Kαρχιμάκης: Ζήτημα τιμής για τον πολιτικό κόσμο το άνοιγμα των κατεθέσεων στην Ελβετία

11/29/2011 Δημοσιεύθηκε από Παραπολιτική 

Ο Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης Καρχιμάκης, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με φερόμενες καταθέσεις Ελλήνων βουλευτών σε ελβετικές τράπεζες, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Στο πλαίσιο συμφωνίας που δρομολόγησε η κυβέρνηση Παπανδρέου με τις Ελβετικές Αρχές προκειμένου να εισπραχθούν διαφεύγοντες φόροι πολλών ετών από ελληνικές καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες, είναι επιτακτικό να υπάρξει, πέραν της διαδικασίας που έχει δρομολογηθεί, υποβολή ειδικού αιτήματος προς τις αρμόδιες αρχές της Ελβετίας ώστε να πραγματοποιηθεί διασταύρωση μεταξύ των ονομάτων των Ελλήνων βουλευτών και πιθανών λογαριασμών τους σε τράπεζες της χώρας αυτής.

Η διερεύνηση της φερόμενης καταγγελίας Ελβετού αξιωματούχου, ότι...
 
"...το άνοιγμα των ελληνικών καταθέσεων στην Ελβετία, προσέκρουε από το 2005, στην ύπαρξη καταθέσεων Ελλήνων βουλευτών, είναι ζήτημα τιμής για τον πολιτικό κόσμο."

Θα πρέπει λοιπόν, το συντομότερο να διερευνηθεί η υπόσταση της αναφοράς και στην περίπτωση που αυτή ευσταθεί, να ξέρουμε, να ξέρει ο ελληνικός λαός, ποιοί έβαζαν εμπόδια σε μια τέτοια συμφωνία, στην οποία έδωσε σάρκα και οστά η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Σχόλιο Παραπολιτικής: Πρόκειται για μια δήλωση εντελώς διαφορετική από αυτήν του Ευάγγελου Βενιζέλου για το ίδιο θέμα (εδώ).

http://www.parapolitiki.com/2011/11/k_5124.html

Σε σωστή βάση οριοθετείται η ΑΟΖ

Κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση για ένα μείζον εθνικό θέμα, όπως είναι η δημιουργία Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, ήταν η αναφορά του υπουργού Εξωτερικών, Σταύρου Δήμα, κατά τη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης της κυβέρνησης ενότητας. Πολλοί άνθρωποι, κυρίως στο εξωτερικό, σημείωσαν τη δήλωση του νέου υπουργού, καθώς πιστεύουν πως ο τρόπος με τον οποίο έθεσε το θέμα υποκρύπτει απόφαση -τουλάχιστον της ΝΔ- να μην απεμπολήσει τα νόμιμα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.
Η άρνηση της προηγούμενης κυβέρνησης να ασχοληθεί με το ζήτημα προκάλεσε απορίες αλλά και ισχυρισμούς για "συμφωνίες κάτω από το τραπέζι" με την Τουρκία. Η αλήθεια είναι ότι όποτε τέθηκε το θέμα στον κ. Παπανδρέου ή το απέφυγε, ή απάντησε με την κλασική υπεκφυγή ότι θα το συζητούσε με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας. Φαίνεται ότι δεν το έπραξε, ενώ όταν το έθεταν στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών εισέπρατταν την κλασική τουρκική απάντηση και εκβιασμό: ότι δήθεν ο καθορισμός της ΑΟΖ σήμαινε... πόλεμο.
Ο κ. Δήμας παρουσίασε το προφανές και το ορθόν: ότι "η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου, πέρα από τις σημαντικές οικονομικές ευκαιρίες που δημιουργεί, λειτουργεί και ως καταλύτης περιφερειακής ειρήνης και ασφάλειας".
Η χώρα μας βρίσκεται στην πολύ δυσάρεστη θέση να οδεύει προς χρεοκοπία εάν δεν γίνει ένα θαύμα, όπως υποστηρίζουν οι αναλυτές. Αρα, εάν θεωρήσουμε ως δεδομένο τον ισχυρισμό αυτό, η Ελλάδα έχει ελάχιστες δυνατότητες να ασκήσει τα δικαιώματά της.
Υπάρχει και ο αντίλογος. Ο κ. Δήμας έχει δίκιο να υποστηρίζει ότι "η οριοθέτηση όλων των θαλασσίων ζωνών με όλους τους γείτονες της Ελλάδας θα της δώσει και ένα τεράστιο πλεονέκτημα για να εκμεταλλευθεί τον θαλάσσιο πλούτο της". Ο πρώην πρωθυπουργός έριξε το πυροτέχνημα από το βήμα της Βουλής για τα κοιτάσματα της Κρήτης, για τα οποία ως κυβερνήτης της Ελλάδας δεν έπραξε τίποτα. Του πρόσφεραν την ευκαιρία οι Κύπριοι και οι Ισραηλινοί και την αρνήθηκε.
Ας ελπίσουμε ότι η κυβέρνηση σωτηρίας, που ανέλαβε να υλοποιήσει τη χειρότερη πολιτική λιτότητας, θα ασχοληθεί σοβαρά με την ΑΟΖ, η οποία μπορεί να αποτελεί... πρόκληση για την Τουρκία, αλλά πιθανότατα θα αποδειχθεί διαβατήριο για τη σωτηρία της Ελλάδας.

το Ισραήλ θα προστατεύσει τις κυπριακές γεωτρήσεις εάν απειληθούν

Συμμαχίες και συμφέροντα

Ο υφυπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Ντάνι Αγιαλόν, είναι το "αγαπημένο παιδί" του αμερικανικού πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου. Υπηρέτησε στην Ουάσιγκτον και είχε την ευκαιρία να αναπτύξει στενές σχέσεις με τους "εγκεφάλους" της αμερικανικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Είχε και την ευθύνη για τον συντονισμό του "εβραϊκού λόμπι", άρα και των σχέσεων με τους Τουρκο-αμερικανούς.
Εχει, λοιπόν, ιδιαίτερη σημασία η δήλωσή του ότι το Ισραήλ θα προστατεύσει τις κυπριακές γεωτρήσεις εάν απειληθούν. Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι απειλές προέρχονται μόνο από την Τουρκία, η ηγεσία της οποίας κυριαρχείται από φασιστικό ηγεμονισμό. Γι' αυτό είναι επικίνδυνη.
Το Ισραήλ προστατεύει τα συμφέροντά του και το αποδεικνύει από την ίδρυση του εβραϊκού κράτους. Στηρίχθηκε στην υποστήριξη των Αμερικανών όταν όλη η ανθρωπότητα ήταν εναντίον του, και κατάφερε εκβιαστικά να ταυτίσουν οι Αμερικανοί τα συμφέροντά τους με τα δικά του. Εκμεταλλευόμενο τη δική του ΑΟΖ με την Κύπρο προσπάθησε να "βάλει στο παιχνίδι" και την Ελλάδα, χωρίς επιτυχία. Μετά την πρόταση που μετέφερε ο κ. Αγιαλόν προς την Αθήνα την περασμένη εβδομάδα, για να γίνει η χώρα μας ενεργειακός κόμβος, θα αναγκαστούν οι κυβερνώντες να "χορέψουν" μαζί με το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία. Η οικονομική κρίση άλλαξε σχεδιασμούς, προγραμματισμούς και συμμαχίες. Είναι λογικό πολλοί να νιώθουμε άβολα με τα γεγονότα που ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας. Το να ήταν κανείς φιλοπαλαιστίνιος και αντιισραηλινός ήταν "πρέπει". Η κατοχή, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι καταστροφές των παλαιστινιακών οικισμών και των προσφυγικών καταυλισμών δικαιολογημένα μας συγκλόνιζαν. Οι Παλαιστίνιοι πια στράφηκαν προς την Τουρκία, που πάντα τους έδειχνε την πλάτη, και ο πρόεδρός τους ισχυρίστηκε στον ΟΗΕ και ενώπιον του Προέδρου της Κύπρου ότι μόνο η Παλαιστίνη είναι κατεχόμενη πατρίδα. Είναι δικαίωμά τους να αποφασίζουν για την τύχη τους. Αρα είναι δικαίωμα και του κ. Χριστόφια να συμμαχεί με οποιονδήποτε για να προστατεύσει τα συμφέροντα της Κύπρου, που απειλούνται αποδεδειγμένα από την Τουρκία.
Το Ισραήλ πρότεινε στην ελληνική κυβέρνηση συνεργασία για την έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή της Κρήτης. Οπως επιβεβαίωσα, οι συζητήσεις είχαν ξεκινήσει με τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Πρέπει να συνεχιστούν χωρίς καθυστέρηση...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=24762&subid=2&pubid=63566866

H Ελβετία έχει προτείνει φορολογική συμφωνία «...αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις έξι χρόνια τώρα κωφεύουν»!

Βουλή: σάλος για τα περί καταθέσεων βουλευτών σε ελβετικές τράπεζες

Διευκρινίσεις ζητούν από τους κκ Βενιζέλο και Πετσάλνικο δύο βουλευτές της ΝΔ

  28/11/2011

Λάμπρος Σταυρόπουλος

Αναφορά προς τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Φ. Πετσάλνικο με την οποία ζητούν διευκρινίσεις σχετικώς με όσα έχει υποστηρίξει ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής του Ελβετικού Κοινοβουλίου, κ. Ιωσήφ Ζησιάδης, για έλληνες βουλευτές οι οποίοι διαθέτουν μεγάλες καταθέσεις σε τράπεζες της Ελβετίας, υπέβαλλαν οι «γαλάζιοι» κκ. Γερ. Γιακουμάτος και Κ. Τζαβάρας.
Επίσης, με ερώτησή τους προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλο, αλλά και με αίτηση κατάθεσης εγγράφων που υπέβαλλαν προς τον ίδιο, ζητούν να μάθουν αν ευσταθεί ο ισχυρισμός του κ. Ζησιάδη ότι από το 2005 οι ελβετικές αρχές έχουν προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση «μια φορολογική συμφωνία, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις έξι χρόνια τώρα κωφεύουν».
Ο κ. Πετσάλνικος, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει ήδη επικοινωνήσει τηλεφωνικώς με τον κ. Ζησιάδη για να του ζητήσει σχετικές διευκρινήσεις και αναμένεται και νέα επικοινωνία τους, ενώ σε γραπτή απάντησή του προς τους δυο βουλευτές τους ενημερώνει ότι ήδη ο γ’ αντιπρόεδρος της Βουλής και πρόεδρος της Επιτροπής Ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων και των βουλευτών κ. Ευ. Αργύρης, έχει ζητήσει από τον κ. Βενιζέλο κάθε διαθέσιμο στοιχείο για κατοχή τραπεζικών λογαριασμών στο εξωτερικό από πολιτικά πρόσωπα τα οποία τυχόν προέκυψαν από τους ελέγχους του υπουργείου Οικονομικών.
Υπενθυμίζεται ότι στην πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή «Ερευνα», του κ. Π. Τσίμα (Mega), ο κ. Ζησιάδης εμφανίζεται να δηλώνει ότι: «Τον Ιούνιο έχω κάνει μια ερώτηση στην υπουργό Οικονομικών να την ρωτήσω τι γυρεύει η Ελβετία. Γυρεύει να φέρει όλα τα χρήματα από την Ελλάδα στην Ελβετία; Είναι αυτός ο στόχος της;».
Οπως σχολιάζει ο δημοσιογράφος στο σημείο αυτό «η απάντηση της υπουργού Οικονομικών της Ελβετίας τον άφησε άφωνο», καθώς «η Ελβετία του απάντησε ότι έχει προτείνει από το 2005 στην ελληνική κυβέρνηση μια φορολογική συμφωνία, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις έξι χρόνια τώρα κωφεύουν»! Μάλιστα ο ελβετός βουλευτής εμφανίζεται κατόπιν να υποστηρίζει: «Το εξηγώ αυτό γιατί οι πιο πολλοί βουλευτές, δεξιοί, του ΠαΣοΚ, έχουν πάρα πολλά χρήματα εδώ στην Ελβετία και νομίζω τα συμφέροντα δεν είναι να δηλωθούν και να είναι ανοιχτοί λογαριασμοί όπως εμείς θέλουμε να είναι με όλες τις χώρες του κόσμου».
Στην αναφορά τους οι δυο βουλευτές της ΝΔ καλούν τον κ. Πετσάλνικο να ενεργήσει αμέσως «ώστε να αποκαλυφθούν τα στοιχεία που προφανώς διαθέτει ή γνωρίζει ο ως άνω βουλευτής για τυχόν επιλήψιμες οικονομικές δραστηριότητες και γα αδιαφανή περιουσιακά στοιχεία Ελλήνων βουλευτών».
Ειδικότερα, ζητούν να ξεκινήσει κάθε προβλεπόμενη από διεθνείς συμβάσεις διαδικασία «για τον εντοπισμό και την αποκάλυψη της ταυτότητας προσώπων που εμπλέκονται», αφού προηγουμένως «εξακριβωθούν τα ονόματα των βουλευτών της Ελλάδας που διαθέτουν κατά τρόπο παράνομο, επιλήψιμο ή αδιαφανή χρηματικά ποσά σε καταθέσεις ελβετικών τραπεζών».
Ενώ από τον κ. Βενιζέλο ζητούν να μάθουν αν υπάρχει πράγματι η πρόταση από το 2005 για φορολογική συμφωνία μεταξύ των δυο χωρών και επίσης ποια μέτρα προτίθεται να λάβει προκειμένου να διαπιστωθεί και να καταλογιστεί σε κάθε υπεύθυνο η ζημία που έχει προκύψει για το Ελληνικό Δημόσιο μέχρι σήμερα «εξαιτίας της ολιγωρίας των κυβερνήσεων να αξιοποιήσουν την ελβετική πρόταση και να φορολογήσουν τις καταθέσεις των Ελλήνων στην Ελβετία».  
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=432481

Eμείς δεν θέλουμε δική μας & φτηνή Πυρηνική Ενέργεια...

...αλλά την ακριβοπληρώνουμε στους Βοϋλγαρους!
Λίαν προσεχώς καί στους Τούρκους!
Χρυσές δουλειές για τη Βουλγαρία


Η  νοτιο-ανατολική Ευρώπη  πλήττεται από χρόνια ξηρασία, η οποία προκαλεί υστέρηση στον τομέα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αναφέρει σε σχετικό άρθρο το ‘Tanjug’ και προσθέτει ότι στην γενικότερη περιοχή των Βαλκανίων υπολείπονται 3.550 μεγαβάτ/ώρα ηλεκτρικής ενέργειας.
Από όλες τις χώρες των Βαλκανίων, μόνον η Βουλγαρία έχει τη δυνατότητα να εξάγει ηλεκτρική ενέργεια, χάρη του πυρηνικού σταθμού της, το ‘Κοζλοντούι’.
Οι υπόλοιπες χώρες, Σερβία, Μαυροβούνιο, Βοσνία/Ερζεγοβίνη, Κροατία, Σλοβενία, Αλβανία, Ελλάδα και Ουγγαρία είναι αναγκασμένες να κάνουν εισαγωγές ηλεκτρικής ενέργειας, αναφέρει το σερβικό πρακτορείο.
Αυτό το έτος, η Βουλγαρία κατέχει ρεκόρ εξαγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στα Βαλκάνια με συνολική παροχή 9.620 εκατομμύρια κιλοβατώρες σε διαφορετικές χώρες και σχεδιάζει να πουλήσει ακόμη 10.500 εκατομμύρια κιλοβατώρες.
Η Βουλγαρία πωλεί το 80 τοις εκατό των εξαγωγών της προς τις τρεις γειτονικές της χώρες, την FYROM, τη Σερβία και την Ελλάδα.
Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

Κυκλώματα ζητιάνων από Βουλγαρία – Ρουμανία

Επαγγελματίες... επαίτες ειδικευμένοι στις κλοπές

Κυκλώματα από Βουλγαρία – Ρουμανία αναμένονται στην Ελλάδα παραμονές εορτών

 

Των Θαναση Tσιγγανα και Κωστα Oνισενκο Κύμα από επαίτες - επαγγελματίες του είδους αναμένεται να κατακλύσει την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις παραμονές των γιορτών σύμφωνα με στελέχη της αστυνομίας, που επισημαίνουν ότι η φιλανθρωπία... μπορεί να κρύβει και κινδύνους, καθώς κάποιοι από αυτούς που εκλιπαρούν για τον οβολό μας είναι άριστα μυημένοι στην τέχνη της κλοπής.
Αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη αποκαλύπτει στην «Κ» ότι η επαιτεία και η κλοπή πορτοφολιού από μέλη των οργανωμένων Βαλκάνιων κυκλωμάτων έχει αναχθεί «σε τέχνη και εκπαιδεύονται γι’ αυτό πριν αναλάβουν το πόστο τους». Οι στατιστικές των τελευταίων χρόνων δείχνουν ότι οι επαίτες που συλλαμβάνονται στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας σε ποσοστό άνω του 50% προέρχονται από τη Βουλγαρία και περίπου 20% από τη Ρουμανία.
Κατά κανόνα είναι ενεργούμενα οργανωμένων κυκλωμάτων που τους μεταφέρουν στην Ελλάδα ειδικά για το εμπόριο της επαιτείας. Ηλικιωμένοι ανάπηροι και μητέρες με μωρά στην αγκαλιά ζητιανεύουν έξω από σούπερ μάρκετ, φανάρια, ιερούς ναούς και γραφεία δημοσίων υπηρεσιών, ενώ νεαρές γυναίκες στις στάσεις λεωφορείων, σε μεγάλα πολυκαταστήματα και μέσα στα μέσα μεταφοράς εκμεταλλευόμενες τον συνωστισμό «ξαφρίζουν» πορτοφόλια.
ΕκπαιδεύονταιΣτο Ντιμίτροφγκραντ και σε άλλες πόλεις της νότιας Βουλγαρίας που κατοικούνται από μεγάλους πληθυσμούς αθιγγάνων νεαρά κορίτσια πριν παντρευτούν εκπαιδεύονται στα μυστικά της επαιτείας, πώς δηλαδή να προκαλούν οίκτο, αλλά όχι μόνο. Ασκούν τα δάκτυλά τους ώστε αστραπιαία, χωρίς να γίνονται αντιληπτές, να κόβουν με ξυράφι γυναικείες τσάντες αδειάζοντας το περιεχόμενό τους.
Οι ικανότητες αυτές, όπως λένε αστυνομικοί που συνομιλούν με Βούλγαρους συναδέλφους τους, θεωρούνται προσόν και... προίκα από κάποιες οικογένειες αθιγγάνων όταν προξενεύουν τις ανήλικες κόρες τους. Γνωρίζουν καλά ότι ένας καλός επαίτης ή μια καλή... ελαφροχέρα στη Σόφια ή στη Θεσσαλονίκη, στην Καβάλα ή στις Σέρρες είναι πραγματική επένδυση που φέρνει χρήματα στην οικογένεια. Στις οικογένειες αθιγγάνων της νότιας Βουλγαρίας βρίσκεται συχνά η αφετηρία του νήματος για τα κυκλώματα που φέρνουν επαίτες, «πορτοφολούδες, αλλά και γυναίκες για να γεννήσουν και μετά να πουλήσουν τα μωρά τους στην Ελλάδα.
Οπως σχολιάζουν στην «Κ» στελέχη των αρχών ασφαλείας, οι επαγγελματίες ζητιάνοι στην πλειονότητά τους μετακινούνται οργανωμένα από χώρες όπως Βουλγαρία, Μολδαβία, Ρουμανία, Σκόπια και Αλβανία και δραστηριοποιούνται ανά ομάδες σε ελληνικές πόλεις.
Νόμιμη παραμονήΕνδεικτικά, το πρώτο εξάμηνο του 2011 συνελήφθησαν για επαιτεία 596 άτομα, από τα οποία 194 στη Θεσσαλονίκη και 123 στην Αττική - οι αριθμοί αυτοί ωστόσο δεν ανατανακλούν την πραγματική εικόνα. Καθώς οι χώρες καταγωγής πολλών επαιτών ανήκουν στην Ε.Ε. η παραμονή τους στην Ελλάδα είναι νόμιμη, ενώ το αδίκημα της επαιτείας είναι πταίσμα με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές η αστυνομία να μην ασχολείται.
Πρόχειρες εκτιμήσεις αστυνομικών κάνουν λόγο για 1.500 - 3.000 άτομα στην Αττική, ο αριθμός των οποίων εκτινάσσεται την περίοδο των γιορτών ενώ τα έσοδα από τη δραστηριότητά τους κυμαίνονται από 20 - 150 ευρώ τη μέρα, ανάλογα με το «πόστο» και τις «ικανότητές» που διαθέτουν.
«Στο παρελθόν έχουμε πέσει σε οργανωμένα κυκλώματα που με τη βία εξανάγκαζαν ανάπηρους ή και παιδιά να ζητιανεύουν. Ωστόσο, στη συντριπτική πλειονότητα πρόκειται για άτομα που το κάνουν επαγγελματικά, καθώς δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο εκτός του να ζητιανεύουν ή να κλέβουν. Ετσι βιοπορίζονται. Αλλωστε είναι ένα πρόβλημα που αφορά πολλές ευρωπαϊκές πόλεις» σημειώνει στην «Κ» στέλεχος της δίωξης οργανωμένου εγκλήματος της Ασφάλειας Αττικής, υποστηρίζοντας ότι η λύση για το πρόβλημα μπορεί να δοθεί μόνο από τις χώρες καταγωγής τους.
Προσοδοφόρα δουλειά τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα«Παρακαλώ, βοηθήστε με, πεινάω» λέει ξανά και ξανά στους περαστικούς η γυναίκα που πουλάει χαρτομάντιλα κρατώντας ένα μικρό παιδί, δίπλα σε υποκατάστημα τράπεζας επί της οδού Αριστοτέλους. Στην ερώτησή μας «από πού είσαι» η ίδια επαναλαμβάνει «παρακαλώ, βοηθήστε με, πεινάω» και –ύστερα από λίγες ακόμα προσπάθειες– αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή είναι η μόνη κουβέντα που ξέρει στα ελληνικά. Στη συνέχεια, μαζί με εμάς μαζεύονται και άλλοι «περίεργοι» δίπλα στην αλλοδαπή ζητιάνα. Η ίδια σηκώνεται θυμωμένη λέγοντας κάτι στη γλώσσα της και απομακρύνεται βιαστικά, σχεδόν τρέχοντας. Την επόμενη ημέρα βρίσκουμε τη γυναίκα στο ίδιο σημείο και αυτήν τη φορά την «παρακολουθούμε» διακριτικά. Υστερα από περίπου μία ώρα την πλησιάζει ένας άνδρας, παίρνει χρήματα και της δίνει περισσότερα πακέτα χαρτομάντιλα, αφού πρώτα κοιτάζει δεξιά και αριστερά για αδιάκριτα βλέμματα. «Τη φέρνει κάθε πρωί με αυτοκίνητο που έχει ρουμανικές πινακίδες, την αφήνει λίγο πιο κάτω. Περνάει αρκετές φορές την ημέρα για να δει πώς πάει η δουλειά», μας λέει υπάλληλος καταστήματος της περιοχής. «Αυτή είναι εδώ μόνο τις καθημερινές, που είναι ανοιχτή η τράπεζα. Τα Σαββατοκύριακα τη θέση της παίρνει μια ηλικιωμένη, την οποία επίσης φέρνει εδώ ο ίδιος άνδρας. Η ηλικιωμένη γυναίκα κάθεται στην ίδια στάση, στα γόνατα με σκυμμένο κεφάλι, επί ώρες και το μόνο που κάνει είναι να μαζεύει τα χρήματα από το κυπελλάκι ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αρκετοί είναι εκείνοι που δίνουν χρήματα. Σίγουρα στο τέλος της εβδομάδας μαζεύονται αρκετά», εκτιμά ο ίδιος υπάλληλος.

Κορυφαίο πρόβλημα στον χώρο της Δικαιοσύνης καταγράφεται η αρνησιδικία

Μιλτιάδης Παπαιωάννου : «Η Δικαιοσύνη βουλιάζει όλο και περισσότερο στη συνείδηση των πολιτών»

Η ετήσια Γενική Συνέλευση των μελών της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων πραγματοποιήθηκε σήμερα στην αίθουσα διαλέξεων του Εφετείου Αθηνών.
Στην συνέλευση παραβρέθηκαν οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Υποδομών Μιλτ. Παπαϊωάννου και Μάκης Βορίδης, αντίστοιχα, ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Νικ. Κανελλόπουλος, ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης Γιαν. Ιωαννίδης, η τέως πρόεδρος της Βουλής 'Αννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Από την πλευρά των κομμάτων χαιρετισμό απηύθυναν οι Κ. Τζαβάρας (ΝΔ), Σπ. Χαλβατζής (ΚΚΕ), Αθ. Πλεύρης (ΛΑΟΣ), Θεοδ. Δρίτσας (ΣΥΡΙΖΑ), Γιαν. Καούνης (Δημοκρατική Αριστερά) και Κ. Ζώρας (Δημοκρατική Συμμαχία).
Ακόμη, χαιρετισμό απηύθυναν η πρόεδρος και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ρένα Ασημακοπούλου και Ι. Τέντες, αντίστοιχα, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Παν. Πικραμμένος, ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης ως εκπρόσωπος της Ολομέλειας των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, Νικ. Βαλεγράκης, οι πρόεδροι των άλλων δικαστικών Ενώσεων, κ.ά.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης κατά την έναρξη της ομιλίας του ανέφερε:
«Θεωρώ τιμητική αλλά και χρήσιμη την πρόσκλησή σας, να παραστώ στη Γενική Συνέλευση των Ελλήνων Δικαστών και Εισαγγελέων. Είναι χρήσιμη, γιατί ο διάλογος μεταξύ των διαφόρων λειτουργιών της Ελληνικής Δημοκρατίας επιτρέπει την καλύτερη κατανόηση των προβλημάτων της χώρας και του λαού μας με συνέπεια την αναζήτηση και θεσμοθέτηση των καλύτερων λύσεων, για την αντιμετώπιση του κορυφαίου προβλήματος στο χώρο της Δικαιοσύνης, που είναι οι μεγάλες καθυστερήσεις στην απονομή της και που καταγράφεται στη συνείδηση των πολιτών με τη λέξη αρνησιδικία στο πραγματικό της αλλά και στο σημειολογικό της περιεχόμενο .
Το διάλογο αυτό, τον θεωρώ αναγκαίο και επιβαλλόμενο γιατί το Ελληνικό Δημοκρατικό Σύνταγμα που έχει οργανώσει τις τρείς λειτουργίες του Πολιτεύματος ως συνεργαζόμενες, στο πλαίσιο φυσικά των διακριτών τους ρόλων».
Αναφερόμενος ο υπουργός Δικαιοσύνης στην καθυστέρηση απονομής της Δικαιοσύνης, τόνισε:
«Η Δικαιοσύνη βουλιάζει όλο και περισσότερο στη συνείδηση των πολιτών, αφού βραδυπορεί, αφού οι υποθέσεις παραγράφονται, με ευθύνη πολλών, όπως είναι η πολυνομία, η κακονομία αλλά και τους εφαρμοστές του δικαίου. Συνολικά το δικαιικό μας σύστημα νοσεί βαρύτατα. Τριάντα δύο καταδίκες από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τους τελευταίους έξι μήνες, τα λέει όλα. Και αυτό γιατί;
Έχουμε επιβαρύνει την απονομή της Δικαιοσύνης με άχρηστη γραφειοκρατία και τύπους. Η δικονομία μας είναι αναχρονιστική. Η ψηφιοποίηση, η εισαγωγή δηλαδή της πληροφορικής στο χώρο της δικαιοσύνης τα προηγούμενα χρόνια έχει καθυστερήσει αδικαιολόγητα. Η επιθεώρηση στο χώρο της Δικαιοσύνης, δεν λειτουργεί ικανοποιητικά, οι διατάξεις του πειθαρχικού δικαίου υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται. Τα παραδείγματα δυστυχώς είναι πολλά.»
Ο κ. Παπαϊωάννου εξήγγειλε ότι την ερχόμενη εβδομάδα θα δώσει στην δημοσιότητα πολυνομοσχέδιο με το οποίο θα κάνει παρεμβάσεις σε όλους του τομείς του δικαίου και σε όλων των βαθμών τα δικαστήρια.
Ακόμη, ο υπουργός Δικαιοσύνης διαβεβαίωσε τους δικαστές και εισαγγελείς, ότι μέσα στο Δεκέμβριο, «στο Πρωτοδικείο Αθηνών η ηλεκτρονική κατάθεση δικογράφων θα είναι γεγονός και ρεαλιστικός είναι ο στόχος μας οι συγκεκριμένες δράσεις να ολοκληρωθούν μέσα στον επόμενο χρόνο για όλα τα δικαστήρια της χώρας. Στο ίδιο διάστημα θα έχει ολοκληρωθεί και το μεγάλο έργο της μαγνητοφώνησης και απομαγνητοφώνησης των πρακτικών για όλα τα δικαστήρια της χώρας».
Ως προς τα οικονομικά των δικαστών, ο υπουργός Δικαιοσύνης, σημείωσε ότι γνωρίζει και αναγνωρίζει τα προβλήματα και τα αιτήματά τους»Τα έχω διαχρονικά υπερασπιστεί δημόσια» είπε και προσέθεσε: « Τα αναδρομικά θα καταβληθούν, όχι όμως τώρα. Μετά από μία περίοδο δύο ετών. Αυτή τη στιγμή, η πατρίδα δεν το μπορεί, και αισθάνομαι ιδιαίτερη ικανοποίηση ότι αυτή τη ρύθμιση την έχετε αποδεχτεί συνολικά. Σας γνωρίζω επίσης ότι υπάρχει κυβερνητική απόφαση για μεταφορά της ασφάλισης των νέων δικαστών από το ΙΚΑ σε άλλον ασφαλιστικό φορέα. Θυμίζω ότι το σχετικό αίτημά σας, το είχα υποστηρίξει από την θητεία μου ως Προέδρου της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας. Απαιτείται η ολοκλήρωση των σχετικών νομοθετικών ρυθμίσεων που θα γίνει πολύ σύντομα με πλήρη και αγαστή συνεργασία μαζί σας με τις συλλογικές σας εκφράσεις».
Κλείνοντας την ομιλία του ο υπουργός Δικαιοσύνης κάλεσε τους δικαστές να εργαστούν περισσότερο. Ειδικότερα, ως προς αυτό τόνισε: «Σε περιόδους κρίσης η Δικαιοσύνη και οι έλληνες δικαστές ανταποκρίνονται με υψηλό αίσθημα ευθύνης στο αίτημα του λαού μας για ταχεία εκκαθάριση όλων των υποθέσεων δημοσίου ενδιαφέροντος όπως είναι αυτές που αφορούν στελέχη του πολιτικού και διοικητικού μας συστήματος ή αυτές που συνδέονται με «το εθνικό μας έγκλημα» που είναι η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή. Για το λόγο αυτό έχετε χρέος να εργαστείτε περισσότερο με το αίσθημα ευθύνης που σας διακρίνει για να ανατραπεί το αίσθημα ατιμωρησίας που επικρατεί στο λαό μας για του όποιους «υψηλά ιστάμενος». Η χώρα για να πάει μπροστά πρέπει να κλείσει με τις μεγάλες δικαστικές εκκρεμότητες του παρελθόντος. Όχι με ταφόπλακα, αλλά με αντικειμενικό δικαστικό έλεγχο, με δίκαιη δίκη αλλά και σύντομα».
Αθανασίου
Ο πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, αρεοπαγίτης Χαρ. Αθανασίου κατά την ομιλία του τόνισε ότι η Δικαιοσύνη ασθενεί, καθώς εδώ και πολλά χρόνια υπολειτουργεί από απόψεως ταχείας απονομής της, λόγω κυρίως της έλλειψης σύγχρονων υποδομών, ενώ οι τροποποιήσεις των Κωδίκων (Ποινικού, Αστικού, κ.λπ.) μόνο επικοινωνιακούς στόχους εξυπηρετούν.
Ακόμη, ο Αθανασίου ανέφερε ότι οι Κυβερνήσεις παρανομούν και παραβιάζουν το Σύνταγμα αφού δεν συμμορφώνονται με τις δικαστές αποφάσεις για την καταβολή των μισθολογικών διαφορών των δικαστών της τετραετίας 2002 -2006 και με υπουργικές αποφάσεις παρατείνουν συνέχεια τον χρόνο καταβολής των αναδρομικών τους. Μάλιστα σημείωσε ότι οι δικαστές με τα νέα οικονομικά μέτρα υπέστησαν τις μεγαλύτερες μειώσεις (38 %) στις αποδοχές τους από οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.
Επίσης, ο Αθανασίου απευθυνόμενος προς τους πολιτικούς ανέφερε ότι πρέπει να προβαίνουν στην σύσταση προανακριτικών και εξεταστικών επιτροπών με φειδώ, γιατί «θα έλθει εποχή, αν δεν ήλθε, που οι υπουργοί δεν θα υπογράφουν συμβάσεις με μεγάλο οικονομικό αντικείμενο» και ανέφερε ως παράδειγμα την εταιρεία Simens που δεν μπορούν να λειτουργήσουν σταθμοί του Μετρό, λόγω των εκκρεμοτήτων που υπάρχουν.
Πικραμμένος
Αίσθηση όμως προκάλεσε ο χαιρετισμός του προέδρου του ΣτΕ Παν. Πικραμμένου, ο οποίος τόνισε ότι δεν νοούνται οι μετωπικές συγκρούσεις μεταξύ των τριών εξουσιών και ειδικά αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης.
Ακόμη, ο Πικραμμένος πρότεινε να αυτονομηθεί οικονομικά η Δικαιοσύνη καθώς έχει τους αναγκαίους πόρους που μπορούν να καλύψουν τις αποδοχές των δικαστών και τις άλλες αναγκαίες δαπάνες (μετατροπή των ποινών σε χρηματικές, παράβολα, κ.λπ.).
Επίσης, ο πρόεδρος του ΣτΕ με αφορμή τις στάσεις εργασίας των δικαστών που είχαν γίνει πρόσφατα (κατέβαιναν από την έδρα στις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 3 μ.μ.) τόνισε ότι όντως πρέπει να εφαρμόζουμε το Σύνταγμα και τους νόμους και διερωτήθηκε «μήπως όμως πρέπει το κράτος πρώτα να δώσει το παράδειγμα».
Και προσέθεσε ο Πικραμμένος, ότι δεν μπορεί για παράδειγμα το δικαστήριο να εγκρίνει τους περιβαλλοντικούς όρους για τα ΧΥΤΑ στην Αττική και μετά η εκτελεστική εξουσία να ανέχεται καταστάσεις σαν αυτές που συνέβησαν στην Κερατέα.
Το κράτος δεν επιτελεί το χρέος του για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τόνισε ο πρόεδρος του ΣτΕ, έχοντας προσωπική εμπειρία από τις καταστροφές που έχουν δημιουργηθεί στο Δικαστικό Μέγαρο της οδού Πανεπιστημίου, ενώ αναφέρθηκε στην κακή λειτουργία του κράτους και της διοίκησης γενικότερα, των οποίων τις ελλείψεις, σημείωσε, δεν μπορεί να υποκαθιστά ο δικαστής.
«Η Δικαιοσύνη καλείται να επιτελέσει ένα ρόλο που δεν της ανήκει», προσέθεσε ενώ στη συνέχεια απευθυνόμενος στους συναδέλφους του, τόνισε: «Να καταβάλλουμε κοινή προσπάθεια για να ανασυγκροτήσουμε την Ελλάδα μας».
Ασημακοπούλου
Συγκινησιακό τόνο όμως είχε και ο χαιρετισμός της προέδρου του Αρείου Πάγου Ρένας Ασημακοπούλου, η οποία αναφέρθηκε στον ρόλο του δικαστή στη σύγχρονη κοινωνία, τονίζοντας: «Η Δικαιοσύνη δεν επαίρεται, ούτε αυτοταπεινώνεται. Η προσφορά μας δεν μπορεί να αμειφθεί μόνο με υλικούς όρους. Η αληθινή μας ανταμοιβή είναι η διαρκής συνάντηση με το δίκαιο».
Λυμπερόπουλος
Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δικαστικών Υπαλλήλων Ελλάδος, Χρήστος Λυμπερόπουλος προανήγγειλε νέες κινητοποιήσεις.
Ο πρόεδρος των δικαστικών υπαλλήλων ανέφερε ότι από την 1η Ιανουαρίου 2012 οι δικαστικοί υπάλληλοι αντιδρώντας στην εργασιακή εφεδρεία και το ειδικό μισθολόγιο δεν θα εισπράττουν χρήματα από μετατροπές ποινών, λέγοντας ότι δεν είμαστε εφοριακοί υπάλληλοι «δεν μπορεί να φεύγουμε από τα δικαστήρια με είκοσι και τριάντα χιλιάδες ευρώ για να κατά καταθέσουμε δύο τρεις μέρες μετά στο δημόσιο ταμείο. Αυτό είναι αρμοδιότητα του υπουργείου Οικονομικών».
Επίσης, οι δικαστικοί υπάλληλοι δεν θα μετέχουν σε συνεδριάσεις πέρας της 3ης μεσημβρινής, ενώ από εδώ και στο εξής οι επιδόσεις θα γίνονται από δύο δικαστικούς επιμελητές, οι οποίοι δεν θα χρησιμοποιούν τα δικά τους μεταφορικά μέσα, αλλά τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και αυτό γιατί, όπως εξήγησε ο Λυμπερόπουλος υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν φάει μέχρι και ξύλο κατά την επίδοση δικογράφων.
www.kathimerini.gr με στοιχεία από ΑΠΕ – ΜΠΕ

Grecia, se l'Europa espelle Platone

Repubblica 18.11.2011

di Bernardo Valli

È chiaro che siamo lontani dagli antichi modelli di bellezza. Ma non è possibile negare che è all´origine di tutto
La reazione stizzita di Milan Kundera quando la moglie gli mostra la prima pagina del giornale

PARIGI. Nel caffé affacciato sulla bocca del métro Sèvres-Babylone, entrano i coniugi Kundera, Eva e Milan. Lei ha in mano una copia di Le Monde appena acquistato nella vicina edicola. Lo stende sul tavolino e gettata un´occhiata ai titoli di prima pagina non trattiene un´esclamazione di sdegno.Gira il giornale affinché il marito possa leggere il motivo della sua indignazione; e infatti lo scrittore ha la stessa reazione, seguita da un gesto desolato della mano. Non conosco la lingua ceca e quindi non riesco a capire le parole che si scambiano, ma incuriosito dalla breve, agitata mimica dei coniugi Kundera, corro a comperare il quotidiano, e mi salta subito agli occhi quel che ha provocato il loro lampo di collera. È un titolo, nel quale ci si chiede se la Grecia sia un paese europeo. «La Grèce est-elle un pays européen?» Anch´io vengo colto da un risentimento improvviso nei confronti di chi ha preparato il terreno a quella bestemmia di dimensione storica. Bestemmia che mette in dubbio con tracotanza, con smisurato, indecente orgoglio (l´aristotelica hybris) l´essenza dell´Europa. Vale a dire dell´Occidente, che non a caso è la traduzione greca di Europa; e il cui pensiero originale, non solo il nome, viene da quella terra della quale si mette in discussione il carattere europeo.
È facile scorgere in questa reazione un´eccessiva dose di retorica. Infatti c´è. È un po´ come scandire: siamo tutti greci europei. Perché no? Affidarsi ai tradizionali punti di orientamento offertici dalla storia per muoversi nel presente conduce in una sfera metafisica. La Grecia non produce più gli eterni modelli della bellezza. È chiaro. Cosi come Roma non è più la patria del diritto, né del medioevo ascetico e trascendente, né del Rinascimento che ha elevato il significato della vita terrena. È chiarissimo. Lo stesso vale per tanti altri centri della civiltà europea. Tutti quei passati non appartengono tuttavia al dominio delle nazioni o degli Stati di oggi, ma al (crociano) "regno della verità". Costituiscono nel loro insieme, con le loro differenze e contraddizioni, il comun denominatore culturale dell´Europa odierna, multilingue ma con idee affini che si sono influenzate a vicenda, formando attraverso i secoli una forte corrente di pensiero. Affidarsi unicamente al livello dei redditi, alle peripezie finanziarie e alle oscillazioni della moneta unica per determinare l´appartenenza all´Europa e di conseguenza alla sua civiltà, è semplicemente un delitto. È uno dei punti più alti toccati dalla nostra ignoranza di europei del XXI secolo. Pensare che la Grecia del presente non possa coabitare, per la sua struttura economica e sociale, alla zona dell´euro è un conto. Ma nessuno ha il diritto di pensare che essa non sia più europea. Il suo passato, quel che della sua civiltà è vivo nel nostro pensiero, nella nostra cultura, appartiene appunto al "regno della verità", di cui noi tutti europei facciamo parte. La Grecia più di qualsiasi altro paese poiché è stata l´origine di tutto. Si può amputare l´Europa?
Milan Kundera è un europeo che può capire più di altri cosa significa essere escluso dall´Europa. Come cecoslovacco ha vissuto il tradimento dell´Europa che nel 1938, con l´accordo di Monaco, abbandonò il suo paese alla Germania di Hitler. E dieci anni dopo ha vissuto la separazione della "cortina di ferro", tra l´Europa dell´Est e quella dell´Ovest. La tragedia cecoslovacca si è ripetuta nel ´68, quando i comunisti hanno cercato di dare "un volto umano" (ossia "europeo", cosi dicevano) al regime imposto da Mosca. La quale, puntuale, mandò i carri armati, senza che nessuno si muovesse in Occidente. Era dunque facile da interpretare la stizza di Milan Kundera nel caffè di Sèvres-Babylone, davanti al titolo provocatorio sulla Grecia. Gli veniva spontaneo identificarsi con quel paese. Non poteva non indignarsi e non spazzar via con un gesto della mano l´interrogativo che metteva in dubbio il carattere europeo della Grecia, madre culturale d´Europa. Nessun carro armato minaccia Atene. Le calamità che possono abbattersi, e che già si abbattono, sulla Grecia sono di un´altra natura. Quelle visibili, concrete, sono economiche. Ma c´è l´umiliazione che è altrettanto pesante.
E i greci sono orgogliosi. Dopo secoli di occupazione ottomana sono ritornati in Europa, pagando un altissimo prezzo di sangue. Byron e Chateaubriand si sono associati alla loro lotta. Delacroix gli ha dedicato quadri che all´epoca equivalevano a romanzi. E Mussolini la pagò cara, e con lui gli italiani, quando pensò di poter "rompere la schiena"alla Grecia. La resistenza al regime dei colonnelli, impossessatisi del potere nel 1967, fu aspra e coraggiosa. L´ho seguita per anni con passione e rispetto. Quando negli ultimi Settanta la fragile, disordinata democrazia greca chiese di entrare nella Comunità europea, Valéry Giscard d´Estaing, allora presidente della repubblica in Francia, replicò agli oppositori che non si poteva «chiudere la porta in faccia a Platone». La logica di quella decisione era essenzialmente politica, poiché la Grecia non aveva tutti i requisiti. Ma c´era l´aspetto simbolico. Ad Atene era nata la democrazia, la politica, il teatro, la poesia, la filosofia, la bellezza. Il paese rurale e depresso, dove gli armatori miliardari non pagavano le tasse, restava sinonimo di cultura. Non lo si poteva certo lasciare fuori dalla porta. I suoi abitanti rappresentano poco più di un millesimo della popolazione mondiale. I suoi monumenti e le sue opere letterarie e filosofiche costituiscono una porzione assai più grande come vestigia della civiltà occidentale. Di cui sono le fondamenta. Senza le quali il denominatore comune culturale alla base dell´Europa non esisterebbe.

Η ΜΕΘΟΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ FYROM

25 Νοε 2011

Θα έπρεπε να προβληματίσει τόσο καιρό τα ελληνικά κόμματα και κυβερνήσεις το πόσο μεθοδικά κινούνται τα Σκόπια στην κατοχύρωση του Συνταγματικού τους ονόματος, της υπηκοότητας και της γλώσσας τους. Περισσότερες από 127 χώρες τους εχουν αναγνωρίσει με το Συνταγματικό τους όνομα. Οι περισσότερες από αυτές δηλώνουν προφορικά ότι υποστηρίζουν την παρούσα διαδικασία στον ΟΗΕ και πως θα δεχθούν το όποιο αποτέλεσμα-τα αυτονόητα δηλαδή. 

 

Μεχρι τωρα εχουμε : 

Α) Μακεδονοποιηση του κράτους τους με γιγαντιαία αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλων στοιχείων/συμβόλων της ελληνικής ιστορίας και πολιτιστικής κληρονομίας 

Β )Επισημοποίηση της γλώσσας τους ως «Μακεδονική»στα μητρώα του ΟΗΕ 

Γ )Επισημοποίηση της υπηκοότητας τους ως «Μακεδονικής» στα γαλλικά και τα ισπανικά στα μητρώα του ΟΗΕ Δ)Δηλώσεις του απεσταλμένου Mathew Nimetz πως η γλώσσα και η ταυτότητα τους δεν θα επηρεαστούν και πως στο τελος σημασία εχει πως θα ονομαστούν στα αγγλικά. 

Ε )Την αποδοχη των προϊόντων τους ως «μακεδονικά» στις περισσότερες διεθνείς αγορές, καθώς και την κατοχυρωση του .MK στο διαδίκτυο. 

Η ελληνικη πλευρα εχει καταφερει το ακατόρθωτο

A) Να εχει σχεδον ολο το ευρωκοινοβουλιο απενταντι της 

B) Nα μην μπορει να πεισει τους εταιρους να καταδικάσουν απερίφραστα σε επίσημες εκθέσεις προοδου στην ΕΕ ή με δηλώσεις 

· α)τον αλυτρωτισμό που εκφράζεται ανοικτα και μαζικα από το λαο της γειτονος με την επικουρική συνδρομή και συναίνεση της επίσημης κυβέρνησης τους (βλ. πχ υποδοχή μετα το Eurobasket της Λιθουανιας) 

 · β)την μακεδονοποιηση της ιστοριας και της χωρας τους προσβάλλοντας τον μακεδονικο και αρα τον ελληνικο πολιτισμο και την συνεχή παραβιαση της ουσιας της ενδιάμεσης συμφωνίας και με αυτόν τον τροπο, 

 Γ) την αδιάλλακτη στάση των Σκοπιανών αφού αντιλαμβάνονται ότι ουδεμία αντίσταση υπάρχει από ελληνικής πλευράς. 

 Παραμονές της απόφασης της ΧΑΓΗΣ, οι Σκοπιανοί για άλλη μια φορα κινούνται μεθοδικά 

Α) Οργάνωσαν(;) (lobbying) ως case study στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης προσομοίωση της δίκης της Χάγης με τη συμμετοχή νομικών. Το θετικό αποτέλεσμα της ετυμηγορίας υπέρ τους το διαχειρίστηκαν για την δημιουργία κλίματος. 

Β) Δημιούργησαν δηθεν θεμα απαγόρευσης εισοδου πολιτων των ΗΠΑ με διαβατήρια που αναγραφούν ακομα και ως τοπο γέννησης FYROM (χθεσινη πρωτο θεμα στο Kanal5) 

Γ) Δημιούργησαν ξανα επεισόδια μεταξυ Αλβανων και Σλαβων ώστε να ισχυροποιήσουν το αιτημα τους για αναγκη υποστηριξης από τη διεθνη κοινοτητα του «Μακεδονικου» κρατους και της συνοχης του. 

ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ; ΟΠΩΣ ΣΤΡΩΣΑΜΕ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ. 

ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ.

ΤΩΡΑ ΘΑ ΦΩΝΑΖΑΜΕ ΖΗΤΩ ΕΙΜΑΙ ΑΗΔΙΑΣΜΕΝΟΣ, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΦΤΥΝΑΝ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ ΚΑΙ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΕΙΧΑΝ. 

ΑΧ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ ΠΟΣΟ ΑΗΔΙΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΑΜΕ ΑΝ ΖΟΥΣΕΣ 

Π. Πετράκης

taxalia.blogspot.com / 25.11.11

σχόλια:

Demetrios Hadjinicolaou είπε...

Χάθηκαν πολλὲς μάχες, δὲν δόθηκαν κἄν πολὺ περισσότερες, ὅπως ὀρθώτατα ἐπισημαίνει ὁ ἀρθρογράφος, ἀλλὰ δὲν χάθηκε ὁ πόλεμος.

Καὶ μόνον τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ δίκαιο καθ' ὁλοκληρίαν μὲ τὸ μέρος μας ἀρκεῖ. Δὲν γνωρίζω ἄλλη χώρα ποὺ νὰ πρέπῃ νὰ ἀγωνισθῇ ἁγνὰ καὶ τίμια ὄχι γιὰ κἄποιο κακῶς νοούμενο ταπεινὸ συμφέρον, ἀλλὰ διότι πράγματι τὸ ἐθνικὸ ταὐτίζεται μὲ τὸ ἀληθές.

Σημειώνω μόνον δύο παραμέτρους: 1) Πρέπει νὰ κλείσουμε τ' αὐτιά μας καὶ ν' ἀποκλείσουμε ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ τὴν κυβέρνησι (σὲ) κάθε εγχώρια φωνὴ ἡττοπαθείας. Ὅποιος «Ἕλληνας» ἀναγνωρίζῃ στοὺς Σκοπιανοὺς δικαιώματα στὸν ὅρο Μακεδονία, μὲ οῐον δήποτε ἐπιχείρημα εἶναι εἴτε ἀνεγκέφαλος εἴτε προδότης.

2) Οἱ μορφωμένοι ξένοι ἀποροῦν μὲ τὴν ἀνύπαρκτη ἀντίδρασι τῆς ἐπισήμου Ἑλλάδος στὴν πλαστογραφία καὶ τὴν πλαστοπροσωπία τῶν Σκοπιανῶν. Οἱ ἄσχετοι δὲν ἔχουν καμμία βαρύτητα, εἶναι ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος. Ἂς μὴ ξεχνοῦμε πὼς ΟΛΕΣ οἱ χῶρες τοῦ πλανήτη εἶχαν ἀναγνωρίσει τὸ πρῴην Βελγικὸ Κογκὸ ὠς Ζαΐρ ἐπὶ Μομπούτου. Μόλις ἔπεσε ὁ δικτάτωρ, ἡ χώρα μετονομάστηκε σὲ Δημοκρατικὴ Πολιτεία τοῦ Κογκό. Τὸ ἴδιο θὰ γείνῃ καὶ μὲ τοὺς Σκοπιανούς. Ἄν συμβάλῃ ἡ Ἑλλάδα (καθ' ὅ ἔχει δικαίωμα καὶ ὑποχρεώσι) στὴν πτῶσι τῶν παρανοϊκῶν κατὰ φαντασίαν Μακεδόνων ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα Βουλγαρο-Σκοπιανῶν κυβερνώντων στὴν γειτονικὴ, τότε ἡ προσπάθεια σφετερισμοῦ τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς κληρονομίας τῆς Μακεδονίας θ' ἀποτελῇ θλιβερὰ ἀνάμνησι μόνον._

Παρ Νοε 25, 09:40:00 μμ 2011

cummulus είπε...

Ντροπή Σας! νὰ συζητᾶτε μὲ τὸν Σκυλόφραγκο ἂν ἡ Μακεδονική Σας Γῆ εἶνε Δική Σας Γῆ. Καὶ νὰ τὸν πείσῃς, δὲν τὸν πείθεις τὸ Λῃστή. Ἢ μόνος του ἢ μὲ Σμπίρους βαλτοὺς θὰ προσπαθήσῃ νὰ Σᾶς πάρῃ κάθε Γῆ. (.....) Φυλᾶτε τὴ Γῆ Σας καὶ τὴν Τιμή της, μόνο μὲ Σπαθί.
Περικλῆς Γιαννόπουλος

Παρ Νοε 25, 10:07:00 μμ 2011

NewNeuromancer είπε...

Το σύμπαν ολόκληρο να τους αναγνωρίσει, αν δεν τους αναγνωρίσει η Ελλάδα δεν θα αποκτήσουν ποτέ το όνομα που τους έχει γίνει εμμονή.

Αξιοζήλευτός δεν είναι όποιος αγωνίζεται χωρίς αντίπαλο, ούτε όποιος αγωνίζεται χωρίς αντίπαλο και με το διαιτητή δικό του.

Η Ιστορία, φαίνεται, ξέρει να αυτοπροστατεύεται. Οι Σκοπιανοί τρέχουν μόνοι τους τόσα χρόνια και εξακολουθούν να είναι τελευταίοι. Αυτό, βέβαια, δείχνει το μέγεθος της επικίνδυνης και προδοτικής απραξίας αυτών των παρά-ξενων τύπων που βρίσκονται μέσα στη Βουλή της Ελλάδας.

Θα έρθει η στιγμή που η Ιστορία θα πάρει την εκδίκηση της. Γιατί όπως έχουμε ξαναγράψει, η Ιστορία είναι μνήμη αλλά έχει και νου. Ο καιρός είναι πολύ κοντά...

Παρ Νοε 25, 10:48:00 μμ 2011

Η αναμάρτητος πρώτη τον λίθον βαλλέτω!...

Παρασκευή, 25 Νοεμβρίου 2011

Εβριζε τους Ελληνες ως φοροφυγάδες και ξέχασε το σπίτι στη Σαντορίνη!

Μέγα πολιτικό σκάνδαλο στη Δανία
Φαίνεται πως η φοροδιαφυγή δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Η ιδρύτρια και πρόεδρος του «Λαϊκού Κόμματος της Δανίας» (DFP) Πία Κγερσγκαάρντ εδώ και μέρες βρίσκεται στο στόχαστρο του Τύπου καθώς «ξέχασε» να δηλώσει στην εφορία ένα σπίτι που έχει αγοράσει από το 2002 στην Σαντορίνη.

Η Δανέζα πολιτικός που κατηγορούσε τους Ελληνες ως τους μεγαλύτερους φοροφυγάδες είναι ιδιοκτήτρια ενός
ακινήτου 32 τετραγωνικών στην ακριβότερη περιοχή του κοσμοπολίτικου ελληνικού νησιού. 

Αν και στη Δανία η φοροδιαφυγή είναι σπάνιο φαινόμενο και ουδείς ασχολείται η κ. Κγερσγκαάρντ φαίνεται πως το έκανε συνειδητά καθώς εδώ και 10 χρόνια δεν το είχε εμφανίσει στα περιουσιακά της στοιχεία. 

Το θέμα αποκάλυψε η εφημερίδα Ekstra Bladet. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ η πολιτικός αγόρασε το σπίτι έναντι του ποσού των 20.000 ευρώ. Μάλιστα ο τίτλος της εφημερίδας λέει: «Αγόρασε με ένα γλειφιτζούρι παραθεριστικό σπίτι στην Ελλάδα»… Κτηματομεσίτες της περιοχής αναφέρουν ότι το σπίτι αγοράστηκε σε εξευτελιστική τιμή και η αξία του ήταν τουλάχιστον τριπλάσια.

Turkey and its contradictions

Thursday, November 24, 2011

Turkey is indeed a land of contradictions and surprises. Prime Minister Erdoğan’s apology for the atrocities committed in Dersim, today’s Tunceli, in the 1930s against Kurds of mostly Alevi origin by the Turkish Armed Forces is a case in point. This development stands out even more since Turks are not wired to automatically apologize.
This apology, apart from anything else, should also open the way for further freedom of expression given that such a taboo subject has now been broached. There are developments, however, that point to the opposite.
While Erdoğan was issuing his “historic apology,” the trial of two prominent journalists, Nedim Şener and Ahmet Şık, kicked off in Istanbul, placing another dark cloud over freedom of expression and independent journalism in Turkey. The facts pertaining to the Şener-Şık case are well recorded in Hürriyet Daily News, so there is no need to repeat them here.
Suffice it to say domestic and international groups monitoring the freedom of press are not convinced these two journalists have done anything other than their jobs. Neither does the indictment against them hold water.
Coming back to the “Dersim apology,” one cannot help but be cynical. One cannot help wondering if the whole subject of Dersim would have come up were it not spurred by the ideological fighting between the Justice and Development Party (AKP) and its nemesis, the main opposition Republican People’s Party (CHP).
I agree with the argument that Erdoğan would not have come to this “enlightened” position on Dersim if he were not driven by a desire to get at the “Kemalist CHP,” which had absolute power in the 1930s when the slaughter took place. If Erdoğan’s intentions were indeed pure, then he and his AKP should also start looking objectively at the events of 1915 involving the Armenians, for example.
It is interesting, of course, that Parliament Speaker Cemil Çiçek should have said recently that Turkey has no problem facing up to its past and the events of 1915 were best left for scholars to unfold.
This, however, is the same Çiçek who in 2005 as justice minister told Parliament the organizers of a conference at Bosphorus University on Armenians were “backstabbers.” It is not clear, therefore, if Mr. Çiçek, who is of a nationalist rather than Islamist bent, has changed for the better or was merely engaged in politicking.
Whatever the reason, it is still good that Prime Minister Erdoğan has lifted the shroud on an ugly episode of Turkish history that could not be talked about objectively until recently. There are, of course, other ugly episodes that have to be looked at, and not just that of 1915.
The public still does not have the full story of the crimes committed by military officials, after the three coups that happened in the name of “saving Turkey from sedition.” There are dark moments that have to do with the Kurds, Alevis, Greeks, Assyrians and others.
It remains to be seen, therefore, if there is a real facing up to historical facts or if, in the end, it is all politics of the “switch-on-switch-off-as-required” variety. One is inclined to think the latter, but given this is a country of glaring contradictions and unexpected surprises it is still best to leave the door open to all possibilities.

http://www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=turkey-and-its-contradictions-2011-11-24

Turkey to produce engines for tanks

Thursday, November 24, 201 

Ümit Enginsoy

ANKARA - Hürriyet Daily News

Tank and warship engines are included in Turkey’s plans to nationalize its arms industry where possible. Planned Altay tanks are likely to test the engines.

A mock-up of Turkey’s planned Altay tanks displayed at an arm fair. The country plans to place national engines on the tank. AA photo

Turkey will now manufacture engines for tanks and warships for the first time in the history of the nation’s defense industry, a top procurement official said.
Undersecretary for Defense Industries Murad Bayar said the weakest component of the recently flourishing business was arguably engine-manufacturing, which the nation will now work to eliminate.
Bayar said domestically manufactured engines will be used in the serial production phase of Altay, Turkey’s first national main battle tank.
Since 2007 Otokar, one of Turkey’s largest armored vehicle makers, has been designing the Altay with industrial support from South Korea’s Hyundai Rotem. Under a nearly $500 million contract, four prototypes should be built by 2015, after which serial production is scheduled to begin.
The mock-up of Altay, projected to have a 120 mm gun, was introduced to the public in May at the 10th International Defense Industry Fair (IDEF) in Istanbul.
“We are in touch with a number of companies that design engines but do not manufacture them,” Bayar said.
“We hope to build the engines for the Altay in the serial production stage in the first batch of 250 tanks that will be manufactured domestically after 2015,” he said. “We need to obtain this engine-making capability.” Eventually Turkey plans to build up to 1,000 Altays.
Bayar said another option was to develop the tank’s engine jointly with South Korea.
“Then we need to make engines for our naval platforms, which have a good chance to be exported,” he said. Turkey has begun to produce up to 12 national corvettes, the smallest of major warships, in a program called Milgem that is worth up to $3 billion. The first corvette was delivered to the Navy this fall and a second was put to sea for tests.
Turkey has sold several of the smaller boats to countries in the Middle East and Asia. The country plans to make its own national frigate by 2020 with domestically manufactured engines. Frigates are the largest warships in the Turkish Navy.
“Ultimately, we need to make engines and related transmission systems for other land and naval platforms,” Bayar said.
“Producing engines and power systems is not the most difficult thing to do in the defense industry,” said an Ankara-based defense analyst. “But to make sense, you have to make sure that manufacturing engines is economically feasible. Compared to Turkey’s capabilities in several other sectors in defense industry, Turkey already lags behind in the producing its own engines.”
Turkey is not yet looking at large-scale plans to manufacture its own aircraft engines. Its main engine maker Tusaş Engine Industries (TEI) co-produces engines for aircraft under license of large foreign companies.

Thursday, November 24, 2011

Israel is Greece and Cyprus' Line of Defense

Fern Sidman, A7 NY Cor.

In an exclusive interview with Arutz Sheva, New York City topographer and recent ZOA awardee Mark Langfan, responded to statements made by Israeli Deputy Foreign Minister Danny Ayalon while on an official visit to Greece.
According to wire service reports, during a news briefing on Tuesday, Ayalon was asked what Israel's reaction would be to a threat posed by Turkey regarding oil drilling in Cyprus. Ayalon unequivocally stated: "If anyone tries to challenge these drillings, we will meet these challenges." Last month Turkey said it would send naval forces to protect its drilling rights.
During meetings between Ayalon and Greece's deputy foreign minister Dimitri Dollis, the two focused on cooperation between Israel, Greece and Cyprus on the subject of natural gas and their common strategic interests in energy security. A trilateral memorandum of understanding on this issue, as well as the management of water resources has been drafted and is due to be signed soon.
The two officials also agreed to convene a meeting to take place this spring in Salonika with members of the Jewish and Greek diasporas including such countries as the United States, Canada, Australia, France and Britain.
"What these meetings in Greece mean to me is that people are now acknowledging energy issues in this region of the world with the gravitas that they deserve," said Mr. Langfan, who recently released is "Western Theater" graphic, http://www.marklangfan.com/westerntheater2.html which provides concrete evidence that Israel is Greece and Cyprus’ one, and only line of defense against an "Islamic tsunami" that has the capability of waging war of Cyprus and Greece.

Speaking in his capacity as an Israeli security analyst, Mr. Langfan said, "without Israel’s order of battle and very existence, it would be impossible for NATO to defend Greece, let alone Cyprus, from a Turkish/Muslim Brotherhood tidal wave which would lay waste to everything in the eastern Mediterreanean. Whether NATO likes it or not, Israel is a now the heart and soul of NATO’s southeastern flank.”

Langfan also noted that Turkish Prime Minister Erdogan issued a direct threat on NATO when he warned on September 27, 2011, "I recommend the international community take the necessary lessons from the Battle of Preveza.”
The Battle of Preveza was a 1538 decisive Turkish/Ottoman naval battle against a Papal “Holy League” Pan-Christian Alliance.
Adding that, “NATO and the entire EU now has an absolute vested interest against the establishment of an autonomous Palestinian state in the "West Bank". It has become abundantly clear that if such a state was in existence Hamas would smuggle in thousands of katyusha rockets with chemical warheads that have the power to wipe out the entire Tel Aviv coastal plain that holds 5 million Jews - in one evening."

http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/150094#.Ts_FRlYZ-dk
http://geopolitics-gr.blogspot.com/2011/11/us-topographer-israel-is-greece-and.html
Mark Langfan’s graphics are freely available at his Israel Security website: http://www.marklangfan.com

Turkey and the Arab uprisings: From 'zero problems' to losing count

 By Peter Harling & Hugh Pope *

Turkey arguably ranks highest on the outside players’ score sheet following a year of Arab revolts. Ankara responded fastest to the region’s paradigm shift, taking the lead in calling on Egypt’s Hosni Mubarak to step down; defined clear principles, pushed for sweeping reforms and denounced repression; avoided rushing into a questionable war to oust Libya’s Muammar Gadhafi, but emerged on the winning side; satisfied the Arab public’s mood by challenging Israel and downgrading relations with the Jewish state, even though this occurred for mostly unrelated reasons; and could flaunt the “Turkish model” as a conveniently ill-defined way forward. The prize: Prime Minister Recep Tayyip Erdogan could tour the Arab world to a hero’s welcome.
Erdogan’s soaring personal popularity has however eclipsed the fact that Turkey’s foreign policy has been turned on its head, and that Turkish and Western commentaries about the triumphant progress of this “model” remain premature. Turkey’s valuable if misleadingly named doctrine of “zero problems” with its neighbors, which rested on a slow buildup of pragmatic diplomatic engagement with all parties, economic integration, and people-to-people outreach, laid the groundwork for its current appeal in the region, replacing its previous image as a Western aircraft carrier moored to the shores of the Middle East.
But Turkey’s goal of a new, cooperative framework to make the region more secure and prosperous -- a projection of its experience of the Europen Union and of secular democracy -- now looks idealistic, long-term and hard to pursue amid the current Middle Eastern tumult. At the same time, new and sudden damage to Turkey’s relations with Syria, Iraq, Iran and Israel raises the question: in a world where real foreign policy changes are usually slow and rare, what will come to replace Ankara’s carefully crafted, hard-won, and broadly effective strategic posture?
From being best of friends with Syria a year ago, Ankara is now engaged in a symbolic proxy war with Damascus, with Turkey publicly endorsing a Syrian opposition council and a dissident army faction, and Syria warming up old links to Turkish Kurd insurgents. Turkey’s standout cooperation with Iran in 2010 as it sought a diplomatic solution to Western suspicion of Iran’s nuclear program has turned to rivalry, and both now spar over the future of the Syrian regime, take opposite sides on NATO’s anti-missile defense shield, and compete for influence in the Arab world. Cozy relations with Iraq have taken a hit, first over Turkey’s open siding with a candidate that didn’t win the last Iraqi election, and more recently as a result of Baghdad’s partial alignment on Damascus and Tehran. Most spectacular has been the turnabout with Israel, from military cooperation and intense interaction to today’s minimal diplomatic contacts and blustery rhetoric about naval confrontation over aid flotillas to Gaza.
All this may have been inevitable. Ankara deserves praise for doing what most other actors have failed to do: reinventing itself in the face of a dramatically new era. It has not hunkered down defensively (like Israel and the surviving Arab regimes), championed uprisings selectively (like Al Jazeera TV and the Gulf backing predominantly Sunni uprisings, Hizbollah and Iran supporting Shiites in Bahrain), or promoted democracy while fearing the result of any vote (like the West, which would rather contain the Islamists and change nothing to its stance on the Israeli-Palestinian conflict).
Nevertheless, Ankara’s foreign policy raises more questions than it gives answers. While Erdogan’s statements in Cairo and Tunis in favor of secular constitutions were welcomed in the West, non-Islamist Middle East audiences are increasingly suspicious that the model of his Justice and Development Party (AKP) is not the Turkish Republic but rather for pro-Islamic movements. Increasingly polarized relations diminish Turkey’s ability to bridge and mediate among the full range of regional and international players -- a key factor of legitimization of its regional role before the uprisings. The increasingly bloody Syrian crisis challenges the effectiveness of both Ankara’s soft and hard power.
Above all, Erdogan’s spectacular popularity on the Arab street may not last forever -- partly because it has occurred in a vacuum while the Arab Spring waits for indigenous heroes, partly because Arab governments are wary of anything that smacks of a Turkish big brother, and partly because that popularity is based on Erdogan’s willingness to challenge Israel on a rhetorical and diplomatic level. After decades of exposure to empty propaganda, Arab public opinion tires fast of anti-Israeli bluster that changes nothing on the ground.
In short, when the popular applause eventually subsides, Turkey may be left with a foreign policy with no conceptual framework to unite its many contradictions: an unsustainable mix of alliance with the US and confrontation with Israel; a socioeconomic model built on convergence with Europe but in which the EU negotiation process has stalled; idealistic enthusiasm for Muslim democrats but continued links to other authoritarian leaders; public displays of Muslim piety alongside support for secular constitutions; and bitter arguments with all those keen to capitalize on the above to cast doubt on Turkey’s role in the Middle East -- not least EU states happy to use any available pretext to further slow Turkey’s accession negotiations.
Turkey is weak on issues closer to home too, as bills come due that were left unpaid during Turkey’s forays in the Arab world. Following the collapse of on-off peace talks, a five-month escalation of the domestic Turkish Kurd insurgency has killed more than 250 people, including more than 115 members of the security forces and 31 civilians. The Turkish economy is also on the edge, as a credit-fueled consumer boom peaks, Turkey’s current account deficit exceeds 10 percent of gross domestic product and, after strong economic performance in the 2000s, the International Monetary Fund predicts growth will shrivel to 2.2 percent next year. Internal political polarization, the stalling of the EU reform process, an increasingly authoritarian approach to freedom of expression, and low rankings in gender equality, transparency and educational achievement all mean that Turkey sometimes evokes aspects of the Arab world’s past as much as a possible path to a better, more integrated future.
Turkey’s “zero-problem” regional policy of the mid-2000s set fine targets. For the long term, Turkey needs to get back to what made that policy work so well -- open channels to all from Iran to Israel, a rigorously balanced approach to all emerging Arab players rather than an embrace of like-minded Islamic movements, and a functioning EU accession process. It’s worth noting that it was in the peak year of EU accession reforms, 2004, that Turkey had its highest growth rate of the 2000s, 9.4 percent. For Turkey to serve as a genuine model for Arab democrats to emulate, and thereby establish a lasting source of positive influence in the region, Ankara would be wise to step back and take into account the model that works best for itself.
* Peter Harling and Hugh Pope write about Syria and Turkey respectively for the International Crisis Group, which published “Uncharted Waters: Thinking Through Syria’s Dynamics” on 24 November.

By Peter Harling & Hugh Pope *
Turkey arguably ranks highest on the outside players’ score sheet following a year of Arab revolts. Ankara responded fastest to the region’s paradigm shift, taking the lead in calling on Egypt’s Hosni Mubarak to step down; defined clear principles, pushed for sweeping reforms and denounced repression; avoided rushing into a questionable war to oust Libya’s Muammar Gadhafi, but emerged on the winning side; satisfied the Arab public’s mood by challenging Israel and downgrading relations with the Jewish state, even though this occurred for mostly unrelated reasons; and could flaunt the “Turkish model” as a conveniently ill-defined way forward. The prize: Prime Minister Recep Tayyip Erdogan could tour the Arab world to a hero’s welcome.
Erdogan’s soaring personal popularity has however eclipsed the fact that Turkey’s foreign policy has been turned on its head, and that Turkish and Western commentaries about the triumphant progress of this “model” remain premature. Turkey’s valuable if misleadingly named doctrine of “zero problems” with its neighbors, which rested on a slow buildup of pragmatic diplomatic engagement with all parties, economic integration, and people-to-people outreach, laid the groundwork for its current appeal in the region, replacing its previous image as a Western aircraft carrier moored to the shores of the Middle East.
But Turkey’s goal of a new, cooperative framework to make the region more secure and prosperous -- a projection of its experience of the Europen Union and of secular democracy -- now looks idealistic, long-term and hard to pursue amid the current Middle Eastern tumult. At the same time, new and sudden damage to Turkey’s relations with Syria, Iraq, Iran and Israel raises the question: in a world where real foreign policy changes are usually slow and rare, what will come to replace Ankara’s carefully crafted, hard-won, and broadly effective strategic posture?
From being best of friends with Syria a year ago, Ankara is now engaged in a symbolic proxy war with Damascus, with Turkey publicly endorsing a Syrian opposition council and a dissident army faction, and Syria warming up old links to Turkish Kurd insurgents. Turkey’s standout cooperation with Iran in 2010 as it sought a diplomatic solution to Western suspicion of Iran’s nuclear program has turned to rivalry, and both now spar over the future of the Syrian regime, take opposite sides on NATO’s anti-missile defense shield, and compete for influence in the Arab world. Cozy relations with Iraq have taken a hit, first over Turkey’s open siding with a candidate that didn’t win the last Iraqi election, and more recently as a result of Baghdad’s partial alignment on Damascus and Tehran. Most spectacular has been the turnabout with Israel, from military cooperation and intense interaction to today’s minimal diplomatic contacts and blustery rhetoric about naval confrontation over aid flotillas to Gaza.
All this may have been inevitable. Ankara deserves praise for doing what most other actors have failed to do: reinventing itself in the face of a dramatically new era. It has not hunkered down defensively (like Israel and the surviving Arab regimes), championed uprisings selectively (like Al Jazeera TV and the Gulf backing predominantly Sunni uprisings, Hizbollah and Iran supporting Shiites in Bahrain), or promoted democracy while fearing the result of any vote (like the West, which would rather contain the Islamists and change nothing to its stance on the Israeli-Palestinian conflict).
Nevertheless, Ankara’s foreign policy raises more questions than it gives answers. While Erdogan’s statements in Cairo and Tunis in favor of secular constitutions were welcomed in the West, non-Islamist Middle East audiences are increasingly suspicious that the model of his Justice and Development Party (AKP) is not the Turkish Republic but rather for pro-Islamic movements. Increasingly polarized relations diminish Turkey’s ability to bridge and mediate among the full range of regional and international players -- a key factor of legitimization of its regional role before the uprisings. The increasingly bloody Syrian crisis challenges the effectiveness of both Ankara’s soft and hard power.
Above all, Erdogan’s spectacular popularity on the Arab street may not last forever -- partly because it has occurred in a vacuum while the Arab Spring waits for indigenous heroes, partly because Arab governments are wary of anything that smacks of a Turkish big brother, and partly because that popularity is based on Erdogan’s willingness to challenge Israel on a rhetorical and diplomatic level. After decades of exposure to empty propaganda, Arab public opinion tires fast of anti-Israeli bluster that changes nothing on the ground.
In short, when the popular applause eventually subsides, Turkey may be left with a foreign policy with no conceptual framework to unite its many contradictions: an unsustainable mix of alliance with the US and confrontation with Israel; a socioeconomic model built on convergence with Europe but in which the EU negotiation process has stalled; idealistic enthusiasm for Muslim democrats but continued links to other authoritarian leaders; public displays of Muslim piety alongside support for secular constitutions; and bitter arguments with all those keen to capitalize on the above to cast doubt on Turkey’s role in the Middle East -- not least EU states happy to use any available pretext to further slow Turkey’s accession negotiations.
Turkey is weak on issues closer to home too, as bills come due that were left unpaid during Turkey’s forays in the Arab world. Following the collapse of on-off peace talks, a five-month escalation of the domestic Turkish Kurd insurgency has killed more than 250 people, including more than 115 members of the security forces and 31 civilians. The Turkish economy is also on the edge, as a credit-fueled consumer boom peaks, Turkey’s current account deficit exceeds 10 percent of gross domestic product and, after strong economic performance in the 2000s, the International Monetary Fund predicts growth will shrivel to 2.2 percent next year. Internal political polarization, the stalling of the EU reform process, an increasingly authoritarian approach to freedom of expression, and low rankings in gender equality, transparency and educational achievement all mean that Turkey sometimes evokes aspects of the Arab world’s past as much as a possible path to a better, more integrated future.
Turkey’s “zero-problem” regional policy of the mid-2000s set fine targets. For the long term, Turkey needs to get back to what made that policy work so well -- open channels to all from Iran to Israel, a rigorously balanced approach to all emerging Arab players rather than an embrace of like-minded Islamic movements, and a functioning EU accession process. It’s worth noting that it was in the peak year of EU accession reforms, 2004, that Turkey had its highest growth rate of the 2000s, 9.4 percent. For Turkey to serve as a genuine model for Arab democrats to emulate, and thereby establish a lasting source of positive influence in the region, Ankara would be wise to step back and take into account the model that works best for itself.

* Peter Harling and Hugh Pope write about Syria and Turkey respectively for the International Crisis Group, which published “Uncharted Waters: Thinking Through Syria’s Dynamics” on 24 November.

Cyprus, Lebanon 'in talks on oil, gas'

Cypriot minister said nations discussing cooperation in offshore exploration

Cyprus and Lebanon are in talks to address Lebanese concerns which are blocking the ratification of a 2007 agreement freeing their offshore territories, Erato Kozakou-Markoulli, the Cypriot foreign minister said on Friday.

“We believe that all issues causing concern to Lebanon will be discussed,” she said.

The two countries would “also see how we can cooperate in other important areas such as the exploration and exploitation of hydrocarbons in our exclusive offshore territories.”

She spoke to reporters in Nicosia today after a meeting with her Lebanese counterpart, Adnan Mansour. “We are committed to intensify our work in order to extend our cooperation in every area."

http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_wsite2_1_25/11/2011_416466

Τριπλή συμμαχία στην Ανατολική Μεσόγειο

Ενέργεια και ασφάλεια συνδέουν Ελλάδα-Κύπρο-Ισραήλ

Πρόσφατα, έλληνες πιλότοι πέταξαν για συνεκπαίδευση στο Ισραήλ

Ιδιαίτερα σημαντικές και ταχείες εξελίξεις σημειώνονται στο πεδίο των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας, εν μέσω μάλιστα πολύ αυξημένης και ανησυχητικής ρευστότητας στην ευρύτερη περιοχή. Κύριο στοιχείο τους, η επιβεβαίωση και περαιτέρω ενίσχυση και διεύρυνση  των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων, οι οποίες ήδη τον τελευταίο χρόνο βρέθηκαν στην πιο παραγωγική περίοδο της ιστορίας τους και που πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι έχουν την ενεργό στήριξη και των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, των κ.κ. Παπανδρέου, Σαμαρά και Καρατζαφέρη.
Μετά το αμοιβαία θερμό τηλεφώνημα του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετενιάχου στον Λουκά Παπαδήμο, η συνέχεια δόθηκε αμέσως με την επίσκεψη του Ντάνι Αγιαλόν, υφυπουργού εξωτερικών της χώρας, στην Αθήνα.
Πρέπει δε να σημειωθεί κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γνωστό: σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του Βήματος, τους αμέσως προηγούμενους μήνες, το Ισραήλ παρενέβη ενεργά σε ανώτατο επίπεδο, εκφράζοντας την ανάγκη για στήριξη της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της κρίσης, σε συνομιλίες με την ηγεσία της γερμανικής κυβέρνησης και όχι μόνον, λίγο πριν από τη συμφωνία της 21^ης Ιουλίου. Ταυτόχρονα, αντίστοιχες προσπάθειες έγιναν και από παράγοντες της εβραϊκής διασποράς στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν είναι συνεπώς παράδοξο ότι ο Ντάνι Αγιαλόν υπήρξε ο πρώτος ξένος αξιωματούχος που επισκέφθηκε την Ελλάδα μετά την ανάληψη καθηκόντων της νέας κυβέρνησης - αν και η επίσκεψή του ήταν προγραμματισμένη πριν την αλλαγή φρουράς στην Αθήνα.
Ο υφυπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, είναι επιφορτισμένος με ένα ιδιόμορφο έργο: έχει αναλάβει, από την πλευρά της κυβέρνησής του, την ευθύνη να λειτουργήσει ως ένα είδος «ομπρέλας» για το σύνολο των θεμάτων που βρίσκονται αυτή τη στιγμή «στο τραπέζι» ανάμεσα στις δύο χώρες. Κι αυτά δεν είναι ούτε λίγα, ούτε αμελητέα – το αντίθετο μάλιστα.
Ενέργεια, επενδύσεις και τουρισμός
Ηδη, πέντε θεμελιώδεις τομείς βρίσκονται στο επίκεντρο της συνεργασίας των δύο πλευρών: η ενέργεια, η άμυνα, οι επενδύσεις, ο τουρισμός και, φυσικά, οι ευρύτερες διεθνείς εξελίξεις.
Ως προς τον τουρισμό, τα ήδη αποτελέσματα με τους περισσότερους από 400.000 Ισραηλινούς που επισκέφτηκαν πέρυσι την Ελλάδα, όχι μόνον κρίνονται ιδιαίτερα ικανοποιητικά, αλλά, με άμεση και συνεχή εμπλοκή του αρμόδιου υπουργού Παύλου Γερουλάνου, καταβάλλονται συστηματικές προσπάθειες για ακόμα μεγαλύτερο αριθμό φέτος καθώς και για την ανάπτυξη και άλλων μορφών συνεργασίας.
Ως προς τις επενδύσεις, μια σειρά από σημαντικά σχέδια έχουν ήδη παρουσιαστεί στην προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων και μονάδες αφαλάτωσης για νερό σε ελληνικά νησιά, που με επιτυχία έχουν ήδη εφαρμοστεί στην Κύπρο. Οι δύο πλευρές αναζητούν πολύ θετικά τρόπους να προχωρήσουν επενδυτικές συνεργασίες στην Ελλάδα, όμως, το κύριο εμπόδιο παραμένει η ασάφεια ορισμένων δεδομένων από πλευράς ελληνικής διοίκησης. 
Πάντως, το σημαντικότερο πεδίο συζητήσεων κατά την εδώ επίσκεψη του κ. Αγιαλόν, υπήρξε ασφαλώς η ενέργεια. Χωρίς να γίνουν ακόμα κάποια περεταίρω πρακτικά βήματα, οι ελληνο-ισραηλινές συνομιλίες είχαν ουσιαστικά στο επίκεντρό τους το ισραηλινό σχέδιο για τη μεταφορά αποθεμάτων του «Λεβιάθαν» στη Δυτική Ευρώπη μέσω Κύπρου και Ελλάδος, μέσω αγωγού ή / και σχετικών κόμβων στις δύο χώρες. Επίσης, παρά το γεγονός ότι δεν συζητήθηκε αναλυτικά το ενδεχόμενο άμεσης συνεργασίας των δύο χωρών, σε επίπεδο κρατών ή / και εταιριών και για την έρευνα των ελληνικών αποθεμάτων, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί σε αμέσως επόμενο στάδιο.
Τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο ενεργειακό ζήτημα, θεωρείται πολύ πιθανή και η εμπλοκή της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία όχι μόνον έχει συνάψει ήδη τέτοιες συμφωνίες με το Ισραήλ, αλλά και έχει προχωρήσει, μετά την επίσκεψη του προέδρου της χώρας Σιμόν Πέρες στη Λευκωσία, σε μία ρητά και έμπρακτα εκπεφρασμένη πλέον ευρύτερη μορφή συμμαχίας καθώς τα θέματα εξόρυξης και αξιοποίησης συνοδεύονται εκ των πραγμάτων από επιτακτικά ζητήματα ασφαλείας σε πολλά επίπεδα, τα οποία οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν πλέον από κοινού.
Η αμυντική συνεργασία
Όμως, αυτά ακριβώς τα ζητήματα είναι που φέρνουν εκ των πραγμάτων πιο κοντά και τις αμυντικές σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ. Οι επισκέψεις των υπουργών Αμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλου και Εξωτερικών Σταύρου Δήμα στην Κύπρο με διαφορά ωρών πριν από λίγες ημέρες, επαναβεβαίωσαν το ρόλο της Ελλάδας στην ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ετσι, ενέργεια και ασφάλεια, φαίνεται τώρα να συγκροτούν ένα δίπτυχο που συνδέει όλο και πιο στενά και τις τρεις χώρες. Αυτή τη στιγμή, οι ελληνο-ισραηλινές αμυντικές σχέσεις έχουν έμπρακτα διευρυνθεί, ενώ, ταυτόχρονα, το Ισραήλ, προσανατολίζεται ήδη σε αύξηση της ναυτικής ισχύος του με δεδομένες τις νέες συνθήκες που διαμορφώνουν τα ενεργειακά ζητήματα και οι σχετικές συνεργασίες. Και, φυσικά, όλα αυτά, με την υποστήριξη και των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτή έχει εκφραστεί ήδη με πολλούς τρόπους, ανάμεσά τους και η αποστολή ενός υπερσύγχρονου αμερικανικού «καταδρομικού» πριν από λίγες ημέρες στο λιμάνι της Λεμεσού.
Αλλωστε, οι δηλώσεις του υπουργού Αμυνας για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις μετά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα κ. Ντάνιελ Σμιθ, ήταν χαρακτηριστικές των ευρύτερων διαγραφόμενων εξελίξεων: «Με τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στην ευρύτερη περιοχή, καθίστανται πιο αναγκαίες για ολόκληρη την Ευρώπη. Η χώρα μας είναι ένας σταθερός και σταθεροποιητικός παράγοντας στην περιοχή, με ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις και διαρκή παρουσία σε κάθε Διεθνή αποστολή κάτω από την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί τον τελευταίο καιρό συνεργαστήκαμε με τις Η.Π.Α. Με θετικά αποτελέσματα σε επιχειρήσεις που είχαν να κάνουν με τον εκδημοκρατισμό των χωρών της Βορείου Αφρικής και γενικότερα με πολιτικές που διασφαλίζουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα, αλλά και σε άλλα σημεία του κόσμου όπου διακυβεύονται η ασφάλεια, η ανεξαρτησία Εθνών και η Δημοκρατία».
Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα κινήθηκαν και οι δηλώσεις του κ. Αβραμόπουλου μετά τη συνάντηση με τον κ. Αγιαλόν: «Εδώ και αρκετό καιρό, έχει ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες. Η Ελλάδα και το Ισραήλ έχουν βάλει τα θεμέλια μιας στρατηγικής συνεργασίας, που επεκτείνεται σε πάρα πολλούς τομείς. Στην ενέργεια, τον τουρισμό, την οικονομία, τον πολιτισμό και βεβαίως, την άμυνα. Αυτές οι σχέσεις, με το πέρασμα του χρόνου, δυναμώνουν και βαθαίνουν ακόμα περισσότερο. Η σχέση μας με το Ισραήλ, έχει τις ρίζες της. Όπως όλοι γνωρίζουμε, είμαστε δύο λαοί με βαθιά ιστορία και μεγάλη πολιτισμική προσφορά. Είμαστε από τους αρχαιότερους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες και οι Ισραηλινοί συναντώνται σε ολόκληρο τον κόσμο, μέσα από τις κοινές επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α.».
Προς κοινό διεθνές συνέδριο Ελληνικής και Εβραϊκής διασποράς
Αυτή η τελευταία φράση του υπουργού Αμυνας, «δίνει πάσα» πάλι στο υπουργείο Εξωτερικών. Εκτός από τον κ. Δήμα, και ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Δόλλης, εμπλέκεται ενεργά στις επαφές των δύο χωρών, με ιδιαίτερο αντικείμενο τη διοργάνωση ενός μεγάλου διεθνούς συνεδρίου, εντός του 2012, στο οποίο θα συμμετέχουν εκπρόσωποι της διασποράς και των δύο πλευρών σε ολόκληρο τον κόσμο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα. Αν και οι συζητήσεις βρίσκονται ακόμα σε αρχικό στάδιο, η ιδέα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και για τις δύο πλευρές, καθώς εκτιμάται ότι μια τέτοια συνεργασία μπορεί να φέρει πολλαπλά θετικά αποτελέσματα και μάλιστα με μεγάλο και πολλαπλό βάθος.
Οι σχέσεις με τα τρίτα κράτη της περιοχής
Ως προς τις διεθνείς εξελίξεις, Αθήνα και Τελ Αβίβ, έστειλαν ξεκάθαρο και πραγματικό μήνυμα σε όλα τα επίπεδα ότι η ανάπτυξη αυτής της συνεργασίας σε καμία περίπτωση δεν έχει τη λογική αντιπαράθεσης με καμία άλλη χώρα. Ελλάδα και Ισραήλ, το λένε και το εννοούν: ουδείς επιθυμεί να «διαβαστεί» αυτή η συνεργασία ως έχουσα στοιχεία αρνητικής προδιάθεσης έναντι της Τουρκίας, ενώ, επιπλέον, η Αθήνα δεν επιθυμεί μια αντίστοιχη αρνητική ανάγνωση από τον αραβικό κόσμο ή το Ιράν, τη μοναδική ίσως αυτή τη στιγμή χώρα που εξακολουθεί και προμηθεύει την Ελλάδα με πετρέλαιο παρά την οξύτατη οικονομική κρίση.
Ως προς τις σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ, βρίσκονται πράγματι στο χειρότερο σημείο τους εδώ και πολύ καιρό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το Τελ Αβίβ δεν θα επιθυμούσε να κλείσει αυτό το μέτωπο, αν και δεν θα φτάσει στο σημείο να ζητήσει «συγνώμη» από την Αγκυρα για να το πετύχει, όπως η Τουρκία διακαώς επιθυμεί. Κάτι τέτοιο, εκτιμά η ισραηλινή πλευρά, θα οδηγούσε σε πολλαπλή «αυτοακύρωση».
Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες, οι ισραηλινές εκτιμήσεις θέλουν την Τουρκία να μην εγκαταλείπει εύκολα τη «σκληρή» ρητορική και στάση της έναντι του Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι συστηματικές προσπάθειες φαίνεται να καταβάλλονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες προς αυτή την κατεύθυνση.
Αντιθέτως, εκτιμάται ότι στο προσεχές διάστημα, όταν αρχίσουν να υλοποιούνται και οι πρωτοβουλίες του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν για συνταγματική μεταρρύθμιση στη χώρα, θα ενισχυθεί σημαντικά η ισλαμική διάσταση της εξουσίας του, την οποία Ισραηλινοί αναλυτές προβλέπουν μακρά και ισχυρή. 
Οι ίδιοι σημειώνουν μια σειρά από, σε πρώτη ανάγνωση, «αντιφατικές» κινήσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής: στη Συρία η Τουρκία φαίνεται να ενεργεί προς την κατεύθυνση των δυτικών συμφερόντων, ενώ, στο Μεσανατολικό, όπως και στο Ιράν, συμβαίνει μάλλον το ανάποδο. Πάντως, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αν σημειωθούν δραματικές εξελίξεις στο θέμα του Ιράν, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν πλέον να αποκλειστούν, αυτές θα οδηγήσουν σε μείζονες αναδιατάξεις στην ευρύτερη περιοχή και θα επηρεάσουν πιθανότατα τόσο την Κύπρο όσο και την Ελλάδα.
Τέλος, να σημειωθεί ότι στις αρχές του επόμενου έτους εκτιμάται ότι θα επισκεφθεί την Αθήνα και ο υπουργός Αμυνας του Ισραήλ Εχουντ Μπαράκ. Την ίδια περίοδο αναμένεται να συγκληθούν και τα εδώ και καιρό συμπεφωνημένα μικτά υπουργικά συμβούλια των δύο κρατών.

Γεώργιος Π. Μαλούχος 

 http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=431936