Greek Parliament Approves Austerity Plan

ATHENS — The Greek Parliament backed Prime Minster George Papandreou’s bitterly contested package of austerity measures on Wednesday, clearing the way for crucial international lending to stave off default over the summer. But thousands of Greeks took to the streets in protest, and some clashed violently with police officers, who responded with tear gas.

Multimedia

TimesCast | Austerity Plan Passes

TimesCast | Austerity Plan Passes

Close Video

See More Videos »

Slide Show

Clashes as Greek Government Passes Austerity Measures

Related

• In a Greek Default, Higher Risk for Money Market Funds (June 29, 2011)

• A Parliament on the Move Grows Costly (June 29, 2011)

• Room For Debate: Who’s Going to Pay for Greece?

Enlarge This Image

Aris Messinis/Agence France-Presse — Getty Images

Protesters clashed with police in Athens on Wednesday. More Photos »

Enlarge This Image

Orestis Panagiotou/European Pressphoto Agency

Police guarded the entrance to Greece's Parliament on Wednesday. More Photos »

The vote, 155 to 138, removes a serious obstacle to the release of $17 billion by the European Union, the European Central Bank and the International Monetary Fund, funds the Greek government needs to pay its expenses through the summer. Questions remain about whether the measures would ultimately cure the debt-ridden country of its many ills. The shape and size of a second bailout, whose planning can now begin, could become clear at a meeting on July 3 of euro zone finance ministers in Brussels.
Stock markets, which began rallying earlier in the day across Europe and much of Asia amid indications that the measures would be approved, moderated after the vote. Investors had feared that a collapse in Greece might have repercussions throughout the international financial system. Two other European Union countries — Ireland and Portugal — have also turned to international lenders for assistance.
Only one member of the ruling Socialist Party voted against the measure, and one opposition deputy voting crossed party lines to support the measure. (Five others voted present, and two members were absent.)
The measures approved include tax increases, wage cuts and the privatization of 50 billion euros, or about $72 billion, in state assets. A second vote will be held Thursday to enact the measures, with crucial sticking points expected to include the timing of the privatizations, especially of the state electric utility, the Public Power Corporation, whose powerful union has close ties to the Socialists.
Mr. Papandreou and Antonis Samaras, the leader of the main opposition party, New Democracy, clashed in Parliament just before the vote, accusing each other of letting down the country.
“All of Europe knows that your party is responsible for the current situation,” Mr. Papandreou told Mr. Samaras, alluding to the debt that ballooned in 2009 when New Democracy was in power. Mr. Papandreou, who made several failed overtures to the opposition for political consensus on the austerity measures, made a last-ditch appeal to the conservatives to back the program. “Don’t bet on failure,” he said.
The prime minister said the European Union was also to blame for failing to call the previous government on its dubious statistics. But Mr. Papandreou said Greece’s foreign creditors — the European Union and the International Monetary Fund — had given “a vote of confidence in the Greek people” by offering rescue financing.
Outside Parliament, protesters had massed for a second day in Syntagma Square, shouting, “Traitors, traitors!” The police repeatedly fired tear gas to maintain control before and after the vote. The demonstrators, the majority of whom were peaceful, came prepared with surgical masks.
On hearing the result of the vote, some outraged protesters waged running battles with police in the streets around the Parliament, television images showed.
The vote was conducted by roll call after several hours of debate in which most Socialist legislators said they would back the measures, in some cases only grudgingly, and with most stressing that patriotic duty must go before party ideals.
Among the Socialists, only Panagiotis Kouroublis opposed the measures. Another, Alexandros Athanassiadis, who had expressed extreme opposition to the planned privatization of the Public Power Corporation, surprised Greece by voting in favor of the program, saying Mr. Papandreou’s pledges to guarantee transparency in the selloff of the utility had reassured him.
Elsa Papadimitriou, a legislator from New Democracy, voted for the measures. Breaking ranks with her party and declaring herself an independent, Ms. Papadimitriou said she hoped that the government would not disappoint her, calling her vote “the most difficult but valuable decision of my political career.”
“There is only one act of patriotism: consensus and cooperation,” she said. “Fiscal suicide is not an alternative.”
The nation’s unions turned up the heat on legislators on Tuesday when they began a 48-hour general strike — the first time they had walked out for more than 24 hours since democracy was restored to Greece in 1974 after a seven-year military dictatorship. The police called in reinforcements Wednesday to cordon off streets near Parliament to ensure that protesters did not block legislators’ access to the building, with 5,000 officers on the job.
Before the vote, one protester said on Wednesday that Greeks’ lives “are going to change forever” if the measures were approved. “If you belong to the middle class, that doesn’t exist anymore. There’s only rich and poor.”
Another protester, Anastasia Arvanitiki, 57, a pharmacist, said, “What they’re voting on is exactly the opposite of what they were elected to do.”
“They’ll be the worst criminals in history” if the vote goes through, she said. “We want to see them hanged.”
Mr. Papandreou went into the historic vote with a five-vote parliamentary majority. But the outcome was not certain, as the austerity plan strikes at the heart of his Socialist Party base. The center-right New Democracy opposition party struck a populist tone, , saying the measures offered too much austerity and not enough stimulus.
Last year, Greece’s foreign lenders imposed austerity measures after they provided a first round of aid. Since then, Greece has cut the wages of its 800,000 public workers — a quarter of the work force — by more than 10 percent.

Stephen Castle contributed reporting from Brussels, and David Jolly from Paris.

The Divided States of Europe

By Marko Papic

Europe continues to be engulfed by economic crisis. The global focus returns to Athens on June 28 as Greek parliamentarians debate austerity measures imposed on them by eurozone partners. If the Greeks vote down these measures, Athens will not receive its second bailout, which could create an even worse crisis in Europe and the world.

It is important to understand that the crisis is not fundamentally about Greece or even about the indebtedness of the entire currency bloc. After all, Greece represents only 2.5 percent of the eurozone’s gross domestic product (GDP), and the bloc’s fiscal numbers are not that bad when looked at in the aggregate. Its overall deficit and debt figures are in a better shape than those of the United States — the U.S. budget deficit stood at 10.6 percent of GDP in 2010, compared to 6.4 percent for the European Union — yet the focus continues to be on Europe.

That is because the real crisis is the more fundamental question of how the European continent is to be ruled in the 21st century. Europe has emerged from its subservience during the Cold War, when it was the geopolitical chessboard for the Soviet Union and the United States. It won its independence by default as the superpowers retreated: Russia withdrawing to its Soviet sphere of influence and the United States switching its focus to the Middle East after 9/11. Since the 1990s, Europe has dabbled with institutional reform but has left the fundamental question of political integration off the table, even as it integrated economically. This is ultimately the source of the current sovereign debt crisis, the lack of political oversight over economic integration gone wrong.

The eurozone’s economic crisis brought this question of Europe’s political fate into focus, but it is a recurring issue. Roughly every 100 years, Europe confronts this dilemma. The Continent suffers from overpopulation — of nations, not people. Europe has the largest concentration of independent nation-states per square foot than any other continent. While Africa is larger and has more countries, no continent has as many rich and relatively powerful countries as Europe does. This is because, geographically, the Continent is riddled with features that prevent the formation of a single political entity. Mountain ranges, peninsulas and islands limit the ability of large powers to dominate or conquer the smaller ones. No single river forms a unifying river valley that can dominate the rest of the Continent. The Danube comes close, but it drains into the practically landlocked Black Sea, the only exit from which is another practically landlocked sea, the Mediterranean. This limits Europe’s ability to produce an independent entity capable of global power projection.

However, Europe does have plenty of rivers, convenient transportation routes and well-sheltered harbors. This allows for capital generation at a number of points on the Continent, such as Vienna, Paris, London, Frankfurt, Rotterdam, Milan, Turin and Hamburg. Thus, while large armies have trouble physically pushing through the Continent and subverting various nations under one rule, ideas, capital, goods and services do not. This makes Europe rich (the Continent has at least the equivalent GDP of the United States, and it could be larger depending how one calculates it).

What makes Europe rich, however, also makes it fragmented. The current political and security architectures of Europe — the EU and NATO — were encouraged by the United States in order to unify the Continent so that it could present a somewhat united front against the Soviet Union. They did not grow organically out of the Continent. This is a problem because Moscow is no longer a threat for all European countries, Germany and France see Russia as a business partner and European states are facing their first true challenge to Continental governance, with fragmentation and suspicion returning in full force. Closer unification and the creation of some sort of United States of Europe seems like the obvious solution to the problems posed by the eurozone sovereign debt crisis — although the eurozone’s problems are many and not easily solved just by integration, and Europe’s geography and history favor fragmentation.

Confederation of Europe

The European Union is a confederation of states that outsources day-to-day management of many policy spheres to a bureaucratic arm (the European Commission) and monetary policy to the European Central Bank. The important policy issues, such as defense, foreign policy and taxation, remain the sole prerogatives of the states. The states still meet in various formats to deal with these problems. Solutions to the Greek, Irish and Portuguese fiscal problems are agreed upon by all eurozone states on an ad hoc basis, as is participation in the Libyan military campaign within the context of the European Union. Every important decision requires that the states meet and reach a mutually acceptable solution, often producing non-optimal outcomes that are products of compromise.

The best analogy for the contemporary European Union is found not in European history but in American history. This is the period between the successful Revolutionary War in 1783 and the ratification of the U.S. Constitution in 1788. Within that five-year period, the United States was governed by a set of laws drawn up in the Articles of the Confederation. The country had no executive, no government, no real army and no foreign policy. States retained their own armies and many had minor coastal navies. They conducted foreign and trade policy independent of the wishes of the Continental Congress, a supranational body that had less power than even the European Parliament of today (this despite Article VI of the Articles of Confederation, which stipulated that states would not be able to conduct independent foreign policy without the consent of Congress). Congress was supposed to raise funds from the states to fund such things as a Continental Army, pay benefits to the veterans of the Revolutionary War and pay back loans that European powers gave Americans during the war against the British. States, however, refused to give Congress money, and there was nothing anybody could do about it. Congress was forced to print money, causing the Confederation’s currency to become worthless.

With such a loose confederation set-up, the costs of the Revolutionary War were ultimately unbearable for the fledgling nation. The reality of the international system, which pitted the new nation against aggressive European powers looking to subvert America’s independence, soon engulfed the ideals of states’ independence and limited government. Social, economic and security burdens proved too great for individual states to contain and a powerless Congress to address.

Nothing brought this reality home more than a rebellion in Western Massachusetts led by Daniel Shays in 1787. Shays’ Rebellion was, at its heart, an economic crisis. Burdened by European lenders calling for repayment of America’s war debt, the states’ economies collapsed and with them the livelihoods of many rural farmers, many of whom were veterans of the Revolutionary War who had been promised benefits. Austerity measures — often in the form of land confiscation — were imposed on the rural poor to pay off the European creditors. Shays’ Rebellion was put down without the help of the Continental Congress essentially by a local Massachusetts militia acting without any real federal oversight. The rebellion was defeated, but America’s impotence was apparent for all to see, both foreign and domestic.

An economic crisis, domestic insecurity and constant fear of a British counterattack — Britain had not demobilized forts it held on the U.S. side of the Great Lakes — impressed upon the independent-minded states that a “more perfect union” was necessary. Thus the United States of America, as we know it today, was formed. States gave up their rights to conduct foreign policy, to set trade policies independent of each other and to withhold funds from the federal government. The United States set up an executive branch with powers to wage war and conduct foreign policy, as well as a legislature that could no longer be ignored. In 1794, the government’s response to the so-called Whiskey Rebellion in western Pennsylvania showed the strength of the federal arrangement, in stark contrast to the Continental Congress’ handling of Shays’ Rebellion. Washington dispatched an army of more than 10,000 men to suppress a few hundred distillers refusing to pay a new whiskey tax to fund the national debt, thereby sending a clear message of the new government’s overwhelming fiscal, political and military power.

When examining the evolution of the American Confederation into the United States of America, one can find many parallels with the European Union, among others a weak center, independent states, economic crisis and over-indebtedness. The most substantial difference between the United States in the late 18th century and Europe in the 21st century is the level of external threat. In 1787, Shays’ Rebellion impressed upon many Americans — particularly George Washington, who was irked by the crisis — just how weak the country was. If a band of farmers could threaten one of the strongest states in the union, what would the British forces still garrisoned on American soil and in Quebec to the north be able to do? States could independently muddle through the economic crisis, but they could not prevent a British counterattack or protect their merchant fleet against Barbary pirates. America could not survive another such mishap and such a wanton display of military and political impotence.

To America’s advantage, the states all shared similar geography as well as similar culture and language. Although they had different economic policies and interests, all of them ultimately depended upon seaborne Atlantic trade. The threat that such trade would be choked off by a superior naval force — or even by North African pirates — was a clear and present danger. The threat of British counterattack from the north may not have been an existential threat to the southern states, but they realized that if New York, Massachusetts and Pennsylvania were lost, the South might preserve some nominal independence but would quickly revert to de facto colonial status.

In Europe, there is no such clarity of what constitutes a threat. Even though there is a general sense — at least among the governing elites — that Europeans share economic interests, it is very clear that their security interests are not complementary. There is no agreed-upon perception of an external threat. For Central European states that only recently became European Union and NATO members, Russia still poses a threat. They have asked NATO (and even the European Union) to refocus on the European continent and for the alliance to reassure them of its commitment to their security. In return, they have seen France selling advanced helicopter carriers to Russia and Germany building an advanced military training center in Russia.

The Regionalization of Europe

The eurozone crisis — which is engulfing EU member states using the euro but is symbolically important for the entire European Union — is therefore a crisis of trust. Do the current political and security arrangements in Europe — the European Union and NATO — capture the right mix of nation-state interests? Do the member states of those organizations truly feel that they share the same fundamental fate? Are they willing, as the American colonies were at the end of the 18th century, to give up their independence in order to create a common front against political, economic and security concerns? And if the answer to these questions is no, then what are the alternative arrangements that do capture complementary nation-state interests?

On the security front, we already have our answer: the regionalization of European security organizations. NATO has ceased to effectively respond to the national security interests of European states. Germany and France have pursued an accommodationist attitude toward Russia, to the chagrin of the Baltic states and Central Europe. As a response, these Central European states have begun to arrange alternatives. The four Central European states that make up the regional Visegrad Group — Poland, the Czech Republic, Slovakia and Hungary — have used the forum as the mold in which to create a Central European battle group. Baltic states, threatened by Russia’s general resurgence, have looked to expand military and security cooperation with the Nordic countries, with Lithuania set to join the Nordic Battlegroup, of which Estonia is already a member. France and the United Kingdom have decided to enhance cooperation with an expansive military agreement at the end of 2010, and London has also expressed an interest in becoming close to the developing Baltic-Nordic cooperative military ventures.

Regionalization is currently most evident in security matters, but it is only a matter of time before it begins to manifest itself in political and economic matters as well. For example, German Chancellor Angela Merkel has been forthcoming about wanting Poland and the Czech Republic to speed up their efforts to enter the eurozone. Recently, both indicated that they had cooled on the idea of eurozone entry. The decision, of course, has a lot to do with the euro being in a state of crisis, but we cannot underestimate the underlying sense in Warsaw that Berlin is not committed to Poland’s security. Central Europeans may not currently be in the eurozone (save for Estonia, Slovenia and Slovakia), but the future of the eurozone is intertwined in its appeal to the rest of Europe as both an economic and political bloc. All EU member states are contractually obligated to enter the eurozone (save for Denmark and the United Kingdom, which negotiated opt-outs). From Germany’s perspective, membership of the Czech Republic and Poland is more important than that of peripheral Europe. Germany’s trade with Poland and the Czech Republic alone is greater than its trade with Spain, Greece, Ireland and Portugal combined.

(click here to enlarge image)

The security regionalization of Europe is not a good sign for the future of the eurozone. A monetary union cannot be grafted onto security disunion, especially if the solution to the eurozone crisis becomes more integration. Warsaw is not going to give Berlin veto power over its budget spending if the two are not in agreement over what constitutes a security threat. This argument may seem simple, and it is cogent precisely because it is. Taxation is one of the most basic forms of state sovereignty, and one does not share it with countries that do not share one’s political, economic and security fate.

This goes for any country, not just Poland. If the solution to the eurozone crisis is greater integration, then the interests of the integrating states have to be closely aligned on more than just economic matters. The U.S. example from the late 18th century is particularly instructive, as one could make a cogent argument that American states had more divergent economic interests than European states do today, and yet their security concerns brought them together. In fact, the moment the external threat diminished in the mid-19th century due to Europe’s exhaustion from the Napoleonic Wars, American unity was shaken by the Civil War. America’s economic and cultural bifurcation, which existed even during the Revolutionary War, erupted in conflagration the moment the external threat was removed.

The bottom line is that Europeans have to agree on more than just a 3 percent budget-deficit threshold as the foundation for closer integration. Control over budgets goes to the very heart of sovereignty, and European nations will not give up that control unless they know their security and political interests will be taken seriously by their neighbors.

Europe’s Spheres of Influence

We therefore see Europe evolving into a set of regionalized groupings. These organizations may have different ideas about security and economic matters, one country may even belong to more than one grouping, but for the most part membership will largely be based on location on the Continent. This will not happen overnight. Germany, France and other core economies have a vested interest in preserving the eurozone in its current form for the short term — perhaps as long as another decade — since the economic contagion from Greece is an existential concern for the moment. In the long term, however, regional organizations of like-minded blocs is the path that seems to be evolving in Europe, especially if Germany decides that its relationship with core eurozone countries and Central Europe is more important than its relationship with the periphery.

(click here to enlarge image)

We can separate the blocs into four main fledgling groupings, which are not mutually exclusive, as a sort of model to depict the evolving relationships among countries in Europe:

1. The German sphere of influence (Germany, Austria, the Netherlands, Belgium, Luxembourg, Czech Republic, Hungary, Croatia, Switzerland, Slovenia, Slovakia and Finland): These core eurozone economies are not disadvantaged by Germany’s competitiveness, or they depend on German trade for economic benefit, and they are not inherently threatened by Germany’s evolving relationship with Russia. Due to its isolation from the rest of Europe and proximity to Russia, Finland is not thrilled about Russia’s resurgence, but occasionally it prefers Germany’s careful accommodative approach to the aggressive approach of neighboring Sweden or Poland. Hungary, the Czech Republic and Slovakia are the most concerned about the Russia-Germany relationship, but not to the extent that Poland and the Baltic states are, and they may decide to remain in the German sphere of influence for economic reasons.
   
2. The Nordic regional bloc (Sweden, Norway, Finland, Denmark, Iceland, Estonia, Lithuania and Latvia): These mostly non-eurozone states generally see Russia’s resurgence in a negative light. The Baltic states are seen as part of the Nordic sphere of influence (especially Sweden’s), which leads to problems with Russia. Germany is an important trade partner, but it is also seen as overbearing and as a competitor. Finland straddles this group and the German sphere of influence, depending on the issue.
   
3. Visegrad-plus (Poland, Czech Republic, Slovakia, Hungary, Romania and Bulgaria): At the moment, the Visegrad Group members belong to different spheres of influence. The Czech Republic, Slovakia and Hungary do not feel as exposed to Russia’s resurgence as Poland or Romania do. But they also are not completely satisfied with Germany’s attitude toward Russia. Poland is not strong enough to lead this group economically the way Sweden dominates the Nordic bloc. Other than security cooperation, the Visegrad countries have little to offer each other at the moment. Poland intends to change that by lobbying for more funding for new EU member states in the next six months of its EU presidency. That still does not constitute economic leadership.
   
4. Mediterranean Europe (Italy, Spain, Portugal, Greece, Cyprus and Malta): These are Europe’s peripheral states. Their security concerns are unique due to their exposure to illegal immigration via routes through Turkey and North Africa. Geographically, these countries are isolated from the main trade routes and lack the capital-generating centers of northern Europe, save for Italy’s Po River Valley (which in many ways does not belong to this group but could be thought of as a separate entity that could be seen as part of the German sphere of influence). These economies therefore face similar problems of over-indebtedness and lack of competitiveness. The question is, who would lead?

And then there are France and the United Kingdom. These countries do not really belong to any bloc. This is London’s traditional posture with regard to continental Europe, although it has recently begun to establish a relationship with the Nordic-Baltic group. France, meanwhile, could be considered part of the German sphere of influence. Paris is attempting to hold onto its leadership role in the eurozone and is revamping its labor-market rules and social benefits to sustain its connection to the German-dominated currency bloc, a painful process. However, France traditionally is also a Mediterranean country and has considered Central European alliances in order to surround Germany. It also recently entered into a new bilateral military relationship with the United Kingdom, in part as a hedge against its close relationship with Germany. If France decides to exit its partnership with Germany, it could quickly gain control of its normal sphere of influence in the Mediterranean, probably with enthusiastic backing from a host of other powers such as the United States and the United Kingdom. In fact, its discussion of a Mediterranean Union was a political hedge, an insurance policy, for exactly such a future.

The Price of Regional Hegemony

The alternative to the regionalization of Europe is clear German leadership that underwrites — economically and politically — greater European integration. If Berlin can overcome the anti-euro populism that is feeding on bailout fatigue in the eurozone core, it could continue to support the periphery and prove its commitment to the eurozone and the European Union. Germany is also trying to show Central Europe that its relationship with Russia is a net positive by using its negotiations with Moscow over Moldova as an example of German political clout.

Central Europeans, however, are already putting Germany’s leadership and commitment to the test. Poland assumes the EU presidency July 1 and has made the union’s commitment to increase funding for new EU member states, as well as EU defense cooperation, its main initiatives. Both policies are a test for Germany and an offer for it to reverse the ongoing security regionalization. If Berlin says no to new money for the newer EU member states — at stake is the union’s cohesion-policy funding, which in the 2007-2013 budget period totaled 177 billion euros — and no to EU-wide security/defense arrangements, then Warsaw, Prague and other Central European capitals have their answer. The question is whether Germany is serious about being a leader of Europe and paying the price to be the hegemon of a united Europe, which would not only mean funding bailouts but also standing up to Russia. If it places its relationship with Russia over its alliance with Central Europe, then it will be difficult for Central Europeans to follow Berlin. This will mean that the regionalization of Europe’s security architecture — via the Visegrad Group and Nordic-Baltic battle groups — makes sense. It will also mean that Central Europeans will have to find new ways to draw the United States into the region for security.

Common security perception is about states understanding that they share the same fate. American states understood this at the end of the 18th century, which is why they gave up their independence, setting the United States on the path toward superpower status. Europeans — at least at present — do not see their situation (or the world) in the same light. Bailouts are enacted not because Greeks share the same fate as Germans but because German bankers share the same fate as German taxpayers. This is a sign that integration has progressed to a point where economic fate is shared, but this is an inadequate baseline on which to build a common political union.

Bailing out Greece is seen as an affront to the German taxpayer, even though that same German taxpayer has benefited disproportionally from the eurozone’s creation. The German government understands the benefits of preserving the eurozone — which is why it continues bailing out the peripheral countries — but there has been no national debate in Germany to explain this logic to the populace. Germany is still waiting to have an open conversation with itself about its role and its future, and especially what price it is willing to pay for regional hegemony and remaining relevant in a world fast becoming dominated by powers capable of harnessing the resources of entire continents.

Without a coherent understanding in Europe that its states all share the same fate, the Greek crisis has little chance of being Europe’s Shays’ Rebellion, triggering deeper unification. Instead of a United States of Europe, its fate will be ongoing regionalization.

Read more: The Divided States of Europe | STRATFOR

The Divided States of Europe is republished with permission of STRATFOR.

Οι γαλλικές τράπεζες συμφώνησαν στη μετακύλιση Eλληνικού χρέους 15 δισ.

Ημερομηνία: 28/06/2011 

Σκληρές διαπραγματεύσεις για το επόμενο δάνειο 

Της Αγγελικής Σπανού

Πυρετώδεις διεργασίες εξελίσσονται στο εσωτερικό της ευρωζώνης ενόψει του κρίσμου Γιούρογκρουπ της προσεχούς Κυριακής. Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου είχε χθες τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ. Μ. Μπαρόζο, με τον οποίο συζήτησαν τις τεχνικές λεπτομέρειες του αναπτυξιακού πακέτου που θα συνοδεύσει τον επόμενο ελληνικό δανεισμό ύψους 100 και πλέον δισ. ευρώ.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η ελληνική πλευρά ζητά να μηδενιστεί η εθνική συμμετοχή για την αξιοποίηση των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, ενώ η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου είναι για μείωσή της στο 15%.
Ωστόσο, τίποτα δεν είναι για την ώρα “κλειδωμένο”, ενώ υπάρχουν εκτιμήσεις κατά τις οποίες υπάρχει κίνδυνος να μετατεθούν οι οριστικές αποφάσεις για τον Σεπτέμβριο, γεγονός που θα προκαλέσει τεράστια αναστάτωση στις αγορές και θα επιβαρύνει το κλίμα στο εσωτερικό.
Η μείωση των δαπανών στην Ελλάδα δεν αρκεί για την αντιμετώπιση της κρίσης και χρειάζεται ενίσχυση της ανάπτυξης και της καινοτομίας, δήλωσε ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, σε μια εμφανή προσπάθεια να στείλει μήνυμα αισιοδοξίας ενόψει της κρίσιμης ψηφοφορίας για την έγκριση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του εφαρμοστικού νόμου. Ο κ. Σαρκοζί ανακοίνωσε επίσης ότι οι γαλλικές τράπεζες (που κατέχουν ελληνικά ομόλογα ύψους 15 δισ. ευρώ) συμφώνησαν στο σχέδιο εθελοντικής μετακύλισης του ελληνικού χρέους με νέα 30ετή ομόλογα.
Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας “Le Figaro”, το σχέδιο προβλέπει την επανεπένδυση του 50% των ομολόγων που λήγουν έως τα μέσα του 2014 σε νέους τίτλους 30ετούς διάρκειας και του 20% σε ένα ειδικό ταμείο, σε ομόλογα χαμηλού επιτοκίου, τα οποία πιθανότατα θα έχουν την εγγύηση του προσωρινού μηχανισμού ευρω-στήριξης (EFSF). Η γαλλική πρόταση αντιμετωπίζεται ως βάση συμβιβασμού και από τις γερμανικές τράπεζες, σύμφωνα με δηλώσεις αρμόδιων πηγών στο Reuters.


Σχέδιο Β΄ για την Ε.Ε.

Αίσθηση έχει προκαλέσει η δήλωση του γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε ότι η ΕΕ προετοιμάζεται και για το αρνητικό σενάριο της μη ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για την εκταμίευση της 5ης δόσης. Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας “Financial Times Deutschland”, “εάν το πακέτο λιτότητας αποτύχει, η ΕΕ θα προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο για να μεταπείσει τη συντηρητική αντιπολίτευση προκειμένου να συναινέσει. Μία χαμένη ψηφοφορία δεν είναι και πτώχευση της χώρας, λένε κύκλοι στην ΕΕ”, γράφει η εφημερίδα. “Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε όμως να συγκεντρώσει τα τελευταία δισεκατομμύρια για να πληρώσει τα λήγοντα τον Ιούλιο κρατικά ομόλογα”, προσθέτει. Η FTD επισημαίνει ότι “αν η πτώχευση δεν μπορέσει να αποτραπεί, οι χώρες της ΕΕ και η ΕΚΤ θα επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στην αποτροπή της επέκτασης και στην υπόλοιπη ευρωζώνη”.
Η εφημερίδα επικαλείται τον ιρλανδό υπουργό Οικονομικών Μάικλ Νόουμαν, σύμφωνα με τον οποίο “επειδή η Πορτογαλία και η Ιρλανδία παίρνουν προς το παρόν βοήθεια και είναι εκτός αγορών, οι προσπάθειες θα εστιαστούν στην Ισπανία”.
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, “η Φιλανδία απειλεί να μη συμμετάσχει στο πρόγραμμα. Η χώρα απαιτεί για τις πιστώσεις της ασφάλεια μέσω τιτλοποίησης ακίνητης περιουσίας. Οι Φιλανδοί ζητούν να συμπεριληφθούν στο νέο ταμείο δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας τιτλοποιήσεις ακινήτων αξίας 140 δισ. ευρώ και όχι μόνο 50 δισ. ευρώ, όπως σχεδιάζεται μέχρι τώρα”.

Economist: Επιμένει για ελεγχόμενη αναδιάρθρωση

Οι πιθανότητες των Ευρωπαίων ηγετών να αποφύγουν μια επικείμενη καταστροφή μειώνονται ώρα με την ώρα, αναφέρει άρθρο του Economist, κατακρίνοντας τη στρατηγική που ακολουθεί έως τώρα η Ευρώπη στον χειρισμό του ελληνικού προβλήματος.
Η ΕΕ φαίνεται να έχει υιοθετήσει έναν νέο κανόνα, σημειώνει το άρθρο: αν ένα σχέδιο δεν δουλεύει, συνέχισε ακάθεκτος. Παρά τις διαμαρτυρίες χιλιάδων πολιτών στο κέντρο της Αθήνας, παρά τους κλονισμούς στις διεθνείς αγορές, οι ηγέτες της Ευρώπης έχουν συντάξει ένα τακτοποιημένο χρονοδιάγραμμα για να λύσουν τα προβλήματα της ευρωζώνης.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, η Ελλάδα ίσως ψηφίσει το νέο πακέτο λιτότητας. Έτσι, θα λάβει τα επόμενα 12 δισ. ευρώ από το δάνειων των 110 δισ. ευρώ, που χρειάζεται έως τα μέσα Ιουλίου.
Αν υποθέσουμε ότι η Ευρώπη θα συμφωνήσει στην «εθελοντική» συμμετοχή των ιδιωτών για να ικανοποιήσει τους Γερμανούς, θα ακολουθήσει ένα δεύτερο πακέτο 100δισ. ευρώ. Έτσι, η χώρα θα σωθεί μέχρι το 2013, όταν η ευρωζώνη θα ενεργοποιήσει ένα μόνιμο κονδύλι βοήθειας, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Το ευρώ θα σωθεί και ο κόσμος θα χειροκροτήσει.
«Ας σταματήσουμε τα παιχνίδια»
Αυτό είναι το σχέδιο της ΕΕ. Όμως η άρνησή τους να δουν την πραγματικότητα – δηλαδή να αποδεχθούν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη της - δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, για τρεις λόγους.
Πρώτον, οι πολιτικές που εμποδίζουν την εύρεση μιας πραγματοποιήσιμης λύσης γίνεται όλο και πιο τοξική. Οι Έλληνες δεν βλέπουν τέλος στην αγωνία τους. Άνθρωποι συγκεντρώνονται καθημερινά στο Σύνταγμα και διαμαρτύρονται για τα μέτρα. Η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει νέα μέτρα λιτότητας που συναντούν αντιδράσεις από την αντιπολίτευση αλλά και κάποια μέλη της κυβέρνησης. Στο μεταξύ, οι Γερμανοί ψηφοφόροι δεν θέλουν ούτε να ακούσουν ότι πρέπει να βοηθήσουν πάλι την Ελλάδα, θεωρώντας ότι απλά θα δώσουν πάλι λεφτά σε μια χώρα που δεν μπορεί ούτε να πληρώσει τα χρέη της ούτε να αναμορφωθεί. Με τις εκλογές να πλησιάζουν στη Γαλλία, τη Γερμανία αλλά και την ίδια την Ελλάδα, ο κίνδυνος μιας καταστροφής –οτιδήποτε από μια άτακτη πτώχευση έως διάσπαση της νομισματικής ένωσης- μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Δεύτερον, οι αγορές δεν πρόκειται να ξεγελαστούν. Ξέρουν ότι η Ελλάδα, που τα χρέη της ισοδυναμούν στο 160% του ΑΕΠ της, είναι αναξιόχρεη. Οι ιδιώτες αποτραβιούνται από ένα μέρος όπου υπάρχει πιθανότητα χρεοκοπίας ή υποτίμησης, γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα δεν έχει πολλές ελπίδες ανάπτυξης. Όσο περισσότερο καθυστερεί η αναδιάρθρωση, τόσο μεγαλώνει το χρέος απέναντι στους διεθνείς δανειστές, είτε αυτοί είναι το ΔΝΤ είτε η ευρωζώνη και τόσο περισσότερο θα υποφέρουν οι ψηφοφόροι.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι η πιθανότητας μετάδοσης της κρίσης αυξάνονται αντί να μειώνονται. Οι ελπίδες ότι μόνο η Ελλάδα θα χρειαζόταν κονδύλι υποστήριξης διαψεύστηκαν όταν ζήτησαν βοήθεια η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Η ευρωζώνη έχει προσπαθήσει να «περιορίσει» αυτές τις τρεις μικρές οικονομίες. Όμως τα σοκ των τελευταίων εβδομάδων κλόνισαν και την Ιταλία και την Ισπανία. Η πεποίθηση ότι οι μεγάλες χώρες τη ευρωζώνης δεν μείνουν αλώβητες, αποδείχθηκε λανθασμένη. Το γεγονός αυτό κάνει όλο και περισσότερους να μιλούν για ένα φαινόμενο Lehman: αν η Ελλάδα πέσει, θα συμπαρασύρει και πολλούς άλλους και αυτό ίσως έχει καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία.
Και ενώ η ΕΕ προσπαθεί να αρνηθεί το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας, τελευταία μεγαλώνει όλο και περισσότερο η μερίδα εκείνων που υποστηρίζουν αυτή τη λύση. Δηλαδή, η Ελλάδα να προχωρήσει σε πτώχευση, να βγει από το ευρώ και να επαναφέρει τη δραχμή (όπως έκαναν η Βρετανία το 1931 και η Αργεντινή το 2001). Όμως η λύση αυτή θα ήταν καταστροφική. Κάποιες τράπεζες της Ελλάδας σίγουρα θα πτώχευαν. Η νέα δραχμή θα είχε πολύ μικρή αξία και ο πληθωρισμός θα εκτοξευόταν στα ύψη, αναγκάζοντας το κράτος να τυπώσει νομίσματα. Τα οφέλη του αδύναμου νομίσματος θα ήταν πολύ μικρά, αφού η Ελλάδα δεν έχει ισχυρό τομέα εξαγωγών. Η χώρα θα εξακολουθούσε να χρειάζεται εξωτερική χρηματοδότηση, όμως ποιος θα της δάνειζε; Και ο κίνδυνος μετάδοσης θα ήταν ακόμη μεγαλύτερος απ’ ότι στην περίπτωση της αναδιάρθρωσης: αν βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, γιατί όχι και η Ισπανία ή η Ιταλία; Η διάσπαση της ευρωζώνης θα είχε τεράστιες επιπτώσεις.
Η τρίτη λύση
Ο Economist υποστηρίζει εδώ και καιρό μια τρίτη λύση: την ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να μειωθεί η αξία του στο 80% του ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο θα είναι μάλλον αναμενόμενο για τις αγορές, οι οποίες περιμένουν εδώ και καιρό ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει (αντίθετα με την περίπτωση Lehman, που αιφνιδίασε τους πάντες). Οι τράπεζες που κρατούν ελληνικά ομόλογα είναι πιο προετοιμασμένες να απορροφήσουν τις απώλειες σε σχέση με πέρυσι. Ακόμη και αν το χρέος της Ελλάδας μειωθεί στο μισό, οι περισσότερες ευρωπαϊκές τράπεζες θα μπορούν να απορροφήσουν την καθαρή απώλεια.
Η ελεγχόμενη αναδιάρθρωση ενέχει βέβαια κινδύνους. Θα σήμαινε ότι αποκρυσταλλώνονται οι απώλειες των τραπεζών και των φορολογούμενων. Ούτε και θα διόρθωνε την Ελλάδα από μόνη της. Η οικονομία της χώρας υφίσταται σοβαρή κρίση. Ακόμη και αν η Ελλάδα αναδιαρθρώσει το χρέος της και συμμορφωθεί με τις μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, θα χρειαστεί εξωτερική υποστήριξη για κάποια χρόνια ακόμη. Αυτό σημαίνει περισσότερο δημοσιονομικό έλεγχο από τις Βρυξέλες, κάτι που θα μετατρέψει την ευρωζώνη σε μια πολιτική ένωση.
Ακόμη και αν αυτό δεν σημαίνει τη δημιουργία ενός υπερ-κράτους με το δικό του υπουργείο οικονομικών, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα συναντήσουν τις αντιδράσεις των φορολογούμενων. Τουλάχιστον, όμως, η Ελλάδα και οι αγορές θα έχουν ένα σχέδιο που μπορεί να είναι αποτελεσματικό.
Όποια και αν είναι η έκβαση της σημερινής ψηφοφορίας, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα έλθουν γρήγορα αντιμέτωποι με τρεις επιλογές: ογκώδη χρηματοδότηση της Ελλάδας που θα εξοργίσει τους υπόλοιπους ψηφοφόρους, άτακτη πτώχευση που θα αποσταθεροποιήσει τις αγορές και θα απειλήσει την ευρωζώνη, ή ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους.
Η τελευταία επιλογή σημαίνει μια μακρά περίοδο στήριξης της Ελλάδας, πολιτική συνένωση και νέους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Όμως είναι η καλύτερη λύση για την Ελλάδα και το ευρώ. Η επιλογή αυτή δεν θα είναι εφικτή για πολύ ακόμα. Οι ηγέτες της Ευρώπης θα πρέπει να αδράξουν την ευκαιρία τώρα που μπορούν.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΣΚΑΪ

Ζισκάρ ντ’ Εστέν: «Παράλογο αυτό που ζητάμε από την Ελλάδα»

«Οι κερδοσκόποι και οι τράπεζες γνώριζαν ότι αναλάμβαναν κίνδυνο όταν αγόραζαν ελληνικά ομόλογα», τόνισε σε ομιλία του ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας.

«Μη βιώσιμο» χαρακτήρισε το υπέρογκο βάρος τους χρέους της Ελλάδας ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν, τονίζοντας ότι αυτό θα πρέπει να αναληφθεί από έναν ανεξάρτητο φορέα που θα διαπραγματευτεί την αναδιάρθρωσή του με ιδιώτες πιστωτές.
Μιλώντας στη διάρκεια συνεδρίου στις Βρυξέλλες, ο κ. Ζισκάρ ντ' Εστέν
Υπογράμμισε ότι οι μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα συνιστούν στην ουσία υποτίμηση μέσω των περικοπών των μισθών και της αύξησης της παραγωγικότητας που θα βοηθήσουν την οικονομία να ανακάμψει.
Ωστόσο, πρόσθεσε, η Ελλάδα «αποπληρώνει τα χρέη της σε ένα ισχυρό νόμισμα, το οποίο είναι τρέλα».
Μια λύση κατά τον ίδιο θα ήταν να μεταβιβαστεί το ελληνικό χρέος σε έναν φορέα, ένα σχέδιο που είχε υιοθετήσει η Γαλλία τη δεκαετία του 1930.
Στον φορέα αυτό θα υπάρχει συμβολή της ΕΚΤ και της Ελλάδας, με την ελληνική συνεισφορά να προέρχεται εν μέρει από τις ιδιωτικοποιήσεις, ανέφερε ο Γάλλος πολιτικός.
Ο φορέας θα διαπραγματευτεί με τους πιστωτές για το πως, το πότε και σε ποιο βαθμό θα υπάρχει αποζημίωση.
Αναφερόμενος στα υφιστάμενα σχέδια διάσωσης της χώρας, ο κ. Ζισκάρ ντ' Εστέν τόνισε χαρακτηριστικά ότι «δεν είναι ρεαλιστικό να προσθέτουμε χρέος σε ένα βάρος που ήδη είναι μη βιώσιμο…οι κερδοσκόποι και οι τράπεζες γνώριζαν ότι αναλάμβαναν κίνδυνο όταν αγόραζαν ελληνικά ομόλογα».
www.kathimerini.gr

«Μεταρρυθμίσεις τώρα ή υποβιβασμός στον τρίτο κόσμο»

Προ διλήμματος βάζουν τους Έλληνες και 18 οικονομολόγοι που εργάζονται σε πανεπιστήμια του Εξωτερικού

Την ανησυχία τους για υποβιβασμό της Ελλάδας «στο επίπεδο μιας φτωχής, τριτοκοσμικής χώρας», εκφράζουν σε κοινή δήλωσή τους 18 Έλληνες οικονομολόγοι καθηγητές διακεκριμένων πανεπιστημίων της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, σύμφωνα με την εφημερίδα Financial Times Deutschland (FTD) και το Spiegel-Online.

Η άρνηση του προγράμματος διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και η ενδεχόμενη μονομερής αναστολή της εξυπηρέτησης του χρέους, θα σήμαιναν "οικονομική καταστροφή για την Ελλάδα", τονίζουν οι οικονομολόγοι καθηγητές σε κοινή δήλωσή τους, που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα.
Οι καθηγητές προτείνουν δομικές μεταρρυθμίσεις, ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, δραστικό περιορισμό του δημόσιου τομέα και αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα.

Την κοινή δήλωση υπογράφουν μεταξύ άλλων ο Ελληνοκύπριος, κάτοχος του βραβείου Νομπέλ, Χριστόφορος Πισσαρίδης, από το London School of Economics, ο καθηγητής Μιχάλης Χαλιάσσος της έδρας Μακροοικονομικών και Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο "Goethe" της Φραγκφούρτης, καθηγητές από το Yale, το Πανεπιστήμιο του Σικάγου κ.ά. Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι "μόνον το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα εγγυάται επιστροφή της χώρας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος".
Oι διακεκριμένοι οικονομολόγοι στηρίζουν στην κοινή τους δήλωση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, το οποίο αποτελεί προϋπόθεση για το νέο, δεύτερο πακέτο δανείων δισεκατομμυρίων για την Ελλάδα.

Πρωτίστως "πρέπει να αντιμετωπιστεί η διαφθορά, που βρίσκεται σε έξαρση, αν η Ελλάδα θέλει να γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και να αποφύγει τη διεθνή οικονομική απομόνωση", επισημαίνουν οι οικονομολόγοι. Προειδοποιούν δε ότι "πρόκειται για την τελευταία ευκαιρία προκειμένου να εκσυγχρονιστεί η Ελλάδα και αυτή η ευκαιρία δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια".

Πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε τη μάχη της ονομασίας των Σκοπίων και παρέδωσε το όνομα «Μακεδονία»

Γιά να πούμε καί του στραβού το "δίκιο", ΟΛΕΣ οι μεταμητσοτάκειες κυβερνήσεις, του Κ. Σημίτη του Κ. Καραμανλή και του Γ. Παπανδρέου μή εξαιρουμένων, ακολούθησαν και ακολουθούν ΠΙΣΤΑ στον δρόμο που χάραξε ο βρυκόλαξ της μειοδοσίας. Την Μακεδονία την έκαναν γαργάρα, βασικά, και το μόνο που τους φρενάρει γιά να μην το ξεπουλήσουν το μαγαζί κοψοχρονιάς είναι η οργή των απανταχού Μακεδόνων γιά το διεθνές ξεφτίλισμα καί τον απόλυτο διασυρμό που μας έχουν ετοιμάσει αλλά και πρό παντός η λυσασμένα μισελληνική αδιαλαξία των βαμμένων αλυτρωτιστών Σκοπιανών που μύρισαν φρέσκο αίμα καί ενδοτισμό καί αρνούνται να κάνουν πίσω ακόμη και στα πιό επουσιώδη φυλλαράκια βασιλικού (ποιάς συκής!...) με τα οποία οι κοπρόκυνες του ΥΠΕΞ πάνε να καλύψουν την Βασινκτωνόδουλη γύμνια τους και την παντελή έλλειψη γεωπολιτικού σχεδιασμού γιά τα ζωτικά θέματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

Μ.Η.Μ.

Το ακόλουθο κείμενο, προέρχεται από ομιλία του κ. Κρις Σπύρου, Πρώην Πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας, Νιου Χάμσαϊρ, ΗΠΑ, για το Μακεδονικό ζήτημα, στην εκδήλωση της «Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων».

Γνώρισα την Μακεδονία από τα λίγα χρόνια που πήγα σχολείο στην Ελλάδα. Έφυγα για την Αμερική 13 ετών πριν από 48 χρόνια.
Έμαθα για την Μακεδονία από τον παππού μου τον Θανάση Σπύρου, ο οποίος άφησε την γυναίκα του έγκυο το 1910, με τον πατέρα μου στην κοιλιά της, και έφυγε για την Αμερική. Πήρε τρία παιδιά μαζί του και άφησε πίσω στο χωριό άλλα 4 παιδιά με τη γιαγιά μου την Ελένη.
Έμαθα για την Μακεδονία από αυτόν τον παππού που δύο χρόνια μετά την άφιξή του στην Αμερική ξαναγύρισε στην Ελλάδα να πολεμήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και των άλλων κατεχομένων εδαφών από τους Τούρκους. Έξι (6) ολόκληρα χρόνια πολέμησε και δεν ξαναείδε ποτέ τα τρία παιδιά του που άφησε στην Αμερική.
Ξέρω τους Μακεδόνες από τον πατέρα μου τον Κώστα που πολέμησε στην Μακεδονία, στο Ιταλικό μέτωπο και τραυματίας μας διηγιόταν χρόνια μετά για «τα μεγάλα νταούλια» που παίζανε οι Μακεδόνες όταν αυτός έπαιζε το μαντολίνο του στο μέτωπο. Με καμάρι μας έδειχνε φωτογραφίες και μας έλεγε για την φιλοξενία που τους προσέφεραν οι Έλληνες της Μακεδονίας.
Το Μακεδονικό το έμαθα από το Νίκο Μάρτη, τον Βαγγέλη Κωφό, και τον Στέλιο Παπαθεμελή, τρεις έξοχους Έλληνες Μακεδόνες που έχουν κάνει αγώνες για την Μακεδονία.

Από τα ντοκουμέντα που θα δείξω απόψε θα δείτε πως για πρώτη φορά μετά το 1993 απεφάσισα να μιλήσω δημόσια για όσα ξέρω για το Μακεδονικό και δέχτηκα την πρόσκληση των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων να συμμετέχω στην αποψινή συζήτηση.
Δέχτηκα την πρόσκληση γιατί ακούω δεξιά και αριστερά να με ρωτούν γιατί εμείς οι Ελληνοαμερικανοί αφήσαμε τον σημερινό Πρόεδρο Τζόρτζ Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία.
Δεν άντεξα πια..Είπα στον εαυτό μου, η αλήθεια και η πραγματικότητα πρέπει να ειπωθεί και να αναδειχθεί.

Το πρώτο βάπτισμα του πυρός για το Μακεδονικό το πήρα πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία όταν το 1986 έμαθα από τον πρώην Έλληνα υπουργό Νίκο Μάρτη ότι το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ είχε εκδώσει εγκυκλοπαίδεια με τίτλο «Εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ για τις Αμερικανικές Εθνότητες».
Στην εγκυκλοπαίδεια αυτή ο Καθηγητής και συγγραφέας Στέφαν Θέρνστρομ υποστηρίζει ότι υπάρχει Μακεδονική μειονότητα στις ΗΠΑ πέραν των Ελλήνων μεταναστών της Μακεδονίας. Γράφει συγκεκριμένα η εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ ότι «ενώ στο παρελθόν μερικοί Μακεδόνες μετανάστες, έλεγαν ότι έχουν Ελληνική καταγωγή, σήμερα οι περισσότεροι νιώθουν ελεύθεροι να αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» χωρίς τον φόβο ύπαρξης αντιποίνων από την Ελληνική κυβέρνηση».
Έγιναν μεγάλοι αγώνες ν’ αλλάξουμε το κείμενο της εγκυκλοπαίδειας χωρίς καμιά βοήθεια από την επίσημη Ελληνική πολιτεία.

Το 1992 προέκυψε πια το Μακεδονικό όπως το ξέρουμε σήμερα.
Μετά το δημοψήφισμα της Νοτιοσλαβίας (των Σκοπίων), στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, για κήρυξη ανεξάρτητου Κράτους με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», συνέβησαν τα ακόλουθα:
Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης ψήφισε ομόφωνα ότι δεν θα αναγνωρίσουν όνομα για τη Νοτιοσλαβία που μπορεί να έχει «εδαφικές διεκδικήσεις στο μέλλον».

Στις 2 Φεβρουαρίου 1992, οι Υπουργοί εξωτερικών της ΕΟΚ ανέθεσαν στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας João de Deus Pinheiro να προτείνει λύση για το αίτημα αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας. Μετά από μερικούς μήνες διαπραγματεύσεων ο κύριος Πινεϊρο πρότεινε το όνομα «Nova Macedonia». Η πρότασις Πινεϊρο απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Αρχηγών της Ευρώπης (ΕΟΚ) γιατί περιείχε το όνομα «Μακεδονία».

Στις 13 Απριλίου 1992, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε σε σύσκεψη το Συμβούλιο των Ελλήνων Πολιτικών Αρχηγών να πάρει θέση για την ονομασία και την αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας ως νέου κράτους.

Μετά την συνάντηση των Αρχηγών ο Πρέσβης παρά τω Προέδρω Πέτρος Μολυβιάτης, ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, διάβασε για τις τηλεοράσεις και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ακόλουθο ανακοινωθέν:
«Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου ‘91 με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη «Μακεδονία».

Στις 27 Ιουνίου 1992 οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης ψήφισαν ομόφωνα και συμφώνησαν με την Ελληνική θέση ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”».

Στις 7 Ιουνίου 1992, ο Αμερικανός ιστορικός και αρθρογράφος Johann Fink δημοσίευσε άρθρο στην αλυσίδα 300 και πλέον εφημερίδων του “Scripps Howard News Service”στο οποίο άρθρο έλεγε και τα εξής:
«Η Μακεδονία, η φτωχότερη από τις πρώην δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της, είναι και πάλι ελεύθερη έπειτα από είκοσι δύο αιώνες κατοχής από ξένους. Τώρα υπάρχει ανησυχία ότι η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επί πολλά χρόνια εκρηκτική ύλη σε πυριτιδαποθήκη, είναι πιθανόν να αποτελέσει και πάλι το μήλον της έριδος ανάμεσα στις γείτονες χώρες, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, την Αλβανία και τη Σερβία.
Η σημαντικότερη αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας προέρχεται από την Ελλάδα. Η Αθήνα, που περιγράφει υποτιμητικά τη Μακεδονία ως «ψευτο-δημοκρατία», αντιτίθεται στη χρήση του ονόματος Μακεδονία ως εθνικού ονόματος για τη νεοσύστατη δημοκρατία, επισημαίνοντας ότι η ονομασία αυτή είναι ταυτόσημη με την ονομασία της διοικητικής περιφέρειας που βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και αποτελούσε τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας μέχρι το 1913. Ως μέλος διαφόρων διεθνών οργανισμών, η Αθήνα έχει τελικά απομονώσει τη Μακεδονία από τη διεθνή κοινότητα».

Κυρίες και κύριοι, έχετε ξανακούσει τέτοιες ηλιθιότητες να λέγονται από ιστορικούς; Αυτός ο κύριος ισχυρίζεται ότι εδώ και δύο χιλιάδες διακόσια χρόνια υπήρχε κράτος Μακεδονία, οι κάτοικοί του οποίου ήταν Σλάβοι, όπως και ο ένδοξος βασιλεύς του ο Μέγας Αλέξανδρος. Τι κακό πράγμα η άγνοια!

Στις 2 Οκτωβρίου 1992 ο τότε υποψήφιος για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Κυβερνήτης Μπίλ Κλίντον (Bill Clinton) έκανε την επίσημη γραπτή δήλωση με τίτλο: «ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΚΛΙΝΤΟΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ».
Είπε ο κ. Κλίντον: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία».Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.

Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 1992 ο Μπιλ Κλίντον εκλέχτηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής κερδίζοντας τις εκλογές από τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους.
Λίγες μέρες μετά άρχισε ένας μαραθώνιος αγώνας να αποτραπεί η έντονη και πιεστική προσπάθεια της απερχόμενης κυβέρνησης Τζορτζ Μπους να αναγνωρίσει τη Νοτιοσλαβία (τα Σκόπια) ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Τι έγινε τότε… Μετά την ήττα των εκλογών από τον Μπιλ Κλίντον ο Τζορτζ Μπους έστειλε τον Υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Λόρενς Ήγκελμπέργκερ (Lawrence Eagleburger) στην Ευρώπη προκειμένου να πείσει τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αλλάξουν θέση που ομόφωνα είχαν πάρει στις 27 Ιουνίου 1992 και να αναγνωρίσουν μαζί με τις ΗΠΑ το νέο κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Μπους προσπάθησε να εκπληρώσει την προεκλογική του υπόσχεση στους Σκοπιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην αποτυχημένη προεκλογική του προσπάθεια.

Επιστρατεύτηκα από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση να βοηθήσω σαν ένας από τους «παράγοντες της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας».
Εκείνη την εποχή είχα την ιδιότητα του Προέδρου του Δημοκρατικού κόμματος στην Πολιτεία του Νιου Χάμσαϊρ, την πιο σημαντική πολιτεία της Αμερικής όσον αφορά στις Προεδρικές Εκλογές, και μόλις είχα εκλεγεί Πρόεδρος των Εκλεκτόρων του Μπιλ Κλίντον στην ίδια πολιτεία.
Στόχος ήταν να μην μπορέσει η Αμερικανική Κυβέρνηση πριν τη λήξη της θητείας της στις 20 Ιανουαρίου 1993 να πείσει τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίσουν το νέο αυτό κράτος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυθαίρετη αναγνώριση από την κυβέρνηση της Αμερικής θα ήταν άσχετη εφόσον η κυβέρνηση Μπους ήταν πλέον μεταβατική.

Στην Αθήνα συναντήθηκα στο Γραφείο του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου, πολιτικό σύμβουλο του Πρωθυπουργού και μερικές μέρες αργότερα με τον κ. Λουκά Τσίλα, τότε σύμβουλο του Πρωθυπουργού για θέματα ασφαλείας. Λίγους μήνες αργότερα ο κ. Τσίλας διορίστηκε Πρέσβης της Ελλάδος στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ελληνική Κυβέρνηση. Επίσης για το ίδιο θέμα συναντήθηκα και με την κα. Ντόρα Μπακογιάννη, τότε υπουργό πολιτισμού.

Ο κ. Παπαγεωργίου, ο κ. Τσίλας και η κα. Μπακογιάννη τόνισαν την σπουδαιότητα του να αποτραπεί η προσπάθεια της απερχόμενης Κυβέρνησης Μπούς να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ζήτησαν από μένα να βοηθήσω και με τους συμβούλους και συνεργάτες του Μπιλ Κλίντον αλλά και με την ηγεσία της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας και ιδιαίτερα τα στελέχη του Δημοκρατικού κόμματος που συνέβαλαν στην εκλογή του νέου Προέδρου Μπιλ Κλίντον.
Δέχτηκα να βοηθήσω και πραγματικά μετά από μια σκληρή προσπάθεια και με την βοήθεια του Μαϊκλ Δουκάκη και πολλών άλλων συναδέλφων στην Αμερική κατορθώσαμε να αποτρέψουμε την προσπάθεια του Τζορτζ Μπους.

Στην Αμερική συναντήθηκα με τον Μάικλ Δουκάκη έναν από τους πιο στενούς πολιτικούς φίλους και υποστηρικτές του Μπίλ Κλίντον. Ενημέρωσα τον Μάικλ Δουκάκη για το σημαντικό θέμα της αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας από τις ΗΠΑ με ονομασία που περιείχε το όνομα «Μακεδονία»και του ζήτησα να συμμετάσχει στην προσπάθεια να σταματήσουμε την Κυβέρνηση Μπούς.
Ο Μάικ Δουκάκης συμφώνησε να έρθει σε επαφή με τον Άντονι Λέικ (Anthony Lake) και την Μαντλίν Ολμπράιτ (Madeleine Albright). Ο Λέικ και η Ολμπράιτ ήταν κορυφαίοι σύμβουλοι του Μπιλ Κλίντον για θέματα Εξωτερικής πολιτικής και Εθνικής Ασφάλειας στην Προεδρική του εκστρατεία του 1992. Ο Άντονι Λέικ διορίστηκε Σύμβουλος Ασφαλείας του Προέδρου Κλίντον στο Λευκό Οίκο και η Μαντλίν Ολμπραϊτ έγινε Πρέσβης της Κυβέρνησης Κλίντον στα Ηνωμένα Έθνη και αργότερα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Ενημέρωσα επίσης πολλούς ακόμη επιφανείς Ελληνοαμερικανούς πολιτικούς ηγέτες, όπως τον Φιλ Αγγελίδη, τότε Πρόεδρο του ισχυρού Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας με περισσότερα από έξι (6) εκατομμύρια δημοκρατικά μέλη όπως και τον Μάικ Πάνος, Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Πολιτείας Ιντιάνα. Όλοι τους συμφώνησαν να βοηθήσουν.
Με σκληρή επιμονή και με τη βοήθεια πολλών άλλων Ελληνοαμερικανών οι οποίοι ήταν κοντά στον Μπιλ Κλίντον καταφέραμε να σταματήσουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης Μπους να φέρει το θέμα της αναγνώρισης στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για ψήφισμα, παρότι ο Ήγκελμπέργκερ προσπάθησε να το κάνει ακόμη και στις 19 Ιανουαρίου 1993 μια μέρα πριν από την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον.

Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι στη χρονική αυτή διάρκεια συναντήθηκα αρκετές φορές με τους Συμβούλους του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού και πέρασα και τα Χριστούγεννα του ’92 και την Πρωτοχρονιά του 1993 στην Αθήνα. Συνέβαλα επίσης και στην προετοιμασία του τότε Έλληνα Υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος ταξίδευε στη Νότιο Αμερική σε μια αποστολή να ζητήσει υποστήριξη από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και από την Ελληνοαμερικανική ηγεσία ενάντια στην προσπάθεια της Κυβέρνησης Μπους. Στο υπόμνημά μου προς τον κ. Τσίλα με ημερομηνία 31/12/1992 πρότεινα στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κ. Ανδριανόπουλος να έρθει σε επαφή με τους Μάϊκλ Δουκάκη, Πολ Τσόγκα, Φιλ Αγγελίδη, Μάικ Πάνο, Άγγελο Τσακόπουλο, Νικ Μητρόπουλο και Τζορτζ Στεφανόπουλο. Στο υπόμνημά μου συμπεριέλαβα τα τηλέφωνα σπιτιού και τα προσωπικά τηλέφωνα του καθενός τους.

Όπως αργότερα αποδείχτηκε δεν ξέραμε πολλά για το τι ακριβώς συνέβαινε με το Μακεδονικό θέμα. Είναι τώρα όμως ξεκάθαρο ότι η τότε Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές. Δημόσια και επίσημα η Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν να αποτρέψει την Κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παρασκηνιακά όμως η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος.

Είναι τώρα προφανές ότι αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε παρασκηνιακά για αρκετό χρονικό διάστημα από τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό. Ακούστε τι είπε σε μια πρόσφατη δήλωσή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς, στην εκπομπή «Οι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά στο τηλεοπτικό κανάλι “MEGA” στις 16/11/2004:
«Εκείνη την στιγμή στη σύσκεψη αυτή (6 Μαρτίου) ενόψει του γεγονότος ότι εγώ έπρεπε σε τρεις ημέρες να πάω στις Βρυξέλλες να συζητήσω με Μπέικερ και Υπουργούς των Εξωτερικών, ο Μητσοτάκης λέει πρέπει να έχουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Τι θα γίνει εάν οι Αμερικανοί δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν αυτό το οποίο έχουν αναγνωρίσει οι Ευρωπαίοι, τους τρεις όρους;
Μα δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθούν παρά εάν εμείς δεν δώσουμε την μάχη. Μου λέει δεν σου κρύβω, παρουσία των άλλων, ότι εγώ το θέμα του ονόματος δεν το θεωρώ σημαντικό. Λέω τότε κύριε Πρόεδρε, μου λέτε αυτό που έχετε πει στον Ελληνικό λαό, αυτό που έχει αποφασίσει το Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αυτό το οποίο λέτε εσείς προς τον Ελληνικό λαό, άλλο τι μας λέτε εδώ, να βγω εγώ και να πω τα αντίθετα στο εξωτερικό; Πώς θα το κάνω; Πηγαίνω έξω και, κύριε Παπαχελά, ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άσχημα και δεν θα ήθελα ποτέ άλλος Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών να αισθανθεί το ίδιο άσχημα. Έγινα περίγελος. Με ρωτούσε ο κύριος Ντελόρ με υπονοούμενα, με ρωτούσε ο κύριος Ποστ του Λουξεμβούργου, με ρωτούσε ο Γκένσερ, με ρωτούσε ο κύριος Κόλινς της Ιρλανδίας και μου λέγανε, καλά Αντώνη, εδώ μας λες άλλα και μαθαίνουμε από το κέντρο ότι άλλη είναι η γραμμή. Είχανε ήδη αρχίσει οι διαρροές ότι μην ακούτε τον Σαμαρά, αυτός έχει την θέση όνομα, εμάς δεν μας νοιάζει».

Φαίνεται λοιπόν πια ξεκάθαρα ότι όταν εμείς αγωνιζόμασταν να αποτρέψουμε την Κυβέρνηση Μπους, η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρουν τρόπο να αποφύγουν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας σαν νέο κράτος από την Ενωμένη Ευρώπη. Ο μόνος άλλος φορέας ήταν τα Ηνωμένα Έθνη! Έτσι και έγινε.

Στις 22 Ιανουαρίου 1993, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον και πριν τελειώσουν οι τελετές ορκωμοσίας στην Ουάσιγκτον η κυβέρνηση των Σκοπίων έκανε επίσημη αίτηση στα Ηνωμένα Έθνη να αναγνωριστεί η Νοτιοσλαβία ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πώς και γιατί αποφάσισε η κυβέρνηση των Σκοπίων να παρακάμψει την Ενωμένη Ευρώπη;

Δύο μέρες αργότερα στις 24 Ιανουαρίου 1993 τρεις μεγάλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης η Αγγλία, η Γαλλία και η Ισπανία με τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής κυβέρνησης πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας από τα Ηνωμένα Έθνη με μια δήθεν συμβιβαστική ονομασία. Πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας με το όνομα «Πρώην-Γιουγκοσλαβική-Δημοκρατία-της Μακεδονίας» FYROM.

Πώς και γιατί αποφάσισαν οι τρεις αυτές κυβερνήσεις να κάνουν την επίσημη αυτή «συμβιβαστική» πρόταση στα Ηνωμένα Έθνη; Μήπως είχαν ψηφίσει οι ηγέτες της Ευρώπης να αλλάξουν στάση και να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με όνομα που περιείχε την λέξη Μακεδονία; Ασφαλώς όχι. Το κάνανε εν ονόματι της Ενωμένης Ευρώπης; Ασφαλώς όχι!!
Φαίνεται ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί παρασκηνιακά. Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση των Σκοπίων και οι Ευρωπαίοι τα είχαν βρει για μια σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» . Αυτό που παρέμεινε σε εκκρεμότητα ήταν η θέση του Μπίλ Κλίντον.

Τι έγινε όμως με την ομόφωνη απόφαση των πολιτικών ηγετών της Ελλάδος; Τί έγινε η περίφημη δήλωση του Πέτρου Μολυβιάτη εν ονόματι του Συμβουλίου των Ελλήνων πολιτικών Αρχηγών ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει τα Σκόπια εάν η ονομασία περιέχει την λέξη «Μακεδονία»; Είχαν αλλάξει στάση οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες; Ασφαλώς όχι!!
Το θέμα Κλίντον όμως ήταν το πιο σοβαρό. Ο Μπίλ Κλίντον είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του και ο Κλίντον θα τηρούσε την δέσμευσή του. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Επομένως οι αρχιτέκτονες της συμβιβαστικής λύσης ρισκάρανε το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας από την Κυβέρνηση Κλίντον εάν προτείνανε αναγνώριση των Σκοπίων με ονομασία που περιείχε την λέξη «Μακεδονία». Μόνον οι Ελληνοαμερικανοί ηγέτες μπορούσαν να αποδεσμεύσουν τον Μπίλ Κλίντον. Εξάλλου αυτοί τον δέσμευσαν στις 3 Οκτωβρίου 1992.

Έτσι κατασκευάσθηκε προσεκτικά ένας σύγχρονος «Δούρειος Ίππος»!
Ιδού τι έγινε.

Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν περάσει όταν οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos & Manatos” δημιούργησαν μια «προσωρινή ειδική» επιτροπή με την ονομασία «Ad hoc American Hellenic Leadership Committee”.

Ποια ήταν τα μέλη αυτής της «προσωρινής επιτροπής» δεν έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Εκ μέρους αυτής της πρόχειρης επιτροπής η εταιρεία «Μάνατος και Μάνατος» ζήτησε από εκλεγμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και Δημοτικούς άρχοντες όλους επιφανείς Ελληνοαμερικανούς να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον Πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την «νέα θέση» της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «συμβιβαστική λύση» στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας. Η επιστολή είχε συνταχθεί και είχε διατυπωθεί τόσο προσεκτικά που μπροστά της ο «Δούρειος Ίππος» έμοιαζε σαν μια ερασιτεχνική εφεύρεση!
Παρόλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Μπίλ Κλίντον θα έπρεπε να υποστηρίξει την νέα θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ονομασία του νέου κράτους της Νοτιοσλαβίας, παρότι η συμβιβαστική λύση περιείχε τη λέξη «Μακεδονία».

Η προτεινόμενη επιστολή προς τον Πρόεδρο Κλίντον είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993 έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του. Είναι τόσο ωραία γραμμένη και τόσο υπέροχα εθνικοποιημένη που αν δεν είσαι γνώστης των πραγμάτων και «γάτα» στα πολιτικά υπονοούμενα ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι με την συνυπογραφή σου συμβάλλεις σε μια Κολοσσιαία εθνική προδοσία! Και όμως ακριβώς αυτό ήταν.

Όταν εγώ έλαβα το προτεινόμενο γράμμα προς τον Πρόεδρο Κλίντον και μου ζητήθηκε να το υπογράψω οι συγγραφείς του είχαν ήδη εξασφαλίσει την υπογραφή των: Phil Angelides (Φίλ Αγγελλίδης), Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας. Art Agnos (Αρτ Άγκνος), πρώην Δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο, Andrew Athens (Άντριου Άθενς), Προέδρου του Ηνωμένου Αμερικανοελληνικού Κογκρέσου, John Casimatidis (Τζων Κατσιματίδης), Πρόεδρο του “Red Apple Groups”. Philip Christopher (Φίλιπ Κρίστοφερ), Προέδρου PSEKA, dr. Gus Konstantine (Γκάς Κονσταντίν), Supreme President of AHEPA, δρ. Takey Crist (Τάκη Κρίστ), Προέδρου American Hellenic Institute, Public Affairs Committee. Michael Dukakis (Μιχάλης Δουκάκης), πρώην Κυβερνήτης της Πολιτείας της Μασαχουσέτης, Nicholas Gage (Νίκολας Γκέιτς), συγγραφέας, Fotis Gerasopoulos (Φώτης Γερασόπουλος), αντιπρόεδρο Hellenic American National Council. Dr. Christos Ioannides (Χρήστος Ιωαννίδης), Καθηγητής Greek and Middle Eastern Affairs, Michael Zaharis (Μιχάλης Ζαχαρής), Chairman KOS Pharmaceutical INC, Sotiris Kolokotronis (Σωτήρης Κολοκοτρώνης), President SKK Enterprises, Andrew Manatos (Άντριου Μάνατος), Special Counsel United Hellenic American Congress, John Nathenas (Τζων Ναθήνας) President Hellenic American National Council. Peter J. Pappas (Πήτερ Πάππας), President P.J. Mechanical Corporation, Jim Regas (Τζιμ Ρήγας) Esq. Senior Courses Regas, Freratos & Harp, Eugene Rossides (Ευγένιος Ροσίδης), Esq. Chairman American Hellenic Institute, Angelo Tsakopoulos (Άγγελος Τσακόπουλος), Former National Chairman Greek American for Clinton and Professor Spiros Vreonis jr.(Σπύρος Βρυώνης), New York University.

Ασφαλώς έγινε κοινοποίηση της επιστολής στον Warren Christopher (Γουόρεν Κρίστοφερ) Υπουργό Εξωτερικών ΗΠΑ, Anthony Lake (Άντονι Λέικ), Σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου και dr. Madeleine Albright (Μαντλίν Ολμπράιτ), Πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.

Διάβασα προσεκτικά την προτεινόμενη επιστολή που μου ζητούσαν να συνυπογράψω και είπα μέσα μου «Ώρα καλή Μακεδονία μας». Ασφαλώς δεν δέχτηκα να την συνυπογράψω και η επιστολή εστάλη στον Πρόεδρο Κλίντον. Κατάλαβα ότι εάν τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώριζαν το νέο κράτος των Σκοπίων με ένα όνομα που περιείχε τη λέξη «Μακεδονία» θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία «Μακεδονία» και δεν θα ήταν Ελληνική. Με άλλα λόγια η νοτιότερη περιοχή της Γιουγκοσλαβίας θα αναγνωριζόταν από τα Ηνωμένα Έθνη σαν χώρα με το όνομα «Μακεδονία» και η Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια όπως την αποκάλεσε ο προαναφερθείς ιστορικός κ. Johann Fink. Μια διοικητική περιφέρεια η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος.

Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι που πρόσφεραν την υπογραφή τους δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να μελετήσουν το ακριβές κείμενο της επιστολής και υπέγραψαν καλή τη πίστη νομίζοντας ότι υπογράφουν για το συμφέρον της Ελλάδας. Άλλωστε η υπογραφή ζητήθηκε και δόθηκε τηλεφωνικά!!

Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα δίμηνο γεμάτο παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Για περισσότερο από δύο μήνες οι συζητήσεις και οι «αγώνες» περιστρέφονταν γύρω από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Σημαίες, σύμβολα, παλικαρισμοί, Τουρκικές παρενοχλήσεις οτιδήποτε άλλο παρά το όνομα Μακεδονία απασχολούσαν την κοινή γνώμη.

Τελικά η μάσκα έπεσε. Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης ο τότε Υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Την ίδια μέρα, στις 7 Απριλίου 1993 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του νέου κράτους και φυσικά έτσι ψήφισε και η Ελλάδα!
Εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι από την Ελληνικότητά μου πέθανε.
Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη Ελληνικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» να του πείτε στις 7 Απριλίου 1993.
Αν σας ρωτήσει ποιά ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ!
Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ.
Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπίλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν!

Ακούστε προσεκτικά παρακαλώ, κυρίες και κύριοι, τι είπε ο τότε πανίσχυρος Αμερικανός βουλευτής και Πρόεδρος της Επιτροπής των Εξωτερικών Υποθέσεων του Αμερικανικού Κογκρέσου κ. Lee Hamilton (Λι Χάμιλτον) όπως είχε γραφεί στην ανταπόκριση του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου στην ημερήσια εφημερίδα «Πρωινή» της Νέας Υόρκης λίγες μέρες μετά την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη.
Είπε ο κύριος Χάμιλτον:
«ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΥΞΥΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΑΣ»

Η ανταπόκριση του Μιχάλη Ιγνατίου στην «Πρωινή»:
«ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ.
Η Ελληνική κυβέρνηση έχασε μοναδική ευκαιρία να κερδίσει σημαντικά πλεονεκτήματα στη μάχη των Σκοπίων, όταν λόγω ασυνεννοησίας με την Ουάσιγκτον και ερασιτεχνικών χειρισμών δέχθηκε τον «έντιμο συμβιβασμό» χωρίς να περιμένει τη δημοσιοποίηση της θέσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Λι Χάμιλτον, δήλωσε στη διάρκεια εκδήλωσης Ελληνοαμερικανών στο Λος Άντζελες, ότι ο ίδιος αλλά και στελέχη της κυβέρνησης Κλίντον εξεπλάγησαν από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην επιμένει στη γνωστή θέση της για την ονομασία και αντίθετα να αποδεχθεί τη διαδικασία της διαιτησίας και της όποιας απόφασης των μεσολαβητών Σάιρους Βανς και Λόρδου Όουεν.
Ο Αμερικανός βουλευτής, που θεωρείται ένας από τους λίγους πολιτικούς που γνωρίζουν τα ελληνικά εθνικά θέματα, ιδιαίτερα το Κυπριακό και το πρόβλημα που δημιουργούν τα Σκόπια, είπε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών και των γερουσιαστών «είχαν πειστεί για τις δίκαιες θέσεις της Ελλάδας» και τις υποστήριξαν μάλιστα εγγράφως, υπογράφοντας κείμενο επιστολής προς τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους.
Όπως εξήγησε ο κ. Χάμιλτον, «το Κογκρέσο ενημερώθηκε σωστά από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα», τα μέλη της οποίας πίεσαν με διάφορους τρόπους τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, οι οποίοι πείστηκαν ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ήταν στην πραγματικότητα η κλοπή του ονόματος της Μακεδονίας.
Ο Αμερικανός βουλευτής βλέπει «διαφωνία μεταξύ των θέσεων της Αθήνας και της Ομογένειας» αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι μόνοι που απέμειναν να επιμένουν για μη χρησιμοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας είναι οι Ελληνοαμερικανοί.
Ο κ. Χάμιλτον κατέληξε λέγοντας ότι ακριβώς λόγω της αποδοχής από την Αθήνα συμβιβαστικής λύσης, ούτε το Κογκρέσο, ούτε η Κυβέρνηση Κλίντον μπορούν πια να βοηθήσουν, υπονοώντας ότι δεν ισχύουν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αμερικανού Προέδρου».

Στις 22 Φεβρουαρίου 1994 ο παλαίμαχος στρατηγός του Ελληνικού στρατού εν αποστρατεία Ελευθέριος Παπαγιαννάκης με επιστολή του προς τον Πρέσβη της Αυστραλίας στην Αθήνα αναρωτήθηκε πως η Αυστραλία αναγνώρισε τα Σκόπια ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Στις 28 Μαρτίου 1994 ο Αυστραλός Πρέσβης C.A. Edwards απάντησε στο στρατηγό Παπαγιαννάκη ως εξής:
«Στρατηγέ μου,
Το γράμμα σας με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου με εντυπωσίασε με την ειλικρίνεια με την οποία εκφράσατε τα αισθήματά σας προς την Αυστραλία και τους Αυστραλούς που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Ελλάδος.
Είναι μεγάλο κρίμα που άνθρωποι όπως εσείς που έχουν τόσο δυνατά αισθήματα για τη χώρα μου αισθάνεται ότι κατά κάποιο τρόπο η πρόσφατη απόφαση της Αυστραλίας να αναγνωρίσει την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) αποτελεί με οποιοδήποτε κτύπημα κατά της Ελλάδος. Από την πλευρά της η Κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν αισθάνεται ότι η απόφασή της ήταν με οποιοδήποτε τρόπο κατά των συμφερόντων της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα παίρνοντας την απόφασή της η κυβέρνηση κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να ανταποκριθεί στις επιθυμίες της Ελλάδας. Καθώς πιθανώς προσέξατε το όνομα με το οποίο αναγνωρίσαμε τη χώρα ήταν το ίδιο όνομα με εκείνο που χρησιμοποίησε η ίδια η Ελλάδα στην δική της αναγνώριση και σε όλες τις άλλες δοσοληψίες που έχει με αυτή τη χώρα».

Μετά από όλα αυτά κυρίες και κύριοι τώρα πια ξέρετε:
Τι κάνανε οι Ελληνοαμερικανοί.
Ξέρετε τι κάνανε οι Αμερικανοί.
Ξέρετε τι κάνανε οι Ευρωπαίοι.
Ξέρετε τι κάνανε οι Σκοπιανοί και,
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΝΤΟΠΙΑΝΟΙ!!

Πηγή: greeknewsonline.com