VORIA.gr
Το πλέον αποθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι οι «επιχειρήσεις ανάγκης» έχουν πολύ χαμηλό βαθμό στην καινοτομίας προϊόντος
Το όνειρο των Ελλήνων, από τη στιγμή της ίδρυσης του κράτους πριν από 180 χρόνια, ήταν η πρόσληψη στο δημόσιο. Κι αυτό, σε πλήρη αντίθεση με τα επικρατούντα κατά την αρχαιότητα, όπου τις θέσεις των δημοσίων υπαλλήλων κατελάμβαναν οι δούλοι!
Μάλιστα, τότε δεν σφράγιζαν έγγραφα, αλλά τους… σφράγιζαν στο μέτωπο, για να διακρίνονται από τους πολίτες. Ο Μεγάλος Αδελφός είχε από πού να πάρει ιδέες (για να αποφευχθούν παρεξηγήσεις, οι δούλοι στον αρχαιοελληνικό κόσμο θεωρούνταν υπηρέτες και καμιά ομοιότητα δεν υπάρχει με τη δουλεία της Ρώμης και του μετέπειτα κόσμου).
Να όμως, που η ανάγκη αλλάζει τα ειωθότα. Όπως προκύπτει από την έκθεση του ΙΟΒΕ, το 17% του ενεργού πληθυσμού της χώρας, πιεζόμενο από την οικονομική κρίση, αναζητά διέξοδο στην «επιχειρηματικότητα ανάγκης». Στο είδος δηλαδή της επιχειρηματικότητας, που προτιμάται όταν κάποιος επιχειρεί, επειδή δεν έχει άλλες επιλογές και αφού για μεγάλο χρονικό διάστημα αναζήτησε, μάταια, να εισέλθει στην αγορά εργασίας. Αυτό το 17% -δηλαδή 1,2 εκατ. άτομα- αποτελούν το 50% όσων σκοπεύουν να εισέλθουν στον επιχειρηματικό στίβο την επόμενη τριετία, που αποτελεί το υψηλότερο ποσοστό της τελευταίας πενταετίας.
Τι συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Το εφάπαξ από τη σύνταξη των γονιών ή οι οικονομίες δεκαετιών, διατίθενται για να φύγει από την ανεργία ο νέος, ανοίγοντας ένα κομμωτήριο στην κόρη ή ένα μπαράκι στο γιο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, παρά την κρίση ανοίγουν περισσότερες επιχειρήσεις από αυτές που κλείνουν!
Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2010 στο ΕΕΘ καταγράφηκαν 2.279 νέες εγγραφές μελών και 2.100 διαγραφές. Το ισοζύγιο είναι θετικό, μόνο που κλείνουν παραγωγικές επιχειρήσεις και ανοίγουν επιχειρήσεις ανάγκης, με μέλλον αβέβαιο κατά κανόνα. Σε μικρό δρομάκι υπάρχουν 3-4 κομμωτήρια και 3-4 μπαράκια. Λαμβανομένου υπόψη, ότι σε κάθε 20 πολίτες της βορειοδυτικής Ευρώπης αναλογεί ένας επιχειρηματίας, ενώ στην Ελλάδα πέντε περίπου, θα έλεγε κάποιος ότι αυτό οφείλεται στο "ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο". Μόνον που δεν είναι έτσι, διότι οφείλεται σε εγχείρημα με αβέβαιο μέλλον και κατά κανόνα θλιβερό.
Αυτό είναι φυσικό. Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει πλήρη γνώση του αντικειμένου της επιχείρησης. Η αποφοίτηση από σχολή κομμωτικής, με ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία, δεν αποτελούν επαρκή εφόδια του επιχειρείν. Ούτε η πολύωρη παραμονή κάποιου σε μπαράκια ως θαμώνας, του δίνει τη γνώση και τις εμπειρίες για να βρεθεί από την άλλη πλευρά του ταμείου.
Εκείνο που συμβαίνει, είναι ότι ο κάθε «επιχειρηματίας ανάγκης» θα πρέπει να ανταγωνιστεί τους όμοιούς του -και όποιος αντέξει- ζημιώνοντας ταυτόχρονα τους παλαιούς και καθιερωμένους επιχειρηματίες. Χαρακτηριστικό δε είναι, ότι δεν προηγείται έρευνα αγοράς για να επιλεγεί η σωστή τοποθεσία για έδρα της επιχείρησης. Όπου βρεθεί, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες.
Το πλέον αποθαρρυντικό στοιχείο είναι ότι οι «επιχειρήσεις ανάγκης» έχουν πολύ χαμηλό βαθμό στην καινοτομίας προϊόντος. Το ποσοστό των επιχειρηματιών που θεωρεί ότι τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες που θα προσφέρει είναι εντελώς νέες για όλους τους πελάτες, στους οποίους απευθύνονται, υποχωρεί στο 13,1% και είναι χαμηλότερο του μέσου όρου των χωρών καινοτομίας (16,7%) αλλά και του συνολικού μέσου όρου των χωρών του GEM (17,2%). Ταυτόχρονα, σχεδόν οι μισοί επιχειρηματίες αρχικών σταδίων παραδέχονται πως τα προϊόντα τους δεν παρουσιάζουν καμία πρωτοτυπία.
Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Στις περισσότερες των περιπτώσεων το αρχικό κεφάλαιο εξανεμίζεται, το «ενοικιάζεται» αναρτάται στην τζαμαρία, ώσπου κάποιος άλλος νέος να βρεθεί στην ίδια θέση, με τα ίδια όνειρα, αλλά μπορεί και με την ίδια κατάληξη. Ποια άλλη επιλογή όμως, έχει κάποιος που δεν θέλει να απομακρυνθεί από την Ελλάδα; Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν μεταναστεύσει, οι συνθήκες θα είναι καλύτερες, χωρίς να διαθέτει κάποια εξειδίκευση.
Ο Μακεδών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου