Η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ στο μεταίχμιο του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ

Σε νέα ΚΟ το «ναι» ή το «όχι»

Μετά την παρουσίαση του οριστικού πακέτου μέτρων η απόφαση του ΠΑΣΟΚ

Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στη ΚΟ του κόμματος   (Φωτογραφία:  ΑΠΕ )

Αθήνα

Σχεδόν επτά ώρες διήρκεσε η συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ με αντικείμενο τη στάση που θα τηρήσει το κόμμα κατά τις κρίσιμες επερχόμενες ψηφοφορίες για τις αποκρατικοποιήσεις και το νέο πακέτο επώδυνων μέτρων.

Στη συνεδρίαση μίλησαν σχεδόν όλοι οι βουλευτές του Κινήματος και δεν έλειψαν οι διαφωνίες, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το νέο πακέτο μέτρων. Η τελική απόφαση για τη στάση του ΠΑΣΟΚ στην ψηφοφορία θα ληφθεί σε νέα συνεδρίαση της ΚΟ, μετά την παρουσίαση του οριστικού πακέτου μέτρων.

Ικανοποίηση εξέφρασε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος για την «ομόφωνη» αποδοχή της εισήγησής του, με μια επιμέρους διαφωνία, αναφορικά με το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων. 

Αναφερόμενος στις διαφωνίες που διατυπώθηκαν «από λίγους», όπως επεσήμανε, βουλευτές κατά τη συζήτηση επί του πακέτου μέτρων, είπε ότι τις επόμενες ημέρες θα έχει κατ' ιδίαν συναντήσεις μαζί τους προκειμένου να υπάρχει ενιαία στάση.

Κατά τη συνεδρίαση, ο Κώστας Σκανδαλίδης τόνισε ότι έχει «θεμελιώδη διαφωνία», εκτιμώντας ότι «τσαλαπατήθηκε η προγραμματική συμφωνία» και ήταν εξ αυτών που πρότειναν να μην παρθεί σήμερα (Τρίτη) η απόφαση αλλά μόλις ανακοινωθεί η τελική συμφωνία για τα μέτρα.

Ερωτηθείς, μετά την ολοκλήρωση της συνεδρίασης, ποια στάση θα κρατήσει στην κρίσιμη ψηφοφορία, ο Κώστας Σκανδαλίδης απάντησε: «Μίλησα πολιτικά, περιμένω να δω το τελικό πακέτο».

Στην κατεύθυνση της καταψήφισης των μέτρων, φαίνεται να κινείται επίσης ο Μιχάλης Κασσής, ενώ και ο Γιάννης Κουτσούκος σημείωσε ότι οι βουλευτές δεν γνωρίζουν ακόμα τα οριστικά μέτρα και ζήτησε να μην ψηφιστούν, εάν πρόκειται για τα μέτρα που ακούγονται.

Αυτές δεν ήταν οι μόνες φωνές κριτικής. «Έχουμε γίνει ουρά της ΔΗΜΑΡ» υποστήριξε ο Μίμης Ανδρουλάκης. Ο Μάρκος Μπόλαρης ανέφερε ότι από τη συνεδρίαση «πρέπει να βγει το μήνυμα ότι δεν στηρίζουμε μία κυβέρνηση μηδενικού έργου» και ο Γιάννης Δριβελέγκας σημείωσε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να δώσει «λευκή επιταγή».

«Θα ψηφίσω για τελευταία φορά, αν την επόμενη έλθουμε στην ίδια θέση θα πάω σπίτι μου» τόνισε ο Χρήστος Αηδόνης. 

«Η διαπραγμάτευση τελειώνει στις 13 Νοεμβρίου»

Αναφερόμενος εκ νέου στην ανακοίνωση του κ. Σαμαρά περί ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης, ο κ. Βενιζέλος είπε ότι «προφανώς η διαπραγμάτευση δεν τελείωσε γιατί το πολιτικό της σκέλος είναι σε εξέλιξη όπως και η συζήτηση εν όψει του εφαρμοστικού νόμου. Η σπουδαιότερη πολιτική διαπραγμάτευση είναι με τους ευρωπαίους εταίρους και θα τελειώσει ξημερώματα της 13ης Νοεμβρίου».

Ο κ. Βενιζέλος είπε ότι τα μεγάλα θέματα της διαπραγμάτευσης αυτής είναι: α) η επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής β) η βιωσιμότητα του χρέους και γ) η επίτευξη αναπτυξιακής στήριξης.

Η δήλωση του Eurogroup πρέπει να είναι: ‘Η Ελλάδα είναι στο Ευρώ], αλλιώς αυτοϋπονομεύεται η Ευρώπη» τόνισε. Επιπλέον, σημείωσε ότι ο υπουργός Οικονομικών πρέπει να ζητήσει την Τετάρτη στην τηλεδιάσκεψη του Eurogroup τη στήριξη της Ελλάδας για να ανάψει το πράσινο φως για την ολοκλήρωση της διαδικασίας.

Χαρακτήρισε δε «απολύτως αναγκαίο», ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Οικονομικών και όσοι εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση μέχρι το Eurogroup «να προσέξουν μέχρι την έσχατη λεπτομέρεια αυτά που έχουμε πει».

Αναφερόμενος στη διαπραγματευτική εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, είπε: «Όταν εμείς γυρίζαμε, αυτοί πήγαιναν» και πρόσθεσε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ευχαριστημένο από την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης και ότι πολλά θα τα επιθυμούσε διαφορετικά, ωστόσο, επεσήμανε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν κυβερνά μόνο του.

Αναφέρθηκε και στον τρόπο λειτουργία της κυβέρνησης, λέγοντας ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να αντιληφθεί ο τρόπος λειτουργίας της δεν είναι καθόλου ικανοποιητικός, ότι πρέπει να σταματήσουν οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ανέφερε ότι υποβαθμίζεται ο ρόλος της Βουλής επισημαίνοντας ότι δεν έγινε καμία συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών.

Επίσης, τόνισε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα δώσει ευκαιρία σε κανέναν υπουργό να καταθέσει νομοσχέδιο χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τις ΚΟ του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και πως η αρχή θα γίνει με τον εφαρμοστικό νόμο.
 

Εξέφρασε επίσης την ικανοποίησή του για το τηλεφώνημα που δέχτηκε από τον κ. Σαμαρά, ο οποίος τον ρώτησε εάν θα ήθελε να μετέχει στην επικείμενη συνάντηση με τον Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Μόντι. «Βεβαίως θα ήθελα, όπως θα ήθελα και με την 'Α. Μέρκελ και όλους τους άλλους», συνέχισε ο κ. Βενιζέλος.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μαρκ Μαζάουερ: «Ανάκτηση της αυτονομίας με μία πιο σωστή οικονομία»

Ο καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια μιλάει στη «Ν»

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Πέμπτη, 25 Οκτωβρίου 2012
Τελευταία Ενημέρωση : 25/10/2012 

Ο μόνος τρόπος να ανακτήσει η Ελλάδα την αυτονομία της είναι να αποκτήσει μια οικονομία που να λειτουργεί σωστά, υποστηρίζει ο διακεκριμένος καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, Μαρκ Μαζάουερ. Στη φωτογραφία, κατά τη διάρκεια της διάλεξης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Megaron Plus.

Ο καθηγητής μίλησε στη «Ν» για το πόσο αναπάντεχη ήταν η κρίση, τους Ελληνες πολιτικούς και τις επιδόσεις τους στην αντιμετώπισή της, το πόσο τον εξέπληξε η άνοδος της Χρυσής Αυγής, τους κινδύνους που διατρέχει η δημοκρατία στην Ελλάδα, τη διδασκαλία της ελληνική ιστορίας, αλλά και το νέο του βιβλίο.

Oπως μας είπε ο Μαρκ Μαζάουερ αναφερόμενος στους πολιτικούς, «η απόλυτη δοκιμασία γι'αυτούς είναι η άνοδος της Χρυσής Αυγής ως ένδειξη της βαθιάς από-νομιμοποίησης της πολιτικής τάξης» και ο τρόπος που θα διαχειριστούν αυτή τη δοκιμασία θα δείξει «ποιοι πραγματικά είναι».

Ο Μαρκ Μαζάουερ είναι γνωστός για τα βιβλία του για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, όπως «Θεσσαλονίκη Πόλη Φαντασμάτων», «Στην Ελλάδα του Χίτλερ: Η εμπειρία της Κατοχής» και «Βαλκάνια: Μία σύντομη ιστορία». Το τελευταίο του βιβλίο, «Governing the World: The History of an Idea» έχει να κάνει με την ιστορία της ιδέας της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Tον συναντήσαμε στην Αθήνα, όπου του απονεμήθηκε το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» της Εταιρείας Συγγραφέων και πραγματοποίησε διάλεξη με τίτλο «Το όραμα του Σπινέλλι: η Ελλάδα και η ευρωπαϊκή κρίση» στα πλαίσιο των εκδηλώσεων του Megaron Plus.

Μελετάτε την Ελλάδα και την ιστορία της εδώ και πολύ καιρό, πολύ καιρό πριν γίνει «της μόδας» λόγω της τρέχουσας κρίσης. Περιμένατε κάτι τέτοιο να συμβεί;

«Καθόλου. Και βλέπω σε κάθε στάδιο πράγματα που με εκπλήσσουν. Αυτό δείχνει πως οι ιστορικοί είναι εξίσου άχρηστοι με τους υπόλοιπους στο να προβλέπουν το μέλλον...»

Γνωρίζετε πολύ καλά την Ελλάδα, την ιστορία και τους ανθρώπους της, αλλά έχετε και την οπτική γωνία του εξωτερικού παρατηρητή. Ποιος είναι ο παλμός που αφουγκράζεστε εδώ;

«Όλοι ζουν με την κρίση σε καθημερινή βάση και αυτό είναι εξουθενωτικό. Η αβεβαιότητα που νιώθει ο κόσμος για το μέλλον είναι μάλλον αυτό που έχει το μεγαλύτερο ψυχολογικό κόστος. Αλλά υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη, ήμουν σε κάποια από τα νησιά, η κατάσταση είναι χειρότερη στην Αθήνα απ'ό,τι οπουδήποτε αλλού. Έπειτα, εκτός από την πραγματική κρίση που έχει επηρεάσει πολλούς ανθρώπους, αρκετοί δεν ζουν πολύ διαφορετικά από πριν, ενώ πολλοί ζουν μια άλλη κρίση στο μυαλό τους. Υπάρχει ένα ψυχόδραμα της κρίσης που είναι εξίσου σημαντικό με τους αριθμούς, τα στοιχεία και τις στατιστικές».

Ποια είναι η γνώμη σας για την ελληνική πολιτική τάξη; Πώς τα έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής στην αντιμετώπιση της κρίσης;

«Νομίζω ότι πλησιάζουμε ένα πραγματικά κρίσιμο σημείο στο οποίο θα πρέπει να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Η απόλυτη δοκιμασία γι'αυτούς είναι η άνοδος της Χρυσής Αυγής ως ένδειξη της βαθιάς απο-νομιμοποίησης της πολιτικής τάξης. Σε γενικές γραμμές, είμαι υπέρ όσων έχουν κάνει αυτοί που είναι στην κυβέρνηση, δηλαδή ότι αποπειράθηκαν να κάνουν αυτά που είπε η τρόικα, αν και πιστεύω ότι πολλά από αυτά που είπε η τρόικα ήταν άστοχα και ότι ο τρόπος που οι διαδοχικές κυβερνήσεις το χειρίστηκαν ήταν λανθασμένος - έλαβαν τα εύκολα μέτρα όχι τα δύσκολα.

Παρόλ'αυτά στήριζα τις κυβερνήσεις του παρελθόντος και στηρίζω την κυβέρνηση τώρα γιατί η γνώμη μου είναι ότι είναι καλύτερο για την Ελλάδα να μείνει στο ευρώ [EUR=X]  παρά να φύγει. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει τεράστια από-νομιμοποίηση των πολιτικών. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουν επιδείξει με κανένα τρόπο την επιθυμία να έχουν και αυτοί μερίδιο στις θυσίες, ενώ από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση απλώς παίζει την αντιπολίτευση, χωρίς να δείχνει να καταλαβαίνει τι διακυβεύεται για το δημοκρατικό μέλλον της χώρας.

Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα το αναγνωρίσουν ή ότι θα καταλάβουν ποιο είναι το διακύβευμα γι'αυτούς, αλλά αν δείτε πόσο γρήγορα αποσυντέθηκε το ΠΑΣΟΚ και καταλήξαμε σε μία πολύ ρευστή κατάσταση στην Αριστερά, διερωτάται κανείς τι θα συμβεί αν έπεφτε αυτή η κυβέρνηση και υπήρχε και αποσύνθεση στη Δεξιά.

Νομίζω δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ανησυχητικά σενάρια που καθιστούν επιτακτική ανάγκη για όλες τις πολιτικές δυνάμεις να συνεργαστούν με έναν τρόπο που δεν έχουν κάνει στο παρελθόν, όταν απλώς έπαιζαν αντιπολίτευση όταν ήταν στην αντιπολίτευση και έκαναν στροφή 180 μοιρών - και καλά έκαναν - όταν βρέθηκαν στην κυβέρνηση. Και τότε έρχεται κάποιος άλλος και παίζει πάλι την αντιπολίτευση. Αυτή θα είναι η δοκιμασία τώρα. Μπορούν να ηγηθούν, μπορούν να ανακτήσουν τη νομιμοποίησή τους, μπορούν να εξηγήσουν στο λαό ότι καταλαβαίνουν την οργή εναντίον τους; Θα μπορούσαν να έχουν κάνει πολλά, να κάνουν και κάποια συμβολικά πράγματα, που δεν έχουν κάνει ακόμα».

Διακυβεύεται λοιπόν η ίδια η δημοκρατία, όπως έχετε γράψει και στο παρελθόν;

«Η Ελλάδα συνήθιζε να περηφανεύεται για το γεγονός ότι οικοδόμησε μία σταθερή, δικομματική, κοινοβουλευτική δημοκρατία μετά το 1974 και νομίζω ότι αυτό είναι ένα επίτευγμα που θα πρέπει να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε και το οποίο μπορεί να διατηρηθεί. Αλλά δεν μπορεί να διατηρηθεί αν το μνημόνιο είναι το μέτρο μέσω του οποίου κάποια κόμματα προσπαθούν να ενισχυθούν και κάποια άλλα αποδυναμώνονται.

Αν αυτό συμβεί, τότε όλο το κέντρο θα αποσυντεθεί, όπως τμήμα του ήδη αποσυντίθεται, γιατί πολλοί θα αναρωτιούνται γιατί να ψηφίσουν αυτά τα κόμματα. Οπότε ναι, πιστεύω ότι πολλά από τα επιτεύγματα των τελευταίων τριάντα ετών κινδυνεύουν».

Eχετε πει ότι σας εξέπληξε η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Γιατί;

«Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι σε μια χώρα που πέρασε από ναζιστική κατοχή ένα ναζιστικό κόμμα θα έπαιρνε τέτοιου είδους ποσοστά. Και οπωσδήποτε δεν φανταζόμουν ότι σε μία χώρα που είχε αποκτήσει μια παράδοση ειρηνικής συμπεριφοράς, η δημόσια βία θα αύξανε τις ψήφους, όπως συνέβη. Πόσο λάθος έκανα...».

Είχατε γράψει ότι «η σταθερά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι ο εντυπωσιακός βαθμός ξένης ανάμειξης στα εσωτερικά της» και ότι η επιστροφή στη δημοκρατία μετά το 1974 ήταν μια προσπάθεια να ανακτήσει η Ελλάδα την αυτονομία της. Μήπως απλώς επιστρέφουμε στις παλιές μας συνήθειες;

«Νομίζω ότι αυτό είναι επίσης κάτι που διακυβεύεται. Τι είναι αναγκαίο να γίνει για να ανακτηθεί ένας βαθμός αυτονομίας; Υπάρχουν πολλές μικρές χώρες. Η Δανία είναι μία μικρή χώρα, η Νορβηγία είναι μία μικρή χώρα. Δεν υπόκεινται όμως, όπως η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, σε τεράστια πίεση από ξένες δυνάμεις που να τους λένε τι να κάνουν. Νομίζω ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ξεφύγει από αυτό η Ελλάδα και αυτός είναι να έχει μία οικονομία που να λειτουργεί πιο σωστά».

Τι πιστεύετε για τον τρόπο που διδάσκεται η ελληνική ιστορία στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια;

«Eχει υπάρξει μία τεράστια αλλαγή τα τελευταία 30 χρόνια, ειδικά στα πανεπιστήμια. Όλο το κέντρο βάρους στη μελέτη της ελληνικής ιστορίας μετατοπίστηκε, με τη βοήθεια ανθρώπων που έφυγαν από τη χούντα για να πάνε στο Παρίσι ή το Λονδίνο ή την Οξφόρδη ή τη Νέα Υόρκη και επέστρεψαν στην Ελλάδα, στα ελληνικά πανεπιστήμια. Θα έλεγα όχι μόνο στα παραδοσιακά πανεπιστήμια αλλά σε μερικά από τα μικρά, νεότερα πανεπιστήμια, στην Κρήτη, το Βόλο, την Κέρκυρα, που έχουν εξαιρετικά τμήματα ιστορίας και δύο γενιές τώρα έχουν ιστορικούς που παράγουν εξαιρετικό έργο.

Τώρα το ερώτημα είναι πόσο από αυτό κατευθύνεται στον τρόπο που διδάσκεται η ιστορία στα σχολεία και νομίζω ότι η απάντηση είναι ότι, όχι τόσο όσο θα έπρεπε και όσο θα μπορούσε. Η ιστορία που διδάσκεται εκεί παραμένει πολύ πιο παραδοσιακή. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που θα ήλπιζε κανείς να αλλάξουν στο μέλλον, να απελευθερωθούν δηλαδή τα σχολεία και να έλθουν σε στενότερη επαφή με την πανεπιστημιακή διδασκαλία».

Στο τελευταίο σας βιβλίο ασχολείστε με το τέλος της ιδέας της παγκόσμιας διακυβέρνησης, τη στιγμή που ο ΟΗΕ και η Ε.Ε. μοιάζουν όλο και πιο αδύναμοι. Μήπως δεν είναι το τέλος της ιδέας της παγκόσμιας διακυβέρνησης, αλλά απλώς το τέλος της δυτικής ηγεμονίας των διεθνών θεσμών;

«Σίγουρα έχετε δίκιο ότι είναι το τέλος της δυτικής ηγεμονίας και αυτό δεν είναι κάτι κακό. Η δυτική ηγεμονία ήταν κυρίως αμερικανική για ένα μεγάλο διάστημα. Θα έκανα μία διάκριση μεταξύ του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Νομίζω ότι η Ε.Ε. είναι ο πιο ισχυρός διεθνής θεσμός που έχει υπάρξει ποτέ. Μιλάω στο βιβλίο για τις αρετές και τις αδυναμίες της. Έχει πολλές αδυναμίες : ο πολύ ελιτίστικος, πολύ γραφειοκρατικός, μη δημοκρατικός χαρακτήρας της. Αλλά ως πολιτικό πείραμα είναι πολύ αξιοσημείωτο, ώθησε την Ευρώπη σε μία νέα εποχή, ωφέλησε πολύ τα μέλη της. Νομίζω ότι πήρε μία λάθος τροπή, όπως έκαναν οι διεθνείς θεσμοί γενικώς τη δεκαετία του '90, όταν η παγκοσμιοποίηση πήγε πολύ μακριά, όχι στο εμπόριο, αλλά στο χρηματοπιστωτικό τομέα και δημιούργησε τεράστια αστάθεια. Ζούμε με τις συνέπειες σήμερα. Το κεφάλαιο έγινε πολύ εύκολα διαθέσιμο, πολύ ρευστό, μπορούσε να μετακινηθεί πολύ γρήγορα, δόθηκε προτεραιότητα στις βραχυπρόθεσμες επενδύσεις σε σχέση με τις μακροπρόθεσμες. Ένα από τα πράγματα που με ανησυχούν είναι ότι, παρόλα όσα γνωρίζουμε τώρα για την τραπεζική κρίση, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί εξακολουθούν να μην τολμούν να θέσουν το χρηματοπιστωτικό τομέα υπό πολιτικό έλεγχο».

ΑΛΙΝΑ ΣΑΡΑΝΤΗ - asar@naftemporiki.gr

Spiegel: 150 νέες μεταρρυθμίσεις ζητεί η τρόικα

«Όχι» Σόιμπλε σε νέο «κούρεμα»  Μιλώντας, στη γερμανική Ραδιοφωνία, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ξεκαθάρισε ότι το Βερολίνο αντιτίθεται κατηγορηματικά στην προοπτική ενός ακόμη «κουρέματος», αλλά θεωρεί ρεαλιστικότερο ένα πρόγραμμα επαναγοράς χρέους. NAFTEMPORIKI.GR Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 2012

Νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αυτή τη φορά με συμμετοχή των επίσημων πιστωτών, πλην ΕΚΤ, και αίτημα για 150 νέες μεταρρυθμίσεις από την Ελλάδα, προβλέπει μεταξύ άλλων η ενδιάμεση έκθεση της τρόικας, η οποία παρουσιάστηκε την Πέμπτη στο Euro Working Group, σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού «Der Spiegel».

Η έκθεση περιλαμβάνει επίσης, μία μέτρια αξιολόγηση της μέχρι τώρα μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, προτάσεις για κυρώσεις και κοστολόγηση της διετούς επιμήκυνσης στα 30 δισεκατομμύρια (κατά την Κομισιόν και την ΕΚΤ) και στα 38 δισεκατομμύρια (κατά τοΔΝΤ .

Όπως υποστηρίζει το περιοδικό, το οποίο κυκλοφορεί αύριο, «η τρόικα ανέφερε ότι η Αθήνα ξεκίνησε μόνο το 60% των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων, για 20% επί του παρόντος διαβουλεύεται, ενώ 20% εκκρεμούν».

Επιπλέον, στο έγγραφο της τρόικας απαριθμούνται 150 νέες μεταρρυθμιστικές προτάσεις, τις οποίες πρέπει να εφαρμόσει η Αθήνα, μεταξύ των οποίων η χαλάρωση των μέτρων προστασίας από απόλυση, η υποχώρηση του κατώτατου μισθού και η κατάργηση ορισμένων επαγγελματικών προνομίων.

Η τρόικα, σύμφωνα με το Spiegel, πρότεινε αναδιάρθρωση του χρέους για τον δημόσιο τομέα, γεγονός που, εάν συνέβαινε, διευκρινίζει το περιοδικό, «θα κόστιζε για πρώτη φορά πραγματικά χρήματα στους φορολογούμενους». Η πρόταση συνάντησε ωστόσο, σύμφωνα με την ίδια πηγή, την αντίδραση της γερμανικής πλευράς, αλλά και άλλων κρατών, οι εκπρόσωποι των οποίων δήλωσαν ότι δεν επιθυμούν να χάσουν τα χρήματα που έχουν διαθέσει για την χρηματοδοτική στήριξη της Ελλάδας.

«Όχι» Σόιμπλε σε νέο «κούρεμα»

Μιλώντας, εξάλλου, στη γερμανική Ραδιοφωνία, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ξεκαθάρισε ότι το Βερολίνο αντιτίθεται κατηγορηματικά στην προοπτική ενός ακόμη «κουρέματος», αλλά θεωρεί ρεαλιστικότερο ένα πρόγραμμα επαναγοράς χρέους.

Την ίδια ώρα πάντως, προτείνει αυστηρές κυρώσεις, ακόμη και περικοπή της βοήθειας, σε περίπτωση που δεν τηρηθούν οι δεσμεύσεις.

Σύμφωνα με δηλώσεις του -οι οποίες θα μεταδοθούν από τη γερμανική Ραδιοφωνία και προδημοσιεύονται από τη γερμανική υπηρεσία του πρακτορείου Reuters- ο κ. Σόιμπλε τονίζει ότι τα χέρια των κρατών-μελών της Ευρωζώνης στο θέμα του «κουρέματος» είναι δεμένα, καθώς, όπως εξηγεί, η νομοθεσία για τον προϋπολογισμό δεν επιτρέπει νέα χρηματοδότηση σε έναν οφειλέτη, ο οποίος δεν εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις του.

«Ως εκ τούτου, αυτή είναι μια συζήτηση η οποία ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης», επισημαίνει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών και αναφέρει ως ρεαλιστικότερη λύση ένα πρόγραμμα επαναγοράς χρέους. «Δεν πρόκειται για τέχνασμα, αλλά για έναν συλλογισμό τον οποίο θα πρέπει κανείς να λάβει σοβαρά υπόψη του», σημειώνει και επαναλαμβάνει ότι πριν από την έκθεση της τρόικας, δεν θα πρέπει να γίνονται εικασίες για ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Ο κ. Σόιμπλε αναφέρει ότι οι διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για την αποδέσμευση της επόμενης δόσης, για την οποία είναι προϋπόθεση η έκθεση της τρόικας, δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί και τονίζει ότι είναι απαραίτητη μια συμφωνία, η οποία «θα είναι αξιόπιστη για τις αγορές». Σε αυτή τη λύση θα μπορούσαν, προσθέτει, να περιλαμβάνονται αυτόματες περικοπές της βοήθειας σε περίπτωση συγκεκριμένων εξόδων ή ένας ελεγκτικός ή διορθωτικός μηχανισμός. «Αυτός θα μπορούσε ίσως να δημιουργήσει την αξιοπιστία την οποία μέχρι τώρα δεν πετύχαμε με τα προγράμματα της Ελλάδας», εκτιμά, επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα δημιούργησε επανειλημμένα αμφιβολίες για την αξιοπιστία αυτών τα οποία οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν. «Αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί πάλι την επόμενη φορά. Στο τελευταίο πρόγραμμα συνέβη» και τα θύματα ήταν ειδικά η Ισπανία και η Ιταλία, καταλήγει.

«Δεν θα συμμετάσχει η ΕΚΤ»

«Η ΕΚΤ, η οποία διακρατεί περίπου 40 δισεκατομμύρια ευρώ σε ελληνικά κρατικά ομόλογα, επειδή της απαγορεύεται τέτοια μορφή κρατικής χρηματοδότησης, λέγεται ότι δεν θα συμμετάσχει στο κούρεμα του χρέους, είναι ωστόσο διατεθειμένη να διαθέσει τα κέρδη της από τα ελληνικά ομόλογα, καθώς επαναγόρασε τα χρεόγραφα πολύ κάτω από την ονομαστική τους αξία και με την λήξη τους θα πληρωθεί για την ονομαστική τους αξία», επισημαίνει το γερμανικό περιοδικό.

Στην ίδια ενδιάμεση έκθεση, σύμφωνα πάντα με το Spiegel, η τρόικα επαναφέρει προτάσεις προκειμένου «η ελληνική κυβέρνηση να υποχρεωθεί σε μεταρρυθμίσεις για δημιουργία «δεσμευμένου» λογαριασμού, στον οποίο θα κατατίθενται οι δανειακές δόσεις και για νόμο, ο οποίος θα προβλέπει αυστηρότερο έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής.

«Αν η Αθήνα δεν εφαρμόζει, όπως συμφώνησε, τις μεταρρυθμίσεις, θα αυξάνονται, για παράδειγμα, αυτομάτως οι φόροι», τονίζεται, ενώ σε ό,τι αφορά την πρόταση για επιμήκυνση του ελληνικού προγράμματος κατά δύο έτη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ την κοστολογούν στα 30 δισεκατομμύρια, ενώ το ΔΝΤ στα 38 δισεκατομμύρια ευρώ. Η τελική έκθεση της τρόικας για την Ελλάδα αναμένεται, σύμφωνα με το περιοδικό, να παρουσιαστεί το αργότερο στις 12 Νοεμβρίου.

Πηγή: ΑΜΠΕ

Έτσι πήρε τη λίστα ο Βαξεβάνης

ΕΤΣΙ ΠΗΡΕ ΤΗ ΛΙΣΤΑ Ο ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ by News247

Ο Ψαλιδοχέρης αποκαλύπτει πώς έφτασε η λίστα στα χέρια του Κώστα Βαξεβάνη. Δείτε το βίντεο (Vid)

Ωστόσο, κανείς δεν ξέρει πώς έφτασε η λίστα στα χέρια του δημοσιογράφου. Κανείς, εκτός από τον Ψαλιδοχέρη φυσικά.

Ο Μαρκ Μαζάουερ για την Ελλάδα, την οικονομική κρίση, την πολιτική, τη βία αλλά και την Χρυσή Αυγή

Μαρκ Μαζάουερ στο News247 by News247

Ο Μαρκ Μαζάουερ πριν την απονομή του στο Μέγαρο Μουσικής μίλησε στο NEWS 247 για την Ελλάδα, την οικονομική κρίση, την πολιτική, τη βία αλλά και την Χρυσή Αυγή (Vids)

Μαρίνα Χατζηδημητρίου

news247 Οκτώβριος 27 2012 11:55

Βροχερό απόγευμα Τρίτης στο Μέγαρο Μουσικής το NEWS 247συνάντησε τον πολυβραβευμένο ιστορικό παγκόσμιας αναγνώρισης και συγγραφέα βιβλίων με τεράστια απήχηση, Μαρκ Μαζάουερ.

*Πατήστε στο δεύτερο εικονίδιο στο πάνω μέρος του βίντεο για να ενεργοποιήσετε τους ελληνικούς υπότιτλους.

Λίγες ώρες πριν τιμηθεί από την Εταιρεία Συγγραφέων με τον βραβείο Διδώ Σωτηρίου, ένα βραβείο που δίδεται κάθε χρόνο σε διακεκριμένους ανθρώπους του πνεύματος, που με το έργο τους δίνουν ώθηση στην ελληνική σκέψη, την ιστορία και τον πολιτισμό και προωθούν  οικουμενικές αξίες στην Ευρώπη και τον κόσμο, ο Μαρκ Μαζάουερ μίλησε στην κάμερα του NEWS 247 για την Ελλάδα, την οικονομική κρίση, τη Χρυσή Αυγή αλλά και το κύμα βίας στη χώρα μας που πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα.

 

Επιβλητικός, ευγενής, με πνευματώδες χιούμορ έκανε την εμφάνισή του στην αίθουσα Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής και μετά τις πρώτες συστάσεις αρχίσαμε να συζητάμε.

"Πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο εν μέσω κρίσης να δούμε πέρα από αυτή, και "έξω" από αυτή", λέει, τονίζοντας πως θα είμαστε πολύ άτυχοι εάν ο 21ος αιώνας είναι τόσο σκοτεινός όσο ο 20ος. "Ελπίζω ότι πήραμε αρκετά μαθήματα από τον προηγούμενο αιώνα". Ωστόσο, όπως λέει είναι αισιόδοξος.

"Θεωρώ ότι η Ελλάδα και η Ευρώπη θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τη κρίση και εύχομαι στο μέλλον να μιλάμε για όλο αυτό ως μια ιδιαίτερα κακή στιγμή".

"Τα μέτρα που θα βοηθήσουν δεν έχουν ακόμα επιβληθεί"

"Δε θεωρώ ότι η Ευρώπη επιβάλλει στην Ελλάδα ένα είδος ηθικής τιμωρίας. Πιστεύω ωστόσο ότι υπήρξε αρκετή ηθικολογία, ηθικολογία από τους βορειοευρωπαίους για την Ελλάδα, ηθικολογία από την Ελλάδα για τους Γερμανούς. Υπήρξε μια περίοδος που υπήρχε αρκετή ηθικολογία και αυτό δεν βοήθησε καθόλου. Και ίσως σε κάποιο βαθμό αυτές οι συμπεριφορές έχουν τον αντίκτυπό τους", σημειώνει.

"Ωστόσο, δε νομίζω ότι η ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικά ταρακουνήθηκε από αυτό. Θεωρώ ότι έχει περισσότερο σχηματιστεί από μια πιο πολύπλοκη πολιτική η οποία έχει να κάνει με την εξισορρόπηση του τι θέλουν οι πολιτικοί ηγέτες των χωρών με το τι επιθυμεί ο λαός".

"Ο Γερμανικός λαός δεν ήταν υπέρ της βοήθειας της Ελλάδας και αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει. Δεν θεωρώ ότι βοηθά την Ελλάδα να βλέπει την πολιτική της Ευρώπης σαν ένα είδος τιμωρίας", υπογραμμίζει και συμπληρώνει πως όποια χώρα "εισέρχεται" στο χρέος πρόκειται να χάνει ένα μέρος της ελευθερίας της στους πιστωτές της.

Αναφερθείς στα μέτρα που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα τα χαρακτηρίζει τελείωςαντιπαραγωγικά. "Αντίθετα, εκείνα τα μέτρα που θα βοηθήσουν την Ελλάδα σε βάθος χρόνου δεν έχουν ακόμα επιβληθεί. Συνεπώς η ατελείωτη λιτότητα δεν έχει κάνει και πολύ καλό και το θέμα είναι ότι όλοι γνωρίζουν, ότι αυτό πρέπει να αλλάξει αλλά δεν έχει αλλάξει κάτι".

"Δεν συμπονώ συνεπώς την ευρωπαϊκή πολιτική, έχω λίγη συμπόνοια για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση έχει πραγματοποιήσει αλλαγές και συμπονώ πάρα πολύ τον ελληνικό λαό που έχει υποστεί τόσα πολλά".

"Είναι καλύτερα να το δούμε όλο αυτό ως μια κατάσταση στην οποία η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη, μην οδεύοντας πάντα προς την σωστή κατεύθυνση, παρεκκλίνοντας από τη πορεία της".

"Επικίνδυνη η παράλληλη κρίση που συμβαίνει στο μυαλό του κόσμου"

Ερωτηθείς για το αν η τρέχουσα κρίση θυμίζει τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, απαντά πως αυτό που του κάνει εντύπωση είναι το αυξημένο κύμα βίας σε μια χώρα που τη θυμόταν ειρηνική και φιλήσυχη.

"Είναι άκρως ανησυχητικό να βλέπει κανείς ένας είδος πολιτικής πόλωσης στην οποία υπάρχει κίνηση προς τα άκρα. Και αυτό γιατί το βάρος της κρίσης πέφτει στα κεντρώα κόμματα.  Και αυτό γιατί οι πολιτικοί του Κέντρου δεν απολογούνται με κανένα τρόπο για τίποτα, χάνουν την αξιοπιστία τους και ο λαός προσφεύγει στα άκρα και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο".

"Εξίσου επικίνδυνο είναι όμως το γεγονός ότι παράλληλα με την πραγματική κρίση υπάρχει και μια κρίση στο μυαλό των ανθρώπων. Μερικοί μάλιστα δίνουν την εντύπωση ότι θα ήθελαν να ήταν έτσι τα πράγματα, θα ήθελαν να ζουν σε κάποιο σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας, γιατί έτσι θα εξηγείτο η αβεβαιότητα, η δυστυχία και το δυσοίωνο μέλλον", υπογραμμίζει.

"Και ενώ υπάρχει κόσμος που πραγματικά υποφέρει ωστόσο όσο δύσκολο και αν είναι να το πούμε αυτό, υπάρχει ένα περίεργο είδος θεατρινισμού, όπου άνθρωποι αρχίζουν να δίνουν ρόλους στους εαυτούς τους, φτιάχνοντας μια δική τους ταινία που παίζεται μόνο στο μυαλό τους", προσθέτει.

Κύκλοι της Αριστεράς και επικίνδυνες φαντασιώσεις

"Στην Ελλάδα μπορεί κανείς να δει καθαρά ποιες είναι οι συνέπειες της λιτότητας και της σύστασης ενός ισχυρού οργάνου που δίνει οδηγίες στα κράτη, οι οποίες εν τέλει είναι λανθασμένες", λέει, ενώ εφιστά την προσοχή στη δραματοποίηση, που προανέφερε.

"Θα είμαι πολύ απότομος σε αυτό το σημείο", λέει σε ιδιαίτερα σοβαρό ύφος.

"Σε ορισμένους κύκλους της Αριστεράς, η οποία είναι ίσως τώρα το πιο σημαντικό μέρος του πολιτικού φάσματος για τη στερέωση του δημοκρατικού συστήματος, βλέπω ότι υπάρχει ένα είδος φαντασίωσης: ότι μπορεί να ξεκινήσει από την Ελλάδα η πραγματική σοσιαλιστική επανάσταση. Ότι δηλαδή, εάν εναντιωθούμε σε όλο αυτό, συνθλίψουμε το σύστημα, θα "χτίσουμε" τον σοσιαλισμό και οι Ευρωπαίοι θα ξεσηκωθούν και θα μας χειροκροτήσουν, κάνοντας και εκείνοι το ίδιο, και θα έρθει ξανά ο σοσιαλισμός", αναφέρει.

"Και τότε δεν θα είναι πιο οδυνηρά τα πράγματα από όταν ήταν η Ελλάδα στην εμπροσθοφυλακή της Ευρώπης, γιατί τότε θα λένε ήταν απλά η Ελλάδα που το΄κανε".

Αναφερόμενος στον σημαντικό πολιτικό της ευρωπαϊκής ενοποίησης Αλτιέρο Σπινέλλι, και στο τι έχει αλλάξει στην Ευρώπη που οραματίστηκε, ο Μαρκ Μαζάουερ σημειώνει ότι ο Σπινέλλι ήταν ένας σοσιαλοδημοκράτης ο οποίος πίστευε ότι κατασκευάζουμε πολιτικούς θεσμούς, μακροπρόθεσμα προς όφελος της κοινωνίας και όχι προς όφελος των τραπεζών, και των χρημάτων.

"Τα χρήματα είναι προϋπόθεση και πρέπει να υπάρχουν για να εξυπηρετούν τον κόσμο. Ήταν σαφής πάνω σε αυτό. Όμως, κατά κάποιο τρόπο οι υπεύθυνοι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από τη δεκαετία του 90' το εξέλαβαν όλο αυτό πολύ λάθος, όπως όλος ο κόσμος και όχι μόνο στην Ευρώπη", σημειώνει.

"Θαυμάζω την Άγκελα Μέρκελ"

Στο Μανιφέστο του (Ventotene Manifesto) ο Αλτιέρο Σπινέλλι αναφέρεται στην αποτυχία της Κοινωνίας των Εθνών να σταματήσουν την άνοδο του φασισμού-ναζισμού (μέσα 1930). Κληθείς να μου σχολιάσει αν θεωρεί πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, σημειώνει ότι η ειδοποιός διαφορά του τότε και του σήμερα είναι πως η Γερμανία είναι μια δημοκρατική, ευρωπαϊκή δύναμη.

"Θαυμάζω την Άγκελα Μέρκελ", εξομολογείται, "επειδή εμμένει σε αυτό, παρόλο που διαφωνώ σε πολλά πράγματα στην πολιτική της".

"Όσον αφορά την ενδοχώρα", συμπληρώνει η κατάσταση είναι αρκετά πιο ανησυχητική.

"Επικίνδυνο κόμμα η Χρυσή Αυγή"

Αναφερόμενος στη Χρυσή Αυγή, αναφέρει: "Έχετε ένα πολύ επικίνδυνο ναζιστικό κόμμα το οποίο κέρδισε ψήφους με τη βία, και μετά και από το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη έχει εισάγει ένα νέο επίπεδο βίας".

"Η Χρυσή Αυγή αντί να χάνει ψήφους από αυτά τα περιστατικά, αντίθετα κερδίζει έδαφος σε μια χώρα που έχει υποφέρει αρκετά από το Ναζισμό και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να εγκαταλείψει αυτού του είδους τη βία του δρόμου όπως άλλα ακραία κόμματα της Ευρώπης. Όλα αυτά πρέπει να ανησυχούν τον καθένα που νοιάζεται για την Ελλάδα. Και ναι στο μυαλό μου, δείχνει αυτήν τη βαθιά πολιτική νομιμότητα και τη πρόκληση των πολιτικών να δείξουν ότι καταλαβαίνουν. Και αυτή είναι η πρόκληση, να δείξουν ότι καταλαβαίνουν, να κινητοποιηθούν, να συνεργαστούν, και τότε η Ελλάδα δε θα έχει τίποτα να φοβηθεί".

"Τότε κανένας Έλληνας δε θα ψήφιζε ποτέ ένα ναζιστικό κόμμα, ωστόσο αν υπάρχει μια γενική απογοήτευση απέναντι στον πολιτικό κόσμο, τότε η Χρυσή Αυγή και άλλα κόμματα σαν και αυτή θα επωφεληθούν".

Τέλος, κληθείς να σχολιάσει τη φράση του Έρικ Χόμπσμπαουμ, ο οποίος πέθανε πρόσφατα, "οι φασίστες ήταν οι επαναστάτες της αντεπανάστασης", δηλώνει πως δε συμμερίζεται την άποψη του κορυφαίου ιστορικού του 20ού αιώνα.

Όπως λέει ο φασισμός εισχώρησε πολύ βαθύτερα μέσα στον ιστό της ευρωπαϊκής κοινωνίας.

"Αν κοιτάξετε το τρίτο Ράιχ, και στην ιστορία της Ιταλίας, φυσικά, υπήρχε αντίσταση. Όμως το κοινό σημείο με το σήμερα είναι ότι μπορεί κανείς να δει τι μπορεί να συμβεί σε μια χώρα σε περιόδους κοινωνικής έκρηξης".

"Πιστεύω, ωστόσο, ότι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι αλλά και οι Έλληνες φυσικά, έχουν κατανοήσει την ιστορία και ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τους πολιτικούς κινδύνους της ατελείωτης λιτότητας, και είμαι αισιόδοξος ότι κάτι θα αλλάξει", καταλήγει.

http://news247.gr/eidiseis/synentefxeis/o_mark_mazaoyer_sto_news_247_epikindynes_oi_fantasiwseis_kuklwn_ths_aristeras.1983201.html

Με τους Γκρικάνους της Κάτω Ιταλίας

Το συγκρότημα Encardia και η ταινία του Αγγελου Κοβότσου «Encardia, η πέτρα που χορεύει» μας οδηγούν στη ζωντανή μουσική και γλωσσική παράδοση των ελληνόφωνων του Σαλέντο

 Μπακουνάκης Νίκος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  27/10/2012

Oι Encardia με τη Φράνκα Ταραντίνο κοντά στο Οτραντο, σε ταραντέλα

ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ

Γράφω στην πλατεία του Οστούνι, βόρεια του Μπρίντεζι. Ενα λευκό χωριό χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου που δεσπόζει σε μια θάλασσα από ελιές. Στο βάθος η Αδριατική. Φύγαμε χθες από την Πάτρα, με το πλοίο «Ionian Queen» των Endeavor Lines, καλεσμένοι του συγκροτήματος Encardia, του σκηνοθέτη της ταινίας «Encardia, η πέτρα που χορεύει» Αγγελου Κοβότσου και του παραγωγού της ταινίας Γιώργου Πουλίδη. Το προηγούμενο βράδυ στο πλοίο μαθήματα ταραντέλας από τον Βαγγέλη Παπαγεωργίου και τον Κώστα Κωνσταντάτο, «ψυχές» του Encardia. Χορέψαμε.

Ο Routard μου γράφει πως το Οστούνι μοιάζει με αλγερινή κάσμπα. Οχι. Είναι η Νότια Ιταλία. Η λευκότητα στον ήλιο, το μπαρόκ, η οπερατική ατμόσφαιρα. Βόλτα στο χωριό. Σταματάμε στο «L' Ulivo che canta» (Η ελιά που τραγουδάει), το υπόγειο εργαστήριο του Τονίνο Τσούρλο, ξυλογλύπτη, μουσικού και ποιητή. Δουλεύει αποκλειστικά με το ξύλο της ελιάς, που το μεταμορφώνει. Οι Encardia τον ξέρουν. Τον προσκαλούν σε μία από τις συναυλίες τους, τις επόμενες ημέρες, στο χωριό Καλημέρα. Θα τον δούμε και στην ταινία του Κοβότσου.

Το βράδυ στη Σπέκια. Φθάνουμε γύρω στις 8.30 μ.μ. σε αυτό το καλοδιατηρημένο χωριό στον δρόμο προς τη μύτη του Λέτσε, τη Σάντα Μαρία ντι Λέουκα. Στο χωριό γίνεται το «Τσίνεμα ντελ Ρεάλε», ένα φεστιβάλ ντοκυμαντέρ που θα κλείσει με την ταινία του Κοβότσου. Η κεντρική πλατεία, όπου γίνεται το φεστιβάλ, στην εσωτερική αυλή του Καστέλο του χωριού, κανονικό σκηνικό. Εχει πέσει το σκοτάδι, ατμόσφαιρα χλιαρή, ένας γάμος στην εκκλησία, πυροτεχνήματα και παγωτό στο παγωτατζίδικο Μαρτινούτσι, που είναι μέσα στο Καστέλο. Καταπληκτική cassata siciliana.

Οι Encardia παίζουν στην πλατεία λίγο πριν από την προβολή της ταινίας του Κοβότσου. Κάνω μια μικρή συνέντευξη με τον Λουίτζι ντε Λούκα, αντιπρόεδρο του Puglia Film Commission, ενός τοπικού δημόσιου οργανισμού που χρηματοδοτεί ταινίες κάθε είδους με θέμα την Απουλία ή που γυρίζονται στην Απουλία, για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και για την εμπλοκή τού τοπικού καλλιτεχνικού και τεχνικού δυναμικού. Βόλτα στο χωριό. Στη salumeria της κεντρικής πλατείας βλέπω για πρώτη φορά τα φρίζε, μεγάλα κροκάν ψωμιά που τα βρέχουν με ντομάτα, βασιλικό και τυρί, σαν τους δικούς μας τάκους. Αγοράζουμε μια σακούλα με μικρά φρίζε, τα φριζελίνε, με φοινόκιο, και τα τρώμε με μορταδέλα, συνοδεία τοπικής μπίρας.

Το θέμα του εφετινού φεστιβάλ είναι «Κρίση, έρωτας, τρέλα». Η ταινία του Κοβότσου προβάλλεται τελευταία και συναντάει πολύ καλή υποδοχή, αν και στη συντομευμένη εκδοχή της. Παρουσιάζει την αναζήτηση και την έρευνα των Encardia στη μουσική των ελληνόφωνων χωριών της Ιταλίας και επιμένει στη γλωσσική διάσταση, συνδυάζοντας την περιοχή του Σαλέντο με ένα σχολείο της Μήλου, όπου ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου εργάζεται ως δάσκαλος. Η ταινία αρέσει πολύ και βραβεύεται.

Η απονομή των βραβείων, από τον Πάολο Πιζανέλι, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ, και τον περιφερειάρχη του Σαλέντο, Νίκι Βέντολε. Μελαχρινός, με σκουλαρίκι, μοιάζει πολύ με τον Μπουτάρη. Μιλάει για το marketing territoriale και για το πώς η Ιταλία, μετά τον Πόλεμο και τον φασισμό, έγινε μια μεγάλη χώρα (και) χάρη στο σινεμά της, χάρη στον Ντε Σίκα, τον Παζολίνι, τον Βισκόντι. Μεταξύ των βραβευμένων, εκτός από τον Κοβότσο, η Ινγκε Φελτρινέλι και η μεγάλη κυρία του ευρωπαϊκού ντοκυμαντέρ Τσετσίλια Μαντζίνι, μια μορφή που μοιάζει να βγαίνει από αγροτικά νεορεαλιστικά δράματα.

ΔΕΥΤΕΤΗ ΗΜΕΡΑΤο πρωί βόλτα στο Λέτσε. Στη Βία Βιτόριο Εμμανουέλε, μπαίνουμε στο βιβλιοπωλείο «Liberrima, esperianza di gusto», η εμπειρία του Σαλέντο μέσα από τα βιβλία, τον καφέ, το κρασί, τα τοπικά προϊόντα. Αγοράζουμε βιβλία μαγειρικής και το μυθιστόρημα του Ρόκο Απρίλε «Il Sole e il Sale», ένα μυθιστόρημα griko-salentino, δηλαδή επικεντρωμένο στην κουλτούρα και στους ανθρώπους των ελληνόφωνων του Σαλέντο (συγκεντρωμένοι σε εννιά χωριά).

Ο Ρόκο, γεννημένος το 1929, είναι ο άνθρωπος που άνοιξε τον δρόμο για τη διάσωση αυτής της κουλτούρας. Αυτός έφερε τον Παζολίνι στο Καλημέρα στις 21 Οκτωβρίου 1975, και λίγο προτού βρεθεί δολοφονημένος σε μια παραλία της Ρώμης, είχε δηλώσει ότι θα δουλέψει γι' αυτόν τον ιδιαίτερο πολιτισμό. Σύμπτωση που το ίδιο πρωί η εφημερίδα «Corriere della Sera», στις ειδικές σελίδες της τοπικής έκδοσης «Cultura di Corriere del Mezzogiorno» είχε ένα αφιέρωμα στην επίσκεψη του Παζολίνι. «Il poeta - regista incontro il griko».

Το απόγευμα στο Κοριλιάνο ντ' Οτραντο, το ένα από τα τρία ελληνόφωνα χωριά που θα επισκεφθούμε. Εχω ως βοήθημα τον οδηγό του Slow Food για το Σαλέντο, με ειδικό κεφάλαιο στην Grecia Salentina και τα εννιά χωριά της. Το χωριό έχει μεγάλη αγροτική παράδοση, όπου αποτυπώνεται και η μνήμη της μιζέριας, της φτώχειας, της μετανάστευσης. Αλλωστε το ταραντίσμο, μια κατάσταση επιληψίας που αποδίδεται στο τσίμπημα της αράχνης ταραντούλα, έχει σχέση με την «αρρώστια των γυναικών», τη σεξουαλική στέρηση από την πολύχρονη απουσία των ανδρών τους. Ο εξορκισμός γίνεται με την ταραντέλα.

Το χωριό μοιάζει να βγαίνει μέσα από τη γεωγραφία του Πιραντέλο. Βλέποντας αυτά τα χωριά, μπορείς να καταλάβεις τη λογοτεχνία και τη μουσική της Κάτω Ιταλίας. Η μουσική των ελληνόφωνων αγροτών ήταν ενταγμένη στο μουσικό ιδίωμα του Σαλέντο, αλλά με γλώσσα έκφρασης τα γκρικάνικα, γλώσσα πολύ ποιητική και τραγουδιστή. Το Κοριλιάνο, όπως τα περισσότερα χωριά, έχει το καστέλο, την πιάτσα, τις εκκλησίες με τις μπαρόκ προσόψεις. Μόνο ηλικιωμένοι στους δρόμους, οι νέοι έχουν φύγει, όπως σε όλο τον ιταλικό Νότο.

Προς το βράδυ, στη μασερία των Αβαντατζάτο. Ενα αγρόκτημα, ενταγμένο στον αγροτουρισμό, όπου μορφή είναι ο 90χρονος Τζοβάνι Αβαντατζάτο, ερασιτέχνης μουσικός, ακορντεονίστας (στην τοπική εκδοχή του οργκανέτο), μα κυρίως γκρικάνος. Αγοράζω έναν δίσκο με τη μουσική και τη φωνή του. Μαζί του, η γυναίκα του Αντζολίνα. Τη μασερία διευθύνει ο γιος τους Ρόκο, που μιλάει γκρικάνικα, παίζει μουσική κι έχει μετατρέψει τη μασσερία σε κέντρο πολιτισμού, με θέατρο και ένα μικρό πάρκο επεξεργασίας της πέτρας. Ο Ρόκο, που δούλευε μηχανικός στη Ρώμη, έχει επιστρέψει οριστικά στο χωριό του. Είναι παντρεμένος με Γερμανίδα αλλά προσπαθεί να μεταδώσει στα παιδιά του την κουλτούρα και τη γλώσσα των γκρίκο.

Στο θέατρο του αγροκτήματος προβάλλεται αργότερα η ταινία του Κοβότσου στην πλήρη μορφή της. Αρέσει πολύ. Είναι ενδιαφέρων ο συνδυασμός της γκρικάνικης γλωσσικής και μουσικής κουλτούρας με ένα ελληνικό συγκρότημα, τους Encardia, που όχι μόνο δουλεύουν με αυτή την παράδοση, αλλά και δημιουργούν πάνω σε αυτή. Στην ταινία παρελαύνει όλος ο κόσμος των γκρικάνων και τα γυρίσματα στα ελληνόφωνα χωριά δημιουργούν ένα ντοκυμαντέρ μουσικής ανθρωπογεωγραφίας. Σε κάποια στιγμή της ταινίας εμφανίζεται ο Φράνκο Κορλιανό, ο δημιουργός του πασίγνωστου τραγουδιού «Αντρα μου πάει». Δεν είναι παραδοσιακό, αλλά έχει ταυτιστεί με την αναγέννηση της γκρικάνικης κουλτούρας. Μου αρέσει η βιωματική ιστορία πίσω από το τραγούδι. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λέτσε, το τρένο με τον μετανάστη φεύγει για τη Γερμανία, η γυναίκα του τον αποχαιρετά, αυτός δεν την κοιτάζει, γιατί αν ανοίξει τα μάτια του δεν θα μπορέσει να φύγει.

Αργά τη νύχτα, γλέντι και ταραντέλες με τους Encardia. Κυλάει κόκκινο κρασί negroamaro (μαυρόπικρο), τοπική ποικιλία που μάλλον συγγενεύει με το ξινόμαυρο, και ο Ρόκο μας χαρίζει έναν δίσκο με μουσική salentina, ηχογραφημένη στο θέατρο του κτήματος. Περιλαμβάνει και ένα τραγούδι των Encardia, πρωτότυπη δημιουργία στο γκρικάνικο ύφος, με τίτλο «Σάντου Πάουλου» (Αγιος Παύλος).

ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ

Το πρωί στο Οτραντο. Είναι το ανατολικότερο σημείο της Ιταλίας, το πλησιέστερο στις αλβανικές ακτές. Ηρθαμε να δούμε το μεγάλο έργο του Κώστα Βαρώτσου, που στο λιμάνι της πόλης έχει μετατρέψει σε γλυπτό το πλοίο με τους αλβανούς λαθρομετανάστες που βύθισε η ιταλική ακτοφυλακή πριν από χρόνια. Στο Οτραντο είναι όμως και η έδρα της εταιρείας Anima Mundi, που ειδικεύεται στη μουσική του Σαλέντο - και στην γκρικάνικη.

Το απόγευμα στη Στερνατία, που στα γκρίκο αποκαλείται «χώρα μου». Είναι το κεφαλοχώρι των ελληνόφωνων. Στην εσωτερική αυλή ενός παλιού μοναστηριού, που τώρα είναι δημοτικό κτίριο, συναντάμε τον Τζιόρτζιο Φιλιέρι. Είναι καθηγητής ελληνικών (τα ελληνικά διδάσκονται τα τελευταία χρόνια στα τοπικά σχολεία) και έχει μουσικό συγκρότημα για τη διαφύλαξη της μουσικής παράδοσης του Σαλέντο. Πολιούχος του χωριού είναι ο Σαν Ρόκο. Την ημέρα της γιορτής του, στις 16 Αυγούστου, το χωριό μετατρέπεται σε κέντρο εκδηλώσεων. Είναι ταυτόχρονα και γιορτή των λαμπιονιών, όπου ροκοκό ξύλινες κατασκευές με φωτάκια δημιουργούν τις τοπικές φαντασμαγορίες. Εδώ δημιουργήθηκε πριν από 35 χρόνια ο σύλλογος «Χώρα μου», ο πρώτος για την ελληνική παράδοση και γλώσσα. Ο Φαλιέρι μας λέει μια καταπληκτική ιστορία: ήταν τόσο περίκλειστος ο τόπος, που οι ελληνόφωνοι νόμιζαν ότι μόνο αυτοί υπάρχουν στον κόσμο που μιλούν ελληνικά.

Επισκεπτόμαστε ένα υπόγειο ελαιοτριβείο, που τώρα έχει μετατραπεί σε μουσείο. Δεν έχω ξαναδεί υπόγειο ελαιοτριβείο, ένα είδος μεγάλης φυσικής κάβας, λαξευμένης στον βράχο, όπου σε σταθερές θερμοκρασίες δούλευαν άνθρωποι και ζώα για τη σύνθλιψη της ελιάς. Βγαίνοντας, φωτογραφίες craunari, δηλαδή καρβουνιάρηδων, δείχνουν μια άλλη δραστηριότητα, κάρβουνο από βελανιδιές, μέσα από κωνικούς σωρούς που καίγονται, όπως γινόταν παλιά στα Επτάνησα.

Η έδρα του συλλόγου «Χώρα μου» είναι στο παλάτι του τοπικού μαρκήσιου. Μέσα σε αυτό αισθάνομαι σαν να κατοικώ αυτοβιογραφικές σελίδες του Λαμπεντούζα. Η στιγμή της μεγάλης συγκίνησης είναι η απαγγελία ποιημάτων στα γκρίκο από τον Γκαετάνο Μαστρολία. Μια ποίηση τόσο αρμονική, μια γλώσσα και ένας ήχος που έρχονταν από πολύ παλιά. Αναγνωρίζουμε ένα ποίημα του Βίτο Ντομένικο Παλούμπο, μορφή των γκρίκο από το χωριό Καλημέρα. «Ασπρον ε το χαρτίν/ άσπρο το χιόνι/ άσπρον ε το χαλάζι τσε άσπρι οι κρίνοι/ άσπρο το σφόνδυλό σου τσε ε βραχιόνοι». Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα απάγγελλαν τον «Ερωτόκριτο» και όλη την ομοιοκατάληκτη λαϊκή ποίηση. Πραγματικά μια επιβίωση που με άφησε άφωνο. Αργά, στην πλατεία του χωριού προβάλλεται η ταινία του Κοβότσου. Και πάλι αποθέωση. Και μετά οι Encardia, ταραντέλες, χορός.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ

Το πρωί στο Λέτσε. Βόλτα στην τοπική αγορά. Δοκιμάζουμε φάβα κουκιών (κουτσία στα τοπικά ελληνικά) με βρασμένο τσικόριε από πάνω, το πικρό ραδίκι που δημιουργεί την αντίθεση του γλυκού - πικρού. Το συνοδεύουμε με ένα παγωμένο galatina, ροζέ κρασί από την περιοχή της πόλης Galatina, που παρά το όνομά της (γάλα) φημίζεται για το κρασί της.

Το απόγευμα στο Καλημέρα, το τελευταίο ελληνόφωνο χωριό του οδοιπορικού μας, με το Casa Museo della Civilta Contadina e della Cultura Grica (Μουσείο Αγροτικού Πολιτισμού και Ελληνικής Κουλτούρας). Μέσα από αντικείμενα, φωτογραφίες και εκδόσεις, η γκρικάνικη αγροτική κουλτούρα. Ο κοινός κόσμος της Μεσογείου. Λίγο πριν στο Καφέ Βιτόρια, της κεντρικής πλατείας, εκπληκτικό παγωτό και caffe in ghiaccio, ένας καφές «σπασμένος» με latte di mandorla (γάλα πικραμύγδαλου) και πάγο, που τον επινόησε ο Αντόνιο Κουάρτα στο μπαρ Αβιο του Λέτσε, και αποτελεί τοπική «διασημότητα». Στην κάβα του χωριού βρίσκουμε το κρασί «Κλάμα» (στα ελληνικά η ετικέτα), κόκκινο negroamaro.

Και μετά η μεγάλη στιγμή. Η προβολή της ταινίας του Κοβότσου και η συναυλία των Encardia. Η στιγμή είναι μοναδική γιατί μετά από πολλά χρόνια ανεβαίνουν στη σκηνή μαζί ο Ρομπέρτο Λίτσι και η αδελφή του Φραντσέσκα, που τραγουδούν και παίζουν με το ελληνικό συγκρότημα. Ο Ρομπέρτο και η Φραντσέσκα είναι ιστορικές μορφές της μουσικής των γκρίκο, που τους πρωτογνωρίσαμε στον δίσκο του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος «Η ελληνική μουσική παράδοση της Κάτω Ιταλίας». Είχε κυκλοφορήσει στις αρχές του '80 σε επιμέλεια των Λάμπρου Λιάβα και Νίκου Διονυσόπουλου. Στη σκηνή ανέβηκαν κι άλλοι, όπως ο Φράνκο Κορλιανό και η Εντσα Πανιάρα, επίσης σημαντική μορφή της μουσικής salentina. Και ύστερα η απελευθέρωση της ταραντέλας και της ταραντέλας πίτσικα, η δική μας μεταμόρφωση μέσα από μια άλλη μανία.


πότε & πού:
Η ταινία «Encardia, η πέτρα που χορεύει» του Αγγελου Κοβότσου, παραγωγής Γιώργου Πουλίδη, προβάλλεται από την Πέμπτη 1 Νοεμβρίου στη Λαΐδα - Τανιοθήκη της Ελλάδος. Το συγκρότημα Encardia αποτελείται από τους Κώστα Κωνσταντάτο, Βαγγέλη Παπαγεωργίου, Μιχάλη Κονταξάκη, Δημήτρη Τσεκούρα, Αναστασία Δουλφή, Ναταλία Κοτσάνη, Γιάννα Χαμαλέλη, Κωνσταντίνα Καλκάνη.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=481014

Η κατά Βαξεβάνη λίστα Λαγκάρντ

 Το περιοδικό HOT DOC ισχυρίζεται ότι περιέχει 2059 ονόματα Ελλήνων καταθετών στην τράπεζα HSBC στην Ελβετία

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  27/10/2012

Η όλη υπόθεση βρωμάει πάντως...

τη δημοσιότητα έδωσε το περιοδικό HOT DOC την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, που σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του εκδότη του Κώστα Βαξεβάνη περιέχει 2059 ονόματα Ελλήνων καταθετών στην τράπεζα HSBC στην Ελβετία.

Στη λίστα που ήρθε στη δημοσιότητα περιλαμβάνονται μεν τα ονόματα των καταθετών, όχι όμως και τα ποσά ενός εκάστου λογαριασμού, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις αναγράφονται οι ιδιότητες των δικαιούχων. Η λίστα που ήρθε στη δημοσιότητα αμφισβητείται από πολλούς αν είναι η αυθεντική που παρέδωσαν οι γαλλικές αρχές στην ελληνική κυβέρνηση.

Οι πολίτες που εμφανίζονται στη λίστα δεν μπορούν να θεωρηθούν σε καμία περίπτωση ύποπτοι φοροδιαφυγής, καθώς οι περισσότεροι εξ’ αυτών μπορούν νόμιμα να κατέχουν χρήματα στο εξωτερικό.

Πάντως ήδη άρχισαν οι διαψεύσεις, από δύο δημοσιογράφους τα ονόματα των οποίων εμφανίστηκαν στη λίστα του περιοδικού.

Ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Λάμψιας δήλωσε στο Πρώτο Θέμα ότι ουδέποτε είχε λογαριασμό σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, πλην της Ελλάδας, ενώ ο «λογαριασμός» που φέρεται να έχει στη λίστα ούτως ή άλλως αναφέρεται ως μηδενικός.

Τα ονόματα της λίστας

Σελίδα 1

Σελίδα 2

Σελίδα 3 /files/1/2012/10/26/page3.jpg

Σελίδα 4

Σελίδα 5 /files/1/2012/10/26/page5.jpg

/Σελίδα 6 files/1/2012/10/26/page6.jpg

Σελίδα 7 /files/1/2012/10/26/page7.jpg

Σελίδα 8 /files/1/2012/10/26/page8.jpg
Σελίδα 9 /files/1/2012/10/26/page9.jpg

 

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=481468

'Οποιος σπάει την ομερτά της ΣΔΟΕϊκής Κόζα Νόστρα συλλμβάνεται!

Τη σύλληψη του Κ. Βαξεβάνη ζήτησε η Εισαγγελία

Για παραβίαση προσωπικών δεδομένων λόγω δημοσίευσης της λίστα Λαγκάρντ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  27/10/2012 

Η Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών διέταξε τη σύλληψή του εκδότη του περιοδικού Hot Dog κ. Κώστα Βαξεβάνη για παραβίαση προσωπικών δεδομένων λόγω της δημοσίευσης των ονομάτων της λίστας Λαγκάρντ.

Η εισαγγελία κινήθηκε αυτεπαγγέλτως και σχημάτισε δικογραφία εις βάρος του, για παραβίαση προσωπικών δεδομένων, αλλά και παραβίαση υπηρεσιακού απορρήτου.
Ο εκδότης αναζητείται στο πλαίσιο του αυτόφωρου, το οποίο λήγει τα μεσάνυχτα της Κυριακής.
Με tweet στον προσωπικό του λογαριασμό ο κ. Βαξεβάνης αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Η Δικαιοσύνη κλείνει πονηρά το μάτι. Αντί να συλλάβουν κλέφτες και παρανομούντες υπουργούς θέλουν να συλλάβουν την αλήθεια.»
Αναλυτικά η ανακοίνωση που εκδόθηκε από την ΕΛ.ΑΣ.:
«Κατόπιν παραγγελίας της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών Αθηνών, διενεργούνται έρευνες από την Ελληνική Αστυνομία για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του εκδότη του περιοδικού HOTDOC, όπου δημοσιεύονται ονόματα της Λίστας Λαγκάρντ.» Αντίδραση από τον ΣΥΡΙΖΑ Προκλητική και απαράδεκτη χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την αυτεπάγγελτη δίωξη εναντίον του δημοσιογράφου. «Δυστυχώς η δικαιοσύνη έσπευσε να κινηθεί εναντίον αυτού που αποκαλύπτει, ενώ επιδεικνύει νωθρότητα απέναντι σε αυτούς που συγκαλύπτουν, που έχασαν, ξέχασαν, δεν είδαν, δεν άκουσαν.
» Η δίωξη είναι πολιτική και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από το σύνολο του ελληνικού λαού ο οποίος καλείται αυτές τις μέρες να υποστεί τις συνέπειες της πιο σκληρής και ταξικής πολιτικής που έχει γνωρίσει ο τόπος μετά τη μεταπολίτευση αλλά και τις συνέπειες της διαχρονικής και συστηματικής φοροδιαφυγής των εχόντων και κατεχόντων» αναφέρει.

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=481488

 

Fear and loathing in Athens: the rise of Golden Dawn and the far right

In austerity-ravaged Greece, neo-Nazi party Golden Dawn is on the rise. Their MPs give fascist salutes, while on the streets black-shirted vigilantes beat up immigrants. And some of their most enthusiastic supporters are in the police

• • Maria Margaronis
  • The Guardian, Friday 26 October 2012 10.00 EDT
  • Jump to comments (371)

The flag of Golden Dawn: ‘ We want all illegal foreigners out of our country, we want the usurers of the troika and the IMF out for ever.’ Photograph: Reuters

You can hear it from blocks away: the deafening beat of Pogrom, Golden Dawn's favourite band, blasting out of huge speakers by a makeshift stage. "Rock for the fatherland, this is our music, we don't want parasites and foreigners on our land…"

It's a warm October evening and children on bicycles are riding up and down among the young men with crew cuts, the sleeves of their black T-shirts tight over pumped-up biceps, strolling with the stiff swagger of the muscle-bound. They look relaxed, off-duty. Two of them slap a handshake: "Hey, fascist! How's it going?"

Trestle tables are stacked with Golden Dawn merchandise: black T-shirts bearing the party's name in Greek, Chrysi Avgi, the sigma shaped like the S on SS armbands; mugs with the party symbol, a Greek meander drawn to resemble a swastika; Greek flags and black lanyards, lighters and baseball caps. I lean over to talk to one woman stallholder, dressed in Golden Dawn black with thickly kohl-rimmed eyes, but as soon as she opens her mouth a man in a suit strides up: "What are you writing? Are you a journalist? Tear that page out of your notebook. No, no, you can't talk to anyone."

Tonight is the opening of the Golden Dawn office in Megara, a once prosperous farming town between Athens and Corinth. The Greek national socialist party polled more than 15% here – double the national average – in the June election, when it won 18 seats in parliament. (One was taken up by the former bassist with Pogrom, whose hits include Auschwitz and Speak Greek Or Die.)

Legitimised by democracy and by the media, Golden Dawn is opening branches in towns all over Greece and regularly coming third in national opinion polls. Its black-shirted vigilantes have been beating up immigrants for more than three years, unmolested by the police; lately they've taken to attacking Greeks they suspect of being gay or on the left. MPs participate proudly in the violence. In September, three of them led gangs of black-shirted heavies through street fairs in the towns of Rafina and Messolonghi, smashing up immigrant traders' stalls with Greek flags on thick poles.

Such attacks are almost never prosecuted or punished. Ask Kayu Ligopora, of the Athens Tanzanian Community Association, whose premises were vandalised by around 80 "local residents" on 25 September after police walked away. He's lived in Greece for 20 years; for the first time, he says, he's thinking about leaving. Or Hussain Ahulam, 22, who told me how four men with dogs and a metal crowbar left him bleeding and unconscious by the side of the road as he walked home one day. Or 21-year-old HH, a Greek citizen of Egyptian origin, who was beaten on 12 October by three men with chains as he stepped off the trolley bus, and whose sight may be damaged for good.

Or ask @manolis, a blogger for Lifo magazine, who on 11 October went to photograph Golden Dawn's attack on a theatre showing Terrence McNally's Corpus Christi, which casts Christ and the apostles as gay men in Texas. He says four or five people surrounded him in front of the riot police, hit him and spat on him, and put a lit cigarette in his pocket. "A known Golden Dawn MP follows me, punches me twice in the face, knocks me down," he tweeted. "I lose my glasses. The MP kicks me. The police are exactly two steps away." Another MP, Ilias Panagiotaros, stood on the sidelines ranting in front of video cameras: "Wrap it up, you little faggots. Wrap it up, arse-fuckers. You little whores, your time has come. You fucked Albanian arseholes." A third, Christos Pappas, was filmed releasing a man from police custody. He is the only one now under police investigation.

HH, a Greek of Egyptian origin, was beaten by three men with chains. Photograph: Eirini Vourloumis for the Guardian

In Megara, as the light fades, people are gathering: families, children, grandmothers. A woman in a long green dress and high-heeled silver mules is choosing a black T-shirt; another asks the price of a Greek flag. Suddenly there's shouting, a thunder of boots on asphalt: 50 yards from the stage, a group of braves have pushed a man off a red motorbike and are kicking and punching him as he lies on the ground. His arms are protecting his head; I can hear the boots go in. No one stirs until an older member calls them off: "Come back to our space, fellow fighters. The Leader is on his way." The Leader, Nikolaos Michaloliakos, squat in a baggy suit, threads his way through the crowd accompanied by the party's spokesman, Ilias Kasidiaris, a former commando with five criminal charges pending, famous abroad for assaulting two women candidates on TV in June. On talkshows, Kasidiaris scowls and slouches like a delinquent teenager, but tonight he looks expansive, almost rock star cool. The office door is flanked by men in camouflage trousers, with crash helmets and Greek flags rolled around wooden staves; more stand guard on the balcony and the roof.

Standing among the citizens of Megara as Michaloliakos addresses them, I feel as if I've slipped into a parallel universe. As a Greek, I've known these people all my life: middle-aged women with coiffed hair and well-upholstered bosoms, men in clean white shirts and neatly belted trousers. They're the people who run the cafes and corner shops; who work hard every day, often at two or three jobs; who pinch children's cheeks and won't let you pay for your coffee; who were always cynical about politicians' promises. I never thought they could fall prey to fascist oratory. Yet here they are, applauding Michaloliakos as he barks and roars, floodlit against a low white building next to the petrol station. We could almost be back in the 1940s, between the Axis occupation and thecivil war, when former collaborators whipped up hatred of the left resistance.

Michaloliakos has his populism down pat. His message is pride, and purity, and power. He lambasts the other parties for selling out the country, for their lies and corruption, with special attention to the left party, Syriza. Golden Dawn, he says, are the only patriots, the only ones who haven't dipped their hands in the honeypot. He praises Megara, which used to supply all of Greece, "before we started eating Egyptian potatoes, Indian onions and Chilean apples". Then he turns to "the two million illegal immigrants who are the scourge of this country", who sell heroin and weapons with impunity. "Voting for us is not enough," he says. "We want you to join the struggle for Greece. Don't rent your house to foreigners, don't employ them… We want all illegal foreigners out of our country, we want the usurers of the troika and the IMF out of our country for ever."

After the fireworks and the flares and the national anthem, Efthimia Pipili, 67, gives me her reaction. "Foreigners have come twice to my house to rob me in the night," she says. "If I didn't have my rottweiler, I'd be dead by now. I used to vote for Pasok [the Panhellenic Socialist Movement]. Last time I voted for Tsipras [the leader of Syriza] because I thought he was different. But Tsipras wants to protect the foreigners. I have €100 to last for the next three weeks. I owe €400 to the electricity company; they're going to cut me off. Why shouldn't I be for Golden Dawn, my love?"

Golden Dawn is many things: a party, a movement, a subculture; a vigilante force; a network inside the police and the judiciary. Vasilis Mastrogiannis of the Democratic Left, a former senior police officer turned politician, describes it frankly as "a criminal organisation". New Democracy MP Dimitrios Kyriazidis, who founded the Greek police union, calls it a "political excrescence". "Because of my past in the police, I know very well where these people come from," Kyriazidis says. "Most declare their profession as 'businessman'. But one has to pause at that."

The party's founder and leader, Nikolaos Michaloliakos, served time in the late 1970s for assault and illegal possession of guns and explosives. While inside, he met members of the military junta that ruled Greece from 1967 to 1974, but his political views, as expressed in Golden Dawn, the magazine he started when he was released, were well to the right of theirs. Breaking the boundaries of "acceptable" rightwing nationalism, Michaloliakos published paeans to Adolf Hitler, arguing that Greece should have been at the side of the Axis in the second world war. The magazine, its covers periodically adorned with portraits of the Führer and his acolytes, served up a weird amalgam of Nazi propaganda, antisemitism, traditional nationalism and pagan fantasy. The party that now courts and counts on the Orthodox church once advocated a return to "the faith of the Aryans" – the Olympian gods – claiming that Christianity had "grafted Jewish obscurantism on to the trunk of European civilisation". In the one interview I was allowed with a Golden Dawn official, MP Panagiotis Iliopoulos told me that, as a young man, the magazine expressed his ideas completely. Have the party's views changed since then? "Not at all," he said. "There are no neo-Nazi articles in the magazine. Only historical ones."

Golden Dawn first drew attention in the early 1990s, when the dispute over the name of the Former Yugoslav Republic of Macedonia fuelled an upsurge of Greek nationalism. It found fertile ground in the anti-immigrant sentiment that spread through Greece with the first wave of migrants from Albania and eastern Europe; it gathered strength as the failures of Greek and European policy turned Greece into a lobster trap for refugees and migrants coming from Asia, Africa and the Middle East. As thousands struggled to survive beside impoverished Greeks in neighbourhoods shattered by the economic crisis, Golden Dawn vigilantes began to "clear" Athenian squares with fists and clubs and knives; to storm unofficial mosques; to sell protection to shopkeepers; to escort old ladies to the supermarket. In 2009 the party polled a mere 0.29% in the national election. In 2010, Michaloliakos was elected to the Athens city council; he celebrated his arrival with a fascist salute.

Golden Dawn MPs. Photograph: AFP/Getty Images

As the crisis deepens – 25% unemployment, and 54% among the young; a third of the businesses in central Athens closed; savings gone and faith in the two old mainstream parties lost; violent scenes erupting even in parliament – there is a smell of fear in Athens, as well as one of numb depression. In June, many voted for Golden Dawn as a protest against the parties that brought the country down: "I want them in parliament to beat the others up." Now they are turning to it because hope is exhausted; because things are out of control and they want someone to take charge; because it's "doing something". "It's not that Greece is going to be saved," one voter said to me. "Greece can't be saved." What, then?

The Golden Dawn office in downtown Athens is open three evenings a week. Most of the visitors are middle-aged women with dull eyes and sunken cheeks, faces too old for their bodies, hardened, tired expressions. More than 50 come in an hour. Quietly, they ask the bouncers, "Are they giving out food inside?" "Third floor," the bouncers say; but most of the women come out empty-handed save for a mauve piece of paper with the Golden Dawn logo on it. There's only enough today for voters from this ward; they'll announce the next distribution on a poster, in the papers, if you phone.

Away from the door, Maria Kirimi tells me she's been locked out of her flat with all her things inside since 29 July; the family are crowded at her mother's now, seven people surviving on €400 a month. "We're the living dead," she says. Isn't she troubled by Golden Dawn's violence? "The boys in the black shirts are the only ones I'm not scared of. I feel they'll protect me." I ask her mother, old enough to remember the junta, what she thinks of their far-right views. "I heard Michaloliakos say on TV that their sign isn't Hitler's sign but a patriotic one," she says, and then looks down at her feet. "It does upset me a bit. But I haven't heard of anyone else giving out food."

For the young people drawn into its inner circle, Golden Dawn means much more. Vetta has Celtic crosses on her collar points, a pack of Stuyvesants and a can of Red Bull clutched in her left hand. Her kohl-rimmed eyes dart back and forth as she speaks, but she is open, friendly. The 33-year-old says she helped to "clear" Aghios Panteleimon square three years ago and was stunned by people's gratitude. She's a member now, one of 20 chosen each year for their contribution to the cause and given lessons in ideology and behaviour: "We have to welcome everybody, to be polite but serious." There's a dress code for women – no heels, low-cut tops or bare backs – and a growing Women's Front, which offers training in self-defence. "But there's no difference between men and women here. We all sweep and mop. And, yes, the men make coffee."

The Golden Dawn office in industrial Aspropyrgos is in a flat above an empty garage, next to the old elevated motorway. The stairs are lined with crash helmets, black shields and Greek flags rolled on to wooden staves, ready to snatch up at a moment's notice. The walls are hung with the slogans of Greek nationalism – "Macedonia is Greek soil" – and a blown-up photograph of Golden Dawn supporters fighting the riot police. Arete Demestika – six months pregnant, ponytail down to her waist, earrings like black roses – waxes lyrical in praise of the party: "It's an attitude, a way of life, it's what's called Greece. It awakens new parts of you and makes you stronger, it arms you with knowledge, it's a secret school. We learn our true history, the lore of the nation, because the Greeks are a superior race. And it's given me my family – I met my husband here – and made me feel I'm not alone in the struggle for our country."

But outside, as the sun goes down, 27-year-old Costas, a black-booted Golden Dawn cadre, slips out from under the rhetoric and speaks in his own words. He's an inspector now in the Eleusis oil refineries, but that's not his vocation. He's a craftsman, a marble carver; he used to work atthe Acropolis, but the pay was terrible and you couldn't get a decent contract if you weren't in the right party. His face softens and sweetens as he talks about working the marble, learning the craft as a boy, and I realise that he comes from a village I know well. Suddenly we're two people – two Greeks – talking about a place we love, a place full of memories, almost as if things were normal.

Deliberately, inexorably, Golden Dawn is moving into the gaps left open by the crippled Greek state. Its strategy is a blend of seduction and extortion, the exploitation of need backed by the threat of violence. To its existing "solidarity projects" – "Food for Greeks only" and "Blood for Greeks only" – the party has now added a third: "Jobs for Greeks only". Golden Dawn members are visiting workshops and factories, counting and publicising the number of foreign workers there, "encouraging" employers to hire Greeks instead. But its biggest success has been the provision of "security", with the collusion of the authorities: the intimidation of migrants, protection of Greek shops, vigilante patrols.

Adept at spectacle, the party claims new territory with a show of black-shirted strength, fireworks and flares and fanfare, masculine energy. Physical fitness is a big part of its culture. There are Golden Dawn gyms that don't admit foreigners; Golden Dawn security firms. MP Panagiotaros owns a shop called Phalanga that sells military memorabilia; bovver boots and black gloves; ultra football shirts; kit by Pit Bull and Hooligan. Members of the military junta beam from photos on the wall. The heavy stuff is said to be kept in a back room.

Yianna Kourtovik acts for victims of racial attacks. Photograph: Eirini Vourloumis for the Guardian

As middle-class Greeks have fled the centre of Athens, immigrants have moved into their empty properties. It's common knowledge that if you want to get squatters out of your flat, you call Golden Dawn, not the police, who at best will quietly pass you a Golden Dawn telephone number. The story has become a staple of dinner-party conversation; in the version I heard from unemployed journalist Julia Iliakopoulou, the Golden Dawn heavies who cleared the Pakistanis out of her friend's flat by "beating them black and blue" made them clean it up and paint it afterwards. "Don't upset yourself," they said. "We're Greeks helping Greeks."

It's hard to measure just how deeply Golden Dawn has penetrated the police. In Athens wards where the police vote in large numbers, the party polled 19-24% last summer; Panagiotaros crows that 50-60% of the force is now with the movement. What's obvious is that rightwing violence almost always goes unchecked, even when it happens under officers' noses or on camera. Early in October, anti-fascist protesters told me they had been tortured in the Athens police headquarters: burned with a cigarette lighter; forced to strip naked, bend over and spread their buttocks; filmed by officers who said they'd give the pictures to Golden Dawn. As I tried to interview some of them in a public lobby of the Athens courthouse, an officer grabbed me by the arm and pulled me roughly away. A police spokesperson denied the protesters' allegations.

A senior police officer claims successive governments in Greece allowed the ultra-nationalist Golden Dawn party to infiltrate the country's police force Link to this video

Lawyer Yianna Kourtovik is familiar with Athens' most notorious police station, Aghios Panteleimon, which in 2010 was censured by a United Nations special rapporteur. She tells me that migrants trying to bring complaints of racist violence are routinely threatened with counter-charges and held in the cells; that local supporters of Golden Dawn wander freely in and out of rooms where complainants are giving statements; that she has had to prevent a friend of accused attackers from removing evidence. "If that isn't giving cover to Golden Dawn, I don't know what is," she says. A few weeks ago, she was egged by Golden Dawn outside the station while the police looked on. Then: "The other day, as I was walking down the road, two uniformed officers behind me started chanting, just loud enough for me to hear, 'Blood! Honour! Golden Dawn!'"

Why are such allegations never investigated? The usual response from those on the left is that Golden Dawn is "the long arm of the state" – that the government tolerates it to discourage immigration and keep people in a passive state of terror. But Golden Dawn is now much more of a threat to public order than protesters against austerity. There is also the fear of further alienating a desperately underfunded, underpaid and demoralised police force. New Democracy's Kyriazidis has led efforts to isolate Golden Dawn in parliament and, as a veteran union organiser, has intimate knowledge of the old militarised, post-junta police. But when I put the question to him, he hesitates: "Now that Golden Dawn is a legal party in parliament, we can't do anything… If there is an investigation, it has to be done internally, to remove individuals who act in this way but not weaken the police as a whole."

Through some lethal cocktail of intention, incompetence and inertia, the state has let a violent, anti-democratic force take control of law enforcement.

Greece has bitter experience of what can happen when the far rightinfiltrates the security services. But the Democratic Left's Mastrogiannis thinks what is happening now is more dangerous than a coup. "With the junta, you knew the enemy," he says. "But these people are acting inside society, undermining the system from within. People doubt that democracy is alive. They see it as something that works only for the few, who exploit it to make money. And the circumstances are not transient. This situation could go on for 15, 20 years."

Already Golden Dawn's success has moved the agenda to the right. Speaking in Paris last month, prime minister Antonis Samaras compared his country to 1930s Weimar. Trying to win back ground before the last election, he launched an ill-thought-out campaign (Xenios Zeus, or Zeus the Host) to round up illegal migrants, and spoke of taking back Greece's city centres. "I try to tell myself that he meant from criminals," says Dr Yunus Mohammadi of the Greek Forum of Refugees, "but really he meant from migrants."

People quickly become inured to hate speech and violence. Panagiotaros now speaks openly of a "new kind of civil war" between Greeks and "invaders", nationalists and leftists. Two years ago, a friend who sits on the Athens city council came in late to find only one empty seat, beside Michaloliakos. He hesitated, but the Golden Dawn leader waved him over. "Do sit down," he said. "Fascism isn't contagious." At the time, we thought it funny.

http://www.guardian.co.uk/world/2012/oct/26/golden-dawn-greece-far-right