Πρώτη αξιολόγηση: Βάσει των νέων οργανογραμμάτων, θα προκύψει για παράδειγμα πως σε κάποια δομή χρειάζονται 400 θέσεις και υπάρχουν 475 δημόσιοι υπάλληλοι. Θα γίνει μία πρώτη αξιολόγηση προκειμένου να τεθούν σε διαθεσιμότητα οι 75 με τα λιγότερα προσόντα ή όσοι έχουν παραπεμφθεί πειθαρχικά.
Σταθερή αξιολόγησης: Έχουν κληθεί όλες οι υπηρεσίες να προκαθορίσουν τους στόχους, που θα επιτυγχάνονται σε ετήσια βάση με δυνατότητα τριμηνιαίου επαναπροσδιορισμού.
Καταργήσεις φορέων: Μέσα στον Απρίλιο θα προωθηθεί και η διαδικασία για τη συγχώνευση ή κατάργηση περίπου 700 φορέων του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Σε αυτούς απασχολούνται 13.000 υπάλληλοι, σημαντικό μέρος των οποίων θα τεθεί σε διαθεσιμότητα και εάν δεν μετακινηθεί μέσα σε ένα έτος θα αποχωρήσει οριστικά.
Newsroom ΔΟΛ
Κυριακή 31 Μαρτίου 2013
Πειθαρχικές διώξεις 3.900 υπαλλήλων εντός 2013 - Αλλες αποχωρήσεις το 2014
Πρώτη αξιολόγηση: Βάσει των νέων οργανογραμμάτων, θα προκύψει για παράδειγμα πως σε κάποια δομή χρειάζονται 400 θέσεις και υπάρχουν 475 δημόσιοι υπάλληλοι. Θα γίνει μία πρώτη αξιολόγηση προκειμένου να τεθούν σε διαθεσιμότητα οι 75 με τα λιγότερα προσόντα ή όσοι έχουν παραπεμφθεί πειθαρχικά.
Σταθερή αξιολόγησης: Έχουν κληθεί όλες οι υπηρεσίες να προκαθορίσουν τους στόχους, που θα επιτυγχάνονται σε ετήσια βάση με δυνατότητα τριμηνιαίου επαναπροσδιορισμού.
Καταργήσεις φορέων: Μέσα στον Απρίλιο θα προωθηθεί και η διαδικασία για τη συγχώνευση ή κατάργηση περίπου 700 φορέων του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Σε αυτούς απασχολούνται 13.000 υπάλληλοι, σημαντικό μέρος των οποίων θα τεθεί σε διαθεσιμότητα και εάν δεν μετακινηθεί μέσα σε ένα έτος θα αποχωρήσει οριστικά.
Newsroom ΔΟΛ
No Exit? Greece's Ongoing Crisis
Mark Mazower March 13, 2013 | This article appeared in the April 1, 2013 edition of The Nation.
When the New Year kicked off in Athens, a pall of smoke hung over the city. Steep hikes in fuel prices had pushed people to burn wood to stay warm, and even discarded Christmas trees were being fed into the fires. At the same time, a series of small explosions targeted the offices of the two major parties, New Democracy and Pasok, as well as the residences of several prominent journalists. Most shocking of all was a series of brutal beheadings across the capital that quickly became fodder for headlines, with the victims including a former central banker, a Dutch credit ratings executive and the CEO of a small debt collection agency. Well, not quite—the beheadings are described in Lixiprothesma daneia (Expiring Loans), the first novel in a new crisis trilogy by the leading Greek crime writer, Petros Markaris, whose detective hero, Inspector Costas Haritos, is as shrewd a reader of the mood in Athens as anyone. Greece is now sunk in its sixth straight year of recession, and with social and political disintegration reaching extremes not seen since World War II, it is no longer easy to separate fact from fiction.
Hard though it is to believe, around four years ago commentators and politicians were expressing relief that Greece, like the rest of Europe, had managed to escape the worst of the financial crisis. There were good reasons to be cautiously optimistic: the country’s ratio of debt to GDP had worsened a bit but not substantially, and levels of personal indebtedness were relatively low by international standards. There was no looming mortgage crisis on an American or even a Dutch or Irish scale. (The growth in housing prices in Greece between 1996 and 2008 was only 80 percent compared with 170 percent in Ireland, for instance.) Yet in the six months following the summer of 2009, everything unraveled with bewildering speed, catching the Greeks—and the rest of the world—by surprise. Following the elections that autumn, the incoming government of George Papandreou’s socialist Pasok party announced that the books had been cooked and the country’s plight far worse than anyone had foreseen. Then the credit ratings agencies piled in, downgrading Greek bonds and helping to send the government’s borrowing costs through the roof. As the panic spread, negotiations got under way among Greece, the European Union and the IMF, and the first in a series of bailouts was negotiated in exchange for the imposition of austerity.
Since then, Pasok has fallen from power and all but imploded. The government is now headed by the center-right party New Democracy; meanwhile Syriza, a coalition grouped around the old Euro-communist left (and once a happy member of the radical fringe), finds itself occupying the unaccustomed role of official opposition, and a thuggish neo-Nazi party called Golden Dawn sits third in the polls. Greece remains a member of the eurozone, but at an exorbitant cost: three years into the austerity regimen, the country’s unemployment is likely the highest in the EU at 27 percent, with youth unemployment exceeding 60 percent. Reports suggest that one out of three Greek households is living in poverty. Greece has become the epicenter of the worst crisis of capitalism since the interwar depression.
Rather in the spirit of Neville Chamberlain, who in 1938 expressed consternation at the prospect of a really important nation like Britain being plunged into a European war because of a “quarrel in a faraway country between people of whom we know nothing,” commentators outside Greece have been alarmed that the debt problems of a country whose GDP makes up less than 3 percent of the entire eurozone could become an international issue of such consequence. But how could they have been surprised? What’s happening in Greece is the dark side of the extreme globalization of finance that began in the 1990s and accelerated in Europe with the creation of the euro. Their surprise is part of a more profound ignorance exposed by the crisis: as financial globalization has accelerated, our knowledge of the world and its interlocking parts—political, financial, economic—has failed to keep pace.
For months, the European media’s chief response to the eurozone’s travails seemed to be facilitating a mudslinging match between creditor and debtor nations, and even now the scale of mutual incomprehension remains staggering. But the ignorance is not Europe’s alone: as a long line of debt crises dating back to the 1980s has shown, nothing reveals the superficiality of Western “knowledge” of the globe better or more painfully than when some stricken nation finds itself obliged to go cap in hand to the IMF and other international creditors, and to hear what their economists in particular have to say. In 2010, representatives of the so-called troika (the IMF, the European Commission and the European Central Bank) had to make a quick diagnosis of the roots of the Greek predicament in order to devise a cure, and the country has been suffering ever since. At the same time, foreign journalists passing through Athens have provided their own very partial story lines, focusing on corruption and malfeasance and the strains of a bloated public sector.
What the Greeks have thought about their situation, on the other hand, is not a subject that has bothered many people outside the country. Photographers flock to the demonstrations, capturing confrontations between the populace and the police in Syntagma Square in Athens and snapping photos of protesters with handmade placards likening German Chancellor Angela Merkel, austerity’s most hard-nosed advocate, to Hitler. Journalists focus on the rise of the extreme right and the appalling treatment of immigrants, or for contrast and local color file stories about aged and ruddy islanders whom the crisis seems to have passed by. In consequence, the country’s enormous resilience, and the strength of the popular desire to remain within the euro, almost at all costs, have been systematically underestimated.
What has also gone unnoticed abroad is the stream of high-quality books and essays about the present crisis that have been published in Greek. For all its many calamities, the country still possesses a cosmopolitan cultural and intellectual elite, widely read in most major languages. Economics flourishes as a discipline, retaining connections to politics and the social sciences that have disappeared in the United States. (It has also been the professional proving ground of most of the country’s recent finance ministers.) Economists in Greece still engage seriously with the Marxist inheritance, as tends to be the case in countries that cannot afford to take capitalism’s merits for granted. And political satire and social critique are alive and well, as Markaris’s Lixiprothesma daneia, among others, suggests. Reading some of these recent Greek-language publications, one finds a far richer and more nuanced picture of the crisis starting to emerge than anything currently found on this side of the Atlantic.
Plenty of old scores are being settled in these books and essays, just as plenty of claims are being staked to the future. But this is simply to say that crisis literature has become one of the main venues for a country trying to think its way out of the current impasse. Most striking, perhaps, is the degree of consensus on some important issues. All of the works reviewed here divide the responsibility for the crisis between the Greeks themselves and the European elite, with the Greeks being largely (though not entirely) responsible for weakening the country’s position up to the onset of the crisis in 2010, and the Europeans making things far worse than they needed to be thereafter. And all of them implicitly or explicitly reject the view that the reasons for the country’s woes can be traced to the deep past; there is almost no interest here in the Ottoman inheritance and its supposed impact on Greek attitudes about the state (namely, distrust).
The suggestion much discussed abroad, notably by Kenneth Rogoff and Carmen Reinhart in This Time Is Different (2009), that Greece is a serial debt defaulter is also given little credence, and parallels with the Greek debt defaults of 1893 and 1932 are quickly dismissed. Wall Street may have needed to be reminded, at least before 2008, that states can default. But what the larger history of debt default shows is not that some countries should never be lent money, but rather that international capitalism has developed on the basis of systemic global inequalities and has tended to use debt crises as one of the means of adjusting capital imbalances. There is nothing peculiar about the Greek experience that could not be paralleled in numerous other countries in Latin America, Africa and the Middle East.
The crucial date for almost everyone in Greece is 1974, when the colonels’ junta finally collapsed and democracy was restored. For the first time in the twentieth century, the country enjoyed constitutional stability: the former king was in exile, eventually settling in London’s leafy if boring Hampstead Garden suburb, and a two-party system emerged that alternated peacefully and without military interruptions. Ever since I first got to know Greece in the early 1980s, I shared the common view that the post-junta arrangement was, in the context of the country’s history of political turbulence and midcentury violence, a considerable achievement. I still think so. But there is no doubt that the present crisis has laid bare a quite different side of the “transition to democracy” and all it entailed.
Even though Greece had long been plagued by chronic balance-of-payments difficulties, it was only from the mid-1970s on that rapid growth occurred in the public sector. And though the country’s tax system had always revealed a disturbing and regressive dependence on indirect taxes, this new public-private balance posed an unprecedented challenge for the state’s limited revenue-raising capacity, one that it signally failed to meet. In the era of the drachma, the combination of fiscal stasis and increased social expectations— a desire for Greece to move closer to postwar European norms of welfare provision, healthcare and education—required constant devaluation and borrowing abroad, causing chronic inflation. Thus the seeds of the current problem were being sown well before the single currency and the emergence of a new fixed-exchange-rate regime that was to lock in the euro nations even more effectively than the old gold standard. The deindustrialization that occurred in the 1990s, including the reversion to a manufacturing base characterized by low-tech, food processing and handicrafts, only made things worse.
* * *
This is the picture that emerges in the valuable collection of essays Oikonomiki krisi kai Ellada (The Economic Crisis and Greece). The volume was published in 2011 by the newly founded Scientific Society for Political Economy and reflects the powerful revival of Marxist theory in Athens in the midst of the crisis. The approach can also be followed in English through the work of Athens University professor Yanis Varoufakis, whose The Global Minotaur, also from 2011, attributed the chief cause of the 2008 financial crisis to the systemic breakdown of the postwar model of international capital accumulation. Oikonomiki krisi kai Ellada contains an abundance of data and arguments that illuminate the nature of postwar democratization in Greece.
In what is perhaps the volume’s outstanding essay, the economist George Stathakis (recently elected to Parliament with the left opposition Syriza) makes an intriguing observation: he suggests that the austerity programs mandated by the troika from 2010 onward are best seen as the latest in a series of stabilization programs that date to the mid-1980s. All of them have attempted to solve the country’s economic woes by cutting spending and slashing wages, and all have failed—not because they haven’t been adequately implemented, but because, based as they were on neoliberal dogma, they have misdiagnosed the disease and prescribed the wrong medicine. In Greece, it is easier to cut spending than to raise the proportion of state revenues derived from direct taxes on individual incomes, which currently languishes at roughly half the European average. The post-junta transition to democracy, says Stathakis, created a deliberately engineered system of legalized tax exemption for vast swaths of the population. It is the dearth of state revenue, more than the eye-catching issue of corruption per se, that forms the country’s main political challenge. In the 1980s, Greece expanded its national healthcare system and its higher education—but far from spending too much on these things, it didn’t spend enough to guarantee proper services. At the same time, it spent very heavily on weapons: Greece is proportionally one of the biggest arms purchasers in the world. If we compare the Greek fisc with the European average, spending is well in line with the norm; it is the revenue that falls short.
Although these problems emerged in the 1980s, most of the contributors to Oikonomiki krisi kai Ellada focus instead on the decisions made in the 1990s and thereafter, when Greece moved away from the drachma-based, relatively autarkic economic model that Andreas Papandreou had supported to a more globally integrated form of development that would require closer integration with Europe. Read together, several contributions to the volume offer a serious critique of Papandreou’s generally respected successor, the reform-minded Costas Simitis, who led the country (and Pasok) between 1996 and 2004. A veteran of an earlier stabilization program (as well as a sober contrast with the demagogic, leather-jacketed Papandreou), Simitis took it as his mission to modernize the country and make it a full member of the new eurozone. The benefits of joining the single currency would, in the view of his team, more than compensate for the austerity that would have to be imposed to cleanse the Greek economy of its inflationary tendencies.
Indeed, the monetary and fiscal discipline that convergence to the euro demanded was considered a good thing in itself. From the perspective of most of the contributors to Oikonomiki krisi kai Ellada, however—who are well to the left of Simitis, and even more critical of the new reformist Pasok than they are of the radical, statist original—Simitis’s policies amounted to a marketization of the Greek economy far more sweeping and effective than anything carried out by the conservatives of New Democracy. There’s no doubt that privatization really got under way with Simitis, and that as downward pressure eroded wages (abetted by the influx of large numbers of migrants), the government and Pasok created close new ties to the business and financial sectors. There was little structural transformation of production, but Greek firms exploited the new Balkan hinterland, establishing bank branches in Romania and Turkey. This was the dream: Greece as a Balkan Singapore, a European financial hub in the Levant. The precondition: entry into the euro, which eventually took place thanks to some creative accounting. The seemingly happy result: the country’s annus mirabilis of 2004, in which it won the European soccer championship and successfully hosted the Olympic Games.
Yet the underlying problems of the economy not only remained unresolved; they were about to become much worse. Financial globalization, easy access to European and international funds, and large state disbursements combined to create the perfect conditions for a new, deeply unhealthy interpenetration of the state and the private sector. It was not true that Greek-style neoliberalism meant a weakening of the role of the state. On the contrary, while some sectors of Greek society were getting worse off, the state (and behind it, the ruling party) was cozying up to new bedfellows like Goldman Sachs, the few large Greek banks that emerged triumphant from the mergers and takeovers of the 1990s, and foreign telecommunications and armaments firms.
It is perhaps only now that the true dimensions of the Siemens corruption scandal unfolding during these years can be appreciated. Long established in Greece, the Munich-based manufacturing giant—with sales amounting to $96 billion in 2010–11—supplied the country’s telephone and radio networks, ran the capital’s traffic signals and streetlights, and enjoyed a close and lucrative relationship with the spectacularly money-losing state railways as well as with the military. In 2005, Greece began an inquiry into the security system that Siemens was supposed to have put in place for the Olympic Games the previous year. Shortly thereafter, an investigation by the US Justice Department brought to light a worldwide pattern of corruption by Siemens executives. One of the Greek politicians involved is the Pasok veteran and former Defense Minister Akis Tsochatzopoulos. In April 2012, even as popular outrage over the scandal was exacerbated by the misery of austerity, Tsochatzopoulos was photographed being led away in handcuffs from his central Athens mansion to face charges of money laundering. But his was not an isolated case: Siemens appears to have had numerous politicians from both parties on its payroll. The company’s chief executive in Greece, Mihalis Christoforakos, fled the country in May 2009; he was arrested in Germany and ordered jailed by a Munich court later that year. After paying a large fine to secure his release, Christoforakos has since disappeared from public view.
The Siemens case not only reveals the close connections between German business and Greek politicians; it also confirms how deeply the rot of corruption spread into the privatization process and state procurement policy in general. But as several of the authors in Oikonomiki krisi kai Ellada stress, an even bigger problem than corruption and money laundering is the fiscal irresponsibility of the Greek state itself. Siemens was ideologically neutral, paying off politicians on the left and right alike. But on the larger issue of budget policy, ideology was a bankable asset, and the Simitis era looks like a model of probity and common sense when set against the New Democracy government that followed it between 2004 and 2009.
The scope of the damage done in these years can be gleaned from Sozetai o Titanikos? (Can the Titanic Be Saved?), written by the economist Nikos Christodoulakis, a former finance minister under Simitis. The title refers to an unfortunate remark made at the onset of the crisis by George Papakonstantinou, who was finance minister at the time (and was recently expelled from Pasok after charges of malfeasance): he compared his task to “trying to change the course of the Titanic.” Christodoulakis argues that the real damage was done on New Democracy’s watch; naturally, he claims that Greek finances were in good shape when the Simitis government fell in 2004, which the contributors to Oikonomiki krisi kai Ellada would dispute. But Christodoulakis is on much stronger ground in attacking New Democracy’s record. At least under Simitis, revenue growth outstripped increases in spending. Under his successor Karamanlis, the opposite happened: an even more business-friendly government lost all interest in boosting tax collection and eased off on several sources of revenue for the sake of encouraging entrepreneurs to invest. The result was not a business boom but a splurge on Porsches, fancy yachts and mega-villas with huge swimming pools on water-starved Greek islands.
It was a lot worse than that, however. With very bad timing, the government proceeded to go on a pre-election spending binge at exactly the moment that the global financial system went into meltdown. Christodoulakis is surely right that it was the policy decisions made by the Karamanlis government in 2008 and 2009, and not those made any earlier, that left the country horribly exposed when the sentiment suddenly shifted in the international money markets and the credit ratings agencies took fright. Even after the first ratings downgrade, the Karamanlis government poured “petrol on the flames” in 2009 by passing an extraordinarily lax budget as well as by its handling of the banking crisis: forcing sound banks to take government assistance and thereby exacerbating the debt problem. In short, the sheer irresponsibility of the 2009 budget was almost designed to cause the country serious problems abroad.
Like several former Pasok members, Christodoulakis doesn’t spare the rod when analyzing the actions of the incoming government of the time. George Papandreou was late, he charges, in sizing up the scale of the problem, and his team was both excessively alarmist in its public announcements to its European partners and excessively complacent with the Greek public. For Christodoulakis, the prime minister was out of his depth: the Pasok founder’s much less charismatic heir, “Georgaki” kept promising all things to all people, buffeted between the reformers and the restive currents of the so-called “deep Pasok,” which wanted a return to full-throated support for the public sector.
Straight out of the Syriza playbook, but nonetheless interesting for all that, is 22 Pragmata pou mas lene yia tin elliniki krisi kai den einai etsi (22 Things They Tell Us About the Greek Crisis That Aren’t So). Recalling Ha-Joon Chang’s 23 Things They Don’t Tell You About Capitalism (2010), Christos Laskos and Euclid Tsakalotos’s book sets about dispelling some common myths concerning the Greek economy. The authors score a number of direct hits: Greek productivity levels are not particularly low, and Greek export volumes grew quickly after 1995. The Greek state is not especially large, and there is little evidence for any “crowding out” of private investment. They also underscore the profoundly inegalitarian impact of the privatization and financialization that got underway with Simitis: in a relatively short period, Greece has moved from being one of the most equal societies in Europe to one of the most unequal. And as they rightly point out, many of the criticisms leveled at Greece (deindustrialization, the reluctance to improve revenue collection or raise taxes) are problems found across the developed world and not peculiar to that country. The implication here is that the troika’s medicine will not work—not only because it has tipped the economy into a self-defeating recession that ensures old targets will be missed time and time again, but more fundamentally because the troika’s pro-business, anti-labor approach ignores some vital truths: that the country needs more taxes paid by businesses and the wealthy, not less, and that productivity growth will not come unless there is much more investment (both public and private) in research and development.
At the start of the crisis, Panagiotis Roumeliotis was chosen by Papandreou to be Greece’s representative to the IMF, mostly on the strength of his longtime friendship with Dominique Strauss-Kahn, then the organization’s head. In To agnosto paraskinio tis prosfygis sto DNT: Pos kai yiati ftasame sto Mnimonio (The Unknown Background to the Flight to the IMF: How and Why We Arrived at the Memorandum), Roumeliotis provides a blow-by-blow account of his experiences as well as a revealing chronicle of the IMF’s role in the crisis. Strauss-Kahn comes off well, sympathetic to the Greeks and immediately worried about the larger implications. The Europeans come off badly: fractious, slow to respond. Merkel simply does not get it for a very long time, causing the Americans in particular much aggravation. The book lays bare the ideological shift taking place inside the IMF: the Russian, Chinese and Brazilian delegates are all sympathetic because they have so little confidence in what once passed as the Washington Consensus. In this respect, the IMF’s approach to the Greek crisis may well prove the harbinger of a new kind of institutional response in the future. But for the moment, we shouldn’t make too much of it, because the traditional prescription was dispensed nonetheless: cutting wages (as though this were the magic road to improved productivity and competitiveness); fostering entrepreneurship by eliminating red tape, no matter the likely environmental results; and focusing on spending cuts rather than raising taxes to improve the health of public finances. The main difference between Strauss-Kahn and the other Europeans was over the length of time it would take Greece to return to something like financial stability; on much of the prescription itself, they seem to have agreed.
Unlike the Europeans, the IMF, with its more global perspective, was at least willing to admit that German balance-of-payments surpluses were as much a cause of the eurozone’s basic problems as Greek deficits. (Currently topping China’s, the German surpluses—accumulated throughout the crisis and showing no signs of diminishing—simply siphon capital from the impoverished, indebted periphery to the wealthy eurocore, and testify to the debtors’ inability to earn their way back to solvency anytime soon. And the currency union prevents competitive devaluations, thus making the latter’s recovery even harder to bring about.) As Keynes enjoys a revival internationally, commentators are returning to his original conception of the IMF, back at Bretton Woods in 1944, as a value-free agent righting the global disequilibrium in trade and capital flows that, as he understood it, capitalism invariably creates. We must probably wait until after the German election later this year to see whether the penny has dropped in Berlin; but until then, the chorus denouncing the German surpluses is likely to grow louder, and Roumeliotis’s book adds further confirmation that since early 2010, the crisis has been deepened as much by German policies as by Greek ones.
Never mind the balance of payments, some may say, what about the endless personal catastrophes in Greece: the soaring suicide rate, the rising human toll of stress and despair brought on by humiliation, unemployment, sheer helplessness? The individual suffering caused by these mistaken policies can easily be overlooked by academic economists, but it is also grist for the literary mill—in fact, it is hard for Greek writers today not to reflect, in one way or another, on the despair and malaise.
A mordant account of the spreading unemployment and unrelenting weariness of living through the crisis at a daily level is provided by journalist Christoforos Kasdaglis in his Anonymoi chreokopimenoi (Anonymous Bankrupts), a collection of sketches published in 2012 that charts his response to the news and to his own lack of paid work. “Powered by” is a piece that enumerates the commodities he consumed during the production of the book: one Japanese laptop, seventy-seven Italian espresso capsules, 184 packets of English tobacco, Dutch rolling paper, an American-made jeep, a German TV, a Swedish radio, American clothes and a pair of Spanish-made shoes, plus pharmaceuticals from Britain, France, Germany and elsewhere. It’s as pithy an encapsulation of the Greek consumption problem as one could find (consumption soared between 2000 and 2008, in line with the rise in incomes fueled by capital inflows), and an instantaneous refutation to those observers—fewer now than a year ago—who are still calling for Greece to quit the euro and go it alone.
In an interview with himself, Kasdaglis stresses one of the key differences between the present circumstances and World War II. At least then, he reflects, there was enormous hope and pride to set alongside the suffering. Now all one can do is write in the hope of finding some way out of hopelessness—but looking at his country’s leaders, this is not easy. George Papandreou is “the boy with the PlayStation”—the toy in his case being Pasok, the party he inherited, and perhaps Greece itself. Kasdaglis asserts that Antonis Samaras of New Democracy—the opposition leader at the time he was writing—is a demagogue who, the author predicts, will backtrack on all his criticisms of the government the minute he is in power. (Since becoming prime minister in June, Samaras has done Kasdaglis the favor of confirming his predictions.) The interim prime minister, economist Lucas Papademos, is a decent technocrat who, on account of his former role shepherding Greece into the eurozone, must be considered one of the architects of the mess. At the same time, the author, in his mid-50s, is just old enough to remember the junta and wants to remind younger readers of what a genuine dictatorship is. The current political climate, for all its absurdities and problems, is not a dictatorship, and Greeks should not confuse it with the junta, even as the smell of tear gas wafting across central Athens takes Kasdaglis back to the days of the Polytechnic uprising at the end of 1973 and causes him to wonder whether the police have changed at all.
In one of his concluding sketches, Kasdaglis outlines what he calls a series of “bankruptcy scenarios.” He is unpersuaded by the inquiring minds of the commentariat urging Greece to go the Argentina route into default: they ignore the many differences between the two countries and eras. Nor is he much enamored of Syriza, and although he says little about it, his criticisms of the new kinds of populism seem directed at its youthful leader, Alexis Tsipras, who has soared in the polls on the basis of a campaign that promised the best of both worlds: staying in the euro and repudiating the foreign-imposed austerity program. Instead, he goes on:
There is one version of bankruptcy that I find attractive. We rethink our lives together, our priorities and our models of consumption. We reorganize our production on the basis of our needs and not profit. We return to the land with greater concern for, and orientation towards organic cultivation. Poorer materially, richer in emotions and outlook, with less rivalry and more love and mutual understanding.
It is a dream many share. But they also share Kasdaglis’s hesitation: Where is the necessary leadership, the political will? The old is discredited; new forces, perhaps new generations, are needed but have not yet made their mark. Meanwhile, the idiocy seems boundless—in Greece and across Europe.
Kasdaglis can hardly be accused of indulging in pessimism: in the current climate, pessimism seems perfectly reasonable. But perhaps the pessimism has a generational tinge. The crisis varies sharply in its impact on young and old, and when one turns to the attitudes of those who came of age not during the junta and the early years after it, the metapolitefsi, but amid the collapse of the Berlin Wall, one finds a very different and in some ways startlingly energized outlook. This sounds paradoxical, given that it is often those now entering the job market who are suffering the worst, but young people seem more enthusiastic and less tormented by the collapse of old categories, and the evidence for this is everywhere. A relatively elevated example would be the film boom that has brought Greek cinema international attention through the works of youthful directors like Athina Rachel Tsangari, Yorgos Lanthimos and Syllas Tzoumerkas. But one might want to point to the revival of anarchism and the so-called antiexousiastikoi (anti-state) as well. There is also, it must be said, a strong generational tinge to the emergence of neofascism.
Kasdaglis can hardly be accused of indulging in pessimism: in the current climate, pessimism seems perfectly reasonable. But perhaps the pessimism has a generational tinge. The crisis varies sharply in its impact on young and old, and when one turns to the attitudes of those who came of age not during the junta and the early years after it, the metapolitefsi, but amid the collapse of the Berlin Wall, one finds a very different and in some ways startlingly energized outlook. This sounds paradoxical, given that it is often those now entering the job market who are suffering the worst, but young people seem more enthusiastic and less tormented by the collapse of old categories, and the evidence for this is everywhere. A relatively elevated example would be the film boom that has brought Greek cinema international attention through the works of youthful directors like Athina Rachel Tsangari, Yorgos Lanthimos and Syllas Tzoumerkas. But one might want to point to the revival of anarchism and the so-called antiexousiastikoi (anti-state) as well. There is also, it must be said, a strong generational tinge to the emergence of neofascism.
[Please support our journalism. Get a digital subscription for just $9.50!http://www.thenation.com]
Then there is fiction. Kati tha ginei, tha deis (Something Will Happen, You’ll See) is a gripping collection of short stories published in 2010 that was awarded the State Prize for Literature and has become a bestseller. Its author, Christos Ikonomou, has already been hailed in the Italian press as a “Greek Faulkner,” a description that conveys the emotional power but not the restraint or precision of his prose. Roaming restlessly through the impoverished working-class quarters located off the tourist routes in the urban sprawl between Athens and Piraeus, the large port southwest of the capital, Ikonomou’s stories convey the plight of those worst affected by the crisis—laid-off workers, hungry children. Everyone is dreaming of escape: to the mountains, to an island or a palatial estate, into a Hans Christian Andersen story world. What are they fleeing? The old woes—gossip, watchful neighbors, the oppression and indifference of the rich—now made infinitely worse. In Ikonomou’s concrete streets, the rain is always looming, the politicians’ slogans are ignored, and the police remain a violent, threatening presence offstage. Yet even at the edge of destitution, his men and women act for themselves, trying to preserve what little solidarity remains in a deeply atomized society, and in one way or another finding their own voice. There is faith here, deep faith—though little or none in those who habitually ask for it.
The voice of this new generation— realistic, searching for a source of enthusiasm—can be found elsewhere, too. In the pages of a new journal, Levga (League), named in homage to Jules Verne’s Twenty Thousand Leagues Under the Sea, one comes across sharp questioning of what “reform” has meant in Greece these past forty years. Launched in March 2011, Levga has published nine issues filled with criticism of yesterday’s “modernisers” and their continued attempts to present themselves as the nation’s saviors. But one finds in its pages little time for the modernizers’ radical critics either: the Slavoj Zizeks, Alain Badious and their Greek epigones. The members of a Green generation, Levga’s writers and editors question whether the latest back-to-the-land impulse can be an adequate answer to the problems of capitalism in an era when advanced democracies cannot sustain more than 5 percent of their workforce in the countryside without massive subsidies. They see the indispensability of political mobilization and are rightly contemptuous of TED-style “debates” that reduce the country’s problems to ones of branding and connectivity; they sympathize with organized labor but dissect the historical roots of its malfunction in Greece. There are no answers here, but neither can they be found anywhere else. Levga is a source of fresh, very clear thought—and with it, some reasons to hope against hope.
Last year, Ari Paul wrote about the rise of the radical left in Greece.
http://www.thenation.com/article/173329/no-exit-greeces-ongoing-crisis?page=0,0
Mark Mazower
Mark Mazower teaches history at Columbia University. His new book, Hitler's Empire: How the Nazis Ruled Europe (Penguin Press), is just out.
News and Features
No Exit? Greece's Ongoing Crisis (Books & Arts, Disaster Capitalism, Economics, Books and Ideas, Economic Development, Economic Policy, History, Non-fiction, Economy)
How do Greece’s economists and writers explain its social predicament?
Mark Mazower
What Remains: On the European Union (History, Non-fiction, Books and the Arts, World)
How the twentieth century’s confidence in social solidarity, human dignity and a better future died a slow, quiet death.
Mark Mazower
Anderson's Amphibologies: On Perry Anderson (Non-fiction, World)
Perry Anderson deftly punctures the EU's self-serving myths, but his own pieties make him a better prosecutor than judge.
Mark Mazower
Mandarins, Guns and Money: Academics and the Cold War (Foreign Policy, Non-fiction)
Four authors examine the evolution of the social sciences and how academic theorizing impacted global affairs before and after Vietnam.
Mark Mazower
The Kosovo Dilemma (Regions and Countries)
The European Union needs to get Serbia focused on the future.
Mark Mazower
Subscribers Only
Rambling Man (Regions and Countries, History, Non-fiction)
A modern-day Rip Van Winkle challenges the view that Europeans are too wrapped up in their past to move on.
Mark Mazower
Subscribers Only
East West (Global Organizations, Regions and Countries)
Two new books explore Turkey's place in the world and what EU
membership would imply for international affairs.
Mark Mazower
Subscribers Only
The Middle Man (Foreign Policy, Regions and Countries, Non-fiction)
Over the century that followed the Napoleonic wars, the Ottoman Empire contracted and eventually disappeared from the map.
http://www.thenation.com/article/173329/no-exit-greeces-ongoing-crisis?page=0,0
When the New Year kicked off in Athens, a pall of smoke hung over the city. Steep hikes in fuel prices had pushed people to burn wood to stay warm, and even discarded Christmas trees were being fed into the fires. At the same time, a series of small explosions targeted the offices of the two major parties, New Democracy and Pasok, as well as the residences of several prominent journalists. Most shocking of all was a series of brutal beheadings across the capital that quickly became fodder for headlines, with the victims including a former central banker, a Dutch credit ratings executive and the CEO of a small debt collection agency. Well, not quite—the beheadings are described in Lixiprothesma daneia (Expiring Loans), the first novel in a new crisis trilogy by the leading Greek crime writer, Petros Markaris, whose detective hero, Inspector Costas Haritos, is as shrewd a reader of the mood in Athens as anyone. Greece is now sunk in its sixth straight year of recession, and with social and political disintegration reaching extremes not seen since World War II, it is no longer easy to separate fact from fiction.
Hard though it is to believe, around four years ago commentators and politicians were expressing relief that Greece, like the rest of Europe, had managed to escape the worst of the financial crisis. There were good reasons to be cautiously optimistic: the country’s ratio of debt to GDP had worsened a bit but not substantially, and levels of personal indebtedness were relatively low by international standards. There was no looming mortgage crisis on an American or even a Dutch or Irish scale. (The growth in housing prices in Greece between 1996 and 2008 was only 80 percent compared with 170 percent in Ireland, for instance.) Yet in the six months following the summer of 2009, everything unraveled with bewildering speed, catching the Greeks—and the rest of the world—by surprise. Following the elections that autumn, the incoming government of George Papandreou’s socialist Pasok party announced that the books had been cooked and the country’s plight far worse than anyone had foreseen. Then the credit ratings agencies piled in, downgrading Greek bonds and helping to send the government’s borrowing costs through the roof. As the panic spread, negotiations got under way among Greece, the European Union and the IMF, and the first in a series of bailouts was negotiated in exchange for the imposition of austerity.
Since then, Pasok has fallen from power and all but imploded. The government is now headed by the center-right party New Democracy; meanwhile Syriza, a coalition grouped around the old Euro-communist left (and once a happy member of the radical fringe), finds itself occupying the unaccustomed role of official opposition, and a thuggish neo-Nazi party called Golden Dawn sits third in the polls. Greece remains a member of the eurozone, but at an exorbitant cost: three years into the austerity regimen, the country’s unemployment is likely the highest in the EU at 27 percent, with youth unemployment exceeding 60 percent. Reports suggest that one out of three Greek households is living in poverty. Greece has become the epicenter of the worst crisis of capitalism since the interwar depression.
Rather in the spirit of Neville Chamberlain, who in 1938 expressed consternation at the prospect of a really important nation like Britain being plunged into a European war because of a “quarrel in a faraway country between people of whom we know nothing,” commentators outside Greece have been alarmed that the debt problems of a country whose GDP makes up less than 3 percent of the entire eurozone could become an international issue of such consequence. But how could they have been surprised? What’s happening in Greece is the dark side of the extreme globalization of finance that began in the 1990s and accelerated in Europe with the creation of the euro. Their surprise is part of a more profound ignorance exposed by the crisis: as financial globalization has accelerated, our knowledge of the world and its interlocking parts—political, financial, economic—has failed to keep pace.
For months, the European media’s chief response to the eurozone’s travails seemed to be facilitating a mudslinging match between creditor and debtor nations, and even now the scale of mutual incomprehension remains staggering. But the ignorance is not Europe’s alone: as a long line of debt crises dating back to the 1980s has shown, nothing reveals the superficiality of Western “knowledge” of the globe better or more painfully than when some stricken nation finds itself obliged to go cap in hand to the IMF and other international creditors, and to hear what their economists in particular have to say. In 2010, representatives of the so-called troika (the IMF, the European Commission and the European Central Bank) had to make a quick diagnosis of the roots of the Greek predicament in order to devise a cure, and the country has been suffering ever since. At the same time, foreign journalists passing through Athens have provided their own very partial story lines, focusing on corruption and malfeasance and the strains of a bloated public sector.
What the Greeks have thought about their situation, on the other hand, is not a subject that has bothered many people outside the country. Photographers flock to the demonstrations, capturing confrontations between the populace and the police in Syntagma Square in Athens and snapping photos of protesters with handmade placards likening German Chancellor Angela Merkel, austerity’s most hard-nosed advocate, to Hitler. Journalists focus on the rise of the extreme right and the appalling treatment of immigrants, or for contrast and local color file stories about aged and ruddy islanders whom the crisis seems to have passed by. In consequence, the country’s enormous resilience, and the strength of the popular desire to remain within the euro, almost at all costs, have been systematically underestimated.
What has also gone unnoticed abroad is the stream of high-quality books and essays about the present crisis that have been published in Greek. For all its many calamities, the country still possesses a cosmopolitan cultural and intellectual elite, widely read in most major languages. Economics flourishes as a discipline, retaining connections to politics and the social sciences that have disappeared in the United States. (It has also been the professional proving ground of most of the country’s recent finance ministers.) Economists in Greece still engage seriously with the Marxist inheritance, as tends to be the case in countries that cannot afford to take capitalism’s merits for granted. And political satire and social critique are alive and well, as Markaris’s Lixiprothesma daneia, among others, suggests. Reading some of these recent Greek-language publications, one finds a far richer and more nuanced picture of the crisis starting to emerge than anything currently found on this side of the Atlantic.
Plenty of old scores are being settled in these books and essays, just as plenty of claims are being staked to the future. But this is simply to say that crisis literature has become one of the main venues for a country trying to think its way out of the current impasse. Most striking, perhaps, is the degree of consensus on some important issues. All of the works reviewed here divide the responsibility for the crisis between the Greeks themselves and the European elite, with the Greeks being largely (though not entirely) responsible for weakening the country’s position up to the onset of the crisis in 2010, and the Europeans making things far worse than they needed to be thereafter. And all of them implicitly or explicitly reject the view that the reasons for the country’s woes can be traced to the deep past; there is almost no interest here in the Ottoman inheritance and its supposed impact on Greek attitudes about the state (namely, distrust).
The suggestion much discussed abroad, notably by Kenneth Rogoff and Carmen Reinhart in This Time Is Different (2009), that Greece is a serial debt defaulter is also given little credence, and parallels with the Greek debt defaults of 1893 and 1932 are quickly dismissed. Wall Street may have needed to be reminded, at least before 2008, that states can default. But what the larger history of debt default shows is not that some countries should never be lent money, but rather that international capitalism has developed on the basis of systemic global inequalities and has tended to use debt crises as one of the means of adjusting capital imbalances. There is nothing peculiar about the Greek experience that could not be paralleled in numerous other countries in Latin America, Africa and the Middle East.
The crucial date for almost everyone in Greece is 1974, when the colonels’ junta finally collapsed and democracy was restored. For the first time in the twentieth century, the country enjoyed constitutional stability: the former king was in exile, eventually settling in London’s leafy if boring Hampstead Garden suburb, and a two-party system emerged that alternated peacefully and without military interruptions. Ever since I first got to know Greece in the early 1980s, I shared the common view that the post-junta arrangement was, in the context of the country’s history of political turbulence and midcentury violence, a considerable achievement. I still think so. But there is no doubt that the present crisis has laid bare a quite different side of the “transition to democracy” and all it entailed.
Even though Greece had long been plagued by chronic balance-of-payments difficulties, it was only from the mid-1970s on that rapid growth occurred in the public sector. And though the country’s tax system had always revealed a disturbing and regressive dependence on indirect taxes, this new public-private balance posed an unprecedented challenge for the state’s limited revenue-raising capacity, one that it signally failed to meet. In the era of the drachma, the combination of fiscal stasis and increased social expectations— a desire for Greece to move closer to postwar European norms of welfare provision, healthcare and education—required constant devaluation and borrowing abroad, causing chronic inflation. Thus the seeds of the current problem were being sown well before the single currency and the emergence of a new fixed-exchange-rate regime that was to lock in the euro nations even more effectively than the old gold standard. The deindustrialization that occurred in the 1990s, including the reversion to a manufacturing base characterized by low-tech, food processing and handicrafts, only made things worse.
* * *
This is the picture that emerges in the valuable collection of essays Oikonomiki krisi kai Ellada (The Economic Crisis and Greece). The volume was published in 2011 by the newly founded Scientific Society for Political Economy and reflects the powerful revival of Marxist theory in Athens in the midst of the crisis. The approach can also be followed in English through the work of Athens University professor Yanis Varoufakis, whose The Global Minotaur, also from 2011, attributed the chief cause of the 2008 financial crisis to the systemic breakdown of the postwar model of international capital accumulation. Oikonomiki krisi kai Ellada contains an abundance of data and arguments that illuminate the nature of postwar democratization in Greece.
In what is perhaps the volume’s outstanding essay, the economist George Stathakis (recently elected to Parliament with the left opposition Syriza) makes an intriguing observation: he suggests that the austerity programs mandated by the troika from 2010 onward are best seen as the latest in a series of stabilization programs that date to the mid-1980s. All of them have attempted to solve the country’s economic woes by cutting spending and slashing wages, and all have failed—not because they haven’t been adequately implemented, but because, based as they were on neoliberal dogma, they have misdiagnosed the disease and prescribed the wrong medicine. In Greece, it is easier to cut spending than to raise the proportion of state revenues derived from direct taxes on individual incomes, which currently languishes at roughly half the European average. The post-junta transition to democracy, says Stathakis, created a deliberately engineered system of legalized tax exemption for vast swaths of the population. It is the dearth of state revenue, more than the eye-catching issue of corruption per se, that forms the country’s main political challenge. In the 1980s, Greece expanded its national healthcare system and its higher education—but far from spending too much on these things, it didn’t spend enough to guarantee proper services. At the same time, it spent very heavily on weapons: Greece is proportionally one of the biggest arms purchasers in the world. If we compare the Greek fisc with the European average, spending is well in line with the norm; it is the revenue that falls short.
Although these problems emerged in the 1980s, most of the contributors to Oikonomiki krisi kai Ellada focus instead on the decisions made in the 1990s and thereafter, when Greece moved away from the drachma-based, relatively autarkic economic model that Andreas Papandreou had supported to a more globally integrated form of development that would require closer integration with Europe. Read together, several contributions to the volume offer a serious critique of Papandreou’s generally respected successor, the reform-minded Costas Simitis, who led the country (and Pasok) between 1996 and 2004. A veteran of an earlier stabilization program (as well as a sober contrast with the demagogic, leather-jacketed Papandreou), Simitis took it as his mission to modernize the country and make it a full member of the new eurozone. The benefits of joining the single currency would, in the view of his team, more than compensate for the austerity that would have to be imposed to cleanse the Greek economy of its inflationary tendencies.
Indeed, the monetary and fiscal discipline that convergence to the euro demanded was considered a good thing in itself. From the perspective of most of the contributors to Oikonomiki krisi kai Ellada, however—who are well to the left of Simitis, and even more critical of the new reformist Pasok than they are of the radical, statist original—Simitis’s policies amounted to a marketization of the Greek economy far more sweeping and effective than anything carried out by the conservatives of New Democracy. There’s no doubt that privatization really got under way with Simitis, and that as downward pressure eroded wages (abetted by the influx of large numbers of migrants), the government and Pasok created close new ties to the business and financial sectors. There was little structural transformation of production, but Greek firms exploited the new Balkan hinterland, establishing bank branches in Romania and Turkey. This was the dream: Greece as a Balkan Singapore, a European financial hub in the Levant. The precondition: entry into the euro, which eventually took place thanks to some creative accounting. The seemingly happy result: the country’s annus mirabilis of 2004, in which it won the European soccer championship and successfully hosted the Olympic Games.
Yet the underlying problems of the economy not only remained unresolved; they were about to become much worse. Financial globalization, easy access to European and international funds, and large state disbursements combined to create the perfect conditions for a new, deeply unhealthy interpenetration of the state and the private sector. It was not true that Greek-style neoliberalism meant a weakening of the role of the state. On the contrary, while some sectors of Greek society were getting worse off, the state (and behind it, the ruling party) was cozying up to new bedfellows like Goldman Sachs, the few large Greek banks that emerged triumphant from the mergers and takeovers of the 1990s, and foreign telecommunications and armaments firms.
It is perhaps only now that the true dimensions of the Siemens corruption scandal unfolding during these years can be appreciated. Long established in Greece, the Munich-based manufacturing giant—with sales amounting to $96 billion in 2010–11—supplied the country’s telephone and radio networks, ran the capital’s traffic signals and streetlights, and enjoyed a close and lucrative relationship with the spectacularly money-losing state railways as well as with the military. In 2005, Greece began an inquiry into the security system that Siemens was supposed to have put in place for the Olympic Games the previous year. Shortly thereafter, an investigation by the US Justice Department brought to light a worldwide pattern of corruption by Siemens executives. One of the Greek politicians involved is the Pasok veteran and former Defense Minister Akis Tsochatzopoulos. In April 2012, even as popular outrage over the scandal was exacerbated by the misery of austerity, Tsochatzopoulos was photographed being led away in handcuffs from his central Athens mansion to face charges of money laundering. But his was not an isolated case: Siemens appears to have had numerous politicians from both parties on its payroll. The company’s chief executive in Greece, Mihalis Christoforakos, fled the country in May 2009; he was arrested in Germany and ordered jailed by a Munich court later that year. After paying a large fine to secure his release, Christoforakos has since disappeared from public view.
The Siemens case not only reveals the close connections between German business and Greek politicians; it also confirms how deeply the rot of corruption spread into the privatization process and state procurement policy in general. But as several of the authors in Oikonomiki krisi kai Ellada stress, an even bigger problem than corruption and money laundering is the fiscal irresponsibility of the Greek state itself. Siemens was ideologically neutral, paying off politicians on the left and right alike. But on the larger issue of budget policy, ideology was a bankable asset, and the Simitis era looks like a model of probity and common sense when set against the New Democracy government that followed it between 2004 and 2009.
The scope of the damage done in these years can be gleaned from Sozetai o Titanikos? (Can the Titanic Be Saved?), written by the economist Nikos Christodoulakis, a former finance minister under Simitis. The title refers to an unfortunate remark made at the onset of the crisis by George Papakonstantinou, who was finance minister at the time (and was recently expelled from Pasok after charges of malfeasance): he compared his task to “trying to change the course of the Titanic.” Christodoulakis argues that the real damage was done on New Democracy’s watch; naturally, he claims that Greek finances were in good shape when the Simitis government fell in 2004, which the contributors to Oikonomiki krisi kai Ellada would dispute. But Christodoulakis is on much stronger ground in attacking New Democracy’s record. At least under Simitis, revenue growth outstripped increases in spending. Under his successor Karamanlis, the opposite happened: an even more business-friendly government lost all interest in boosting tax collection and eased off on several sources of revenue for the sake of encouraging entrepreneurs to invest. The result was not a business boom but a splurge on Porsches, fancy yachts and mega-villas with huge swimming pools on water-starved Greek islands.
It was a lot worse than that, however. With very bad timing, the government proceeded to go on a pre-election spending binge at exactly the moment that the global financial system went into meltdown. Christodoulakis is surely right that it was the policy decisions made by the Karamanlis government in 2008 and 2009, and not those made any earlier, that left the country horribly exposed when the sentiment suddenly shifted in the international money markets and the credit ratings agencies took fright. Even after the first ratings downgrade, the Karamanlis government poured “petrol on the flames” in 2009 by passing an extraordinarily lax budget as well as by its handling of the banking crisis: forcing sound banks to take government assistance and thereby exacerbating the debt problem. In short, the sheer irresponsibility of the 2009 budget was almost designed to cause the country serious problems abroad.
Like several former Pasok members, Christodoulakis doesn’t spare the rod when analyzing the actions of the incoming government of the time. George Papandreou was late, he charges, in sizing up the scale of the problem, and his team was both excessively alarmist in its public announcements to its European partners and excessively complacent with the Greek public. For Christodoulakis, the prime minister was out of his depth: the Pasok founder’s much less charismatic heir, “Georgaki” kept promising all things to all people, buffeted between the reformers and the restive currents of the so-called “deep Pasok,” which wanted a return to full-throated support for the public sector.
Straight out of the Syriza playbook, but nonetheless interesting for all that, is 22 Pragmata pou mas lene yia tin elliniki krisi kai den einai etsi (22 Things They Tell Us About the Greek Crisis That Aren’t So). Recalling Ha-Joon Chang’s 23 Things They Don’t Tell You About Capitalism (2010), Christos Laskos and Euclid Tsakalotos’s book sets about dispelling some common myths concerning the Greek economy. The authors score a number of direct hits: Greek productivity levels are not particularly low, and Greek export volumes grew quickly after 1995. The Greek state is not especially large, and there is little evidence for any “crowding out” of private investment. They also underscore the profoundly inegalitarian impact of the privatization and financialization that got underway with Simitis: in a relatively short period, Greece has moved from being one of the most equal societies in Europe to one of the most unequal. And as they rightly point out, many of the criticisms leveled at Greece (deindustrialization, the reluctance to improve revenue collection or raise taxes) are problems found across the developed world and not peculiar to that country. The implication here is that the troika’s medicine will not work—not only because it has tipped the economy into a self-defeating recession that ensures old targets will be missed time and time again, but more fundamentally because the troika’s pro-business, anti-labor approach ignores some vital truths: that the country needs more taxes paid by businesses and the wealthy, not less, and that productivity growth will not come unless there is much more investment (both public and private) in research and development.
At the start of the crisis, Panagiotis Roumeliotis was chosen by Papandreou to be Greece’s representative to the IMF, mostly on the strength of his longtime friendship with Dominique Strauss-Kahn, then the organization’s head. In To agnosto paraskinio tis prosfygis sto DNT: Pos kai yiati ftasame sto Mnimonio (The Unknown Background to the Flight to the IMF: How and Why We Arrived at the Memorandum), Roumeliotis provides a blow-by-blow account of his experiences as well as a revealing chronicle of the IMF’s role in the crisis. Strauss-Kahn comes off well, sympathetic to the Greeks and immediately worried about the larger implications. The Europeans come off badly: fractious, slow to respond. Merkel simply does not get it for a very long time, causing the Americans in particular much aggravation. The book lays bare the ideological shift taking place inside the IMF: the Russian, Chinese and Brazilian delegates are all sympathetic because they have so little confidence in what once passed as the Washington Consensus. In this respect, the IMF’s approach to the Greek crisis may well prove the harbinger of a new kind of institutional response in the future. But for the moment, we shouldn’t make too much of it, because the traditional prescription was dispensed nonetheless: cutting wages (as though this were the magic road to improved productivity and competitiveness); fostering entrepreneurship by eliminating red tape, no matter the likely environmental results; and focusing on spending cuts rather than raising taxes to improve the health of public finances. The main difference between Strauss-Kahn and the other Europeans was over the length of time it would take Greece to return to something like financial stability; on much of the prescription itself, they seem to have agreed.
Never mind the balance of payments, some may say, what about the endless personal catastrophes in Greece: the soaring suicide rate, the rising human toll of stress and despair brought on by humiliation, unemployment, sheer helplessness? The individual suffering caused by these mistaken policies can easily be overlooked by academic economists, but it is also grist for the literary mill—in fact, it is hard for Greek writers today not to reflect, in one way or another, on the despair and malaise.
A mordant account of the spreading unemployment and unrelenting weariness of living through the crisis at a daily level is provided by journalist Christoforos Kasdaglis in his Anonymoi chreokopimenoi (Anonymous Bankrupts), a collection of sketches published in 2012 that charts his response to the news and to his own lack of paid work. “Powered by” is a piece that enumerates the commodities he consumed during the production of the book: one Japanese laptop, seventy-seven Italian espresso capsules, 184 packets of English tobacco, Dutch rolling paper, an American-made jeep, a German TV, a Swedish radio, American clothes and a pair of Spanish-made shoes, plus pharmaceuticals from Britain, France, Germany and elsewhere. It’s as pithy an encapsulation of the Greek consumption problem as one could find (consumption soared between 2000 and 2008, in line with the rise in incomes fueled by capital inflows), and an instantaneous refutation to those observers—fewer now than a year ago—who are still calling for Greece to quit the euro and go it alone.
In an interview with himself, Kasdaglis stresses one of the key differences between the present circumstances and World War II. At least then, he reflects, there was enormous hope and pride to set alongside the suffering. Now all one can do is write in the hope of finding some way out of hopelessness—but looking at his country’s leaders, this is not easy. George Papandreou is “the boy with the PlayStation”—the toy in his case being Pasok, the party he inherited, and perhaps Greece itself. Kasdaglis asserts that Antonis Samaras of New Democracy—the opposition leader at the time he was writing—is a demagogue who, the author predicts, will backtrack on all his criticisms of the government the minute he is in power. (Since becoming prime minister in June, Samaras has done Kasdaglis the favor of confirming his predictions.) The interim prime minister, economist Lucas Papademos, is a decent technocrat who, on account of his former role shepherding Greece into the eurozone, must be considered one of the architects of the mess. At the same time, the author, in his mid-50s, is just old enough to remember the junta and wants to remind younger readers of what a genuine dictatorship is. The current political climate, for all its absurdities and problems, is not a dictatorship, and Greeks should not confuse it with the junta, even as the smell of tear gas wafting across central Athens takes Kasdaglis back to the days of the Polytechnic uprising at the end of 1973 and causes him to wonder whether the police have changed at all.
In one of his concluding sketches, Kasdaglis outlines what he calls a series of “bankruptcy scenarios.” He is unpersuaded by the inquiring minds of the commentariat urging Greece to go the Argentina route into default: they ignore the many differences between the two countries and eras. Nor is he much enamored of Syriza, and although he says little about it, his criticisms of the new kinds of populism seem directed at its youthful leader, Alexis Tsipras, who has soared in the polls on the basis of a campaign that promised the best of both worlds: staying in the euro and repudiating the foreign-imposed austerity program. Instead, he goes on:
There is one version of bankruptcy that I find attractive. We rethink our lives together, our priorities and our models of consumption. We reorganize our production on the basis of our needs and not profit. We return to the land with greater concern for, and orientation towards organic cultivation. Poorer materially, richer in emotions and outlook, with less rivalry and more love and mutual understanding.
It is a dream many share. But they also share Kasdaglis’s hesitation: Where is the necessary leadership, the political will? The old is discredited; new forces, perhaps new generations, are needed but have not yet made their mark. Meanwhile, the idiocy seems boundless—in Greece and across Europe.
Kasdaglis can hardly be accused of indulging in pessimism: in the current climate, pessimism seems perfectly reasonable. But perhaps the pessimism has a generational tinge. The crisis varies sharply in its impact on young and old, and when one turns to the attitudes of those who came of age not during the junta and the early years after it, the metapolitefsi, but amid the collapse of the Berlin Wall, one finds a very different and in some ways startlingly energized outlook. This sounds paradoxical, given that it is often those now entering the job market who are suffering the worst, but young people seem more enthusiastic and less tormented by the collapse of old categories, and the evidence for this is everywhere. A relatively elevated example would be the film boom that has brought Greek cinema international attention through the works of youthful directors like Athina Rachel Tsangari, Yorgos Lanthimos and Syllas Tzoumerkas. But one might want to point to the revival of anarchism and the so-called antiexousiastikoi (anti-state) as well. There is also, it must be said, a strong generational tinge to the emergence of neofascism.
Kasdaglis can hardly be accused of indulging in pessimism: in the current climate, pessimism seems perfectly reasonable. But perhaps the pessimism has a generational tinge. The crisis varies sharply in its impact on young and old, and when one turns to the attitudes of those who came of age not during the junta and the early years after it, the metapolitefsi, but amid the collapse of the Berlin Wall, one finds a very different and in some ways startlingly energized outlook. This sounds paradoxical, given that it is often those now entering the job market who are suffering the worst, but young people seem more enthusiastic and less tormented by the collapse of old categories, and the evidence for this is everywhere. A relatively elevated example would be the film boom that has brought Greek cinema international attention through the works of youthful directors like Athina Rachel Tsangari, Yorgos Lanthimos and Syllas Tzoumerkas. But one might want to point to the revival of anarchism and the so-called antiexousiastikoi (anti-state) as well. There is also, it must be said, a strong generational tinge to the emergence of neofascism.
[Please support our journalism. Get a digital subscription for just $9.50!http://www.thenation.com]
Then there is fiction. Kati tha ginei, tha deis (Something Will Happen, You’ll See) is a gripping collection of short stories published in 2010 that was awarded the State Prize for Literature and has become a bestseller. Its author, Christos Ikonomou, has already been hailed in the Italian press as a “Greek Faulkner,” a description that conveys the emotional power but not the restraint or precision of his prose. Roaming restlessly through the impoverished working-class quarters located off the tourist routes in the urban sprawl between Athens and Piraeus, the large port southwest of the capital, Ikonomou’s stories convey the plight of those worst affected by the crisis—laid-off workers, hungry children. Everyone is dreaming of escape: to the mountains, to an island or a palatial estate, into a Hans Christian Andersen story world. What are they fleeing? The old woes—gossip, watchful neighbors, the oppression and indifference of the rich—now made infinitely worse. In Ikonomou’s concrete streets, the rain is always looming, the politicians’ slogans are ignored, and the police remain a violent, threatening presence offstage. Yet even at the edge of destitution, his men and women act for themselves, trying to preserve what little solidarity remains in a deeply atomized society, and in one way or another finding their own voice. There is faith here, deep faith—though little or none in those who habitually ask for it.
The voice of this new generation— realistic, searching for a source of enthusiasm—can be found elsewhere, too. In the pages of a new journal, Levga (League), named in homage to Jules Verne’s Twenty Thousand Leagues Under the Sea, one comes across sharp questioning of what “reform” has meant in Greece these past forty years. Launched in March 2011, Levga has published nine issues filled with criticism of yesterday’s “modernisers” and their continued attempts to present themselves as the nation’s saviors. But one finds in its pages little time for the modernizers’ radical critics either: the Slavoj Zizeks, Alain Badious and their Greek epigones. The members of a Green generation, Levga’s writers and editors question whether the latest back-to-the-land impulse can be an adequate answer to the problems of capitalism in an era when advanced democracies cannot sustain more than 5 percent of their workforce in the countryside without massive subsidies. They see the indispensability of political mobilization and are rightly contemptuous of TED-style “debates” that reduce the country’s problems to ones of branding and connectivity; they sympathize with organized labor but dissect the historical roots of its malfunction in Greece. There are no answers here, but neither can they be found anywhere else. Levga is a source of fresh, very clear thought—and with it, some reasons to hope against hope.
Last year, Ari Paul wrote about the rise of the radical left in Greece.
http://www.thenation.com/article/173329/no-exit-greeces-ongoing-crisis?page=0,0
Mark Mazower
Ο πόλεμος του χρήματος
Πόσο ασφαλείς είναι οι καταθέσεις - Τι σχεδιάζουν Βρυξέλλες και Βερολίνο - Πώς να σώσετε τα λεφτά σας - Ολα για τις εναλλακτικές τοποθετήσεις - 125.000 οι λογαριασμοί άνω των 100.000 ευρώ
«Η προσπάθεια που έκανε η Ελλάδα για να ανατρέψει το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, το περίφημο Grexit, ακυρώνεται με τη λύση που επέλεξε η τρόικα για την Κύπρο» αναφέρει κορυφαίος τραπεζίτης, ο οποίος για ευνόητους λόγους επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, σχολιάζοντας τις επιπτώσεις που έχει στη χώρα η πρόσφατη απόφαση του Eurorgoup για τη συμμετοχή των καταθετών στο κόστος διάσωσης της Μεγαλονήσου. Οπως εξηγεί, «ό,τι πετύχαμε τα τελευταία δυόμισι χρόνια για να απομακρύνουμε το Grexit, χάθηκε μέσα σε μία νύχτα, καθώς στο Grexit οι Ευρωπαίοι με την απόφασή τους πρόσθεσαν και το deposit haircut risk, δηλαδή τον κίνδυνο να “κουρευτούν” οι καταθέσεις». Και τούτο διότι, με τη λύση για την Κύπρο που επέλεξαν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ και υιοθέτησε το Eurogroup, οι πιστωτές μάς έστειλαν σαφές μήνυμα ότι πλέον στο κόστος διάσωσης θα συμμετέχει και η ίδια η χώρα.
«Το bail-out, η διάσωση απ' έξω, μετατρέπεται σε bail-in, διάσωση εκ των έσω, που σημαίνει ότι οι καταθέτες γίνονται καχύποπτοι ότι στο μέλλον μπορεί να κληθούν να συμμετάσχουν» αναφέρει ο συνομιλητής μας.
Και στην περίπτωση της Ελλάδος όλοι γνωρίζουν ότι το ΔΝΤ ζητεί το κούρεμα του επίσημου τομέα, δηλαδή των δανείων που μας έχουν χορηγήσει οι εταίροι μας και η ΕΚΤ, προκειμένου να γίνει βιώσιμο το χρέος. «Λένε ότι θα μας διαγράψουν 60-80 δισ. ευρώ για να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει. Ποιος θα αναλάβει το κόστος ή τι θα γίνει σε έξι μήνες ή σε έναν χρόνο αν οι τράπεζες χρειαστούν πρόσθετα κεφάλαια για να καλύψουν ενδεχόμενες νέες επισφάλειες που θα δημιουργήσει η παρατεταμένη και βαθύτερη του αναμενομένου ύφεση;» αναφέρει ο τραπεζίτης.
Με την απόφασή τους λοιπόν οι Ευρωπαίοι έρχονται να δημιουργήσουν στην Ελλάδα αυτό που ήθελαν να αποφύγουν. «Σε μια χώρα που έχει δημοσιονομικό πρόβλημα έρχονται να προσθέσουν τώρα και το ενδεχόμενο bank run. Διότι σε περίπτωση που ζητήσει βοήθεια η χώρα, θα υπάρξει πρόβλημα στις καταθέσεις» προσθέτει ο συνομιλητής μας. «Ετσι όπως τα έκαναν τα πράγματα, εκεί που πήγαιναν να βάλουν έναν διακόπτη μεταξύ κρατικού χρέους και τραπεζών και να σπάσουν τον φαύλο κύκλο αλληλεξάρτησης μεταξύ κεφαλαιακά ανεπαρκών τραπεζών και υπερχρεωμένων κρατών τα οποία καλούνταν να διασώσουν, πέτυχαν το τέλειο βραχυκύκλωμα» προσθέτει οικονομικός αναλυτής διεθνούς οίκου.
Παρά τις διορθωτικές δηλώσεις του ολλανδού υπουργού Οικονομικών και επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντεϊσελμπλούμ ότι το μοντέλο που εφαρμόστηκε στην Κύπρο δεν θα επαναληφθεί, το κλίμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των καταθετών αλλά και των επενδυτών εκτιμάται ότι δεν αναστρέφεται. «Ανεξάρτητα από το αν θα χρησιμοποιηθεί ή όχι στο μέλλον η λύση που επελέγη για την Κύπρο, από τις δηλώσεις του επικεφαλής του Eurogroup είναι σαφές ότι είναι μέσα στο οπλοστάσιο των πιστωτών μας και αυτό αρκεί για τη διαμόρφωση και εμπέδωση του αρνητικού κλίματος» αναφέρουν οικονομικοί κύκλοι.
Γίνεται σαφές ότι με αυτή την απόφαση υπονομεύονται οι προσπάθειες ανάκαμψης της χώρας. «Χωρίς ρευστότητα στις τράπεζες πώς θα χρηματοδοτηθεί η οικονομία;» αναρωτιούνται παράγοντες της αγοράς. «Οι μικρές επιχειρήσεις δεν θα μπορούν να έχουν χρηματοδότηση από πουθενά» προσθέτουν. Και αυτά συμβαίνουν ενώ εκκρεμεί η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες το επόμενο χρονικό διάστημα θα βγουν στις αγορές για να ζητήσουν κεφάλαια.
Ολα αυτά δυσχεραίνουν την ανάκαμψη της οικονομίας. Μάλιστα, με την κυπριακή οικονομία να εισέρχεται σε ακόμη βαθύτερη ύφεση, η εκτίμηση είναι ότι θα πληγούν οι ελληνικές εξαγωγές προς τη Μεγαλόνησο, οι οποίες αντιστοιχούν στο 8% των συνολικών εξαγωγών. Ακόμη και αν μέρος αυτών αποτελούν τριγωνικές συναλλαγές που κάνουν οι ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν την Κύπρο ως ενδιάμεσο σταθμό για να εκμεταλλευθούν το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς της, οι εξαγωγές προς τη Μεγαλόνησο θα πληγούν. «Δεν βλέπω πώς η Ελλάδα θα βγει από την ύφεση» αναρωτιέται κορυφαίος επιχειρηματίας, ο οποίος δεν αποκλείει η χώρα να μην καταφέρει να επιστρέψει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2014.
Η εξέλιξη αυτή έχει σημάνει συναγερμό στο Μαξίμου, καθώς ο πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς και ο υπουργός Οικονομικών κ. Ι. Στουρνάρας αναγνωρίζουν το ζήτημα της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας, η οποία ασφυκτιά από την έλλειψη ρευστότητας.
Για το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης το ζήτημα των τραπεζών και της χρηματοδότησης της οικονομίας βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας. Ιδιαίτερα μάλιστα για την Εθνική Τράπεζα, η οποία μετά τη συγχώνευση με τη Eurobank κατέχει κυρίαρχη θέση στην αγορά και όποιος έχει τον έλεγχό της στην ουσία ελέγχει την οικονομική και επιχειρηματική ζωή του τόπου.
Τα στοιχεία :
Οι λογαριασμοί άνω των 100.000
Με βάση τα στοιχεία των τραπεζών υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα οι λογαριασμοί φυσικών προσώπων με υπόλοιπο 100.000 ευρώ και πάνω υπολογίζονται περί τις 125.000 με ανώτατη εκτίμηση τις 150.000 λογαριασμούς. Τα φυσικά πρόσωπα που μπορούν να τηρούν περισσότερους του ενός λογαριασμού με υπόλοιπο πάνω από 100.000 ευρώ υπολογίζονται περί τα 3.000-5.000 άτομα.
Στάση αναμονής από τις τράπεζες
Σε έναν με δύο μήνες οι επιπτώσεις
Προς το παρόν η αγορά έχει απορροφήσει τους κραδασμούς από την απόφαση για την Κύπρο. Σύμφωνα με πηγές της Τράπεζας της Ελλάδος, στην Τράπεζα Πειραιώς, η οποία απορρόφησε τις δραστηριότητες των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα ώστε να θωρακιστεί η χώρα από ενδεχόμενη μετάδοση του κυπριακού «ιού», η διαρροή καταθέσεων ήταν «ηπιότερη των αναμενομένων». Ειδικότερα, περιορίστηκε σε «λίγες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ». Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο Μάρτιος έκλεισε με θετικό πρόσημο στις καταθέσεις, με την τάση για επιστροφή που είχε καταγραφεί τους δύο προηγούμενους μήνες να συνεχίζεται. Συγκεκριμένα αναφέρουν ότι υπήρξαν εισροές ύψους 1,5 δισ. ευρώ έναντι 2,7 δισ. ευρώ τον Φεβρουάριο. Τραπεζικοί κύκλοι ωστόσο παραμένουν επιφυλακτικοί, καθώς εκτιμούν ότι οι επιπτώσεις στις καταθέσεις από την απόφαση του Eurogroup θα φανούν πλήρως σε έναν-δύο μήνες. Από την άλλη πλευρά, αισιόδοξες εκτιμήσεις δεν αναμένουν μεγάλες μετακινήσεις κεφαλαίων. Οπως σημειώνουν, «οι πολύ μεγάλοι καταθέτες έχουν ήδη φύγει και οι αποταμιευτές που αποτελούν τη μεγάλη πλειονότητα των λογαριασμών που υπάρχουν στις ελληνικές τράπεζες είναι δύσκολο να μεταβούν στο εξωτερικό για να ανοίξουν λογαριασμό σε άλλη χώρα και να μεταφέρουν εκεί τα χρήματά τους».
Βεβαίως δεν κάνουν λόγο για επιστροφή καταθέσεων, τις οποίες το τραπεζικό σύστημα και η οικονομία έχει ανάγκη καθώς αποτελούν τη μοναδική πηγή άντλησης ρευστότητας. Κάποια κεφάλαια εκτιμάται ότι σταδιακά θα επιστρέψουν από την Κύπρο, όταν φυσικά αρθούν οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων που έχουν επιβληθεί για να προστατέψουν το κυπριακό τραπεζικό σύστημα.
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=505354
Κύπρος: Καζίνο και αέριο για να πάρει μπρος η ατμομηχανή της οικονομίας Το Ισραήλ επισκέπτεται ο κ. Ν. Αναστασιάδης
Το καζίνο ήταν απαγορευτικό για την Κύπρο από τον καιρό της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 και καμμία κυβέρνηση δεν το συζητούσε κάν ενώ για τη δημιουργία του αντιδρούσε σφοδρότατα η Εκκλησία της Κύπρου. Ας μην ξεχνάμε ότι πρώτος Πρόεδρος της Κύπρου ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Μετά την τουρκική εισβολή και την κατοχή του Βόρειου τμήματος της Κύπρου άρχισαν να δημιουργούνται στα Κατεχόμενα πλήθος καζίνο και όταν έπεσαν τα οδοφράγματα στην Πράσινη Γραμμή εκατοντάδες Κύπριοι άφηναν τα χρήματά τους στα Κατεχόμενα. Ορισμένα μάλιστα από τα κατοχικά καζίνο εκμεταλλεύονταν Τούρκοι επιχειρηματίες από την Κωνσταντινούπολη και την Αγκυρα. Τα καζίνο αυτά γέμιζαν στο παρελθόν και με Ισραηλινούς οι οποίοι έφθαναν στα Κατεχόμενα μέσω του αεροδρομίου της Λάρνακας.
Αν και ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας κ. Π. Μοσκοβισί χαρακτήρισε την κυπριακή οικονομία ως «οικονομία καζίνο» στην Κύπρο δεν λειτουργούσε κανένα από αυτά, τουλάχιστον νόμιμα παρά το γεγονός ότι σε όλες τις ελεύθερες περιοχές είχαν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια τα γραφεία στοιχημάτων και ο κρατικός τζόγος. Τα ξυστά Λαχεία θεωρούνται από τα πιο δημοφιλή τυχερά παιχνίδια στην Κύπρο, κυκλοφορούν παντού και όλες τις ώρες ενώ δεν είναι ασυνήθιστη εικόνα στα καφενεία, στα εστιατόρια και στις ταβέρνες να βλέπεις Κύπριους να ξύνουν με κέρματα Λαχεία για να κερδίσουν μικροποσά. Ηδη, όπως το «Βήμα» πληροφορείται έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για δημιουργία καζίνο επενδυτικοί οίκοι από την Κύπρο, το Ισραήλ, τη Μεγάλη Βρετανία αλλά και από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το δεύτερο άμεσο μέτρο για ανάπτυξη που προωθεί η κυπριακή κυβέρνηση είναι όπως το εξήγγειλε ο κ. Νίκος Αναστασιάδης στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» είναι να αρχίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η δεύτερη γεώτρηση (η οποία χαρακτηρίζεται ως επιβεβαιωτική) από την αμερικανο- ισραηλινή εταιρεία Noble στο οικόπεδο 12 ή οικόπεδο Αφροδίτη όπως ονομάζεται για να διαπιστωθούν οι ακριβείς ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου που υπάρχουν σε αυτό.
Αν αυτό γίνει σύντομα τότε υπολογίζεται ότι θα αρχίσει νωρίτερα η εξόρρυξη των υδρογονανθράκων και η εκμετάλλευσή τους από το 2018 που είχε προγραμματισθεί. Στην Κύπρο έχει ήδη ανακοινωθεί ότι ο Πρόεδρος κ. Αναστασιάδης θα επισκεφθεί το Ισραήλ για να συζητήσει κυρίως την αξιοποίηση του κεφαλαίου της ενέργειας. Παράλληλα επιταχύνονται οι διαδικασίες για την αδειοδότηση εντοπισμού υδρογονανθράκων και σε άλλα θαλάσσια οικόπεδα εντός της κυπριακής ΑΟΖ.
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=505384
Οι Πρωτο-Έλληνες
Η αρχαία ελληνική, η αρχαία ιρανική και η αρχαία ινδική έχουν στενότερη συγγένεια παρά οι ίδιες με άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες ή οι υπόλοιπες μεταξύ τους. Από αυτή την παρατήρηση συμπεραίνεται πρώτον, ότι οι χρήστες της πρώτο-ελληνικής, της πρωτοιρανικής και της πρωτοινδικής παρέμειναν οε επαφή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα δεύτερον, ότι οι γλώσσες τους διαμορφώθηκαν, όχι σε κάποια άκρη του ινδοευρωπαϊκού χώρου, αλλά στο κέντρο του, άρα βορειοδυτικά από τον Εύξεινο*, και, τρίτον, ότι έφυγαν από εκεί έπειτα από τις ινδοευρωπαϊκές ομάδες που τις περιέβαλαν. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν δεδομένα άλλων κατηγοριών: ονοματικά και αρχαιολογικά, που θα δούμε αμέσως. 
Το όνομα Δαναοί, που δίνουν τα ομηρικά έπη στο σύνολο των Ελλήνων του τέλους της δεύτερης χιλιετίας, καθώς και τα ονόματα προσώπων της ελληνικής μυθολογίας, Δαναός, Δαναΐδες και Δανάη βρίσκουν ανταπόκριση, αντίστοιχα, στο εθνικό όνομα Danawo, που δίνει το ιρανικό έπος Avesta σε έναν λαό που είναι εχθρός των Ιρανών και στα θεωνύμια Danu και Danawa, που δηλώνουν, στο ινδικό έπος Veda, μία θεά και τους γιούς της. Αυτή η ανταπόκριση δεν είναι συμπτωματική.
Έτσι φαίνεται ότι οι Πρώτο-Έλληνες δεν αποτελούσαν την ολότητα των ομάδων που έφθασαν τότε στον ελληνικό χώρο, αφομοίωσαν όμως γρήγορα αυτά τα φύλα που πάντως μιλούσαν πολύ συγγενικές γλώσσες όπως θα αφομοιώσουν τα λίγα ινδοευρωπαϊκά φύλα που είχαν προηγηθεί, καθώς και τα πιο παλαιό μεσογειακά. Σύμφωνα με αρχαιολογικές ενδείξεις, λίγοι από τους μετανάστες έφθασαν εξαρχής μέχρι τη Θεσσαλία, τπ Στερεά και την Πελοπόννησο. Αυτές οι περιοχές κατακτήθηκαν από τους απογόνους τους ή από συγγενικές ομάδες από τις αρχές της Μέσης εποχής του Χαλκού (2000 π.Χ.) και στη συνέχεια.
ΠΗΓΗ: Μιχάλης Σακελλαρίου, Η ιστορία των Ελλήνων, τόμος 2ος, εκδόσεις ΔΟΜΗ.
Ο χάρτης είναι από το συλλογικό βιβλίο «A history of ancient Greek from the beginnings to late antiquity» που επιμελήθηκε ο Α.Χρηστίδης.
http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2013/03/blog-post_30.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FySdOyJ+%28%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1%CF%82+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%29
ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΗΜΕΙΩΣΗ -
*1 Σύμφωνα με νεώτερες αρχαιολογικές μελέτες στην Ρωσσία κυρίως αλλά καί η γλωσσολογική ανάλυση ("The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World", David W. Anthony, 2007, Princeton University Press), μας παραπέμπουν στο συμπέρασμα πως η κοιτίδα των πρωτοΕλλήνων θα πρέπει μάλλον να αναζητηθεί στα αμέσως δυτικά των Ουραλίων καί των ΙνδοΙρανών στα αμέσως ανατολικά των Ουραλίων, με κοινό γεωγραφικό σύνορο την οροσειρά των Ουραλίων.
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013
Άχρηστοι, ανίκανοι καί φυσικά...λαδωμένοι οι κκ σωφρωνιστικοί υπάλληλοι! Αλλιώς δεν εξηγείται αυτό το μπάχαλο με τους 11...!
Το σχέδιο απόδρασης που βρέθηκε στη φυλακή των Τρικάλων είχε κωδικούς συνεννόησης των ποινικών ώστε να μην γίνουν αντιληπτοί από τις διωκτικές Αρχές και τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Παράλληλα υπάρχουν και σχέδια του τρόπου δράσης των ποινικών.
Επίσης, μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί 18 χειροβομβίδες στον περιβάλλοντα χώρο του σωφρονιστικού καταστήματος Τρικάλων. Όπως γίνεται γνωστό από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Περιφέρειας Θεσσαλίας, από τις συνεχιζόμενες έρευνες για την υπόθεση της απόδρασης κρατουμένων προκύπτει ότι ερρίφθησαν 18 χειροβομβίδες στον περιβάλλοντα χώρο και ιδίως στα σημεία όπου κινήθηκε και έδρασε η ομάδα υποστήριξης – αντιπερισπασμού.
Από τις χειροβομβίδες αυτές οι έξι εξερράγησαν, δημιουργώντας ισάριθμους κρατήρες, ενώ οι υπόλοιπες 12 βρέθηκαν και καταστράφηκαν με ελεγχόμενη έκρηξη.
Τις έρευνες διενεργεί ειδικό συνεργείο πυροτεχνουργών του Στρατού Ξηράς.
Εξάλλου, κατά τις έρευνες εντός των φυλακών Κορυδαλλού, όπως ανακοινώθηκε από την αστυνομία, βρέθηκαν και κατασχέθηκαν τα εξής:
• δεκαεπτά (17) κινητά τηλέφωνα,
• σαράντα δύο (42) αυτοσχέδια μαχαίρια και «σουβλιά» και
• ογδόντα οχτώ (88) αυτοσχέδια λοστάρια (μεταλλικά και ξύλινα).
Στις Φυλακές Τρικάλων διενεργήθηκε έρευνα προχθές (27.03), χθες (28.03) και σήμερα (29.03) το πρωί. Βρέθηκαν και κατασχέθηκαν:
• δύο (2) ιδιόχειρα σχεδιαγράμματα-σκαριφήματα, που απεικονίζουν το σχεδιασμό της πρόσφατης απόδρασης,
(δική μου σημείωση, καί είμαι Αρχιτέκτων...αυτό δέν μου φαίνεται εμένα καθόλου γιά "ἱδιόχειρο" σκαρίφημα...επαγγελματικότατο είναι!...από κάποιον "από μέσα" αγορασμένο!)
• ένα (1) ιδιόχειρο έντυπο με κρυπτογραφημένο κώδικα επικοινωνίας,
• δεκαεπτά (17) κινητά τηλέφωνα,
• δώδεκα (14) κάρτες SIM,
• έντεκα (11) φορτιστές κινητών τηλεφώνων,
• δεκαπέντε (15) αυτοσχέδια καλώδια φόρτισης,
• τέσσερα (4) ακουστικά τύπου «bluetooth hands free»,
• δώδεκα (12) ακουστικά τύπου «hands free»,
• τρία (3) αυτοσχέδια μεταλλικά μαχαίρια,
• οκτώ (8) συσκευασίες με 97,8 γραμμάρια ηρωίνης και
• οκτώ (8) σμυριδόπανα λείανσης μεταλλικών αντικειμένων.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63804383
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013
Σχέδιο Μάρσαλ για τον ευρωπαϊκό νότο προτείνουν τρία διεθνή ινστιτούτα Ζοφερή η εικόνα για το μεσοπρόθεσμο μέλλον της Ε.Ε. εκτιμούν
Στο Ισραήλ για ενεργειακά θέματα θα μεταβεί ο Πρόεδρος της Κύπρου Η επίσκεψη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα μετά την επαναπροσέγγιση Ισραήλ-Τουρκίας
Γιατί η Ρωσία αρνήθηκε να σώσει την Κύπρο, σύμφωνα με τους FT - Τι έχασε, τι κερδίζει
Λονδίνο: Τις αιτίες της απροθυμίας της ρωσικής κυβέρνησης να ηγηθεί της προσπάθειας διάσωσης της Κύπρου εξετάζουν σε άρθρο τους οι Financial Times, υποστηρίζοντας ότι ο «φορολογικός παράδεισος» των Ρώσων ολιγαρχών μπορούσε να περιμένει: μια επιθετική στάση της Ρωσίας απέναντι στην ΕΕ θα είχε οδυνηρές συνέπειες για τον Πούτιν και την προσπάθεια «απο-υπερακτιοποίησης» της ρωσικής οικονομίας.
Το άρθρο των Financial Times έχει ως εξής:
Για το θέμα της Κύπρου ακούσαμε όλων των ειδών τις υστερίες.
Πρώτα, ήταν η πιθανή έξοδος της Κύπρου από την Ευρωζώνη και το ντόμινο που θα προκαλούσε. Μετά ήταν η προοπτική της διάσωσης από τη Μόσχα που θα μεταμόρφωνε την Κύπρο σε ρωσική «παραλία». Μετά ακούσαμε συζητήσεις για εκδίκηση, με ένα πρώην σύμβουλο του Κρεμλίνου, τον Αλεξάντερ Νεκράσοφ να προειδοποιεί ότι αν επιβληθεί μεγάλο κούρεμα στους εύπορους Ρώσους καταθέτες «τότε, βεβαίως, η Μόσχα θα αναζητήσει τρόπους να τιμωρήσει την ΕΕ».
Το κούρεμα τελικά έγινε. Μετά από μια δραματική διαπραγμάτευση και τελικά συμφωνία, η Γερμανία άφησε τη Ρωσία στο περιθώριο - και οι εύποροι Ρώσοι καταθέτες των δύο μεγαλύτερων τραπεζών της Κύπρου υπέστησαν μεγάλη ζημία.
Με το να μην καθοδηγεί τη διάσωση, η Ρωσία θα χάσει πολλά: καθώς οι περισσότερες άμεσες ξένες επενδύσεις προέρχονται στη Ρωσία από την Κύπρο παρά από οποιαδήποτε άλλη χώρα, το νησί είναι ο σημαντικότερος φορολογικός παράδεισος της Ρωσίας. Η κυπριακή διάσωση λήγει στην ουσία τη θέση της Κύπρου ως κόμβου για το ρωσικό χρήμα - και αφήνει πολύ από αυτό το χρήμα παγωμένο μέσω των ελέγχων κεφαλαίων.
Αν έβγαινε μπροστά, θα μπορούσε να κερδίσει πολλά: Σε αντάλλαγμα για τη ρωσική βοήθεια, η Κύπρος πρόσφερε πρόσβαση σε υπεράκτια κοιτάσματα φυσικού αερίου ή μια ναυτική βάση (Το κύριο σημείο πρόσβασης της Ρωσίας στη Μεσόγειο είναι μέσω των λιμανιών της Συρίας –μια επένδυση που γίνεται όλο και πιο επισφαλής).
Όλα αυτά υπογραμμίζουν το πόσο απρόθυμη ήταν η Μόσχα να βγει μπροστά. Πράγματι, θα εξακολουθήσει να είναι πολύ λιγότερο πιθανό να εμπλακεί η Ρωσία απ' όσο εκτιμάται γενικώς.
Η οικονομία εξηγεί μέρος αυτής της απροθυμίας. Η Μόσχα υφίσταται πραγματικές πιέσεις, με έναν προϋπολογισμό που γίνεται όλο και πιο δύσβατος και την ανεργία να αυξάνεται. Η σκέψη μιας κυπριακής συμφωνίας δεν ήταν ποτέ ελκυστική για το Κρεμλίνο, καθώς θεωρείται ως επί το πλείστον ως πέταμα χρημάτων. Αντίθετα, οι Ρώσοι -όπως και οι Κινέζοι με την Ελλάδα- περιμένουν για επιλεγμένη ακίνητη περιουσία σε φθηνές τιμές. Πρόκειται για μια προσέγγιση των «αγορών στα χαμηλά» και είναι μια ασφαλής εκτίμηση ότι τα κυπριακά ακίνητα θα γίνουν φθηνότερα.
Υπήρχαν επίσης πολιτικά κίνητρα που συγκράτησαν το χέρι του Βλαντιμίρ Πούτιν. Στην ετήσια ομιλία του προς το έθνος τον Δεκέμβριο, ο κ. Πούτιν μίλησε με έμφαση για το πρόγραμμα «απο-υπερακτιοποίηση» της οικονομίας, δηλώνοντας: «Η υπεράκτια φύση της ρωσικής οικονομίας έχει γίνει πλέον κοινός τόπος. Οι ειδικοί την αποκαλούν υπεκφυγή της νομιμότητας. Χρειαζόμαστε ένα συνολικό σύστημα μέτρων για την «απο-υπερακτιοποίηση» της οικονομίας μας».
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η διάσωση των υπεράκτιων καταθέσεων θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση. Οι εύποροι Ρώσοι τους οποίους θα διέσωζε, είναι από τους πιο πιστούς ψηφοφόρους: Είναι πέρα ως πέρα «Πουτινιστές» και το τρέχον πολιτικό τοπίο δεν αφήνει κανένα άλλο αποδέκτη της αφοσίωσής τους. Όσον αφορά την ευρύτερη κοινή γνώμη, όποιος άλλος Ρώσος έδωσε σημασία στην όλη υπόθεση, πιθανότατα ενέκρινε τις κινήσεις του κ. Πούτιν. Διαμαρτυρήθηκε έντονα για οποιοδήποτε σχέδιο θα έπληττε τους Ρώσους καταθέτες, αλλά όταν ήρθε η ώρα, αποχώρησε από το τραπέζι.
Τι θα γίνει λοιπόν με τα κυπριακά περιουσιακά στοιχεία; Αυτά συνοδεύονται από ασαφείς συνθήκες. Οι όγκοι των κυπριακών κοιτασμάτων φυσικού αερίου είναι ανεπιβεβαίωτοι και ενέχουν εδαφικές διαμάχες με την Τουρκία, ένας πονοκέφαλος που δεν χρειάζεται ο κ. Πούτιν. Μια βάση στην Μεσόγειο θα δημιουργούσε πολιτική διαμάχη με την ΕΕ, την οποία έχει κάθε λόγο να αποφεύγει.
Και είναι αυτή ακριβώς η επιθυμία να αποφύγει μια βαθύτερη αντιπαράθεση με την ΕΕ, που κάνει πολύ αμφίβολη οποιαδήποτε συζήτηση για ανταπόδοση εις βάρος της ΕΕ. Η σχέση τους πράγματι θα πληγεί – η ρωσική ελίτ κατηγορεί την ΕΕ ότι καθυστέρησε να αντιμετωπίσει την κρίση και ότι τροποποίησε τα συμφέροντά της- αλλά η ζημιά θα είναι μικρή. Απ' όσα μπορούμε να πούμε σε αυτό το στάδιο, το αποτέλεσμα θα ήταν χειρότερο για την Ρωσία αν στοχεύονταν όλες οι κυπριακές τράπεζες, και όχι μόνο δύο. Ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας παραμένει η ΕΕ.
Η Μόσχα εξαρτάται από τα έσοδα από τις πωλήσεις αερίου στην Ευρώπη. Η ουσία; Η Μόσχα θα έχανε παρά πολύ περισσότερα αν αντιδρούσε επιθετικά στην κρίση. Ο κ. Πούτιν δείχνει να το γνωρίζει, γι' αυτό και παρήγγειλε στην κυβέρνησή του να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για την αναδιοργάνωση του δανείου 2,5 δισ. ευρώ προς την Κύπρο».
Σχόλια
Χαρίλαος
18 Ώρες πρίν
Διαβάστε προσεκτικά το άρθρο αυτό των Financial Times. Θα βρείτε όλες τις φοβίες των Άγγλων. π.χ. με την «απο-υπερακτιοποίησης» της ρωσικής οικονομίας. πόσα ρωσικά κεφάλαια θα φύγουν από την Αγγλία. Πριν μερικούς μήνες ο Πούτιν μίλησε για εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ρωσικά κεφάλαια στην Ευρώπη.
Login to ReplyKassandra
23 Ώρες πρίν
Ε αφού μας ταεξήγησε όλα ο FT τι άλλο θέλουμε... Έν ολίγοις προσπαθεί να μας πείσει ότι η Ρωσία δεν θα βοηθήσει την Κύπρο και συνεπώς, αν θέλουμε βοήθεια να στραφούμε αλλού. Δηλαδή πού?? στους Βρεττανούς? Εγώ πάντως δεν νομίζω ότι η Ρώσοι θα "αφήσουν" την Κύπρο τόσο εύκολα.
http://www.philenews.com/el-gr/oikonomia-kypros/146/138602/giati-i-rosia-arnithike-na-sosei-tin-kypro-symfona-me-tous-ft
Για το θέμα της Κύπρου ακούσαμε όλων των ειδών τις υστερίες.
Πρώτα, ήταν η πιθανή έξοδος της Κύπρου από την Ευρωζώνη και το ντόμινο που θα προκαλούσε. Μετά ήταν η προοπτική της διάσωσης από τη Μόσχα που θα μεταμόρφωνε την Κύπρο σε ρωσική «παραλία». Μετά ακούσαμε συζητήσεις για εκδίκηση, με ένα πρώην σύμβουλο του Κρεμλίνου, τον Αλεξάντερ Νεκράσοφ να προειδοποιεί ότι αν επιβληθεί μεγάλο κούρεμα στους εύπορους Ρώσους καταθέτες «τότε, βεβαίως, η Μόσχα θα αναζητήσει τρόπους να τιμωρήσει την ΕΕ».
Το κούρεμα τελικά έγινε. Μετά από μια δραματική διαπραγμάτευση και τελικά συμφωνία, η Γερμανία άφησε τη Ρωσία στο περιθώριο - και οι εύποροι Ρώσοι καταθέτες των δύο μεγαλύτερων τραπεζών της Κύπρου υπέστησαν μεγάλη ζημία.
Με το να μην καθοδηγεί τη διάσωση, η Ρωσία θα χάσει πολλά: καθώς οι περισσότερες άμεσες ξένες επενδύσεις προέρχονται στη Ρωσία από την Κύπρο παρά από οποιαδήποτε άλλη χώρα, το νησί είναι ο σημαντικότερος φορολογικός παράδεισος της Ρωσίας. Η κυπριακή διάσωση λήγει στην ουσία τη θέση της Κύπρου ως κόμβου για το ρωσικό χρήμα - και αφήνει πολύ από αυτό το χρήμα παγωμένο μέσω των ελέγχων κεφαλαίων.
Αν έβγαινε μπροστά, θα μπορούσε να κερδίσει πολλά: Σε αντάλλαγμα για τη ρωσική βοήθεια, η Κύπρος πρόσφερε πρόσβαση σε υπεράκτια κοιτάσματα φυσικού αερίου ή μια ναυτική βάση (Το κύριο σημείο πρόσβασης της Ρωσίας στη Μεσόγειο είναι μέσω των λιμανιών της Συρίας –μια επένδυση που γίνεται όλο και πιο επισφαλής).
Όλα αυτά υπογραμμίζουν το πόσο απρόθυμη ήταν η Μόσχα να βγει μπροστά. Πράγματι, θα εξακολουθήσει να είναι πολύ λιγότερο πιθανό να εμπλακεί η Ρωσία απ' όσο εκτιμάται γενικώς.
Η οικονομία εξηγεί μέρος αυτής της απροθυμίας. Η Μόσχα υφίσταται πραγματικές πιέσεις, με έναν προϋπολογισμό που γίνεται όλο και πιο δύσβατος και την ανεργία να αυξάνεται. Η σκέψη μιας κυπριακής συμφωνίας δεν ήταν ποτέ ελκυστική για το Κρεμλίνο, καθώς θεωρείται ως επί το πλείστον ως πέταμα χρημάτων. Αντίθετα, οι Ρώσοι -όπως και οι Κινέζοι με την Ελλάδα- περιμένουν για επιλεγμένη ακίνητη περιουσία σε φθηνές τιμές. Πρόκειται για μια προσέγγιση των «αγορών στα χαμηλά» και είναι μια ασφαλής εκτίμηση ότι τα κυπριακά ακίνητα θα γίνουν φθηνότερα.
Υπήρχαν επίσης πολιτικά κίνητρα που συγκράτησαν το χέρι του Βλαντιμίρ Πούτιν. Στην ετήσια ομιλία του προς το έθνος τον Δεκέμβριο, ο κ. Πούτιν μίλησε με έμφαση για το πρόγραμμα «απο-υπερακτιοποίηση» της οικονομίας, δηλώνοντας: «Η υπεράκτια φύση της ρωσικής οικονομίας έχει γίνει πλέον κοινός τόπος. Οι ειδικοί την αποκαλούν υπεκφυγή της νομιμότητας. Χρειαζόμαστε ένα συνολικό σύστημα μέτρων για την «απο-υπερακτιοποίηση» της οικονομίας μας».
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η διάσωση των υπεράκτιων καταθέσεων θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση. Οι εύποροι Ρώσοι τους οποίους θα διέσωζε, είναι από τους πιο πιστούς ψηφοφόρους: Είναι πέρα ως πέρα «Πουτινιστές» και το τρέχον πολιτικό τοπίο δεν αφήνει κανένα άλλο αποδέκτη της αφοσίωσής τους. Όσον αφορά την ευρύτερη κοινή γνώμη, όποιος άλλος Ρώσος έδωσε σημασία στην όλη υπόθεση, πιθανότατα ενέκρινε τις κινήσεις του κ. Πούτιν. Διαμαρτυρήθηκε έντονα για οποιοδήποτε σχέδιο θα έπληττε τους Ρώσους καταθέτες, αλλά όταν ήρθε η ώρα, αποχώρησε από το τραπέζι.
Τι θα γίνει λοιπόν με τα κυπριακά περιουσιακά στοιχεία; Αυτά συνοδεύονται από ασαφείς συνθήκες. Οι όγκοι των κυπριακών κοιτασμάτων φυσικού αερίου είναι ανεπιβεβαίωτοι και ενέχουν εδαφικές διαμάχες με την Τουρκία, ένας πονοκέφαλος που δεν χρειάζεται ο κ. Πούτιν. Μια βάση στην Μεσόγειο θα δημιουργούσε πολιτική διαμάχη με την ΕΕ, την οποία έχει κάθε λόγο να αποφεύγει.
Και είναι αυτή ακριβώς η επιθυμία να αποφύγει μια βαθύτερη αντιπαράθεση με την ΕΕ, που κάνει πολύ αμφίβολη οποιαδήποτε συζήτηση για ανταπόδοση εις βάρος της ΕΕ. Η σχέση τους πράγματι θα πληγεί – η ρωσική ελίτ κατηγορεί την ΕΕ ότι καθυστέρησε να αντιμετωπίσει την κρίση και ότι τροποποίησε τα συμφέροντά της- αλλά η ζημιά θα είναι μικρή. Απ' όσα μπορούμε να πούμε σε αυτό το στάδιο, το αποτέλεσμα θα ήταν χειρότερο για την Ρωσία αν στοχεύονταν όλες οι κυπριακές τράπεζες, και όχι μόνο δύο. Ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας παραμένει η ΕΕ.
Η Μόσχα εξαρτάται από τα έσοδα από τις πωλήσεις αερίου στην Ευρώπη. Η ουσία; Η Μόσχα θα έχανε παρά πολύ περισσότερα αν αντιδρούσε επιθετικά στην κρίση. Ο κ. Πούτιν δείχνει να το γνωρίζει, γι' αυτό και παρήγγειλε στην κυβέρνησή του να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για την αναδιοργάνωση του δανείου 2,5 δισ. ευρώ προς την Κύπρο».
Σχόλια
Χαρίλαος
18 Ώρες πρίν
Διαβάστε προσεκτικά το άρθρο αυτό των Financial Times. Θα βρείτε όλες τις φοβίες των Άγγλων. π.χ. με την «απο-υπερακτιοποίησης» της ρωσικής οικονομίας. πόσα ρωσικά κεφάλαια θα φύγουν από την Αγγλία. Πριν μερικούς μήνες ο Πούτιν μίλησε για εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ρωσικά κεφάλαια στην Ευρώπη.
Login to ReplyKassandra
23 Ώρες πρίν
Ε αφού μας ταεξήγησε όλα ο FT τι άλλο θέλουμε... Έν ολίγοις προσπαθεί να μας πείσει ότι η Ρωσία δεν θα βοηθήσει την Κύπρο και συνεπώς, αν θέλουμε βοήθεια να στραφούμε αλλού. Δηλαδή πού?? στους Βρεττανούς? Εγώ πάντως δεν νομίζω ότι η Ρώσοι θα "αφήσουν" την Κύπρο τόσο εύκολα.
http://www.philenews.com/el-gr/oikonomia-kypros/146/138602/giati-i-rosia-arnithike-na-sosei-tin-kypro-symfona-me-tous-ft
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013
Το GPS του μέλλοντος φτιάχνεται στην Ελλάδα - Υπό τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρήστου Ζαρολιάγκη «τρέχει» το πλέον φιλόδοξο και καινοτόμο πρόγραμμα eCompass
ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ : Ούτε με ρόπαλα Χρυσαυγίτικα καί με Ναζιστικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, ούτε με μαζικούς Συριζοπαλαιοπασοκονεοδημοκρατικούς διορισμούς ανικάνων στο Δημόσιο θα λύσει η Ελλάδα το οικονομικό της πρόβλημα. Μόνον με έμφαση στην έξυπνη τεχνολογία καί στην εξειδίκευση των χιλιάδων μορφομένων νεολαίων μας θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τις σταθερές βάσεις γιά να ξεφύγουμε από την κρίση. Θα πάρει καιρό αλλά είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος. Αυτό, μαζί με την εξειδίκευση στα ανταγωνιστικά προϊόντα ποιότητας βιομηχανίας και αγροτικής παραγωγής, του εξειδικευμένου τουριστικού προϊόντος, της ενέργειας κλπ κλπ. Καιρός λοιπόν είανι να δούμε κατάματα καί να αντιμετωπίσουμε τις ευκαιρίες του σήμερα με προοπτική καί λύσεις 21ου αιώνα καί όχι με φυγή στον 19ο! ΜΗΜ.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Αχιλλέα Χεκίμογλου / ΤΟ ΒΗΜΑ.
Στο Βερολίνο θα δοκιμαστεί μια εφαρμογή που υπόσχεται γρήγορη και οικολογική μεταφορά
Ελληνική υπογραφή έχει η νέα γενιά λογισμικού για «ευφυή», οικονομικά και «πράσινα» συστήματα πλοήγησης και μεταφοράς. Ενα ευρωπαϊκό πρόγραμμα, που συντονίζεται από την Πάτρα, φτιάχνει τη βάση για την επόμενη γενιά ψηφιακών υπηρεσιών για φορητές συσκευές πλοήγησης, όπως τα GPS, και «ευφυή» κινητά τηλέφωνα, αναζητώντας παράλληλα τη βέλτιστη, ταχύτερη και πλέον «πράσινη» διαδρομή.
Το φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα eCompass (eCO-friendly urban Muti-modal route PlAnning Services for mobile uSers - «Φιλικές προς το περιβάλλον υπηρεσίες σχεδιασμού πολυτροπικών αστικών μεταφορών για χρήστες κινητών») συντονίζει και «τρέχει» η ομάδα του καθηγητή του Τμήματος Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρήστου Ζαρολιάγκη. Οπως αναφέρει ο καθηγητής, το eCompass φιλοδοξεί να αναπτύξει καινοτομικές αλγοριθμικές μεθόδους και υπηρεσίες, με στόχο, μέσα από ψηφιακές κινητές εφαρμογές, να μειωθεί η περιβαλλοντική επιβάρυνση των μετακινήσεων στις μητροπολιτικές περιοχές.
Οπως σημειώνει ο κ. Ζαρολιάγκης, οι αλγόριθμοι της πειραματικής εφαρμογής ανατρέχουν στο σύνολο των κυκλοφοριακών δεδομένων μιας περιοχής, μαντεύοντας τα σημεία συμφόρησης και προτείνοντας στον οδηγό εναλλακτικές διαδρομές που θα αποδειχθούν πιο γρήγορες, θα οδηγήσουν σε λιγότερους ρύπους και εν τέλει θα προκαλέσουν μικρότερη συμφόρηση στην πόλη. Παράλληλα, το eCompass εξετάζει τον σχεδιασμό της βέλτιστης και πλέον οικολογικής διαδρομής και στα συστήματα των αστικών συγκοινωνιών. «Τα υπάρχοντα συστήματα πλοήγησης και οι εφαρμογές των smartphones δεν εξετάζουν την οικολογική διάσταση μετακινήσεων ή, αν το κάνουν, αυτό γίνεται αποσπασματικά» παρατηρεί ο καθηγητής.
Παράλληλα, όπως σημειώνει ο κ. Ζαρολιάγκης, καθότι η ζήτηση καινοτόμων ψηφιακών υπηρεσιών είναι πολύ μεγάλη, το eCompass σχεδιάζεται με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να μπορεί να αντλήσει δεδομένα και από τρίτες πηγές, με στόχο να εξυπηρετήσει τη βέλτιστη μετακίνηση και των τουριστών μέσα στο αστικό περιβάλλον, και μάλιστα παρέχοντάς τους χρηστικές και εξατομικευμένες πληροφορίες με τεχνολογικά «ευφυή» τρόπο. Μάλιστα, όπως παρατηρεί ο καθηγητής, τέτοιες εφαρμογές θα έχουν πεδίον δόξης λαμπρόν στις αναδυόμενες οικονομίες, οι οποίες κατά κανόνα διαθέτουν «χαοτικά» αστικά συστήματα μεταφοράς.
Το πρόγραμμα διανύει τον δεύτερό του χρόνο. Προηγήθηκε επίπονη εργασία κατά τη διάρκεια της οποίας αναλύθηκαν οι απαιτήσεις των πολιτών που κινούνται καθημερινά στις μεγάλες πόλεις, διερευνήθηκαν νέες μέθοδοι για την παροχή καινοτόμων ψηφιακών υπηρεσιών, ετοιμάστηκαν οι προδιαγραφές της αρχιτεκτονικής του συστήματος και δημιουργήθηκε μια βάση δεδομένων αστικών μετακινήσεων για την οποία επελέγη πιλοτικά το Βερολίνο.
«Ηδη στήνουμε το πιλοτικό πρόγραμμα στο Βερολίνο, δοκιμάζοντας τους αλγορίθμους και ενσωματώνοντάς τους σε προηγμένα συστήματα πλοήγησης» σημειώνει ο καθηγητής και υπογραμμίζει ότι «τα πρώτα σημάδια είναι ενθαρρυντικά». Στο τρίτο έτος του προγράμματος στόχος θα είναι οι ψηφιακές υπηρεσίες του eCompass να δοκιμαστούν από τους πραγματικούς χρήστες μέσα από ένα ευρύ πιλοτικό πρόγραμμα που θα «τρέξει» στη γερμανική πρωτεύουσα.
Πέραν της ομάδας του κ. Ζαρολιάγκη, στο eCompass συμμετέχουν το Εθνικό Κέντρο Ερευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ), το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (ΕΤΗΖ), το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καρλσρούης (ΚΙΤ) και οι ξένες εταιρείες TomTom και PTV Group, οι οποίες εξειδικεύονται στην παροχή υπηρεσιών δρομολόγησης αγαθών και οχημάτων.
Ελληνική υπογραφή έχει η νέα γενιά λογισμικού για «ευφυή», οικονομικά και «πράσινα» συστήματα πλοήγησης και μεταφοράς. Ενα ευρωπαϊκό πρόγραμμα, που συντονίζεται από την Πάτρα, φτιάχνει τη βάση για την επόμενη γενιά ψηφιακών υπηρεσιών για φορητές συσκευές πλοήγησης, όπως τα GPS, και «ευφυή» κινητά τηλέφωνα, αναζητώντας παράλληλα τη βέλτιστη, ταχύτερη και πλέον «πράσινη» διαδρομή.
Το φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα eCompass (eCO-friendly urban Muti-modal route PlAnning Services for mobile uSers - «Φιλικές προς το περιβάλλον υπηρεσίες σχεδιασμού πολυτροπικών αστικών μεταφορών για χρήστες κινητών») συντονίζει και «τρέχει» η ομάδα του καθηγητή του Τμήματος Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Χρήστου Ζαρολιάγκη. Οπως αναφέρει ο καθηγητής, το eCompass φιλοδοξεί να αναπτύξει καινοτομικές αλγοριθμικές μεθόδους και υπηρεσίες, με στόχο, μέσα από ψηφιακές κινητές εφαρμογές, να μειωθεί η περιβαλλοντική επιβάρυνση των μετακινήσεων στις μητροπολιτικές περιοχές.
Οπως σημειώνει ο κ. Ζαρολιάγκης, οι αλγόριθμοι της πειραματικής εφαρμογής ανατρέχουν στο σύνολο των κυκλοφοριακών δεδομένων μιας περιοχής, μαντεύοντας τα σημεία συμφόρησης και προτείνοντας στον οδηγό εναλλακτικές διαδρομές που θα αποδειχθούν πιο γρήγορες, θα οδηγήσουν σε λιγότερους ρύπους και εν τέλει θα προκαλέσουν μικρότερη συμφόρηση στην πόλη. Παράλληλα, το eCompass εξετάζει τον σχεδιασμό της βέλτιστης και πλέον οικολογικής διαδρομής και στα συστήματα των αστικών συγκοινωνιών. «Τα υπάρχοντα συστήματα πλοήγησης και οι εφαρμογές των smartphones δεν εξετάζουν την οικολογική διάσταση μετακινήσεων ή, αν το κάνουν, αυτό γίνεται αποσπασματικά» παρατηρεί ο καθηγητής.
Παράλληλα, όπως σημειώνει ο κ. Ζαρολιάγκης, καθότι η ζήτηση καινοτόμων ψηφιακών υπηρεσιών είναι πολύ μεγάλη, το eCompass σχεδιάζεται με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να μπορεί να αντλήσει δεδομένα και από τρίτες πηγές, με στόχο να εξυπηρετήσει τη βέλτιστη μετακίνηση και των τουριστών μέσα στο αστικό περιβάλλον, και μάλιστα παρέχοντάς τους χρηστικές και εξατομικευμένες πληροφορίες με τεχνολογικά «ευφυή» τρόπο. Μάλιστα, όπως παρατηρεί ο καθηγητής, τέτοιες εφαρμογές θα έχουν πεδίον δόξης λαμπρόν στις αναδυόμενες οικονομίες, οι οποίες κατά κανόνα διαθέτουν «χαοτικά» αστικά συστήματα μεταφοράς.
Το πρόγραμμα διανύει τον δεύτερό του χρόνο. Προηγήθηκε επίπονη εργασία κατά τη διάρκεια της οποίας αναλύθηκαν οι απαιτήσεις των πολιτών που κινούνται καθημερινά στις μεγάλες πόλεις, διερευνήθηκαν νέες μέθοδοι για την παροχή καινοτόμων ψηφιακών υπηρεσιών, ετοιμάστηκαν οι προδιαγραφές της αρχιτεκτονικής του συστήματος και δημιουργήθηκε μια βάση δεδομένων αστικών μετακινήσεων για την οποία επελέγη πιλοτικά το Βερολίνο.
«Ηδη στήνουμε το πιλοτικό πρόγραμμα στο Βερολίνο, δοκιμάζοντας τους αλγορίθμους και ενσωματώνοντάς τους σε προηγμένα συστήματα πλοήγησης» σημειώνει ο καθηγητής και υπογραμμίζει ότι «τα πρώτα σημάδια είναι ενθαρρυντικά». Στο τρίτο έτος του προγράμματος στόχος θα είναι οι ψηφιακές υπηρεσίες του eCompass να δοκιμαστούν από τους πραγματικούς χρήστες μέσα από ένα ευρύ πιλοτικό πρόγραμμα που θα «τρέξει» στη γερμανική πρωτεύουσα.
Πέραν της ομάδας του κ. Ζαρολιάγκη, στο eCompass συμμετέχουν το Εθνικό Κέντρο Ερευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ), το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (ΕΤΗΖ), το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καρλσρούης (ΚΙΤ) και οι ξένες εταιρείες TomTom και PTV Group, οι οποίες εξειδικεύονται στην παροχή υπηρεσιών δρομολόγησης αγαθών και οχημάτων.
Iraqi Kurdistan Region Showcases Culture on Nowruz
By: Abdel Hamid Zebari for Al-Monitor Iraq Pulse.
إقرأ باللغة العربية H γιορτή του Νεβρούζ (Νέα Αυγή, στην Περσική) είναι η Ιρανική Πρωτοχρονιά που συμπεύτει με την Εαρινή Ισημερία. Είναι γιορτή καθαρά Περσική, Ζωροαστρική (εξ ού καί η έμφαση στην φωτιά, όπου ακόμη καί τα ρούχα παίρνουν χρώματα κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί, χρώμματα του ιερού πυρός), πού όμως επέζησε καί επεβλήθη στον Μωαμεθανισμό. Γιορτάζεται από όλους τους Σιητικούς, καί Περσόφωνους ή Ιρανόφωνους γενικά (όπως οι Κούρδοι, των οποίων η γλώσσα συγγενεύει άμεσα με την Περσική) πληθυσμούς. Το Νεβρούς αναδυκνύεται σαν καθοριστικός παράγοντας αυτόνομης πολιτιστικής, θρησκευτικής καί εθνικής ταυτότητας, ύπαρξης, αυτογνωσίας καί εν τέλει αυτοδιάθεσης
Kurdish women in traditional dress and men dance during Nowruz celebrations in the southern Turkish city of Mersin, March 21, 2003. (photo by REUTERS/Yves Herman)
Every year on March 21, the Kurds and other peoples across the Middle East celebrate the festival of Nowruz. It marks the beginning of the Kurdish New Year and coincides with the beginning of the Iranian New Year and has begun to carry symbolic significance for Iraqi Kurds.
About This Article
Summary :
In light of the relative autonomy the Iraqi Kurdistan region has gained over the years, the region has begun to showcase its own unique culture through events like its annual Nowruz festival, writes Abdel Hamid Zebari.
Nowruz day (New Year’s Day) is the first day of the solar Hijri calendar (March 21) and is celebrated by Persians, Kurds and Turks alike. Nowruz is a Farsi word, with “Now-” meaning new, and “-ruz” meaning “morning light” signifying the coming of a new day.
Previously, the Kurds of Iraq celebrated this holiday and lit the flame of Nowruz by setting fire to rubber tires — something that was detrimental to the environment. Nowadays, Kurds use Nowruz as an opportunity to showcase Kurdish heritage, folklore, language and dress. The celebration aims to boost tourism and each year new events are added, while the tradition of the flame of Nowruz is kept alive, though firewood and fireworks have replaced burning tires.
According to the General Authority for Tourism Statistics in the Kurdistan Region of Iraq, more than 150,000 tourists came to the Kurdistan Region during the days of Nowruz.
All of the streets are decorated with lights, millions of flowers, and Kurdish flags (red, green and white with a yellow sun disk in the center). Animals are slaughtered in public squares in preparation for the feast.
Every year the Kurdistan Regional Government of Iraq provides support to cultural and artistic institutions so that they may set up a variety of events and activities to enrich Nowruz festivities.
Once only celebrated for a single day, Nowruz celebrations now stretch on for more than 10 days after the ministry of education gave schools a 12-day spring break that coincides with the holiday. In addition, there is now a three-day official holiday for all government institutions March 20-22.
Federal government institutions in Baghdad still celebrate Nowruz for only one day. On that day, all government institutions and departments are given an official holiday, unlike the regional government, which gives a three-day holiday.
The Nowruz festival showcases Kurdish heritage and language by putting on concerts and inviting singers and bands from Kurdish communities from neighboring countries and non-Kurds from abroad to participate in cultural and artistic ceremonies.
This year in Erbil, Iraqi Kurds hope to enter into the Guinness Book of World Records for the longest dabke (a folk dance in which participants link arms) with 5,000 young men and women encircling the Citadel of Erbil in the presence of a Guinness special committee. Taher Abdullah, deputy governor of Erbil, told Al-Monitor that with this dabke they hope to keep Kurdish heritage alive through folk dance, encourage young people to take pride in their heritage and showcase their culture to the world.
During Nowruz festivities, Kurds don traditional loose Kurdish garb, especially the women, who spend months preparing their outfits for the event. Many visitors from the Arab world and elsewhere also wear traditional Kurdish clothes during Nowruz festivities.
The typical outfit for a Kurdish man consists of a long-sleeved shirt, loose pants, and a vest that opens across the chest and folds into a waist band, which consists of a piece of cloth four to five meters in length wrapped several times around the waist.
Kurdish women typically wear bright colors, with the most distinguishing feature of their outfit being the loose, colorful robe that stretches from their shoulders to the ground.
Persian, Azeri, Afghani, Pakistani and Indian peoples all celebrate Nowruz, a day that marks the natural shift to spring and the season of fertility, thus signifying renewed life for the cultures of many Asian peoples.
Abdel Hamid Zebari is a contributing writer for Al-Monitor’s Iraq Pulse. A reporter from Erbil who works in print journalism and radio, he has published several reports in local and world media, including Agence France-Press and Radio Free Iraq (Radio Free Europe).
Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/03/iraqi-kurds-celebrate-nowruz.html#ixzz2OZJW0tzx
Kurdish women in traditional dress and men dance during Nowruz celebrations in the southern Turkish city of Mersin, March 21, 2003. (photo by REUTERS/Yves Herman)
Every year on March 21, the Kurds and other peoples across the Middle East celebrate the festival of Nowruz. It marks the beginning of the Kurdish New Year and coincides with the beginning of the Iranian New Year and has begun to carry symbolic significance for Iraqi Kurds.
About This Article
Summary :
In light of the relative autonomy the Iraqi Kurdistan region has gained over the years, the region has begun to showcase its own unique culture through events like its annual Nowruz festival, writes Abdel Hamid Zebari.
Nowruz day (New Year’s Day) is the first day of the solar Hijri calendar (March 21) and is celebrated by Persians, Kurds and Turks alike. Nowruz is a Farsi word, with “Now-” meaning new, and “-ruz” meaning “morning light” signifying the coming of a new day.
Previously, the Kurds of Iraq celebrated this holiday and lit the flame of Nowruz by setting fire to rubber tires — something that was detrimental to the environment. Nowadays, Kurds use Nowruz as an opportunity to showcase Kurdish heritage, folklore, language and dress. The celebration aims to boost tourism and each year new events are added, while the tradition of the flame of Nowruz is kept alive, though firewood and fireworks have replaced burning tires.
According to the General Authority for Tourism Statistics in the Kurdistan Region of Iraq, more than 150,000 tourists came to the Kurdistan Region during the days of Nowruz.
All of the streets are decorated with lights, millions of flowers, and Kurdish flags (red, green and white with a yellow sun disk in the center). Animals are slaughtered in public squares in preparation for the feast.
Every year the Kurdistan Regional Government of Iraq provides support to cultural and artistic institutions so that they may set up a variety of events and activities to enrich Nowruz festivities.
Once only celebrated for a single day, Nowruz celebrations now stretch on for more than 10 days after the ministry of education gave schools a 12-day spring break that coincides with the holiday. In addition, there is now a three-day official holiday for all government institutions March 20-22.
Federal government institutions in Baghdad still celebrate Nowruz for only one day. On that day, all government institutions and departments are given an official holiday, unlike the regional government, which gives a three-day holiday.
The Nowruz festival showcases Kurdish heritage and language by putting on concerts and inviting singers and bands from Kurdish communities from neighboring countries and non-Kurds from abroad to participate in cultural and artistic ceremonies.
This year in Erbil, Iraqi Kurds hope to enter into the Guinness Book of World Records for the longest dabke (a folk dance in which participants link arms) with 5,000 young men and women encircling the Citadel of Erbil in the presence of a Guinness special committee. Taher Abdullah, deputy governor of Erbil, told Al-Monitor that with this dabke they hope to keep Kurdish heritage alive through folk dance, encourage young people to take pride in their heritage and showcase their culture to the world.
During Nowruz festivities, Kurds don traditional loose Kurdish garb, especially the women, who spend months preparing their outfits for the event. Many visitors from the Arab world and elsewhere also wear traditional Kurdish clothes during Nowruz festivities.
The typical outfit for a Kurdish man consists of a long-sleeved shirt, loose pants, and a vest that opens across the chest and folds into a waist band, which consists of a piece of cloth four to five meters in length wrapped several times around the waist.
Kurdish women typically wear bright colors, with the most distinguishing feature of their outfit being the loose, colorful robe that stretches from their shoulders to the ground.
Persian, Azeri, Afghani, Pakistani and Indian peoples all celebrate Nowruz, a day that marks the natural shift to spring and the season of fertility, thus signifying renewed life for the cultures of many Asian peoples.
Abdel Hamid Zebari is a contributing writer for Al-Monitor’s Iraq Pulse. A reporter from Erbil who works in print journalism and radio, he has published several reports in local and world media, including Agence France-Press and Radio Free Iraq (Radio Free Europe).
Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/03/iraqi-kurds-celebrate-nowruz.html#ixzz2OZJW0tzx
Κωνσταντίνος Ζιαζιάς: «Υπάρχει παράγκα στο υπουργείο Αμυνας». «Οι πρώην αρχηγοί θα πρέπει να είναι μπροστάρηδες και στα δύσκολα» τονίζει ο κ. Ζιαζιάς
Αθανασόπουλος Άγγελος
Ο πρώην αρχηγός ΓΕΣ ζητεί επαναφορά της «κλειστής θητείας» των αρχηγών, τονίζει ότι οι περικοπές που έχουν υποστεί τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων είναι δυσβάστακτες και άδικες, και επικρίνει με σφοδρότητα τον υπουργό Εθνικής Αμυνας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 23/03/2013
Για όλους και για όλα μιλάει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» ο στρατηγός ε.α. Κ. Ζιαζιάς. Ο πρώην Α/ΓΕΣ, ο οποίος δεν δίστασε να παραιτηθεί το περασμένο καλοκαίρι καταγγέλλοντας ευθεία παρέμβαση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Αμυνας στο θέμα των κρίσεων, αναφέρεται σε «παράγκα» που επεδίωξε να του επιβάλει τη θέλησή της με το σκεπτικό «έτσι γινόταν πάντοτε». Και όπως τονίζει, σε μια έμμεση πλην ευθεία μομφή εναντίον του κ. Π. Παναγιωτόπουλου, τα όσα συνέβησαν στις εφετινές κρίσεις έδειξαν ότι όσοι ασκούν την ηγεσία στο Πεντάγωνο δεν έχουν αντιληφθεί το παραμικρό. «Συνεχίζουν στον δρόμο του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων που οδήγησαν τη χώρα εκεί που βρίσκεται σήμερα» τονίζει. Θεωρεί ότι ο σημερινός υπουργός δεν έκανε, εκ του αποτελέσματος, όσα απαιτούνταν προκειμένου να μη μειωθούν περαιτέρω οι αποδοχές των στρατιωτικών, κάτι που τους φτωχοποίησε και θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την πειθαρχία στους κόλπους του στρατεύματος.
Η παραίτησή σας από τη θέση του Α/ΓΕΣ το περασμένο καλοκαίρι προκάλεσε σάλο. Μπορείτε να μας περιγράψετε τι ακριβώς συνέβη;
«Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι εκείνο το βράδυ δεν παραιτήθηκα για συγκεκριμένα ονόματα κρινόμενων συναδέλφων ή για προσωπικούς λόγους, όπως με κομπασμό ανακοίνωσε ο υπουργός την επόμενη ημέρα. Παραιτήθηκα διότι τις μεταμεσονύχτιες ώρες, εκείνο το βράδυ, η ηγεσία του υπουργείου επιχείρησε να μου υπαγορεύσει τις προαγωγές, τοποθετήσεις και αποστρατείες των κρινόμενων ανώτατων στελεχών, χωρίς βέβαια να έχει καμία αρμοδιότητα ή από τον νόμο δικαίωμα. Οι κρίσεις είναι έργο των θεσμικών οργάνων των Ενόπλων Δυνάμεων, ήτοι του ΚΥΣΕΑ, του ΣΑΓΕ και των Ανωτάτων Συμβουλίων των κλάδων. Η όλη διαδικασία έθιγε την τιμή και την αξιοπρέπεια τόσο του στρατεύματος όσο και τη δική μου. Δεν ήταν έντιμο να αποστρατεύονται συνάδελφοι όχι από τα θεσμικά όργανα αλλά σε άτυπες συνάξεις του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, χωρίς να τους γνωρίζουν, αφού ουδέποτε ζήτησαν πληροφορίες από το επιτελείο. Φαίνεται όμως ότι έτσι είχε αποφασίσει η "παράγκα" του υπουργείου. Ηταν ανέντιμο για εμένα να εμφανισθώ στα θεσμικά όργανα των κρίσεων και να προτείνω ή να υπαγορεύσω ονόματα συναδέλφων που μου είχε υπαγορεύσει η πολιτική ηγεσία. Το όραμά μου για τον Στρατό μας ήταν διαφορετικό από αυτό της πολιτικής ηγεσίας και όχι βέβαια αυτό που μου είπε ένας εκ των υφυπουργών: "Ετσι γινόταν πάντοτε". Οταν ο Αρχηγός διαφωνεί με τους πολιτικούς του προϊσταμένους, πρέπει να αποχωρεί, έντιμα, για το καλό του στρατεύματος και γενικότερα της πατρίδος. Ο Αρχηγός καλείται να αφήσει πρότυπα συμπεριφοράς προς τους νεότερους συναδέλφους. Δεν είναι αχυράνθρωπος του εκάστοτε υπουργού».
Πριν από μερικές ημέρες πραγματοποιήθηκαν πάλι κρίσεις. Ενας αρχηγός αντικαταστάθηκε έπειτα από μόλις επτά μήνες στη θέση του και άλλοι δύο 16 μήνες μετά. Πιστεύετε ότι έχει έρθει η ώρα για «κλειστή θητεία», ώστε να σπάσει ο αμαρτωλός κρίκος πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας;
«Εκτιμώ ότι οι αρχηγοί, με τις εκδοθείσες ημερήσιες διαταγές, έδωσαν σαφή απάντηση στην ερώτησή σας. Φαίνεται όμως ότι αυτοί που έπρεπε να ακούσουν και να αντιληφθούν τη σοβαρότητα των λεγομένων για την ερασιτεχνική αντιμετώπιση των θεμάτων άμυνας και ασφάλειας της χώρας δεν άκουσαν, δεν αντιλήφθησαν και δεν κατενόησαν τίποτε. Συνεχίζουν τον δρόμο του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων - νοοτροπιών που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που έφθασε σήμερα. Η "κλειστή θητεία" των αρχηγών είχε θεσπισθεί, αλλά το πολιτικό σύστημα, στην προσπάθειά του να ποδηγετήσει τις Ενοπλες Δυνάμεις, την κατήργησε. Σήμερα όμως η επαναφορά της "κλειστής θητείας" των αρχηγών είναι επιτακτική, όπως και η αλλαγή νοοτροπίας, τόσο από την πολιτική όσο και από τη στρατιωτική ηγεσία».
Πρόσφατα έλαβε χώρα μια μεγάλη συγκέντρωση στρατιωτικών, αποστράτων αλλά και εν ενεργεία, στην Αθήνα. Πολλοί εντυπωσιάστηκαν από το γεγονός ότι εσείς και άλλοι πρώην αρχηγοί δώσατε το παρών.
«Θεωρώ ότι οι πρώην αρχηγοί δεν είναι μόνο για να παρευρίσκονται σε διάφορες επετειακές εκδηλώσεις και εορτές, αλλά θα πρέπει να είναι μπροστάρηδες και στα δύσκολα. Παρευρέθηκα στη συγκέντρωση που είχαν οργανώσει οι Ενώσεις μας ως απλός στρατιώτης μαζί με σεβαστούς επίτιμους αρχηγούς των επιτελείων, για να εκφράσουμε με ομοψυχία, αποφασιστικότητα και με υψηλό αίσθημα ευθύνης την αντίθεσή μας στο γκρέμισμα των ονείρων ενός ολόκληρου λαού, στην εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, στη διακύβευση της εθνικής μας κυριαρχίας και στη φτωχοποίηση του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων».
Γνωρίζετε ίσως καλύτερα από όλους μας το βαρύ κλίμα που επικρατεί στις Ενοπλες Δυνάμεις μετά τις συνεχείς περικοπές. Τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά;
«Οι περικοπές που έχουν υποστεί τους τελευταίους μήνες τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων είναι δυσβάστακτες. Εχω την αίσθηση ότι είναι δυσανάλογες και άδικες σε σύγκριση με άλλες τάξεις εργαζομένων. Οποιος υποστηρίζει ότι τα στελέχη έχουν αποσυνδέσει τα οικονομικά από την επιτέλεση του καθήκοντος μάλλον εθελοτυφλεί ή δεν αφουγκράζεται τον πόνο τους. Ο πατριωτισμός και η αυταπάρνηση των στρατιωτικών είναι δεδομένα. Ωστόσο με αξίες μπορεί να γαλουχηθεί μια οικογένεια, δεν είναι δυνατόν και να τραφεί όμως. Ο υπουργός έπρεπε από το καλοκαίρι να είχε δώσει νικηφόρο αγώνα εμπροσθοφυλακών και να πείσει τους υπευθύνους του οικονομικού επιτελείου για το αναγκαίο των μη περαιτέρω περικοπών των αποζημιώσεων των στελεχών και των πιστώσεων για την καταβολή των ημερών εκτός έδρας και των ημερών παραμεθορίου, όπως είχε πράξει ο προκάτοχός του κ. Δ. Αβραμόπουλος. Εκτιμώ όμως ότι ο νυν υπουργός δεν έχει το πολιτικό ανάστημα για να διαπραγματευθεί και να αντεπεξέλθει σε ένα τόσο σοβαρό και πολύπλοκο πρόβλημα. Είναι άδικο όταν όλοι όσοι εργάζονται στις παραμεθόριες περιοχές λαμβάνουν το σχετικό επίδομα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που δίνουν αγώνα ζωής σε αυτές τις περιοχές μέσα σε αντίξοες συνθήκες να μην το λαμβάνουν, χωρίς καμία εξήγηση. Η διάθεση των παραπάνω πιστώσεων και η μη περαιτέρω μείωση των μισθών θα επιφέρουν μια σχετική ηρεμία στο στράτευμα, το οποίο είναι και ο μόνος παράγων που μπορεί να διασφαλίσει την πειθαρχία. Επιπλέον, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι και οι μειώσεις στους αποστράτους έφθασαν ως το 63%. Είναι να μελαγχολεί κανείς βλέποντας στρατηγούς που έφαγαν τον Εβρο και τα νησιά με το κουτάλι, ναυάρχους που θαλασσοδέρνονταν τόσα χρόνια και πτεράρχους που έπαιζαν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα, κυνηγώντας τους Τούρκους στο Αιγαίο, να παίρνουν σύνταξη 1.200 ευρώ».
Αντιδρούν στη νέα Δομή
«Το πολιτικό κατεστημένο διατηρεί το πελατειακό κράτος»
Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που και εσείς κληθήκατε να χειριστείτε είναι η νέα Δομή Δυνάμεων. Ποιος ευθύνεται που καθυστερούν τόσο πολύ οι τελικές αποφάσεις;
«Η σύνταξη της μελλοντικής Δομής Δυνάμεων επιβάλλεται να αντιμετωπίζεται από τους θεσμικούς φορείς με την ανάλογη σοβαρότητα. Δυστυχώς επί πολλά χρόνια αυτή δεν επιδεικνύεται. Η νέα Δομή έχει ήδη συνταχθεί από το περασμένο καλοκαίρι από άριστους επαγγελματίες, με απολύτως επιχειρησιακούς όρους. Βρίσκεται στο γραφείο του υπουργού προς έγκριση από το ΚΥΣΕΑ. Με την εφαρμογή της νέας Δομής και τη γενικότερη αναδιοργάνωση του Στρατού μας, το όφελος για τη χειμαζόμενη χώρα είναι τεράστιο, καθώς θα έχουμε εξοικονόμηση:
α) Υψηλών κονδυλίων, που διατίθενται σε σχηματισμούς και μονάδες κατά βάση χωρίς επιχειρησιακό έργο.
β) Προσωπικού που θα επανδρώσει τις εμπρός επιχειρησιακές μονάδες.
γ) Οπλικών συστημάτων, πυρομαχικών και άλλων μέσων που θα προωθηθούν στους εμπρός σχηματισμούς.
Φαίνεται ότι η προτεινόμενη νέα Δομή έχει προκαλέσει τη σφοδρή αντίδραση του πολιτικού κατεστημένου που "ζει και αναπνέει" ακόμη με τη διατήρηση του πελατειακού κράτους, των τοπικών αρχόντων και παραγόντων, που καθαρά για οικονομικούς και τοπικιστικούς - συναισθηματικούς λόγους απαιτούν τη διατήρηση σχηματισμών και μονάδων στις περιοχές τους. Εδώ βρίσκονται οι ευθύνες της στρατιωτικής ηγεσίας που πρέπει να νοικοκυρέψει τον Στρατό και να παρακάμψει με ευθύ και αποτελεσματικό λόγο τις αντιρρήσεις των τοπικών παραγόντων».
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=504093
Για όλους και για όλα μιλάει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» ο στρατηγός ε.α. Κ. Ζιαζιάς. Ο πρώην Α/ΓΕΣ, ο οποίος δεν δίστασε να παραιτηθεί το περασμένο καλοκαίρι καταγγέλλοντας ευθεία παρέμβαση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Αμυνας στο θέμα των κρίσεων, αναφέρεται σε «παράγκα» που επεδίωξε να του επιβάλει τη θέλησή της με το σκεπτικό «έτσι γινόταν πάντοτε». Και όπως τονίζει, σε μια έμμεση πλην ευθεία μομφή εναντίον του κ. Π. Παναγιωτόπουλου, τα όσα συνέβησαν στις εφετινές κρίσεις έδειξαν ότι όσοι ασκούν την ηγεσία στο Πεντάγωνο δεν έχουν αντιληφθεί το παραμικρό. «Συνεχίζουν στον δρόμο του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων που οδήγησαν τη χώρα εκεί που βρίσκεται σήμερα» τονίζει. Θεωρεί ότι ο σημερινός υπουργός δεν έκανε, εκ του αποτελέσματος, όσα απαιτούνταν προκειμένου να μη μειωθούν περαιτέρω οι αποδοχές των στρατιωτικών, κάτι που τους φτωχοποίησε και θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την πειθαρχία στους κόλπους του στρατεύματος.
Η παραίτησή σας από τη θέση του Α/ΓΕΣ το περασμένο καλοκαίρι προκάλεσε σάλο. Μπορείτε να μας περιγράψετε τι ακριβώς συνέβη;
«Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι εκείνο το βράδυ δεν παραιτήθηκα για συγκεκριμένα ονόματα κρινόμενων συναδέλφων ή για προσωπικούς λόγους, όπως με κομπασμό ανακοίνωσε ο υπουργός την επόμενη ημέρα. Παραιτήθηκα διότι τις μεταμεσονύχτιες ώρες, εκείνο το βράδυ, η ηγεσία του υπουργείου επιχείρησε να μου υπαγορεύσει τις προαγωγές, τοποθετήσεις και αποστρατείες των κρινόμενων ανώτατων στελεχών, χωρίς βέβαια να έχει καμία αρμοδιότητα ή από τον νόμο δικαίωμα. Οι κρίσεις είναι έργο των θεσμικών οργάνων των Ενόπλων Δυνάμεων, ήτοι του ΚΥΣΕΑ, του ΣΑΓΕ και των Ανωτάτων Συμβουλίων των κλάδων. Η όλη διαδικασία έθιγε την τιμή και την αξιοπρέπεια τόσο του στρατεύματος όσο και τη δική μου. Δεν ήταν έντιμο να αποστρατεύονται συνάδελφοι όχι από τα θεσμικά όργανα αλλά σε άτυπες συνάξεις του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, χωρίς να τους γνωρίζουν, αφού ουδέποτε ζήτησαν πληροφορίες από το επιτελείο. Φαίνεται όμως ότι έτσι είχε αποφασίσει η "παράγκα" του υπουργείου. Ηταν ανέντιμο για εμένα να εμφανισθώ στα θεσμικά όργανα των κρίσεων και να προτείνω ή να υπαγορεύσω ονόματα συναδέλφων που μου είχε υπαγορεύσει η πολιτική ηγεσία. Το όραμά μου για τον Στρατό μας ήταν διαφορετικό από αυτό της πολιτικής ηγεσίας και όχι βέβαια αυτό που μου είπε ένας εκ των υφυπουργών: "Ετσι γινόταν πάντοτε". Οταν ο Αρχηγός διαφωνεί με τους πολιτικούς του προϊσταμένους, πρέπει να αποχωρεί, έντιμα, για το καλό του στρατεύματος και γενικότερα της πατρίδος. Ο Αρχηγός καλείται να αφήσει πρότυπα συμπεριφοράς προς τους νεότερους συναδέλφους. Δεν είναι αχυράνθρωπος του εκάστοτε υπουργού».
Πριν από μερικές ημέρες πραγματοποιήθηκαν πάλι κρίσεις. Ενας αρχηγός αντικαταστάθηκε έπειτα από μόλις επτά μήνες στη θέση του και άλλοι δύο 16 μήνες μετά. Πιστεύετε ότι έχει έρθει η ώρα για «κλειστή θητεία», ώστε να σπάσει ο αμαρτωλός κρίκος πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας;
«Εκτιμώ ότι οι αρχηγοί, με τις εκδοθείσες ημερήσιες διαταγές, έδωσαν σαφή απάντηση στην ερώτησή σας. Φαίνεται όμως ότι αυτοί που έπρεπε να ακούσουν και να αντιληφθούν τη σοβαρότητα των λεγομένων για την ερασιτεχνική αντιμετώπιση των θεμάτων άμυνας και ασφάλειας της χώρας δεν άκουσαν, δεν αντιλήφθησαν και δεν κατενόησαν τίποτε. Συνεχίζουν τον δρόμο του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων - νοοτροπιών που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που έφθασε σήμερα. Η "κλειστή θητεία" των αρχηγών είχε θεσπισθεί, αλλά το πολιτικό σύστημα, στην προσπάθειά του να ποδηγετήσει τις Ενοπλες Δυνάμεις, την κατήργησε. Σήμερα όμως η επαναφορά της "κλειστής θητείας" των αρχηγών είναι επιτακτική, όπως και η αλλαγή νοοτροπίας, τόσο από την πολιτική όσο και από τη στρατιωτική ηγεσία».
Πρόσφατα έλαβε χώρα μια μεγάλη συγκέντρωση στρατιωτικών, αποστράτων αλλά και εν ενεργεία, στην Αθήνα. Πολλοί εντυπωσιάστηκαν από το γεγονός ότι εσείς και άλλοι πρώην αρχηγοί δώσατε το παρών.
«Θεωρώ ότι οι πρώην αρχηγοί δεν είναι μόνο για να παρευρίσκονται σε διάφορες επετειακές εκδηλώσεις και εορτές, αλλά θα πρέπει να είναι μπροστάρηδες και στα δύσκολα. Παρευρέθηκα στη συγκέντρωση που είχαν οργανώσει οι Ενώσεις μας ως απλός στρατιώτης μαζί με σεβαστούς επίτιμους αρχηγούς των επιτελείων, για να εκφράσουμε με ομοψυχία, αποφασιστικότητα και με υψηλό αίσθημα ευθύνης την αντίθεσή μας στο γκρέμισμα των ονείρων ενός ολόκληρου λαού, στην εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, στη διακύβευση της εθνικής μας κυριαρχίας και στη φτωχοποίηση του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων».
Γνωρίζετε ίσως καλύτερα από όλους μας το βαρύ κλίμα που επικρατεί στις Ενοπλες Δυνάμεις μετά τις συνεχείς περικοπές. Τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά;
«Οι περικοπές που έχουν υποστεί τους τελευταίους μήνες τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων είναι δυσβάστακτες. Εχω την αίσθηση ότι είναι δυσανάλογες και άδικες σε σύγκριση με άλλες τάξεις εργαζομένων. Οποιος υποστηρίζει ότι τα στελέχη έχουν αποσυνδέσει τα οικονομικά από την επιτέλεση του καθήκοντος μάλλον εθελοτυφλεί ή δεν αφουγκράζεται τον πόνο τους. Ο πατριωτισμός και η αυταπάρνηση των στρατιωτικών είναι δεδομένα. Ωστόσο με αξίες μπορεί να γαλουχηθεί μια οικογένεια, δεν είναι δυνατόν και να τραφεί όμως. Ο υπουργός έπρεπε από το καλοκαίρι να είχε δώσει νικηφόρο αγώνα εμπροσθοφυλακών και να πείσει τους υπευθύνους του οικονομικού επιτελείου για το αναγκαίο των μη περαιτέρω περικοπών των αποζημιώσεων των στελεχών και των πιστώσεων για την καταβολή των ημερών εκτός έδρας και των ημερών παραμεθορίου, όπως είχε πράξει ο προκάτοχός του κ. Δ. Αβραμόπουλος. Εκτιμώ όμως ότι ο νυν υπουργός δεν έχει το πολιτικό ανάστημα για να διαπραγματευθεί και να αντεπεξέλθει σε ένα τόσο σοβαρό και πολύπλοκο πρόβλημα. Είναι άδικο όταν όλοι όσοι εργάζονται στις παραμεθόριες περιοχές λαμβάνουν το σχετικό επίδομα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που δίνουν αγώνα ζωής σε αυτές τις περιοχές μέσα σε αντίξοες συνθήκες να μην το λαμβάνουν, χωρίς καμία εξήγηση. Η διάθεση των παραπάνω πιστώσεων και η μη περαιτέρω μείωση των μισθών θα επιφέρουν μια σχετική ηρεμία στο στράτευμα, το οποίο είναι και ο μόνος παράγων που μπορεί να διασφαλίσει την πειθαρχία. Επιπλέον, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι και οι μειώσεις στους αποστράτους έφθασαν ως το 63%. Είναι να μελαγχολεί κανείς βλέποντας στρατηγούς που έφαγαν τον Εβρο και τα νησιά με το κουτάλι, ναυάρχους που θαλασσοδέρνονταν τόσα χρόνια και πτεράρχους που έπαιζαν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα, κυνηγώντας τους Τούρκους στο Αιγαίο, να παίρνουν σύνταξη 1.200 ευρώ».
Αντιδρούν στη νέα Δομή
«Το πολιτικό κατεστημένο διατηρεί το πελατειακό κράτος»
Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που και εσείς κληθήκατε να χειριστείτε είναι η νέα Δομή Δυνάμεων. Ποιος ευθύνεται που καθυστερούν τόσο πολύ οι τελικές αποφάσεις;
«Η σύνταξη της μελλοντικής Δομής Δυνάμεων επιβάλλεται να αντιμετωπίζεται από τους θεσμικούς φορείς με την ανάλογη σοβαρότητα. Δυστυχώς επί πολλά χρόνια αυτή δεν επιδεικνύεται. Η νέα Δομή έχει ήδη συνταχθεί από το περασμένο καλοκαίρι από άριστους επαγγελματίες, με απολύτως επιχειρησιακούς όρους. Βρίσκεται στο γραφείο του υπουργού προς έγκριση από το ΚΥΣΕΑ. Με την εφαρμογή της νέας Δομής και τη γενικότερη αναδιοργάνωση του Στρατού μας, το όφελος για τη χειμαζόμενη χώρα είναι τεράστιο, καθώς θα έχουμε εξοικονόμηση:
α) Υψηλών κονδυλίων, που διατίθενται σε σχηματισμούς και μονάδες κατά βάση χωρίς επιχειρησιακό έργο.
β) Προσωπικού που θα επανδρώσει τις εμπρός επιχειρησιακές μονάδες.
γ) Οπλικών συστημάτων, πυρομαχικών και άλλων μέσων που θα προωθηθούν στους εμπρός σχηματισμούς.
Φαίνεται ότι η προτεινόμενη νέα Δομή έχει προκαλέσει τη σφοδρή αντίδραση του πολιτικού κατεστημένου που "ζει και αναπνέει" ακόμη με τη διατήρηση του πελατειακού κράτους, των τοπικών αρχόντων και παραγόντων, που καθαρά για οικονομικούς και τοπικιστικούς - συναισθηματικούς λόγους απαιτούν τη διατήρηση σχηματισμών και μονάδων στις περιοχές τους. Εδώ βρίσκονται οι ευθύνες της στρατιωτικής ηγεσίας που πρέπει να νοικοκυρέψει τον Στρατό και να παρακάμψει με ευθύ και αποτελεσματικό λόγο τις αντιρρήσεις των τοπικών παραγόντων».
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=504093
Χρ. Πισσαρίδης: Που είναι ο Ολάντ;
Την απουσία του γάλλου προέδρου από τις κρισιμότατες συζητήσεις για την κυπριακή κρίση καταγγέλει ο νομπελίστας οικονομολόγος
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 24/03/2013
Την απουσία του γάλλου προέδρου Φρ.Ολάντ από τις κρισιμότατες συζητήσεις για την κυπριακή κρίση παρατηρεί -καταγγέλει- ο νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης, τη στιγμή μάλιστα που το Βερολίνο κάνει εντονότατα αισθητή την παρουσία του.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Γάλλος πρόεδρος δεν έχει ισχυρή θέση στα τεκταινόμενα στην Ευρώπη, δήλωσε ο Χριστόφορος Πισσαρίδης, επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής της Κύπρου.
Μιλώντας, πριν από την κρίσιμη σύσκεψη του Eurogroup, ο κ. Πισσαρίδης ανέφερε στο ΡΙΚ ότι «σε αντίθεση με προηγούμενους Γάλλους προέδρους, ο κ. Ολάντ, στο πρόσωπο του οποίου είχαν δημιουργηθεί προσδοκίες για αλλαγή στάσης στην Ευρώπη σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής, έχει εξαφανιστεί».
Ο κ. Πισσαρίδης επέκρινε τη στάση της γερμανικής κυβέρνησης και σημείωσε ότι το αίτημα για σμίκρυνση του χρηματοοικονομικού τομέα δεν είναι ορθό.
http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=504330
Την απουσία του γάλλου προέδρου Φρ.Ολάντ από τις κρισιμότατες συζητήσεις για την κυπριακή κρίση παρατηρεί -καταγγέλει- ο νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης, τη στιγμή μάλιστα που το Βερολίνο κάνει εντονότατα αισθητή την παρουσία του.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Γάλλος πρόεδρος δεν έχει ισχυρή θέση στα τεκταινόμενα στην Ευρώπη, δήλωσε ο Χριστόφορος Πισσαρίδης, επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής της Κύπρου.
Μιλώντας, πριν από την κρίσιμη σύσκεψη του Eurogroup, ο κ. Πισσαρίδης ανέφερε στο ΡΙΚ ότι «σε αντίθεση με προηγούμενους Γάλλους προέδρους, ο κ. Ολάντ, στο πρόσωπο του οποίου είχαν δημιουργηθεί προσδοκίες για αλλαγή στάσης στην Ευρώπη σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής, έχει εξαφανιστεί».
Ο κ. Πισσαρίδης επέκρινε τη στάση της γερμανικής κυβέρνησης και σημείωσε ότι το αίτημα για σμίκρυνση του χρηματοοικονομικού τομέα δεν είναι ορθό.
http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=504330
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)