Δημοψήφισμα με λάθος ερώτημα!

Άραγε τι θα αισθάνονταν οι αρχαίοι Έλληνες, τους οποίους τόσο συχνά επικαλούμαστε όταν θέλουμε να αισθανόμαστε περήφανοι, αν αντίκρυζαν την σημερινή Ελλάδα;

Του Γιάννη Παπαμαστοράκη *

Όταν την 27η παρελθόντος Φεβρουαρίου η Ελληνική Κυβέρνηση δια χειρός του Υπουργού Οικονομικών συνυπέγραφε την παράταση μέχρι 30 Ιουνίου της «Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης» (δηλ. του Μνημονίου), καθίστατο προφανές ότι δεσμευόταν για μια σειρά από μέτρα που θα επιβάρυναν την Ελληνική κοινωνία, είτε μέσω πρόσθετης φορολογίας είτε μέσω μείωσης των κρατικών δαπανών ή συνδυασμό τους. Τους 4 μήνες που ακολούθησαν οι συζητήσεις-διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ περιστρέφονταν καταρχήν γύρω από το πως θα είναι ακριβώς διαμορφωμένο το μείγμα αυτών των μέτρων. Δυστυχώς όμως ο όλος προσανατολισμός τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο παρέμεινε αποκλειστικά εστιασμένος στο θέμα της άμεσης όσο και (από πλευράς Ελληνικής Κυβέρνησης) της μελλοντικής εξυπηρέτησης του χρέους. Θεωρώ ότι χάθηκε πάρα πολύς πολύτιμος χρόνος στη διάρκεια του οποίου, ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με την όποια διαπραγμάτευση για το χρέος, θα έπρεπε να σχεδιασθούν και υλοποιηθούν δράσεις για την πραγματική αναδιάρθρωση της λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας, ώστε να τεθούν οι βάσεις για μια υγιή και βιώσιμη ανάπτυξη της Ελλάδος. Με στόχο την ευημερία της σημερινής και των μελλοντικών γενεών.

Ανάμεσα σε αυτά που κατά τη γνώμη μου με προτεραιότητα θα έπρεπε να είχαν γίνει στους 5 μήνες που πέρασαν από τον σχηματισμό της παρούσας κυβέρνησης, θέλω να αναφέρω δυο παραδείγματα που νομίζω ότι και όλους αφορούν και εύκολα κατανοητά είναι.

Α) Το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης και οι επιπτώσεις του στην οικονομία. Ο μέσος όρος διάρκειας μιας δίκης π. χ. στα Διοικητικά Δικαστήρια είναι 1500 ημέρες (που καθιστά την Ελλάδα από τους ουραγούς ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ). Πόσο εύκολα λοιπόν υπό τέτοιες συνθήκες απονομής δικαιοσύνης μπορεί να πεισθεί κάποιος σοβαρός επιχειρηματίας να επιλέξει την Ελλάδα (και όχι μια οποιαδήποτε άλλη χώρα) για να κάνει μια ουσιαστική επένδυση με μακροχρόνιο χαρακτήρα, πολώ μάλλον σε συνδυασμό με το απίστευτα γραφειοκρατικό, αποτρεπτικό περιβάλλον ενός κράτους που με χιλιάδες ρυθμίσεις και ρυθμίσεις επί των ρυθμίσεων καθιστά κάθε σοβαρό επιχειρηματία να αισθάνεται ότι βρίσκεται συνεχώς πάνω σε κινούμενη άμμο, έρμαιος της διαφθοράς που προάγει η ασάφεια των νόμων και η πολυνομία. Πως υπό τέτοιες συνθήκες θα μπορέσουν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας σε παραγωγικούς δυναμικούς κλάδους νέων τεχνολογιών που θα ανοίξουν διαφορετικές προοπτικές για την οικονομία της χώρας, δίπλα στους παραδοσιακούς κλάδους του τουρισμού και της γεωργίας και θα ανακόψουν τη φυγή των λαμπρότερων νέων επιστημόνων μας? Δεν θα έπρεπε να είναι πρώτο μέλημα μιας οποιασδήποτε Ελληνικής Κυβέρνησης να δρομολογήσει αμέσως μετά τον σχηματισμό της όλες τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να ανοίξει ο δρόμος στις αλλαγές που είναι αναγκαίες για τον εκσυγχρονισμό των νόμων και των υπηρεσιών. Π. χ. όσο αφορά τον εκσυγχρονισμό των δικαστηρίων η Δανία και η Ολλανδία πρόσφατα με την εφαρμογή πληροφοριακών συστημάτων στα δικαστήρια απλοποίησαν τις διαδικασίες και μείωσαν σημαντικά τον χρόνο τελεσιδικίας των υποθέσεων. Δεν θα μπορούσε να είχε σταλεί μια αντιπροσωπεία από ανώτατους δικαστικούς και Διευθυντές Ινστιτούτων Πληροφορικής στην Δανία και την Ολλανδία, να ενημερωθούν και να προτείνουν απαραίτητες άμεσες δράσεις εκσυγχρονισμού λειτουργίας των δικαστηρίων μας βασισμένες στις σύγχρονες τεχνολογίες? Όπου με την χωρίς καθυστέρηση εφαρμογή τους θα έβρισκαν και απασχόληση πολλές εκατοντάδες πτυχιούχοι πληροφορικής. Άλλωστε το νέο ΕΣΠΑ έχει ως βασικό στόχο την Έξυπνη Εξειδίκευση κάτι που θα ταίριαζε απόλυτα και θα εξασφάλιζε άμεση χρηματοδότηση. Και όμως όπως φαίνεται κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει μια ουσιαστική κίνηση σε μια τέτοια κατεύθυνση. Κρίμα, έτσι πήγαν άλλοι 5 μήνες χαμένοι.

