Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

New Yorker: Πώς την πάτησε η Ελλάδα

"Πώς την πάτησε η Ελλάδα" αυτός είναι ο ιντριγκαδόρικος τίτλος στο μακροσκελές άρθρο του John Cassidy στο περιοδικό New Yorker που εξηγεί όσα συνέβησαν αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες.EMMANUEL DUNAND

"Χωρίς να εκπλαγεί κανείς, εκτός από μερικούς κινδυνολόγους, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατέληξαν σε συμφωνία με την Ελλάδα την Παρασκευή (20/2), επεκτείνοντας το υφιστάμενο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού.Η νέα αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε σε όλους για εβδομάδες ότι δεν θα συμφωνήσει στην παράταση του προγράμματος, και ότι ήθελε μια νέα δανειακή σύμβαση που θα της έλυνε τα χέρια, πράγμα που σηματοδοτεί την συμφωνία ως συνθηκολόγηση από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ και ως νίκη για την Γερμανία και το υπόλοιπο κατεστημένο της ΕΕ.
Εκ των υστέρων, είναι σαφές ότι οι Αλήξης Τσίπρας και Γιάνης Βαρουφάκης πόνταραν πολλά ενώ δεν έπρεπε. Δεδομένου ότι ο Βαρουφάκης είναι ακαδημαϊκός γνώστης της θεωρίας παιγνίων, το ότι ... έπαιξαν τόσο λάθος μοιάζει λίγο περίεργο, αλλά ίσως δεν είναι απολύτως έτσι.
Για να κυριολεκτήσουμε, όμως, το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει. Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στις Βρυξέλλες είναι απλώς μια ενδιάμεση συμφωνία, η οποία θα κρατήσει την Ελλάδα μακριά από τη χρεοκοπία και τις τράπεζες της στη ζωή, ενόσω μια ευρύτερη συμφωνία για τα τεράστια χρέη της χώρας θα αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, έχει προτείνει μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες για το πώς να προχωρήσουμε, για παράδειγμα, την έκδοση νέων τύπων ομολόγων σε αντικατάσταση των παλαιών, αλλά όποια διαπραγματευτική δύναμη είχε φαίνεται να έχει υπονομευθεί.
Τις τελευταίες ημέρες, σύμφωνα με τις αναφορές από την Αθήνα, οι Έλληνες κάνουν αναλήψεις μετρητών από τις τράπεζες της χώρας σε ύψος περίπου 500 εκατομμύρια Ευρώ την ημέρα. Με το πρόγραμμα διάσωσης της Ε.Ε να λήγει σε μια εβδομάδα, η Ελληνική Κυβέρνηση αντιμετώπιζε την προοπτική της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης, αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν συμφωνούσε να παράσχει στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα περισσότερα χρήματα.
Ωστόσο η ΕΚΤ έλεγε στην Ελλάδα ότι απαιτείτο να συμφωνήσει με τους όρους που έθεταν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Τελικά, αυτό οδήγησε τον Βαρουφάκη και τον Αλέξη Τσίπρα να υποχωρήσει και να συμφωνήσει στην παράταση του προγράμματος.
Τώρα, οι πολιτικές της Κυβέρνησης θα συνεχίσουν να εποπτεύονται από τη μισητή "τρόικα" (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), την οποία πολλοί Έλληνες θεωρούν υπεύθυνη για τη δεινή κατάσταση της χώρας τους.
Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση έχει συμφωνήσει να προχωρήσει με μια σειρά νέων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, μερικές από τις οποίες θα πρέπει να παρουσιάσει λεπτομερώς αυτό το Σαββατοκύριακο.
Αν η τρόικα δεν είναι ικανοποιημένη με αυτό που θα προτείνει η Ελλάδα, θα μπορεί ακόμη και να παρακρατήσει ένα μέρος των χρημάτων που χρειάζεται η χώρα. Μόλις ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο σκληρός Γερμανός υπουργός Οικονομικών, συνειδητοποίησε ότι ο Βαρουφάκης δεν θα μπορούσε να παίξει το χαρτί του Grexit, ήξερε ότι τον είχε εκεί όπου τον ήθελε. 
Εκτός από όλα αυτά, ο Βαρουφάκης φαίνεται να έχει υποσχεθεί να μην ανακαλέσει ορισμένα από τα μέτρα που έχει επιβάλει η τρόικα και ενάντια στα οποία ο ίδιος και ο Τσίπρας είχαν ξιφουλκήσει στην πορεία προς τις εκλογές, όπως την ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων.
