Γιατί άραγε η κοινή γνώμη δεν μπορεί να ξεχωρίσει δυο λογιών άχυρα; Γιατί πολλοί πολίτες πιστεύουν ότι κάποιοι μας ψεκάζουν, ότι οι Ρώσοι είναι έτοιμοι να μας δανείσουν, ότι τα πετρέλαιά μας είναι αμύθητος θησαυρός και άλλα τέτοια παρόμοια; Η γνώμη μου είναι ότι δεν οφείλεται τόσο στους διάφορους Καμμένους ή Τράγκες, οι οποίοι καθημερινά αφηγούνται τέτοια παραμύθια. Οφείλεται στο ότι στην Ελλάδα δεν ξεχωρίζει η σοβαρή δημοσιογραφία από την ευτράπελη. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν Καμμένοι και Τράγκες. Συνήθως, όμως, είναι περιθωριακοί. Μόνο στην Ελλάδα δεν ξεχωρίζουν από τους υποτιθέμενους σοβαρούς δημοσιογράφους. Το σημερινό άρθρο του κ. Πρετεντέρη στα «Νέα» επιβεβαιώνει την άποψή μου. Αξίζει να το δούμε αναλυτικά.
Ο τίτλος είναι «Μαζέψτε τον!», αναφέρεται στον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε και έχει ως εξής:
Έχω την αίσθηση ότι ο Βόλβραγκ Σόιμπλε θέτει πλέον σοβαρή υποψηφιότητα να διαβεί τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την ιδεοληψία από τη γραφικότητα.
Αρχίζει δηλαδή με δύο χαρακτηρισμούς, ιδεοληπτικός και γραφικός, τους οποίους θεωρεί αυταπόδεικτους. Οι Τράγκες και οι Καμμένοι κάνουν το ίδιο. Απλώς, δεν χρησιμοποιούν εκλεπτυσμένους όρους, προτιμούν τους πιο ωμούς και λαϊκίστικους. Φυσικά, ουδείς σοβαρός δημοσιογράφος στον κόσμο διανοείται να αποκαλέσει τον Σόιμπλε σχεδόν γραφικό.
Και διατηρώ τη βεβαιότητα ότι εξακολουθούμε να του αφιερώνουμε την προσοχή μας μόνο και μόνο επειδή παραμένει υπουργός Οικονομικών της ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας. Διαφορετικά και υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ήταν παρά ένας πληκτικός συνταξιούχος από εκείνους που διορθώνουν καθημερινά τον κόσμο σε κάποια γερμανική μπυραρία.
Οποία βεβαιότητα! Ασχολούμαστε με τον Σόιμπλε διότι είναι υπουργός οικονομικών! Υπό κανονικές συνθήκες (ποιες άραγε εννοεί;), τον φαντάζεται να κάνει μαθήματα στον κόσμο σε μπυραρία. Από πού άραγε το συνάγει αυτό; Έχει ψάξει πώς είναι στη καθημερινή του ζωή ο Σόιμπλε; Γνωρίζει τις συνήθειές του; Όχι βέβαια, απλώς εκφράζει άλλη μία μειωτική και φυσικά αυθαίρετη περιγραφή. Ένα ασήμαντο ανθρωπάκι είναι που λόγω συνθηκών βρέθηκε στη θέση του Υπουργού Οικονομικών αντί να σαχλαμαρίζει σε μπυραρία. Τι θα έλεγε, άραγε, αν γράφαμε τα ίδια και για αυτόν. Ότι ασχολιόμαστε μαζί του μόνο και μόνο επειδή έτυχε να είναι σημαντικός διαμορφωτής της κοινής γνώμης; Ότι υπό κανονικές συνθήκες θα βρισκόταν σε κανένα καφενείο να συζητεί με ποιο σύστημα πρέπει να παίξει ο Παναθηναϊκός.
Παράξενη περίπτωση ανθρώπου. Κατάφερε να επιζήσει μιας δολοφονικής απόπειρας και ενός τεράστιου οικονομικού σκανδάλου που του στοίχησε την προεδρία των Χριστιανοδημοκρατών.
Υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή, το ανθρωπάκι θα ήταν πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών και όχι της τοπικής μπυραρίας! Το ότι είναι παράξενο που επέζησε της δολοφονικής απόπειρας μπορεί να κάνει τους Τράγκες και τους Καμμένους να τα βάλουν με την τύχη. Το οικονομικό σκάνδαλο πάλι βοηθά στην εξομοίωσή του με τους απατεώνες. Ο Σόιμπλε πρέπει να ζωγραφιστεί με τα πιο μαύρα χρώματα ως πρόσωπο και όχι ως πολιτικός.
Και τώρα με αναπόδεικτη σιγουριά και ανεπιβεβαίωτη εγκυρότητα παραδίδει σε ολόκληρο τον πλανήτη μαθήματα ορθής οικονομικής συμπεριφοράς. Τελευταίος αποδέκτης των νουθεσιών του οι ΗΠΑ. Οι οποίες (από ό,τι φαίνεται…) οριακά γλίτωσαν κανέναν Φούχτελ να τους συμμαζέψει!…
Φυσικά δεν έχει ο Σόιμπλε την αποδεδειγμένη σιγουριά του Πρετεντέρη και την επιβεβαιωμένη εγκυρότητά του. Αλλά γιατί άραγε να του χρειάζονται; Πολιτικός είναι, δεν είναι δημοσιογράφος. Στους δημοσιογράφους χρειάζονται οι αποδείξεις και η εγκυρότητα. Τα ειρωνικά περί νουθεσίας στην πραγματικότητα είναι βέβαια προτάσεις για μια συγκεκριμένη πολιτική. Έτσι τις αντιμετωπίζει ο πολιτισμένος κόσμος και τις αντικρούει με επιχειρήματα. Ο Πρετεντέρης μάλλον εξοργίσθηκε περισσότερο από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο Σόιμπλε προτείνει μια πολιτική (άλλο πράγμα αν αρέσει ή όχι) και είναι σε θέση να την λέει σε όλους και φυσικά και στους Αμερικανούς.
Τι είναι όμως ο Σόιμπλε; Βασικά δεν είναι ούτε καν οικονομολόγος! Είναι απλώς Γερμανός. Ο οποίος έχει διαμορφώσει την πεποίθηση ότι το φάρμακο σε όλα τα προβλήματα είναι «ο γερμανικός τρόπος». Ένα ιδιότυπο μείγμα τιμωρητικής παιδαγωγικής, ηθικής πειθαρχίας και κοινωνικού δογματισμού. Κατά την αντίληψη αυτή, η κρίση δεν είναι παρά η τιμωρία για την έλλειψη πειθαρχίας. Την οποία μόνο η αποκατάσταση της πειθαρχίας μπορεί να αντιμετωπίσει, ανεξαρτήτως κοινωνικού ή οικονομικού κόστους. Υπενθυμίζω ότι την περασμένη τριετία ήταν «οι Έλληνες πρέπει να κάνουν τα μαθήματά τους».
