beginning of the 20th century, at a time that social democracy, revolutionary or not, was under careful scrutiny of European regimes, a social democratic Macedonia would be struck down before it started for fear of spreading to Europe threatening regime changes.  The French Commune government in the spring of 1871 was too close and the Russian revolt of 1905 served as a warning.
At that time, two other revolutionary factions appeared, the Macedonian Supreme Committee in Sofia and a Thessaloniki based smaller group of conservatives, the Bulgarian Secret Revolutionary Brotherhood.  By 1902, the latter was incorporated into the IMRO, and its members proved very significant in the decision-making of the organization.  They are the ones that pushed the Ilinden Uprising, although they did not participate in it.  They later became the core of the IMRO right-wing faction under Sarafov.  In 1907, a communist IMRO member, Todor Panica, at the order of Jane Sandanski, assassinated almost all IMRO’s right wing leadership.
Boris Sarafov, one of the Supremist (Verhovists) leaders, had visited almost all European Capitals and launched a marketing campaign for his cause.  He gave interviews for the Bulgarian Committee, and paid off a great number of the European mass media.  In addition, he established the Balkan Committee in London, which in fact was a Bulgarian committee strongly advocating pro-Bulgarian views.  This Balkan Committee was managed by the Buxton brothers and included some influential staunch supporters such as Henry Noel Brailsford, Morgan Philips Price, and the correspondent of the Times of London, James David Bourchier.  The Balkan Committee sent its English representatives to various locations of Macedonia to encourage and assist the Bulgarian members of the IMRO.  Simultaneously, the representatives of the Balkan Committee in the Balkans were in continuous communication through the English Consuls.  Because of the great influence that the leadership of the Balkan Committee had in the English governments, it succeeded in appointing Bulgarophiles as consuls in the Balkans (Karavagelis 1958, 23-27; Dakin 1966, 150-1).  Even when foreign humanitarian aid was sent and distributed by missionaries such as Lady Thompson, the British and Foreign Bible Society, and others after the Ilinden Uprising, the aid was distributed only to the Exarchists in collaboration with the Bulgarian komitadis (Karavagelis 1958, 26; Dakin 1966, 157 fn 35). 

The Myth of Liberation:  1903 - The “People’s Republic of Krushevo”

On St. Elijah Day of Configuration (July 20/August 2, 1903) in the town of Krushevo, the IMRO staged a revolt declaring independence from the Ottoman yoke.  The instrument of independence is known as the Manifesto or Proclamation of Krushevo and it was directed toward the Turkish population of the area.  It must be noted that the president of the ephemeral Republic of Krushevo, Nikola Karev, Kirov’s cousin, was a well-known member of the Bulgarian Workers’ Social Democratic Party, i.e. communist (Brown 2003, 190, 209; Gawrych 1986, 308). 
In 1924, Nikola Kirov-Majski published a book and a theatrical play, Ilinden, and in the second act, second scene of the play, the character of the “teacher” reads the manifesto to Nikola Karev, the President of the Krushevo Republic.  Karev, tells the teacher to translate it into Turkish and disseminate it to the Turkish villages of the area (Majski. – ЦДА Fund. 933К, оп. 1, а.е. 124, л. 1–3).  The manifesto promoted in the play as a declaration of independence, is filled with socialist parlance, which was very common for the time and place of the play when taking into consideration the negotiations between the IMRO and the Comintern and the establishment of the Internal Macedonian Revolutionary Organization –United (IMRO-U).  One must have in mind that both Kirov and his cousin Karev were socialists.  The language of the manifesto that Skopje promotes as original is in conflict with what Kirov states in his book published in 1935, which in fact is Kirov’s diary, of the 10 day Ilinden Uprising, versus the book published in 1924, which was the basis for a theatrical play. 
According to Kirov-Majski, on July 24, 1903, Taško P. Hristov, a parliamentarian, took the original document to the Turkish village of Adalci and handed it to a child with the directive to give it to Sinan, the mayor of the town.  Hristov waited three full hours for the answer.  The document was in fact an ultimatum in the form of a letter and not a proclamation of any type.  In the meantime, from the minaret of the mosque, the hodja called together the entire male population of the village, which had 40 households, and made the terms of the ultimatum known to them (Kirov 1935, 56).  From there, Sinan sent the ultimatum to the Turkish villages of Lažani (180 households) and Debrište (250 households) which returned their response to Sinan.  The letter-ultimatum served a dual purpose:  first, to make clear the purpose of the Uprising, and second, to serve as a warning to the Turkish population that any collaboration with the Ottoman Army would be punishable by death (Kirov 1935, 56 - 57).  Under the threatening conditions set by the Bulgarian revolutionaries, all three villages agreed not to assist the Ottoman troops if and when they would arrive (Kirov 1935, 57).  
Concerning the events of the Uprising, the Bulgarian komitadjis killed innocent Greeks, burned and pillaged only Greek houses, and in general destroyed only Greek properties (Ballas 1962, 37-66; Naltsas 1958, 18-22).  The Ottomans rushed an Army of nine Infantry Battalions, three Cavalry Companies, 18 artillery pieces (four Mountain and 14 Field guns), in order to crush the revolt by looting and burning the Greek households that the Bulgarians did not have a chance to burn, and killing innocent civilians[9] (Naltsas 1962,55; Greek Consul Dispatch 1903/ No 604).  Over and above the regular forces, the başıbozuk, an irregular force, the Grey Wolves of the period, came to Krushevo in order to aid the ungodly work of the Ottoman Army (Naltsas 1962, 55).
The toll of destruction inflicted by the Bulgarian revolutionaries and the incoming Turkish Army was 366 houses and 203 shops, all belonging to Greeks and Greek speaking Vlachs.  In total, 41 innocent Greek civilians were murdered with many more missing.  Some were murdered outside the town as they tried to escape and others less fortunate were buried alive by their captors.  The names of the victims are enumerated in the Greek Consul’s dispatch.
Despite the fact that the vast majority of the victims (and their properties) were Greeks and Greek speaking Vlachs (Ballas 1962, 37-66; Naltsas 1958, 18-22;  Greek Consul Dispatch 1903/ No 604), the FYROM historiography has re-baptized the victims Vlachs, Albanians, and “Macedonians” (Kirov 1935, passim; Brown 2003, 17, 79, 81-82, 96, 225). 
Thus, if the FYROM historiographers call the Greek victims “Macedonians,” their contention that the ancient Macedonians were not ethnically Greeks is invalid.  If on the other hand, the historiographers call the Bulgarian villains “Macedonians,” they admit guilt and responsibility for the atrocities of the “liberators” of Krushevo during the life of their ephemeral republic.  The Preamble of the current komitadji state, the FYROM, draws its legitimacy from the Republic of Krushevo.  In this case, the government of the FYROM should relinquish any and all claims as a “nation of victims” that the Krushevo Memorial represents. 
But how is it possible for the villains and the victims of the Ilinden Uprising to belong to the same ethnic group?  Which ethnicity does the FYROM government honor in the Krushevo Memorial?  Looking at the names of the honorees, one cannot but conclude that the government of the FYROM honors the villains, the Bulgarian bandit-rebels, the thugs, and the criminal elements re-naming them “Macedonians” who killed innocent civilians and destroyed their properties.  
The behavior and reaction of the Greek political elite between 1878 and 1904 was at best inexcusable.  To this effect was Pavlos Melas’ message to Bishop Karavangelis “I have read your report [to the appropriate people] at the Ministry [of Foreign Affairs].  These people here are asleep.  What can I do?” [10] (Karavagelis 1958, 17).  The importance of Macedonia was remarked by Pavlos Melas to George Sourlas, the director of schools at Nymphaion, "Macedonia is the lung of Greece; without it the rest of Greece would be condemned to death" (Dakin 1966, 2n). 
Indifference, negligence, procrastination, and sketchiness employed by the Greek political elite and the bureaucrats of the Greek Ministry of Foreign Affairs (MFA) only impeded the work of the Greek resistance against the Bulgarians in Macedonia (F. R. Bridge 1976, 104).  Besides, such an attitude gave the impression to the Great Powers that the Greek population of Macedonia was non-existent since the only ones fighting for freedom were the Bulgarians (Tout 1918, 680-1; Naltsas 1958, 13, 14, 19; Karavagelis 1958, 8-9, 17, 25, 44). 
While the Bulgarian komitadjis were well funded by the Bulgarian government and were well armed and trained by Bulgarian officers, the Macedonian Greeks had nothing of the kind.  The Macedonian Greeks requested funding, training, and moral support from the leadership of Greece and the Patriarchate and the only response they received was “patience” (Karavangelis 1958, 15).  
What makes the matter worse is the fact that the weapons the komitadjis used to murder Greeks were bought in Greek markets and military warehouses of the Kingdom of Greece.  Furthermore, the weapons (Gras, Mauser, Mannlicher-Schönauer) were transported to the Bulgarian komitadjis in Macedonia by Greek mule drivers or αγωγιάτες (Naltsas 1958, 12; Ballas 1962, 40).  On at least one occasion, one of the chief komitadjis, Vasil Tsakalarov, went in person to Athens to buy weapons (Karavagelis 1958, 12).  
That Macedonia remained ethnically, socially, ecclesiastically, and linguistically Greek is because of the determination, devotion to Hellenism, and patriotism of its own sons and daughters and their brave Cretan brethren who came to their assistance, not because of the current Greek political elite.  Only when individuals and organizations exerted pressure on the consequent Greek governments did Greece start supporting the struggle for survival of the Macedonian Greeks (Naltsas 1958, 13; Dakin 1966, 46/fn16, 35/fn34, 142, 173, 179/fn 118-119, etc.). 
The IMRO made political bedfellows with the Committee of Union and Progress (CUP), aka Young Turks, whom they assisted in their revolution of 1908.  During the WWI, members of the IMRO fought as part of Bulgaria’s 11th Infantry Division demonstrating their brutality that surpassed even the cruelty of the başıbozuk forces.  They exhibited similar brutality against their internal and external foes, whether as part of a power struggle or a mere antagonism, turning the constant assassinations into a war of extermination which lasted about 40 years.  Other members participated in terrorist activities killing indiscriminately the same citizens they theoretically defended and destroying properties of the same people they purportedly protected.  During WWI, the IMRO as an organization seems to have faded away.  In fact, its leadership was as a chameleon constantly modifying its doctrine and means of delivery, but not its goal. 
In the 1920’s, the IMRO established itself as such a formidable force in Bulgaria that it effectively controlled the region of Pirin becoming a state within the state in the strategic southwest corner of Bulgaria.  The organization used their controlling district as their staging area for raids against Serbia and Greece.  Under pressure, Bulgaria’s Prime Minister Stamboliyski signed the Niš Agreement on March 23, 1923 under which Bulgaria would undertake the obligation to stop the IMRO from raiding Serbian lands in exchange for Serbia’s support of Bulgaria’s claim over Western Thrace at the expense of Greece
As already mentioned, the IMRO became known for its brutality.  To understand the brutality of the IMRO bandits, one has to know that in Bulgaria on June 9, 1923, a military coup took place organized by the Secret Army Union, supported by the bourgeois parties and the king.  Although the Bulgarian Communist Party remained neutral, faithful to its policy on Macedonia’s autonomy, the IMRO participated in the coup d’état against Stamboliyski and his legally elected government.  The latter’s stance on the maintenance of Macedonia’s status quo was unbearable to IMRO’s leadership.  Soon after the coup and Stamboliyski’s return to civilian life (June 14, 1923), IMRO agents captured him and his brother at their farm in Slavovica, near Pazardžik.  In an indication of their wrath, the assassins tortured him and his brother, cut off his right hand that signed the Niš Agreement, stabbed him 60 times, and decapitated both before burying them (Jelavich 1984, 2, 170).
How to Create an Artificial Political Ethnogenesis

In pursuing their goal for an autonomous and eventually independent Macedonia under the IMRO,  its leadership negotiated with Comintern in Vienna.  On May 6, 1924, the IMRO came to an agreement under which the USSR would assist them in the creation of a Balkan Federation uniting all parts of Macedonia in exchange for the IMRO’s services of destabilizing Bulgaria, Greece, and Serbia.  The Agreement of the two parties was published in the Vienna newsletter La Federation Balkanique on July 15, 1924 (Stavrianos 1942, 46).  In Vienna, after some internal dissention, the left wing leadership of the IMRO founded a purely communist organization, the Internal Macedonian Revolutionary Organization (United) (IMRO-U) as a subsidiary of the Bulgarian Communist Party (Bechev 2009, xxx).  The founder and first leader of the Bulgarian Communist Party, Dimitar Blagoev, modified the idea of a Balkan Federation on a socialist basis, i.e. a gradual rapprochement of existing pro-communist regimes (Stavrianos 1942, 35).  Dimitar Vlahov, being himself a communist, pursued the same line as well.  During the same period, the two prominent right wing leaders of the IMRO, Protogerov and Aleksandrov, were assassinated leaving Mihajlov as the only right wing leader.
In the meantime, in 1922 Bulgarian émigrés from Greek Macedonia affiliated with the IMRO organized the pro-Bulgarian Macedonian Political Organization (MPO) (re-baptized in 1952 as the Macedonian Patriotic Organization) in Pennsylvania, Ohio, Indiana, Michigan, and Illinois  and they contributed large sums of money to the IMRO.  The MPO directed all resources to educating their American-born descendants “in spirit of the Macedonian aspiration which is the liberation of Macedonia” (Roucek 1971, 157).  They were and still are followers of the Mihailov doctrine, which according to the Skopje Academician, Ivan Katardjiev, stood for the establishment of an independent Macedonian state, which meant a Macedonian state of the Bulgarians in Macedonia.
In the 1930s, under pressure from the Greek and Serbian governments and the threat of war with Greece, the Bulgarian Prime Minister, General Kimon Georgiev, grasped the nettle and destroyed IMRO’s stronghold in the area of Pirin and captured more than 300 leaders of the IMRO and armaments that could fully equip an infantry division.    
The IMRO understood that all other ethnic groups living in Macedonia, i.e. Greeks, Jews, Albanians, Vlachs, Turks, etc. could unconsciously be used as pawns in IMRO’s plans since, as socialists, the IMRO had embraced equality and fraternity, and what was left was liberty which they advocated.  It is what the slogans “Autonomous Macedonia” and “Macedonia for the Macedonians” were all about (Atanasoff 1944, 104).  Article I of the IMRO Constitution stated, “The purpose of the Macedonian Revolutionary Committee is to gain complete political autonomy for Macedonia” (Roucek 1971, 151).  But while equality and fraternity meant for the IMRO the Bulgarization of all Macedonian nationalities, for the Young Turks it meant the Turkification of the same (E. H. W. 1945, 511).
IMRO-U’s determination, constant political maneuvering, continuous political lobbying, and unholy but appropriate alliances led to the decision of the Central Committee of the Comintern to ensue, in support of their fellow communists, the recognition of a third Slavic ethnic group in the south Balkans in addition to the already existing Serbs and Bulgarians.  Subsequently, the birth of the “Macedonian Slav” nation took place on January 11, 1934 (Vlahov 1970, 357; Bechev 2009, xxx-xxxi).  To that effect, Stalin’s understanding of the national and colonial question, his definitions of nation and colonialism along with the political subservience of the Socialist Worker’s Party of Greece (SWPG), aka, Communist Party of Greece (CPG), were essential (Stalin 1913 and 1934; Stavridis 1953).  
Joseph Stalin, a Marxist, and the Bolsheviks' expert on nationhood considered that all colonies and dependent territories have the right to separate completely from the State with which they are connected and to form an independent State; in the same way, the possibility of territorial annexations is ruled out (Stalin 1934, passim).  Per Stalin, a nation is not racial, nor is it tribal, but a historically constituted community of people.  Since nations are autonomous unions of persons regardless of their ethnic background, ethnicity is not essentially connected with territory (Stalin 1913, passim).  Subsequently, the fact that Macedonia’s population was ethnically heterogeneous did not matter.  The separate “Macedonian” ethnicity that the communists saw in the beginning of the 20th century “was faithful to Marxist theories on nationhood, as a product of the advent of capitalism to Macedonia [sic] in the 19th century rather a primordial fact” (Bechev 2009, 235).  Therefore, the IMRO believed that Macedonia and Thrace ought to be aided by the communists in their effort towards independence (Laski 1968, 218). 
Nikolaos Sargologos, the representative of the SWPG, voted for the resolution that recognized the “Macedonian Slav” ethnicity without the authorization of the Central Committee of the SWPG (Stavridis 1953, 178).  That put the Greek Communists in a very difficult position because such a vote strengthened the Bulgarian Communist Party while it weakened the Greek.  The Yugoslav delegation, realizing that such a recognition went against the interests of their national party, voted against it.  Besides, important members of the Central Committee such as Yannis Kordatos, Thomas Apostolidis, Lefteris Stavridis, et al. strongly disagreed with Sargologos’ vote (Stavridis 1953, 180-183).  Knowing the consequences, Sargologos, instead of returning to Athens, pocketed US$7,500 that the Comintern gave him for his support of the SWPG and emigrated with his German wife to Chicago, Illinois (Stavridis 1953, 174-180). 
Just before WWII and after the Maček - Cvetković Agreement, Macedonists wanted to renegotiate the borders of their Banate by splitting their “Macedonia” from the rest of Vardar Banovina while inserting the recognition of their “ancient Macedonian” ancestry.  The objections of the Serb classicist, Nikola Vulić, that the addition into the history of “ancient Macedonian” ancestry was dishonest and deceiving, since a Slavic nation has no ancient Macedonian Greek ancestry, were to no avail (Katardjiev 1986, 376-377). 
It is ironic that during the Macedonian Struggle the Bulgarian komitadjis did not recognize the Greek character of Macedonia even though it was inhabited by the descendants of Alexander’s the Great Macedonians.  At the instructions of Imperial Russia and its Pan-Slavists, the Bulgarians refused to recognize the birthright of the Macedonian Greeks to their own land (Ballas 1962, 47).  Andrija Radović’s indications of the linguistic sacrifices of the Croats in the name of a South Slavic union were also ineffective.  In Radović’s opinion, what the Macedonists wanted was ethnocentric and wrong (Katardjiev 1986, 381-382).
While Vulić built his arguments on ancient history, Radović, a staunch unionist of Serbia and Montenegro, based his assertion on the compromise that the Croatian “Illyrian Movement” successfully advocated for the name of a united South Slavic state (Yugoslavia).  The Croats had accepted the Štokavian / -ije dialect as their own language instead of the Zagreb Kajkavian, choosing a unifying factor over a divisive one, while the Macedonists favored the opposite. [11]  Later in 1944, with the Yugoslavian Communist Party in power, the Macedonists did exactly what they had wanted to do in 1939.  The People’s Republic of “Macedonia” within the Yugoslav federation was a fact.   
Marxism was the basis for the establishment of the Socialist Yugoslavia as interpreted by Aleksandar Rankovic and later by Edvard Kardelj.  Although Tito was blamed that created a new philosophy, he clarified,
Titoism as a separate ideological line does not exist .... To put it as an ideology would be stupid .... it is simply that we have added nothing to Marxist-Lenin­ist doctrine. We have only applied that doctrine in consonance with our sitation. Since there is nothing new, there is no new ideology. Should Titoism become an ideological line, we would become revisionists; we would have renounced Marxism.  We are Marxists; I am a Marxist, and therefore I cannot be a Titoist (Dedijer 1953:432).

With the exception of Greece, the outcome of WWII gave the communist parties of the Balkans the opportunity to set the foundations of the Balkan federation, oscillating between the socialist and communist understanding of such federation.  The difference is that in the socialist view the territories of each country would remain the same forming a gradual rapprochement of existing communist regimes.  In the communist view, Macedonia would form a new country and the remaining territories of each country would form a new country, the Balkan Soviet Socialist Federation.  The last one would include Greece, but with borders in Thessaly
During the Greek civil war, former members of the IMRO fought in units known as the Slavo-Macedonian National Liberation Movement, aka SNOF, having Bulgarian commanding officers and political commissars or politruk as part of the Greek communist units of ELAS-EAM (Mazower 2000, 49–50).  They were responsible for the kidnapping of about 28,000 Greek children from all over Greece as documented in the U.S. Congress (HR 514/1950) and the UN (UNGA Resolutions 193/1948 and 288/1949).  
Upon defeat of the communist forces, the members of SNOF, while leaving Greece for Yugoslavia, intimidated the Slavophone population telling them that when the Greek Army comes to their area, they would kill them all.  Those who believed them left with their families for Yugoslavia.  But not all the Slavophones fell for the communist trap.  Those Slavophones who stayed back were rewarded the same protection that all citizens of Greece enjoyed. 



Conclusion
God helps those who help themselves.  Σὺν Ἀθηνᾷ καὶ σὺ χεῖρα κίνει.[12]

One hundred years have passed since Macedonia returned to Mother Greece.  The Macedonian Struggle of Greece continues against the descendants of the komitadjis.  More than one hundred years later the aims of the modern komitadjis are the same, to bring Macedonia under their control.
In the past, politicians and diplomats have used deceptive arguments in order to exploit unsuspecting Clergy as their tool to their machinations at the expense of national interests.  If politicians were sure about the earnestness of their intentions, they should make their case directly to the Greek people.  In the year 2012, the danger to Greece still does not come from Turkey, but from the descendants of the Bulgarian komitadjis. 
At present, the same countries, which in the mid 19th century created the problem known as the Macedonian Question for their own political reasons, are offering their services to solve the problem by implementing their past failed foreign policies.  Support on the name issue offered to the FYROM by political parties and individuals should not surprise anyone.  They follow Stalin’s prescription.
While the EU and NATO pressure Greece to compromise with Skopje on the name issue, Skopje has launched a deceptive all out political and media attack utilizing its modern Sarafovs  i.e. the United “Macedonian” Diaspora (UMD) winning the hearts and minds of foreign journalists (paying them, as well), governments (lobbying and donating money to politicians’ campaigns), and the common folk.  They work as the Narodniki had done more a century ago following Marxism to the T.  
The modern Narodniki give precious time and advantage to the FYROM, which hopes that even if the country is forced to compromise on its name, the most valuable assets that communism, i.e. Marxism through Edvard Kardelj, provided to them, the so-called ethnic identity that did not exist before 1934 and language, unheard of before 1944, would not be touched.  In Skopje’s prevailing opinion, the ethnic identity of a Slavic nation as “Macedonian” is the threshold to future territorial claims in spite of any present agreement on the country’s name.  “The standardization of the Macedonian[sic] language, the creation of an autocephalous Macedonian [sic] Orthodox Church and the new interpretations of history reinforced” the “Macedonian” identity (Lampe and Mazower 2004, 112).  The Macedonian Struggle is here to stay, regardless of how modern politicians see it.  


Endnotes




[1] Κυριακή, ΚΗ’ [28] Οκτωβρίου 1912.

       Με θερμά δάκρυα, δάκρυα της χαράς εκείνης, πού πλυμηρεί τα στήθη δούλου ανακτώντος την ελευθερίαν του, και δάκρυα της ευγνωμοσύνης εκείνης που κατακλήζει όλην του την ύπαρξιν, δια τον ελευθερωτήν του, χαιρετίζομεν τον ελληνικόν στρατόν εξερχόμενον εις την περίλαμπρον των Θεσσαλονικέων πόλιν.
      Το λαμπρόν τούτο τρόπαιον του γεναίου και νικηφόρου ελληνικού στρατού κατακρυμνήζει απο της ελληνικής Μακεδονίας τον ακρογωνιαίον λίθον του Τουρικού κράτους.  Του κράτους εκείνου, το οποίον, ως τα βασίλεια των αρχαίων τεράτων ιδρύετο επί στρώματος οστέων.  Του κράτους εκείνου, το οποίον κατήντησε συνώνυμον πάσης βαρβαρότητος και φρηκαλεώτητος.  Του κράτους εκείνου, το οποίον  κρατούν εις την μίαν χείρα τον δαυλόν του εμπρησμού και εις άλλην το φάσγανον του δολοφόνου, έκαιε και εσφάγιαζε την ζωήν και την τιμήν μας, την πίστην και τον εθνισμόν μας, τα ιερά και τα όσιά μας.
       Και τώρα η κονιορτοποιημένη πατρίς του Αριστοτέλους και του Αλεξάνδρου, της οποίας κάθε λόφος και κάθε κοιλάς, κάθε γωνία και κάθε σπιθαμή, είνε ποτισμένη με αθώον ελληνικόν αίμα, και έναυλος και εναγχος από τάς οιμωγάς μαρτύρων της Πίστεως και της Πατρίδος, ελευθέρα πλέον ριπτεται εις την θερμήν, την στοργικήναγκάλην της Μητρός Ελλάδος.
      Ούτω συνεχίζεται η μεγάλη εποποιία του 21.

[2] In the 19th and early 20th century in Europe, Great Powers were the UK, Germany, Austria-Hungary, France, and Russia.  The Ottoman Empire had declined as a Great Power.

[3] Patriarch Gregorios VI was elected for the first time on September 26, 1835, but the Sultan dismissed him on February 20, 1840.  He was re-elected for the second time on February 10, 1867 in order to resign on June 10, 1871.

[4] “Je bâtis de mes mains, un pont à l' indépendance politique des Bulgares.”

[5] "L'exarchat, même dans sa forme la plus restrainte, offrait un noyau national qu'on serait libre de développer ultérieurement."… " Ma principale préoccupation dans la question, qui se débattait, a toujours ete de procurer aux bulgares, sans rompre avec les grecs, un corps national en les préservant des efforts de la propagande catholique et protestante et en les conservant aussi à l'orthodoxie et a notre influence."

[6] This area is called Old Serbia by Serbs.  It includes the territory, which was the heart of medieval Serbia, i.e. Raška (Sandžak), Kosovo and Metohija and the present day FYROM (except Pelagonia, which is Macedonia).  Sometimes Old Serbia includes Montenegro.

[7] Torlak dialects (Krašovački, Svrljiš, Lužnički, Vranje, Prizren, Kumanovo Trŭn (Breznik), Belogradčik), are transitional between Serbian and Bulgarian).  Of them, Bulgarians consider as Bulgarian those dialects that were spoken inside the borders of Bulgaria before 1918, namely the dialects around Belogradčik, western of Berkovica, around Caribrod, Trŭn, Breznik, and Bosilegrad, known as Belogradčik-Trŭn dialect.  On the other, Serbian dialects are considered those spoken west of the previously mentioned ones around Knjaževac, Pirot, Leskovac, and Vranje.  Some linguist argue that the Torlak dialects constitute a separate Slavic linguistic group.  The dialect of Skopje is positioned between Prizren and Kumanovo dialects.

[8] The BMRC changed a number of names before winding up with the name IMRO.

[9] The names of the victims, their destroyed properties, their allegiance and other details are recorded in the report of the Greek Consul in Monastiri (Bitola). 

[10] «Διάβασα τήν ἐκθεσί σου στο ὑπουργεῖο. Μά ἐδῶ κοιμοῦνται. Τί νά σοῦ κάνω ἐγώ;»

[11] What Radović meant was that the Croats had adopted the Slavonian Ijekavian sub-dialect of the Što dialect as their literary language giving up the “Kaj proper” dialect, which is spoken in the areas between Zagreb and Hungary.  Croats living in South Slovenia and western Croatia speak the south Slovenian Kaj whereas the Dalmatian Ikavian is spoken in Dalmatia, northwestern Herzegovina, and central Bosnia.  The Ča dialects (Ča – jekav, Ča – ikav, Ča - ikavo-ekavian, Ča – ekav, Što - Čakavian – Ikavian) are spoken in Istria and the islands of the Adriatic Sea.

[12] Ἀνὴρ πλούσιος Ἀθηναῖος μεθ' ἑτέρων τινῶν ἔπλει. Καὶ δὴ χειμῶνος σφοδροῦ γενομένου καὶ τῆς νηὸς περιτραπείσης, οἱ μὲν λοιποὶ πάντες διενήχοντο, δὲ Ἀθηναῖος παρ' ἕκαστα τὴν Ἀθηνᾶν
ἐπικαλούμενος μυρία ἐπηγγέλλετο, εἰ περισωθείη. Εἷς δέ τις τῶν συν νεναυαγηκότων
παρανηχόμενος ἔφη πρὸς αὐτόν· Σὺν Ἀθηνᾷ καὶ σὺ χεῖρα κίνει.  (Αἲσωπος - Ἀνήρ Ναυαγός).

A wealthy Athenian sailed with others.  And after severe weather struck, and after the ship was overthrown everyone else swam trying to save themselves, the wealthy man kept praying to Athena.  He was promising myriad things to Athena once he was saved asking for Athena’s intervention.  One of the shipwrecked men went next to him and said:  Along with prayers to Athena move your hands.