Αποπροσανατολιστική και άδικη τιμωρία

Το ευκολότερο πράγμα σήμερα είναι να αναθεματίζει κάποιος το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να το κάνει γιατί πήρε μέτρα, ή μπορεί να το κάνει γιατί δεν πήρε περισσότερα. Μπορεί να το καταγγείλει γιατί τα μέτρα που πήρε βάθυναν την ύφεση τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά και γιατί δεν τα πήρε έξι μήνες νωρίτερα ώστε να βαθύνει η ύφεση για δυόμισι χρόνια. Μπορεί να το κατηγορήσει για την ανεργία που έφτασε το 20%, αλλά και γιατί δεν απέλυσε 200.000 δημοσίους υπαλλήλους ώστε ο δείκτης να φτάσει στο 25%.
Δεν είναι παράξενο. Οταν μια κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί μια τόσο εκρηκτική κατάσταση, πέρα από τα λάθη και τις αδικίες που αναγκαστικά θα κάνει, θα επωμιστεί και το συνολικό φορτίο της κρίσης. Οταν κάποιος πλήττεται από τα μέτρα θα κατηγορεί τους κυβερνήτες του για τα πάντα και τα αντίθετά τους.
Δεν είναι παράξενο αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και δίκαιο. Μπορεί δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να έκανε πολλά λάθη, να μην εφάρμοσε με την ταχύτητα, την ακρίβεια και τη δραστικότητα τη θεραπεία που οι συνθήκες απαιτούσαν, αλλά δεν μπορεί να χρεώνεται μόνο αυτό τη σημερινή δεινή μας θέση. Δεν μπορεί κήνσορες, των έστω άτσαλων γιατρών, να είναι εκείνοι που μας οδήγησαν στο 2009. Αναφερόμαστε κυρίως στη Νέα Δημοκρατία (που τίναξε το δημόσιο ταμείο στον αέρα), δευτερευόντως στην Αριστερά (που μόνιμα υποστήριζε το δόγμα «ξόδευε και μη ερεύνα») και τέλος σε πρώην υπουργούς του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι όψιμα ανακάλυψαν τις αρετές της δημοσιονομικής πειθαρχίας.