Το κείμενο της νέας συμφωνίας, λέει: "Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απέχουν από οποιαδήποτε κατάργηση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αξιολογείται από τα θεσμικά όργανα".
Σε αντάλλαγμα αυτής της αναστροφής πορείας, η ελληνική κυβέρνηση κέρδισε κάποιες παραχωρήσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας κάποιας χαλάρωσης των δημοσιονομικών στόχων που πρέπει να πληροί.
Σύμφωνα με τους όρους του προγράμματος διάσωσης που συμφωνήθηκε το 2012, η Ελλάδα έπρεπε να δημιουργήσει ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 4,5 τοις εκατό του ΑΕΠ (Το πρωτογενές πλεόνασμα αναφέρεται στα φορολογικά έσοδα μείον τις δαπάνες, μη συμπεριλαμβανομένων των τόκων για το δημόσιο χρέος.).
Η επίσημη δήλωση σχετικά με τη νέα συμφωνία δεν καθορίζει συγκεκριμένο στόχο για το τρέχον έτος. "Οι Ελληνικές αρχές έχουν επίσης δεσμευτεί να διασφαλίσουν τα κατάλληλα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ... σύμφωνα με τη δήλωση του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012", γράφει, αλλά προσθέτει, «Τα θεσμικά όργανα, για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2015, θα λάβουν υπόψη τις οικονομικές συνθήκες του 2015». Αυτό υποδεικνύει κάποια ευελιξία.
Ο Βαρουφάκης έχει επανειλημμένα πει ότι η κυβέρνησή του θα έχει ως στόχο να πετύχει πλεόνασμα 1,5 τοις εκατό του ΑΕΠ. Δεδομένου ότι τα φορολογικά έσοδα έχουν καταρρεύσει κατά τους τελευταίους δύο μήνες, αυτό εξακολουθεί να είναι ένας φιλόδοξος στόχος, και φαίνεται να αποκλείει οποιαδήποτε μεγάλης κλίμακας εφαρμογή μιας κεϋνσιανού τύπου αναπτυξιακής πολιτικής. Αλλά η οποιαδήποτε χαλάρωση των υφιστάμενων πολιτικών λιτότητας θα ήταν ευπρόσδεκτη για τους Έλληνες, και, μετά την επίτευξη της συμφωνίας, αυτό είναι που έλεγαν πως πέτυχαν οι Έλληνες αξιωματούχοι. "Η Ελλάδα σήμερα άλλαξε σελίδα", είπε ένας αξιωματούχος στο Reuters. "Έχουμε αποφύγει τα υφεσιακά μέτρα". Αυτό είναι λίγο τραβηγμένο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι πήρε κάτι σημαντικό από τη συμφωνία, αλλά τίποτα σαν αυτό που ήλπιζαν όταν ανέλαβαν την εξουσία, στις 25 Ιανουαρίου. Τότε, έγινε λόγος για την απελευθέρωση όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ηπείρου από την λαβή των πολιτικών λιτότητας. Μετά από την ανακοίνωση της συμφωνίας της Παρασκευής, κάποιοι Έλληνες δημοσιογράφοι προειδοποίησαν ότι θα είναι πολύ δύσκολο για τους Βαρουφάκη και Τσίπρα να παρουσιάσουν τη συμφωνία στα ριζοσπαστικά στοιχεία του κόμματος, αυτούς που βρέθηκαν έξω στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την κακοπιστία της Γερμανίας, των Βρυξελλών και της ΕΚΤ. Εκ των υστέρων, είναι σαφές ότι οι Τσίπρας και Βαρουφάκης πόνταραν πολλά ενώ δεν έπρεπε.
Οι αρχικές καυχησιές τους ενόχλησαν πολύ τους Γερμανούς και αποξένωσαν τους άλλους παράγοντες που χρειαζόταν να πείσουν, όπως την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δεδομένου ότι ο Βαρουφάκης είναι ακαδημαϊκός ειδήμων της θεωρίας παιγνίων, το ότι ... έπαιξαν τόσο λάθος μοιάζει λίγο περίεργο, αλλά ίσως δεν είναι απολύτως έτσι. Έχοντας εκτοξευθεί στην εξουσία σχεδόν από το πουθενά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ευεξήγητα ζαλισμένη, και ευεξήγητα πρόθυμη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του λαϊκού κινήματος διαμαρτυρίας που ήταν υπεύθυνο για την άνοδο της.
Οι Τσίπρας και Βαρουφάκης είχαν επίσης και την οικονομική λογική με το μέρος τους. Οι πολιτικές λιτότητας έχουν αποδειχθεί καταστροφικές για τη χώρα εν γένει. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν στην Ελλάδα έχει μειωθεί κατά περίπου το ένα τέταρτο από το 2009, και το ποσοστό ανεργίας ανέρχεται σε περίπου είκοσι πέντε τοις εκατό.
Η λιτότητα δεν έχει ακόμη πετύχει να μειώσει το βάρος του χρέους της χώρας. Επειδή το ΑΕΠ μειώνεται μέχρι στιγμής, η αναλογία χρέους προς ΑΕΠ συνέχισε να αυξάνεται, και τώρα ανέρχεται σε περίπου εκατόν εβδομήντα πέντε τοις εκατό. Σε κάποια άλλα μέρη της Ευρώπης, υπάρχει μεγάλη συμπάθεια για τα δεινά των Ελλήνων, καθώς και για το επιχείρημά τους ότι η λιτότητα έχει αποδειχθεί αντιπαραγωγική. Αλλά το γεγονός είναι ότι οι Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν είχαν πολύ διαπραγματευτική ισχύ, και θα έπρεπε να το έχουν αναγνωρίσει αυτό νωρίτερα.
Από την αρχή, υπήρχε μόνο μια απειλή που θα μπορούσαν να έχουν κάνει και η οποία θα τρόμαζε τη Γερμανία και τις άλλες χώρες του πυρήνα (σ.σ. της Ευρωζώνης): ότι η Ελλάδα, αν δεν πάρει τη συμφωνία που ήθελε, θα χρεοκοπούσε, θα αποχωρούσε από τη ζώνη του ευρώ , και θα επέστρεφε στο να τυπώνει το δικό της νόμισμα.

Όμως, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, παρά τα όσα έχει περάσει, θέλουν να κρατήσουν το ευρώ, και, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να φύγει από το κοινό νόμισμα. Από οικονομική άποψη, αυτό ήταν αναμφισβήτητα μια αυτοκαταστροφική πολιτική: η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε τόσο κακή κατάσταση που θα ήταν ίσως καλύτερο να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αργεντινής, η οποία, το 2002, αθέτησε τις υποχρεώσεις της σχετικά με τα χρέη της και είπε αντίο στο ΔΝΤ.
Το ότι υποσχέθηκε να κρατήσει το ευρώ ήταν ένα μέρος από το τίμημα που κατέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ για να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ως πολιτική δύναμη. Μόλις ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο σκληρός Γερμανός υπουργός Οικονομικών, συνειδητοποίησε ότι ο Βαρουφάκης δεν θα μπορούσε να παίξει το χαρτί του Grexit, ήξερε ότι τον είχε εκεί όπου τον ήθελε.
Η γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκε νέτα-σκέτα ακόμη και να εξετάσει ένα ελληνικό αίτημα για τον τερματισμό του προγράμματος διάσωσης και την έκδοση ενός νέου δανείου-γέφυρα και σιωπηρά ενθάρρυνε την ΕΚΤ να εκδώσει μια σειρά από προειδοποιήσεις για τους Έλληνες.
Και μετά, μια-δυο μέρες πριν, αφού ο Βαρουφάκης είχε αλλάξει πορεία και ζήτησε παράταση της τρέχουσας διάσωσης, ο Σόιμπλε απέρριψε και το αίτημα αυτό, αναγκάζοντας τους Έλληνες να κάνουν ακόμα περισσότερες παραχωρήσεις.
Ακόμα και μετά το κλείσιμο της συμφωνίας, ο Σόιμπλε φαινομενικά δεν μπορούσε να αντισταθεί στο να ρίξει μια μπηχτή στον Βαρουφάκη και τους συνεργάτες του. Σύμφωνα με το ανεκτίμητο live blog του Guardian, παρατήρησε: "Οι Έλληνες σίγουρα θα δυσκολευθούν να εξηγήσουν τη συμφωνία στους ψηφοφόρους τους".
Ο Βαρουφάκης, στα σχόλιά του, ήταν πιο συγκρατημένος. "Τώρα δεν είναι η στιγμή για αγαλλίαση», είπε. «Αυτή η συμφωνία αποτελεί ένα μικρό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση".