Με τη δική του αποδεδειγμένη σιγουριά και την επιβεβαιωμένη εγκυρότητά του σε ζητήματα οικονομίας η αμφισβήτηση των οικονομικών γνώσεων του Σόιμπλε είναι καταλυτική. Του αποδίδει ότι η εθνική καταγωγή είναι το κυρίαρχο στοιχείο και αυτή χαρακτηρίζεται από την πειθαρχία και την τιμωρία. Με άλλα λόγια, όλα τα στερεότυπα για τα εθνικά χαρακτηριστικά των Γερμανών. Δεν πρωτοτυπεί. Οι Τράγκες και οι Καμμένοι τα επαναλαμβάβουν και μάλιστα χωρίς υπαινιγμούς. Η όλη εικόνα που προβάλλει είναι ότι η κρίση στην Ευρώπη και στην Ελλάδα είναι κάτι που οφείλεται σε ιδεοληψίες και δογματισμούς. Αν είχαν άλλη νοοτροπία οι Γερμανοί, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Όσο για τα μαθήματα, μήπως δεν πρέπει να τα κάνουμε; Όχι βέβαια ο Πρετεντέρης, αλλά τουλάχιστον εμείς οι υπόλοιποι;
Διάβασα κάπου πρόσφατα και μου άρεσε ότι η Μέρκελ δεν επιδιώκει να γίνει αυτοκράτειρα της Ευρώπης αλλά γυμνασιάρχης της Ευρώπης. Υποθέτω ότι η ίδια φιλοδοξία προσδιορίζει και τον ισχυρό υπαρχηγό της. Μόνο που αυτός θέλει να είναι ο επιστάτης του σχολείου. Ενός σχολείου στο οποίο τα άτακτα και κακομαθημένα παιδιά θα διδάσκονται την υπέρτερη ηθική αξία του «γερμανικού τρόπου». Εν μέσω ερειπίων. Διότι τα ερείπια δεν τρόμαξαν ποτέ τους Γερμανούς τύπου Σόιμπλε. Είναι και αυτά μέρος της επιβεβλημένης τιμωρίας.
Τα ερείπια, η τιμωρία, η υπέρτερη ηθική αξία του «γερμανικού τρόπου» είναι βεβαίως υπαινιγμοί του ναζιστικού παρελθόντος. Οι Τράγκες και οι Καμμένοι δεν ξέρουν από υπαινιγμούς, τα λένε σταράτα.
Όλα αυτά βεβαίως είναι περίπου γνωστά. Το πρόβλημα προκύπτει επειδή ο υπουργός Οικονομικών έχει πλέον ξεφύγει. Τυλιγμένος στις βεβαιότητες και στις εμμονές του δεν μπορεί πια ούτε να κοιτάξει την τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του. Και επιπλήττει όποιον του ζητάει να ρίξει μια ματιά από το παράθυρο. Ο Σόιμπλε δεν κάνει πλέον κακό σε εμάς ή στην Ευρώπη. Κάνει κακό και στη Γερμανία. Κατάφερε να ξυπνήσει όλους τους εφιάλτες που γενιές Γερμανών προσπάθησαν υπομονετικά να ξορκίσουν έπειτα από δύο πολέμους. Και γι’ αυτό μόνο μία λύση υπάρχει: Μαζέψτε τον!…
Ο άνθρωπος δεν περιορίζεται στους Έλληνες και στους Ευρωπαίους, δίνει συμβουλές και στους Γερμανούς υποδεικνύοντας ποιο είναι το καλό τους. Μπερδεύοντας την Ελλάδα με τη Γερμανία λέει ότι με τον Σόιμπλε ξύπνησαν οι εφιάλτες του παρελθόντος. Η κατάληξη του άρθρου, που επαναλαμβάνει τον τίτλο, είναι το απόγειο της καφενειακού λόγου. Η κρίση είναι θέμα ανοησίας ενός ανθρώπου. Μαζέψτε τον! Ποιος άραγε να τον μαζέψει; Η γυμνασιάρχης Μέρκελ; Να στείλουμε κανένα σώμα καταδρομών ή τον ίδιο τον Πρετεντέρη να του κάνει μαθήματα;
Κείμενα σαν αυτό του Πρετεντέρη είναι που τελικά δεν αφήνουν τον πολίτη να σκεφτεί. Δεν τον αφήνουν να αντιληφθεί τα στοιχειώδη: ότι ο Σόιμπλε ή η Μέρκελ δεν είναι κάποιοι κακοί που παίζουν με τη μοίρα μας αλλά είναι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες της πιο ισχυρής Ευρωπαϊκής χώρας (οι οποίοι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, μάλλον θα επανεκλεγούν). Ότι έχουν μια συγκεκριμένη αντίληψη για την έξοδο από την κρίση. Ότι μπορεί κανείς να διαφωνεί με την αντίληψή τους, δεν επιτρέπεται, όμως, να την αντιμετωπίζει χωρίς στοιχειώδη σοβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου