Η ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ ταξειδεύει στο Καπιταλιστάν

ΚΚΕ για Τσίπρα: Ξεδιάντροπα υπέρ Ομπάμα... Σκληρή ανακοίνωση για την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ, στο ινστιτούτο Brookings εξέδωσε το ΚΚΕ.

Φωτογραφία "Οδαλίσκη πρός τον Σουλτάνο : Ότι προστάξεις εσύ αφέντη μου...ναί θα τούς το πώ" Η ανακοίνωση έχει ως εξής: "Ο θαυμασμός και η εμπιστοσύνη που έδειξε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική Ομπάμα, μπροστά στην επιχειρηματική και πολιτική ελίτ των ΗΠΑ, αποκαλύπτει πόσο ψεύτικα και υποκριτικά ήταν τα όποια ριζοσπαστικά συνθήματα, όπως ακύρωση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, που χρησιμοποίησε πριν τις εκλογές και για ποιο σκοπό. Όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ξεδιάντροπα και φανερά δίνει αυτά τα διαπιστευτήρια στους εκπροσώπους των αμερικανικών μονοπωλίων, τότε ο καθένας μπορεί να σκεφτεί και να καταλάβει τι είδους συζητήσεις γίνονται και τι είδους υποσχέσεις δίνονται, πίσω από τις κλειστές πόρτες και τις μη δημόσιες συναντήσεις". http://press-gr.blogspot.com/2013/01/blog-post_69.html

ΣΧΟΛΗ ΝΑΖΙΣΤΩΝ ΦΟΝΙΑΔΩΝ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Εξιχνιάστηκε η ανθρωποκτονία του 27χρονου αλλοδαπού στα Πετράλωνα Συνελήφθησαν οι δυο ημεδαποί δράστες μετά την άμεση κινητοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων.

Εξιχνιάσθηκε από το Τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, η ανθρωποκτονία 27χρονου αλλοδαπού, υπηκόου Πακιστάν, που διαπράχθηκε την 03.20 ώρα σήμερα, στην οδό Τριών Ιεραρχών έναντι του αριθμού 65-67, στα Πετράλωνα. Το θύμα έφερε τραύμα από αιχμηρό αντικείμενο στο αριστερό υποδιάφραγμα-θωρακική χώρα. Δράστες είναι δύο (2) ημεδαποί ηλικίας 25 και 29 ετών, οι οποίοι μετά από εκτεταμένες αναζητήσεις εντοπίστηκαν άμεσα και συνελήφθησαν από αστυνομικούς της Ομάδας «Ζ» την 03.40 ώρα σήμερα, στην συμβολή των οδών Ξενοφώντος και Φιλελλήνων στο κέντρο της Αθήνας. Ο 29χρονος δράστης υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα. Και οι δύο είναι προσεσημασμένοι για κλοπή, από το 2007, αλλά ενώ εκκρεμούσε αυτή η υπόθεση, ο 29χρονος προσελήφθη στην Πυροσβεστική. Όπως έγινε γνωστό από πηγή του Πυροσβεστικού Σώματος, ο κατηγορούμενος για τον φόνο του μετανάστη, υπέβαλε τα δικαιολογητικά για την πρόσληψή του το 2008 και προσελήφθη το 2009. Επειδή η υπόθεση της κλοπής δεν είχε εκδικαστεί, το ποινικό του μητρώο ήταν λευκό, γι' αυτό και προσελήφθη στο Σώμα. Οι συλληφθέντες επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα, την πινακίδα κυκλοφορίας της οποίας είχαν αποκρύψει κάτω από τη σέλα. Στη κατοχή τους βρέθηκαν και κατασχέθηκαν δύο μαχαίρια (πεταλούδες). Οι δύο δράστες ισχυρίζονται ότι προηγήθηκε διαπληκτισμός με το θύμα. Σε έρευνες που διενεργήθηκαν στις οικίες τους βρέθηκαν μεταξύ άλλων και κατασχέθηκαν : •Tρία (3) στιλέτα τύπου πεταλούδα. •Ένας (1) σουγιάς. •Μία (1) μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή. •Ένα (1) αεροβόλο πιστόλι. •Μία (1) σιδερογροθιά. •Πλήθος μεταλλικών σφαιριδίων. •Δύο (2) σφαίρες πολεμικού τυφεκίου. •Δύο (2) ξύλινα ρόπαλα. •Μία (1) σφεντόνα. Στην οικία επίσης του 25χρονου βρέθηκαν πενήντα (50) προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής . Οι συλληφθέντες, οι οποίοι είναι προσεσημασμένοι για κλοπή, οδηγήθηκαν στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_17/01/2013_479094

Πέθανε ο μεγάλος Τούρκος δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ

Ο Μπιράντ ήταναπό μία από τις φιλελεύθερες φωνές της τουρκικής δημοσιογραφίας 17/01/2013

Τον περασμένο Νοέμβριο ο Μπιράντ ανακοίνωση στη τουρκική τηλεόραση πως ανακάλυψε τις ρίζες του και πως είναι κουρδικής καταγωγής Πέθανε ο γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος και αρθρογράφος της εφημερίδας «Hürriyet» Μεχμέτ Αλί Μπιράντ. Ο 72χρονος Μπιράντ, ο οποίος έπασχε από καρκίνο, υπεβλήθη σε λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή και ήταν στην εντατική πτέρυγα του ιδιωτικού Αμερικανικού Νοσοκομείου της Κωνσταντινούπολης. Μέσω Twitter, ο γιος του, Ουμούρ, είπε ότι ο πατέρας του είναι στην εντατική και ευχαρίστησε το κοινό για την υποστήριξή του, αυτή τη δύσκολή περίοδο. Ο Μπιράντ, που θεωρείται από αρκετούς ως μία φιλελεύθερη φωνή της τουρκικής δημοσιογραφίας, γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1941 και φοίτησε στο Λύκειο του Γαλατά Σαράι. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία το 1964, από την εφημερίδα «Millyet» και κατά την περίοδο των δεκαετιών του 1980 και του 1990 ξεχώρισε με τις έρευνές του, ορισμένες από τις οποίες εστίαζαν στο ακανθώδες θέμα της δράσης των τουρκικών παρακρατικών οργανώσεων. Υπήρξε για πολλά χρόνια ανταποκριτής μεγάλων τουρκικών μέσων ενημέρωσης στις Βρυξέλλες, κατόπιν τηλεοπτικός παρουσιαστής στην δημόσια τουρκική τηλεόραση TRT, ενώ στη συνέχεια ήταν παρουσιαστής και σχολιαστής στα μεγάλα δίκτυα της ιδιωτικής τηλεόρασης που δημιουργήθηκαν, ανάμεσα τους και το CNN Turk. Η πολιτική εκπομπή του «32η μέρα», δημιούργησε παράδοση την Τουρκία από τη πρώτη μέρα της μετάδοσης του το 1992. Ο Μπιράντ έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό ζήτημα, υποστηρίζοντας το Σχέδιο Ανάν και τάχθηκε υπέρ της επίλυσης του προβλήματος μέσα από την άμεση αποστρατικοποίηση της Κύπρου. Πριν από λίγες ημέρες, ο Μπιράντ έγραψε, για πολλοστή φορά, ότι τάσσεται υπέρ της πολιτικής επίλυσης του κουρδικού ζητήματος. Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο ο Μπιράντ ανακοίνωσε στη τουρκική τηλεόραση πως ανακάλυψε τις ρίζες της οικογένειάς του και πως είναι κουρδικής καταγωγής, κάτι που, όπως είπε, το αγνοούσε. Έχει γράψει τα βιβλία «30 θερμές ημέρες» (για την εισβολή στην Κύπρο), «Diyet», «Η ευρωπαϊκή περιπέτεια της Τουρκίας», «12η Σεπτεμβρίου, ώρα 4 το πρωί» (για το στρατιωτικό πραξικόπημα του Κενάν Εβρέν το 1980), ενώ στα ελληνικά κυκλοφορούν τα έργα του «Διατάξτε κύριε διοικητά» (εκδ. Φλώρος, 1990), «Παζαρέματα» (εκδ. Φλώρος, 1986), και το τρίτομο έργο «Το κυπριακό πρόβλημα και από τις δύο σκοπιές» (με τον Σταύρο Παντελή, εκδ. Φλώρος, 1986).

Ενώ η ηλεκτρική ενέργεια στην Ελλάδα πάει από το ακριβό στο ακριβότερο...

Η Τουρκία παζαρεύει για πυρηνικά εργοστάσια γαλλικής κατασκευής

Η Αγκυρα θέλει να κατασκευάσει ακόμη τρια μέσα σε πέντε χρόνια

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  16/01/2013

Ο υπουργός Ενέργειας της Τουρκίας Τανέρ Γιλντίζ και η Γαλλίδα υπουργός Εξωτερικού Εμπορίου Νικόλ Μπρικ.

Η Τουρκία και η Γαλλία συμφώνησαν να ξαναρχίσουν τις συνομιλίες τους όσον αφορά στην πυρηνική ενέργεια για μη στρατιωτική χρήση. Ταυτόχρονα, η Άγκυρα εξετάζει την κατασκευή τριών πυρηνικών σταθμών μέσα στα πέντε επόμενα χρόνια, όπως ανακοίνωσαν στην Κωνσταντινούπολη ο υπουργός Ενέργειας της Τουρκίας Τανέρ Γιλντίζ και η Γαλλίδα υπουργός Εξωτερικού Εμπορίου Νικόλ Μπρικ.

«Συζητήσαμε με τον υπουργό τα σημαντικά προγράμματα της Τουρκίας σχετικά με εξοπλισμό για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. Η Γαλλία έχει εταιρείες άριστες στον τομέα αυτό, άρα είναι φυσικό να έχουμε αυτές τις συζητήσεις», δήλωσε η Μπρικ προς τους δημοσιογράφους προσθέτοντας με νόημα πως «θέλουμε η Τουρκία να αποκτήσει την καλύτερη κι ασφαλέστερη τεχνολογία, κι εμείς από τη πλευρά μας γνωρίζουμε καλά το συγκεκριμένο πεδίο».

«Είμαστε ενήμεροι για τις πυρηνικές τεχνολογίες που έχει αναπτύξει η Γαλλία και θα έχουμε μια ολόκληρη σειρά συζητήσεων [με τη Γαλλία] προκειμένου να δούμε ποια έργα θα τους δώσουμε», δήλωσε από την πλευρά του ο Γιλντίζ, καταλήγοντας εξίσου εμφατικά και με αφορμή τις προβληματικές διπλωματικές σχέσεις των δυο κρατών, πως «ζητήματα τόσο σημαντικά όσο το πυρηνικό δεν μπορούν να συζητούνται ανεξάρτητα από τα διεθνή θέματα».

Οι σχέσεις των δυο χωρών πέρασαν μια κρίση με αφορμή το νομοσχέδιο που εγκρίθηκε πριν ένα χρόνο από την γαλλική Βουλή και το οποίο τιμωρεί με φυλάκιση ενός έτους και πρόστιμο ύψους έως 45.000 ευρώ όσους δημόσια αρνούνται την γενοκτονία των Αρμενίων. Οι Τούρκοι απορρίπτουν τον όρο «γενοκτονία» για να περιγράψουν τις σφαγές των Αρμενίων που πραγματοποιήθηκαν το 1915. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι σκοτώθηκαν περίπου 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι και οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα.

Η Τουρκία προβλέπει να κατασκευάσει τρεις πυρηνικούς σταθμούς μέσα σε πέντε χρόνια για να μειώσει την εξάρτησή της από το εξωτερικό για την ενέργεια.  Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνήψε το 2010 μια συμφωνία με τη Ρωσία για να κατασκευάσει ένα πρώτο πυρηνικό σταθμό στο Ακουγιού, στη νότια Τουρκία, ενώ η Άγκυρα πρόκειται να κατασκευάσει το δεύτερο εργοστάσιο στην περιοχή της Σινώπης, στη Μαύρη Θάλασσα με την Κίνα, τον Καναδά, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα να διεκδικούν την ανάθεση της κατασκευής του.

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=493371

Σπασμένο τηλέφωνο αλά ... βουλγαρικά

 Marcus Templar*

Κάτι το αστείο συμβαίνει τελευταίως.  Η Βουλγαρική εφημερίδα Φόκους έχει δημοσιεύσει ότι η σκοπιανή εφημερίδα Nόva Μακέντονιγια έχει με την σειρά της δημοσιεύσει πως η Ελληνική εφημερίδα Καθημερινή στηριζόμενη σε θετικές μέν αλλά άγνωστες πηγές ισχυρίζεται ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων έχει λίγο πολύ κλείσει.  Το τελικό όνομα λέγεται πως θα είναι ή Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονιας ή Δημοκρατία του Βαρδάρη. Μάλιστα η βουλγαρική εφημερίδα έγραψε ότι για πρώτη φορά έχει αναφερθεί πως το όνομα των Σκοπίων δεν θα περιέχει την λέξη Μακεδονία.

Βεβαίως αναρωτάται κανείς: Καί πού είναι το αστείο; Άς το δούμε. Κατά αρχήν έχω διαβάσει το άρθρο της σκοπιανής εφημερίδος αλλά και ανάλογο άρθρο του βουλγαρικού Φόκους και του ελληνικού blog που έβγαλε την είδηση​​.  Είμαι λοιπόν πολύ καχύποπτος με το όλο θέμα.  Μια εφημερίδα των Σκοπίων παίρνει πληροφορίες από μια ελληνική εφημερίδα, που δεν έχει δημοσιεύσει την επακριβή πηγή του ελληνικού ΥΠΕΞ. Η Nόva Μακέντονιγια δημοσιεύει άρθρο από άλλη εφημερίδα που δημοσιεύει άρθρο βασισμένο σε ανώνυμη πηγή του ελληνικού ΥΠΕΞ, ότι το συμφωνηθέν όνομα είναι Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη.Το Φόκους της Βουλγαρίας, παίρνει το άρθρο της εφημερίδας των Σκοπίων Nόva Μακέντονιγια, αλλά αναφέρει ότι το συμφωνηθέν όνομα των Σκοπίων είναι Δημοκρατία του Βαρδάρη. Οι Έλληνες διαβάζουν την βουλγαρική εκδοχή των νέων και αρχίζουν να επαινούν τον κ. Σαμαρά. Δεν έχω φυσικά κανένα πρόβλημα με αυτό, εκτός από το ότι το μέν αρχικό άρθρο από την Αθήνα δήλωνε Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη (όπως δήλωσε «άγνωστη πηγή»), επιστρέφει δε στην Αθήνα ως Δημοκρατία του Βαρδάρη και οι Έλληνες τό τρώνε επειδή τους αρέσει. Εν τω μεταξύ, απ’ ὀτι γνωρίζω, η επίσημη Αθήνα σιωπά.

Τι σημαίνει αυτό; Κατά την γνώμη μου, σημαίνει ότι το ελληνικό ΥΠΕΞ θέλοντας το δει πως αισθάνονται οι Έλληνες, διέρρευσε τα ‘νέα’ στην Καθημερινή. Απο εκει τα πήρε η Νοβα Μακεντόνιγια με το σκεπτικό πως «αφού το γραφει η Καθημερινή, έτσι θα πρέπει είναι. Τα πράγματα είναι τελειωμένα». Από εκει καί με το ίδιο σκεπτικό παραλαμβάνει τα νέα το Φόκους, που τα μετέδωσε όμως λίγο διαφορετικά και έτσι οι Ελληνες έχουν ελπίδες και αρέσκονται στο ότι το τελικό όνομα των Σκοπίων δεν θα περιέχει τον όρον Μακεδονία. Μ’αυτόν τό τρόπο όμως δοκιμάζονται και οι σκοπιανοί.  Πως θα αισθάνονται άν η χώρα τους θα ονομασθεί μ’ ένα όνομα που δεν θα περιέχει το όνομα Μακεδονία;  

Απο το Φόκους το ψεύδος εκυκλοφόρισε ως αλήθιεα, «εφ’ όσον το Φόκους το έγραψε, έτσι είναι». Έτσι όλα τα ελληνικά ηλεκρονικά δύκτια παρουσιασαν τα «νεα» τα οποία όμως είναι αλλοιωμένα. Στα Ελληνικά αυτό λέγεται «σπασμένο τηλέφωνο».

Στό τέλος το ελληνικό ΥΠΕΞ θα μαζέψει πληροφορίες ότι στους  Έλληνες αρέσει τό συμφωνηθέν όνομα, χωρίς να διευκρινίσει ποιό ακριβως!                                                             
                                                                                                                                                                      
α) Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη, ή  

β) Μακεδονία του Βαρδάρη.                                                                                                                 
                                                                                                                                                                    

Έτσι οι Έλληνες θα πούν «ναι» και θα βρεθούν προ μεγάλης εκπλήξεως όταν θα δουν ότι το τελικό όνομα των Σκοπίων περιέχει τον όρο Μακεδονία (Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη). Έτσι η Ελλάδα ακόμη μία φορά θα φανεί «κερδισμένη». Οποιος πιστεύει σε τέτοιο κέρδος απατάται οικτρώς.  

Το άλλο ερώτημα είναι άν η Βουλγαρία δοκιμάζει τα Σκόπια με την σειρά της παρουσιάζοντας τη ίδια παραπληροφόρηση...

"It is not skulls and tongues which determine ethnicity so much as the soul." Giuseppe Mazzini

* Σημ. Ο Μάρκους Τέμπλαρ είναι Ελληνικής καταγωγής Αμερικανός στρατιωτικός αναλυτής ζητημάτων που άπτονται της γεωστρατηγικής των Βαλκανίων. Έχει γράψει εκτενώς γιά το Μακεδονικό Θέμα στην Ιστορική καί γεωπολιτική του διάσταση.
ΜΗΜ

MORE QUESTIONS FOR SENATOR HAGEL

FRIDAY, JANUARY 11, 2013  |  PETER KOURKOUVIS

After avoiding a nomination fight over U.N. Ambassador Susan Rice, President Obama has decided to keep his gloves on and elbows up by nominating former Senator Chuck Hagel as Secretary of Defense.

Controversy surrounds the pick. To many conservatives, Hagel, who initially supported the Iraq War but later likened it to Vietnam,  is too soft on foreign policy and too eager to cut defense spending. Comments Hagel made about the pro-Israel lobby intimidating politicians in Washington have prompted criticism from some Democrats and Republicans. Hagel’s preference for using diplomacy with Iran and his views on force and unilateral sanctions have also drawn scrutiny. On a front unrelated to national security policy, Hagel has outraged some in the LGBT community with comments he made fourteen years ago about an openly gay ambassadorial nominee, for which he only recently apologized.

Amid the uproar Hagel’s nomination has caused, less attention has been given to the totality of his record. Hagel has spent his entire adult life involved with U.S. foreign affairs, from serving in Vietnam to once being a key member of the Senate Foreign Relations Committee.  Hagel’s experience and record suggest that he would not merely execute the president’s policies but would also inform and influence those policies as well.

That record reveals a nominee who prefers regional stability over risky interventionist policies.  Hagel has criticized Israel’s policies in the region. He has openly opposed the Iraq war, criticized the surge of troops in 2007, and, although he voted to authorize the war, he has said he would have voted no in hindsight. On Syria, Hagel has opposed direct U.S. intervention, preferring to work with multilateral institutions and saying that the last thing you want is an American-led or Western-led invasion into Syria.

It comes as no surprise then that Hagel would like to see stability in the region stem from U.S. allies rather than a U.S. military presence. For Hagel, it seems, one of those key allies is Turkey. Hagel has been a vocal proponent of enhancing the relationship between the United States and Turkey, viewing that nation as an invaluable partner in a fractured region dominated by religious and political extremism. Hagel has called Mustafa Kemal Ataturk, the founder of the modern Turkey,  one of the “most valuable leaders in the 20th century”  who that Ataturk “should be taught at schools.” Hagel has consistently voted against U.S. recognition of the Armenian genocide, drawing criticism from Armenian-American groups.  In his last two years in the Senate, Hagel had the opportunity to support Senate Resolutions on the three core Hellenic issues – the continued occupation of Cyprus, the religious freedom of the Ecumenical Patriarchate, and the Macedonian name issue.  He failed to support any of the three (despite having signed a letter to President Bush on the religious freedom of the Patriarch in the previous Congress).  In fact, the only pro-Hellenic action then Senator Hagel took in the 110^th Congress was voting to acknowledge Greek Independence Day.

Hagel’s approach to the relationship between the United States and Turkey should be closely watched by the Greek American community, since many observers believe that relationship is stronger than it has  ever been. That strength of that relationship is best evidenced by the fact that over the past year, the U.S. Department of Defense has transferred attack helicopters to Ankara and attempted to also grant it naval warships. A deal it to sell Sidewinder missiles to Turkey is awaiting congressional approval Meanwhile,  the U.S. has sent Patriot missiles and support troops under the auspices of helping Turkey to protect its southern border from turbulence in neighboring Syria. Hagel’s praise of Turkey in the past suggest that the Turkish military may stand to be one of the great beneficiaries of the President’s latest nomination.

This comes at a time when ’ presence of the United States in the Middle East and the Mediterranean is diminishing. Though much has been said about Hagel’s opposition for direct intervention, less speculation has surfaced as to how he would use military aid to influence the behavior of other countries – especially that of America’s allies.

If Turkey continues to receive generous military aid without conditions, it will exacerbate the wariness of Turkey’s neighbors. Greece and Cyprus, already face Turkish threats against their respective Exclusive Economic Zones, and Prime Minister has openly threatened to employ Turkey’s navy against Israel.  Unconditional military support of Ankara will also do nothing to promote Turkey’s reconciliation with Armenia, which Turkey abandoned despite efforts by the Obama Administration to normalize relations and open borders between the two countries.

The answers to these four questions would give us insight what a Hagel-led Department of Defense would mean for the Eastern Mediterranean:

1. After the Syrian threat subsides, as it eventually will, how would you ensure that Turkey will not exacerbate tensions on its border with Armenia by placing any newly acquired missiles there?
2. Before transferring any further naval warships to Turkey, would you restrict them from being placed in the Exclusive Economic Zones of Cyprus, Greece, or Israel?
3. How do you reconcile sending hundreds of American troops to “defend” Turkey when there are 40,000 Turkish occupation troops on Cyprus that could defend their own country’s border?
4. When the Syrian threat subsides, would you recommend to the President that further military aid to Turkey should be conditioned on diplomatic progress with Armenia, Cyprus, Greece and Israel?

---

Peter Kourkouvis is a Chicago based political blogger.

http://hellenicleaders.com/blog/more-questions-for-senator-hagel/

Η χαρά δεν μας αφήνει

Μετά τα Μολοτώφια πολιτιστικά κέντρα, έρχεται τώρα καί άλλο ξεκαθάρισμα του κυβερνητικού προγράμματος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες ώστε σταδιακά να επανακτήσει ο ελληνικός λαός την περιουσία του», τόνισε ο γραμματέας της κεντρικής πολιτικής επιτροπής του κόμματος Δημήτρης Βίτσας. 

Κρύψτε καί κάτι βρε παιδιά...όλο καί να προσπαθεί η Κουμουνδούρου να βάλει το καπάκι, αλλά πού αυτοί!...ένας ένας την πετάει την ιδέα του...θέλει η πουτάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει...όλα στην φόρα τα βγάζουν!

«Αν στην περιουσία του ελληνικού λαού περιλαμβάνεται και το λιμάνι της Cosco, τότε και αυτό θα το πάρουμε πίσω», δήλωσε ο κ. Βίτσας.

Ξεχάσατε καί την Ολυμπιακή βρε παιδιά! 

«Εμείς (ο ΣΥΡΙΖΑ) θα πάρουμε τα μέτρα και, στο βαθμό που είναι αυτό αναγκαίο - γιατί το λέμε σαν να είναι το πιο τρομερό πράγμα στον κόσμο - στο βαθμό της αξιοποίησης, βεβαίως και το λιμάνι του Πειραιά θα επανακτηθεί από την κοινωνία και το Δημόσιο. Οι επικοινωνίες θέλουμε να είναι υπό κοινωνικό έλεγχο και δημόσιο έλεγχο, άρα θα προσπαθήσουμε να πάρουμε και τον ΟΤΕ πίσω. Και στη ΔΕΗ θα το κάνουμε»

Καί το "Ελληνικόν Μονοπώλιον"...σπίρτα, αλάτι, κοκ, τι θα γίνει, δεν θα το επανασυστήσετε; Εδώ σοβάρεψαν τα πράγματα...με τόσες υποσχέσεις, άν θέλεις να προσλάβεις άλλους 150 χιλιάδες Δημοσίους Υπαλλήλους, με ημίμετρα δουλειά δεν γίνεται! Ο Έλληνας, είπαμε, γραφείο θέλει, και σφραγίδα! Καί κόμμα καί κομματάρχη να του προσφέρει θέση στο δημόσιο. Όχι μόνον γιά τον γυιό, αλλά καί γιά την ανηψιά! Καί αφού ο παλιός δικομματιμός παραιτήθηκε από το άθλημα (προσωρινά έστω, καί κάτω από την αυστηρή πίεση των κακών των ξένων που μόνον το κακό καί την υποταγή μας θέλουν),  ο  ΣΥΡΙΖΑ εδώ είναι γιά να προσφέρει την ομπρέλα. Καί τον οδικό χάρτη. Επιστροφή στο Μέλλον, λοιπόν, ή αλλιώς, πίσω, πίσω στο βουκολικό καί ειδυλλιακό παρελθόν με τα γάργαρα νερά καί τις θεσούλες μας, την διαφθορούλα μας, τα ταξειδάκια μας σε μέρη εξωτικά με διακοποδάνεια καί κάρτες πλαστικές, τότε που οι Ρωσσία ήταν η χώρα εξαγωγής πορνών καί το Αλβανός τουρίστας ήταν το πιό σύντομο Ελληνικό ανέκδοτο.  

Ο Τσίπρας θα μας βρεί δουλειά στο δημόσιο καί θα αναπτύξει τους πολιτιστικούς μας ορίζοντες μέσα από κατειλλημένα στέκια παραγωγής μολότωφ, ο Μιχαλολιάκος καί τα αιμοσταγή μαχαιροβγάλτικα μπραβάκια του θα διώξουν ή θα σφάξουν τους μετανάστες καί ο Καμένος θα μας απελευθερώσει από τους Ευρωπαίους επιτρόπους καί ελεγκτές- τιμητές του Ρωμαίϊκου μπάχαλου. Στην αντίπερα υπάρχει φυσικά καί ο Μπενιζέλος με την γκρούπα του να υπεραμύνεται σε μετερίζια λιστών Λαγκαρντικών καί ληστών φοροκλεπτών με  γιαταγάνια - φλασάκια καί στικάκια, καί ο Αντώνης ο "Αντιμνημονιακός" που ακολουθώντας το παράδειγμα του ταξειδιώτη Χότζα τρώει τώρα τις καρπουζόφλουδες επάνω στις οποίες ανερυθριάστως αφόδευε πέρισυ. 

Το παρήγορο στην όλη υπόθεση είναι πως δύο από τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας είναι Έλληνες καί συνεργάζονται επάνω στην Ολοκληρωμένη Θεωρία του Χάους, άλλως θεωρία του απόλυτου Μπάχαλου.

Μέχρι να την ολοκληρώσουν θα βρεθούν καί τα πετρέλαια.

Καλά πάμε! 

Μ.Η.Μ.

Turkey-Israel Tensions Set Back Turkish Energy Interests

A general view of Ambarli gas-fired power station, idled in a supply dispute with Ukraine, in Istanbul, Jan. 8, 2009. (photo by REUTERS/Osman Orsal)

By: Tulin Daloglu for Al-Monitor Turkey Pulse. posted on January 10.

Surrounded by 70% of the world’s oil and natural gas reserves, Turkey is almost completely dependent on imports to meet its needs for hydrocarbon energy. Despite this hard reality, Turkey’s Minister of Energy Taner Yildiz said, “We aim to have a Turkey in 2023 that won’t import oil or natural gas," and, "We will also continue our work turning Turkey into an energy hub.”

About This Article

Summary : Tulin Daloglu writes that Ankara’s poor relations with Israel are hampering its energy interests in the Eastern Mediterranean. Author: Tulin Dalogluposted on : January 10 2013 Categories : Originals  Turkey   Israel   Security

Although Turkey has the best geographic position in this region to be the major European gas hub, Ankara’s unintelligible policies toward the Middle East are now undermining this objective. While Prime Minister Recep Tayyip Erdogan has mobilized the masses to his side by using the traditional animosity toward Israel, and Ahmet Davutoglu, his foreign minister, took the stage with a policy of “zero problems with neighbors,” Turkey’s gain out of this approach seems insignificant. To the contrary, Turkey now has problems with all of its neighbors — including the two oil and natural gas giants of the region, Iran and Iraq, both sharing long borders with Turkey. Its relations with Israel, Greece and the Greek Cypriots are also troublesome — to say the least.
As Al-Monitor Turkey Pulse has reported here, and here, the discovery of hydrocarbon reserves in the Eastern Mediterranean basin not only caught the Turkish leadership unprepared, it also revealed the shortsightedness of their approach of designating Israel as an enemy. When Turkey and Israel engaged in dialogue on building an “infrastructure corridor” linking port cities of these two countries, which would have included five separate underwater pipelines for oil, natural gas, electricity, water and communications, they were also seeking to cement a strategic partnership. While anyone who can repair the personal and political rupture between Prime Minister Erdogan and the Israeli leadership will deserve the Nobel Peace Prize, the fact is that the loss of Turkey as a partner isn't really all that damaging for Israel.

 “When we were talking about the infrastructure corridor, it was 2005 and later 2007,” Binyamin Fuad Ben Eli Ezer, former Israeli minister of infrastructure told Al-Monitor. “I tried to find a way to buy gas from Gazprom, Russia, as quick as possible. Today, we don’t need that. The new discoveries in Leviathan and Tamar will be good for us for at least 300 years.”

Leviathan and Tamar are newly discovered huge gas fields in the Mediterranean Sea off the coast of Israel.  Israel certainly has the full sovereignty to explore and exploit these fields. The issue that brings Turkey into the equation is more about the way the natural gas will be brought to surface and carried to international markets for consumption. Ben Eli Ezer, who was the founding father of the idea of the “infrastructure corridor,” also sheds some light on this dilemma.

“Erdogan blessed it. I went with all the maps and the work we’ve done and we found that it is more than possible to do it by these underwater pipelines. It’s an economic one, good one, too,” Ben Eli Ezer said. “If you ask me something happened with Calik. He came to Israel eight or nine times. Both [Ehud] Olmert and [Ariel] Sharon were more than happy about this project from the beginning.”

A giant company with diversified interests from energy to media, Çalik Holding was tasked with preparing a feasibility report by the Erdogan government. Chief Executive Officer Ahmet Çalik is also known as a close friend of Erdogan. “Çalik kept it at 'wait and see.' Then the Mavi Marmara flotilla incident happened, and everything blew up,” Ben Eli Ezer said. That still leaves room to speculate as to whether this “infrastructure corridor” between Turkey and Israel that was going to build pipelines under the deep waters of the Mediterranean was really doable. It’s not really the distance that matters, but the engineering that this project requires is certainly a challenging one. 

Ben Eli Ezer, however, thinks that if people put their minds to it, the project is still possible and that he would prefer to do it with Turkey and normalize relations with the Ankara government.

“I want to make a statement,” Ben Eli Ezer told Al-Monitor. “The government of Israel, the prime minister of Israel — as far as I know, he’s more than interested to bring back normalization of the relation with Turkey. He’s keen to find the formula that will satisfy both sides.” He then went on to say this: “You see, there is two almost super nations that we have to consider in the Middle East — Turkey and Egypt. We have border with Egypt, which makes it more important for us. But we also don’t need Turkey on the other side.”

Yet the Erdogan-Davutoglu policy is crystal clear on using Israel as a whipping boy at every opportunity. So far, this approach has won them the masses on the Arab street. Erdogan continues to claim that the Israeli-Palestinian issue is the mother of all problems in the region, as if the reason people in Tunisia, Libya, Egypt and Syria put their lives on the line to bring down dictators had anything to do with Israel’s unresolved dispute with the Palestinians. Israeli officials have expressed privately many times that under these circumstances, it's not possible to trust Turkey anymore. “It takes years to build trust, and takes only minutes to dissolve it,” one senior Israeli official said — Although Ben Eli Ezer expressed a desire, despite all these challenges, to rejuvenate the “infrastructure project,” he also said, “But I don’t see how.”

In short, a Turkey in fight with all the countries in the region rich with oil and natural gas reserves only harms its own long-term interests — and undermines the goals that Turkey’s Energy Minister Taner Yildiz has set: “We aim to have a Turkey in 2023 that won’t import oil or natural gas,” and “We also continue our work turning Turkey into an energy hub.” 

Tulin Daloglu is a columnist for Al-Monitor and a foreign-policy analyst based in Ankara, Turkey. She tweets @TulinDaloglu.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/01/israel-turkey-tensions-energy.html#ixzz2HgMRInb1

Why Now for Erdogan's Initiative With PKK?

Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan, in traditional clothes, greets Syrian refugees with his wife Emine Erdogan as they visit a refugee camp near Akcakale border crossing on the Turkish-Syrian border, Dec. 30, 2012. (photo by REUTERS/Handout)

By: Cengiz Çandar for Al-Monitor Turkey Pulse. posted on January 9.

Turkey was ushered into 2013 with great expectations that major steps would be taken to resolve the Kurdish question, considered to be the gravest problem in the country’s 90-year republican history. A suppressed sense of cautious optimism prevails among the people: the developments appear to be too good to be true and nourish anxiety about the devastating consequences if the hopes give way to disappointment.

About This Article

Summary : Cengiz Çandar analyzes the links between Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan's initiative to negotiate with the Kurdistan Workers Party (PKK), regional developments and the Turkish elections. Author: Cengiz Çandarposted on : January 9 2013 Categories : Originals  Turkey

Unprecedented things have happened. For instance, the head of the War Veterans and Martyrs Association in Adana urged the authorities “to do whatever it takes to stop the bloodshed.” This was significant because previously any initiative or meeting aimed at reconciling with the Kurdistan Workers Party (PKK) was conducted secretly, or no action was taken at all, out of fears of angering associations for the families of "martyrs" — or security forces killed by the PKK.

Those associations, made up predominantly of relatives of soldiers and police who have lost their lives since the PKK took up arms in 1984, have often functioned as front organizations for nationalist groups opposed to a peaceful political settlement to the Kurdish problem. The conflict, which has raged for almost three decades now, has claimed more than 40,000 lives, despite several lulls during unilateral PKK truces, the longest of which lasted from 1999 to 2004. Although PKK members and other Kurds account for more than three quarters of the death toll, the number of “martyrs” was high enough to prompt the establishment of numerous associations and the creation of an “anti-settlement lobby.”

The fact that even a few of those associations have lent support to the current negotiation process — centered around PKK leader Abdullah Ocalan, behind bars on Imrali Island, and led by the country’s intelligence chief on the instructions of Prime Minister Recep Tayyip Erdogan — is of critical importance both for the public to believe in the legitimacy of the government’s approach and for political results to be obtained.

The "public credit" extended to the new "opening" underscores what an unbearable fatigue the Kurdish problem became for Turkish society — for both Turks and Kurds — from the second half of 2011 to the end of 2012, the period which saw the highest death toll since the peak of the conflict in the 1990s.

Still, the fatigue of Turkish society doesn't sufficiently explain “Why now?” to observers outside Turkey.

So, why now? Why not earlier or later?

The timing relates to several developments and the intersection of internal and external factors. The meetings with Ocalan began as part of efforts to end a hunger strike joined by thousands of Kurdish inmates in prisons across Turkey from September to November last year. This was an opportunity for Ocalan to demonstrate the influence he wields over his followers. The Erdogan government, for its part, sought to capitalize on Ocalan’s clout in order to resume negotiations aimed at convincing the PKK to lay down arms.

Why did the government demonstrate this desire now?

It's because the Syrian crisis resulted in the PKK’s offshoot in Syria, the Democratic Union Party (PYD), taking control of Kurdish regions along the Turkish border, while Iraq faced the risk an “Arab-Kurdish war” between Baghdad and Arbil. All this happened when Ankara was becoming increasingly alienated from Baghdad, while moving closer to Arbil at a pace that made even Washington worry about Iraq’s stability and integrity. Those developments meant that the muted rivalry between Turkey and Iran was expanding on a regional level and growing more complicated.

Amid those developments, the PKK was becoming part of the Russian-backed Tehran-Baghdad-Damascus axis, giving it influence outside Turkey. Turkey’s leaders, in fact, never openly described the situation this way and continued to refer to the PKK as a "terrorist organization." But in their political calculations, they saw in the PKK the uncontrollable and unmanageable regionalization of Turkey’s Kurdish problem.

As of the beginning of 2013, the developments in Syria and Iraq posed risks that threatened to undermine Turkey’s stability and its positions towards Syria and Iraq via an out-of-control PKK. The only non-military option for Turkey to take control of the situation was to transform jailed PKK leader Ocalan from a liability to an asset.

That's the answer to “Why now?” in the context of external regional dynamics.

There is also an internal dimension, which concerns Turkey’s political schedule, and, more directly, Erdogan’s 2014 timetable.

Turkey will hold two consecutive elections in 2014. The first will be a municipal election. To win the local administrations in the east and the southeast, the governing Justice and Development Party (AKP) will compete for the Kurdish vote with the Peace and Democracy Party (BDP), which is seen as a PKK supporter. Even before the dust settles from the local elections, Turks will go to the polls again for the first popular vote to elect a new president, which requires a majority to win. It is no secret that Erdogan wants to become the first Turkish president elected directly by the people.

A Turkey destabilized by a Kurdish problem and becoming more violent with developments in the Middle East may fail to withstand the jitters of two elections. Erdogan doesn't want 2013 to be a year of destabilization.

Adding up all those factors answers the question of the timing of the “new Kurdish opening” launched with Ocalan, the inmate on Imrali Island. 

But “Why now?” is not the question that matters most for Turks and Kurds. The more important questions are: Can we get results this time? Will the “new process” lead to another disappointment?

These are questions with no easy answers. And they are crucial and legitimate questions.

Cengiz Çandar is a contributing writer for Al-Monitor's Turkey Pulse. A journalist since 1976, he is the author of seven books in the Turkish language, mainly on Middle East issues, including the best-seller Mesopotamia Express: A Journey in History.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/01/kurds-pkk-turkey-ocalan.html#ixzz2HgImv8dy

Morsi Manages Egypt’s Economic Decline

Άρθρο γιά τα προβλήματα πυ αντιμετωπίζει ο Μόρσι, καί οι Ισλαμιστές αφού κέρδισαν την απόλυτη φαινομενικά ελευθερία κινήσεων στο ανώτερο πολιτικό επίπεδο...προς το παρών. Η οικονομία έχει τον δικό της τρόπο γιά να διαλύσει τις προεκλογικές ψευδαισθήσεις των υποστηρικτών τοψν Ισλαμιστών. H Ισλαμιστική κυβέρνηση του Μόρσι στην Αίγυπτο βασίζεται στους εξαθλιωμένους αγροτικούς πληθυσμούς της Αιγύπτου. Θα προσπαθήσει να επιβιώσει πιέζοντας ακόμη περισσότερο τα μεσαία αστικά στρώματα που ούτως ή άλλως είναι εναντίον του. Η Οικονομία είναι σε ευθεία πτώση πρός την εξαθλίωση της δκαετίας του ' 70 καί παρά τις υποσχέσεις τους καί τα χρυσαυγίτικου τύπου σισσίτια που μοίραζαν οι Ισλαμιστές πρίν, τώρα η σκληρή πραγματικότητα θα έχει ραντεβού μαζί τους καί το δοκούν είναι η πολιτική τους επιβίωση με ή χωρίς κατασταλτικά μέτρα. Το πρόβλημα της Αιγύπτου είναι πως ο Τουρισμός πλέον έχει καμφθεί από τον φόβο τηα αστάθειας, καί τα δάνεια από την Εσπερία δεν είναι πλέον αυτονόητα. Άλλος παράγοντας είναι πως οι Αμερικανοί μέσω της στρατιωτικής βοήθειας ελέγχουν ουσιαστικά τον Αιγυπτιακό στρατό. 

Traders work at the Egyptian stock exchange in Cairo January 3, 2013. (photo by REUTERS/Asmaa Waguih)

By: Nervana Mahmoud for Al-Monitor. posted on January 7.

In the midst of a regular monthly journey that I always dreaded, I stood in the long queue with my mother to collect our share of subsidized basic food items. All were of poor quality and badly packed, yet no complaints were accepted. Getting a pair of frozen chickens was more fortuitous; one needed to develop good contacts with workers in the government-owned, less-than-“super” market. If you were lucky, they would notify you once a new stock was available. Still, the queue was unavoidable, and the crowd was always tense, each person hoping to buy before everything was sold out. That was the reality for many Egyptians during the Sadat and early Mubarak eras.

About This Article

Summary : Nervana Mahmoud writes that Egypt’s economy today recalls the worst days of the 1970s, and that President Morsi’s priority will be to appease the Islamists on the right and prevent a food riot. Author: Nervana Mahmoudposted on : January 7 2013 Categories : Originals  Egypt

As fear for the economy grows in Egypt, a comparison to the conditions faced in the ’70s and early ’80s becomes more plausible. How far will the economy deteriorate? Can Morsi’s team save it? Every household ponders these questions while watching a devalued Egyptian pound and witnessing the hike in food prices.

During the ’70s, Sadat had limited resources due to the closure of the Suez Canal and the occupation of Sinai. The tourism industry was badly hit, and cash remittance from Egyptians working abroad was not great (at least initially). He opted to manage the economy and prevent its collapse while aborting any revolts. The release of Islamists from prison in 1971 was not just intended to undermine the pro-Nasser side, but also to appease their supporters in rural Egypt. As part of his coping strategy, he turned a blind eye to their unregistered and unregulated charity works. He also assigned certain economic privileges to army personnel and policemen to guarantee their loyalties.

It took Sadat six years to change tactics and try to liberalize the economy. In January 1977, after seeking loans from the World Bank, he had to terminate food subsidies. People revolted — around 800 died in the two-day protest — but it was easily crushed; army personnel and police stood by Sadat, who later labeled the revolt as the "Thieves’ Intifada.”

Will Egypt witness a similar event in 2013? It’s possible, but history doesn't usually repeat itself. Although the economy is currently spiraling downward, there are many stark differences between the conditions of 1977 and those of 2013.

The Islamists are already in power with anonymous sources of funding, and they have the support of rural Egypt. The Islamists' pivot toward social conservatism will shelter them from criticism for a while. Rural Egyptians, who already voted in favor of the recent constitutional referendum will blame the “corrupted seculars” for the “lack of God's blessing.” They were taught that hardship is a test from the divine to develop the patience and obedience of the faithful.

Secondly, whatever economic policies Morsi and the Muslim Brotherhood pursue, it will mostly affect the middle class — the urban communities that are already against him. Excitement about protests in this section of society has mostly dissipated and been replaced by a deep sense of despair, mainly due to divisions among the opposition. Even if some revolt, it will never be enough to turn the tide without the support of the wider rural community.

Morsi will have one task to survive: Prevent another food riot. His approach would probably be threefold: First, he will widen the influence of his Brotherhood core in sensitive position within the media, business, and security apparatus and, most importantly, secure loyalties among the army leadership — at any price. Second, he must appease the radical right; Morsi’s Brotherhood will happily watch various Salafist parties (Nour; Watan; Hazmoon) compete among themselves to determine which is the true guardian of Sharia. In the end, the Brotherhood will forge an alliance with whichever party looks likely to win many seats in the next parliamentary elections, in return for a promise of more Sharia-based legislations to be approved in the future. Third, Morsi will embrace a passive foreign policy wrapped in empty rhetoric, with which he can play a regional role that pleases — but doesn't antagonize — other players in the region, from the Gulf States to the US, in order to secure loans and other financial aid.

Morsi’s rush to secure political power has cost him a lot on the economic front. However, he doesn't have to save the economy to survive as president. He just has to manage its decline well enough to prevent an acute dip toward bankruptcy and default. That is why his buzzwords for 2013 will probably be “appeasement,” “loyalties,” and “subsidy cards.” It would not be a step forward for Egypt’s economy; neither easy nor pretty. Sadly, the real game is survival, and not “renaissance.”

Mubarak was arguably ousted not because thousands poured into Tahrir Square, but because most elements in society were united against him. If Morsi succeeds in managing a declining economy and securing loyalties, he can avoid the same fate. That is what autocrats in Iran and Sudan have been doing successfully for decades. It is not what many brave youth aspired to achieve, but it is the ugly new reality (with a retro-’70s flavor) that they have to accept if the opposition leaders continue to be divided, elitist, and disengaged from the rural regions of Egypt.

Nervana Mahmoud is a blogger and writer on Middle East issues. You can follow her on Twitter @Nervana_1.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/01/egypt-1970-muslim-brothers.html?utm_source=&utm_medium=email&utm_campaign=5743#ixzz2Hg2MAyNl

Λίστα Λαγκάρντ ή souvenir

Μάρκος Μπόλαρης: 

Θέλουν να μας πείσουν ότι η Γαλλία μας έδωσε τη λίστα με τους 2062 ύποπτους φοροδιαφυγής ως souvenir για να στολίζει υπουργικά γραφεία; Κάτι σαν ομοίωμα του Tour Eiffel; Και όχι για να ενισχύσουμε τα καταρρέοντα έσοδά μας με τη φορολόγηση κεφαλαίων του εξωτερικού;

Russia Still Key to Syrian Transition

Russia's Foreign Minister Sergei Lavrov (L) shakes hands with UN-Arab League peace mediator Lakhdar Brahimi of Algeria, in Moscow, Dec. 29, 2012. (photo by REUTERS/Sergei Karpukhin)

By: Fyodor Lukyanov for Al-Monitor. posted on January 8.

Addressing the nation for the first time in over six months, Syrian President Bashar Assad thanked Russia for its efforts to help find a political solution to Syria's conflict. This sounded ironic, because the rest of the speech was devoted to denying the very possibility of negotiating with those who should theoretically be the other party to the negotiations.

About This Article

Summary : Fyodor Lukyanov analyzes Russia's role in a political transition in Syria, including President Assad’s proposal for dialogue with moderate opposition leaders. Author: Fyodor Lukyanovposted on : January 8 2013 Categories : Originals  Syria  Security

In the last days of 2012, Russia was again at the center of attention due to events in Syria. First, Syria's Deputy Foreign Minister, Faysal Maklad, visited Moscow, followed by the special envoy of the UN and the Arab League, Lakhdar Brahimi, but the leader of the Syrian national coalition, Ahmed Muaz al-Hatib, made a point of rejecting the invitation from the Russian Foreign Ministry until Moscow publicly apologizes for supporting the Assad regime. And the news that the amphibious assault ship Novocherkassk had sailed from the Black Sea port of Novorossiysk to the Syrian port of Tartus caused a wave of rumors, each one louder than the last, to erupt in media outlets sympathetic to the opposition. Rumors that an armada of Russian warships is supposedly heading to Syria, either to protect the “Alawite corridor” or remove Assad's chemical weapons.

The latter, if true, should surely be welcomed, because it would be much safer for such weapons to be kept in Russia, but unfortunately, none of these speculations are based in reality. Of course, the Russian ships in the Mediterranean Sea are directly relevant to the Syrian conflict, but any involvement in military action is out of the question. The task is much more practical: if the crisis escalates significantly and the country is engulfed in civil war, the Russian citizens there will need urgent assistance. Central to the new Russian ideology that seems to be taking root during Vladimir Putin's third term is the concept of protecting the country's citizens, wherever they are located. Much is riding on the success of this policy, so the inability to evacuate promptly any Russians who wish to leave Syria would be a blow to the administration's prestige. It is no coincidence that in 2011, when the civil war erupted in Libya, many Russian commentators pointed out to government officials that Beijing was able in a very short time to evacuate from the country 35,000 Chinese workers who were working on joint projects.

Somehow, the moderate optimism with which Lakhdar Brahimi left Moscow gave rise to hopes that some sort of plan to resolve the conflict had been worked out by the two main outside participants — the U.S. and Russia. No one will confirm the existence of such a plan officially or even privately, but it is not denied that there is new life in the process. What is in Moscow's interest today?

Throughout 2012, Russia did not yield at all from its position on the Syrian issue, that the conflict must be resolved politically within the country, with no outside interference. Moscow endured sharp criticism, strong pressure, and bewildered questions about the reasonableness of its approach: why knowingly make a losing bet on a doomed dictator? At least three times, Russia was declared fatally intransigent, and others promised to resolve the problem without it, but then, after again reaching a stalemate on the battlefield, they turned to Moscow once more for help. It seems that the West and the Arab countries are only now beginning to understand that Russia is actually standing on principle and not simply pursuing its own mercantile interests. This means that the successful result of Russian diplomacy will not be keeping Bashar Assad in power, but ensuring a smooth transition of power without external intervention or internal collapse. And in general, it is not of fundamental importance who will lead Syria in the future. The previous, hugely profitable commercial relationships will no longer exist, but new relationships will surely be built, simply because certain things in the region still depend on Russia.

The overthrow of Bashar Assad will be a defeat for Russia. Both from the point of view of prestige and in the practical sense: all of Russia's enormous diplomatic efforts will come to nothing, and Moscow will be seen as having bet on the wrong horse. Therefore, it is in Russia's interests to support and advance the political process, in order to capitalize on its two years of intensive work.

The Russian diplomats working on resolving the Syrian conflict are more and more frequently heard to say the word “Dayton.” The Dayton Accord of 1995, which ended the war in Bosnia, has faced much criticism since that time, because it has not provided the basis for stable statehood in that country. It is unpopular in Russia, because it was signed during the period when Moscow's influence in international affairs was at its low point. However, the model itself is being discussed now, because Bosnia is similar in some ways to Syria. A diverse, multicultural society with a harsh history, a fierce internecine conflict involving religious strife, active outside interference from both neighbors and great powers, and finally, one side considered by international public opinion to be “most at fault” (in Bosnia, it was the Serbs and Slobodan Milosevic). Of course, the parallels are not exact. The Syrian situation is more complex, but the arrangement worked out in the Balkans could be applied in the Middle East with appropriate modifications.

The most influential outside players, representing what might be called the various opposing groups, would use diplomacy and pressure to get them to the negotiating table, where they would not only formulate a transitional government, but develop a new system of government for Syria. On the one hand, this would distribute power among the various religious and ethnic communities in order to establish a balance of interests, primarily in the name of security. On the other hand, there would be a system of external guarantees, in which all of the involved countries would participate, even those that have antagonistic relations with each other. (In an interview with the author of this article, Sergey Lavrov confirmed back in November that Russia favors Egypt's initiative, in the format of the “Four Neighbors” — Egypt, Turkey, Saudi Arabia and Iran — as an important tool in resolving the Syrian conflict.) The most important aspect of this is the participation of all actors that affect the situation, and in this sense the achievement of Dayton was that Slobodan Milosevic was included in the negotiations even though he was already considered a war criminal in the West.

One approach has been and will be firmly rejected by Moscow: the assertion that Assad's resignation is the solution to the Syrian crisis. Catherine Ashton, the EU representative for foreign policy, said this again after the Syrian president's speech. On all other matters, Russia could certainly be flexible regarding the parameters and format of a hypothetical Syrian “Dayton.” Of course, the “peace conference” proposed by Bashar Assad implies something very different, sweeping aside the opposition that is using primarily military operations against him. But even this idea might have some merit, if Damascus actually carries it out. Such a forum would crystallize the forces within that are trying to avoid the destruction of the entire system. If the regime is willing to compromise with its moderate opponents within the country, this could create a “party” for future negotiations. With support that would be hard to deny, this party would be capable of holding talks with the implacable opposition from the National Coalition, which is also more consolidated now than in the past.

This is all still speculation, but the deadlock of violence in which Syria is currently trapped forces everyone to look for difficult ways out. And this cannot be done without Russia. 

Fyodor Lukyanov is the editor-in-chief of Russia in Global Politics magazine, published in partnership with the American magazine Foreign Affairs in the Russian and English languages. Russia in Global Politics is one of the most authoritative Russian editions devoted to foreign policy and international relations.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/01/syria-assad-speech-russia.html?utm_source=&utm_medium=email&utm_campaign=5755#ixzz2HXNPXJy4