H Δαμασκός είπε «όχι» στον Σουλτάνο!

Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 2011 

Μπασάρ αλ Ασαντ: το τελευταίο προπύργιο έναντι του νεοθωμανισμού της Άγκυρας.

Το σχέδιο του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν να μετατρέψει τη Συρία σε μια μετριοπαθή μουσουλμανική «δημοκρατία» απέτυχε: η Δαμασκός είπε «όχι»!

Παναραβισμός κατά Οθωμανισμού: αυτό είναι το σημερινό διακύβευμα  στο επίκεντρο των συζητήσεων στη Μέση Ανατολή.  Η πρόκληση είναι η εξής : για να είναι
σε αρμονία με το μεγάλο δυτικό σχέδιο θα πρέπει να σφυρηλατηστεί η περιοχή της Μέσης Ανατολής πλήρως ανακαινισμένη με όλες τις χώρες σε συμμαχία με την Ουάσιγκτον, ευέλικτες σε σχέση με το Ισραήλ, και, επιπλέον, να είναι ενεργειακά αποθέματα έτοιμα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της παγκόσμιας οικονομίας. 

Μετά τις επαναστάσεις στη Βόρεια Αφρική -οι οποίες εκτράπηκαν επιδέξια προς στόχους πολύ διαφορετικούς από εκείνους που ήλπιζαν οι πρωταρχικοί πρωταγωνιστές αυτών των επαναστάσεων- το εμπόδιο που έπρεπε γρηγορά να πέσει για να θριαμβεύσει το Δυτικό σχέδιο, ήταν η Συρία.

Ωστόσο, σύντομα αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να ανατραπεί ο Άσαντ με μια απλή τηλεκατευθυνόμενη λαϊκή εξέγερση: πολλοί από τους Συρίους συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση, ειδικά όταν αντιλαμβάνεται κανείς, οφθαλμοφανώς, ότι οι «ειρηνικές διαμαρτυρίες» κατά του καθεστώτος είναι στην πραγματικότητα και στις περισσότερες περιπτώσεις τρομοκρατικές πράξεις που διαπράχθηκαν από ισλαμιστές κατά των αρχών της χώρας. Και η Δαμασκός αντέχει ως εκ τούτου σε όλες τις απόπειρες εσωτερικής αποσταθεροποίησης όπως και σε όλες τις εξωτερικές απειλές. Η Δαμασκός αντέχει προπαντός στις πιέσεις για να χάσει  το καθεστώς τον κοσμικό χαρακτήρα του για να μετατραπεί η χώρα σε ένα κομμάτι του μωσαϊκού των μετριοπαθών ισλαμικών κρατών, τα οποία θα πρέπει να γίνουν όλοι οι καλύτεροι σύμμαχοι της δυτικής αμερικανοσφαίρα. Το μοντέλο που προτείνεται στους Συρίους είναι το τουρκικό μοντέλο και αυτό είναι ακριβώς που η Άγκυρα έβαλε στο μυαλό της, να διαχειριστεί αυτό το «μετριοπαθές Ισλάμ» που μπορεί κανείς να περιγραψεί ως «νεοθωμανισμό».

Πριν από λίγες εβδομάδες, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ερντογάν επισκέφθηκε τις χώρες της «Αραβικής άνοιξης», την Αίγυπτο, την Τυνησία και τη Λιβύη. Αυτή η διπλωματική περιοδεία εορτάστηκε από τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης ως μια προσπάθεια για την έναρξη νέων σχέσεων με τις κυβερνήσεις προερχόμενες από αυτή την «επανάσταση», με στόχο την αναδιάταξη της ισορροπίας στη Μέση Ανατολή. Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν άλλαξε τόνο έναντι της Συρίας και λίγες μέρες αργότερα, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ο ίδιος, σε συνομιλία του με τον Ομπάμα, επισημοποιήθηκε την «αλλαγή μετώπου», ανακοινώνοντας «ότι είχε μπλοκάρει τις συνομιλίες που είχε ξεκινήσει με τη Δαμασκό» και ότι ήταν έτοιμος στο εξής να συμμετάσχει στις κυρώσεις που θα επιβάλλονταν στη Συρία. Αλλά δεν είναι η υποτιθεμένη βία που ισχυρίζεται ότι οφείλεται στο συριακό καθεστώς που οδήγησε τον Ερντογάν να τοποθετηθεί στην άλλη πλευρά κατά ενός πρώην συμμάχου της Τουρκίας, ξαφνικά θεωρουμένου ως εχθρού. Πρόκειται μάλλον περισσότερο για το κατηγορηματικό «όχι» του Μπασάρ αλ Ασαντ στο τουρκικό κρυφό σχέδιο να ανατρέψει τον κοσμικό χαρακτήρα της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας. Η πραγματική διακοπή των σχέσεων έγινε στη διάρκεια του μήνα Ιουνίου 2011 όταν «ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πρότεινε στον πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ να επικυρώσει ένα τέταρτο έως το ένα τρίτο των υπουργικών θέσεων στην κυβέρνηση του στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τότε, ο ίδιος θα χρησιμοποιούσε όλη την επιρροή του για τον τερματισμό της εξέγερσης, αν ο Άσαντ το δεχόταν». 

«Ο Ερντογάν έλαβε μια καθαρή και σαφή αρνητική απάντηση. Αυτό αποκάλυψε ένας δυτικός διπλωμάτης στο Γαλλικό Πρακτορείο, τουλάχιστον από όσα ανέφερε, την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου η Λιβανέζικη αγγλόφωνη εφημερίδα Daily Star .

Αυτή η είδηση επιβεβαιώθηκε από άλλο Ευρωπαίο διπλωμάτη, ο οποίος, επίσης, προτίμησε να διατηρήσει την ανωνυμία: «Οι Τούρκοι, σε πρώτη φάση, πρότειναν να καταλάβουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι τέσσερα βασικά υπουργεία, υποστηρίζοντας ότι οι Αδελφοί είναι ένα σημαντικό μέρος του συριακού πολιτικού τοπίου». Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, στην πραγματικότητα, έχει τεθεί εκτός νόμου στη Συρία το 1980, μετά από μια ιδιαίτερα αιματηρή τρομοκρατική εκστρατεία που είχαν πραγματοποιήσει τα μέλη της στην εποχή εκείνη. Σήμερα αποτελούν μέρος εκείνων που ανοιχτά από το εξωτερικό και λαθραία μέσα στην ίδια την Συρία, σκορπίζουν τον τρόμο σε όλες τις περιοχές της χώρας. Στις 9 Αυγούστου 2011, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου επιβεβαίωσε έμμεσα την ντε φάκτο συμμαχία μεταξύ της Αδελφότητας και των  νεοθωμανών Τούρκων μεταφέροντας στον Σύριο Πρόεδρο ένα μήνυμα γραμμένο από τον Πρόεδρο της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ, στο οποίο ο τελευταίος εξηγούσε, ότι πριν από την ίδρυση του κόμματος για τη Δικαιοσύνη και την Ανάπτυξη, σήμερα στην εξουσία στην Άγκυρα, ανήκε σε μια οργάνωση κοντά στην Μουσουλμανική Αδελφότητα. Στην συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πρόεδρο της Συρίας, ο Νταβούτογλου, για άλλη μια φορά, «απαίτησε την επιστροφή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Συρία». Ο Άσαντ απάντησε ότι σε ατομικό επίπεδο, μερικοί Αδελφοί θα μπορούσαν να ξαναπάρουν την συριακή υπηκοότητα τους, αλλά δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολιτικό κόμμα επειδή ένα τέτοιο κόμμα θα βασιζόταν σε θρησκευτικές αρχές ασυμβίβαστες με τον κοσμικό χαρακτήρα της Συρίας.

Με την επιστροφή του στην Τουρκία, μόλις μετά την προσγείωση του στο αεροδρόμιο της Άγκυρας, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, πολύ μακριά από την αποκάλυψη του περιεχομένου των συνομιλιών του με τον Άσαντ, εκφώνησε μια τελευταία προειδοποίηση προς τη Δαμασκό: «Ελπίζουμε ότι κάποια μέτρα θα ληφθούν τις επόμενες μέρες για τον τερματισμό της αιματοχυσίας και ότι θα ανοίξει ο δρόμος για μια διαδικασία πολιτικών μεταρρυθμίσεων». 
Είκοσι μέρες αργότερα, στις 28 Αυγούστου 2011, ο Τούρκος Πρόεδρος Γκιουλ δήλωνε ότι η Άγκυρα είχε «χάσει την εμπιστοσύνη της» προς την Συρία. 
Λίγο πριν, κατά τη διάρκεια συνάντησης με αντιπροσωπεία των χριστιανικών οργανώσεων της Μέσης Ανατολής, ο Ελ-Ασαντ είχε δηλώσει -και οι δηλώσεις του μεταδόθηκαν από πολλά μέσα ενημέρωσης-, ότι «Αρνούμαι να δεχτώ τον Οθωμανισμό να αντικαθιστά τον Παναραβισμό και να ξαναγίνει η Τουρκία το κυριότερο κέντρο απόφασης για τον αραβικό κόσμο». 

Ο Ελ Άσαντ  επανέλαβε με αυτόν τον τρόπο την αντίθεσή του σε οποιαδήποτε συμμετοχή των θρησκευτικών κομμάτων στην πολιτική ζωή της Συρίας, επειδή «αυτό θα επέτρεπε στην Μουσουλμανική Αδελφότητα, που έχει έδρα την Άγκυρα, να ελέγχει ολόκληρη την περιοχή».

Όλα τα βήματα που ακλούθησαν πηγαίνουν  προς την κατεύθυνση της απόρριψης από την συμμαχία ΗΠΑ-Τουρκίας της Αραβότροπης εκκοσμίκευσης του κράτους: οι κυρώσεις που επιβάλλονται από την Τουρκία έναντι της Δαμασκού, η Συρία που έγινε εχθρός της Δύσης επειδή παραείναι  κοσμική για να ενταχθεί στη νέα ισλαμο-μετριοπαθή Μέση Ανατολή που επιζητούν η Ουάσιγκτον και τα δυτικά σχέδια.

Alessia LAI
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/h_27.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#.TqlGqVZ_jlU   
Πηγή: Égalité et Réconciliation