ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Δημοσιεύτηκε: Σάββατο, 27 Αυγούστου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δύσκολα, σε αυτήν την υγρή και άχαρη γωνία του Καυκάσου, μεταξύ Λαζικής, Αρμενιστή, Καραμπάχ και Ιβήρων, μπορούσε κάποιος ψύχραιμος να βαφτίσει τον ηγέτη του «Γκεόρκι τον τρομερό». Με όριο το άτακτο Σοχούμι, οι προς βορράν τον έλεγαν «Εντερλέζι τον αμήχανο», ενώ οι καλόκαρδοι καταναλωτές ζιβανίας και άλλων θερμαντικών, εκ νότου της πατρίδας, χάρη στον πατέρα του Γκεόργκι, ονόματι «Αντρέι ο δεινός καταφερτζής», απέδιδαν στον υιό ιαματικές ιδιότητες, τραγουδώντας συχνά το παραδοσιακό άσμα «Κι αν δεν έχουμε Αϊακόκα / δεν πεθαίνει η Πασόκα / τους βογιάρους να τιμάς / βοηθά κι ο Σαμαράς». Οντως, η εμπιστοσύνη του λαού στους βογιάρους του έσπαζε καρύδια. Παρά την προφανή ελευθερία λόγου και την επίσης προφανή δυσκολία πολιτικών επιλογών, τυπικό χαρακτηριστικό πέριξ των περιοχών που καλλιεργούνταν αέριο και πετρέλαιο, η γλυκιά μας πατρίδα κυβερνιόταν από δύο αταμάνους, που αντάμωναν μόνο στις συνεδριάσεις της Δούμας και πολλούς βογιάρους. Ηταν ο ντυμένος με φίνες ερμίνες, ο κομψότατος και σκληρός τιμητής Παπουτσίεφ, ο έμπειρος, σκόπιμα χαμηλού προφίλ Ρεπάσκι ο μεγαλοπρεπής, ο Ραγκουτσάριε ή Ρουγκατσάριε, στα επίσημά του ντύνοντας την τραγιάσκα του με τέσσερις ουρές αλεπούς, και πολλοί άλλοι. Δίπλα στον Χαν επί πολλά χρόνια ανεδείχθη ο ικανός βογιάρος Χαρλούμπ Παμπούκωφ. Προσέφερεν τω δεσπότη Γκεόργκι πλήθος συμβουλών και υπηρεσιών, αλλά ξέρετε την αρχιτεκτονικήν λειτουργία του Μεγάρου Μαξίμωφ: ο πρώτος διδάξας αρχιτέκτων, Μάρσαλ ο Παλαλός, ιδιοφυώς εξανάγκαζε τους εργαζομένους εντός των δωματίων να μην υπερβαίνουν συγκεκριμένον βάρος και κινήσεις, διότι το κτίσμα έτριζεν και εράγιζεν. Οταν λοιπόν ο Παμπούκωφ αντελήφθη ότι έπρεπε να ανασυσταθεί το πόστον ελέγχου των Γκαράκων, των μπαρκομπέστια, των δερματίνων αποβατικών σάκων και της ιερής σακουλέβας, ώστε να φέρνουν τα ψήγματα χρυσού από την Σαμαρκάνδην στην πατρίδα και όχι να τα τσαλαβουτάνε πειρατές, κορσάροι και οι λέοντες της Γραμβούσης, ο Παπουτσίεφ έσμιξεν αυστηρώς τους οφρύας (μακεδονιστί κατά Ησύχιον «αφρούβας») και ο ήλιος της Πασόκας έκαμεν ώρας πέντε να ανατείλει. Εμαθεν και ο Αλτιντζή λαγούμ μπέη, λεγόμενος και Χρυσοχοΐδης κατά Καραφέρια μεριά, βογιάρος της Αναπτύξεως, ότι πάνε να του κόψουν αρμοδιότητες και εκτύπησεν την ράβδον του κατά χωμάτων και εγένοντο σεισμοί πέντε και τον επροσκύνησαν τα φέουδα και η Καρσκάγιε Ομπλαστ και άλλαι περιοχαί και ο Παμπούκωφ εθυμώθη και παρητήθη άλλα ήτο πλέον αστροναύτης εντός του θαλαμίσκου του.
Πήγα να μάθω παρασκήνιο από έναν βεζίρην που εγνώριζε πώς λειτουργεί αυτό το Κίνημα και μόλις το έμαθε καλά εγένετο καλόκαρδος τσομπάνης εις τα Πιέρια ίνα γλιτώσει. Στις απορίες μου απάντησε: ο Σαμαράς δεν έχει καταλαβει τι πανούκλα έσπειρε με τις συναινέσεις και τα κοινά ψηφοδέλτια, διότι οι δικοί του χαϊντούκοι και ζεϊμπέκηδες είναι καλά παιδιά που μαζεύουν την μπάλα του τένις, όπως βλέπομεν στην τηλεόρασιν, συγκρινόμενα με τους πράσινους βογιάρους, που, εάν κρίνουν ότι ενοχλούνται, εκβάλλουν την αριστερή, επαναστατική κραυγή «ούστα μπε!» και η Φύσις ησυχάζει. «Μην ξεχνάς, Πετέφρωφ» μου, λέγει ο βεζίρης, «ότι δεν υπάρχει άνθρωπος εις την κυβέρνησιν που να μην ξέρει λεπτομερώς τι πρέπει να γίνει. Αλλα τότε, αν δηλαδή η κυβέρνησις κάνει τη δουλειά της, πώς θα χάσκει ο λαός, βλέπων αρειμανίους βογιάρους να βαράνε την στολισμένην κεφαλήν των στο μαντεμένιο ταψί της Τελετής των Μαζόχ;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου