Στο κέντρο της πόλης των Σερρών, στην πλατεία Ελευθερίας, υπάρχει ένα τριπλό, τσιμεντένιο στεφάνι, τρία δακτυλίδια από μπετόν, που όταν πάει κάποιος κοντά τους με έκπληξη διαπιστώνει πως είναι υδατοπίδακες, συντριβάνια. Φυσικά σχεδόν ποτέ δεν έχουν νερό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τα τσιμέντα πάντως είναι εκεί.
Στα 1965, ο Βασιλεύς των Ελλήνων Κωνσταντίνος ο Β' (ναί, αυτός ο ίδιος που εμφανίστηκε στην διαδήλωση των φορτηγατζήδων στο Σύνταγμα τις προάλλες, και γύρω του διάφοροι εκραύγαζαν "Ελιά - Ελιά - και Κώτσο Βασιλιά!") ανέβηκε στα Σέρρας γιά να παραστεί στα μεγαλοπρεπή εγκαίνια του μεγάλου αυτού δημόσιου έργου. Σιντριβάνι στην πλατεία είναι αυτό, και ο Λαός θέλει να δει τον Βασιλέα του!
Το θέλει η δεν θέλει είναι συζητήσιμο, φυσικά, και για να μην αναλίσκονται οι αρχές σε υποθέσεις, πήραν την πεπατημένη και αποφασίζομεν και διατάσσομεν καλέσαν γενικό συναγερμό και έφεραν όλα τα παιδιά από τα σχολεία της πόλης των Σερρών, από νηπιαγωγεία μέχρι έκτη γυμνασίου, προς προϋπάντησιν του Βασιλέως. Πέρασε μέσα από την οδό Μεραρχίας ο Κωνσταντίνος, αριστερά και δεξιά κοριτσάκια με γαλάζιες ποδιές και λευκά κολάρα έραιναν το οδόστρωμα με άνθη, ενώ τα αγοράκια και οι υπόλοιποι έφηβοι (και όσοι δημόσιοι υπάλληλοι κουβαλήθηκαν με το στανιό στην τριτοκοσμική παράτα) χειροκροτούσαν.
Ο αδελφός μου γύρισε στο σπίτι με κοκκινισμένο το αριστερό του μάγουλο, με ολόφρεσκες τις γυναικείες δαχτυλιές που προκάλεσαν το πρήξιμο, και τα μάτια του βουρκωμένα από το κλάμα.
Τί έπαθες Μαρκούλη, τον ρώτησε η μητέρα μας αναστατωμένη...ποιός σε χτύπησε;
Η δασκάλα.
Και γιατί σε χτύπησε τι εκανες;
Περνούσε ο Βασιλιάς και δεν χειροκροτούσα. Με είδε η δασκάλα, ήρθε κοντά μου και με ρώτησε γιατι δεν χειροκροτώ. Εγώ την είπα "επειδή στην οικογένειά μας δεν θέλουμε τον Βασιλιά, οτι εμείς είμαστε Δημοκρατικοί!"
Και μόλις το άκουσε αυτό με έδωσε μια δυνατή σφαλιάρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου