Άρθρο που εμφανίστηκε μήνες πρίν τα γεγονότα στην θάλασσα ανοιχτά της Γάζας, στο:
Research Institute for European and American Studies
και που αφορά καί την "Ελλάδα, ως Νεο -Οθωμανική αποικία" ούσα:
GREECE, TURKEY, ISRAEL: CAN OPPORTUNITY LURK?
Sunday, 15 November 2009
Recent developments in Israel-Turkey relations have rekindled debate in Greece regarding the Greek posture vis-à-vis the Israeli-Turkish strategic relationship that now appears rapidly fraying at the edges but, also, weakening at its core.
Greece, although friendly toward both countries, has a long history of tension and/or less than warm relations with both. Turkey, by virtue of its size and proximity, is naturally of immediate concern to Greece. Greek governments in recent years have supported Ankara’s EU bid practically without conditions and continue to declare that full Turkish EU membership, if Turkey meets all accession criteria, remains a Greek “strategic goal” (!) despite nonstop Turkish challenges in the Aegean, the Cyprus impasse, and little Turkish effort to control the flow of Asian illegal immigrants starting from the Turkish coast and invading Greece daily. Toward Israel, Greece has been ambivalent for the longest time due to complex political, historical, cultural, and religious reasons. More recently, however, relations have improved. The first-ever visit by an Israeli president to Greece came in February 2006, when President Moshe Katzav arrived in Athens in response to an official invitation from President Karolos Papoulias. During the visit both sides displayed seemingly genuine interest in expanding and strengthening mutual ties.
Greek foreign policy is not exactly a textbook example of organization, forethought, and careful assessment of regional and world trends. To be brutally honest, juggling both Turkey and Israel with the same hand is way beyond the Greek diplomatic reach. But there is always room for improvement, especially if one begins to look genuinely for political benefits and controls inane running in circles over obsessions and “bogey theories” of little substance.
Right now, Greece is also at the crossroads. Greek politicians are only too well aware of some of Greece’s larger and more powerful European partners’ reactions to the continuing Greek drumbeat in favor of full Turkish EU membership, an issue that promises rancorous clashes within the Union in the not too distant future. While Turkey is the immovable burden next door, and widely referred to as the number one threat to Greek security, Israel is also seen through the lenses of long-established suspicion, usually for the wrong reasons. This suspicion has dominated every step of the way in bilateral relations, even in the current juncture of improving ties. Greece, for example, quickly pulled its anti-Israel rhetoric from its holster during the IDF’s winter 2009 Operation Cast Lead aimed at the extreme radical, missile-firing Islamic Hamas running the Gaza Strip. In an ironic fashion, rivals Greece and Turkey nicely dovetailed on this particular occasion, both vehemently denouncing Israeli military action against Hamas terrorist militants.
Turkey’s Islamic drift and its telling flirting in an easterly direction, however, have cast the entire play of Greece-Israel-Turkey in a new light. With the Turkish prime minister Recep Tayyip Erdogan approvingly talking with such paragons of mainstream democracy as Iran, Syria, Sudan, and Hamas, and with Erdogan’s AK party deliberately dealing small but important blows upon Turkey’s secular regime, Greece needs to do a lot of rethinking very fast. Erdogan’s anti-Western sentiment, still masqueraded, but quite visible to anyone who cares to look closer, promises increasing Turkish distance from its vaunted “pragmatic” posture toward Western nations, not to mention the quite laughable old assertion of Turkey’s cheerleaders, particularly in the US, of that Muslim country forming an impenetrable “rampart” for the NATO alliance and the West in general.
With the “rampart” eroding, if not breached already, Greece’s position becomes a lot less tenable, especially in light of its increasingly questioned “unshakable commitment” to a “European” Turkey that was perhaps never meant to be from the outset. Erdogan’s maneuvering is still too far away from making Turkey an open enemy of the West -- a condition that would require monumental domestic changes over a relatively short period of time -- yet the Turkish PM’s Islamic values are already influencing Turkey’s posture on a range of key strategic issues of the utmost significance to the West including peace in the Middle East, turmoil in the Caucasus, and Iran’s nuclear exploits. To put it simply, the current Turkish predicament is cause for serious concern among Western allies.
Turkey’s flying off on a tangent back to its Muslim roots, and growing anti-West sentiment inside the country, form an excellent opportunity for Greek policymakers to rethink many of Greece’s earlier assumptions on Israel and Greek-Israeli relations.
A good first step would be to recast the whole Israel question in the light of potential partnership rather than cold-shouldered toleration of the Jewish state’s existence. With Turkey shifting the way it does, and with its Balkan neighborhood still restive, Greece’s predicament is slowly acquiring characteristics long familiar to Israel as it stands alone in a sea of resentment and often violent hostility. And Greek policymakers would be making a keen mistake to believe that such changes in the political plate tectonics in Greece’s neighborhood can be effectively managed, somewhat magically, by EU “enlargement” alone. Indeed, in the case of Turkey, EU “enlargement,” with all its demands of changing key features of Turkish society never meant to be touched by majority opinion, seems to be inducing the exact opposite effect than the one desired by the Brussels mandarins.
Carefully managed relations with Israel, backed by a pragmatic sense of mutual interest, could have significant benefits for Greece. In the defense sector alone, Israel is poised, perhaps better than any other country with relations with Greece, to offer invaluable advice and know-how. With Greece experiencing expanding threats from illegal immigration that could also be carrier of “sleeper” Islamic terrorist cells, integrated cooperation between Greek and Israeli authorities could produce significant gains for Greece. Similar effects could be worked out in economic, commercial, cultural, and scientific relations.
For Israel, a more robust relationship with Greece would offer, first and foremost, strategic depth beyond the traditionally restricted space surrounding it. Greece, a full member of the EU, could also form an effective conduit for assisting Israel’s economic and trade relations with the rest of Europe, which are perennially affected by the ebb and flow of thinly-veiled anti-Jewish attitudes among some of Europe’s member countries.
Greece and Israel have very little to lose and much to gain by substantive expansion of their bilateral relations. Turkey’s jumping ship could be the opportunity both sides didn’t have in the past. Once political will, and some realistic thinking, ensue, the results could be surprisingly positive.
Το πλήρες άρθρο στην πηγή του είναι εδώ:
http://www.rieas.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1076:greece-turkey-israel-can-opportunity-lurk&catid=21&Itemid=63
Και από το ίδιο κέντρο έχουμε την συνέχεια, μετά τα πρόσφατα γεγονότα:
"...γινήκαμε αθέλητά μας, αντικείμενο εκμετάλλευσης από μέρους την Τουρκίας."
ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΑΡΔΗΝ"
Thursday, 03 June 2010
Aγαπητοί φίλοι,
Στην τοποθέτηση του περιοδικού "Αρδην" θεωρώ ότι πρέπει να κάνω μια παρέμβαση, γιατί είναι σημαντικό και να κατανοούμε τη διεθνή στρατηγική, όπου εντάσσονται και οι διαφορες τακτικές κινήσεις, όπως αυτή της ειρηνευτικής προσπάθειας προς την Παλαιστίνη. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Τουρκία, εκμεταλλεύεται ακόμη και τα όσια και ιερά προκειμένου να υπηρετήσει την στρατηγική της. Συνεπώς θα πρέπει να προσέξει κανείς στο μέλλον να μη γίνει άθελά του αντικείμενο εκμετάλλευσης από μέρους της. Κατά την άποψή μου, οποιαδήποτε ανθρωπιστική πρωτοβουλία πρέπει να ελέγχεται απόλυτα και μάλιστα, αν προέρχεται από χώρες που αυταπόδεικτα υποκριτικά χρησιμοποιούν τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ για να υπηρετήσουν τους άνομους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους. Αν είναι λοιπόν στο μέλλον να γίνει κάποια παρόμοια ενέργεια, να γίνει ανεξάρτητα τελείως από την Τουρκία, αλλά και με οποιαδήποτε άλλη δύναμη θέλει να εκμεταλλευτεί ανθρωπιστικές προσπάθειες για αλλότριους σκοπούς. Τελικά και αντικειμενικά και πρέπει να το παραδεχτούμε ειλικρινά, γινήκαμε αθέλητά μας, αντικείμενο εκμετάλλευσης από μέρους την Τουρκίας. Υπηρετήσαμε για να το πω ωμά την τουρκική πολιτική. Αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Ας μην είμαστε τόσο αφελείς και με το συμπάθειο, για συντρόφους. Δεύτέρο και καθοριστικό είναι το γεγονός ότι πραγματικά η στρατηγική της ΄Αγκυρας έφτασε στα όριά της μετά από αυτή της την ενέργεια, της οποίας τα αποτελέσματα δεν είχε υπολογίσει και προβλέψει. Η αντίθεση Τουρκίας - Ισραήλ είναι πια γεγονός. Και επειδή η Ελλάδα, ως Νεο -Οθωμανική αποικία, δεν μπορεί να πράξει τίποτε, το Ισραήλ είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσει στην Τουρκία αποφασιστικά κτυπήματα και να την αναγκάσει σε άτακτη υποχώρηση. Η Τουρκία κατάφερε με τον λάθο υπολογισμό της να συπειρώσει το εβραϊκό λόμπυ που ήταν διασπασμένο και να αντιμετωπίσει την Τουρκία ενωμένο. Αυτό αλλάζει τα δεδομένα στην περιοχή και ακυρώνει την στρατηγική Νταβούτογλου ή τουλάχιστον αποτελεί την αρχή του τέλους της πολιτικής Νταβούτογλου. Και ο Χίτλερ είχε πει στο Mein Kampf ότι ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά δεν τα κατάφερε, και ο Νταβούτογλου θέλει να αναστήσει τον Νεο -Οθωμανισμό, αλλά εξαιτίας της κόντρας του με το Ισραήλ δεν πρόκειται να τα καταφέρει επίσης. Με βάση αυτά τα δεδομένα πρέπει να σχεδιάζουμε και μ'αυτά που ανέφερα στην ανάλυσή μου πρέπει να σχεδιάζουμε τις ενέργειές μας, για να έχουν δυνατότητα επιτυχίας στο μέλλον.
Φιλικά
Δαμιανός Βασιλειάδης
http://www.rieas.gr/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=38&Itemid=56
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου