Ψωμιάδης - ο ΣKΟΤΑΔΙΣΤΗΣ της ΚΑΡΔΙΑΣ σας : ιδέες και βιβλία στην Πυρά!

«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω;»

Ένα άρθρο του Αλέξανδρου Παπαναστασίου

Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια

Γιάννης Ρίτσος

Από το τελετουργικό κάψιμο βιβλίων των οπαδών του Μεταξά, στις στήλες του Ολυμπίου Διός και στα Προπύλαια, ως τις ναζιστικές πυρές της Νυρεμβέργης και της Πλατείας της Όπερας του Βερολίνου, όπου οι ορδές των Αρείων προσπαθούσαν να απεκδυθούν από τα πνευματικά μιάσματα των αντιπάλων τους, οι σκοταδιστές κάθε λογής δεν έπαψαν μ’ αυτή τη συμβολική μορφή να εκδηλώνουν την απέχθειά τους στην πνευματική και διανοητική παραγωγή. Όπως ο Μεσαίωνας είχε το δικό του Ιεροεξεταστή, η Γερμανία τους δικούς της εμπρηστές, η Θεσσαλονίκη δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς εκπρόσωπο.

Η Θεσσαλονίκη του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Τάκη Βαρβιτσιώτη, του Γ. Θ. Βαφόπουλου, του Γιώργου Θέμελη, του Γιώργου Ιωάννου, της Ζωής Καρέλλη, του Κωστή Μοσκώφ, του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη έζησε στιγμές απείρου κάλλους με τους μισαλλόδοξους να ρίχνουν στην πυρά βιβλία συγγραφέα, γιατί διαφωνούσαν με το περιεχόμενό τους.

Εν έτει 2000 στην απαρχή ενός νέου αιώνα, ο χρόνος γύρισε πίσω στη Θεσσαλονίκη. Μια ευάριθμη ομάδα από ένα συρφετό θρησκόληπτων, ακροδεξιών και γραφικών έκαιγε εμπρός στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη. Εξέχουσα μορφή αυτής της πρωτοβουλίας, που στιγμάτισε την πόλη με εικόνες που ταξίδευσαν στα διεθνή μέσα ενημέρωσης και διέσυραν τη χώρα, ο τότε βουλευτής και στη σήμερα Νομάρχης Θεσσαλονίκης και Υποψήφιος Περιφερειάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης.

Με φαιδρούς μεν επικίνδυνους δε δημαγωγούς τύπου Ψωμιάδη, που εκμεταλεύονται ότι πιό πρωτόγονο, θρησκόληπτο, μισαλόδοξο και αντιδραστικό στοιχείο φωλιάζει μέσα στην φοβική ψυχοσύνθεση πισοδρομικών τμημάτων του λαού μας, μόνον πίσω στον καθολικό μεσαίωνα και στον φασισμό πάμε, και όχι στην Ευρώπη των αυτοδιοικούμενων Κοινοτήτων.

Μπορεί στη διάρκεια της θητείας του στη Νομαρχία να διακρίθηκε για τις διαχειριστικές του επιδόσεις (απευθείας αναθέσεις δρομολογίων σχολικών λεωφορείων, ανύπαρκτα έργα που χρεώθηκαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, Βατοπέδι, λίμνη Κορώνειας)  και την απέχθεια του στην πνευματική παραγωγή, αλλά στη μισαλλοδοξία και το φανατισμό παίρνει τα εύσημα.

Η πόλη που μεγαλούργησε με τον κοσμοπολιτισμό της και ακτινοβολούσε ως εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο των Βαλκανίων, που διασώζει ακόμη και σήμερα δείγματα αυτής της ακμής, βούλιαξε τα τελευταία χρόνια σε ατραπούς επικίνδυνους και ανησυχητικούς. Η ανυπαρξία έργου για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που βαραίνουν την περιοχή παραλλάσσεται με ένα άγονο και ανιστόρητο εθνικισμό που προκαλεί τη θυμηδία.

Ο ιδεοληπτικός λόγος του Ψωμιάδη και οι μεταμφιέσεις του δεν είναι παρά το τελευταίο καταφύγιο για να κρύψει την ανυπαρξία παιδείας, την έλλειψη πολιτικού οράματος. Αν παρέμενε στα όρια του γραφικού ίσως να ήταν ανεκτός. ‘Όταν όμως εκτρέπεται σε χειρονομίες που παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές στιγμές της ιστορίας είναι επικίνδυνος. Προσβάλλει την παιδεία αυτού του τόπου, εκθέτει τη χώρα προβάλλοντας μια μειοψηφία ως κηδεμόνα και ιεροεξεταστή της διανοητικής μας παραγωγής. Για τις ψήφους των ακροδεξιών θυσιάζεται κι αυτή ακόμη η δημόσια εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.

Αν η νέα αιρετή περιφερειακή αυτοδιοίκηση θέλει να προβληθεί με αξιώσεις στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, ποια εκπροσώπηση θα έχει τα εχέγγυα της σοβαρότητας; Στο διαφωτιστικό λόγο των Ευρωπαίων εταίρων μας θα αντιπαρατάξουμε τον Ψωμιάδειο σκοταδισμό;

Επειδή το αίσχος πρέπει να γίνει πιο ατιμωτικό, δείτε το σχετικό απόσπασμα

http://www.youtube.com/watch?v=bcIPmJEw6LA