Σύμβουλος Ερντογάν: "Οι Έλληνες επιθυμούν την έξοδο από το ευρώ και ένταξή τους στην Τουρκία". Δεν μπορεί, σίγουρα κάτι παίρνουν στην Τουρκία!

Γιγίτ Μπουλούτ

Γράφει ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης*
Δεν μπορεί. Εκεί στην γείτονα Τουρκία και δη στην κυβέρνηση και στο περιβάλλον του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν, κάτι παίρνουν, ή κάτι τους δίνουν, μάλλον κρυφά και δεν καταλαβαίνουν τι λένε. 

Ληγμένα φάρμακα, δηλητηριώδη μανιτάρια, περίεργα χόρτα, δεν μπορεί κάτι παίρνουν οι άνθρωποι και κάθε μέρα κάποιος θα βγει και θα πει κάτι, που από τη μια θα μας εκνευρίσει και θα πούμε τι λέει ο άνθρωπος, από την άλλη θα μας ευθυμήσει και θα πούμε, να είναι καλά ο άνθρωπος, πάλι γελάσαμε σήμερα. Και θα γελάγαμε με την καρδιά μας αν ήταν απλοί άνθρωποι, που λένε ότι τους κατέβει, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Είναι η επίσημε κυβέρνηση της Τουρκίας, που με τις συνεχείς δηλώσεις των αξιωματούχων της, τουλάχιστον δεν μας αφήνουν να πλήττουμε.  Διαβάστε τι είπε ο "μέγιστος" Γιγίτ Μπουλούτ, σύμβουλος του Ερντογάν, που μας συνηθίζει τακτικά σε τέτοιες δηλώσεις. Δηλαδή είπε ότι α ν γινόταν δημοψήφισμα στην Ελλάδα, το 51% των πολιτών θα επέλεγε την έξοδο από το ευρώ και  συνέχισε τις προκλητικές του και συνάμα γελοίες δηλώσεις του, λέγοντας μάλιστα  ότι οι Έλληνες θα προτιμήσουν  τελικά να ενταχθούν στην… Τουρκία, παρά να είναι στην Ε.Ε! Φαίνεται ότι οι Τούρκοι μπορούν κάνουν κρυφές και αόρατες δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, αφού ποτέ δεν έχει γίνει τέτοιας μορφής δημοσκόπηση.  Καλά μιλάμε ο άνθρωπος, απλά  δεν παίζεται. Φαίνεται ότι προβλέπει το μέλλον, ή διαβάζει μάλλον τις σκέψεις των άλλων. Ε, ψιτ μεγάλε Γιγίτ, κάνα στάνταρ στο Πάμε Στοίχημα, έχεις;
Ακόμη  ο απίθανος  τύπος, ο   Γιγίτ Μπουλούτ, ο οποίος στο παρελθόν είχε ισχυριστεί ότι υπάρχουν εχθροί του Ερντογάν οι οποίοι θέλουν να τον σκοτώσουν μέσω… τηλεκίνησης, υποστήριξε επίσης πρόσφατα, ότι η Τουρκία πρέπει να σταματήσει τις προσπάθειες για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να επικεντρωθεί στην ενίσχυση της επιρροής της στη Μέση Ανατολή, κάτι βέβαια που πολλοί Τούρκοι αξιωματούχοι έχουν πει, όπως ο υπουργός Ευρωπαϊκών υποθέσεων, ο άλλος μεγάλος από τις προκλητικές και προσβλητικές δηλώσεις του για Ελλάδα, Κύπρο και Ε.Ε., ο Εγκεμέν  Μπαγίς.

Τώρα βέβαια αν στο παρελθόν ο  δημοσιογράφος το επάγγελμα και όχι μέντιουμ Γιγίτ Μπουλούτ ήταν από τους βασικούς επικριτές της κυβέρνησης Ερντογάν όταν αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Vatan και θεωρούσε ότι η κυβέρνηση του Τούρκου πρωθυπουργού εφαρμόζει λανθασμένη οικονομική πολιτική, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Φαίνεται ότι μέσα  σε λίγα χρόνια  άλλαξε γνώμη και στάση απέναντι στον πιο ισχυρό άνδρα της Τουρκίας, είδε το φως το αληθινό  και τελικά  ήλθε κοντά του για να τον βοηθήσει με τις συμβουλές του στο μεγαλόπνοο σχέδιο του (έμπνευσης ΥΠΕΞ Νταβούτογλου) για την πλήρη κυριαρχία της Τουρκίας, στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και γιατί όχι σε όλη την Μέση Ανατολή. Συνέχισε  γίγαντα Γιγίτ. Μας κάνεις καλό από κάθε άποψη!!

*Ο Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης είναι Αντγος (ε.α.)

Σβήνουν τα τατουάζ με την σβάστικα οι χρυσαυγίτες

Κασιδιάρικη σβάστικα

Τρέχουν να σβήσουν τα τατουάζ με την σβάστικα πολλοί χρυσαυγίτες έπειτα από τις ραγδαίες εξελίξεις κατά του κόμματος. Όχι όλοι από μεταμέλεια, πολλοί από ντροπή, κάποιοι από φόβο, αναφέρει... 

σε ρεπορτάζ της η Καθημερινή.

«Υπάρχει μεγάλη ζήτηση για αφαίρεση τατουάζ με ναζιστικά σύμβολα. Τα τηλεφωνήματα είναι καθημερινά από κόσμο που ρωτάει για το κόστος μιας τέτοιας επέμβασης», λέει στην «Κ» ο δερματολόγος Χριστόφορος Τζερμιάς. «Οι περισσότεροι λένε ότι τα έκαναν απερίσκεπτα και τώρα έχουν δει τι σημαίνει Χρυσή Αυγή και φασισμός.Υπάρχουν και πολλοί επίσης που δεν θέλουν να δίνουν πια στόχο. Μην ξεχνάμε ότι έχει γίνει ένας φόνος, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν θέλουν, λοιπόν, να πηγαίνουν στην παραλία ή στο γυμναστήριο και να φαίνονται στο σώμα τους σβάστικες και τέτοια. Φοβούνται. Εδώ οι αρχηγοί τους απαρνήθηκαν τον ναζισμό, πώς θα βγουν αυτοί έτσι έξω; Το ζήτημα φυσικά είναι να βγει από το μυαλό τους και όχι μόνο από το δέρμα τους», καταλήγει ο κ. Τζερμιάς.
Να αφαιρέσει μαιάνδρους και άλλα εθνικιστικά σύμβολα που έχουν «χτυπηθεί» τατουάζ έχει κληθεί και ο πλαστικός χειρουργός κ. Σπύρος Βλάχος. «Γενικά πολύς κόσμος μετανιώνει για τατουάζ που έκανε νεότερος. Εχει υπολογιστεί διεθνώς ότι το 40% όσων έχουν τατουάζ κάποια στιγμή θα θελήσουν να το βγάλουν. Πάντα δηλαδή ερχόταν κόσμος που ζητούσε να αφαιρέσω σβάστικες και ανάλογα σύμβολα από το μπράτσο, την πλάτη, τον λαιμό».Αξίζει να σημειωθεί ότι στις προκηρύξεις για ένταξη στα Σώματα Ασφαλείας αναφέρεται ρητά ότι ο υποψήφιος δεν πρέπει να φέρει τατουάζ. Πολλοί, λοιπόν, πριν δηλώσουν συμμετοχή, σπεύδουν να τα αφαιρέσουν. Τίποτα δεν τους εμποδίζει, ωστόσο, να τα «ξαναχτυπήσουν» αργότερα.

Η Ινδουϊστική παραλλαγή του κ. Παναγιώταρου ώς καλοκάγαθος, ελεφαντόσχημος Θεός καί Κύριος Γκανές

Πάντως, οι περισσότεροι επιλέγουν λιγότερο επεμβατικές μεθόδους για να απαλλαγούν από τα ναζιστικά τατού τους. «Ερχονται σ’ εμάς να τα μετατρέψουμε σε κάτι άλλο», λέει ο κ. Σπύρος Παπακωνσταντίνου, ιδιοκτήτης στούντιο τατού στην Αθήνα. «Υπάρχει σαφής τάση προς αυτήν την κατεύθυνση, αν και πίστευα ότι με όλα αυτά που έχουν γίνει το κύμα θα ήταν μεγαλύτερο». Οπως λέει, τα προηγούμενα χρόνια τα στούντιο κατακλύζονταν από κόσμο που ήθελε να «χτυπήσει» τέτοια σύμβολα, ενώ τα μαγαζιά που αρνούνταν να τα κάνουν «χαρακτηρίζονταν» από τον χώρο. «Τώρα γίνεται το αντίστροφο. Οι ίδιοι που ελαφρά τη καρδία έκαναν μια σβάστικα, έρχονται σήμερα να την καλύψουν. Οι περισσότεροι δεν λένε τίποτα, σκύβουν το κεφάλι και απλά ζητούν να μετατρέψουμε το τατού σε κάτι άλλο. Είναι φανερό ότι ντρέπονται».