ΠΗΓΗ: newyorker.com

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

The Real Turkish Heroes of 1915

February 10, 2015
By Raffi Bedrosyan
Germany has decided to name several neighborhoods, streets, buildings, and public schools in Berlin and other German cities after Adolf Hitler and other Nazi “heroes.”
If the above statement were to be true, how would you react? How do you think Germans would react? How do you think Jews still living in Germany would react? My guess is that you, the Germans, and the Jews would all find it inconceivable, offensive, and unacceptable.
And yet, it is true in Turkey, where it is acceptable to name several neighborhoods, streets, and schools after Talat Pasha and other Ittihat ve Terakki (Committee of Union and Progress) “heroes” who not only planned and carried out the Armenian Genocide, but were responsible for the loss of the Ottoman Empire itself.
At last count, there were officially 8 “Talat Pasha” neighborhoods or districts, 38 “Talat Pasha” streets or boulevards, 7 “Talat Pasha” public schools, 6 “Talat Pasha” buildings, and 2 “Talat Pasha” mosques scattered around Istanbul, Ankara, and other cities. After his assassination in 1922, Talat was originally interred in Berlin, Germany, but his remains were transferred to Istanbul in 1943 by the Nazis in an attempt to appease the Turks. He was re-buried with full military honors at the Infinite Freedom Hill Cemetery in Istanbul. The remains of the other notorious Ittihat ve Terakki leader, Enver Pasha, were also transferred in 1996 from Tajikistan and re-buried beside Talat, with full military honors; the ceremony was attended by Turkish President Suleyman Demirel and other dignitaries.
Is this hero worship misguided or deliberate? Is the denial of 1915 only state policy, or is it wholeheartedly accepted by the Turkish public, brainwashed by the state version of history?
Undoubtedly, there was mass participation in the genocide committed by the Ittihat ve Terakki leaders, resulting in the removal of Armenians from their homeland of 3,000 years, as well as the immediate transfer of their wealth, property, and possessions to the Turkish and Kurdish public, and to thousands of government officials. Yet, despite this mass participation and the hero worship, there were also a significant number of ordinary Turks and Kurds, as well as government officials, who refused to participate in the massacres and plunders. There is complete silence and ignorance in Turkey about these righteous officials who refused to follow government orders and instead tried to save and protect the Armenians. They paid dearly for their actions, often with the loss of their positions or even their lives as a consequence. This article will cite some examples of these real and unsung heroes.
Konya governor Celal Bey
Konya governor Celal Bey
Celal Bey was the governor of Konya, a vast central Anatolian province and a hub for the Armenian deportation routes from north and west Anatolia to the Syrian desert. He knew exactly what the Armenians’ fate would be along these routes, or if they survived the deportations and reached Der Zor; he was previously the governor of Aleppo and had witnessed the atrocities there. Celal Bey had attempted to reason with the Ittihat ve Terakkileaders, saying that there was absolutely no Armenian revolt in Anatolia, nor in Aleppo, and that there was no justification for the mass deportations. However, one of his subordinates in Marash inflamed the situation by arresting and executing several Marash Armenians, triggering a resistance by the Armenians. As a result, Celal Bey was removed from his governor’s post in Aleppo and transferred to Konya. Once there, he refused to arrange for the deportation of the Konya Armenians, despite repeated orders from Istanbul. He even managed to protect some of the Armenians who were deported from other districts and arrived in Konya. By the time he was removed from his post, in October 1915, he had saved thousands of Armenian lives. In his memoirs about the Konya governorship, he likened himself to “a person sitting beside a river, with absolutely no means of rescuing anyone from it. Blood was flowing down the river, with thousands of innocent children, irreproachable old men, and helpless women streaming down the river towards oblivion. Anyone I could save with my bare hands, I saved, and the rest went down the river, never to return.”
Hasan Mazhar Bey was the governor of Ankara. He protected the Ankara-Armenian community by refusing to follow the deportation orders, stating, “I am a vali [governor], not a bandit. I cannot do this. Let someone else come and sit in my chair to carry out these orders.” He was removed from his post in August 1915.
Faik Ali (Ozansoy) Bey was the governor of Kutahya, another central Anatolian province. When the deportation order was issued from Istanbul, he refused to implement it; on the contrary, he gave orders to keep the deported Armenians arriving in Kutahya from elsewhere, and treat them well. He was soon summoned to Istanbul to explain his subordination, and the police chief of Kutahya, Kemal Bey, took the opportunity to threaten the local Armenians—either convert to Islam or face deportation, he said. The Armenians decided to convert. When Faik Ali Bey returned, he was enraged. He removed the police chief from his post, and asked the Armenians if they still wished to convert to Islam. They all decided to remain Christian, except one. Faik Ali’s brother, Suleyman Nazif Bey, was an influential and well-known poet who urged his brother not to participate in this barbarianism and stain the family name. Faik Ali Bey was not removed from his post despite his offers of resignation. He ended up protecting the entire Armenian population of Kutahya, except for the one who converted to Islam and was deported.
Kutahya governor Faik Ali Ozansoy
Kutahya governor Faik Ali Ozansoy
Mustafa Bey (Azizoglu) was the district governor of Malatya, a transit point on the deportation route. Although he was unable to prevent the deportations, he managed to hide several Armenians in his own home. He was murdered by his own son, a zealous member of the Ittihat ve Terakki Party, for “looking after infidels [gavours, in Turkish].”
Other government officials who defied the deportation orders included Reshit Pasha, the governor of Kastamonu; Tahsin Bey, the governor of Erzurum; Ferit Bey, the governor of Basra; Mehmet Cemal Bey, the district governor of Yozgat; and Sabit Bey, the district governor of Batman. These officials were eventually removed from their posts and replaced by more obedient civil servants, who carried out the task of wiping out the Armenians from these locations.
One of the most tragic stories of unsung heroes involves Huseyin Nesimi Bey, the mayor of Lice, a town near Diyarbakir. While the governor of Diyarbakir, Reshit Bey, organized the most ruthless removal of the Armenians in the Diyarbakir region—with a quick massacre, rather than lengthy deportation, immediately outside of the city limits—Huseyin Nesimi dared to keep and protect the Lice Armenians, a total of 5,980 souls. Reshit summoned Huseyin Nesimi to Diyarbakir for a meeting, but arranged to have his Circassian militant guard Haroun intercept him en route. On June 15, 1915, Haroun murdered Huseyin Nesimi and threw him into a ditch beside the road. Since then, the murder location, halfway between Lice and Diyarbakir, has become known as Turbe-i Kaymakam, or the Mayor’s Grave. The Turkish records document this murder as “Mayor killed by Armenian militants.” In an ironic twist of history repeating itself, in October 1993 the Turkish state army attacked Lice, supposedly to go after the Kurdish rebel militants there; instead, they ended up burning down the entire town and killing the civilian population. This became the first case the Kurds took to the European Human Rights Court, resulting in a 2.5 million pound compensation against the Turkish state. At the same time, several wealthy Kurdish businessmen were targeted for assassination and murdered by then-Turkish Prime Minister Tansu Ciller. One of the victims was a man named Behcet Canturk, whose mother was an Armenian orphan who had managed to survive the Lice massacres of 1915.
Lice mayor Huseyin Nesimi Bey
Lice mayor Huseyin Nesimi Bey
Governor Reshit was also responsible for firing and murdering several other government officials in the Diyarbakir region who had defied the deportation orders: Chermik Mayor Mehmet Hamdi Bey, Savur Mayor Mehmet Ali Bey, Silvan Mayor Ibrahim Hakki Bey, Mardin Mayor Hilmi Bey, followed by Shefik Bey, were all fired in mid- to late-1915. Another official, Nuri Bey, the mayor of first Midyat and then Derik, an all-Armenian town near Mardin, was also fired by Reshit Bey, and subsequently murdered by his henchmen. His murder was blamed on Armenian rebels. As a result, all of the Armenian males in Derik were rounded up and executed, and the women and children deported.
The names of these brave men are not in the history books. If mentioned at all, they are labeled as “traitors” from the perspective of the official Turkish version of history. While the state and the masses committed a huge crime, and while that crime became a part of their daily life, these men rejected the genocidal campaign, based on individual conscience, and despite the temptation of enriching themselves. These few virtuous men, as well as a significant number of ordinary Turks and Kurds, defied the orders and protected the Armenians. They are the real heroes, and represent the Turkish version of similar characters in “Schindler’s List” or “Hotel Rwanda.” Citizens of Turkey today have two choices when remembering their forefathers as heroes: to either go with the mass murderers and plunderers who committed “crimes against humanity,” or the virtuous human beings with a clear conscience who tried to prevent the “crimes against humanity.” Getting to know these real heroes will help Turks break loose from the chains of denialist history over four generations, and start to confront the realities of 1915.