Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Ποιοι είναι οι 731 πατριώτες που έβγαλαν 1 δισ. στο εξωτερικό!


Η Τράπεζα της Ελλάδας παρέδωσε στο ΣΔΟΕ λίστα με τα εμβάσματα. Έχουν σταλεί στο εξωτερικό μόνον το 2010 συγκρινόμενα με τις φορολογικές δηλώσεις που έχουν κατατεθεί για την ίδια χρονική περίοδο.
Συνολικά, καταγράφονται 731 πολίτες Ελληνες και ξένοι που έβγαλεαν επισήμως σε τράπεζες του εξωτερικού το ποσό του 1 δισ. ευρώ την ώρα που στην Εφορία δεν δήλωσαν περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια ευρώ.
Πρόκειται για μια επαναλαμβανόμενη πρακτική καθώς τα στοιχεία που υπάρχουν για το 2009 δείχνουν ότι τη χρονιά εκείνη υπάρχουν αντίστοιχα 735 άτομα που έβγαλαν στο εξωτερικό 1,247 δισ. ευρώ ενώ είχαν δηλώσει στην Εφορία μόλις 3 εκατ. Ευρώ.
Σύμφωνα με τη σχετική λίστα που δημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα «Τα Νέα» το ρεκόρ κατέχει ο Ελληνας πολίτης Γ.Δ. (επώνυμο – όνομα) ο οποίος έβγαλε έξω 52.133.146,94 ευρώ, ενώ δήλωσε στην Εφορία... 25.099,50.
Στον πίνακα της Τραπέζης της Ελλάδος αναφέρονται τα εμβάσματα για ποσά άνω των 100.000 ευρώ τα οποία ταξίδεψαν στο εξωτερικό, ενώ μεταξύ των ονομάτων υπάρχουν και 70 αλλοδαποί, άνδρες και γυναίκες, με ονόματα που παραπέμπουν σε χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Υπάρχουν, εξάλλου, ορισμένες περιπτώσεις πολιτών με αγγλικό, γερμανικό και ιταλικό επώνυμο.
Στον κατάλογο του 2010 η πλειονότητα όσων προτίμησαν την ασφάλεια τραπεζών του εξωτερικού ανήκει στους απολύτως... πένητες καθώς 403 δήλωσαν εισόδημα μηδέν. Μεταξύ αυτών, θεωρείται βέβαιο ότι υπάρχουν μέλη ανωνύμων εταιρειών, καθώς είναι συνήθης πρακτική να «περνούν» όλο το εισόδημά τους στις εταιρείες.
Το φαινόμενο όμως οι κύριοι Γ.Δ, Κ.Δ., Κ.Γ., Α.Φ., Β.Ι., Κ.Ε., Δ.Κ., Δ.Α., και οι κυρίες Φ.Δ. και Π.Β. να βγάζουν έξω ποσά από 10 έως 52 εκατ. ευρώ, ενώ δηλώνουν ως εισόδημα μικροποσά όπως 496 ευρώ (!) και 5.588,98 εγείρει υποψίες.
Ακόμα και η περίπτωση του κ. Ρ.Σ., ο οποίος κατέχει το ρεκόρ να έχει δηλώσει το υψηλότερο εισόδημα στον κατάλογο, 371.774,72 ευρώ: θα έχει ενδιαφέρον να εξηγήσει πώς κατάφερε να βγάλει έξω 30.312.841,31 ευρώ.
Σύμφωνα με πηγή η οποία έχει γνώση του καταλόγου, «το θέμα δεν είναι εάν κάποιοι έβγαλαν έξω χρήματα που προέκυψαν από νόμιμες δραστηριότητες, από εταιρικά κέρδη, κληρονομιές, τυχερά παιγνίδια, ή οικονομίες μιας ζωής. Αυτό που θα πρέπει επιτέλους όμως να γίνει είναι μια σοβαρή έρευνα από το ΣΔΟΕ και τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών για να διαπιστωθεί εάν ανάμεσα στα τεράστια ποσά που έφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες υπάρχουν προϊόντα από εγκληματική δραστηριότητα, αν υπάρχει μαύρο χρήμα, αν υπάρχει φοροδιαφυγή. Και απ' ό,τι ξέρουμε, για τον κατάλογο του 2009 δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Χρειάζονται απαντήσεις».
Πέρα από τη μεγάλη πλειονότητα που δήλωσαν μηδενικό εισόδημα, υπάρχουν ακόμη: 61 πολίτες που δήλωσαν εισόδημα μέχρι... 500 ευρώ, 39 πολίτες που δήλωσαν από 500 έως 1.000 ευρώ, 81 που δήλωσαν από 1.000 έως 5.000 ευρώ, 34 που δήλωσαν από 5.000 έως 10.000 ευρώ. Από εκεί και πάνω, 48 δήλωσαν ως 20.000 ευρώ, 25 πολίτες έως 40.000 ευρώ και 25 από 40.000 έως 100.000 ευρώ.
Ο Κ.Ε., για παράδειγμα, δήλωσε εισόδημα 98,69 ευρώ και έβγαλε έξω ακριβώς 700.000 ευρώ, ενώ ο Μ.Κ. δήλωσε 14,94 ευρώ και έβγαλε έξω 450.000 ευρώ.
Ο αλλοδαπός με επώνυμο χώρας πρώην Ανατολικής Ευρώπης S.O. δήλωσε (άρα είναι νόμιμος μετανάστης) 214 ευρώ εισόδημα και έβγαλε έξω 247.848,56 ευρώ, ενώ ο Ελληνας Π.Θ. δήλωσε... 10,50 ευρώ και έβγαλε έξω 201.000 ευρώ.
Δέκα ευρώ και είκοσι εφτά λεπτά δήλωσε και η Σ.Α., η οποία έβγαλε έξω 150.000 ευρώ, ενώ υπάρχει και φορολογούμενος ο οποίος στη φορολογική του δήλωση κατέγραψε το... αστρονομικό ποσό του ενός λεπτού (0,01). Πρόκειται για την κυρία Κ.Ο. η οποία την ίδια χρονιά έβγαλε στο εξωτερικό 201.501 ευρώ.
Υπάρχουν όμως και δύο περιπτώσεις που φαίνονται πιο ισορροπημένες καθώς το υψηλό δηλωθέν εισόδημα «προδιαθέτει» για ισχυρές αποταμιεύσεις: πρόκειται για μια γυναίκα, τη Ν.Α., η οποία δήλωσε 210.852,34 ευρώ και έβγαλε έξω 421.717,43 ευρώ, και έναν άνδρα, τον Κ.Κ., ο οποίος δήλωσε εισόδημα 51.165,75 ευρώ ενώ έβγαλε στο εξωτερικό ακριβώς 100.000 ευρώ.

Αναβρασμό προκαλούν στο ΠΑΣΟΚ οι προωθούμενες αλλαγές στο νόμο για τα ΑΕΙ


Διαφοροποιήσεις στελεχών
Από τη συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ
Από τη συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ   (Φωτογραφία:  ΑΠΕ )



Αθήνα
Τριγμούς προκαλεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ που εισήχθη και συζητείται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή και το οποίο τροποποιεί διατάξεις του νόμου Διαμαντοπούλου.

Το νομοσχέδιο εξασφάλισε επί της αρχής στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων την στήριξη των βουλευτών της ΝΔ, της ΔΗΜΑΡ και του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Δ.Κρεμαστινού.

Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, επιφυλάχθηκε να τοποθετηθεί στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής την Τετάρτη, έπειτα και από σειρά αντιδράσεων στελεχών του, ορισμένα εκ των οποίων προειδοποίησαν ότι δεν θα στηρίξουν το νομοσχέδιο.

Η πρώτη αντίδραση ήρθε από τον Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος προτού ξεκινήσει το πρωί η συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ διένειμε εισήγηση στην οποία ζητά την απόσυρση του νομοσχεδίου, αλλιώς την καταψήφισή του.

Ο κ. Λοβέρδος τόνισε ότι «δύο είναι οι λόγοι για τους οποίους η αντιεκπαιδευτική νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης πρέπει να αποσυρθεί και αν αυτό δεν γίνει, να καταψηφιστεί από τη Βουλή: η διάρρηξη κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμοποίησης, μέσω του τρόπου άσκησης της συγκεκριμένης νομοθετικής πρωτοβουλίας και ο απολύτως λανθασμένος χαρακτήρας ρυθμίσεων του σχεδίου νόμου».

Επίσης, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αφού δήλωσε ότι δεν θα ψηφίσει το νομοσχέδιο, έθεσε το ερώτημα: «Έχουμε σκοτωθεί για τις αλλαγές στην Παιδεία και τώρα είναι το πρώτο νομοσχέδιο που ψηφίζουμε και μάλιστα ως κατεπείγον;». Και πρόσθεσε: «Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν ζητεί αντί για την Παιδεία την αλλαγή π.χ. του νομοσχεδίου για τη ΔΕΗ ή για τους φορομπηχτικούς νόμους;». Επίσης, 
ζήτησε να ξεκαθαριστεί εάν τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας και σύμφωνα με πληροφορίες η απάντηση που έλαβε είναι ότι δεν θα τεθεί τέτοιο θέμα κατά την ψήφιση στην ολομέλεια.

Από την πλευρά του, ο Μάρκος Μπόλαρης εισηγήθηκε να μην ψηφίσουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ το νομοσχέδιο.

Στο twitter ο Ηλίας Μόσιαλος ανήρτησε τα εξής σχόλια: «Οι τροποποιήσεις του νόμου 4009/2011 για τα ΑΕΙ/ΤΕΙ αποτελούν πλήρη υποχώρηση του πολιτικού συστήματος στις δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης, ακυρώνουν την προσπάθεια για ένα πανεπιστημιακό στήριγμα της κοινωνίας και της ελληνικής νεολαίας, επαναφέρουν το πανεπιστήμιο της συντεχνίας, αποκομμένο από τις προσδοκίες και τις ανάγκες της χώρας».

Η Εύη Χριστοφιλοπούλου έθεσε θέμα τόσο για τη διαδικασία του κατεπείγοντος όσο και για την παράταση της θητείας των πρυτάνεων μέχρι τη λήξη της. «Δεν μπορεί να περάσει αυτή η διάταξη και να στείλουμε το μήνυμα ότι αποκαθηλώνουμε και μάλιστα με κατεπείγουσες διαδικασίες νόμους που ψηφίστηκαν με τόσο μεγάλες πλειοψηφίες από τη Βουλή» επισήμανε.

Στους επικριτές των προωθούμενων αλλαγών στο νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, προστέθηκε και ο πρώην υπουργός και βουλευτής Γιάννης Ραγκούσης.

«Η αλλαγή του νόμου για τα ΑΕΙ, πριν αυτός καν εφαρμοστεί, συνιστά οπισθοδρόμηση της χώρας στη σκοτεινή πλευρά της μεταπολίτευσης» αναφέρει, σε δήλωση που ανήρτησε στην ιστοσελίδα του.

«Οπισθοδρόμηση στην αντίληψη που θέλει να κυριαρχούν μικρές ολιγαρχίες σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού, αντίληψη που χρεοκόπησε την Ελλάδα», προσθέτει ο πρώην υπουργός.

Ενδιαφέρον είχε και η ανάρτηση στο twitter του Κ.Καρτάλη: «Πολιτικοί παριστάνουν τις αυθεντίες σε θέματα ανώτατης εκπαίδευσης αν και έχουν να μπουν σε αμφιθέατρο από φοιτητές. Δηλαδή 25-30 έτη πριν».

Η Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία έχει χαρακτηρίσει τις αλλαγές στο νόμο για τα ΑΕΙ «ύβρη για τη Δημοκρατία», επανήλθε με αφορμή σχετικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ζήτησε κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου.

Η κ. Διαμαντοπούλου χαρακτήρισε το προηγούμενο θεσμικό πλαίσιο «επιστροφή σε ένα πανεπιστήμιο και ένα ΤΕΙ όπου τα τάγματα βίας μπορούσαν να εξοστρακίζουν και να καταδυναστεύουν κάθε φωνή αντίθετη με τη δική τους».

Πρόσθεσε, ακόμη, ότι «οι υγιείς δυνάμεις της χώρας και της κοινωνίας δεν θα επιτρέψουν αυτό το πισωγύρισμα».

Με ανακοίνωσή της η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισε «ατυχείς» τις δημόσιες δηλώσεις των στελεχών που διαφοροποιούνται, εξέφρασε επιμέρους ενστάσεις για το προωθούμενο νομοσχέδιο, καθώς και για τη διαδικασία του κατεπείγοντος που επιλέχθηκε.

Συγκεκριμένα, η ΚΟ «θεωρεί ατυχείς τις δημόσιες δηλώσεις στελεχών που έγιναν προκαταλαμβάνοντας τη θέση του προέδρου και της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ». Εξέφρασε, επίσης, «την ενόχλησή της για την επιλογή της διαδικασίας του κατεπείγοντος για το πρώτο νομοσχέδιο της νέας κυβέρνησης. Για λόγους κυβερνητικής συνοχής, ανέχεται την επιλογή αυτή υπό τον όρο ότι η συζήτηση στην Ολομέλεια θα διεξαχθεί με άνεση σε τέσσερις συνεδριάσεις».

Επίσης, τονίζει ότι έχει «επιμέρους παρατηρήσεις για την αποσαφήνιση και βελτίωση των ρυθμίσεων» και ότι «διαφωνεί με την παράταση της θητείας των υπηρετούντων πρυτάνεων μέχρι τη λήξη της προβλεπόμενης στην προγενέστερη νομοθεσία διάρκειάς της. Προτείνει την παράταση μέχρι 31/12/2012, υπό τον όρο ότι θα έχουν την ευθύνη εφαρμογής του νόμου». 

Νωρίτερα, μιλώντας στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος τόνισε ότι ο νόμος 4009/2011 ούτε θίγεται ούτε και θα θιγεί και ότι έχει ζητήσει από τον πρόεδρο της Βουλής να γίνει συζήτηση σε τέσσερις συνεδριάσεις και όχι σε μια που προβλέπει η διαδικασία του κατεπείγοντος.

Σημειώνεται ότι ο υπουργός Παιδείας, Κ.Αρβανιτόπουλος, μιλώντας στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, αιτιολόγησε την επιδίωξη της κυβέρνησης να ακολουθηθούν ταχύτατες διαδικασίες επεξεργασίας και ψήφισης του νομοσχεδίου, προκειμένου να καλυφθεί ο χαμένος κοινοβουλευτικός χρόνος των δύο μηνών και να αντιμετωπιστούν επείγοντα ζητήματα, όπως σίτιση και στέγαση των φοιτητών, καθαρισμού των σχολείων κ.ά.
Newsroom ΔΟΛ

Μισθοί Βουλγαρίας και πανεπιστήμια


Του Γιαννη Mπουταρη *
Τίποτα δεν έχει εξεγείρει περισσότερο το κοινό αίσθημα παρά η πολιτική που μας επιβάλλουν οι πιστωτές μας για τη λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση, την ανάκτηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της χώρας μας δηλαδή μέσω της μείωσης του εισοδήματος των εργαζομένων, αυτό που έχει καταλήξει να λέγεται «μισθοί Βουλγαρίας». Είναι αλήθεια πως εμείς εδώ στη βόρεια Ελλάδα κάτι περισσότερο ξέρουμε για τους «μισθούς Βουλγαρίας». Ηταν αυτοί οι μισθοί, μετά την πτώση του Τείχους το 1989, που επιτάχυναν την αποβιομηχάνιση της βόρειας Ελλάδας μια που η επιχειρηματική μας δραστηριότητα μετακόμισε στις γειτονικές χώρες όπου και διατήρησε τη διεθνή ανταγωνιστικότητά της απασχολώντας χαμηλού κόστους εργατικό προσωπικό. Εξι χιλιάδες επιχειρήσεις από την Ελλάδα, και σε συντριπτική πλειοψηφία από τη βόρεια Ελλάδα, δραστηριοποιήθηκαν στη Βουλγαρία.
Από τότε όμως δεν κάναμε τίποτα για να αποφύγουμε αυτόν τον ανταγωνισμό, με βάση το εργατικό κόστος, και κυρίως δεν συνδέσαμε την έρευνα και τη γνώση με την παραγωγική διαδικασία – ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε ως χώρα να προσθέσουμε αξία στις υπηρεσίες και προϊόντα που παράγουμε και άρα να βελτιώσουμε το εισόδημά μας και να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας. Ο νόμος για τη μεταρρύθμιση των ΑΕΙ που ψηφίσθηκε με πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα διαπαραταξιακή πλειοψηφία μάς έδωσε μια ελπίδα. Ξεχωρίζω από αυτή τη μεταρρύθμιση τρία σημεία. Τον εξοβελισμό των κομματικών οργανώσεων από τη διακυβέρνηση των ΑΕΙ, σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης, τη συμμετοχή στα διοικητικά συμβούλια των ΑΕΙ εξωτερικών μελών που δεν θα προέρχονται από την πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά από άλλα κορυφαία πεδία κοινωνικής και οικονομικής δράσης, και την επιλογή των πρυτάνεων μέσα από διεθνή προκήρυξη και με διαφανή όσο και τεκμηριωμένη διαδικασία επιλογής.
Προβληματίζει ιδιαιτέρως λοιπόν ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να εξασθενίσει, έως και να εξουδετερώσει, αυτή τη μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ λόγω της λυσσαλέας αντίστασης των κομματικών νεολαιών, των πρυτανικών αρχών της χώρας και τολμώ να πω των πανεπιστημιακών συντεχνιών. Μια τέτοια υπαναχώρηση στο θέμα της μεταρρύθμισης των ΑΕΙ θα δικαίωνε αυτούς που μας κατηγορούν ότι λέμε πολλά αλλά τελικά δεν κάνουμε τίποτα για τις απαραίτητες δομικές αλλαγές στη χώρα μας.
Στη δε Θεσσαλονίκη και βόρεια Ελλάδα μια τέτοια υπαναχώρηση θα είναι η χαριστική βολή για τη μόνιμη πια εγκατάσταση της παραγωγικής διαδικασίας στις χώρες της γειτονικής μας περιοχής. Διότι η Θεσσαλονίκη και η βόρεια Ελλάδα χρειάζονται επειγόντως να βασίσουν την αναπτυξιακή τους στρατηγική σε μια διεθνοποιημένη, καινοτόμα τριτοβάθμια παιδεία. Μια τριτοβάθμια παιδεία που θα συμβάλει άμεσα στην εγχώρια ζήτηση μέσα από την προσέλκυση φοιτητών από το εξωτερικό αλλά και έμμεσα, αναβαθμίζοντας το ανθρώπινο δυναμικό της περιοχής και επικουρώντας τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της μέσα από την έρευνα, από την ιατρική επιστήμη μέχρι τη γεωργία. Μια τριτοβάθμια παιδεία που θα προωθήσει νέες και εγγενώς μη προβλέψιμες οικονομικές δραστηριότητες όπως κάνουν άλλωστε όλες οι πετυχημένες πανεπιστημιουπόλεις του κόσμου, από τη Βοστώνη των ΗΠΑ μέχρι το Κέμπριτζ της Αγγλίας και την Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Εάν θέλουμε Σίλικον Βάλεϊ, πρέπει να αποκτήσουμε το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.
Αλλωστε μόνο μια τέτοια τριτοβάθμια παιδεία μπορεί να καταστήσει εφικτό τον ίδιο τον κορυφαίο προγραμματικό στόχο της σημερινής συμμαχικής κυβέρνησης, για τη «διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο». Εκτός εάν η κυβέρνησή μας εννοεί, επιστρέφοντας στο προηγούμενο αποτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης των πανεπιστημίων μας, να υιοθετήσει και το αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο της Βουλγαρίας, της ανάκτησης δηλαδή της διεθνούς ανταγωνιστικότητας μέσω του χαμηλότατου κόστους εργασίας. Διότι χωρίς τη ριζική μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, μακροπρόθεσμα, αυτό θα είναι και το μόνο διαθέσιμο πρότυπο για την οικονομία μας. Το μόνο πλεονέκτημα μιας τέτοιας επιλογής είναι ότι οι επιχειρηματίες μας μπορούν να λειτουργήσουν αυτό το πρότυπο μια χαρά. Διότι, όπως προανέφερα, αυτοί ήταν που το υλοποίησαν και στην ίδια τη Βουλγαρία.
* Ο κ. Γιάννης Μπουτάρης είναι δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_65_31/07/2012_490790




Καί το κερασάκι στην τούρτα...
Κινέζικα αυτοκίνητα… Made in Bulgaria!


Πρόσφατα, υπήρξε ένα περίεργο θέαμα έξω από το Εθνικό Παλάτι Πολιτισμού της Σόφιας. Ένα ολοκαίνουργιο ασημί SUV, μέσα σε γυάλινο κουβούκλιο, με μια πινακίδα που έγραφε: Made in Lovech-Bulgaria.
Το αυτοκίνητο, μάρκας Great Wall Hover, είναι ένα από τα πρώτα που κατασκευάστηκαν στο νέο βουλγαρικό εργοστάσιο της κινεζικής Great Wall motors, σε συνεργασία με την τοπική  Litex.
Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη διείσδυση της κινεζικής αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ευρώπη. Αν πετύχει, η εταιρία, αλλά και η Κίνα, θα αποκτήσουν μια πολύτιμη πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά.
Οι Κινέζοι βιομήχανοι προσπαθούν εδώ και καιρό να μπουν στην αγορά της Ευρώπης. Και όσο η κρίση χρέους προκαλεί ύφεση στην ευρωζώνη, τόσο οι Κινέζοι βλέπουν μια μεγάλη ευκαιρία ανάπτυξης, για τα σχετικά φτηνά αυτοκίνητά τους.
Κάποιες κινεζικές εταιρίες, που προσπάθησαν στο παρελθόν, δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα αυστηρά κριτήρια ασφάλειας της ΕΕ.
Η Great Wall Motors είναι η πρώτη που τα κατάφερε.
Συναρμολογώντας τα αυτοκίνητά της στις πιο φτωχές χώρες της ΕΕ, η εταιρία μπορεί να διασφαλίσει φτηνό εργατικό κόστος, αποφεύγοντας παράλληλα την φορολογία εισαγωγής της ΕΕ.
Το νέο εργοστάσιο βρίσκεται στην βιομηχανική περιοχή έξω από το χωριό Bahovitsa, με πληθυσμό 1.100 κατοίκους, όπου κυριαρχούν οι πεζοί γέροντες, τα παιδικά ποδήλατα, και μερικά απαρχαιωμένα Lada.
«Πολλοί αμφέβαλλαν, αν θα μπορούσε να στηθεί ένα τέτοιο εργοστάσιο, σε μια τέτοια περιοχή…», λέει ο Iliya Terziev διευθύνων σύμβουλος της βουλγαρικής Litex Motors.
Το εργοστάσιο θα κατασκευάσει μόνο 2.000 οχήματα φέτος, αλλά όπως ελπίζει ο Terziev, σύντομα ο αριθμός τους θα φτάσει τις 50.000 ετησίως.
Η Great Wall Motors, σε συνεργασία με την  Litex θα κατασκευάζει τρία διαφορετικά μοντέλα στη Βουλγαρία, αρχής γενομένης από το Voleex C-10, ένα πεντάθυρο χάτσμπακ, που θα πωλείται γύρω στα €9.000.
Του χρόνου, θα αρχίσει και η κατασκευή άλλων δυο μοντέλων, ενός ημιφορτηγού με το όνομα Steed, και του Hover SUV, που θα κοστίζει περίπου $20.000, δηλαδή φτηνότερα κατά $6.500 από άλλα δημοφιλή SUVs όπως είναι το  Suburu Forester.
Η εταιρία απασχολεί ήδη 120 εργαζόμενους, και όσο αυξάνεται η παραγωγή, προβλέπεται να προσλάβει άλλες δυο χιλιάδες.
Το επιχειρηματικό εγχείρημα της Great Wall είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, ειδικά σε μια περίοδο βαθιάς ύφεσης. Για να πετύχει, θα πρέπει να προσφέρει ανταγωνιστικές τιμές για τα αυτοκίνητά της. Έτσι, το μικρό Voleex C-10 θα κοστίζει μερικές χιλιάδες λιγότερο από το παρόμοιο σε στυλ Toyota Yaris.
Παράλληλα,  η εταιρία έχει ξεπεράσει ένα ακόμη σημαντικό εμπόδιο. Ο σχεδιασμός ενός αυτοκινήτου κοστίζει δισεκατομμύρια, για αυτό πολλά κινεζικά αυτοκίνητα αποτελούν αντιγραφές ανταγωνιστών.
Παλιότερα, το ίδιο έκανε και η Great Wall, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί από την Fiat, ότι το μοντέλο Peri ήταν μια αντιγραφή του δικού της Panda. Μάλιστα, τα ιταλικά δικαστήρια απαγόρευσαν την εισαγωγή  του Peri στην Ιταλία.
Σήμερα, η εταιρία εξάγει μόνο μοντέλα πρωτότυπης σχεδίασης, την οποία κάνει με επιτυχία σε πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένης και της Ιταλίας.
Εν τω μεταξύ, στο χωριό Bahovitsa, ο δήμαρχος λέει ότι οι κάτοικοι είναι ενθουσιασμένοι. Και θα είναι ακόμη πιο πολύ, όταν δημιουργηθούν και άλλες θέσεις εργασίας.
Ο ίδιος οδηγεί ένα φορτηγό μάρκας Great Wall, το οποίο του παραχώρησε η εταιρία. Όπως λέει, είναι πολύ δύσκολο να αγοράσει δικό του, αφού η βενζίνη είναι απαγορευτική για τα χαμηλά εισοδήματα, ειδικά των δημοσίων υπαλλήλων. «Τα αυτοκίνητα της Great Wall δεν είναι ακριβά…», λέει, «αλλά δυστυχώς βρισκόμαστε  στην Βουλγαρία….».
Απόδοση: S.A.
This entry was posted in Κόσμος. Bookmark the permalink.

σχόλια στο Κινέζικα αυτοκίνητα… Made in Bulgaria!
  1. Strange Attractor είπε:
    Τουρκία, Ρουμανία, τώρα και Βουλγαρία.
    Σε λίγο μέχρι και τα Σκόπια θα φτιάχνουν … Φεράρι κι εμείς θα μοιράζουμε φτηνές πατάτες στις πλατείες!
    Κάποιοι που προσπάθησαν κάποτε κάτι ανάλογο στην Ελλάδα, κυνηγήθηκαν από το φιλολαϊκό συνδικαλιστικό κίνημα ως ανάλγητοι εκμεταλλευτές και ιμπεριαλιστές!!!!

The Election, the Presidency and Foreign Policy


Relax...I can only do so much!
By George Friedman
The American presidency is designed to disappoint. Each candidate must promise things that are beyond his power to deliver. No candidate could expect to be elected by emphasizing how little power the office actually has and how voters should therefore expect little from him. So candidates promise great, transformative programs. What the winner actually can deliver depends upon what other institutions, nations and reality will allow him. Though the gap between promises and realities destroys immodest candidates, from the founding fathers' point of view, it protects the republic. They distrusted government in general and the office of the president in particular.
Congress, the Supreme Court and the Federal Reserve Board all circumscribe the president's power over domestic life. This and the authority of the states greatly limit the president's power, just as the country's founders intended. To achieve anything substantial, the president must create a coalition of political interests to shape decision-making in other branches of the government. Yet at the same time -- and this is the main paradox of American political culture -- the presidency is seen as a decisive institution and the person holding that office is seen as being of overriding importance.

Constraints in the Foreign Policy Arena

The president has somewhat more authority in foreign policy, but only marginally so. He is trapped by public opinion, congressional intrusion, and above all, by the realities of geopolitics. Thus, while during his 2000 presidential campaign George W. Bush argued vehemently against nation-building, once in office, he did just that (with precisely the consequences he had warned of on the campaign trail). And regardless of how he modeled his foreign policy during his first campaign, the 9/11 attacks defined his presidency. 
Similarly, Barack Obama campaigned on a promise to redefine America's relationship with both Europe and the Islamic world. Neither happened. It has been widely and properly noted how little Obama's foreign policy in action has differed from George W. Bush's. It was not that Obama didn't intend to have a different foreign policy, but simply that what the president wants and what actually happens are very different things.
The power often ascribed to the U.S. presidency is overblown. But even so, people -- including leaders -- all over the world still take that power very seriously. They want to believe that someone is in control of what is happening. The thought that no one can control something as vast and complex as a country or the world is a frightening thought. Conspiracy theories offer this comfort, too, since they assume that while evil may govern the world, at least the world is governed. There is, of course, an alternative viewpoint, namely that while no one actually is in charge, the world is still predictable as long as you understand the impersonal forces guiding it. This is an uncomfortable and unacceptable notion to those who would make a difference in the world. For such people, the presidential race -- like political disputes the world over -- is of great significance.
Ultimately, the president does not have the power to transform U.S. foreign policy. Instead, American interests, the structure of the world and the limits of power determine foreign policy.
In the broadest sense, current U.S. foreign policy has been in place for about a century. During that period, the United States has sought to balance and rebalance the international system to contain potential threats in the Eastern Hemisphere, which has been torn by wars. The Western Hemisphere in general, and North America in particular, has not. No president could afford to risk allowing conflict to come to North America.
At one level, presidents do count: The strategy they pursue keeping the Western Hemisphere conflict-free matters. During World War I, the United States intervened after the Germans began to threaten Atlantic sea-lanes and just weeks after the fall of the czar. At this point in the war, the European system seemed about to become unbalanced, with the Germans coming to dominate it. In World War II, the United States followed a similar strategy, allowing the system in both Europe and Asia to become unbalanced before intervening. This was called isolationism, but that is a simplistic description of the strategy of relying on the balance of power to correct itself and only intervening as a last resort.
During the Cold War, the United States adopted the reverse strategy of actively maintaining the balance of power in the Eastern Hemisphere via a process of continual intervention. It should be remembered that American deaths in the Cold War were just under 100,000 (including Vietnam, Korea and lesser conflicts) versus about 116,000 U.S. deaths in World War I, showing that far from being cold, the Cold War was a violent struggle. 
The decision to maintain active balancing was a response to a perceived policy failure in World War II. The argument was that prior intervention would have prevented the collapse of the European balance, perhaps blocked Japanese adventurism, and ultimately resulted in fewer deaths than the 400,000 the United States suffered in that conflict. A consensus emerged from World War II that an "internationalist" stance of active balancing was superior to allowing nature to take its course in the hope that the system would balance itself. The Cold War was fought on this strategy.

The Cold War Consensus Breaks

Between 1948 and the Vietnam War, the consensus held. During the Vietnam era, however, a viewpoint emerged in the Democratic Party that the strategy of active balancing actually destabilized the Eastern Hemisphere, causing unnecessary conflict and thereby alienating other countries. This viewpoint maintained that active balancing increased the likelihood of conflict, caused anti-American coalitions to form, and most important, overstated the risk of an unbalanced system and the consequences of imbalance. Vietnam was held up as an example of excessive balancing.
The counterargument was that while active balancing might generate some conflicts, World War I and World War II showed the consequences of allowing the balance of power to take its course. This viewpoint maintained that failing to engage in active and even violent balancing with the Soviet Union would increase the possibility of conflict on the worst terms possible for the United States. Thus, even in the case of Vietnam, active balancing prevented worse outcomes. The argument between those who want the international system to balance itself and the argument of those who want the United States to actively manage the balance has raged ever since George McGovern ran against Richard Nixon in 1972.
If we carefully examine Obama's statements during the 2008 campaign and his efforts once in office, we see that he has tried to move U.S. foreign policy away from active balancing in favor of allowing regional balances of power to maintain themselves. He did not move suddenly into this policy, as many of his supporters expected he would. Instead, he eased into it, simultaneously increasing U.S. efforts in Afghanistan while disengaging in other areas to the extent that the U.S. political system and global processes would allow.
Obama's efforts to transition away from active balancing of the system have been seen in Europe, where he has made little attempt to stabilize the economic situation, and in the Far East, where apart from limited military repositioning there have been few changes. Syria also highlights his movement toward the strategy of relying on regional balances. The survival of Syrian President Bashar al Assad's regime would unbalance the region, creating a significantIranian sphere of influence. Obama's strategy has been not to intervene beyond providing limited covert support to the opposition, but rather to allow the regional balance to deal with the problem. Obama has expected the Saudis and Turks to block the Iranians by undermining al Assad, not because the United States asks them to do so but because it is in their interest to do so.
Obama's perspective draws on that of the critics of the Cold War strategy of active balancing, who maintained that without a major Eurasian power threatening hemispheric hegemony, U.S. intervention is more likely to generate anti-American coalitions and precisely the kind of threat the United States feared when it decided to actively balance. In other words, Obama does not believe that the lessons learned from World War I and World War II apply to the current global system, and that as in Syria, the global power should leave managing the regional balance to local powers.

Romney and Active Balancing

Romney takes the view that active balancing is necessary. In the case of Syria, Romney would argue that by letting the system address the problem, Obama has permitted Iran to probe and retreat without consequences and failed to offer a genuine solution to the core issue. That core issue is that the U.S. withdrawal from Iraq left a vacuum that Iran -- or chaos -- has filled, and that in due course the situation will become so threatening or unstable that the United States will have to intervene. To remedy this, Romney called during his visit to Israel for a decisive solution to the Iran problem, not just for Iran's containment.
Romney also disagrees with Obama's view that there is no significant Eurasian hegemon to worry about. Romney has cited the re-emergence of Russia as a potential threat to American interests that requires U.S. action on a substantial scale. He would also argue that should the United States determine that China represented a threat, the current degree of force being used to balance it would be insufficient. For Romney, the lessons of World Wars I and II and the Cold War mesh. Allowing the balance of power to take its own course only delays American intervention and raises the ultimate price. To him, the Cold War ended as it did because of active balancing by the United States, including war when necessary. Without active balancing, Romney would argue, the Cold War's outcome might have been different and the price for the United States certainly would have been higher. 
I also get the sense that Romney is less sensitive to global opinion than Obama. Romney would note that Obama has failed to sway global opinion in any decisive way despite great expectations around the world for an Obama presidency. In Romney's view, this is because satisfying the wishes of the world would be impossible, since they are contradictory. For example, prior to World War II, world opinion outside the Axis powers resented the United States for not intervening. But during the Cold War and the jihadist wars, world opinion resented the United States for intervening. For Romney, global resentment cannot be a guide for U.S. foreign policy. Where Obama would argue that anti-American sentiment fuels terrorism and anti-American coalitions, Romney would argue that ideology and interest, not sentiment, cause any given country to object to the leading world power. Attempting to appease sentiment would thus divert U.S. policy from a realistic course.

Campaign Rhetoric vs. Reality

I have tried to flesh out the kinds of argument each would make if they were not caught in a political campaign, where their goal is not setting out a coherent foreign policy but simply embarrassing the other and winning votes. While nothing suggests this is an ineffective course for a presidential candidate, it forces us to look for actions and hints to determine their actual positions. Based on such actions and hints, I would argue that their disagreement on foreign policy boils down to relying on regional balances versus active balancing.
But I would not necessarily say that this is the choice the country faces. As I have argued from the outset, the American presidency is institutionally weak despite its enormous prestige. It is limited constitutionally, politically and ultimately by the actions of others. Had Japan not attacked the United States, it is unclear that Franklin Roosevelt would have had the freedom to do what he did. Had al Qaeda not attacked on 9/11, I suspect that George W. Bush's presidency would have been dramatically different.
The world shapes U.S. foreign policy. The more active the world, the fewer choices presidents have and the smaller those choices are. Obama has sought to create a space where the United States can disengage from active balancing. Doing so falls within his constitutional powers, and thus far has been politically possible, too. But whether the international system would allow him to continue along this path should he be re-elected is open to question. Jimmy Carter had a similar vision, but the Iranian Revolution and the Soviet invasion of Afghanistan wrecked it. George W. Bush saw his opposition to nation-building wrecked by 9/11, and had his presidency crushed under the weight of the main thing he wanted to avoid.
Presidents make history, but not on their own terms. They are constrained and harried on all sides by reality. In selecting a president, it is important to remember that candidates will say what they need to say to be elected, but even when they say what they mean, they will not necessarily be able to pursue their goals. The choice to do so simply isn't up to them. There are two fairly clear foreign policy outlooks in this election. The degree to which the winner matters, however, is unclear, though knowing the inclinations of presidential candidates regardless of their ability to pursue them has some value.
In the end, though, the U.S. presidency was designed to limit the president's ability to rule. He can at most guide, and frequently he cannot even do that. Putting the presidency in perspective allows us to keep our debates in perspective as well.
Read more: The Election, the Presidency and Foreign Policy | Stratfor 

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Αφρικάνικα κουνούπια καί Ολυμπιακό άλμα εις τριπλούν...


...στο κενό!


  • Η Βούλα Παπαχρήστου είναι ένα παιδί 23 ετών. 
  • Η Βούλα Παπαχρήστου είναι μιά αθλήτρια πού έκανε ένα παιδικό λάθος. 
  • Η Βούλα Παπαχρήστου ζήτησε συγνώμην γιά τα όσα ανέφερε στην ιστοσελίδα της περί (εισαγόμενων) Αφρικανών στην Ελλάδα που γίνονται βορά των (εισαγόμενων) Αφρικανικών κουνουπιών.
  • Τα ιδεώδη του Ολυμπισμού γιά τα οποία κόπτονται διάφοροι δεν είναι παρά είναι μιά πλεκτάνη υποκρισίας πού πίσω τους κρύβεται ένας πολυεθνικός οργανισμός που οργανώνει το μεγαλύτερο αθλητικό καί συνάμα διαφημιστικό γεγονός της Υφηλίου.
  • Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα αντέδρασε στην περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου με αξιοθαύμαστη αυστηρότητα και σιγοντάρησε την απόφαση της Ελληνικής Ολυμπιακής επιτροπής γιά αποκλεισμό της, ενώ τα δικά του τα παραπτώματα τα βαριοσκιεπάζει μέσα σε ανήλιαγα κατώγια καί με εξαίρεση κάποιους Τσοχατζόπουλους, ελάχιστοι ώς τώρα έχουν τιμωρηθεί. 
  • Συμπέρασμα : Η Βούλα Παπαχρήστου είναι ένα θύμα. 
Λίγοι, ελάχιστοι θα διαφωνήσουν με τα ώς άνω.

Άς αφήσουμε την Αφρική καί την Αθήνα, καί τον Βαλκανικό τριτοκοσμισμό μας εν γένει, γιά λίγο, καί άς ξεκινήσουμε από το Λονδίνο.

Η Ολυμπιακή επιτροπή είχε ήδη εκδόσει από εβδομάδες οδηγία πρός τους αθλητές με την οποία τους προέτρεπε να αποφεύγουν κατά το δυνατόν σχόλια στις ιστοσελίδες γενικά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αρνητικά πρός τα ιδεώδη του Ολυμπισμού. (1) Στην Παράγραφο δύο διαβάζουμε : 
"Postings, blogs and tweets should at all times conform to the Olympic spirit and  fundamental principles of Olympism as contained in the Olympic Charter, be dignified and in good taste, and not contain vulgar or obscene words or images."
'Οπερ Ελληνιστί σημαίνει : 
"Καταχωρίσεις, σημειώσεις σε μπλόγκ και τα τουϊτ θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να είναι σύμφωνα με το ολυμπιακό πνεύμα και τις θεμελιώδεις αρχές του Ολυμπισμού, όπως αυτές περιέχονται στον Ολυμπιακό Χάρτη και να είναι αξιοπρεπείς και με καλό γούστο, και δεν μπορούν να περιέχουν χυδαίες ή αισχρές λέξεις ή εικόνες."



Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή με ανακοίνωσή της συμφώνησε με την αποπομπή της Βούλας Παπαχρήσου καί έδωσε να εννοηθεί πως εάν δεν δρούσε όπως έδρασε η Έλληνική Ολυμπιακή Eπιτροπή, η ποινή στην αθλήτρια θα επιβαλλόταν ούτως ή άλλως από την ΔΟΕ. 
Άρα περί όνου σκιάς η όλη κουβέντα γιά την τιμωρία, αφού η κοπέλα θα είχε καταδικαστεί ούτως ή άλλως, είτε το κάναμε οι ίδιοι οι Έλληνες μόνοι μας είτε όχι. 

Η όλη κουβέντα παραπέμπει άθελα καί στην περί όνου σκιάς πολιτική συζήτηση  στην Ελλάδα του σήμερα, όπου άπειρες δομικές αλλαγές κρίνονται μέν απόλυτα αναγκαίες καί εκ των ών ούκ άνευ γιά να ξεκολλήσει η βαλτωμένη οικονομία μας. Το πολιτικό μας σύστημα έντρομο προσπαθεί είτε να τις αποφύγει, φορτώνοντάς τες στον επόμενο, είτε να αποφασίσει εάν καί πότε καταϊδρωμένο να τις προχωρήσει έστω καί με καθυστέρηση δεκαετιών μόνο του, τρέμοντας όμως το πολιτικό κόστος (να πολιτικό κόστος που βάναυσα το πλήρωσε με εκλογικό καταποντισμό πρόσφατα το ΠΑΣΟΚ) είτε θα συρθεί έξωθεν καθαναγκαζόμενο καί καθυβριζόμενο να τις εφαρμόσει υπό Ευρωπαϊκή όμως επιβολή.

Η αυτοκάθαρση είναι ελεγχόμενη τιμωρία. Η τιμωρία έξωθεν είναι πάντα αποφευκτέα. Θα μπορούσε πχ η ΔΟΕ να επιβάλει δρακόντια τιμωρία σε όλη την ομάδα...τι θα κάναμε τότε; Πάλι τους "ξένους" θα βρίζαμε...άμεμπτοι όντες εμείς!

Το πως η Βούλα Παπαχρήστου έπεσε θύμα είναι σίγουρο. Το πως είναι παιδί καί οπως έκανε ένα παιδικό λάθος, δεν είναι τόσο σίγουρο. Όλοι κάνουν παιδικά λάθη, καί στα μέν παιδιά των 8 ή δώδεκα χρονών τα παιδικά λάθη συνήθως συγχωρώνται, τα παιδικά λάθη όμως των άνω των 18, "παιδιών" συνήθως τιμωρώνται. 


Παιδικά λάθη, σύμφωνα με το παλιό βιβλίο Ιστορίας που διδάχτηκα, έκανε καί ο τέως Βασιλέας Κωνσταντίνος, ο οποίος στα 27 του χρόνια αγόταν καί φερόταν από την βασιλομήτωρα "μαμά", καί άλλοτε μεν ευλόγησε καί άλλοτε ήλθε σε αντίθεση με την Παπαδοπουλική δικτατορία. Τα πλήρωσε τα παιδικά του λάθη; Τα πλήρωσε. Γιά αυτό άλλωστε καί είναι τώρα ο κάτοικος Λονδίνου Κωνσταντίνος Ντεγκρέτσια που βιοπορεί ώς πλασιέ ακριβών αυτοκινήτων αντί να ζεί στην Αθήνα ώς Ελέω Θεού Βασιλεύς των Ελλήνων. 

Όταν λίγα χρόνια πρίν μιά οκτάχρονη στο Γουϊνιπεγκ του Καναδά άρχισε να εμφανίζεται στο δημοτικό της σχολείο με ξυρισμένο κεφάλι καί εγγράματα - τατουάζ Αγκυλωτών σταυρών στο κορμί της, η τοπική υπηρεσία ανηλίκων επενέβη καί πήρε το κοριτσάκι μαζί με τον επίσης αγκυλωσταρωμένο με τατουάζ δίχρονο αδελφό  της  υπό την εποπτεα τής Καναδικής πολιτείας. Στην δίκη που ακολούθησε, οι Νεοναζί γονείς των παιδιών αμύνθηκαν δικαστικά επιρρίπτοντας την ευθύνη του όλου γεγονότος σε..."παιδικά λάθη¨ των δύο βρεφών!(2)

Θα πεί κανείς, καί τι σχέση μπορεί να έχει η αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου με τον ΝεοΝαζισμό. Εντάξει, το τουϊτάκι «Όσοι μπαίνουν στην Ελλάδα, εδώ θα σκοτώνονται και θα θάβονται» που τότε πέρασε απαρατήρητο, προτρέπει σε κάτι πολύ χειρότερο από κουνουπονόστιμα  φαγητά : σε Χρυσαυγίτικα Ναζιστικά εγκλήματα. Η ίδια πάντως δήλωσε "αθλήτρια" που "δεν ασχολείται με την πολιτική", παρόλες τις ευχές στον τραμπούκο, ληστή τραπεζών καί βουλευτή της Χρυσής Αυγής  Ηλία Κασιδιάρη «να είναι πάντα αληθινός»


Το ότι παρακολουθά την τρέχουσα πολιτική καί έχει τίς όποιες πολιτικές της συμπάθεις, είναι κάτι που δεν μας αφορά.'Ας είναι στην προσωπική της ζωή Ναζίστρια, άς είναι Μαοϊκιά, ή Νεοδημοκράτισα. Όταν καί εφόσον μας εκπροσωπεί ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες όμως, με τα εθνικά χρώματα, σε διεθνές επίπεδο καί μάλιστα Ολυμπιακό, όπου η ηθική καί πολιτιστική βαρύτητα της Ελλάδας είναι παγκοσμίως ιδιάζουσα, τότε οι απαιτήσεις του συνόλου είναι πολύ πιό αυστηρές. Πρέπει να αφήνει πίσω τα πολιτικά της βαλιτσάκια καί μάλιστα όταν αυτά είναι επιοικώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ καί απαξιωτικά γιά τον πανανθρωπισμό της Ολυμπιακής άμιλλας, καί μπορούν να μας απομονώσουν σαν χώρα καί σαν εθνότητα διεθνώς.  


Η Χρυσή Αυγή βρήκε την ευκαιρία να τονίσει πως με το κακόγουστο ανέκδοτο η αθλήτριά μας είναι από τούς νέους που "αντιστέκονται στο κυρίαρχο κλίμα της παρακμής και αγωνίζονται για να τιμήσουν και να εξυψώσουν μία Ελλάδα που καταρρέει. Αντίθετα αγιοποιούνται διάφορα προκλητικά υποκείμενα, που καθυβρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιασθέντες προγόνους μας". Εγώ θα συμπλήρωνα διαφωνόντας πως εάν στην συζήτηση βάλουμε καί τις εκατόμβες των σφαγιασθέντων από τον διεθνή καί εγχώριο Ναζισμό της δεκαετίας του ' 40 καί στους χιλιάδες εκτελεσμένους Έλληνες από Γερμανούς Ναζί καί δωσιλόγους Ταγματασφαλίτες, άθλιους προγόνους των Χρυσαυγιτών, ο κύκλος της πολιτικοποίησης του αθώου παιδικού λάθους διευρύνεται.

Η ίδια η  Βούλα Παπαχρήστου ζήτησε συγγνώμην, μάλλον ειλικρινή, μόλις έγινε η πρώτη ταραχή. 
"Ζητώ δημόσια συγγνώμη για το πραγματικά ατυχές και κακόγουστο αστείο που δημοσίευσα από τον προσωπικό μου λογαριασμό στο Twitter. Λυπάμαι και ντρέπομαι για τις αρνητικές αντιδράσεις που προκάλεσα, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είχα σκοπό να θίξω κανέναν, ούτε να προσβάλλω τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το όνειρό μου είναι συνδεδεμένο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και δε θα συμμετείχα σε αυτούς αν δεν σεβόμουν απόλυτα τις αξίες τους. Οπότε, δεν θα μπορούσα να πιστεύω σε διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων και φυλών.
Ζητώ συγγνώμη από όλους τους φίλους και συναθλητές που μπορεί να προσέβαλα ή να ντρόπιασα, την Εθνική Ομάδα Στίβου, καθώς και τους ανθρώπους και τις εταιρείες που στηρίζουν την αθλητική μου καριέρα και πορεία. Ακόμα, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τον προπονητή μου και την οικογένεια μου".  
Με φρίκη κατάλαβε ξαφνικά πως άλλο πράγμα είναι να λέμε τα ανέκδοτά μας στην κλειστή μας παρέα καί άλλο είναι να τα απλώνουμε δημοσίως διαδικτυακά σαν άπλυτα εσώρουχα στο διεθνές μπαλκόνι μας. Άλλο πράγμα είναι να μιλάς γιά Αλβανούς που είναι κάπου κακρυά στην Αλβανία καί άλλο είναι να χασκογελάς γιά αυτούς όταν είσαι σε μικτή παρέα. 


Θυμάμαι το σόκ που ένιωσα σε ένα καφενείο στην Σπάρτη λίγα χρόνια πρίν, όταν ο καφετζής πέταξε κάτι το πολύ χοντρόπετσο γιά Αλβανούς την στιγμή που στα δύο από τα τέσσερα τραπέζια καθόταν Αλβανοί πελάτες του. Θυμάμαι καί έναν σωματώδη συναθλητή μου στην Μισσούρι, χρόνια πρίν, όταν εγώ έκανα δίσκο καί αυτός έριχνε σφαίρα, που τον ρώτησα αφελής ών πώς έχασε τα δυό μπροστινά του δόντια. " Ένα ατύχημα", μου απαντησε, κάπως Σιβυλικά, χωρτίς να με πείσει. "Ναί, καλά...ατύχημα!", μου είπαν λίγο αργότερα πικρόχολα κάποιοι άλλοι συναθλητές. Η μπουνιά που έφαγε από τον επίσης μεγαλόσωμο μαύρο συμμαθητή μας όταν σε κάποια στιγμή τον απεκάλεσε υποτιμιτικά "Νίγκερ", του άφησε εφ΄όρου ζωής ενθύμιο σωστής συμπεριφοράς καί αντιμετώπισης της διαφορετικότητας. 
I got a good Greekj joke for you!..."Σπιτικό φαγητό"...!
Ίσως, μετά την δίγλωσση συγνώμην, να έπρεπε να την αφήσουν την Βούλα Παπαχρήστου να αγωνιστεί, έστω καί με κάποια καμπάνα, έστω καί με κάποια σοβαρή επίπληξη. Ίσως, πάλι,  καλύτερα έτσι, έστω καί με καμπάνες, η κοσμιότητα να πρέπει να επιβάλλεται. Να θυσιάζεται μιά αφελής ίσως σε τελευταία ανάλυση Ιφιγένεια γιά να ξεφουσκώνουν οι άνεμοι του ντόπιου ρατσισμού καί Χρυσαυγίτικου Ναζισμού που οπορτουνιστικά έσπευσαν να εκμεταλευτούν το παραπάτημα της κοπέλλας ουρλιάζοντας μάλιστα πως το μόνο της λάθος ήταν που ζήτησε συγνώμην. 
Σήμερα το μισάνθρωπο παραπάτημα ήταν της Βούλας Παπαχρήστου στους Ολυμπιακούς. Αύριο ίσως να είναι ένας εξ΄ίσου αφελής διπλωμάτης σε δεξίωση στον Λευκό Οίκο κατά την συνάντηση Έλληνα Πρωθυπουργού με τον (μισο-Αφρικανό) Ομπάμα πού θα μας ξεφτελίσει ανά την υφήλιο.
Ανάδελφο έθνος όντες, δόξα τω Θεώ, αρκετούς εχθρούς έχουμε. Έλεος, λοιπόν, άλλους εχθρούς δεν χρειάζεται να δημιουργούμε!




Μιλτιάδης Η. Μπόλαρης - Σικάγο


Ρατσιστικό tweet κοστίζει τους Ολυμπιακούς (και) σε Ελβετό αθλητή


Δεύτερο περιστατικό
To «τιτίβισμα» του Μοργκανέλα αφορούσε τους Νοτιοκορεάτες
To «τιτίβισμα» του Μοργκανέλα αφορούσε τους Νοτιοκορεάτες   (Φωτογραφία:  Associated Press )
Λονδίνο
Η ελβετική αποστολή στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου απέπεμψε τον Μισέλ Μοργκανέλα, μέλος της ομάδας ποδοσφαίρου, από τη διοργάνωση επειδή ο αθλητής έγραψε ρατσιστικό μήνυμα στο λογαριασμό του στο Twitter.

Το επίμαχο «τιτίβισμα» στρεφόταν εναντίον των Νοτιοκορεατών.

Πρόκειται για το δεύτερο περιστατικό στο οποίο αθλητής μένει εκτός της διοργάνωσης μετά τη γνωστή υπόθεση της Παπαχρήστου. Και στις δύο περιπτώσεις, η απόφαση ελήφθη από τις εθνικές αποστολές.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

Αποστροφή για την πραγματικότητα


Του Ηλια Mαγκλινη
Η διάβαση της Αμυράς Ερήμου, 1921
Στις 29 Ιουλίου του 1921, πριν από ενενήντα ένα χρόνια, τέτοιες μέρες δηλαδή αλλά με το παλαιό ημερολόγιο (π. η.), η Ελλάδα ζούσε ιστορικές στιγμές. Οι περίπου εκατό χιλιάδες άνδρες, που αποτελούσαν τους μάχιμους της ελληνικής στρατιάς στη Μικρά Ασία, εκκινούσαν προς τις γραμμές εξορμήσεως για την κατάληψη της Αγκυρας.
Εννέα ελληνικές μεραρχίες, καταπονημένες σε έσχατο βαθμό, όχι όμως και χωρίς ηθικό (κάποιοι οπλίτες είχαν αναρτήσει πινακίδες σε βοϊδάμαξες που έγραφαν «Εξπρές Αγκυρα»), έμπαιναν σε μια περιπέτεια ασύλληπτη: περίπου επτακόσια χιλιόμετρα από το Αιγαίο, σε εχθρικά, αφιλόξενα εδάφη, διάβηκαν τον ποταμό Σαγγάριο για να περάσουν στη συνέχεια, πεζοπορώντας, μέσα από μια άνυδρη, ξερή στέπα: την Αλμυρή Ερημο (η αρχαία Αξυλος Ερημος του Πολύβιου), εν μέσω πυρακτωμένων ημερών και παγερών νυχτών, με ελάχιστο και πάντως κάκιστο ανεφοδιασμό. Κι αυτό, για να συναντήσουν κάποια στιγμή τον εχθρό: δεκαέξι ετοιμοπόλεμες τουρκικές μεραρχίες.
Η λεγόμενη μάχη του Σαγγάριου ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου (π. η.) και κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Λέγεται ότι είναι μια από τις πιο φονικές, χρονικά μακροσκελείς μάχες στην παγκόσμια ιστορία. Την τελική έκβαση τη γνωρίζουμε βέβαια σήμερα. Οχι μόνο της επαναδιάβασης του Σαγγάριου, της σύμπτυξης δηλαδή προς Δυσμάς (όλο αυτό το αίμα για το τίποτα τελικά), αλλά και της καταστροφής που συντελέστηκε τέλη καλοκαιριού, ενενήντα ακριβώς χρόνια πριν.
Ο βασιλόφρων πρωθυπουργός Γούναρης
καί οι λιλιπούτιοι στρατηγοί της καταστροφής
Σήμερα μας φαίνεται εξωφρενικό το ότι πήραμε μια τέτοια απόφαση να επεκτείνουμε το μικρασιατικό μέτωπο ώς τα βάθη της Ανατολίας. Σημειωτέον, η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 1920 είχε ως προεκλογικό της αίτημα τον τερματισμό του μικρασιατικού πολέμου και την επιστροφή των στρατιωτών σπίτια τους. Μετεκλογικά, έπραξε ακριβώς το αντίστροφο. Και όχι μόνον αυτό: ενώ μετά τον Σαγγάριο το μέτωπο παρέμενε αδρανές μα ανοιχτό, η κυβέρνηση Γούναρη αποφάσισε να στραφεί προς την Κωνσταντινούπολη. Συγκροτήθηκε μία μεραρχία αποτελούμενη από μονάδες της μικρασιατικής στρατιάς! Αποδυνάμωση δηλαδή του μετώπου για να ανοίξουμε ένα άλλο...
Επειτα από μία δεκαετία ανάπτυξης και στρατιωτικών θριάμβων (1912-22), η τότε ελληνική Πολιτεία αγκάλιασε και πάλι την αυτοκαταστροφή, αδυνατώντας να σταθμίσει τα βασικά, στοιχειώδη δεδομένα της πραγματικότητας. Τον πρώτο λόγο τον είχαν οι μύθοι, οι συλλογικές μυθολογίες. Και βέβαια, οι αγκυλώσεις, οι μικροπολιτικές αγκυλώσεις και οι κομματικές σκοπιμότητες. Πασίγνωστα πράγματα, χιλιοειπωμένα. Ωστόσο, δεν παύουν να συναρπάζουν και να συγκινούν.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν έχει νόημα η αναγωγή σε άλλες ιστορικές περιόδους προκειμένου να ερμηνεύσουμε αυτό που ζούμε σήμερα. Οι συγκρίσεις βλάπτουν, παραπλανούν. Κάθε εποχή έχει τη δική της αυτοτέλεια. Απλώς, η αναδρομή στο παρελθόν παρέχει μιαν επίφαση ασφάλειας. Γι’ αυτό ίσως, για ορισμένους, η στάση «των ξένων» σήμερα, κυρίως των Γερμανών, δεν διαφέρει από εκείνη των Γάλλων και των Ιταλών κυρίως, το 1919-22. Στάση «ύπουλη», «προδοτική». Από τη δική μας τη σκοπιά κρίνοντας φυσικά. Διότι αντικειμενικά, οι «μεγάλες δυνάμεις» απλώς φρόντιζαν, και συνεχίζουν να φροντίζουν, τα του οίκου τους. Δεν υπάρχει τίποτα σκοτεινό εδώ, εκτός κι αν θεωρούμε ότι οφείλουν εκ προοιμίου να υπηρετούν μια ξένη χώρα λόγω του αρχαίου, ενδόξου παρελθόντος της ή λόγω της συμμαχίας της σε έναν πρόσφατο πόλεμο. Μα, διαχρονικά, οι διεθνείς σχέσεις είναι ένα πεδίο μάχης χειρότερο από τον Σαγγάριο του 1921. Και σίγουρα απαιτούν στρατηγική και τακτική. Οταν λοιπόν δεν έχεις υψηλή, ευρύτερη εποπτεία των πραγμάτων, όταν δεν προσπαθείς στοιχειωδώς να δεις τον εαυτό σου από μια κάποια απόσταση, είναι βέβαιο ότι, αργά ή γρήγορα, θα γονατίσεις από το βάρος της ίδιας της πραγματικότητας.
Το 2012 δεν είναι 1921. Αλλά αυτή μας η ροπή προς τη μυθολογία και η αποστροφή μας για το πραγματικό μπορεί να έχουν ακόμα ένα βαρύ τίμημα. Ισως είναι πολύ αργά για ελιγμούς. Δεν είναι όμως ποτέ αργά για αλλαγή μιας νοοτροπίας που συνιστά βαρίδι. Η πραγματική Αγκυρα είναι μέσα μας.