Άκουγα την περιγραφή της δημοσιογραφίνας στο πρωϊνό γιά την πτώση του αεροστάτου στο Λούξος ρης Αιγύπτου, στην πρωϊνή εκπομπή της Τσαπανίδου, όπου περιέγραφε το πώς το αερόστατο πήρε φωτιά καί έπεσε στην θάλασσα. Άντε λέω, να το καταπιούμε, καμιά ξανθιά θα είναι. Σε λίγο ακούω καί την πόντια να λέει ναι, πράγματι φοβερή η σκηνή όπου το αερόστατο πέφτει με τους ανθρώπους στην θάλασσα! Ξεπερνώ το γεγονός πως τα κορίτσια είναι αγεωγράφητα καί άσχετα καί μιλούν γιά θάλασσα (την θάλασσα του Νείλου στην μέση της Αιγυπτιακής ερήμου, πρτοφανώς), μα τα δέντρα καί τα συντρίμια του αεροστάτου πάνω σε terra firma δεν τα βλέπουν? Μου θυμίζει το παλιό Μακεδονοποντιακό ανέκδοτο με τα σαλιγκάρια που δεν έβραζαν...τα χαρανία εκάησαν τα σαλιγκάρια χαμπράρ κ έχουσι! Κακό πράγμα η επιθετική ασχετοσύνη!
M.H.M.
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013
H θάλασσα του Λούξορ καί η δημοσιογραφική μας ενημέρωση
Άκουγα την περιγραφή της δημοσιογραφίνας στο πρωϊνό γιά την πτώση του αεροστάτου στο Λούξος ρης Αιγύπτου, στην πρωϊνή εκπομπή της Τσαπανίδου, όπου περιέγραφε το πώς το αερόστατο πήρε φωτιά καί έπεσε στην θάλασσα. Άντε λέω, να το καταπιούμε, καμιά ξανθιά θα είναι. Σε λίγο ακούω καί την πόντια να λέει ναι, πράγματι φοβερή η σκηνή όπου το αερόστατο πέφτει με τους ανθρώπους στην θάλασσα! Ξεπερνώ το γεγονός πως τα κορίτσια είναι αγεωγράφητα καί άσχετα καί μιλούν γιά θάλασσα (την θάλασσα του Νείλου στην μέση της Αιγυπτιακής ερήμου, πρτοφανώς), μα τα δέντρα καί τα συντρίμια του αεροστάτου πάνω σε terra firma δεν τα βλέπουν? Μου θυμίζει το παλιό Μακεδονοποντιακό ανέκδοτο με τα σαλιγκάρια που δεν έβραζαν...τα χαρανία εκάησαν τα σαλιγκάρια χαμπράρ κ έχουσι! Κακό πράγμα η επιθετική ασχετοσύνη!
M.H.M.
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013
Υπάρχει καί η Ελλάδα της δημιουργίας καί της ανάτασης
Το πρώτο ελληνικό cluster για το διάστημα είναι γεγονός. Η Ελλάδα, μετέχοντας ενεργά στα προγράμματα της ESA, συσσώρευσε σημαντική τεχνογνωσία και εμπειρία σε όλους τους σχετικούς με το διάστημα τομείς. Αυτό αποτέλεσε και την πηγή της δυναμικής που ευνόησε το σχηματισμό αξιοσημείωτων αλυσίδων αξίας στη χώρα μας. Μια τέτοια συνεργατική αλυσίδα είναι και το si- Cluster .
Ήδη από το 2005 που η Ελλάδα έγινε κράτος μέλος της ESA, πολλοί οργανισμοί κρατικοί και μη καθώς και πολλές εταιρείες συμμετείχαν επιτυχώς σε πολλά προγράμματα,συλλογικά αλλά και ανεξάρτητα. Μέχρι σήμερα, μόνο τα μέλη του si-Cluster έχουν συμμετάσχει με επιτυχία σε περισσότερα από 50 έργα της ESA .Τα σημαντικά αποτελέσματα της συμμετοχής αυτής φαίνονται σήμερα με τη δημιουργία του πρώτου Ελληνικού cluster για το διάστημα.
Πρόσφατα μάλιστα εγκρίθηκε η πρόταση για την περαιτέρω ανάπτυξη του si-Cluster από τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας στο πλαίσιο του προγράμματος «Δημιουργία Καινοτομικών Συστάδων Επιχειρήσεων Ένα Ελληνικό Προϊόν, Μία Αγορά: Ο Πλανήτης - Πιλοτική Φάση Λειτουργίας».
Οι τεχνολογίες, τα προϊόντα, οι υπηρεσίες και η καινοτομία στο si-Cluster
Βασισμένοι στην υψηλή ποιότητα και εκπαίδευση του εγγενούς επιστημονικού προσωπικού, σε συνδυασμό με την αποκτηθείσα εμπειρία στην ανάπτυξη διαστημικών προϊόντων και υπηρεσιών, τα μέλη του si-Cluster παρέχουν ανταγωνιστικές λύσεις όχι μόνο στην ευρωπαϊκή αγορά αλλά και στην παγκόσμια.
Η πλειοψηφία των ελληνικών εταιρειών, πανεπιστημιακών εργαστηρίων και ερευνητικών ινστιτούτων, που δραστηριοποιούνται στην διαστημική τεχνολογία, εξάγουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους, αναδεικνύοντας την ποιότητα, τα καινοτόμα χαρακτηριστικά και την ανταγωνιστικότητά τους.
Τα ενδιαφέροντα των μελών του si-Cluster περιλαμβάνουν: διαστημικές επικοινωνίες, τηλε-αισθητήρες, καθώς και εφαρμογές σχετικές με θέματα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την Ελλάδα όπως: παρακολούθηση του περιβάλλοντος, προστασία πολιτών σε καταστάσεις ανάγκης (π.χ.σεισμοί, πλημμύρες, φωτιές, κ.λπ.), εφαρμογές GIS, ασφάλεια συνόρων και ακτών, έξυπνα ηλεκτρικά συστήματα, έξυπνα και ασφαλή μεταφορικά συστήματα (θαλάσσιες, εναέριες, οδικές και σιδηροδρομικές μεταφορές), καθώς και νέα υλικά και εφαρμογές που σχετίζονται με το διάστημα.
Αναμένεται ότι οι συνεργατικές δράσεις που θα υλοποιηθούν τα επόμενα χρόνια θα ισχυροποιήσουν ακόμη περισσότερο και αποφασιστικά τους εμπορικούς και άλλους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη του si-Cluster καθώς επίσης με νέους προμηθευτές και πελάτες.
Οι κύριοι στρατηγικοί στόχοι είναι:
Η δημιουργία σε διεθνές επίπεδο μιας εικόνας βιομηχανικής και επιστημονικής αριστείας σε συγκεκριμένα τεχνολογικά πεδία.
Η ανάπτυξη συγκεκριμένων προϋποθέσεων για την ανάπτυξη ανταγωνιστικής, καινοτόμας και διαφανούς οικονομίας. Αυτό υποστηρίζεται μέσα από την καινοτομία που έχουν να προσφέρουν οι διαστημικές τεχνολογίες και επενδύσεις από τον ιδιωτικό αλλά και τον δημόσιο τομέα.
Η δημιουργία ενός μηχανισμού ευέλικτου και προσοδοφόρου ικανού να απορροφά, να διατηρεί και να ενισχύει το πνευματικό κεφάλαιο που αναπτύσσεται στην τοπική διαστημική βιομηχανία.
Η πλήρης εκμετάλλευση των υπηρεσιών που παρέχει η σύγχρονη διαστημική τεχνολογία, δίνοντας έμφαση στην ασφάλεια των πολιτών. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες περιλαμβάνουν τον έλεγχο καταστροφών, την παρακολούθηση συνόρων, τις μετεωρολογικές προβλέψεις, τον έλεγχο οικολογικών καταστροφών, την πλοήγηση, τις τηλεπικοινωνίες, την μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και υπηρεσίες με στόχο την μείωση του ψηφιακού χάσματος.
Οι συνέργειες των συμμετεχόντων επιστημονικών και βιομηχανικών κοινοτήτων, έχοντας υπόψη τον ιδιαίτερο ρόλο κάθε κοινότητας στα διαφορετικά στάδια της αλυσίδας αξίας σε εφαρμογές που έχουν υψηλή προστιθέμενη αξία για την βιομηχανία και επομένως για την εθνική οικονομία.
Η συγχώνευση όλων των σχετικών διαστημικών προγραμμάτων των διαφόρων υπουργείων και κυβερνητικών οργανώσεων (π.χ. Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, Υπουργείο Μεταφορών, Υπουργείο Παιδείας, κ.λπ.) με στόχο οικονομίες κλίμακας και έμφαση σε συγκεκριμένα τεχνολογικά πεδία εθνικού ενδιαφέροντος.
Η ανάπτυξη της σχετικής ερευνητικής κουλτούρας στην τοπική διαστημική βιομηχανία με στόχο την στενή παρακολούθηση των εξελίξεων σε τεχνολογίες και εφαρμογές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Καρεκλοκένταυρα δημοσιοϋπαλληλικά ποντίκια ροκάνιζαν δημόσιο χρήμα
Μία υπάλληλος (σε αργία), τού Γενικού Λογιστηρίου τού Κράτους, μία πρώην υπάλληλος και μία συνταξιούχος τού ίδιου Οργανισμού (ΓΛΚ), καθώς και άλλα τρία άτομα, συνελήφθησαν σήμερα από αστυνομικούς της υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων τής ΕΛ.ΑΣ, με την κατηγορία ότι εκταμίευαν εικονικές συντάξεις, ζημιώνοντας το Δημόσιο κατά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, οι συλληφθέντες αποτελούσαν δύο διαφορετικές ομάδες, που με τον παραπάνω τρόπο υπεξαίρεσαν από το Δημόσιο, το τελευταίο έτος, πάνω από 600.000 ευρώ. Λεπτομέρειες για την υπόθεση αναμένεται ότι θα ανακοινωθούν από το Αρχηγείο τής ΕΛ.ΑΣ.
Καθημερινη
Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013
Αμερικανική… χείρα βοήθειας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τη σύσταση ενός ιδιωτικού μη κερδοσκοπικού ιδρύματος στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αποφάσισε το νέο Συμβούλιο Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, με στόχο την προβολή του έργου του Ιδρύματος, αλλά και τη συγκέντρωση χορηγιών.
Σε επιστολή του προέδρου του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Πανεπιστημίου, Δημήτρη Μπερτσιμά προς την πανεπιστημιακή κοινότητα, αναφέρεται ακόμη και η καθιέρωση δύο ετήσιων βραβείων αριστείας για μέλη Διδακτικού και Επιστημονικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά και η σύσταση Γραφείου Ανάπτυξης εντός του Ιδρύματος, που θα έχει επίσης ως αποστολή την εξασφάλιση χορηγιών προς το Πανεπιστήμιο από άτομα και φορείς στην Ελλάδα.
Αυτό αποφάσισε το Συμβούλιο σε μια πρώτη προσπάθεια αναζήτησης «λύσεων» στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας.
Πιο συγκεκριμένα, ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφέρει στην επιστολή του:
«Η ανάληψη των καθηκόντων μας έρχεται σε μία περίοδο εξαιρετικά δυσχερή για τη χώρα, την ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Συνεπώς και οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες. Η χρηματοδότηση των ΑΕΙ βρίσκεται σε σταθερή πτωτική πορεία και συνοδεύεται με την μη αντικατάσταση των αφυπηρετούντων καθηγητών και διοικητικών με αποτέλεσμα τη δραστική μείωση του έμψυχου δυναμικού. Ωστόσο, το Πανεπιστήμιο Αθηνών διαθέτει καταξιωμένο ακαδημαϊκό προσωπικό με διεθνή ακτινοβολία, υψηλής ποιότητας φοιτητικό σώμα και ικανό προσωπικό διοίκησης. Όλοι ανεξαιρέτως είναι διπλά άξιοι διότι επιτυγχάνουν να λειτουργούν και να παράγουν το αναλογούν σε αυτούς έργο σε συνθήκες θεσμικών και οικονομικών αντιξοοτήτων. Όμως οι δυσκολίες αυτές συνιστούν παράλληλα μια πρόκληση διότι συμβαίνουν σε μία περίοδο προβληματισμού και ένα περιβάλλον ταχύρρυθμων εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο σχετικά με το ρόλο της Ανώτατης Εκπαίδευσης και της Έρευνας, καθώς και εθνικού αναστοχασμού για τη συνδιάλεξη των ΑΕΙ με την ελληνική κοινωνία, τη σχέση τους με την παραγωγή αλλά και τη συμβολή τους στη δημιουργία μιας πολιτισμικά ενιαίας Ευρώπης.
»Τα μέλη του Συμβουλίου έχουν επίγνωση ότι δεν αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους σε θεσμικό κενό. Πολλές και αξιόλογες πρωτοβουλίες τόσο από μέλη όσο και από όργανα του Πανεπιστημίου όπως τη Σύγκλητο και τον Πρύτανη έχουν ήδη αναληφθεί ή βρίσκονται σε εξέλιξη. Το Συμβούλιο προτίθεται όχι μόνο να τις αφουγκρασθεί αλλά και να τις συνδράμει με όλα τα μέσα που διαθέτει».
Σημειώνεται ότι για τη μελέτη των προβλημάτων του Ιδρύματος, το Συμβούλιο συγκρότησε μια σειρά επιτροπών που είτε μόνες τους είτε σε συνεργασία με τις αντίστοιχες της Συγκλήτου θα επεξεργασθούν μια σειρά από ζητήματα. Μεταξύ αυτών τίθενται τα ζητήματα του νέου Οργανισμού και του Εσωτερικού Κανονισμού του, του στρατηγικού και οικονομικού σχεδιασμού, της αναζήτησης εναλλακτικών τρόπων χρηματοδότησης πέραν της τακτικής κρατικής επιχορήγησης, κ.α.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Το 36,1% των πολιτών αναζητά πολιτική έκφραση !
http://data.bolaris.gr/images/2013/20130217dimoskopisikyriakis1024xmeion.gif
Δηλαδή, κάποιοι επιμένουν να μην παραδέχονται, να μην διαβάζουν, να μην αξιολογούν, όχι βέβαια από αβλεψία, την αλήθεια, όπως αυτή αποτυπώνεται στην τελευταία στήλη των δημοσκοπικών ευρημάτων:
«Αδιευκρίνιστη ψήφος 36,1%»!
Ευτυχώς η σοβαρότητα των πολιτών αποτυπώνεται! Mε σαφήνεια χωρίς να αφήνει περιθώρια!
Το 36,1% των ερωτηθέντων, ποσοστό σχεδόν ίσο με το άθροισμα των δύο κομμάτων που προηγούνται, δεν επιλέγει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα.
Και αναζητά έκφραση!
Πολιτική έκφραση! Στιβαρή!
Ικανή να απαντήσει στη σφοδρότητα της κρίσης!
Σαφές μήνυμα για πολίτες και για πολιτικούς!
http://www.bolaris.gr/
Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013
ΚΥΠΡΟΣ - Ο ρόλος του Ισραήλ στις εξελίξεις...
Οι σημερινές εκλογές γίνονται στη σκιά και της ενεργειακής συνεργασίας της Κύπρου με το Ισραήλ, στην οποία συμμετέχουν και αμερικανικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση, που θα προκύψει από τις κάλπες, θα κληθεί να διαχειρισθεί και αυτό το μείζον ζήτημα, που για πολλούς είναι το κρισιμότερο.
Η αμερικανική εταιρεία Noble Energy μεταβίβασε πριν από λίγες ημέρες στις ισραηλινές Delek και Anver το 30% των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης του περίφημου πλέον «οικοπέδου 12». Εκπρόσωποι των δύο ισραηλινών εταιρειών αναγνώρισαν πως η Κύπρος έχει «μια πραγματική δυνατότητα να καταστεί ενεργειακό κέντρο στην ιδιαίτερη περιοχή όπου ζούμε», σε μια κίνηση που ίσως είναι ενδεικτική της πρόθεσής τους να αξιοποιήσουν το τερματικό υγροποίησης φυσικού αερίου που σχεδιάζει να κατασκευάσει η Κύπρος κοντά στη Λεμεσό.
Από την πλευρά του, ο διευθυντής της Noble Energy στην Κύπρο, Τζον Τόμιτς, υπογράμμισε ότι η πολύ σημαντική ανακάλυψη που έγινε στο «οικόπεδο 12» –αποθέματα αερίου που φθάνουν τα 225 δισ. κυβικά μέτρα, αξίας 100 δισ. ευρώ– αποτελεί μόνο την αρχή και εξέφρασε την ελπίδα οι έρευνες στην Κύπρο να αποτελέσουν την αφετηρία ενός «πολύ προσοδοφόρου έργου». Εκτιμάται ότι σε όλα τα οικόπεδα που βρίσκονται εντός της κυπριακής ΑΟΖ μπορεί να υπάρχουν συνολικά κοιτάσματα έως και 1,7 τρισ. κυβικά μέτρα. Παρά τις αντιδράσεις της Τουρκίας, το επενδυτικό ενδιαφέρον αυξάνεται, και αν επαληθευτούν οι εκτιμήσεις, το 2019 η Κύπρος θα αρχίσει να τροφοδοτεί την ευρωπαϊκή αγορά. Η εξέλιξη δεν περιορίζεται στην καθαρά επιχειρηματική δραστηριότητα, αλλά, όπως τονίζουν και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των ισραηλινών εταιρειών, πρόκειται για «κοινό εγχείρημα» των κυβερνήσεων της Κύπρου και του Ισραήλ με καθοριστικές επιπτώσεις στην ευρύτερη περιοχή.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!...ο Oινος και το Τσίπουρο κατετρόπωσαν το Ουίσκι
Αποκαθήλωση του... εθνικού ποτού της φούσκας
EΛΛAΔA 17-02-13
Το κρασί «νικάει» το ουίσκι - Στην ελληνική αγορά.
Το ουίσκι, που επί σειρά δεκαετιών ήταν κυρίαρχο ανάμεσα στα οινοπνευματώδη ποτά στις προτιμήσεις των Ελλήνων καταναλωτών, νικήθηκε κατά κράτος από τα φθηνά «χύμα». Η ζήτηση κρασιού και τσίπουρου στη διάρκεια των τελευταίων ετών αυξήθηκε περίπου κατά 50%, ενώ η κατανάλωση ουίσκι υποχώρησε κατά 50%.
Ειδικότερα, το 2005 πωλήθηκαν συνολικά 96 εκατομμύρια φιάλες αλκοολούχων ποτών, το 2011 πωλήθηκαν 60 εκατ. φιάλες, ενώ η εκτίμηση για το 2012 είναι περί τα 50 εκατ. φιάλες.
Αποκαθήλωση του... εθνικού ποτού της φούσκας
Πτώση στο ουίσκι – Στροφή στο «χύμα»
Του Γιαννη Ελαφρου
Πριν από δέκα χρόνια είχε σχεδόν γίνει το… εθνικό μας ποτό, καθώς η κατανάλωση ουίσκι στην Ελλάδα συγκρινόταν με αυτή της Σκωτίας! Σήμερα η λιτότητα και η νέα φτώχεια σε συνδυασμό με τη βαρύτατη φορολόγηση των «σκληρών ποτών» συρρικνώνει την κατανάλωση εμφιαλωμένων αλκοολούχων ποτών, αποκαθηλώνει τον «βασιλιά ουίσκι» και φέρνει στο προσκήνιο τα «χύμα ποτά».
«Είναι ζήτημα εάν πουλάμε ένα μπουκάλι ουίσκι την εβδομάδα πια. Ο κόσμος στρέφεται μαζικά στο χύμα κρασί, ενώ πολύ μεγάλη είναι η άνοδος του χύμα τσίπουρου», μας λέει ο κ. Αποστόλης Παπαγγελής, συνιδιοκτήτης του οινοπωλείου «Διόνυσος», στην Αγία Μαρίνα της Ηλιούπολης. «Η μεγάλη στροφή ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, στις αρχές του 2011. Από τότε η ποσότητα χύμα τσίπουρου που πουλάμε έχει αυξηθεί έως και 50%, ενώ τουλάχιστον 20% είναι η άνοδος του χύμα κρασιού. Είναι εντυπωσιακό ειδικά για το τσίπουρο, που ήταν ένα ξεχασμένο ποτό, δεν το έπιναν πια ούτε οι μεγάλης ηλικίας στην πόλη, ενώ στους νέους ήταν άγνωστο. Τώρα είναι μεγάλη η αύξησή του και στις νεαρές ηλικίες, ενώ ανοδική είναι η κατανάλωση και στα νεανικά τσιπουράδικα». Επιστροφή στο χύμα λοιπόν, επιστροφή πολλές δεκαετίες πίσω. Επιστροφή όμως και σε παραδοσιακά ποτά, όπως το τσίπουρο, η τσικουδιά και το ντόπιο κρασί, μια επιστροφή λόγω ανάγκης, που έχει θετικά αλλά και κινδύνους.
Ο τρόπος ζωής
Η κρίση αποτυπώνεται χαρακτηριστικά (και) στην κατανάλωση εμφιαλωμένου αλκοόλ. Σύμφωνα με έρευνα του ΙΟΒΕ το 2005 πουλήθηκαν στην Ελλάδα 96,1 εκατομμύρια φιάλες οινοπνευματωδών ποτών. Την τριετία 2006 - 2008 παρουσιάζεται μια ελαφρά ετήσια πτώση (περίπου 1,2%), μάλλον αποτέλεσμα αλλαγών στον τρόπο ζωής, που διαμορφώνει την κατανάλωση στα 92,6 εκατ. φιάλες. Το πρώτο σαφές μήνυμα έρχεται το 2009, με πτώση 5,1%, ενώ το 2010 σημειώνεται η πρώτη βουτιά στα 72,1 εκατομμύρια φιάλες (-17,9%). Η έρευνα του ΙΟΒΕ είχε στοιχεία μόνο για το πρώτο τετράμηνο του 2011, που κατέγραφε ακόμα μεγαλύτερη πτώση (-21,7%), ενώ παράγοντες της αγοράς υπολογίζουν ότι το 2011 η κατανάλωση δεν ξεπέρασε τα 60 εκατ. φιάλες. Νέα βουτιά, ίσως και πάνω από 20%, υπολογίζεται για το 2012, δηλαδή στα 48 εκατ. φιάλες, τις μισές σε σχέση με το 2006!
Η πτώση από την κορυφή κάνει πιο μεγάλο πάταγο, έτσι και το ουίσκι παρουσίασε την πιο μεγάλη υποχώρηση, καθώς συνδέεται και με την κρίση στις «μεγάλες πίστες» και γενικά στα νυχτερινά μαγαζιά που καταναλωνόταν ουίσκι. Το ποτό που είχε φτάσει να είναι πρωταθλητής, με μερίδια από 32% - 42% της συνολικής κατανάλωσης (ανάλογα με την έρευνα). Τώρα, έχει απώλειες σχεδόν 25% το έτος από το 2010 και μετά. Αντίστοιχα, το 2010 τα λευκά ποτά (βότκα, ρούμι κ.λπ.) έχασαν 13%, το ούζο 6%, το κρασί 5% (εμφιαλωμένο) και η μπίρα 1,7%.
Αύξηση ΦΠΑ
Η στροφή στα χύμα ποτά είναι αποτέλεσμα και της μεγάλης αύξησης του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης, ο οποίος στις αρχές του 2009 αυξήθηκε 125%, ενώ σε αυτήν προστέθηκε και η μεγάλη αύξηση του ΦΠΑ. Από τον ΕΦΚ απαλλάσσεται μόνο το κρασί, ενώ τα εγχώρια αποστάγματα (ούζο, τσίπουρο κ.λπ.) έχουν τον μικρό φόρο των εισαγόμενων και η μπίρα το 25%.
Σε αυτές τις συνθήκες το χύμα κρασί ή τσίπουρο μοιάζει για ολοένα περισσότερους ως η αναγκαία λύση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή που ένα μπουκάλι ουίσκι 0,7 του λίτρου κοστίζει από 16 - 18 ευρώ, η αντίστοιχη ποσότητα χύμα τσίπουρου (με τους ίδιους βαθμούς αλκοόλ) κυμαίνεται από 3 - 5,5 ευρώ. Αλλά ακόμα και στο κρασί, που οι τιμές των εμφιαλωμένων είναι πολύ πιο προσιτές, το χύμα μπορεί να κοστίζει και στη μισή τιμή των φθηνών φιαλών.
Το χύμα βεβαίως δεν μπορεί να μας βρίσκει… χύμα. Θέλει προσοχή και έλεγχο. Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Αποσταγμάτων & Οινοπνευματωδών Ποτών (ΣΕΑΟΠ) έχει καταγγείλει λαθρεμπόριο τσίπουρου, σημειώνοντας πως υπάρχουν πρακτικές στην παρασκευή του που μπορεί να το κάνουν επικίνδυνο για την υγεία.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_17/02/2013_511707
EΛΛAΔA 17-02-13
Το κρασί «νικάει» το ουίσκι - Στην ελληνική αγορά.
Το ουίσκι, που επί σειρά δεκαετιών ήταν κυρίαρχο ανάμεσα στα οινοπνευματώδη ποτά στις προτιμήσεις των Ελλήνων καταναλωτών, νικήθηκε κατά κράτος από τα φθηνά «χύμα». Η ζήτηση κρασιού και τσίπουρου στη διάρκεια των τελευταίων ετών αυξήθηκε περίπου κατά 50%, ενώ η κατανάλωση ουίσκι υποχώρησε κατά 50%.
Ειδικότερα, το 2005 πωλήθηκαν συνολικά 96 εκατομμύρια φιάλες αλκοολούχων ποτών, το 2011 πωλήθηκαν 60 εκατ. φιάλες, ενώ η εκτίμηση για το 2012 είναι περί τα 50 εκατ. φιάλες.
Αποκαθήλωση του... εθνικού ποτού της φούσκας
Πτώση στο ουίσκι – Στροφή στο «χύμα»
Του Γιαννη Ελαφρου
Πριν από δέκα χρόνια είχε σχεδόν γίνει το… εθνικό μας ποτό, καθώς η κατανάλωση ουίσκι στην Ελλάδα συγκρινόταν με αυτή της Σκωτίας! Σήμερα η λιτότητα και η νέα φτώχεια σε συνδυασμό με τη βαρύτατη φορολόγηση των «σκληρών ποτών» συρρικνώνει την κατανάλωση εμφιαλωμένων αλκοολούχων ποτών, αποκαθηλώνει τον «βασιλιά ουίσκι» και φέρνει στο προσκήνιο τα «χύμα ποτά».
«Είναι ζήτημα εάν πουλάμε ένα μπουκάλι ουίσκι την εβδομάδα πια. Ο κόσμος στρέφεται μαζικά στο χύμα κρασί, ενώ πολύ μεγάλη είναι η άνοδος του χύμα τσίπουρου», μας λέει ο κ. Αποστόλης Παπαγγελής, συνιδιοκτήτης του οινοπωλείου «Διόνυσος», στην Αγία Μαρίνα της Ηλιούπολης. «Η μεγάλη στροφή ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, στις αρχές του 2011. Από τότε η ποσότητα χύμα τσίπουρου που πουλάμε έχει αυξηθεί έως και 50%, ενώ τουλάχιστον 20% είναι η άνοδος του χύμα κρασιού. Είναι εντυπωσιακό ειδικά για το τσίπουρο, που ήταν ένα ξεχασμένο ποτό, δεν το έπιναν πια ούτε οι μεγάλης ηλικίας στην πόλη, ενώ στους νέους ήταν άγνωστο. Τώρα είναι μεγάλη η αύξησή του και στις νεαρές ηλικίες, ενώ ανοδική είναι η κατανάλωση και στα νεανικά τσιπουράδικα». Επιστροφή στο χύμα λοιπόν, επιστροφή πολλές δεκαετίες πίσω. Επιστροφή όμως και σε παραδοσιακά ποτά, όπως το τσίπουρο, η τσικουδιά και το ντόπιο κρασί, μια επιστροφή λόγω ανάγκης, που έχει θετικά αλλά και κινδύνους.
Ο τρόπος ζωής
Η κρίση αποτυπώνεται χαρακτηριστικά (και) στην κατανάλωση εμφιαλωμένου αλκοόλ. Σύμφωνα με έρευνα του ΙΟΒΕ το 2005 πουλήθηκαν στην Ελλάδα 96,1 εκατομμύρια φιάλες οινοπνευματωδών ποτών. Την τριετία 2006 - 2008 παρουσιάζεται μια ελαφρά ετήσια πτώση (περίπου 1,2%), μάλλον αποτέλεσμα αλλαγών στον τρόπο ζωής, που διαμορφώνει την κατανάλωση στα 92,6 εκατ. φιάλες. Το πρώτο σαφές μήνυμα έρχεται το 2009, με πτώση 5,1%, ενώ το 2010 σημειώνεται η πρώτη βουτιά στα 72,1 εκατομμύρια φιάλες (-17,9%). Η έρευνα του ΙΟΒΕ είχε στοιχεία μόνο για το πρώτο τετράμηνο του 2011, που κατέγραφε ακόμα μεγαλύτερη πτώση (-21,7%), ενώ παράγοντες της αγοράς υπολογίζουν ότι το 2011 η κατανάλωση δεν ξεπέρασε τα 60 εκατ. φιάλες. Νέα βουτιά, ίσως και πάνω από 20%, υπολογίζεται για το 2012, δηλαδή στα 48 εκατ. φιάλες, τις μισές σε σχέση με το 2006!
Η πτώση από την κορυφή κάνει πιο μεγάλο πάταγο, έτσι και το ουίσκι παρουσίασε την πιο μεγάλη υποχώρηση, καθώς συνδέεται και με την κρίση στις «μεγάλες πίστες» και γενικά στα νυχτερινά μαγαζιά που καταναλωνόταν ουίσκι. Το ποτό που είχε φτάσει να είναι πρωταθλητής, με μερίδια από 32% - 42% της συνολικής κατανάλωσης (ανάλογα με την έρευνα). Τώρα, έχει απώλειες σχεδόν 25% το έτος από το 2010 και μετά. Αντίστοιχα, το 2010 τα λευκά ποτά (βότκα, ρούμι κ.λπ.) έχασαν 13%, το ούζο 6%, το κρασί 5% (εμφιαλωμένο) και η μπίρα 1,7%.
Αύξηση ΦΠΑ
Η στροφή στα χύμα ποτά είναι αποτέλεσμα και της μεγάλης αύξησης του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης, ο οποίος στις αρχές του 2009 αυξήθηκε 125%, ενώ σε αυτήν προστέθηκε και η μεγάλη αύξηση του ΦΠΑ. Από τον ΕΦΚ απαλλάσσεται μόνο το κρασί, ενώ τα εγχώρια αποστάγματα (ούζο, τσίπουρο κ.λπ.) έχουν τον μικρό φόρο των εισαγόμενων και η μπίρα το 25%.
Σε αυτές τις συνθήκες το χύμα κρασί ή τσίπουρο μοιάζει για ολοένα περισσότερους ως η αναγκαία λύση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή που ένα μπουκάλι ουίσκι 0,7 του λίτρου κοστίζει από 16 - 18 ευρώ, η αντίστοιχη ποσότητα χύμα τσίπουρου (με τους ίδιους βαθμούς αλκοόλ) κυμαίνεται από 3 - 5,5 ευρώ. Αλλά ακόμα και στο κρασί, που οι τιμές των εμφιαλωμένων είναι πολύ πιο προσιτές, το χύμα μπορεί να κοστίζει και στη μισή τιμή των φθηνών φιαλών.
Το χύμα βεβαίως δεν μπορεί να μας βρίσκει… χύμα. Θέλει προσοχή και έλεγχο. Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Αποσταγμάτων & Οινοπνευματωδών Ποτών (ΣΕΑΟΠ) έχει καταγγείλει λαθρεμπόριο τσίπουρου, σημειώνοντας πως υπάρχουν πρακτικές στην παρασκευή του που μπορεί να το κάνουν επικίνδυνο για την υγεία.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_17/02/2013_511707
Συνέντευξη Μάρκου Μπόλαρη στο Ρ/Σ ΑΛΦΑ 989 με το δημοσιογράφο Θεοφύλακτο Σπατούλα
Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται δεν είναι βιώσιμο. Βαθαίνει την κρίση στην πραγματική οικονομία, στην κοινωνία.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΡΚΟΠΥ ΜΠΟΛΑΡΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟ ΣΠΑΤΟΥΛΑ
Δημοσιογράφος: Καλησπέρα κύριε Υπουργέ.
Μπόλαρης: Καλησπέρα κύριε Σπατούλα Θεοφύλακτε. Καλησπέρα σε όλους τους ακροατές.
Δημοσιογράφος: Να κάνουμε αυτήν την ερώτηση, να ξεκινήσουμε έτσι. Είναι ερωτευμένοι οι πολίτες με τους πολιτικούς; Υπάρχει αυτή η αγάπη, αυτός ο έρωτας που υπήρχε παλιά;
Μπόλαρης: Να πούμε ότι το ζητούμενο είναι αν οι πολίτες κατ' αρχάς είμαστε ερωτευμένοι με την πόλη, εννοώ με τον τόπο. Μετά να πούμε αν οι πολιτικοί υπηρετούν την πόλη και τον πολίτη, γιατί το θέμα όπως καταλαβαίνετε είναι θέμα δημοκρατικής λειτουργίας. Εάν υπηρετήσουμε όλοι τον πολίτη και την πόλη μέσω της δημοκρατικής λειτουργίας, τότε μπορεί να πάμε και στα αισθηματικά μας και στα συναισθηματικά μας.
Δημοσιογράφος: Δημοκρατική λειτουργία δεν έχουμε δηλαδή, μου λέτε;
Μπόλαρης: Θεωρώ ότι υπάρχει έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας.
Δημοσιογράφος: Έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας, σε ποιο βαθμό;
Μπόλαρης: Μεγάλη είναι η συζήτηση. Αλλά εάν αυτή τη στιγμή διαπιστώνετε και εσείς, διαπιστώνουν και οι ακροατές ότι δεν λειτουργεί το Υπουργικό Συμβούλιο για έξι επτά οκτώ μήνες. Εάν αντί να λειτουργήσει το Υπουργικό Συμβούλιο για να συζητήσει και να εισάγει νόμους στη Βουλή, έρχονται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που τους ετοιμάζει ένας υπουργός, έστω δύο, και καλείται μετά η Βουλή να επικυρώσει προειλημμένες αποφάσεις, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας. Ή αν βγάζει μια απόφαση η Δικαιοσύνη, το δικαστήριο και παρεμβαίνει ο υπουργός και ζητά από τη ΔΕΗ να μην εφαρμόσει την απόφαση, αυτό σημαίνει έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας. Στη Δημοκρατία έχουμε σαφή διάκριση ρόλων. Άλλος είναι ο ρόλος της Εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή της κυβέρνησης, άλλος είναι ο ρόλος της Βουλής, η οποία νομοθετεί και άλλος είναι ο ρόλος της Δικαιοσύνης, η οποία πρέπει να επιβλέπει την εφαρμογή των νόμων. Εάν κυριαρχεί η μια εξουσία επάνω στις άλλες, όπως συμβαίνει εδώ, τότε υπάρχουν ζητήματα λειτουργίας της Δημοκρατίας. Και μετά ξεσπούν μια σειρά από σκάνδαλα, αδιαφάνειες, κακολειτουργίες και τα λοιπά, που στο τέλος όλα αυτά τα πληρώνει ο πολίτης.
Δημοσιογράφος: Την κυβέρνηση αυτή δεν τη στηρίζει και το δικό σας κόμμα;
Μπόλαρης: Θέλετε να μπω σε μια συζήτηση με κομματικό μανδύα ή να λέω την αλήθεια στον κόσμο;
Δημοσιογράφος: Εγώ χαίρομαι που λέτε την αλήθεια και αυτό που πιστεύετε, αλλά αυτή η ερώτηση την οποία κάνω είναι η ερώτηση που έρχεται αβίαστα αμέσως, δηλαδή ...
Μπόλαρης: Πολύ καλά κάνετε και την υποβάλλετε την ερώτηση. Θα σας πω το εξής κύριε Σπατούλα. Ο κόσμος, οι πολίτες πήγαν την προηγούμενη χρονιά δύο φορές σε εκλογική αναμέτρηση, σε εκλογικές διαδικασίες και σε αυτές τις εκλογικές διαδικασίες επέλεξαν ένα κόμμα, το βγάλαν πρώτο γιατί άκουσαν κάποιες πολύ συγκεκριμένες υποσχέσεις.
Δημοσιογράφος: Κύριε Μπόλαρη γίναν οι εκλογές, είχαμε όλα αυτά που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες από πέρυσι την άνοιξη μέχρι και το καλοκαίρι και ούτω καθεξής, το έχουμε βιώσει και το έχουμε βιώσει στο πετσί μας, ενδεχομένως κάποιοι θα πούνε και με το χειρότερο τρόπο. Εγώ άλλο λέω τώρα. Μου λέτε ότι έχουμε έλλειμμα Δημοκρατίας, έχουμε ένα Συμβούλιο το οποίο δεν βγάζει νόμους, δεν φέρνει νόμους αλλά μόνο πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, είναι βαριές οι κουβέντες αυτές που ακούγονται...μη με παρεξηγείτε, λέτε την άποψή σας.
Μπόλαρης: Κύριε Σπατούλα, όχι δεν είπα την άποψή μου. Περιέγραψα αυτό που συμβαίνει. Δεν είπα την άποψή μου. Άρα δεν είπα εγώ βαριές κουβέντες. Περιέγραψα αυτό που γίνεται όπως γίνεται. Αυτό που γίνεται πραγματικά συνιστά έλλειμμα Δημοκρατίας. Υπάρχει λοιπόν έλλειμμα Δημοκρατίας, είναι βαριά κουβέντα, αλλά περιγράφει αυτό που γίνεται. Δεν περιγράφει κάτι άλλο, μόνο αυτό που συμβαίνει.
Δημοσιογράφος: Σέβομαι την άποψή σας και αμέσως σας ρωτώ, σε αυτή την κυβέρνηση υπάρχει και το δικό σας κόμμα, δεν έχετε δηλαδή εσείς ευθύνη; Σαν κόμμα, ως βουλευτές, ως άνθρωποι που είστε μέσα στο Κοινοβούλιο, που σας έχει επιλέξει ο λαός να είστε εκεί για να τον εκπροσωπείτε.
Μπόλαρης: Γι’αυτό κύριε Σπατούλα, σε κρίσιμες διαδικασίες τους προηγούμενους μήνες είχα μία σαφώς διακριτή θέση. Γιατί θεωρώ πως το συμφέρον της χώρας, της πόλης που λέγαμε προηγουμένως και το συμφέρον του πολίτη είναι υποχρέωση του πολιτικού και της πολιτικής. Άρα, εγώ έχω εντολή από τους πολίτες να βρίσκομαι στη Βουλή και είμαι υποχρεωμένος να λειτουργήσω με βάση τη συνείδησή μου γι’αυτό που θεωρώ ότι συμφέρει σήμερα τον πολίτη. Όταν λοιπόν θεωρώ πως αυτό το πρόγραμμα το οποίο ξετυλίγεται σήμερα στη χώρα, είναι ένα πρόγραμμα το οποίο δεν βγαίνει, δεν είναι βιώσιμο. Και όταν αυτό δεν το λέω απλώς εγώ έχοντας τις άλφα ή βήτα νομικές ή οικονομικές γνώσεις, αλλά το λένε, με όλη την ένταση, ακόμα και οι δανειστές μας, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να τα βάλουμε κάτω τα πράγματα από την αρχή. Κάποιοι λοιπόν που έχουν θέσεις, πόστα, πρωθυπουργοί, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και τα λοιπά δεν θέλουν να το συζητήσουν αυτό. Αλλά θέλω να πω το εξής για να γίνει κατανοητό αυτό. Θα το φέρω στο επίπεδο του καθημερινού πολίτη. Εάν λοιπόν τον ακροατή του Αλφα989, ο οποίος έχει την υπομονή και μας ακούει σήμερα αυτή τη στιγμή που κουβεντιάζουμε, τον φώναζαν στην Τράπεζα και του έλεγε ο υπάλληλος της Τράπεζας, ξέρεις Κώστα μου, εδώ εσύ πήρες ένα δάνειο, αλλά εμείς έχουμε κάνει λάθος. Με αυτό το λάθος που κάναμε σου βάζουμε τόκους παραπάνω και ενώ σε κυνηγούμε με τους δικηγόρους για να πάρουμε τα λεφτά, σου ζητάμε παραπάνω λεφτά από το κανονικό. Ερωτώ: Δεν θα τρελαινόταν ο άνθρωπος; Δεν θα έλεγε στο δικηγόρο του, στο λογιστή του πάτε στην Τράπεζα, διότι ενώ δεν τα βγάζουμε πέρα, αυτοί κατά λάθος μας χρεώνουν παραπάνω από αυτά που πραγματικά χρωστάμε. Δεν θα το έκανε ο κάθε ένας νοικοκύρης σε αυτόν τον τόπο; Εδώ λοιπόν, στην περίπτωση της χώρας, βγαίνουνε εκ μέρους των δανειστών μας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, βγαίνει η πρόεδρος του Ταμείου η κυρία Λαγκάρντ και λέει «το πρόγραμμα δεν είναι βιώσιμο» και μετά λέει «και έχουμε κάνει και λάθος». Και ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, ο λαλίστατος περί τα άλλα, προσποιείται ότι δεν άκουσε. Το λάθος όμως όσο έγινε και όπως έγινε, εξακολουθεί και το πληρώνει ο πολίτης.
Δημοσιογράφος: Κύριε Μπόλαρη, να σας πω το εξής, μην ξεχνάμε όμως ότι όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία και οι σφαλιάρες από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αυτά έγιναν επί πρωθυπουργίας του κυρίου Παπανδρέου, όπου και τότε κι εσείς ήσασταν στην κυβέρνηση. Αν δεν κάνω λάθος.
Μπόλαρης: Φυσικά. Και σας ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση. Έχει σημασία να την κάνετε.
Δημοσιογράφος: Δηλαδή τότε δεν έγιναν λάθη και γίνονται μόνο τώρα λάθη; Έχω πολλά μηνύματα και θα σας διαβάσω δύο χαρακτηριστικά. Ο κύριος Μπόλαρης είναι δημοσιογράφος και κάνει διαπιστώσεις; Άλλο μήνυμα, αν δεν συμφωνεί ο κύριος Μπόλαρης να παραιτηθεί τώρα. Σας ακούω και για τις τρείς ερωτήσεις, τόσο για τη δική μου αλλά και των δύο ακροατών.
Μπόλαρης: Ο κύριος Μπόλαρης δεν είναι δημοσιογράφος, έχει εντολή από τους πολίτες με βάση συγκεκριμένες εκλογικές δεσμεύσεις, τις οποίες έκανε το κόμμα του. Αυτές τις εκλογικές δεσμεύσεις υπηρετώντας είναι στη Βουλή και ψηφίζει αυτό το οποίο είναι το συμφέρον του πολίτη, του νεόπτωχου πολίτη που σήμερα υποφέρει, του πολίτη που δεν τα βγάζει πέρα για να πληρώσει τα κόκκινα δάνεια. Γιατί είναι σαφές ότι αυτό το οποίο εκτελείται σήμερα δεν είναι καν ελληνικό πρόγραμμα, είναι ένα πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης συντηρητικής υφεσιακής επιβολής από τη Γερμανία και αυτό πρέπει να το πούμε. Για να το καταλάβει ο κόσμος. Ζήτημα ένα. Ζήτημα δεύτερο. Κύριε Σπατούλα, στην Ελλάδα εάν δεν καταλάβουμε ότι για να λύσουμε το πρόβλημα χρειάζεται η σωστή διάγνωση και εμμείνουμε σε λάθος συνταγές οδηγούμαστε σε πολιτική συζήτηση ατέρμονη, ατελείωτη. Δεν θα βγάζουμε άκρη. Εάν λοιπόν σε έναν άρρωστο ο οποίος έχει καρκίνο, του δίνεις φάρμακα για την καρδιά, θα τον πεθάνει και ο καρκίνος και η καρδιά.
Δημοσιογράφος: Αυτό το φάρμακο για την καρδιά είχε δοθεί από την εποχή, σας το επαναλαμβάνω, για να μου απαντήσετε κιόλας...
Μπόλαρης: Στην Ελλάδα, ακολουθώντας μια παλιά παράδοση να χωριζόμαστε στους μεν και στους δε, έχουμε στο Δημόσιο βίο διχαστεί σε αυτούς που είναι με τα μνημόνια και σε αυτούς που δεν είναι με τα μνημόνια. Όσο θα εξακολουθούμε να λειτουργούμε με τέτοια πόλωση, με τέτοιες λογικές θα κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και θα παίρνουμε λάθος πολιτικές αποφάσεις και θα εισηγούμαστε λάθος πολιτικές πρακτικές. Είναι λάθος να ισχυριζόμαστε ότι το μνημόνιο είναι η αιτία του κακού. Όταν βγαίνει κάποιος και ισχυρίζεται πως για όλα φταίει το μνημόνιο και πως αυτό είναι η αιτία του κακού, έχει κάνει λάθος προσέγγιση. Κύριε Σπατούλα, η Ιταλία δίπλα μας είναι μία χώρα στους G8, στα οχτώ πλουσιότερα κράτη του κόσμου. Και πιο δίπλα είναι η Ισπανία, το τέταρτο πλουσιότερο κράτος στην Ευρώπη. Ούτε η Ιταλία ούτε Ισπανία έχουν μνημόνιο. Έχουν ταυτότητα προβλημάτων, δημοσιονομικά, τραπεζικά, προβλήματα ανεργίας, προβλήματα τεράστια στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού λόγω των οικονομικών δυσχερειών. Αυτούς λοιπόν ποιος τους έχει κάνει τη ζημία; Δεν είναι αντίστοιχη η ζημία, δεν υπάρχει ταυτότητα προβλημάτων Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας σε σχέση με την διεθνή, ευρωπαϊκή παράμετρο; Διότι στην Ελλάδα έχουμε και άλλα ζητήματα, που αφορούν την παράλυση του δημόσιου τομέα και την κατάρρευση του παραγωγικού τομέα. Εγώ λοιπόν θέλω να εστιάσω σε αυτό για το οποίο έγιναν μνημόνια, συμφωνίες και τα λοιπά. Αυτά για τα οποία μας κουνάν το χέρι κάθε λίγο και λιγάκι ο κύριος Σόϊμπλε και η κυρία Μέρκελ. Εάν λοιπόν η Ιταλία, η μία από τις οκτώ πλουσιότερες χώρες του κόσμου έχει ίδια προβλήματα με μας σε σχέση με τη λειτουργία του ευρώ, δεν πρέπει να ανοίξουμε τη συζήτηση που δεν ανοίγει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Η ουσία του προβλήματος, η έκρηξη του προβλήματος στη χώρα οφείλεται στο γεγονός ότι μπήκαμε σε ένα κοινό νόμισμα, χωρίς να υπάρχει θεσμική προστασία των πιο αδύνατων χωρών, από τη λειτουργία και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος!
Δημοσιογράφος: Κύριε Μπόλαρη, είστε βουλευτής Σερρών, σίγουρα έχετε τη δική σας πορεία, το ζητούμενο όμως είναι ότι όταν ξεκίνησε όλη αυτή η διαδικασία ήσασταν και στην κυβέρνηση, ήσασταν μέσα στα κέντρα λήψης αποφάσεων και ξέρετε, όλη αυτή η διαδικασία την οποία ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι αλληλένδετα γεγονότα. Δεν μπορείς να γυρνάς τη σελίδα και να λες, δεν διαβάζω την πίσω σελίδα και τώρα διαβάζω την μπροστινή σελίδα.
Μπόλαρης: Είναι καταγεγραμμένο γιατί το έχω πει πολλές φορές και το έχω γράψει. Η δική μου η άποψη ήταν ότι την ημέρα που ο Παπανδρέου ζήτησε να ψηφισθεί το μνημόνιο, έπρεπε να είχε προκηρύξει εκλογές. Το έχω πει και το ξαναλέω και σήμερα, επειδή ρωτάτε. Έπρεπε λοιπόν να προκηρυχθούν εκλογές για να αναλυθεί στον ελληνικό λαό ότι το έλλειμμα δεν ήταν τεσσεράμισι τοις εκατό, όπως ισχυριζόταν ο κύριος Αλογοσκούφης, αλλά ήταν δεκαπέντε, δεκαπεντέμισι. Έπρεπε να αναλάβει ο κάθε ένας τη δική του πολιτική ευθύνη. Όμως επιμένω σε αυτό, άλλο είναι κύριε Σπατούλα να υποχρεωθείς να ψηφίσεις, επειδή η χώρα απειλούνταν ότι θα χρεοκοπήσει και άλλο είναι να υιοθετήσεις τις πολιτικές της ύφεσης, συντηρητικές πολιτικές και να παλεύεις γι’αυτές τις πολιτικές εις το διηνεκές. Άλλο είναι να πάρεις μία ασπιρίνη και άλλο είναι να καταπιείς μια χούφτα ασπιρίνες. Δεν υιοθετώ ούτε πρόκειται να ασπαστώ σαν ιδεολογία αυτήν την υφεσιακή στρατηγική. Διευκρινίζω για να είναι σαφές: Άλλο είναι να σου λένε το Μάϊο του 2010 ότι αν δεν ψηφίσεις το μνημόνιο, την πρώτη Ιουνίου η χώρα θα χρεοκοπήσει και άλλο είναι αφού περάσουν τρία χρόνια να επιμένεις ότι αφού γλιτώσαμε τη χρεοκοπία, εμείς θα συνεχίσουμε να επιμένουμε συντηρητικά, υφεσιακά, νεοφιλελεύθερα. Τη στιγμή που οι νομπελίστες Αμερικάνοι οικονομολόγοι (Κρούγκμαν, κλπ) αποδεικνύουν ότι δεν είναι βιώσιμο το πρόγραμμα, αλλάξτε το, θα πάτε την κοινωνία στα βράχια, έχετε περάσει τα κόκκινα, δημιουργείται τεράστιο ζήτημα. Αυτό το αδιέξοδο το βιώνουμε καθημερινά εμείς, το βιώνουνε οι μικρομεσαίοι στην αγορά, έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες νεοάστεγους, ανέργους. Τι προτείνετε, να επιμένουμε πως αφού το 2010 έγινε ένα λάθος αντί να γίνουν εκλογές, αφού το 2010 γλιτώσαμε την πτώχευση, εμείς να επιμείνουμε στις υφεσιακές πολιτικές, που διαλύουν κοινωνία και οικονομίες σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο; Αντί να αντιπαρατάξουμε μέτωπο πολιτικής από τον ευρωπαϊκό Νότο εναντίον της ύφεσης και να πούμε, «κύριοι ως εδώ»!
Η πρόκληση αυτή τη στιγμή είναι να πάρει μπρος η παραγωγική μηχανή της χώρας. Εάν δεν αρχίσουμε να συζητούμε πώς μπορεί αυτός ο τόπος να παράξει, για να βγάλει χρήματα και συζητούμε σε όλο το δημόσιο λόγο για το πώς θα πάρει το κράτος χρήματα από τους Έλληνες οι οποίοι είναι στα όριά τους και δεν έχουν άλλα, οδηγούμαστε σε μεγαλύτερο αδιέξοδο. Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι στην ημερήσια διάταξη θα πρέπει να συζητήσουμε πώς θα πάρει μπρος η μικρομεσαία επιχείρηση, πώς θα παράξει ο γεωργός, πώς θα έχουμε καινοτόμα προϊόντα, πώς θα εξυπηρετήσουμε καλύτερα τον τουρισμό, πώς θα αξιοποιήσουμε καλύτερα τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις της χώρας, να εμπιστευθούμε τα νέα προσοντούχα παιδιά τα οποία έχουμε στον τόπο μας αντί να τα στέλνουμε έξω, να τα αξιοποιήσουμε εδώ.
Δημοσιογράφος: Κύριε Μπόλαρη, τα στοιχεία της ανεργίας σήμερα νομίζω ότι δίνουν απάντηση σε αυτό το οποίο λέτε. Διότι είστε ένας πολιτικός που έχετε συμμετάσχει και στην προηγούμενη κυβέρνηση, ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουνε δουλειά, ακόμη περισσότεροι είναι έξω στην αγορά και αναζητούν έστω και μία ώρα και δύο ώρες να δουλέψουν για να πάρουν λίγα ευρώ, για να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Εσείς καλά το λέτε αλλά το ζήτημα είναι ότι δεν γίνεται τίποτα. Όλοι οι βουλευτές το ίδιο λένε. Όλοι οι βουλευτές και υπουργοί το ίδιο λένε, δεν λένε κάτι διαφορετικό.
Μπόλαρης: Αυτό το οποίο ακούω καθημερινά είναι το πώς θα εισπράξει το Δημόσιο κι άλλα λεφτά από τους πολίτες. Δεν ακούω από τον αρμόδιο υπουργό είτε ανάπτυξης είτε αγροτικής ανάπτυξης να βγει και να πει ότι θα στηρίξουμε την παραγωγική διαδικασία. Το τελείως αντίθετο ακούω, ότι θα βάλουμε κι άλλο φόρο και άλλο φόρο και άλλο φόρο! Έτσι οδηγείται σε ασφυξία η πραγματική οικονομία. Γονατίζει η πραγματική οικονομία, γονατίζει η μικρομεσαία επιχείρηση, γονατίζει η οικονομία της Ελλάδος και μεγαλώνει το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε. Χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή αλλαγή στον πολιτικό λόγο. Στην πολιτική ύφεσης που ακολουθείται.
Δημοσιογράφος: Εγώ νομίζω ότι ο καθένας από τους πολιτικούς διαβάζει ή βλέπει το νόμισμα ανάλογα από τη θέση που είναι την κάθε φορά.
Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013
Μουσουλμανική μειονότητα: Μια πολύπλευρη υπόθεση…
Ένα σπουδαίο και άκρως αποκαλυπτικό κείμενο που έγραψε στον «Αντιφωνητή» ο γνωστός γενναίος Πομάκος αγωνιστής και φίλος σχετικά με το όργιο (οικονομικής, φορολογικής και εκπαιδευτικής) παρανομίας και πλήρους ασυδοσίας στα μειονοτικά «θρησκευτικά» παρασχολεία της Θράκης. Διαβάστε το σήμερα στο «Προξενείο-Στοπ» και πάρτε – μεταξύ άλλων – και κάποιες απαντήσεις για το πόσο σημαντικός μπορεί να αποβεί ο νόμος για τον διορισμό των ιμάμηδων, αλλά και για το γιατί τόσο λυσσαλέα τον πολεμούν το τουρκικό Προξενείο και τα όργανά του στη Θράκη…
Μπορεί στο άκουσμα της φράσης «μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης» το μυαλό όλων μας ή έστω των περισσότερων να πηγαίνει στο υπουργείο Εξωτερικών, διότι κατά βάθος έχουμε συνδέσει τη μειονότητα μόνο με το συγκεκριμένο υπουργείο αλλά υπάρχουν πολλά «μειονοτικά» ζητήματα με τα οποία εμπλέκονται άλλα υπουργεία και επαναλαμβάνω πως αναφέρομαι σε μειονοτικά ζητήματα και όχι σε ζητήματα που αφορούν τον κάθε Έλληνα και την κάθε Ελληνίδα κι άρα αφορούν και τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης.
Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά αλλά ίσως το πιο κλασικό είναι τα παρασχολεία – φροντιστήρια θρησκευτικών που λειτουργούν σε κάθε οικισμό όπου κατοικούν μουσουλμάνοι και που τις απογευματινές συνήθως ώρες υπάρχει ένας χότζας - ιμάμης ο οποίος διδάσκει σε παιδιά του οικισμού ηλικίας από 6 έως 12 ετών τα θρησκευτικά και πολλά άλλα τα οποία θα δούμε παρακάτω.
Υπουργείο Υγείας: Φροντιστήρια θρησκευτικών χωρίς κανόνες υγιεινής. Το πρώτο υπουργείο που θα μπορούσε κανείς να πει πως εμπλέκεται με το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά ποτέ ως τώρα δεν έχει ασχοληθεί με αυτό είναι το υπουργείο Υγείας αφού τα παρασχολεία αυτά λειτουργούν σε χώρους για τους οποίους κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι διαθέτουν τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένας χώρος στον οποίο συγκεντρώνονται μικρά παιδιά, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι εκεί τηρούνται έστω οι βασικοί κανόνες υγιεινής και ασφάλειας γι’ αυτά τα παιδιά και σας λέω χαρακτηριστικά πως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει ούτε καν ένα απλό φαρμακείο, ούτε ένας πυροσβεστήρας σε περίπτωση που χρειαστεί. Με λίγα λόγια οι κάτοικοι του κάθε χωριού επιλέγουν έναν χώρο είτε σε τζαμί είτε και σε μια αποθήκη που μπορεί να διαθέσει κάποιος κάτοικος και εκεί γίνονται αυτά τα μαθήματα θρησκευτικών.
Υπουργείο Παιδείας: Καθένας διδάσκει ό,τι θέλει σ’ αυτή τη χώρα Ένα δεύτερο υπουργείο που θα έπρεπε να ασχοληθεί με το θέμα αυτό αλλά δεν το έχει κάνει ποτέ ως τώρα είναι το υπουργείο Παιδείας το οποίο και όφειλε να ελέγξει το τι ακριβώς διδάσκονται τα παιδιά που παρακολουθούν αυτά τα μαθήματα. Από προσωπική εμπειρία σας λέω πως εκεί μέσα διδάσκονται τα πάντα εκτός από θρησκευτικά: διδάσκεται η τουρκική γλώσσα, γραφή και ανάγνωση, διδάσκονται ποιήματα για τη «μητέρα πατρίδα Τουρκία» διδάσκονται τραγούδια για την ιστορία της Τουρκίας και πολλά άλλα τέτοια και το λιγότερο που διδάσκονται τα παιδιά σε αυτά τα παρασχολέια είναι το Κοράνιο και τα θρησκευτικά γενικότερα. Ρωτάω λοιπόν, είναι δυνατόν μέσα σε μια ευρωπαϊκή χώρα και εν έτη 2013 ο καθένας να μπορεί να διδάσκει ότι θέλει; Δεν υπάρχει κάποιος κρατικός έλεγχος;
Υπουργείο Οικονομικών: Η φοροδιαφυγή δεν έχει θρησκεία. Όσο κι αν σε κάποιους φαίνεται περίεργο, το υπουργείο που πρέπει να ασχοληθεί όσο κανένα άλλο με το θέμα της λειτουργίας των παρασχολειών σε οικισμούς με μουσουλμάνους κατοίκους είναι το υπουργείο Οικονομικών για πολλούς και διάφορους λόγους που εξηγώ αμέσως.
Ο κάθε χότζας – ιμάμης που διδάσκει τα ας πούμε θρησκευτικά σε αυτά τα παρασχολεία προφανώς δεν το κάνει αφιλοκερδώς, οι κάτοικοι του κάθε οικισμού κάνουν μια συμφωνία με έναν τέτοιο χότζα, ορίζουν έναν μηνιαίο μισθό που θα του δίνει το χωριό και τον προσλαμβάνουν άτυπα ώστε να διδάσκει τα παιδιά τους θρησκευτικά. Ενδεικτικά σας λέω περίπτωση οικισμού της ορεινής περιοχής όπου ο χότζας έπαιρνε το μήνα 700 ευρώ τα οποία μάζευαν οι κάτοικοι, έδινε δηλαδή η κάθε οικογένεια το ποσό που της αναλογούσε ώστε να συγκεντρωθούν αυτά τα 700 ευρώ και να δοθούν στον ιμάμη του χωριού. Μιλάμε δηλαδή για μαύρα, για αφορολόγητα χρήματα αφού εκείνοι που πληρώνουν τον κάθε χότζα δεν παίρνουν καμμία απόδειξη για τα χρήματα που του δίνουν κι όλα αυτά σε μια εποχή που υποτίθεται πως η ελληνική πολιτεία δίνει μάχη κατά της φοροδιαφυγής. Αν βέβαια μιλούσαμε για μια ή δυο τέτοιες περιπτώσεις δεν θα άξιζε τον κόπο να αναφερθώ καν, μιλάμε όμως για εκατοντάδες, ίσως και πάνω από χίλιους τέτοιους χοτζάδες σε ολόκληρη τη Θράκη και ο καθένας μπορεί να καταλάβει για τι ποσά μαύρου και αφορολόγητου χρήματος μιλάμε.
Πέρα όμως από τα χρήματα που δίνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι των χωριών υπάρχει δήλωση ψευτομουφτή σύμφωνα με τον οποίο οι κάτοικοι σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά εποχή δεν πρέπει να δίνουν ούτε ένα ευρώ σε αυτούς τους χοτζάδες, διότι για τη δουλειά που κάνουν τους πληρώνει η Τουρκία.
Εδώ το πράγμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο, διότι και πάλι μιλάμε για αφορολόγητο χρήμα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δηλαδή μιλάμε για χοτζάδες οι οποίοι πληρώνονται από μια πηγή, είτε από την Τουρκία είτε από τους κατοίκους του οικισμού όπου διδάσκουν θρησκευτικά και στην χειρότερη μιλάμε για χοτζάδες οι οποίοι πληρώνονται και από τις δυο πλευρές, και από τους κατοίκους του κάθε οικισμού και από την Τουρκία αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για χρήμα που δεν φορολογείται κι αυτό δεν έγινε τώρα αλλά γίνεται εδώ και μερικές δεκαετίες.
Αυτά που λέω βέβαια τα ξέρουν πολλοί και ίσως καλύτερα από μένα αλλά για κάποιον περίεργο λόγο δεν άκουσα κανέναν να τα αναφέρει, λες και αυτό που γίνεται είναι απολύτως λογικό και νόμιμο. Τα γνωρίζουν οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ, τα γνωρίζουν και οι αρμόδιες υπηρεσίες της περιοχής οι οποίες ωστόσο ποτέ δεν μπήκαν στη διαδικασία ενός ελέγχου. Τη στιγμή που στίβουν κάθε πολίτη μέχρι δεκάρας, δίπλα μας κυκλοφορεί τόσο αφορολόγητο χρήμα και κανένας δεν μιλάει! Ας πάρουν την τσάντα τους δυο εφοριακοί κι ας ξεκινήσουν απογευματινές ώρες μια βόλτα σε διάφορους οικισμούς, ας πάνε στον χώρο όπου λειτουργεί το παρασχολείο κι ας ζητήσουν μερικές εξηγήσεις από τον χότζα που θα βρουν να διδάσκει εκεί. Τόσο δύσκολο είναι;
Να λοιπόν γιατί λέω πως όταν αναφερόμαστε στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης είναι λάθος να τη συνδέουμε μόνο με το υπουργείο Εξωτερικών. Στο κάτω – κάτω, ανεξάρτητα από τη συνείδηση του κάθε μουσουλμάνου, μιλάμε για Έλληνες πολίτες κι άρα το τελευταίο υπουργείο που θα έπρεπε να ασχολείται με τη μειονότητα αυτή είναι το υπουργείο Εξωτερικών.
http://proxeneio-stop.org/2013/02/6119
Μπόλαρης: "Αυτή είναι η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ"
Μ.Μπόλαρης - Ευθύνη μας να ξαναεκφράσουμε πολιτικά τους δημοκρατικούς πολίτες, τους μη προνομιούχους, τους μικρομεσαίους, τον χώρο της..
πολιτικής αναφοράς και νομιμοποίησής μας
Τη θέση του πως τα πολιτικά κόμματα πρέπει να εκφράζουν τις νόμιμες αγωνίες και τα νόμιμα αιτήματα των πολιτών εξέφρασε ο βουλευτής Σερρών Μάρκος Μπόλαρης σε συνέντευξή του στους δημοσιογράφους Δέσποινα Γιαννακίδου και Λεωνίδα Κασάπη της ΕΡΑ Σερρών. Στην ιστορική του διαδρομή συνέχισε ο κ. Μπόλαρης το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε τον μη προνομιούχο Έλληνα, ενώ σήμερα η καθημερινή πολιτική πρακτική χαρακτηρίζεται από μια σαφή απόκλιση από τις ιδρυτικές διατάξεις, από τις ιδεολογικές του συντεταγμένες. Κάνοντας αναφορά σε πρόσφατο κείμενό του για την πορεία του ΠΑΣΟΚ εν όψει του προσεχούς συνεδρίου, ο βουλευτής Σερρών μίλησε για έλλειμμα πολιτικής που μεταφράζεται στην αντίθεση με το πολίτες. Οι πολίτες δεν μετακινήθηκαν ιδεολογικά από το χώρο της Κεντροαριστεράς, επεσήμανε ο κ. Μπόλαρης, αλλά δεν καλύπτονται σήμερα πολιτικά και υπό το βάρος μιας σκληρής πολιτικής που καταλύει τον κοινωνικό ιστό και αφανίζει τους μικρομεσαίους προσδοκά μια πειστική πολιτική πρόταση για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 13, 2013
http://taxalia.blogspot.com/2013/02/blog-post_8661.html#disqus_thread
Το διεθνές στίγμα της Ελλάδας ως κράτους παρία…
Ψήφισμα κατά του ναζισμού
Ιδού τι συνέβη στην τελευταία 67η τακτική σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2012). Στις 20 Δεκεμβρίου 2012 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα 67/154 σχετικά με το «απαράδεκτο της εξύμνησης του ναζισμού». Ο πλήρης τίτλος του ψηφίσματος είναι ο εξής: «Εξύμνηση του ναζισμού: Απαράδεκτες ορισμένες πρακτικών που συμβάλλουν στην τροφοδότηση των σύγχρονων μορφών ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της σχετιζόμενης μισαλλοδοξίας.» Το ψήφισμα υποστηρίχθηκε από τη Ρωσική Ομοσπονδία και 35 άλλες χώρες, όπως το Ιράν, τη Συρία, το Ισραήλ η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, το Πακιστάν και την Κούβα.
Το ψήφισμα εισήχθη με αφορμή προσπάθειες σε διάφορες χώρες, όπως της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, κ.ά.) να παρουσιαστεί ο ναζισμός ως μια φυσιολογική ιδεολογία πατριωτών, εθνικιστών, που μόνο οι ακραίες εκδηλώσεις της ήταν που οδήγησαν σε θηριωδίες. Το ψήφισμα:
«Εκφράζει τη βαθιά του ανησυχία για την εξύμνηση του ναζιστικού κινήματος και πρώην μελών της οργάνωσης Waffen SS, μεταξύ άλλων με την ανέγερση μνημείων και εορτών και οργανώνοντας δημόσιες διαδηλώσεις στο όνομα της εξύμνησης του ναζιστικού παρελθόντος, του ναζιστικού κινήματος και του νεοναζισμού, όπως καθώς και με το να δηλώνουν, ή προσπαθούν να δηλώσουν τα μέλη και όσους πολέμησαν εναντίον του αντιχιτλερικού συνασπισμού και συνεργάστηκαν με τους Ναζί ως συμμετέχοντες σε εθνικά απελευθερωτικά κινήματα… Εκφράζει την ανησυχία του για τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες να βεβηλώσουν ή να κατεδαφίσουν μνημεία που αναγέρθηκαν στη μνήμη εκείνων που πολέμησαν ενάντια στο ναζισμό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και για παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σωρών των εν λόγω προσώπων, και στο πλαίσιο αυτό καλεί τα κράτη να συμμορφωθούν πλήρως με σχετικές υποχρεώσεις τους, μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το άρθρο 34 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου 1 στις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949… Εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του για τις προσπάθειες της εμπορικής διαφήμισης που αποσκοπούν στην αξιοποίηση των δεινών των θυμάτων των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου από το ναζιστικό καθεστώς.»
Η αναβίωση του ναζισμού στην Ευρώπη
Το ψήφισμα καταψηφίστηκε ανοιχτά από τρεις χώρες, τον Καναδά, την Δημοκρατία του Παλάου και τις ΗΠΑ. Αποχή ψήφισε η Ελλάδα μαζί με όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών που εναντίον τους στόχευε το ψήφισμα όπως Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Φιλανδία, Πολωνία, Ουγγαρία, Γερμανία, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σκόπια, Μαυροβούνιο, κοκ. Συνολικά 54 χώρες. Όσες δηλαδή έχει στιγματιστεί η ιστορία της κυρίαρχης πολιτικής τους από την συνεργασία με τους ναζί. Είναι οι ίδιες χώρες που επιχειρούν σήμερα να αποκαταστήσουν στην εσωτερική πολιτική τους σκηνή τους συνεργάτες αποβράσματα του ναζισμού στην χειρότερη περίπτωση ως ξεστρατισμένους «πατριώτες», προκειμένου να συκοφαντήσουν και να ξεγράψουν παντελώς αυτούς που αληθινά πολέμησαν εναντίον των ναζί στις τάξεις των παρτιζάνων, αλλά ο πατριωτισμός τους ήταν τόσο αυθεντικός που δεν σήκωνε διαχωριστικές γραμμές ιδεολογίας. Για τον σκοπό αυτό γκρέμισαν ή βεβήλωσαν μνημεία της εθνικής αντίστασης προκειμένου να ανεγείρουν μνημεία σε παραπλανημένους δήθεν «πατριώτες» που συνεργάστηκαν με τους ναζί λόγω απολύτως δικαιολογημένου αντικομουνισμού. Κι έτσι οι μαζικές σφαγές αμάχων, οι αμέτρητες θηριωδίες που διέπραξαν αυτοί οι «πατριώτες» μαζί με τους ναζί σβήστηκαν από την επίσημη ιστορία, ή απλά αποδόθηκαν στο κίνημα αντίστασης μόνο και μόνο γιατί σ’ αυτό πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές.
Να γιατί αρνήθηκε να ψηφίσει υπέρ η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα προτεκτοράτα της. Πώς θα μπορούσε; Κάνει τα αδύνατα, δυνατά να σβηστεί από την ιστορική μνήμη των λαών η εποποιία της εθνικής αντίστασης εναντίον του ναζισμού. Να ξεχαστεί ότι οι λαοί ξεσηκώθηκαν στην κατεχόμενη Ευρώπη για την κερδίσουν την ελευθερία τους και την εθνική ανεξαρτησία τους εναντίον της Ενωμένης Ευρώπης που επιχειρούσε να οικοδομήσει ο ναζισμός. Είναι πολύ επικίνδυνο σήμερα να θυμίζεις στους λαούς τους αγώνες τους για εθνική αυτοδιάθεση σε μια εποχή όπου οικοδομείται στην Ευρώπη ένα νέο Ευρωπαϊκό Ράιχ, μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία ναζιστικής έμπνευσης.
Υπέρ του ψηφίσματος τάχθηκαν 129 χώρες. Από τις βαλκανικές χώρες μόνο η Σερβία είχε το ανάστημα να ψηφίσει υπέρ του ψηφίσματος, μαζί με την Τουρκία. Για να δείτε σε τι σφηκοφωλιά ανερχόμενου νεοναζισμού έχουν καταντήσει τα Βαλκάνια οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ. Το Ισραήλ θέλησε να διαφοροποιηθεί, αλλά ο αντίκτυπος θα ήταν τεράστιος στο εσωτερικό του κι έτσι αποφάσισε να ψηφίσει υπέρ. Για να το ψηφίσει απαίτησε από την Ρωσία που φέρεται να προώθησε το ψήφισμα, να αφαιρεθεί κάθε υπόνοια συνεργασίας των σιωνιστών με τους ναζί – όπως συνέβη στην πραγματικότητα – και να περιοριστεί μόνο στους συνεργάτες της κατεχόμενης από τους ναζί Ευρώπης. Η Ρωσία το δέχτηκε και έτσι μπόρεσε να ψηφίσει υπέρ και το Ισραήλ.
Ψήφισμα κατά της χρησιμοποίησης μισθοφόρων
Όμως, δεν σταματά εδώ η ξεφτίλα της επίσημης Ελλάδας. Τι νομίζετε ότι θα έπρεπε να ψηφίσει η Ελλάδα αν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ συζητούσε ψήφισμα για την καταγγελία της χρήσης μισθοφόρων; Όντως στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προωθήθηκε ψήφισμα με τίτλο: «Χρήση των μισθοφόρων ως μέσο παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εμπόδιο στην άσκηση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση.» Στο ψήφισμα καταδικαζόταν η χρήση μισθοφόρων είτε από ξένες δυνάμεις, είτε από ντόπιες κυβερνήσεις για την καταστολή πληθυσμών, για την διεξαγωγή εμφυλίων ή επεμβάσεων, αλλά και για την επιβολή καθεστώτος κατοχής.
Από πλευράς της, η Γενική Συνέλευση κάλεσε τα κράτη να επιδείξουν τη μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση κατά της απειλής που θέτουν οι μισθοφόροι και να λάβουν αποφασιστικά νομοθετικά μέτρα για να διασφαλίσουν ότι οι περιοχές τους - και τα εδάφη που βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους - δεν χρησιμοποιήθηκαν, ούτε χρησιμοποιούνται, ή θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον για την πρόσληψη, τη συγκρότηση, τη χρηματοδότηση, την εκπαίδευση, την προστασία, ή την διέλευση των μισθοφόρων. Επίσης, καταδίκασε πρόσφατες δράσεις μισθοφορικών δυνάμεων στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το συγκεκριμένο ψήφισμα είναι κόλαφος για την αναπτυσσόμενη βιομηχανία μισθοφόρων που σε πολλές χώρες αντικαθιστούν τα επίσημα σώματα έννομης τάξης, αλλά και τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις.
Το ψήφισμα αυτό πέρασε από την ολομέλεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ με 128 χώρες να ψηφίζουν υπέρ, 54 να ψηφίζουν κατά και 7 αποχές. Τι ψήφισε η Ελλάδα; Μα φυσικά κατά! Εδώ ετοιμάζεται με έξωθεν εντολή να αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις καταστολής και τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας με μισθοφόρους που θα στρατολογούνται και θα εκπαιδεύονται από ιδιωτικές εταιρείες της αλλοδαπής και εσείς θέλετε να υπερψηφίσει ένα τέτοιο ψήφισμα;
Στα κατά αυτού του ψηφίσματος συμπεριλαμβάνονται οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με τα προτεκτοράτα της στα Βαλκάνια και αλλού. Όπως επίσης και η Βρετανία με τις ΗΠΑ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ακόμη και η Σερβία μαζί με την Τουρκία ψήφισαν κατά. Όπως φυσικά και το Ισραήλ. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τις προθέσεις των μεγάλων δυνάμεων, της ΕΕ και των ΗΠΑ σχετικά με την χρήση των μισθοφόρων στο άμεσο μέλλον εναντίον λαών και κρατών.
Ψήφισμα για την παγκοσμιοποίηση.
Σ’ ένα άλλο ψήφισμα που φάνηκε για μια ακόμη φορά η ταύτιση της Ελλάδας με τα πιο αντιδραστικά συμφέροντα των αγορών, ήταν εκείνο που αφορούσε την παγκοσμιοποίηση. Με αυτό το κείμενο, η Γενική Συνέλευση τόνισε την ανάγκη να εφαρμοστεί πλήρως η παγκόσμια συνεργασία για την ανάπτυξη και την ενίσχυση της δυναμικής που δημιουργήθηκε από την Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής του 2005 για την προώθηση μιας δίκαιης παγκοσμιοποίησης και την ανάπτυξη των παραγωγικών τομέων ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες. Είναι υπογράμμισε επείγουσα ανάγκη για τη δημιουργία ενός δίκαιου, διαφανούς και δημοκρατικού διεθνούς συστήματος για την ενίσχυση της συμμετοχής των αναπτυσσόμενων χωρών στη διεθνή οικονομική λήψη αποφάσεων και τον καθορισμό των κανόνων.
Το ψήφισμα αυτό είναι τόσο γενικόλογο που θα θεωρούσε κανείς ότι δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για τους επιβήτορες της παγκόσμιας οικονομίας. Κι όμως κάνετε λάθος. Στις σημερινές συνθήκες ακόμη και τόσο γενικόλογα ψηφίσματα που διεκδικούν δικαιοσύνη στον τρόπο που η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση αναπτύσσεται, δεν είναι αποδεχτά. Επομένως η γνωστή ομάδα των 54 χωρών με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις ΗΠΑ, την Βρετανία, το Ισραήλ και τα προτεκτοράτα τους καταψήφισαν το συγκεκριμένο ψήφισμα. Μαζί φυσικά και η Ελλάδα. Πώς είναι δυνατόν να διεκδικεί δικαιοσύνη από τις παγκόσμιες αγορές; Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε Ελντοράντο για τα πιο αρπακτικά συμφέροντα των αγορών παγκόσμια και σέβεται μέχρι τέλους τον ρόλο της. Τι σημασία έχει αν οδηγείται η χώρα και ο λαός της σε αφανισμό. Αυτά θα κοιτάμε τώρα;
Υπέρ ψήφισαν 133 χώρες με τοποθετήσεις που διεκδικούσαν ισότιμες εμπορικές σχέσεις, δίκαιη κατανομή των ωφελημάτων στην παγκόσμια οικονομία, ελευθερία συναλλαγών σε διακρατική βάση και πολλά άλλα καθόλου αρεστά στα μεγάλα αρπακτικά των αγορών. Έχει σημασία να τονίσουμε ότι 133 χώρες – που μεταξύ τους συγκεντρώνουν πάνω από τα 2/3 του πληθυσμού και πάνω από το 60% των φυσικών πόρων του πλανήτη δηλώνουν διατεθειμένες να οικοδομήσουν διεθνείς οικονομικές σχέσεις μακριά από τους περιορισμούς, τους καταναγκασμούς και τις μονοπωλιακές καταστάσεις που επιβάλουν τα ευαγή ιδρύματα των αγορών όπως το ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ, ΕΕ, κοκ..
Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι χώρες στην πλειοψηφία τους δεν συμμετέχουν σ’ αυτά, αλλά δηλώνουν έτοιμες να οικοδομήσουν σχέσεις και έξω από τους κανόνες που επιβάλουν προς όφελος των μεγάλων. Φαντάζεστε τι θα μπορούσε να κάνει μια Ελλάδα που θα ήταν ελεύθερη να επιδιώξει τα δικά της εθνικά συμφέροντα μέσα από συνεργασίες με άλλα κράτη και χώρες σε αμοιβαία επωφελή βάση χωρίς τους καταναγκασμούς του ευρώ και της ΕΕ; Το λέμε αυτό για να επισημάνουμε το αυτονόητο.
Δεν υπάρχει μια μονοσήμαντη κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία η οποία ελέγχεται με απόλυτο τρόπο από τις αγορές, τα ευαγή τους ιδρύματα και τους μεγάλους. Οπότε όποιος φύγει από το μαντρί θα τον φάει ο λύκος. Αντίθετα, η κρίση, η αστάθεια και η οργανική αδυναμία των αγορών να ανταποκριθούν ακόμη και στις πιο στοιχειώδεις ανάγκες των περισσότερων οικονομιών του πλανήτη, έχουν πυροδοτήσει έντονες φυγόκεντρες τάσεις με την πλειοψηφία των χωρών να αναζητούν εναλλακτικές σχέσεις στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική. Αυτό που ισχύει σήμερα και μάλιστα με απόλυτο τρόπο, είναι ότι όποιος μένει μέσα στο μαντρί είναι σίγουρο ότι θα τον φάει ο λύκος.
Ψήφισμα ενάντια σε μονομερή μέτρα καταναγκασμού
Η Γενική Συνέλευση ενέκρινε επίσης το σχέδιο ψηφίσματος IX για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μονομερή μέτρα καταναγκασμού με ονομαστική ψηφοφορία από 128 υπέρ, 54 κατά, 4 αποχές (Τσαντ, την Παραγουάη, το Τόγκο, το Νότιο Σουδάν). Με τον τρόπο αυτό, τόνισε ότι η υιοθέτηση μονομερών αναγκαστικών μέτρων και νομοθεσίας είναι αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές που διέπουν τις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ των κρατών. Τα κράτη καλούνται με έντονο τρόπο να απέχουν από την εφαρμογή και προώθηση τυχόν μονομερών οικονομικών, χρηματοπιστωτικών, ή εμπορικών μέτρων που δεν είναι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το Χάρτη. Καταδίκασε επίσης τη συνεχιζόμενη μονομερή επιβολή εκ μέρους συγκριμένων Δυνάμεων (βλέπε ΗΠΑ και ΕΕ) των μονομερών μέτρων καταναγκασμού εναντίον άλλων χωρών.
Το 2012, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΣΑΔ), εξέτασε τον αντίκτυπο των μονομερών αναγκαστικών μέτρων στα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην έκθεσή του, υπ’ αριθμ. A/HRC/19/33, μονομερή μέτρα καταναγκασμού ορίζονται ως «τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται από ένα κράτος για να επιβάλει μια αλλαγή στην πολιτική του άλλου κράτους». Οι πιο διαδεδομένες μορφές των οικονομικών πιέσεων είναι εμπορικές κυρώσεις με τη μορφή του εμπάργκο, μποϊκοτάζ και η διακοπή των χρηματοδοτικών και επενδυτικών ροών προς τις χώρες-στόχους. Ενώ το εμπάργκο συχνά γίνεται αντιληπτό ως εμπορικές κυρώσεις με στόχο την παρεμπόδιση των εξαγωγών σε μια χώρα-στόχο, μποϋκοτάζ είναι μέτρα που επιδιώκουν να χτυπήσουν τις εισαγωγές από μία χώρα-στόχο.
Με ψήφισμά της λοιπόν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καταδίκασε την εφαρμογή των μονομερών μέτρων εξαναγκασμού με εξωεδαφικές συνέπειες, θεωρώντας τα ένα όργανο πολιτικής ή οικονομικής πίεσης εναντίον οποιασδήποτε χώρας. Εγκρίθηκε με 128 ψήφους υπέρ και 54 κατά με 4 αποχές. Θέλει συζήτηση τι ψήφισε η Ελλάδα; Μα φυσικά κατά του συγκεκριμένου ψηφίσματος μαζί με το γνωστό μπλοκ των ψήφων που φαίνεται να ελέγχονται απόλυτα από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Όμως δεν σταμάτησε μόνο εκεί. Το Σχέδιο ψηφίσματος XII για την προώθηση της ειρήνης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πλήρη απόλαυση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όλες τις χώρες εγκρίθηκε με ψήφους 127 υπέρ και 54 κατά, 6 αποχές (Αρμενία, Παπούα Νέα Γουινέα, Σαμόα, Σιγκαπούρη, Νότιο Σουδάν , Τόνγκα). Με αυτό το ψήφισμα, η Γενική Συνέλευση επιβεβαίωσε ότι οι λαοί είχαν ιερό δικαίωμα στην ειρήνη και την διατήρηση του δικαιώματος αυτού αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση του κράτους. Τόνισε ότι το βαθύ ρήγμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αποτελεί μια σημαντική απειλή για την παγκόσμια ευημερία, την ειρήνη και την ασφάλεια, αλλά και την σταθερότητα.
Περιττό να πούμε τι ψήφισε η Ελλάδα. Προφανώς κατά μαζί με το γνωστό μπλοκ ψήφων που ελέγχεται από ΗΠΑ και ΕΕ. Η προώθηση της ειρήνης και μάλιστα σε συνδυασμό με την υπέρβαση του ρήγματος της παγκόσμιας κοινότητας ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς αποτελεί για τους ντόπιους δωσίλογους και τα μεγάλα αφεντικά τους μέγιστη πρόκληση, μιας και κάνουν αδύνατα, δυνατά να βαθύνει το ρήγμα και να μετατραπεί η υδρόγειος σε πεδίο αναφλέξεων υπέρ των αγορών.
Όλα αυτά δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα της στάσης της Ελλάδας στο μεγαλύτερο και ίσως το πιο σπουδαίο απ’ όλα τα διεθνή φόρουμ όπου συναντούνται όλα τα κράτη της υφηλίου. Εκεί δηλαδή όπου μπορούν να σφυρηλατηθούν δεσμοί και συμμαχίες τόσο πλατιές, τόσο ανοιχτές και αμοιβαία επωφελής ώστε ακόμη και μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να μπορεί να βρει στηρίγματα και εναλλακτικές προς το δικό της συμφέρον. Για να σταματήσει επιτέλους να είναι προτεκτοράτο, άθλια αποικία με τον λαό της σε κατάσταση ραγιά, δούλου. Να σταματήσει να σέρνεται πίσω από τα μεγάλα αφεντικά, έρμαιο των πιο σκοτεινών και αντιδραστικών συμφερόντων παγκόσμια με ληστοσυμμορίες να την κυβερνάνε. Μόνο με την Ελλάδα στα χέρια του λαού της μπορούμε να ξεφύγουμε από την θανάσιμη απομόνωση που μας έχει οδηγήσει διεθνώς η δωσιλογική διακυβέρνηση της χώρας και το καθεστώς κατοχής. Μόνο μια Ελλάδα με ελεύθερο τον λαό της και εθνικά κυρίαρχη μπορεί να ανοιχτεί στο διεθνές γίγνεσθαι διεκδικώντας τον ρόλο που αρμόζει σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος.
Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013
«Ευθύνη μας να ξαναεκφράσουμε πολιτικά τους μη προνομιούχους»
http://www.bolaris.gr/index.php?&article_id=6390&page=video_d
«Ευθύνη μας να ξαναεκφράσουμε πολιτικά τους δημοκρατικούς πολίτες, τους μη προνομιούχους, τους μικρομεσαίους, τον χώρο της πολιτικής αναφοράς και νομιμοποίησής μας»
"http://bit.ly/14PDrQ3"
«Ευθύνη μας να ξαναεκφράσουμε πολιτικά τους δημοκρατικούς πολίτες, τους μη προνομιούχους, τους μικρομεσαίους, τον χώρο της πολιτικής αναφοράς και νομιμοποίησής μας»
Συνέντευξη Μάρκου Μπόλαρη στην ΕΡΑ Σερρών και στους δημοσιογράφους Δέσποινα Γιαννακίδου και Λεωνίδα Κασάπη
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Παίρνουμε την αφορμή από ένα κείμενο το οποίο έχετε αποστείλει όσον αφορά βέβαια και τις προσυνεδριακές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ. Κάνετε λόγο για μία κεντροδεξιά αναιμία από πλευράς του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα λέτε ότι το ΠΑΣΟΚ δεν βαδίζει στο σωστό δρόμο. Γιατί αυτό; Πώς κρίνετε αυτήν την πολιτική;
ΜΠΟΛΑΡΗΣ : Κύριε Κασάπη, τα κόμματα υπάρχουν για να εκφράσουν νόμιμες αγωνίες, νόμιμα αιτήματα, νόμιμα συμφέροντα πολιτών, ομάδων πολιτών, κοινωνικών ομάδων, κοινωνικών συσσωματώσεων. Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να μπορεί να εκφράσει τον μικρομεσαίο Έλληνα. Ο Ανδρέας έλεγε το μη προνομιούχο Έλληνα. Αυτό το οποίο γίνεται σήμερα, καθώς το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι πηγαίνει για συνέδριο είναι πως υπάρχει μία τεράστια απόσταση, ένα χάος, ανάμεσα στους ανθρώπους, στις κοινωνικές ομάδες τις οποίες υποτίθεται ότι εκφράζει, που πρέπει να εκφράζει το ΠΑΣΟΚ με την καθημερινή πολιτική πρακτική του. Το κείμενο στο οποίο αναφέρεστε, το οποίο έδωσα στη δημοσιότητα προχθές την Παρασκευή, είναι μια κριτική, μία σύντομη κριτική προσέγγιση σε αυτό το οποίο λέω «κεντροδεξιά αναιμία». Δηλαδή μία απόλυτη απόσταση ανάμεσα σε αυτό που διακηρυκτικά ήταν το ΠΑΣΟΚ, με όλα τα λάθη του, και είναι πολλά, σε αυτό το οποίο κάνει καθημερινά, με αυτό που υποστηρίζει καθημερινά και με αυτό το οποίο αποτυπώνουν τα κείμενα. Αυτή η απόσταση ανάμεσα σε αυτό για το οποίο ιδρύθηκε και σε αυτό το οποίο κάνει σήμερα είναι εκείνο το οποίο έχει οδηγήσει σε αποστασιοποίηση τους πολίτες από το ΠΑΣΟΚ. Από τους πολίτες οι οποίοι το στήριξαν να μεγαλώσει, ζήσαν μαζί του και πιστεύουν στη δημοκρατική παράταξη της χώρας. Και το λέω αυτό γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κοινοβουλευτική Δημοκρατία πουθενά στο δυτικό κόσμο, έτσι όπως το έχουμε αντιληφθεί, η οποία κοινοβουλευτική Δημοκρατία να μην έχει μία στιβαρή δημοκρατική παράταξη. Μια στιβαρή κεντροαριστερή σοσιαλδημοκρατική, σοσιαλιστική παράταξη. Δε γίνεται αυτό πουθενά στον κόσμο. Αυτό λοιπόν το οποίο αποτυπώνεται σήμερα είναι ένα τεράστιο πολιτικό έλλειμμα στο χώρο της Κεντροαριστεράς και αυτό το έλλειμμα δημιουργείται από την εφαρμοσμένη πολιτική πρακτική την οποία έχει το ΠΑΣΟΚ και η οποία το φέρνει σε αντίθεση με τον κόσμο ο οποίος το πίστεψε, το ψήφισε, το στήριξε και περιμένει ακόμα να έχει απαιτήσεις. Θέλω να σας πω και κλείνω για να συνεχίσουμε, να μη μονολογώ, πως οι πολίτες μπορεί να ψήφισαν το κόμμα των Κυνηγών ή το κόμμα των Οικολόγων, μπορεί να ψήφισαν τη ΔΗΜΑΡ ή το ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί κάποιοι να ψήφισαν δεξιά, όμως από την παράταξη, από την ιδεολογία τους δε φύγαν. Ο κόσμος είναι εδώ. Η κεντροαριστερή παράταξη, οι πολίτες, οι Δημοκρατικοί πολίτες της σοσιαλδημοκρατίας, του σοσιαλισμού, δηλαδή ο κόσμος της εργασίας, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, ο βιοτέχνης, ο έμπορος, ο υπάλληλος, ο επιστήμονας, ο καλλιτέχνης, ο συνταξιούχος είναι εδώ. Δε φύγαν. Ούτε ιδεολογία άλλαξαν, ούτε τρόπο για να εκφράσουν τα συμφέροντά τους άλλαξαν. Αν υπάρχει πρόβλημα αυτή τη στιγμή με τον κομματικό φορέα ο οποίος εκπροσωπούσε αυτή την παράταξη είναι κάτι το οποίο πρέπει να το δούμε. Με το χθεσινό κείμενο λέω ότι το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι πάει σε ένα συνέδριο αλλά δεν διατυπώνει κανένα προβληματισμό για αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Γιατί η ελληνική κοινωνία σήμερα βογκά. Ο μικρομεσαίος πολίτης, ο χώρος δηλαδή της πολιτικής αναφοράς του ΠΑΣΟΚ, αυτός ο οποίος πίστευε ότι πρέπει να τον εκπροσωπήσει το ΠΑΣΟΚ, αυτός ο οποίος πιστεύει ότι έπρεπε να τον εκφράσει το κόμμα και η δημοκρατική παράταξη της Κεντροαριστερά,αυτός αισθάνεται ότι σήμερα είναι πολιτικά ακάλυπτος. Και ότι δεν τον στηρίζει, δεν εκφράζει σήμερα κανείς τα συμφέροντά του. Γιατί όλη την κρίση την πληρώνει στην Ελλάδα αυτός ο κόσμος, ο μικρομεσαίος κόσμος. Τσακίζεται αυτή τη στιγμή η ραχοκοκαλιά της Ελλάδος τσακίζεται η μικρομεσαία επιχείρηση, τσακίζεται ο μικρομεσαίος πολίτης. Αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας σήμερα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Το ΠΑΣΟΚ όμως λέει για Κεντροαριστερά, κυρίε Μπόλαρη. Λέει ότι εμείς θέλουμε να εκφράσουμε την Κεντροαριστερά. Θεωρητικά τουλάχιστον.
ΜΠΟΛΑΡΗΣ : Ξέρετε, για να μην είναι σχιζοφρενής κανείς πρέπει αυτά που λέει κι αυτά που κάνει να έχουν ταυτότητα. Για να μην μπούμε σε παραληρηματικό λόγο. Θέλω την Κεντροαριστερά σημαίνει ότι στηρίζω και εκφράζω τον πολίτη ο οποίος βιώνει το πρόβλημα και το δράμα του σήμερα. Αν αυτό δεν το κάνει, τότε υπάρχει ζήτημα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Θα πρέπει, εκτιμάτε, ότι για να εκφραστεί ο πολίτης μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα πρέπει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ; Να μπορέσει να εκπροσωπήσει, να στραφεί προς την Κεντροαριστερά; Υπάρχουν και τάσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ οι οποίοι λένε αυτό.
ΜΠΟΛΑΡΗΣ : Το ζήτημα πάρα πολλοί το αντιμετωπίζουν σε μια λογική του φαίνεσθαι. Δεν είναι το φαίνεσθαι, σημασία έχει το είναι. Όταν λειτουργούμε στην ουσία της πολιτικής τότε θα βρούμε λύσεις. Εάν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ συζητήσει σήμερα, σε όποιον κόσμο έχει, σε όποιον κόσμο του απέμεινε και βγάλει ένα προβληματισμό ουσίας πολιτικής και η ουσία της πολιτικής είναι αν αυτό το οποίο γίνεται στην Ελλάδα σήμερα μπορεί να βγει. Μπορεί να έχει αίσιο τέλος, μπορεί να έχει αίσια έκβαση. Εγώ αυτό που παρακολουθώ μέχρι σήμερα και αυτό που διαπιστώνω είναι ότι το πρόγραμμα που εκτελείται σήμερα στην Ελλάδα, το πρόγραμμα το οποίο λέει ότι θα απομυζήσω δημοσιονομικά όσο μπορώ περισσότερα χρήματα από τους μικρομεσαίους Έλληνες, από τους άλλους δεν μπορούν να πάρουν και να θέλουνε, αυτό το πρόγραμμα τσακίζει την παραγωγική βάση της χώρας, όποια έμεινε και οση έμεινε. Αν λοιπόν τσακίσουμε την παραγωγική βάση της χώρας και στερέψει η παραγωγική δυνατότητα της χώρας, όσα χρήματα κι αν βγάλουνε για να ανταποκριθούμε στο τρίμηνο Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου-Μαρτίου του 2013, τα επόμενα τρίμηνα δεν θα έχουνε, διότι όταν γονατίζει η πραγματική οικονομία τότε αδυνατεί και η πραγματική φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Ναι αλλά εφαρμόζονται σήμερα μέτρα τα οποία έρχονται και από το πρώτο μνημόνιο. Δεν άλλαξαν πολύ τα πράγματα από το πρώτο με το δεύτερο και το τρίτο μνημόνιο. Απλώς η εφαρμογή είναι πλέον.
ΜΠΌΛΑΡΗΣ : Δεκαπλασιάστηκε η ένταση κύριε Κασάπη. Από το πρώτο μνημόνιο μέχρι το τρίτο έχει δεκαπλασιαστεί η ένταση. Ο ομιλών λοιπόν, όταν αρχές Μαΐου του 2010 κληθήκαμε για να πάρουμε μέρος σε υπουργικό Συμβούλιο, ήμουνα ο μόνος ο οποίος είπα στον πρωθυπουργό ότι πρέπει, έπρεπε εκείνη την ημέρα να προκηρύξει εκλογές. Γιατί πίστευα πως και για το πρώτο μνημόνιο δεν είχαμε πολιτική νομιμοποίηση από τους Έλληνες πολίτες στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Η απάντηση τότε ήταν πως δεν έχουμε περιθώρια και η χώρα θα κηρυχθεί σε πτώχευση. Έπρεπε να πληρώσουμε στις 21 Μαΐου 17.000.000.000 ευρώ και δεν υπήρχε τίποτα στα δημόσια ταμεία. Η απάντηση λοιπόν ήταν πως αν δεν πληρωθούν στις 21 Μαΐου, του Αγίου Κωνσταντίνου, γι’αυτό θυμάμαι και τη μέρα, τα 17 δις, στις 22 άντε στις 31 Μαΐου θα κηρυσσόμασταν σε πτώχευση. Θέλω λοιπόν να σας πω, πως ζήτημα υπήρχε πολιτικό και ουσιαστικό από το Μάιο του 2010. Και η δική μου η πρόταση ήταν πως έπρεπε τότε, η κυβέρνηση να βγει και να πει, ποια είναι η κατάσταση στους πολίτες, να πει ότι δεν ήταν τεσσεράμισι όπως έλεγε ο κύριος Παπαθανασίου και ο κύριος Αλογοσκούφης ή το διπλάσιο που είπε ο κύριος Προβόπουλος, ο οποίος εν γνώσει του και επιγνώσει του έλεγε ψέματα, αλλά ότι ήταν 15 ή όσο ήταν. Και να γίνουν εκλογές όπου ο καθένας θα έπρεπε να πάρει τις ευθύνες του. Αλλά αυτό έγινε. Κάτω από την πίεση ότι θα πτωχεύσει η χώρα. Από τότε που είπατε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν δύο φορές εκλογές και σε αυτές τις εκλογές που πήγαμε και το Μάιο και τον Ιούνιο οι Έλληνες κατά πλειοψηφία επέλεξαν τη Νέα Δημοκρατία του κυρίου Σαμαρά, στήριξαν το ΠΑΣΟΚ με το 13% με τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο και τον Φώτη τον Κουβέλη. Τα μνημονεύω αυτά τα ονόματα και τα κόμματα, γιατί θέλω να πω πως βγήκαν στις εκλογές και οι τρεις και είπαν πως θα γίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, επαναδιαπραγμάτευση των μέτρων, επαναδιαπραγμάτευση της επιβάρυνσης, την οποία έχουν υποστεί οι Έλληνες, και αντ’ αυτού η επιβάρυνση το Νοέμβριο δεκαπλασιάστηκε, σε σχέση με το αρχικό, διπλασιάστηκε σε σχέση με το δεύτερο. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Δεν έδωσε ο Έλληνας την ψήφο του στον κύριο Σαμαρά, ο οποίος έλεγε ότι εγώ κύριε έχω Ζάππειο 1, Ζάππειο 2, Ζάππειο 3 και ότι έχω ισοδύναμα μέτρα; Δεν έλεγε ότι έχω εξασφαλίσει δέκα οκτώμισι δισεκατομμύρια ευρώ και επομένως τα μέτρα τα οποία ακούτε για τον Ιουνίο δεν θα χρειασθεί να ληφθούν γιατί εγώ τα έχω βρει αυτά τα λεφτά από τη λαμογιά μέσα στο Δημόσιο; Είναι δικές μου κουβέντες αυτές ; Δεν τις έχουν ακούσει όλοι οι Έλληνες; Λέω κάτι το οποίο δεν το ξέρουν οι Έλληνες; Δεν είπε ο κύριος Σαμαράς ότι 50 μέρες μετά τις εκλογές θα ξεκινήσει το τρένο της ανάπτυξης; Δικιά μου κουβέντα είναι αυτή; Δε βγήκε ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος και ζήτησε συγγνώμη από τους Έλληνες; Του το είπα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Λέω, κύριε πρόεδρε εσείς γιατί ζητήσατε συγγνώμη από τους Έλληνες; Δεν ζητήσατε δέκα φορές συγγνώμη ; Γιατί είπατε συγγνώμη στους Έλληνες; Δεν τους είπατε συγγνώμη γιατί θεωρήσατε ότι υπάρχουν μέτρα τα οποία είναι άδικα σε βάρος τους; Δεν είπατε ότι θα κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση; Είναι δυνατόν να πηγαίνουμε και να λέμε στους Έλληνες ότι σας είπαμε μια συγγνώμη, σας είπαμε ότι έχουμε ισοδύναμα μέτρα, σας είπαμε ότι έχουμε σχέδιο με το Ζάππειο 3, σας είπαμε ότι θα ξεκινήσει η ανάπτυξη και τώρα τα εννιάμισι δισεκατομμύρια τα οποία έπρεπε να παρθούν με βάση τη συμφωνία του Φεβρουαρίου πριν από ένα χρόνο, τα κάνουμε δεκαεννιάμισι το Νοέμβριο και τώρα μας λένε ότι χρειάζεται να πάρουμε και άλλα πεντέμισι; Πώς στέκονται αυτά; Ξέρετε πώς στέκονται; Στέκονται αποκλειστικά και μόνο στον γερμανικό νεοφιλελεύθερο συντηρητικό υφεσιακό προγραμματισμό που έχει η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σόϊμπλε για όλη την Ευρώπη. Για όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα για το Νότο της Ευρώπης. Γιατί εδώ επιτρέψτε μου να πω το εξής. Έχουμε λάθος διάγνωση, γι’αυτό δίνουμε λάθος συνταγή και αυτή τη λάθος διάγνωση την έχουν αποδεχθεί όλα τα κόμματα. Δηλαδή κοροϊδεύουμε τους Έλληνες και τους λέμε ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δημιουργήθηκε από το μνημόνιο. Αυτό έχει γίνει ιδεολογία. Μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Μνημονιακά κόμματα και αντιμνημονιακά κόμματα. Μνημονιακές πολιτικές, αντιμνημονιακές πολιτικές. Εγώ κυρία Γιαννακίδου θέλω για να απαντήσω σε αυτόν τον ανόητο ισχυρισμό μισό λεπτό. Και ερωτώ. Η Ιταλία η οποία είναι στους G8, δηλαδή είναι μία από τις 8 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, η οποία δεν έχει μνημόνιο, δεν έχει προβλήματα δημοσιονομικά; Δεν έχει προβλήματα ανεργίας; Δεν έχει προβλήματα με την πτώχευση ολόκληρων περιφερειών της χώρας; Γιατί έχει ταυτότητα προβλημάτων η Ιταλία, η μία από τις 8 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με την Ελλάδα; Γιατί σπαράσσεται η Ισπανία; Η Ισπανία έχει μνημόνιο με την έννοια που συζητούμε εμείς εδώ στη χώρα; Όχι. Δεν είναι η Ισπανία η τέταρτη πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης; Δεν είναι βιομηχανική οικονομία η Ισπανία; Δεν έχει τεράστιο ρεύμα τουριστικό η Ισπανία; Γιατί έχει ταυτότητα προβλημάτων με την Ελλάδα; Το ίδιο και η Πορτογαλία. Η Πορτογαλία έχει το μνημόνιο. Όμως δείτε ότι όλος ο ευρωπαϊκός Νότος έχει ταυτότητα προβλημάτων και οι μικροί, στους οποίους επιβλήθηκε με το έτσι θέλω, κουνώντας το δάχτυλο η κυρία Μέρκελ, έχουν και τα μνημόνια. Αν δε λύσουμε αυτό και αν εξακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε ταυτότητα στους ισχυρισμούς του με τον κύριο Σαμαρά και ταυτότητα ο κύριος Σαμαράς με τη Χρυσή Αυγή στη λογική του δείχνουμε πως για όλα φταίει το μνημόνιο και δε λέμε ότι αυτό είναι πρόβλημα το οποίο δημιουργήθηκε στο Νότο της Ευρώπης από την έλλειψη θεσμικής προστασίας του κοινού νομίσματος, του ευρώ, αν αυτό το πράγμα δεν το ξεκαθαρίσουμε, εάν δεν υπάρξει συντονισμός πολιτικός για να κινηθούνε οι λαοί του Νότου και να απαντήσουν στους Γερμανούς, οι οποίοι πούλησαν φθηνό χρήμα στις ελληνικές, στις ιταλικές, στις ισπανικές τράπεζες και φώναζαν τον κόσμο και του έλεγαν, ελάτε να πάρετε εορτοδάνειο, ελάτε να πάρετε διακοποδάνειο, ελάτε να πάρετε δάνειο για δεύτερο αυτοκίνητο, για μεγαλύτερο σπίτι και τα λοιπά, εάν αυτό δεν απαντηθεί και μείνουμε στη λογική ότι μας φταίει το μνημόνιο, τότε οι πολιτικές τις οποίες θα βγάζουμε θα είναι λάθος.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Πρακτικά πώς μπορεί να γίνει αυτό; Βλέπετε να γίνεται; Πρακτικά. Υπάρχει κάποιος ηγέτης σήμερα στην Ελλάδα, κάποιο κόμμα, κάτι που να λέει ότι ξέρετε είναι έτσι τα πράγματα, βαδίζουμε σε ένα διαφορετικό δρόμο;
ΜΠΌΛΑΡΗΣ : Θα σας απαντήσω αμέσως. Και από εκεί ξεκινάμε. Έγραψα ένα κείμενο το οποίο αφορά τον προσυνεδριακό δήθεν διάλογο στο ΠΑΣΟΚ, γιατί τα κείμενα τα οποία βγήκαν είναι κείμενα τα οποία συντάσσουν οι πρόσκοποι όταν θέλουν να πάνε πρωινή εκδρομή, κυριακάτικη εκδρομή. Σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις ανάγκες που έχει η κοινωνία σήμερα. Το ζήτημα λοιπόν είναι ένα άνοιγμα ουσιαστικής πολιτικής ατζέντας. Χωρίς ιδεολογήματα τα οποία κοροϊδεύουν και εμπαίζουν τον κόσμο. Εμπαίζουν τους πολίτες. Διότι εάν η διάγνωση που κάνουμε είναι λάθος και δίνουμε λάθος φάρμακα τότε ο ασθενής κινδυνεύει να πεθάνει και από την πραγματική αρρώστια και από την υπερδοσολογία. Και εδώ από την υπερδοσολογία των συμβάσεων κινδυνεύει αυτή τη στιγμή, είναι στα όριά της όλη η μικρομεσαία τάξη στη χώρα, η μικρομεσαία επιχείρηση, η μικρομεσαία παραγωγική βάση της χώρας. Επειδή ασκούμε λάθος πολιτική. Εάν λοιπόν αυτό το πράγμα δεν το ανοίξουμε σήμερα και μπαίνουμε στις λογικές ότι επειδή υπογράφτηκε η σύμβαση του Νοεμβρίου και επειδή όπως μας είπε ο κύριος Στουρνάρας χωρίς αιδώ, στην τηλεόραση, του έδωσε ο κύριος Σόιμπλε ένα χαρτάκι για να το εκτελέσει, δεν τα λέω εγώ, το λέει ο κύριος Στουρνάρας στη συνέντευξη με τον κύριο Παπαχελά, στην τηλεόραση του Σκάι. Μου έδωσε λέει ο κύριος Σόιμπλε ένα χαρτί και ήρθα εγώ και εκτέλεσα όλα όσα μου είπε κι όταν ξαναπήγα το Νοέμβριο μου είπε, μπράβο Γιάννη, τα έκανες. Αυτό ξέρετε τι σημαίνει; Αυτό σημαίνει λειτουργία Βαυαροκρατίας. Γι’αυτό στο κείμενο το οποίο έγραψα είπα πως πριν από 200 περίπου χρόνια όταν δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας από τους κοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου ήρθε ο Όθωνας με τους Βαυαρούς Αντιβασιλείς και επιχείρησαν να εκπολιτίσουν την Ελλάδα και τσάκισαν θεσμούς που λειτουργούσαν σε αυτό τον τόπο για 500 χρόνια και οι οποίοι θεσμοί διατήρησαν τον Ελληνισμό και τον έβγαλαν μέσα από την Τουρκοκρατία. Γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί οι θεσμοί θα είχαμε διαλυθεί, θα είχαμε συγχωνευθεί, θα είχαμε εξαφανισθεί. Σήμερα λοιπόν μετά από 200 χρόνια η ιστορία της Βαυαροκρατίας επαναλαμβάνεται. Είδα προχθές ότι πήγε ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Σερρών και έδωσε υπόμνημα στον κύριο Ράιχενμπαχ. Αυτό ξέρετε τι σημαίνει; Κατάλυση της ανεξαρτησίας της χώρας. Αντί να απευθυνθούμε στους Έλληνες υπουργούς, στους Έλληνες Γενικούς Γραμματείς, στην ελληνική κυβέρνηση, πηγαίνουμε και τα δίνουμε σε αυτούς οι οποίοι διευθύνουν ουσιαστικά τα πράγματα στην Ελλάδα. Καταλαβαίνετε για τι κατάντημα μιλάμε; Αυτό και αν έχει σχέση με το εάν είναι υπερήφανος και ανεξάρτητος ο ελληνικός λαός. Αυτά είναι τα προβλήματα. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής. Θα τα συζητήσουμε αυτά τα ζητήματα της πολιτικής; Η ουσία της πολιτικής για’μένα που θέλω να λέω ότι εκπροσωπώ τον μικρομεσαίο Έλληνα, εγώ με αυτούς τους ανθρώπους μεγάλωσα, από αυτούς τους ανθρώπους πήρα ψήφο, αυτοί οι άνθρωποι μου δώσαν εντολή να τους εκπροσωπώ στη Βουλή, υπέρ αυτών είμαι υποχρεωμένος να κάνω τοποθέτηση. Σήμερα που ξέρω ότι δεν μπορεί κανείς να μου κουνήσει το δάχτυλο και να μου πει εξαιτίας σου η χώρα θα πτωχεύσει. Σήμερα μπορώ έχοντας εικόνα πλήρη για το τι συμβαίνει στη χώρα, το πλήρη πάλι με τη σχετικότητα που πρέπει να υπάρχει πάντα στα ανθρώπινα, είμαι υποχρεωμένος να αναφερθώ στον κομματικό φορέα, στο ΠΑΣΟΚ και να τους πω ότι, όχι κύριε αυτό δεν είναι πολιτική. Αυτό είναι κεντροδεξιά αναιμία. Ακούστε τι λέει ο κόσμος, εάν θέλετε να τον εκφράσετε, εάν δεν θέλετε να τον εκφράσετε, εάν θέλετε να γίνετε συνιστώσα της νέας Δημοκρατίας, οκέι, ακολουθήστε το δρόμο σας. Υπάρχει όμως ένα τεράστιο ζήτημα διότι ο πολιτικός χώρος, η πολιτική παράταξη, οι πολίτες υπάρχουν, είναι εδώ. Οι μικρομεσαίοι Έλληνες, οι αγρότες, οι υπάλληλοι, οι καταστηματάρχες στα Σέρρας, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα υπάρχουν. Και έχουν τα δικά τους νόμιμα και δίκαια συμφέροντα. Κι αυτά τα νόμιμα και δίκαια συμφέροντα αναζητούν έκφραση, κομματική έκφραση, αυτό είναι το ζήτημα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Γιαννακίδου) : Κατά τη γνώμη σας τι πρέπει να γίνει στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ;
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Είστε μέλος του κόμματος ;
ΜΠΌΛΑΡΗΣ : Κατ’αρχάς βλέπετε ότι βγάζω την αγωνία με ένα κείμενο. Είμαι μέλος της πολιτικής παράταξης.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Θα συμμετέχετε στο συνέδριο ή στις διαδικασίες τις συλλογικές ως μέλος ;
ΜΠΌΛΑΡΗΣ : Δεν εξαρτάται από μένα αυτό. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έκανε μία διαγραφή από την κοινοβουλευτική ομάδα. Δεν μπορεί να διαγράψει από το κόμμα αν δεν τηρήσει νόμιμες καταστατικές διαδικασίες. Και οι καταστατικές διαδικασίες λένε ότι πρέπει να πας στην Επιτροπή, υπάρχει η Επιτροπή δεοντολογίας. Υπάρχει η Επιτροπή καταστατικού και δεοντολογίας, άρα πρέπει να κάνεις αίτημα και να πας εσύ και να πεις ότι ο τάδε βουλευτής ή το τάδε μέλος δεν εφαρμόζει το καταστατικό. Θα χαιρόμουν πάρα πολύ εάν υπήρχε τέτοιο αίτημα. Για να δούμε ποιος εφαρμόζει ή όχι το καταστατικό.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Το ρωτάω γιατί ο κύριος Σκανδαλίδης ξαναπήγε στην κομματική του οργάνωση, επαναγράφτηκε, δεν ξέρω αν ήταν με αυτή τη διαδικασία. Μπήκατε σε αυτή τη διαδικασία ;
ΜΠΌΛΑΡΗΣ : Όχι. Ούτε πρόκειται να μπω. Διότι ο κύριος Σκανδαλίδης αυτό που έκανε ήταν σκανδαλώδες, σε σχέση με τη λειτουργία του καταστατικού. Και ένας πρώην γραμματέας πρέπει να ξέρει πώς λειτουργεί το καταστατικό. Και εάν το ΠΑΣΟΚ είναι δημοκρατικό κόμμα και εάν το ΠΑΣΟΚ ξέρει το καταστατικό της δημοκρατικής του διαδικασίας. Εάν δεν τη σέβεται να το ξανακουβεντιάσουμε. Αλλά πρέπει να μας το πουν. Από το ΠΑΣΟΚ δεν έχω διαγραφεί με την απόφαση του Βαγγέλη Βενιζέλου γιατί δεν έχει δικαίωμα να το κάνει καταστατικά. Εάν θέλει να πει ότι το κάνει ο ίδιος υπερβαίνοντας τις διατάξεις του καταστατικού, να το πει. Δεν το είπε. Το πρόβλημα δεν είναι εάν είμαι εγώ στο ΠΑΣΟΚ, το πρόβλημα είναι εάν το ΠΑΣΟΚ είναι ΠΑΣΟΚ. Το πρόβλημα είναι εάν το ΠΑΣΟΚ σήμερα με αυτά τα οποία κάνει καθημερινά στην πολιτική του παρέμβαση στα πράγματα της χώρας, εάν με αυτά που λέει και αν με αυτά τα οποία βγάζει και προσυνεδριακά σαν προβληματισμό, ανταποκρίνεται στην αιματηρή κατάσταση που υπάρχει σήμερα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Εάν συμμετέχει καθόλου στην αγωνία που υπάρχει στο χώρο της πολιτικής του αναφοράς, στους πολίτες, στους μικρομεσαίους. Εάν μπορεί στοιχειωδώς να τους εκπροσωπήσει. Γιατί εδώ ματώνει ο κόσμος. Και είναι σε αδιέξοδο ο κόσμος. Εάν λοιπόν ο πολιτικός φορέας που έλεγε ότι εκφράζει το πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τον καλλιτέχνη και τον επιστήμονα, τον νεολαίο και το φοιτητή, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, αυτόν που καινοτομεί, τον αγρότη που έχει το ζόρι του σήμερα, εάν αυτό το κομμάτι δεν εκφράζει το ΠΑΣΟΚ, εγώ αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει κρίση αυτογνωσίας; Και αυτοσυνείδησης; Είμαι ΠΑΣΟΚ; Αυτό είναι το ζόρι. Αυτός είναι ο προβληματισμός μου.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Βλέπετε να αλλάζει κάτι ;
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Γιαννακίδου) : Το συνέδριο μπορεί να αποτελέσει μια αφορμή για ανασύνταξη όπως λέτε;
ΜΠΟΛΑΡΗΣ : Το συνέδριο μπορεί να αποτελέσει αφορμή εάν υπάρξει ο αντίστοιχος πολιτικός προβληματισμός, εάν εκφραστεί αυτή η αγωνία, η ένταση αγωνίας, αιματηρή αγωνία γι’αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην κοινωνία. Εάν λοιπόν αυτό μπορεί να εκφραστεί τότε υπάρχει νόημα, υπάρχει λόγος. Εάν το συνέδριο είναι μια λογική ρωμαϊκού θριάμβου, να επευφημήσουμε τον αυτοκράτορα και μάλιστα όχι τον αυτοκράτορα ο οποίος θριαμβεύει αλλά αυτόν ο οποίος έχει ηττηθεί και ηττάται, τότε δεν έχει νόημα. Εάν δηλαδή όλο το ζήτημά μας και όλο το πρόβλημά μας είναι να μαζευτούν δύο – τρεις χιλιάδες άνθρωποι για να επευφημήσουν έναν ανούσιο κεντροδεξιό πολιτικό λόγο ο οποίος είναι σε απόλυτη αναντιστοιχία με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην κοινωνία, δεν έχει νόημα. Επιτείνει τον επιθανάτιο ρόγχο. Αντί να είναι αφορμή ανάκαμψης. Γιατί πολλοί μπορεί να φθάσαν στο κρεβάτι και να αντιμετώπισαν τέτοιες αγωνίες αλλά εξαρτάται από την αγωγή, από τη βούληση, από τη θέληση, για να εκφραστούμε, για να ζήσουμε. Ο πολιτικός χώρος αναφοράς, οι άνθρωποι, οι πολίτες, το 40, 45, 50% των Ελλήνων που είναι εν δυνάμει η δημοκρατική παράταξη της χώρας, είναι εδώ, δε θα πεθάνουν, δεν πεθαίνουμε. Το ζήτημα είναι αν αυτή η μεγάλη κομματική ομπρέλα που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου και στέγασε την Κεντροαριστερά μπορεί να λειτουργήσει ή να γίνει ένα ομπρελίνο για προσωπική χρήση.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Κασάπης) : Είπατε για αυτοκράτορα που ηττάται σήμερα, ότι πρέπει να γίνουν και αλλαγές σε πρόσωπα; Αλλαγή ηγεσίας; Μπαίνει τέτοιο ζήτημα;
ΜΠΟΛΑΡΗΣ :: Εγώ δεν έχω πρόβλημα προσώπων. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα πολιτικής. Εάν αυτός ο οποίος εφαρμόζει την πολιτική διαπιστώνει ότι η πολιτική που εφαρμόζει είναι σε αναντιστοιχία με το χώρο της πολιτικής νομιμοποίησης, το χώρο δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, τότε πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.
http://www.bolaris.gr/index.php?page=description&article_id=6392
Λογισμικό γλωσσολογίας «αναδημιουργεί νεκρές διαλέκτους»
Η γενεαλογία του λόγου
H γλώσσα των κατοίκων των Φίτζι έχει κοινή ρίζα με εκατοντάδες άλλες γλώσσες της Ασίας και του Ειρηνικού (Φωτογραφία: Associated Press )
Ουάσινγκτον
Ένας αλγόριθμος που ανέπτυξαν μαθηματικοί στις ΗΠΑ και τον Καναδά φαίνεται ότι μπορεί να βρίσκει τις κοινές ρίζες των σημερινών γλωσσών.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι το λογισμικό επιβεβαίωσε τις θεωρίες των γλωσσολόγων για την «πρωτο-γλώσσα» από την οποία προήλθαν 637 σύγχρονες γλώσσες στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού.
Ο αλγόριθμος, για παράδειγμα, βρήκε ότι η αρχαία λέξη «bituqen» πρέπει να ήταν η κοινή ρίζα της λέξης «αστέρι» σε όλες αυτές τις γλώσσες, από το «kalokalo» των νησιών Φίτζι μέχρι το «mintol» της Ταϊβάν και το «biten» της Βόρνεο.
Λεπτομέρειες για τον αλγόριθμο, ο οποίος αναμένεται να επιταχύνει σημαντικά τη μελέτη της γενεαλογίας των γλωσσών, δημοσιεύονται στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον στατιστικό Αλεξάντρ Μπουσάρ-Κοτέ του Πανεπιστημίου του Βανκούβερ, αξιοποίησαν τους κανόνες που έχουν διατυπώσει οι γλωσσολόγοι σχετικά με το πώς οι ήχοι των λέξεων εξελίσσονται στην πορεία των αιώνων.
Το λογισμικό ανέλυσε μια βάση δεδομένων με 120.000 λέξεις από διάφορες γλώσσες του Ειρηνικού, μαζί με τις προφορές και τους ορισμούς τους. Ο αλγόριθμος αναλαμβάνει στη συνέχεια να σχεδιάσει το εξελικτικό δέντρο όλων αυτών των γλωσσών, από την κοινή τους ρίζα μέχρι σήμερα, υπολογίζοντας την πιθανότητα ο ήχος μιας λέξης με συγκεκριμένο νόημα να έχει αλλάξει σύμφωνα με έναν συγκεκριμένο κανόνα.
Προκειμένου να βεβαιωθούν ότι το πρόγραμμα δίνει σωστά, ή τουλάχιστον αρκετά πιθανά αποτελέσματα, οι ερευνητές συνέκριναν το γενεαλογικό δέντρο που προέκυψε με το αντίστοιχο φυλογενετικό δέντρο που είχαν δημιουργήσει «με το χέρι» οι γλωσσολόγοι έπειτα από χρόνια προσπαθειών.
Πράγματι, τα αποτελέσματα συμφωνούσαν στο 85% των περιπτώσεων. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, οι ερευνητές υποψιάζονται ότι ο αλγόριθμος έπεσε έξω επειδή έλαβε υπόψη λιγότερους κανόνες από ό,τι οι γλωσσολόγοι. Διαβεβαιώνουν πάντως ότι υπάρχει σημαντικό περιθώριο βελτίωσης.
Εφόσον αποδειχθεί αξιόπιστο, το λογισμικό να μπορούσε να απαλλάξει τους γλωσσολόγους από τους χρονοβόρους και κοπιαστικούς υπολογισμούς της εξελικτικής γλωσσολογίας.
Ήδη, το πρόγραμμα δείχνει να επιβεβαιώνει μια θεωρία του 1955, η οποία μέχρι σήμερα ήταν πρακτικά αδύνατο να εξεταστεί. Η ανάλυση των δεδομένων για τις 637 γλώσσες έδειξε ότι, πράγματι, οι ήχοι που έχουν ιδιαίτερη σημασία προκειμένου να ξεχωρίζουμε μια λέξη από μια άλλη είναι πιθανότερο να παραμείνουν αναλλοίωτοι στην πορεία του χρόνου.
Newsroom ΔΟΛ
H γλώσσα των κατοίκων των Φίτζι έχει κοινή ρίζα με εκατοντάδες άλλες γλώσσες της Ασίας και του Ειρηνικού (Φωτογραφία: Associated Press )
Ουάσινγκτον
Ένας αλγόριθμος που ανέπτυξαν μαθηματικοί στις ΗΠΑ και τον Καναδά φαίνεται ότι μπορεί να βρίσκει τις κοινές ρίζες των σημερινών γλωσσών.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι το λογισμικό επιβεβαίωσε τις θεωρίες των γλωσσολόγων για την «πρωτο-γλώσσα» από την οποία προήλθαν 637 σύγχρονες γλώσσες στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού.
Ο αλγόριθμος, για παράδειγμα, βρήκε ότι η αρχαία λέξη «bituqen» πρέπει να ήταν η κοινή ρίζα της λέξης «αστέρι» σε όλες αυτές τις γλώσσες, από το «kalokalo» των νησιών Φίτζι μέχρι το «mintol» της Ταϊβάν και το «biten» της Βόρνεο.
Λεπτομέρειες για τον αλγόριθμο, ο οποίος αναμένεται να επιταχύνει σημαντικά τη μελέτη της γενεαλογίας των γλωσσών, δημοσιεύονται στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον στατιστικό Αλεξάντρ Μπουσάρ-Κοτέ του Πανεπιστημίου του Βανκούβερ, αξιοποίησαν τους κανόνες που έχουν διατυπώσει οι γλωσσολόγοι σχετικά με το πώς οι ήχοι των λέξεων εξελίσσονται στην πορεία των αιώνων.
Το λογισμικό ανέλυσε μια βάση δεδομένων με 120.000 λέξεις από διάφορες γλώσσες του Ειρηνικού, μαζί με τις προφορές και τους ορισμούς τους. Ο αλγόριθμος αναλαμβάνει στη συνέχεια να σχεδιάσει το εξελικτικό δέντρο όλων αυτών των γλωσσών, από την κοινή τους ρίζα μέχρι σήμερα, υπολογίζοντας την πιθανότητα ο ήχος μιας λέξης με συγκεκριμένο νόημα να έχει αλλάξει σύμφωνα με έναν συγκεκριμένο κανόνα.
Προκειμένου να βεβαιωθούν ότι το πρόγραμμα δίνει σωστά, ή τουλάχιστον αρκετά πιθανά αποτελέσματα, οι ερευνητές συνέκριναν το γενεαλογικό δέντρο που προέκυψε με το αντίστοιχο φυλογενετικό δέντρο που είχαν δημιουργήσει «με το χέρι» οι γλωσσολόγοι έπειτα από χρόνια προσπαθειών.
Πράγματι, τα αποτελέσματα συμφωνούσαν στο 85% των περιπτώσεων. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, οι ερευνητές υποψιάζονται ότι ο αλγόριθμος έπεσε έξω επειδή έλαβε υπόψη λιγότερους κανόνες από ό,τι οι γλωσσολόγοι. Διαβεβαιώνουν πάντως ότι υπάρχει σημαντικό περιθώριο βελτίωσης.
Εφόσον αποδειχθεί αξιόπιστο, το λογισμικό να μπορούσε να απαλλάξει τους γλωσσολόγους από τους χρονοβόρους και κοπιαστικούς υπολογισμούς της εξελικτικής γλωσσολογίας.
Ήδη, το πρόγραμμα δείχνει να επιβεβαιώνει μια θεωρία του 1955, η οποία μέχρι σήμερα ήταν πρακτικά αδύνατο να εξεταστεί. Η ανάλυση των δεδομένων για τις 637 γλώσσες έδειξε ότι, πράγματι, οι ήχοι που έχουν ιδιαίτερη σημασία προκειμένου να ξεχωρίζουμε μια λέξη από μια άλλη είναι πιθανότερο να παραμείνουν αναλλοίωτοι στην πορεία του χρόνου.
Newsroom ΔΟΛ
Οι εύθραυστες σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας
Μιχάλης Ιγνατίου
mignatiou@aol.com - Twitter: @mignatiou
Οσοι υποστήριξαν, έχοντας ασφαλή πληροφόρηση, ότι η σχέση της Τουρκίας και των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήταν τόσο ειδυλλιακή, όπως την παρουσίαζαν οι δύο πλευρές, δεν είχαν άδικο. Αντιθέτως γνώριζαν πως τούτος ο παράξενος «αρραβώνας», του φανατικού ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν με τον έχοντα δημοκρατικές αρχές και αισθήματα Μπάρακ Ομπάμα, δεν θα διαρκούσε για πάντα.
Η Αμερική διά του προέδρου της ακολούθησε τους σχεδιασμούς της γραφειοκρατίας, που μέχρι πρόσφατα παρουσίαζε ως «δημοκρατικό ηγέτη» τον κ. Ερντογάν, και προσπάθησε να κτίσει μία καλή σχέση συνεργασίας και εμπιστοσύνης. Παρά το γεγονός ότι στον πόλεμο του 2003, εναντίον του Ιράκ, η Τουρκία πρόδωσε τους Αμερικανούς, εν τούτοις αυτοί ξέχασαν την τουρκική άρνηση να επιτρέψει το άνοιγμα του βορείου μετώπου, που καθυστέρησε την ήττα του Σαντάμ Χουσεΐν.
Προσπάθησαν να τους χαρίσουν την Κύπρο, μέσω του φιλοτουρκικού Σχεδίου Ανάν, που ορθώς απέρριψαν οι Ελληνοκύπριοι, και τους ενίσχυσαν ποικιλοτρόπως. Αποκορύφωμα ήταν η απόφαση του κ. Ομπάμα να απευθυνθεί στον μουσουλμανικό κόσμο από την Αγκυρα, αντί του Καΐρου, και η ανάπτυξη μίας «φιλικής» σχέσης με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας. «Μιλούσαν και για τα παιδιά τους», διέρρεαν και οι δύο πλευρές!
Οι ΗΠΑ πίστευαν πως ο κ. Ερντογάν θα διευθετούσε το θέμα των πυρηνικών του Ιράν, όπως υποσχέθηκε, και θα έδιωχνε τον Ασαντ από την εξουσία. Αποδείχθηκε ότι για τους δικούς του στρατηγικούς λόγους τον ενδιέφερε περισσότερο να προστατεύσει τον Αχμαντινετζάτ, ενώ στη Συρία ο Ασαντ ακόμα «αναπνέει» και μέχρι στιγμής αντιμετωπίζει με επιτυχία τις επιθέσεις των ανταρτών, που ελέγχονται από την αλ Κάιντα.
Ηταν επόμενο, λοιπόν, να ξεσπάσει ο Αμερικανός πρέσβης Φράνσις Ρικιαρντόνε, ο οποίος επιτέθηκε στο «σύστημα» που κυβερνά την Τουρκία, λέγοντας ότι βρίσκονται στη φυλακή, με ασαφείς κατηγορίες και για μεγάλο χρονικό διάστημα, δικαστικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί ηγέτες, δημοσιογράφοι και φοιτητές.
Είπε την αλήθεια ο κ. Ρικιαρντόνε, ο οποίος στη διάρκεια της κρίσης των Ιμίων, ως δεύτερος τη τάξει στην πρεσβεία της Αγκυρας, είχε υποστηρίξει τις τουρκικές θέσεις και είχε βοηθήσει την τουρκική διπλωματία στις διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον και την Αθήνα. Με λίγα λόγια, είχε ξεπεράσει κάθε έννοια αμεροληψίας.
Και όμως. Αυτόν τον διπλωμάτη, που εξυπηρέτησε όσο κανείς τους Τούρκους, ο κ. Ερντογάν «τον έκανε με τα κρεμμυδάκια». Ηταν μία κίνηση που χαρακτηρίστηκε -και είναι- αντιαμερικανική και ενόχλησε τον Λευκό Οίκο και τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι.
Μετά το επεισόδιο, που λειτούργησε ως σταγόνα η οποία ξεχείλισε το ποτήρι, οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις θα δοκιμαστούν και στην πορεία, ανάλογα με τις προθέσεις και τις διαθέσεις του κ. Ερντογάν, θα αναγκάσουν την Αμερική να παραδεχθεί το λάθος της και να ταχθεί αναφανδόν υπέρ του Ισραήλ στη διαμάχη του με την Τουρκία.
Η πιθανή αυτή εξέλιξη θα απελευθερώσει και τα χέρια της Αθήνας, η οποία ακόμα και σήμερα φοβάται την αντιπαράθεση με την Αγκυρα, τη στιγμή που άλλες χώρες και λαοί, όπως οι Ελληνοκύπριοι και οι Κούρδοι, αντιστέκονται και δεν χάνουν, οι πρώτοι στον διπλωματικό τομέα και οι δεύτεροι στο πολεμικό πεδίο. Η Αμερική βοήθησε την Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας, ακόμα και εις βάρος του Ισραήλ, που αποτελεί τον πια σταθερό σύμμαχό της. Ομως, ο κ. Ομπάμα φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι στους πραγματικούς και γνήσιους φίλους του, δεν συμπεριλαμβάνεται πια ο υπερτιμημένος Ερντογάν...
Imerisia
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2013/02/blog-post_2307.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#.URs51x1X1c0
The Past, Present and Future of Russian Energy Strategy
The future of Russia's ability to remain a global energy supplier and the strength the Russian energy sector gives the Kremlin are increasingly in question. After a decade of robust energy exports and revenues, Russia is cutting natural gas prices to Europe while revenue projections for its energy behemoth, Gazprom, are declining starting this year.
Russia holds the world's largest proven reserves of natural gas and continually alternates with Saudi Arabia as the top oil producer. The country supplies a third of Europe's oil and natural gas and is starting to export more to the energy-hungry East Asian markets. The energy sector is far more than a commercial asset for Moscow; it has been one of the pillars of Russia's stabilization and increasing strength for more than a century. The Kremlin has designated energy security as the primary issue for Russia's national security, especially since recent changes in global and domestic trends have cast doubts on the energy sector's continuing strength.
Throughout Russian history, the country's energy sector periodically has strengthened and weakened. Managing this cycle has been a centerpiece of Russia's domestic and foreign policy since czarist times. This historical burden now rests on Vladimir Putin's regime.
Russia's Imperatives and the Energy Factor
Russia is an inherently vulnerable country, surrounded by other great powers and possessing no easily defensible borders. In addition, Russia is a massive, mostly inhospitable territory populated by diverse ethnic groups that historically have been at odds with Moscow's centralized authority. This leaves Russia with a clear set of imperatives to hold together as a country and establish itself as a regional power. First, Russia must consolidate its society under one authority. Second, it must expand its power across its immediate neighborhood to create buffers against other powers. (The creation of the Soviet Union is the clearest example of this imperative in action.) Finally, it must leverage its natural resources to achieve a balance with the great powers beyond its periphery.
Russia has used a variety of tools throughout history to achieve these imperatives, ranging from agricultural exports to pure military conquest and intimidation. Starting in the late 1800s, Russia added energy to the list of vital commodities it could use to achieve its central strategic goals. By the 1950s, Russia's energy sector had become one of the major pillars of its economic and political strength.
The revenues from oil and natural gas exports show how the energy sector empowered the Kremlin to consolidate the country. Energy export revenues for the Russian Empire began flowing into government coffers in the late 1800s, with oil export revenues making up 7 percent of the export earnings. These revenues rose to 14 percent in the late 1920s during the early stages of the Soviet Union, and by the 1950s accounted for half of Soviet export earnings. Currently, energy revenues make up half of the government's budget. This capital influx was and continues to be instrumental in helping Russia build the military and industrial basis needed to maintain its status as a regional -- if not global -- power. However, as the Russian governments became dependent on energy, the revenues also became a large vulnerability.
Beyond export revenues, the energy sector has contributed to the creation of a domestically stable and industrialized state. Russia's domestic energy consumption is very high due to extremely cold weather for most of the year, but despite inefficiencies within the energy sector and the cost of producing energy, the country's domestic reserves have enabled Moscow to provide its citizens and the industries that employ them with low energy prices.
The energy sector also contributes to Russia's ability to expand its influence to its immediate neighbors. Moscow's use of energy as leverage in the buffer states differs from country to country and ranges from controlling regional energy production (as it previously did in the Azerbaijani and Kazakh oil fields) to subsidizing cheap energy supplies to the countries and controlling the energy transport infrastructure. Russia has used similar strategies to shape relationships beyond the former Soviet states. For instance, Russia is one of Europe's two main energy suppliers and is the only European supplier with large reserves of oil and natural gas and historically cheap prices. Russia's physical connectivity with Europe and ability to undercut any competitor have served as the basis of many of Moscow's relationships in Europe.
Evolution of Russian Energy Strategies
Energy's usefulness as a means of achieving Russia's three main imperatives has altered over time because Russia has had to change its strategies depending on shifts in domestic or international circumstances. Moscow's strength lies in its flexibility in managing its energy sector.
The importance of Russian energy was established in the late 1800s, when the monarchy saw great potential for the Russian Empire if it could develop this sector on a large scale. However, the empire had neither the technology nor the capital to start up an indigenous energy industry. As a solution, the monarchy eased its foreign investment restrictions, inviting European and U.S. firms to develop the Baku and Volga oil fields. This brought about a brief period of warmer relations between the Russian Empire and many Western partners, particularly the United Kingdom, France and the United States. All parties soon realized that the only way to make the Russian oil business profitable despite the high costs associated with the country's harsh and vast geography was to transform Russia into a massive producer. By the turn of the century, the Russian Empire was producing 31 percent of global oil exports.
As the importance of the Russian Empire's energy sector grew, it became clear that Russia's internal stability greatly affected the sector. The Bolsheviks used the energy sector in their attempts to overthrow the monarchy in the early 1900s. The oil-producing regions were one of the primary hubs in which the Bolsheviks operated because energy was one of the few sectors with organized workers. In addition, the Bolsheviks used the oil rail networks to distribute propaganda across the country and abroad. In 1904, when the Russian Empire cracked down on an uprising in St. Petersburg, mostly Bolshevik protesters set the Baku oil fields on fire. This cut Russia's oil exports by two-thirds, forcing Moscow and the foreign markets to realize oil exports' great vulnerability to Russian domestic stability.
Russia's modern energy strategies began forming after World War II. With the Soviet Union left standing as one of two global hegemons towering over a divided Europe, Moscow saw no barriers to achieving dominance in the global energy field. Between the 1950s and 1960s, Soviet oil output had doubled, making the Soviet Union once again the second-largest oil producer in the world and primary supplier to both Eastern and Western Europe. Revenues from oil exports started to make up nearly half of Soviet export income.
Because the Soviet Union was producing oil en masse and the Soviet system kept labor costs low, Russia was able to sell its oil at prices almost 50 percent lower than oil from the Middle East. The subsidization of oil to the Soviet bloc and then to Western European countries helped Moscow undercut Western regimes and strengthen its position in its own periphery -- a strategy that the CIA dubbed the Soviet Economic Offensive. For the Soviets, this was not about making money (although they were making money) as much as it was about shaping a sphere of influence and undermining the West. This strategy came at a cost, since Moscow was not bringing in as much revenue as it could and was producing oil inefficiently, rapidly depleting its fields.
In the 1970s, the price of oil skyrocketed due to a series of crises mostly in the Middle East. At the same time, Russia was already feeling the strain of sustaining the massive Soviet Union. Soviet leader Leonid Brezhnev's regime was left with a choice: use the high global prices as a reason to raise prices in Eastern Europe and benefit the Soviet economy, or continue subsidizing the Eastern bloc in order to keep it beholden to Moscow and not push it to start thinking about other energy sources. It was a choice between two imperatives: Soviet national stability and holding the buffer zone. In the end, Moscow chose to protect its own interests and in 1975 raised the price of oil for its customers, allowing for further increases based on global market prices. By 1976, oil prices in the Eastern bloc had nearly doubled, remaining below global prices but rising high enough to force some countries in the bloc to take out loans.
The Soviet focus on maintaining high energy revenues continued through the mid-1980s, when these revenues accounted for nearly all of the Soviet Union's hard currency inflows. But the Soviets were dealt a double blow in the mid-1980s when the price of oil collapsed and the West imposed an embargo on Soviet oil, prompting Saudi Arabia to flood the oil markets. Moreover, the Soviet Union was falling far behind the West in technology, particularly in energy and agriculture. In response, starting in 1985, the Soviet Union moved closer to a market-based energy economy, raising prices for the Eastern bloc, requiring hard currencies for payment and allowing foreign firms to re-enter the energy sector.
But Russian strategy shifts were not deep and timely enough to prevent the collapse of the Soviet Union. In the decade following the fall of the Soviet bloc, the Russian energy industry was in disarray. The energy liberalization that started under Mikhail Gorbachev in the 1980s was taken to an extreme under Boris Yeltsin in the 1990s. As a result, production fell by half and the Russian energy sector was divided between foreign groups and the emerging Russian oligarch class.
This changed under Vladimir Putin in 2000. One of the first items on Putin's agenda to help stabilize the country was to consolidate the energy sector under state control. This meant radically reversing the liberal policies from the two decades before. The government effectively nationalized the majority of the energy sector under three state behemoths: Gazprom, Rosneft and Transneft. The Kremlin became more aggressive in negotiating supply contracts with the former Soviet states and Europe, locking them into large volumes at extraordinarily high prices because these customers had no alternative energy supplies. The Kremlin also began cutting energy supplies to certain markets -- blaming troublesome transit states such as Ukraine -- in order to shape other political negotiations.
Though Moscow's energy strategy became fairly aggressive, it helped bring about a stronger and more stable Russia. Russian energy revenues soared due to high global oil prices and the high natural gas prices it charged in Europe. Russia had excess funds to pump into its political, social, economic and military sectors. Energy politics also helped Russia leverage its influence in its former backyard and forced Europe to step back from countering Russia's resurgence. Of course, the financial crises that swept Europe and Russia in 2008 reminded Russia of its need for its biggest energy clients when oil prices dropped and demand began declining.
Challenges to Maintaining Russian Energy
Russia's top concern is its vulnerability to fluctuations in the price of energy. With half of the Russian budget coming from energy revenues (of that, 80 percent is from oil and 20 percent comes from natural gas), the government could be crippled should energy prices fall. The Kremlin has already decreased its budget projections for oil prices to $93 per barrel instead of $119 -- though even at that price, the government is playing a game of chance. Stratfor is not in the business of forecasting oil prices, but historical patterns show that major international crises and fluctuations in global consumption and production patterns repeatedly have had sufficient impact on oil prices and on Moscow's revenues to destabilize the country.
Natural gas export revenues are also currently in question. With alternative natural gas supplies coming online for Russia's largest consumer, Europe, the Kremlin has been forced to lower its prices in recent months. This year, Gazprom expects to give European consumers $4.7 billion -- approximately 10 percent of Gazprom's net revenues -- in rebates due to price cuts.
In its current configuration, Russia's energy sector is under strain. The consolidation of the sector mostly under two large state firms had many benefits for the Kremlin, but after a decade of consolidation the disadvantages are piling up. With little competition for Russia's natural gas giant, Gazprom, the firm is lagging in technology and is considered unfriendly to outside investment. Russia's oil giant, Rosneft, recently began evolving into a larger monopoly like Gazprom, which could lead it to fall into a similar trap. With future energy projects in Russia requiring more advanced technology (due to their location and environment) and more capital, both Gazprom and Rosneft need modernization and foreign investment.
Corruption is also a major factor, with varying estimates of 20 to 40 percent of Gazprom's revenues lost to either corrupt or inefficient practices. Rosneft has similar problems. This loss would be sustainable with Moscow's previous high energy revenues, but it will not be sustainable in the future should energy prices fall or the maintenance and expansion of the energy sector become more expensive. The Kremlin is probing Gazprom, although with a culture of corruption rampant throughout Russian history there is little the Kremlin will be able to do to eliminate wrongdoing within the natural gas firm.
Moreover, Europe's dependence on Russian energy is decreasing. The natural gas shortages experienced throughout Europe during the Russian-Ukrainian crises of 2006 and 2009 were a stark reminder of how vulnerable European nations were because of their dependence on Russian natural gas exports. Both unilaterally and through the European Union, European countries began developing strategies that would allow them to mitigate not only Europe's vulnerability to disputes between Moscow and intermediary transit states, but also its general dependence on energy from Russia.
The accelerated development of new and updated liquefied natural gas import facilities is one such effort. This will give certain countries -- Lithuania and Poland, most notably -- the ability to import natural gas from suppliers around the globe and bypass Russia's traditional lever: physical connectivity. This is particularly significant in light of the accelerated development of several unconventional natural gas plays in the world, particularly the shale reserves in the United States. The development of a pipeline project that would bring non-Russian Caspian natural gas to the European market is another attempt -- albeit less successful so far -- to decrease European dependence on Russian natural gas.
Additionally, a set of EU-wide policies, including the Third Energy Package, has begun giving EU member nations the political and legal tools to mitigate Gazprom's dominance in their respective natural gas supply chains. This common framework also allows European nations to present a more unified front in challenging certain business practices they believe are monopolistic -- the latest example being the EU Commission probe into Gazprom's pricing strategy in Central Europe. This, coupled with the EU-funded efforts to physically interconnect the natural gas grids of EU members in Central Europe, has made it increasingly difficult for Russia to use natural gas pricing as a foreign policy tool. This is a major change in the way Moscow has dealt with the region for the past decade, when it rewarded closer ties with Russia with low gas prices (as with Belarus) and increased rates for those who defied it (the Baltics).
Finally, Russia faces the simple yet grave possibility that the escalating financial and political crisis in Europe will continue to reduce the Continent's energy consumption, or at least preclude any growth in consumption in the next decade.
Russia's Next Move
The Putin administration is well aware of the challenges facing the Russian energy sector. Russia's attempts in the past decade to shift away from dependence on energy exports by focusing on industrial development have not been particularly successful and keep the country tied to the fate of its energy sector. Russia's strategy of using its energy exports as both a foreign policy tool and a revenue generator is contradictory at times: To use energy in foreign policy, Moscow must be able to lower or raise prices and threaten to cut off supplies, which is anathema to the revenue-generating aspect.
Global and regional circumstances have changed to the point that Moscow has had to prioritize one of the two uses of its energy industry -- and it has unequivocally decided to maintain its revenue-generating capability. The Kremlin has begun crafting a set of policies designed to adjust the country to the changes that will come in the next two decades.
First, Russia is addressing the very damaging uncertainty surrounding its relationship with key transit states that traditionally allowed it to export energy to Europe. The construction of the Ust-Luga oil terminal on the Baltic Sea allows Russia to largely bypass the Belarus pipeline system and ship crude and oil products directly to its consumers. Similarly, the construction of the Nord Stream natural gas pipeline under the Baltic Sea -- and eventually its southern counterpart, South Stream, through the Black Sea -- will allow Russian natural gas to bypass the Ukrainian and Belarusian transit systems if necessary. These two pipelines primarily will ensure natural gas deliveries to the major European consumer markets in Germany and Italy, with which Russia seeks to maintain long-term strategic partnerships.
By allowing Russia to guarantee deliveries to its major European customers, the bypass systems ensure Moscow's vital energy revenues. This strategy of future energy export flexibility will also progressively reduce the leverage Minsk and Kiev can exert in warding off Moscow's attempts at consolidating Belarus and Kiev as vassal buffer states -- one of the few foreign policy goals Moscow is still intent on pursuing through energy strategy.
Moreover, Moscow has adapted its energy strategy with European customers amid growing diversification and liberalization efforts. Gazprom has begun expanding the natural gas discounts formerly reserved for strategic partners such as Germany or Italy. The Kremlin knows that its only hope of maintaining natural gas revenues in the face of a potential global shale boom is to lock its customers into price-competitive, long-term contracts. Moscow will continue showing that it can offer European consumers guaranteed high volumes and low-cost deliveries that producers relying on liquefied natural gas shipping for transport can seldom afford.
Finally, Russia is focusing significant attention and funds on developing connections to the growing East Asian energy markets, diversifying its export portfolio should challenges in the European market continue intensifying. One aspect common to all the strategies Russia is set to pursue for the next decade is the high capital needed to complete them; the Eastern Siberia-Pacific Ocean oil pipeline alone is set to cost nearly $15 billion. Despite the effects of the financial crisis in 2009, Russia still has vast capital reserves earmarked for these large-scale projects, but these funds are not infinite.
The Kremlin appears keenly aware of the challenges that Russia will face in the next two decades as another energy cycle draws to an end. Unlike Brezhnev and Gorbachev, Putin has proven capable of enacting effective policy and strategy changes in the Russian energy sphere. While Russia's dependence on high oil prices continues to worry Moscow, Putin has so far managed to respond proactively to the other external shifts in energy consumption and production patterns -- particularly those affecting the European natural gas market. However, the long-term sustainability of the model Russia is moving toward remains doubtful.
Read more: The Past, Present and Future of Russian Energy Strategy | Stratfor
"The Past, Present and Future of Russian Energy Strategy is republished with permission of Stratfor."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)