Ούτε η κάλυψη του τατουάζ είναι πάντως εύκολη υπόθεση. Τα εθνικιστικά, ναζιστικά σύμβολα ή οι φράσεις όπως «Μολών Λαβέ» είχαν ούτως ή άλλως μεγάλο μέγεθος, με αποτέλεσμα η μετατροπή τους σε άλλο σχέδιο να απαιτεί την κάλυψη ακόμα μεγαλύτερης επιφάνειας.
voria.gr

The Unlikely Saviour of Sancta Sophia

BY ROBERT S NELSON

Thomas Whittemore, the American scholar and philanthropist, was instrumental in restoring the Byzantine treasures of Ayasofya. Robert S Nelson delves into his enigmatic life

• • 
  Repairing the North Tympanum

On a summer night in June 1929, the 12th to be exact, the American Thomas Whittemore, English professor, Egyptian archaeologist, Russian relief worker and restorer of the mosque of Ayasofya, the former church of Hagia Sophia in Istanbul, dined with eight friends at the city’s finest hotel. This was the Hotel Tokatlian, located on the Grande Rue de Péra, now İstiklâl Caddesi, next to the Cité de Péra, today the Çiçek Pasajı.

A few years later, in 1933, Agatha Christie made the hotel better known internationally when she began her Murder on the Orient Express with a scene in the dining room of the Tokatlian. Dining were two Americans, one an elderly philanthropist, and witnessing the event was the novel’s detective hero, Hercule Poirot. After the dinner in 1929, no one was killed on a long train trip, but the meeting must have been important, because its participants signed the menu. Curiously anticipating Christie, all of the names that can be deciphered, other than Whittemore’s, were those of wealthy philanthropists. Why were these men at the Tokatlian, what was their association with Whittemore, and why did he keep that menu among his personal effects for the rest of his life?

Today mainly filled with tailor’s shops, the former hotel is badly in need of the gentrification that is sweeping across İstiklâl. Agatha Christie must have known the Tokatlian from her frequent trips to Iraq with her archaeologist husband. However, as Hercule Poirot would have quickly seen, the site of the dinner is one of those false clues that writers of mysteries, and even of magazine articles, add to divert their narratives, especially at the beginning. Poirot would be right in wanting to know more instead about Monsieur Whittemore.

Born in Cambridge, Massachusetts, in 1871, Whittemore graduated in 1894 from Tufts College, which had been founded by his grandfather. Shortly thereafter he was hired to teach English literature and soon added art history as well. Within a few years, he took up archaeology, joined the staff of the Egyptian Exploration Fund and from 1911 to 1915 excavated in Egypt. In 1908 he met Henri Matisse and began a long relationship with the artist that led to Matisse creating a spare, elegant portrait of Whittemore decades later.

During the First World War, excavations in Egypt ceased, and Whittemore again changed careers, engaging in relief work in Russia. In 1915 he made a long trip across the country and returned to the US to encourage a group of wealthy Protestant donors, mainly from New England, to form the American Committee of Relief of Russian Refugees.

After the war, the committee metamorphosed into the Committee for the Rescue and Education of Russian Children, with Thomas Whittemore as its leader. In that capacity, he travelled frequently to Russia via Istanbul and settled Russian children in Bulgaria, France and America. Ultimately, hundreds of Russian children were educated and assimilated into local cultures. For this work, the French government made Whittemore a Chevalier of the Légion d’Honneur in 1927.

During the 1920s, Whittemore also aided Russian monks on Mount Athos. After the Revolution, the once large and prosperous Russian monasteries had lost their financial support from their country, and by the early Twenties monks were starving. Working with American patrons, especially Charles R Crane, a generous supporter of the American College for Girls in Constantinople, Whittemore arranged provisions for the Russian monks. In 1923, for example, he and George Pratt, the son of one of the principals of the Standard Oil Company, delivered 40 tons of supplies to Athos. Whittemore became such an important person there that his portrait was placed among those of the abbots of the Panteleimon monastery on Athos, where Kurt Weitzmann, later a prominent professor of Byzantine art at Princeton University, saw it in the 1930s.

Whittemore turned back to Egyptian archaeology at the end of the 1920s and began to excavate at an important early Coptic monastery, but he continued to harbour other ambitions. The Byzantine church of Hagia Sophia had long been on his mind. On July 6, 1920 he wrote to his old friend Isabella Stewart Gardner, founder of the Boston museum that now bears her name, about Istanbul during Ramazan, paying particular attention to what was still the mosque of Ayasofya:

“On the twenty-seventh night of Ramazan, the night of power, thousands of Mohammedans as usual came to Sancta-Sophia… Gothic cathedrals are monuments. They have no functional unity. Here were ten thousand people all within sound of the Imam’s voice & within sight of the Member [minbar]… The Egyptian Temple was lighted by a shaft of light. Light stole into the Parthenon. The Pantheon is a spot of light. The lighting of a Gothic cathedral is a stencilled pattern. Sancta-Sophia is a sphere of light. It is the universe of buildings. Sancta-Sophia: Wisdom. It is what the world needs most and has lost.”

The letter must have made a strong impression on its recipient, because two years later, in December 1922, Mrs Gardner invited Whittemore to give an illustrated lecture at the Gardner Museum entitled “Sancta Sophia in Constantinople: Its Origins and Present Significances”.

That autumn the Republican army entered Istanbul and the city was never the same again. The Ottoman state was abolished on November 1, 1922. Whittemore followed events in Turkey from nearby Bulgaria, where he was engaged in archaeological work from 1922 to 1924. In 1928 he became an assistant professor at New York University, and it appeared he might settle down to a traditional academic career. Yet it is easy to imagine him becoming bored with the routine of university life – office hours, committee meetings and so on – after decades of world travel.

As soon as he started teaching, he must have looked elsewhere for another career. One place was surely Istanbul, although precise clues are scant. To suggest a context for that dinner at the Tokatlian in the summer after his first teaching year, it is best to jump forward, then backtrack to fill in the gaps in the historical record.

In June 1931, the Council of Ministers of the Turkish Republic issued a directive authorising the Byzantine Institute of America and its director, Whittemore, to uncover the mosaics of the mosque of Ayasofya. Unlike the government-funded German archaeological institutes, which had branches around the Mediterranean, including Istanbul, at first the Byzantine Institute of America was no more than Whittemore, his imagination and his all-important patrons.

What he accomplished in the late 1920s was no small feat. He persuaded his American donors to shift their philanthropy from Russian children to Byzantine archaeology and to underwrite the new institute. Some years later, Whittemore wrote that the institute began as a “voluntary association” in 1930 and was incorporated in 1934. Even a voluntary association would have needed a planning meeting, and what better occasion than a formal dinner at the best hotel in Istanbul to seal the deal?

But finances were only one part of the problem. Next, Whittemore had to secure the concession to restore the mosque, and there he had serious competition from the British, who had long had ambitions for the monument, and from the Germans, who had launched their own institute in the city and had a tradition of undertaking major archaeological projects with the Ottoman regime.

Among other items Whittemore saved was a letter of June 4, 1930 from the aforementioned George Pratt, who had accompanied him to Athos in 1923. Pratt wrote that he understood that “you have been negotiating in Constantinople with Halil Bey for a concession to clean the Mosaics in Sancta Sophia. I am very glad to know of the progress you have made, and think it would be a wonderful thing if we can secure this concession.”

The letter documents Whittemore’s backstage discussions with Halil Bey, the director of the Archaeological Museum and brother of Osman Hamdi Bey. When Pratt wrote that he hoped that “we” can succeed, he revealed that he was one of the financial backers of the Byzantine Institute of America. Whittemore had indeed made excellent progress in the year since the Tokatlian dinner.

In 1931 the mosque was closed and the work of restoration on Ayasofya began. Whittemore’s team first removed the paint and plaster covering the lunette over the principal door into the main hall of the mosque. There they uncovered the magnificent Byzantine mosaic of Christ enthroned with an emperor prostrate at his feet and flanked by medallion images of Mary and an angel. Its unveiling caused quite a stir not only among the international scholarly community, but also locally in Turkey.

On July 19, 1932, Whittemore wrote to the treasurer of the Byzantine Institute in Boston about a trip he took to Ankara as the guest of the government.
“The Ghazi sent his younger adopted daughter Zehra Kemal to meet me at the station… [We went to] his farm just outside Ankara. The Ghazi’s daughter took me about… and at about half past five the President of the Republic arrived and sent almost immediately for me. I was taken in by his daughter. She has just been graduated at Constantinople College for Women and the Ghazi was eager to hear her English which he does not know. So at the beginning she translated for me then we began to speak in French. We talked about his daughter, her English and what I thought of her continuing her education in America or in England for the English… [Later] the conversation turned to how far Turkish builders had carried architecture beyond the Byzantines. With so many about us it was not the time to look at the photographs I had brought to show him but he assured me that there would be a moment before I left the city…

“The next day… the Ghazi sent for me to come to his cabinet… We looked at the photographs of the mosaics. The Ghazi gave great attention to them studying the position of the figures in relation to one another and to the architecture of the mosque. He several times arranged the photographs himself in the right order and expressed profound interest and satisfaction in the work…”

In 1933, Whittemore’s team removed the plaster from the lunette in the southwest vestibule of the building to reveal another important Byzantine mosaic of the emperors Justinian and Constantine before Mary and the infant Jesus. The following year they unveiled in the south gallery the large mosaic of Deesis, Mary and John the Baptist on either side of Christ.

In March 1934, the mosque was secularised and turned into a museum, and in the following February Mustafa Kemal made an official visit. Work continued at the monument until 1940 and resumed during the Second World War, but for Whittemore, his greatest moment of personal triumph may have been that trip to Ankara in 1932 and Atatürk’s endorsement of his work at “Sancta Sophia”.

Thomas Whittemore is no biographer’s delight. His diaries do not survive, and he left no personal letters, save some from his youth. I have quoted from some of his more demonstrative letters, but there do survive evocations of him from his friends. Mildred Bliss, who with her husband founded the superb museum, garden and research institute of Dumbarton Oaks in Washington, described Whittemore as “shy, utterly kind, [with] a will of steel… [He] preferred frugality, and his modest lodgings in three or four countries were of a charmless simplicity”.

Others described his social gifts. “He was a brilliant talker – unexpected and fascinating with his expressive voice. There was an atmosphere of buoyancy about him, at times, almost of gaiety.”

Characterised as part poet and mystic, Whittemore was also a man of action who created the Byzantine Institute with a library in Paris, an office in Boston and fieldwork in Istanbul and elsewhere. He took no salary from the institute, never married, lived simply, and consequently after his death in 1950, he was impossible to replace as director. The institute’s patron network dwindled; its archaeological projects were absorbed by other institutions; and the Byzantine Institute of America, “entirely Whittemore’s conception” according to Mildred Bliss, soon faded away.

Robert S Nelson teaches art history at Yale University and is the author of ‘Hagia Sophia, 1850–1950: Holy Wisdom Modern Monument’ (University of Chicago Press)

ICFA (Image Collections and Fieldwork Archives) at Dumbarton Oaks houses one of the most important collections of Byzantine photographs and fieldwork papers in the world, plus the records of the Byzantine Institute and the papers of its founder, Thomas Whittemore.
See ICFA’s online exhibition – Before Byzantium: The Early Activities of Thomas Whittemore 1871–1931
http://www.cornucopia.net/magazine/articles/the-unlikely-saviour-of-sancta-sophia1/

Archaeology today: Ageliki Kottaridi at TEDxAcademy

Analysis || As Turkey's dream of Mideast domination vanishes, a quiet friendship with Israel may be on the horizon

The Turks' initial enthusiasm about the Arab Spring has passed and they are apparently no longer convinced that the Middle East is waiting just for them.

By Amos Harel |

Erdogan wearing an Arab outfit of Saudi Arabian Wahhabists

ISTANBUL − A short visit here this week reveals the discomfiture of the Turks − at least among the “talking heads” engaged in various forms of strategic analysis: diplomats, members of research institutes, businessmen, journalists − in the face of recent extreme developments in the Middle East. Five or six years ago, the ruling Islamic-based Justice and Development Party presented its regional policy as one of “zero conflicts.” Turkish dominance was to be achieved on the basis of leadership and economic ability, which would restore Ankara to the frontline status once held by the empire, after decades of observing developments in the Arab world from the side. That aspiration was not realized: Within a relatively short time, the government of Recep Tayyip Erdogan managed to become embroiled in disputes with many of the country’s neighbors.

But the ambition remained. Turkey offered mediation services almost everywhere in the region, and in some cases received positive responses. In the early months of the Arab Spring, it appeared to Erdogan and his colleagues that things were going their way. The possibility of leading the bloc of Sunni Arab states and setting an example for the sister movements of the Muslim Brotherhood in countries like Egypt, Tunisia and Syria looked promising. Longtime adversaries of Erdogan, such as President Hosni Mubarak of Egypt, were removed. The regime of Syrian President Bashar Assad was teetering, and for a moment it looked as though the Syrian version of the Brotherhood could succeed him.

But the past two years have been gloomier. The Turks’ initial enthusiasm about the Arab Spring has passed; they are apparently no longer convinced that the Middle East is waiting just for them. The romanticism has disappeared from Turkey’s perception of its regional role, and what even some Turks see as an obsession about the country’s leadership role in the region has dissipated.

All this is, of course, inseparable from the rivers of blood that have flowed in the streets of Arab cities. Notwithstanding their aggressive declarations against Assad, the Turks were unsuccessful in making a decisive move to topple his regime. They are also on the receiving end of some of the consequences of the Syrian civil war, which is now in the second half of its third year. About half-a-million Syrian refugees live in temporary camps scattered across Turkey. Ankara still refers to them as “guests” ‏(meaning that the United Nations has not been caring for them in any official, organized fashion‏), and has already spent about $1 billion on them. The fighting in Syria sometimes spreads into Turkish territory, and this situation has spawned a bleak atmosphere of helplessness. A two-fold concern is beginning to gnaw at Ankara: that the Assad regime will survive despite all the efforts to topple it, and that even if it does fall, the new tone will be set not by a moderate local version of the Muslim Brotherhood but by Al-Qaida’s army of fanatic mercenaries, with their dozens of factions in Syria.
The situation in Egypt is hardly more encouraging, from Ankara’s perspective. Erdogan observed with great frustration the military coup that sent his friend, President Mohammed Morsi, to jail. At the end of August, no longer able to restrain himself, he issued one of his off-the-wall anti-Israel diatribes, blaming Jerusalem for the coup. The White House, not Israel, responded with a public reprimand of the Turkish prime minister for his conspiracy theory − yet another insult that was duly noted and documented in Ankara.

But like many Israelis, even Turks who are not fans of Erdogan have been astonished at American policy in the region in recent months. Ankara believed it would be able to persuade Washington to mount a punitive operation in reaction to the Assad regime’s extensive use of chemical weapons. President Barack Obama’s hesitation, after an initial commitment to attack, was received with disappointment in Turkey, despite the agreement to dismantle the Syrians’ chemical weapons that was achieved with Russian intervention. Turkey, like Israel, is apprehensive that the United States is gradually folding its flags in the region and that Washington’s military backing for its actions will no longer be as firm as it was.

In the meantime, Erdogan has faced rising domestic problems. The large-scale public protests in June, triggered by a local dispute over the preservation of a park in Istanbul, brought to the surface the frustration felt by many segments of Turkish society at the regime’s policy. They are appalled at the aggressive repression of dissidents, many of whom, among them army generals and journalists who were critical of the regime, have been jailed. Erdogan’s critics claim he is under pressure and is making many mistakes. They also see the series of policy changes he declared this week, which along with goodwill gestures toward the Kurds includes the lifting of the ban against women in the civil service covering their faces with veils, as being aimed at improving his diminished popularity in public opinion.

Highly charged dispute

In the background of all this is Turkey’s highly charged dispute with Israel. Underlying the tension is the rise of the Islamists to power in Turkey, their anger at Israeli policy toward the Palestinians, and Erdogan’s own personality. Indeed, the blatant lack of chemistry between the Turkish prime minister and his Israeli counterpart, Benjamin Netanyahu, was obvious from the first moment. However, there were three key developments in the deterioration in relations: Israel’s Operation Cast Lead against Hamas ‏(the sister party of the Justice and Development Party‏) in the Gaza Strip immediately after the visit of then-Prime Minister Ehud Olmert to Ankara, when Erdogan tried to reignite Israeli-Syrian negotiations and Olmert did not update him about Israel’s intentions; the 2010 humiliation of the Turkish ambassador to Israel, who was made to sit on a low chair in a meeting with the deputy foreign minister at the time, Danny Ayalon; and, above all, the Marmara episode, in which Israel intercepted a flotilla to Gaza in May 2010.

The protracted crisis between the two countries has already generated a minor industry of conciliatory initiatives. They have yet to reach the scale of the Israeli-Palestinian peace industry, which has organized hundreds of conferences around the world in the past few decades, with a traveling show of players from all sides. Still, the tension between the former allies is today attracting no few do-gooders from the international community. In comparison to a similar conference that was held a year ago in Rome, the meeting I attended this week in Istanbul, a conference of researchers from Turkey, Israel and Germany, actually produced a modicum of progress. In Rome, most of the participants, from both sides, believed that the Marmara affair was unbridgeable and that Netanyahu, and still more Erdogan, had no interest in resolving it. But then, last March, Obama visited Israel, and Netanayhu acceded to his request to call Erdogan and apologize for the flotilla incident.

The Turks are still putting forward two demands as conditions for an official end to the crisis with Jerusalem: Israeli compensation to the families of the nine activists who were killed when naval commandos boarded the Marmara; and Israel’s lifting of its siege of Gaza.

The payment of compensation is being delayed because of what is being termed Israeli concern about precedents. The siege question has become less relevant, but Erdogan is ignoring that fact. Indeed, since the coup in Egypt three months ago, Cairo has outdone Israel in imposing a tight closure on the Gaza Strip via the Rafah terminal and in embittering the life of Hamas. Israel relaxed the closure considerably immediately after the Marmara episode, in response to international pressure. Even now, it is Israel that is stepping up the traffic of trucks into Gaza, at the request of the Palestinian Authority − thereby indirectly aiding Hamas − with the aim of preventing the dire economic situation in the Strip from becoming even worse.

But the core problem remains the complete lack of trust between the leaders. Erdogan apparently is not interested in completing a public reconciliation process with Israel before the presidential elections in Turkey next summer, in which he is expected to run. Having assailed Israel so sharply, he has reason to fear that he will be perceived as zigzagging if he now reaches a compromise with Netanyahu. For a long period it looked as though Erdogan was profiting from Ankara’s persistent tension with Jerusalem, even enjoying it. It became clear in retrospect that his public admonishment of President Shimon Peres at the Davos conference in 2009, after Operation Cast Lead, was not a spontaneous flare-up but rather a pre-planned provocation on an international stage.

The crisis in Israeli-Turkish relations has had a serious negative impact on the economic ties between the two countries, particularly in the realm of tourism. In the past few years, the number of Israeli tourists going to Turkey annually declined by half a million, to about 100,000 a year ‏(though there was a substantial rise during the Jewish holidays this fall, perhaps due to the signs of reconciliation‏). On the other hand, in this period, tourism to Turkey from other countries increased by 6.5 million people, so the Turks see no cause for concern. Defense-related commercial ties between Israel and Turkey are all but frozen. In the overall balance, Turkey is more important to Israel, in both imports and exports, than Israel is to the vast and constantly growing Turkish market.
Yet despite all this, there is a powerful light shining at the end of the tunnel. It stems from Israel’s natural-gas resources. The Turks, as some of the participants in the Istanbul conference made abundantly clear, are still very much interested in signing a major deal for the purchase of natural gas from the fields that have been discovered by Israel in the Mediterranean. The Turkish economy increasingly needs gas, and Ankara feels that it is currently too dependent on its chief suppliers, among them Russia and Iran, which are also charging high prices. Decisions need to be made quickly. Israel has designated 2014 as the year in which it will decide where to export its gas, and other options loom in the background, among them a deal with Cyprus.

Intensive talks on the subject are being held by Israel and Turkey, but much depends on Erdogan himself. He is so far not taking a stand and is letting the talks proceed. In the end, it is up to the political decision-makers, including the prime minister. Theoretically, at least, such a deal could create an opening for a great improvement in the relations between the two countries. At this stage, after all the regional upheavals and the crises between Israel and Turkey, no one is deluding himself into thinking that the passionate strategic love affair of the 1990s can repeat itself. However, the partial reconciliation achieved in March under Obama’s mediation, together with the opportunity for a gas deal, has cast a slightly more optimistic light on the darkened relations between Jerusalem and Ankara.

Αντιδράσεις των Σκοπίων στις δηλώσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 08 Οκτωβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την ΑΠΕ-ΜΠΕ 

Εκτενείς αναφορές από τα μέσα ενημέρωσης των Σκοπίων, αλλά και αμηχανία προκάλεσαν οι αναφορές του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την αυτοαποκαλούμενη "Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία".

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, στην ομιλία του, την Κυριακή, στους εορτασμούς στην σερβική πόλη Νις για τα 1.700 χρόνια από το Διάταγμα των Μεδιολάνων, η οποία αναγνώσθηκε στη σερβική από τον Σέρβο Επίσκοπο της περιοχής Μπάτσκι, Ειρηναίο, χαρακτήρισε τη λεγόμενη "Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία" ως «μη χριστιανική, παραεκκλησιαστική οργάνωση που υποστηρίζεται από κρατικές δομές».

O Βαρθολομαίος, προχώρησε σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αναφερόμενος στην υπόθεση του φυλακισμένου Αρχιεπισκόπου Αχρίδας Ιωάννη (σ.σ. έχει καταδικαστεί για υπόθεση κατάχρησης από Δικαστήριο των Σκοπίων ενώ διεθνείς οργανώσεις, όπως και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έχουν επικρίνει τις αρχές των Σκοπίων για τις διώξεις εις βάρος του).

Οι αναφορές αυτές του Οικουμενικού Πατριάρχη, αρχικά, προκάλεσαν «σοκ» σε ιερείς της λεγόμενης "Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας" και σε αρκετά μέσα ενημέρωσης των Σκοπίων τα οποία τον επέκριναν ιδιαίτερα.

Πάντως, ο μητροπολίτης Τιμόθεος ο οποίος είναι και εκπρόσωπος της λεγόμενης "Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας" σημείωσε ότι θα περιμένει πρώτα να αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου η ομιλία αυτή του Βαρθολομαίου στην πόλη Νις και στη συνέχεια θα υπάρξει σχετική τοποθέτηση.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία των σκοπίων (αυτοαποκαλείται ως "Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία") δεν προσκλήθηκε να συμμετάσχει στους εορτασμούς των 1.700 ετών από την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων, στην σερβική πόλη Νις.

Ο αρχιεπίσκοπος της λεγόμενης «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», Στέφανος, σχολίασε ότι η ορθόδοξη εκκλησία της χώρας δεν προσκλήθηκε για τους «γνωστούς λόγους» και πρόσθεσε ότι την ευθύνη γι΄αυτό φέρουν οι ορθόδοξες εκκλησίες του κόσμου.

Ο Στέφανος σημείωσε ότι «η "Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία" θα αναγνωριστεί από την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία όταν επιλυθεί το ζήτημα της ονομασίας μεταξύ της Ελλάδας και της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας"».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία των Σκοπίων αποσχίσθηκε το 1967 από τους κόλπους του Σερβικού Πατριαρχείου και κήρυξε το αυτοκέφαλο της με την ονομασία «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», το οποίο δεν αναγνωρίζεται από καμία επίσημη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου.

Σιατίστης: ''Δεν μπορούμε να είμαστε Έλληνες και να είμαστε ναζιστές''

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 07 Οκτωβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr

Λάβρος κατά του ναζισμού και των υποστηρικτών του εμφανίστηκε ο Σεβ. Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος στην σημερινή εκδήλωση της Λέσχης Αστυνομικών Θεσσαλονίκης με θέμα "ο ναζισμός είχε μόνο θύματα". 

"Ο ναζισμός είναι συνδεδεμένος με την αγριότητα. Με τίποτα καλό. Αν η πατρίδα μας μπει ξανά στο χώρο του ναζισμού θα είναι σαν να μπαίνει στο χώρο της σχιζοφρένειας" σημείωσε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης αναρωτώμενος "ποιον πολιτισμό εκφράζουν οι φούρνοι". 

"Δεν μπορούμε να είμαστε Έλληνες και να είμαστε ναζιστές" πρόσθεσε ο Μητροπολίτης υποστηρίζοντας ότι η Χρυσή Αυγή ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι ναζιστική και παγανιστική οργάνωση. 

Ο Σεβασμιώτατος μίλησε για αγριεμένες μορφές ανθρώπων που σου δείχνουν μερικές φορές ότι χρειάζεται ψυχίατρος καθώς και πως θεωρούν μαγκιά τους να βρίζουν έχοντας ως είδωλό τους τον ναζισμό. 

Ο Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος μίλησε και για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα σημειώνοντας πως δεν τον τρόμαξε ο ίδιος ο φόνος αλλά οι προϋποθέσεις του.

"Με τρόμαξε η ψυχρότητα. Η μελέτη. Δείχνει ψυχές ισοπεδωμένες. Όλη την ώρα μέχρι να πας στο σημείο του φόνου, μέσα στο αυτοκίνητο, δεν τσίμπησε η καρδιά σου να πεις τι πάω να κάνω;" αναρωτήθηκε χαρακτηριστικά. 

Τέλος, ο κ. Παύλος έστειλε το μήνυμα ότι η πατρίδα μας μπορεί να τα καταφέρει αλλά θα χρειαστεί "υπομονή και αγώνα πρώτα από τον εαυτό μας, για να σταθούμε όλοι όρθιοι". 

"Όλα έχουν κόστος, και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ" τόνισε. "Είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε;" αναρωτήθηκε.

Για παράδειγμα αναφέρθηκε στην φερόμενη ως απειλή ότι αν δεν πάρουμε την επόμενη δόση δεν θα πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, με τον Μητροπολίτη Σιατίστης να αναρωτιέται αν μπορούν να πουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ότι "παίρνουμε τα μισά λεφτά για να φτάσουν για όλους" στην λογική ότι "όλοι πρέπει να γονατίσουμε για να σηκωθούμε όλοι μαζί με σκοπό να μην χαθεί κανένας". 

"Άλλο πράγμα να κάνεις αγώνα ουσίας και άλλο πράγμα να βαράς τουφεκιές στον γάμο του Καραγκιόζη" κατέληξε. 

Στην εκδήλωση παρευρέθησαν ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπολεως κ. Βαρνάβας, οι βουλευτές:

 Μάρκος Μπόλαρης, Ι. Αμμανατιδης, Σ. Ξουλιδου, Α. Ξηροτύρη, ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απ. Τζιτζικώστας, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης κ. Π. Αβραμόπουλος, ο πρόεδρος του ΕΚΘ Π. Τσαραμπουλιδης, ο Π. Ψωμιάδης καθώς και οι μαθητές του 4ου ΓΕΛ Ευόσμου.

Τα δύο άκρα και το «φλερτ» με τη Χρυσή Αυγή

Την συνεργασία με τους Ναζί πολλοί επεδίωξαν και ηγάπησαν - τους συνεργάτες ουδείς!  Σκηνή κουράς και δημόσιας διαπόμπευσης Γαλλίδας συνεργάτριας των Γερμανών Ναζί.

Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής δεν είναι το μόνο θέμα που δίχασε κυβέρνηση και Μαξίμου. Η θεωρία των δύο άκρων και η... τύχη των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής αναδείχθηκαν ως κεντρικά θέματα, παράλληλα με την επιχείρηση των διωκτικών αρχών και της Δικαιοσύνης εναντίον της οργάνωσης Μιχαλολιάκου.

Η σπουδή του Χρύσανθου Λαζαρίδη να μιλήσει, από την πρώτη ημέρα της δολοφονίας, περί δύο άκρων, προκάλεσε τη δριμεία αντίδραση κορυφαίων στελεχών (ενδεικτικά, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη κ.ά.) αλλά και προβληματισμό στο εσωτερικό του Μαξίμου, όπου ακόμη και ο σκληρός στην πολιτική αντιπαράθεση Γιώργος Μουρούτης δεν έκρυβε την αποστασιοποίησή του. Ωστόσο, η «γραμμή Λαζαρίδη», που είχε και ως στόχο να εξαναγκάσει την Αριστερά σε... αυτοσυγκράτηση, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται εκ των υστέρων κυβερνητικοί παράγοντες, αναγνωρίστηκε στη συνέχεια από το πρωθυπουργικό επιτελείο ως επιτυχής. Αλλωστε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υιοθετείται σε αδρές γραμμές ως επιχειρηματολογία και από τον ίδιο τον κ. Σαμαρά. Στον πυρήνα της, δε, βρίσκεται η άποψη ότι η Ν.Δ. θα πρέπει να επιχειρήσει να προσελκύσει ψηφοφόρους από το 20% περίπου που βρίσκεται δεξιά της (ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή) καθώς στον χώρο του κέντρου δεν υπάρχουν τόσες «ελεύθερες» δυνάμεις, ενώ εκ των πραγμάτων οι πλέον μετριοπαθείς ψηφοφόροι θα επιλέξουν έστω και στη λογική του ολιγότερου κακού τη Ν.Δ.

Οι Χρύσανθος Λαζαρίδης, Τάκης Μπαλτάκος και Φαήλος Κρανιδιώτης λειτουργούν, όπως είπε ο τελευταίος σε μία από τις συνεντεύξεις του, βάσει αυτής της λογικής. Επιδιώκουν δηλαδή να προσεγγίσουν το κοινό που ψήφισε Χ.Α. είτε με τον πολιτικό τους λόγο είτε με ανοίγματα σε κρίσιμες ομάδες όπως η Εκκλησία και οι Ενοπλες Δυνάμεις. Κατά το μάλλον ή ήττον η θέση τους μοιάζει να υιοθετείται κεντρικά. Υπό ποία έννοια; Το Μαξίμου ναι μεν επιλέγει τη μετωπική με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, ωστόσο στα υπόλοιπα επίπεδα φαίνεται ότι έχει δοθεί οδηγία οι τόνοι να μείνουν χαμηλοί. Είναι ενδεικτικό ότι νεολαίοι της Ν.Δ. αρνήθηκαν να συνυπογράψουν κείμενο καταδίκης της Χ.Α. ενώ και ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απ. Τζιτζικώστας απέφυγε τεχνηέντως το αίτημα του επικεφαλής της μειοψηφίας Μάρκου Μπόλαρη για σχετική συζήτηση στο περιφερειακό συμβούλιο.

Τη σκοπιμότητα κατανοούν ακόμη και μετριοπαθή στελέχη, με μία ωστόσο σημαντική ένσταση ως προς τις μεθόδους που επιδιώκεται αυτό. Για ένα κόμμα, όπως η Ν.Δ., ο αυτοπροσδιορισμός, π.χ., του κ. Κρανιδιώτη ως «εθνικιστή, όχι όμως φυλετιστή» και η, μεταφορική έστω, αναφορά του στη «σφαίρα που κρατά για τον πραγματικό αντίπαλο», δηλαδή την Αριστερά, προκάλεσε σοκ, την παρέμβαση του κόμματος, αλλά και την κινητοποίηση στελεχών φιλελεύθερου προσανατολισμού που ανησυχούν για σταδιακή μετατόπιση της Ν.Δ. προς τα άκρα.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_06/10/2013_535956

Η δράση της Χρυσής Αυγής θέτει σε διακινδύνευση το πρόταγμα της Δημοκρατίας και της θεσμικής λειτουργίας του κράτους δικαίου. Η συνευθύνη μας.

Συνέντευξη Μάρκου Μπόλαρη στην εκπομπή «Πρώτη Ανάρτηση», του διαδικτυακού τηλεοπτικού σταθμού Zougla TV, με τις δημοσιογράφους Τσίκου Νικολέτα και Έλενα Θεοδώρου.
(http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=_7j2FE6kuEI#t=0)

Δημοσιογράφος : Καλή σας ημέρα κύριε Μπόλαρη

Μπόλαρης : Καλή σας ημέρα, καλημέρα στους τηλεθεατές σας

Δημοσιογράφος :Θέλω να μας πείτε την άποψή σας πως βλέπετε τα πράγματα έπειτα από τις ραγδαίες εξελίξεις γύρω από το θέμα της Χρυσής Αυγής, την προφυλάκισή του γενικού γραμματέα, του εκπροσώπου τύπου.

Μπόλαρης : Πιστεύω ότι το σημαντικό είναι για όλους μας, για τους Έλληνες πολίτες και για όλους όσους παρακολουθούν τα δρώμενα στη χώρα να καταλαβαίνουμε πως η Δημοκρατία είναι το μείζον. Η Δημοκρατία είναι ο πολίτης, είναι τα δικαιώματα του πολίτη, είναι το καθεστώς που γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο και επιτρέπει να ανθίσει ο άνθρωπος. Εάν λοιπόν έχουμε κατά νου ότι η Δημοκρατία είναι το μείζον και μέσα σε αυτό υπάρχουν όλες οι κοινωνικές, οι πολιτικές, οι πνευματικές, οι πολιτιστικές, οι οικονομικές δράσεις του ανθρώπου, τότε θα πρέπει σταθερά όλοι μας, οι πολίτες και οι πολιτικοί να υποστηρίξουμε τις διαδικασίες, τις διεργασίες και τις συνέργειες που πρέπει να γίνουν στον τόπο από το κράτος δικαίου. Να εφαρμοστούν οι νόμοι. Να εφαρμόζονται οι νόμοι, για όλους. Ιδιαίτερα όταν η εφαρμογή αυτών των νομών έχει σχέση με την λειτουργία του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Γιατί Δημοκρατία είμαστε όλοι, η Δημοκρατία μας αφορά όλους. Συνεπώς σε αυτήν τη νέα φάση που είμαστε σημασία έχει με ψυχραιμία, να είναι κοινό το αίτημα όλων μας, να λειτουργήσουν οι θεσμοί εφαρμόζοντας τους νόμους. Να λειτουργήσει η Αστυνομία, να λειτουργήσουν τα υπουργεία, να λειτουργήσει η Δικαιοσύνη χωρίς σκοπιμότητες άλλες από αυτές που ορίζει το Σύνταγμα και οι νόμοι ,να μην υποκύπτουμε σε άλλες σκοπιμότητες, είτε αυτές οι σκοπιμότητες είναι ιδεολογικού τύπου, είτε αυτές είναι κομματικού τύπου. Μπροστά στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν άλλες σκοπιμότητες. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Δημοσιογράφος : Κύριε Μπόλαρη πιστεύετε ότι το ποσοστό της Χρυσής Αυγής οι υποστηριχτές όπως εκείνοι λένε τους χαρακτηρίζουν μάλλον της Χρυσής Αυγής μετά τα τελευταία γεγονότα στην χώρα, έχουνε μειωθεί ή έχουνε αυξηθεί ;

Μπόλαρης : Πρώτα απ όλα θέλω να σας πω ότι οι Έλληνες δεν παραφρόνησαν ούτε έχουν γίνει στα ποσοστά που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ούτε ναζί, ούτε φασίστες. Και αυτό είναι το λάθος μιας μικρής κάστας ανθρώπων οι οποίοι μπορεί να έχουν ιδεολογική φόρτιση ναζισμού και παίρνουν λάθος μηνύματα όταν οι πολίτες οι οποίοι έχουν οργισθεί οικονομικά, από την ανέχεια ή από την ανεργία, δηλώνουν ότι θα τους ψηφίσουν. Δεν είναι υποστηρικτές τους.

Δημοσιογράφος : Γιατί πιστεύετε ότι το δηλώνουν, από αγανάκτηση ;

Μπόλαρης : Δείτε τις συνοικίες όπου είχαμε αυτά τα επεισόδια τις τελευταίες μέρες. Στη Νίκαια, στο Κερατσίνι, στο Πέραμα, Σαλαμίνα, δηλαδή σε εργατικές γειτονιές, φτωχογειτονιές, όπου η ανεργία έχει χτυπήσει στα κόκκινα, η κοινωνία είναι εμπερίστατη. Όταν λοιπόν κάποιος είναι στο σπίτι το βράδυ με τα παιδιά του και έχει μέσα στο σπίτι 3 ή 4 ανέργους και έχουν αδιέξοδα οικονομικά, οικογενειακά, κοινωνικά, δεν σκέφτονται να ψηφίσουν, σκέφτονται να τιμωρήσουν. Είναι η οργή και το αδιέξοδο το οποίο λέει, τι δεν θέλετε ; τι σας πονάει ; θα ψηφίσω αυτό. Θα μου πείτε, είναι σωστή η αντίδραση αυτή των πολιτών ; Όχι δεν είναι, γιατί αυτός ο τόπος έχει περάσει πολύ χειρότερα, έχει περάσει πολύ πιο δύσκολες μέρες και αυτός ο τόπος έχει μια πολύ ισχυρή ιστορική διαδρομή στη διαχρονία της ιστορίας. Από τη Δημοκρατία και την Εκκλησία, και την ελευθερία και τους αγώνες για τη Δημοκρατία και την ελευθερία ώστε επειδή περνά μια πρόσκαιρη περίοδο οικονομικής δυσχέρειας, οικονομικών αδιεξόδων, να μπορεί ένα μεγάλο ποσοστό συμπατριωτών μας από την οργή να εκφράζεται υπέρ αυτών των ναζιστικών μορφωμάτων. Όμως, ενώ ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά των πολιτών μας θα πρέπει την ίδια στιγμή να στείλουμε και ένα σαφές μήνυμα, ότι αφού η ανεργία και η οικονομική ανέχεια είναι αυτή η οποία έφερε τον κόσμο στα αδιέξοδα, για να αρθούν αυτά τα αδιέξοδα θα πρέπει να αλλάξει η πολιτική και να στραφεί η πολιτική ηγεσία, η κυβέρνηση, τα κόμματα, τώρα, σήμερα, όχι αύριο, όχι το 2014, το 2015, σήμερα, και να δούνε τι γίνεται με τον κόσμο, ο οποίος χειμάζεται από την ανεργία και υποφέρει, για να ξανασυζητήσουμε σήμερα τι γίνεται με τον τόπο για να σώσουμε την κοινωνική συνοχή. Γιατί κάποιοι με πολύ μεγάλη χαρά θα θέλανε να βλέπουν ανέργους, οι οποίοι λένε ότι είναι υποστηρικτές της ακροδεξιάς με άλλους ανέργους που χειμάζονται με τον ίδιο τρόπο, να σκοτώνονται μεταξύ τους. Θέλω να πω πως είναι στιγμή που χρειάζεται η πολιτική να ασχοληθεί με την κοινωνική συνοχή και η κοινωνική συνοχή διασώζεται όταν ασχοληθούμε σήμερα με την μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση, να σώσουμε θέσεις εργασίας, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, να χτυπήσουμε την ανεργία, να μπορέσει να ξαναπάρει μπρος η παραγωγική μηχανή της χώρας. Εάν αυτό το πράγμα δεν ενδιαφέρει την κυβέρνηση, δημιουργείται ζήτημα στην κοινωνία. Εγείρονται ζητήματα κοινωνικής συνοχής. Υπάρχουν θέματα ποινικής απαξίας, δηλαδή αξιόποινες πράξεις που έχουνε γίνει, έχουν διαπραχθεί από μέλη, ηγεσίες, της Χρυσής Αυγής με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί η αστυνομία, η δικαιοσύνη, η διοίκηση, θεσμικά όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Αλλά την ίδια στιγμή, δίπλα, πρέπει η κυβέρνηση να ασχοληθεί με το ζήτημα της κοινωνικής συνοχής, με το ζήτημα της υποστήριξης αυτού του κόσμου ο οποίος δεν μπορεί πλέον, γιατί δεν τα βγάζει πέρα. Και θέλει αυτό μία σειρά από ενέργειες και στον χώρο της Πρόνοιας και στον χώρο της Παιδείας και στον χώρο της Εκπαίδευσης και στον χώρο της Υγείας. Χρειάζεται σήμερα να υπάρξει αναπροσανατολισμός της πολιτικής. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα σύνθετο, δεν είναι πρόβλημα απλά σύλληψης ή παραπομπής κάποιων, είναι πρόβλημα πολιτικό. Τα πολιτικά προβλήματα έχουν και τις οικονομικές και τις κοινωνικές και τις ποινικές και τις δικαστικές πιθανόν διαστάσεις, γι’ αυτό ο καθένας πρέπει να κάνει την δουλειά του. Η ελληνική κοινωνία λοιπόν δεν μπορεί να μείνει στο γεγονός ότι έχουμε σύλληψη για αξιόποινες πράξεις. Η ελληνική κοινωνία, η πολιτική στην χώρα πρέπει να ασχοληθεί με την πολιτική απάντηση η οποία είναι, όχι θεωρία, αλλά καθημερινή εφαρμοσμένη πολιτική δράση και πράξη. Για να απαντώνται τα προβλήματα των πολιτών, για να ξεπεράσουμε την κρίση.

Σε διακινδύνευση το πρόταγμα της Δημοκρατίας

Eπικίνδυνες μικροπολιτικές σκοπιμότητες πίσω από την άρνηση του κ. Τζιτζικώστα να καταγγελθεί η έξαρση της Χρυσαυγίτικης Ναζιστικής βίας.

Ο Μάρκος Μπόλαρης καταγγέλλει τον Τζιτζικώστα

07:25 4/10/2013 - Πηγή:Matrix24

Την ώρα που ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί την κλιμάκωση της βίας από το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, με κορύφωση τη δολοφονία ενός αθώου πολίτη, του Παύλου Φύσσα, και ενώ γίνονταισυλλήψεις, εξετάζονται γενεσιουργές αιτίες, καταμερίζονται ευθύνες, γίνονται κινητοποιήσεις, όπως περιγράφει μέσω ανακοίνωσης της παράταξης ‘Μέτωπο Ανάπτυξης’ στην ανάρτησή του στο Facebook
ο πρώην υπουργός, «η διοίκηση της Περιφέρειας και η πλειοψηφία του Περιφερειακού Συμβουλίου αρνούνται την πρόταση της Παράταξης ‘Μέτωπο Ανάπτυξης’ που υιοθετήθηκε από όλες τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης για τη συζήτηση του κατεπείγοντος θέματος και λήψη σχετικής απόφασης».

Η ίδια παράταξη καταγγέλλει την μετάθεση της συζήτησης με ‘προσχηματικό τρόπο’ όπως λέει στο μέλλον, «ίσως γιατί δεν θέλει να ταράξει εσωτερικές-ενδοπαραταξιακές ισορροπίες αλλά και να κλείσει διαύλους επικοινωνίας με τον ακροδεξιό χώρο», όπως σημειώνει. «Η αλήθεια και η αγωνία για τη Δημοκρατία υπέκυψαν σε επικίνδυνες σκοπιμότητες», λέει, σημειώνοντας όμως ότι η ιστορία γράφεται και χωρίς αυτούς…

Η αντιπαράθεση ξεκίνησε. Ποια αντιπαράθεση; Εκείνη των επόμενων περιφερειακών εκλογών, καθώς, όπως πληροφορείται ο Neo, ο Μάρκος Μπόλαρης θα διεκδικήσει την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ως ανεξάρτητος.

http://www.inews.gr/253/o-bolaris-katangellei-ton-tzitzikosta.htm

Απόρρητη έκθεση ΕΥΠ για Λαγό: "Βίος και πολιτεία" με όπλα, προστασία σε μαγαζιά της νύχτας και μαστροπεία

Εκβιασμούς, προστασία σε μαγαζιά της νύχτας, διακίνηση γυναικών με σκοπό την πορνεία, "σπάσιμο" επιταγών και παράνομη οπλοφορία περιλαμβάνει η απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ για τον κρατούμενο βουλευτή της Χρυσής Αυγής Γιάννη Λαγό.

Η ΕΥΠ είχε κάνει αναφορές για να προειδοποιήσει για το βίο και την πολιτεία του χρυσαυγίτη βουλευτή από τις αρχές του 2012, ωστόσο αυτές είχαν μπει στο συρτάρι.

Σύμφωνα με την απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ που φέρνει στο φως της δημοσιότητας η εφημερίδα Τα Νέα, στον φάκελο αναφέρονται αναρίθμητες προσαγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για συμμετοχή σε επεισόδια με πρωταγωνιστές μέλη της Χρυσής Αυγής.

Το γεγονός ότι τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής βρίσκονταν στο μικροσκόπιο της ΕΥΠ και των υπηρεσιών κρατικής ασφάλειας καθ' όλο το διάστημα της δράσης τους από ιδρύσεως της Χρυσής Αυγής έως την είσοδό τους στη Βουλή ήταν κοινό μυστικό, καθώς θεωρούνταν επιβεβλημένες για λόγους ασφαλείας.

Από το απόρρητο σημείωμα, με ημερομηνία Φεβρουάριος του 2012, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε διαμορφώσει εικόνα για τη δράση και το δίκτυο της Χρυσής Αυγής, ωστόσο οι αναφορές μπήκαν στο συρτάρι μετά την είσοδο του κόμματος στη Βουλή.

Αιτία, ο προβληματισμός αν μπορεί να χρησιμοποιείται ο μηχανισμός αυτός για την παρακολούθηση ενός κόμματος που μπήκε στη Βουλή.

Ο 41χρονος Γιάννης Λαγός, που δηλώνει ελεύθερος επαγγελματίας, είχε γίνει ευρύτερα γνωστός προ των εκλογών, ως ένας από τους φουσκωτούς συνοδούς του Μιχαλολιάκου.

Αυτόν τον ρόλο άλλωστε κράτησε έως και το βράδυ των εκλογών του Μαΐου πέρυσι, όταν είχε σταθεί στο πλευρό του αρχηγού και εκείνος δήλωνε: "Ήρθε η ώρα να φοβηθούν! Ερχόμαστε".

Νωρίτερα, φέρεται να είχε μπαρκάρει σε τάνκερ συγκεκριμένης εταιρείας (τον Δεκέμβριο του 2011) ως ένοπλος φρουρός, αφού το πλοίο έκανε δρομολόγια στην επικίνδυνη -για την εκδήλωση πειρατικών επιθέσεων- ζώνη της Σομαλίας.

Ειδική αναφορά στις εκθέσεις της ΕΥΠ για τον Γιάννη Λαγό γίνεται στην 25χρονη σύντροφό του, Νικόλ Μπενέκη, η οποία έχει αναπτύξει ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα στις οργανώσεις του Πειραιά και περισσότερο στην οργάνωση της Νίκαιας, έχοντας μάλιστα ρόλο "ιδεολογικής καθοδηγήτριας".

Η Νικόλ Μπενέκη συνελήφθη το περασμένο Σάββατο, ενώ στις συνομιλίες που έχει καταγράψει ο κοριός της Αντιτρομοκρατικής περιλαμβάνεται σειρά τηλεφωνημάτων που έγιναν από τον Λαγό αλλά και άλλους κατηγορούμενους προς αυτή. Μάλιστα, στη Μπενέκη αποδίδεται και ρόλος κυνηγού πληροφοριών για τις κινήσεις της Αστυνομίας.

Ο σύνδεσμος - πληροφοριοδότης

Πρόσωπο-κλειδί για την ενημέρωση του Γιάννη Λαγού ως προς τις κινήσεις της Αστυνομίας χαρακτηρίζεται, σε έκθεση της ΕΥΠ που αφορά τον συλληφθέντα χρυσαυγίτη βουλευτή ο Σωτήρης Δεβελέκος.

Πρόκειται για τον πρώην οδηγό και φρουρό του Νίκου Μιχαλολιάκου, ο οποίος συνελήφθη στις αρχές της περασμένης εβδομάδας επειδή σε έρευνες που είχαν γίνει στο σπίτι και στο αυτοκίνητό του είχαν βρεθεί ένα αεροβόλο όπλο, δύο μεγάλες κροτίδες (γουρούνες) και ένα στιλέτο τύπου πεταλούδα.

Ο 26χρονος Σωτήρης Δεβελέκος είχε υποβάλει αίτημα για να πάρει άδεια οπλοφορίας ως οδηγός-συνοδός του Μιχαλολιάκου, η οποία όμως τον περασμένο Μάρτιο απορρίφθηκε από την Αστυνομία με το αιτιολογικό ότι "δεν πληρούσε τους όρους".

Στην ίδια έκθεση της ΕΥΠ για τον Λαγό επισημαίνεται ότι στις 26 Ιουλίου του 2011 ο νυν χρυσαυγίτης βουλευτής είχε συλληφθεί από το Τμήμα Ασφάλειας Πειραιά "καθώς σε γενόμενο έλεγχο βρέθηκε στην κατοχή του το υπ' αριθμ. HRW776 πιστόλι, μάρκας Glock, με γεμιστήρα 12 φυσιγγίων των 9mm χωρίς να διαθέτει άδεια οπλοφορίας και οπλοκατοχής. Το συγκεκριμένο όπλο, το οποίο και κατασχέθηκε, απασχολούσε ως απολεσθέν από την 1/5/2005, από συμβάν στην πρώην Γιουγκοσλαβία".

http://news247.gr/eidiseis/aporrhth_ekthesh_eyp_gia_lago_vios_kai_politeia_me_opla_prostasia_se_magazia_ths_nuxtas_kai_mastropeia.2435437.html

Σκέψεις Μπόλαρη για ανεξάρτητη υποψηφιότητα στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας

Ο ανεξάρτητος βουλευτής (προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ) Μάρκος Μπόλαρης είπε σε πολιτικούς του φίλους ότι οριστικοποίησε την απόφασή του να είναι υποψήφιος στις προσεχείς αυτοδιοκητικές εκλογές και να διεκδικήσει την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.

Έχει αρχίσει ήδη και πυκνώνει τις επαφές του στην περιοχή, ενώ σύντομα θα βολιδοσκοπήσει πρόσωπα για συμμετοχή στο συνδυασμό του.


Καθόλου τυχαία, άλλωστε, δεν ήταν η παρουσία του στην παρουσίαση του προγράμματος του ΠΑΟΚ από τον Ιβάν Σαββίδη. Τον Μπόλαρη έχει προσεγγίσει ο Ανδρέας Λοβέρδος προκειμένου να ενταχθεί στη «Συμφωνία για τη νέα Ελλάδα» αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η ΔΗΜΑΡ και οι συνεργαζόμενοι μαζί της, όπως ο Λοβέρδος, δεν θα τον στηρίξουν ως υποψήφιο Περιφερειάρχη.

Πηγή: Aftodioikisi.gr

Σχόλιο Παραπολιτικής: Δεν ξέρω αν τελικά θα κινηθεί ο έντιμος κ. Μπόλαρης αλλά θυμήθηκα με αυτή την αφορμή ότι οι ψηφοφόροι της Μακεδονίας το 2010 επέλεξαν αντί αυτού τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, ο οποίος λίγους μήνες μετά την εκλογή του κηρύχθηκε έκπτωτος λόγω διαφθοράς.

Για να μην απορούμε δηλαδή μόνο γι' αυτούς που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή αλλά και για τους υπόλοιπους που ψηφίζουν τους διάφορους Ψωμιάδηδες.

http://www.parapolitiki.com/2013/10/skepseis-mpolari-gia-anexartiti-ypopsifiotita-stin-perifereia-kentrikis-makedonias.html

Επιχείρηση (νοσηρή) Χρυσή Ευκαιρία

Οκτωβρίου 01, 2013 

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το μεγαλείο της Δημοκρατίας και ταυτόχρονα το αδύναμο σημείο της, είναι πως είναι υποχρεωμένη να ανέχεται και μερικές φορές να γεννά, αυτούς που θα την αναιρέσουν. Ακόμη και τους φασίστες. Ένα τσούρμο νεοναζί, τηλεοπτικώς λεβεντογεννημένοι, κλαψουρίζουν προσπαθώντας να βρουν όλα εκείνα τα όπλα που παρέχει η Δημοκρατία για να διευκολυνθούν και να ξεπλυθούν. Τη Δημοκρατία που χλευάζουν και θέλουν να αναιρέσουν.

Είναι αναμφίβολα μια πρόκληση, το να σκεφτεί κάποιος, πως η Δημοκρατία οφείλει να αναστείλει ακόμη και λειτουργίες της προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτούς που την επιβουλεύονται. Φαντάζει ακόμη και δίκαιο, να κάνει εκπτώσεις, για να τιμωρήσει αποτελεσματικά τους εγκληματίες.
Αυτό έχει δύο κινδύνους. Ο πρώτος είναι να ξεχάσουμε πως πίσω από όλο αυτό το μόρφωμα υπάρχουν κοινωνικές συνθήκες, οικονομικές και πολιτικές που έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Τρύπες δηλαδή στην ίδια τη Δημοκρατία. Το δεύτερο είναι πως όταν η Δημοκρατία γίνεται ala carte, αυτός που θα την πληρώσει είναι η ίδια η Δημοκρατία.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως νομοπαρασκευαστής και νομομαγειρευτής, είναι έτοιμος να προσφέρει στην κοινή γνώμη «νομικές» λύσεις για να μας σώσει από τη Χρυσή Αυγή. «Γιατί όχι;» θα πουν κάποιοι. Ας κάνει και έναν νόμο για καλό.

Πού όμως θα χρησιμοποιηθεί το μοντελάκι αυτό στο μέλλον; Όπου οι κυβερνώντες, οι αμαρτωλοί συνήθως κυβερνώντες, ισχυριστούν πως υπάρχει κίνδυνος; Η ερώτηση δεν είναι θεωρητική. Ναι μεν ο Βενιζέλος μέσα από όλα αυτά προσμένει, στην αθωώτερη των περιπτώσεων, δημοφιλία και κυρίως αποφυγή του ενδεχομένου των εκλογών, οι σύμβουλοι όμως του Σαμαρά, κάνουν και άλλες σκέψεις.

Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχουν άνθρωποι δίπλα στον πρωθυπουργό, που απαιτούν η πάταξη της Χρυσής Αυγής, να χρησιμοποιηθεί ως μοντέλο, μέσα από το οποίο θα αντιμετωπιστούν «κίνδυνοι» που θα εφευρεθούν και θα ενοχοποιηθούν κοινωνικές συμπεριφορές και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα.
Συγκεκριμένα, φέρονται να προτείνουν, όσο δυνατόν πιο γρήγορα, να δημιουργηθεί ένα νομικό πλαίσιο κατηγορίας σε κινήματα όπως είναι αυτό στις Σκουριές. Αν οι διαμαρτυρόμενοι βαφτιστούν εγκληματίες και πεισθεί η κοινή γνώμη πως η τάξη πρέπει να εφαρμοστεί παντού, τότε όχι μόνο θα ποινικοποιηθούν οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, αλλά θα αποκτήσει και υπόσταση η θεωρία των δύο άκρων. Δηλαδή αφού ο τάδε κάτοικος στο Στρατώνι ή την Ιερισσό είναι εγκληματίας, αφού απειλεί την περιουσία επιχειρηματιών, τότε και ο βουλευτής του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ των Ανεξάρτητων Ελλήνων, της ΔΗΜΑΡ που μιλάει μαζί τους, είναι όσο και ο Μιχαλολιάκος εγκληματίας.

Οι σύμβουλοι του Σαμαρά, ακόμη και την πιο κρίσιμη περίοδο, επιμένουν να προσομοιάζουν την διαμαρτυρία με το έγκλημα, τις κινητοποιήσεις με τη βία της Χρυσής Αυγής και την αντιπολίτευση με τους ναζί του Μιχαλολιάκου.
Είναι μάλλον εμφανές, πως αν εισακουστούν αυτές οι εισηγήσεις που τις αποκαλούν χαριτολογώντας «σχέδιο Χρυσή Ευκαιρία», η σταθερότητα, η πολιτική λειτουργία και η Δημοκρατία μπαίνουν σε μεγάλη περιπέτεια.

Και είναι πλέον άξιο απορίας αν αυτός ο αχταρμάς επικινδυνότητας που επιχειρούν, με μοναδικό κριτήριο να μπορούν να κατηγορούν, να φοβίζουν και άρα να κυβερνούν, είναι πράγματι αποτέλεσμα νοσηρής σκέψης νοσηρών συμβούλων ή υπηρεσιών που προσφέρουν Υπηρεσίες;

http://www.koutipandoras.gr/43871/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%B7%CF%81%CE%AE-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B1.html