Β) Παιδεία – Το Μεγάλο Παράδοξο. Η Ελλάδα έχει τον μικρότερο αριθμό μαθητών ανά τάξη σε σύγκριση με όλες σχεδόν τις χώρες του ΟΟΣΑ, μικρότερο από την Φιλανδία και τη Γερμανία. Έχει επιπλέον μια από τις ευνοϊκότερες αναλογίες αριθμού μαθητών ανά δάσκαλο ή καθηγητή ( π. χ στο Λύκειο στην Ελλάδα αναλογούν 7,3 μαθητές ανά καθηγητή, σε σχέση με 12,5 που είναι ο μέσος όρος των κρατών μελών του ΟΟΣΑ ). Ταυτόχρονα όμως σε ΚΑΝΕΝΑ άλλο κράτος της Ευρώπης δεν ανθούν τόσο τα Φροντιστήρια και δεν υποβάλλονται οι γονείς σε τόσο υψηλές προσωπικές δαπάνες, κυρίως στο στάδιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως στην Ελλάδα, για την οποία ακούμε συνεχώς ότι διαθέτει ένα σύστημα ΔΗΜΟΣΙΑΣ και (δήθεν) ΔΩΡΕΑΝ Παιδείας. Διερωτάται κανείς πως γίνεται να υπάρχει αυτή η αναντιστοιχία. Μήπως μελέτησε ποτέ ένας δημόσιος φορέας αυτό το τόσο ζωτικό θέμα σε βάθος? Αν όχι, με βάση ποια μελέτη εν τέλει καταρτίζονται οι προς ψήφιση νόμοι για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Έτσι έχουμε ένα σύστημα (;) εκπαίδευσης που συνοδεύεται, πέραν της οικονομικής επιβάρυνσης των γονέων, από ΤΡΙΠΛΗ επιβάρυνση των παιδιών: Σχολείο- Φροντιστήρια-Ιδιαίτερα, που στο τέλος αναγκαστικά οδηγεί στην υπερκόπωση του μυαλού τους και στη μονόπλευρη αποστήθιση, αντί της δημιουργικής και κριτικής σκέψης. Ένα διαρκές έγκλημα που συντελείται στα παιδιά της Ελλάδος! Και μάλιστα στην καλύτερη και πιο αποδοτική για μάθηση ηλικία. Γιατί αλήθεια αρνούμαστε να διδαχθούμε από χώρες με αποδεδειγμένα επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα όπως η Φιλανδία? Το 1990 με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οι παραδοσιακές αγορές της Φιλανδίας χάθηκαν, η ανεργία ανέβηκε στο 18,5% η οικονομία εισήλθε σε μεγάλη ύφεση με πτώση του ΑΕΠ κατά 13%. Μας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Τότε όμως η Φιλανδία πήρε τη μεγάλη απόφαση (με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση του κοινοβουλίου της) να γυρίσει σελίδα και από κυρίως αγροτική χώρα να γίνει χώρα που βασίζεται στην επιστήμη την τεχνολογία και την καινοτομία. Πέτυχε να δημιουργήσει το ίσως καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Που βασίζεται σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ (και όχι κατ’ ευφημισμό) ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ. Σήμερα η Φιλανδία βρίσκεται στη πρώτη θέση σε όλο τον κόσμο όσον αφορά τις επιδόσεις των μαθητών της. Και η υψηλή τεχνολογία αποτελεί πλέον ένα από τους πυλώνες της φιλανδικής οικονομίας. Και η Ελλάδα… δυστυχώς η Ελλάδα έχει πέσει στην 42η θέση της κατάταξης στις επιδόσεις των μαθητών της .

Δεν θα ήταν λογικό με πρωτοβουλία της Ελληνικής Κυβέρνησης να είχε επισκεφθεί μια διακομματική επιτροπή του ελληνικού κοινοβουλίου συνοδευόμενη από εκπροσώπους όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης την Φινλανδία και να πληροφορηθούν εκεί πως πέτυχαν να βγουν από τη κρίση, βάζοντας και τα θεμέλια για μια διαρκή βιώσιμη ανάπτυξη που δεν αφήνει τα καλύτερα μυαλά να ξενιτευτούν. Δεν θα έπρεπε να ήταν αυτό το πρώτο μέλημα μιας υπεύθυνης κυβέρνησης;

Αντίστοιχο με την Φιλανδία είναι το παράδειγμα του Ισραήλ, που την δεκαετία του 1980 πήρε και αυτό την απόφαση να στηρίξει μεγάλο μέρος της μελλοντικής οικονομικής του ευημερίας στη δημιουργία νεόφυτων επιχειρήσεων που θα βασίζονται στην επιστήμη και την καινοτομία. Με τη συμμετοχή των πανεπιστημίων του το πέτυχε. Σήμερα το Ισραήλ εξάγει ετησίως προϊόντα υψηλής τεχνολογίας αξίας 40 Δις Ευρώ! Για να φθάσουν σε αυτά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα Φιλανδία και Ισραήλ δαπανούν ετησίως 4% του ΑΕΠ στην έρευνα και την καινοτομία. Και η Ελλάδα, τι κάνει η Ελλάδα? Διαχρονικά, ανεξαρτήτως κρίσης, δαπανά για έρευνα και καινοτομία ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά του ΑΕΠ στην Ευρώπη, μόλις το 0,6%!

Άραγε τι θα αισθάνονταν οι αρχαίοι Έλληνες, τους οποίους τόσο συχνά επικαλούμαστε όταν θέλουμε να αισθανόμαστε περήφανοι, αν αντίκρυζαν την σημερινή Ελλάδα. Ασφαλώς χαρά που η Ελλάδα μετά από 2500 χρόνια εξακολουθεί να υπάρχει. Σίγουρα θαυμασμό γιατί έχουμε διατηρήσει τη γλώσσα και τα ιδανικά τους. Όμως ίσως απογοήτευση γατί η χώρα που γέννησε και ανέδειξε την επιστήμη δεν την αξιοποιεί στο μέγιστο για να χτίσει το μέλλον των παιδιών της.

Μήπως γιατί η Ελλάδα δεν διαθέτει αξιόλογους επιστήμονες και ιδρύματα? Ακριβώς το ΑΝΤΙΘΕΤΟ συμβαίνει. 3% των πλέον αναγνωρισμένων ανά των κόσμο επιστημόνων-ερευνητών είναι ελληνικής καταγωγής, παρόλο που ο Ελληνισμός αποτελεί λιγότερο από 0,2% του πληθυσμού της Γης!!! Αυτοί είναι και οι καλύτεροι πρεσβευτές της Ελλάδας, αυτοί αποτελούν την πραγματική (και όχι μόνο συνθηματολογική!) καθημερινή ζωντανή ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ της Ελλάδας και του Ελληνισμού! Ένα ασύλληπτο πλεονέκτημα για τη χώρα μας που παραμένει ….. στα αζήτητα όπως φυσικά και τα καλύτερα της ιδρύματα όπως το ΙΤΕ.

Όταν 21 Νομπελίστες σε μια πρωτοφανή κίνηση - υπόμνημα προς τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς εξέφρασαν την Άνοιξη του 2012 την πλήρη εμπιστοσύνη τους στους Έλληνες επιστήμονες και στα Ελληνικά ερευνητικά ιδρύματα και ζήτησαν την υποστήριξη τους, η πολιτεία το άφησε ανεκμετάλλευτο. Θα μπορούσαν ακόμα και στις διαπραγματεύσεις με τους Θεσμούς να το χρησιμοποιήσουν για να δείξουν το δρόμο που είναι σε θέση και πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα. Στον σημερινό, σύγχρονο κόσμο όπου η Επιστήμη, η Έρευνα, η Τεχνολογία, η Καινοτομία είναι εκείνες που κρίνουν το οικονομικό μέλλον και την ευημερία μιας χώρας.

Μήπως λοιπόν αν γινόταν ένα Δημοψήφισμα θα έπρεπε να θέσει στην Ελληνική Κοινωνία ένα εντελώς διαφορετικό αλλά πραγματικά ουσιαστικό ερώτημα:

ΘΕΛΕΤΕ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ;

Νομίζω ότι τότε οι ¨Έλληνες ενωμένοι θα έδιναν τη σωστή απάντηση και θα άνοιγαν μια νέα δημιουργική σελίδα για την πατρίδα μας.

* Ο Γιάννης Παπαμαστοράκης είναι Ομότιμος Καθηγητής του Τμήματος Φυσικής Πανεπιστημίου Κρήτης

An Empire Strikes Back: Germany and the Greek Crisis

STRATFOR Geopolitical Weekly  JULY 14, 2015 | 08:00 GMT

By George Friedman

A desperate battle was fought last week. It pitted Germany and Greece against each other. Each country had everything at stake. Based on the deal that was agreed to, Germany forced a Greek capitulation. But it is far from clear that Greece can allow the agreement reached to be implemented, or that it has the national political will to do so. It is also not clear what its options are, especially given that the Greek people had backed Germany into a corner, where its only choice was to risk everything. It was not a good place for Greece to put the Germans. They struck back with vengeance.

The key event was the Greek referendum on the European Union's demand for further austerity in exchange for infusions of cash to save the Greek banking system. The Syriza party had called the vote to strengthen its hand in dealing with the European demands. The Greek government's view was that the European terms would save Greece from immediate disaster but at the cost of impoverishing the country in the long term. The austerity measures demanded would, in their view, make any sort of recovery impossible. Facing a choice between a short-term catastrophe in the banking system and long-term misery, the Greeks saw themselves in an impossible position.

In chess, when your position is hopeless, one solution is to knock over the chessboard. That is what the Greeks tried to do with the referendum. If the vote was lost, then the government could capitulate to German demands and claim it was the will of the people. But if the vote went the way it did, the Greek leaders could go to the European Union and argue that broad relaxation of austerity was not merely the position of the government, but also the sovereign will of the Greek people.

The European Union is founded on the dual principles of an irrevocable community of nations that have joined together but have retained their national sovereignty. The Greeks were demonstrating the national will, which the government thought would create a new chess game. Instead, the Germans chose to directly demand a cession of a significant portion of Greece's sovereignty by creating a cadre of European bureaucrats who would oversee the implementation of the agreement and take control of Greek national assets for sale to raise money. The specifics are less important than the fact that Greece invoked its sovereign right, and Germany responded by enforcing an agreement that compelled the Greeks to cede those rights.

Germany's Motivations

I've discussed the German fear extensively. Germany is a massive exporting power that depends on the European free trade zone to purchase a substantial part of its output. The Germans had a record positive balance of trade last month, of which its trade both in the eurozone as well as in the rest of the European Union was an indispensible part. For Germany, the unraveling of the European Union would directly threaten its national interest. The Greek position — particularly in the face of the Greek vote — could, in the not too distant future, result in that unraveling.

There were two sides of the Greek position that frightened the Germans. The first was that Athens was trying to use its national sovereignty to compel the European Union to allow Greece to avoid the pain of austerity. This would, in effect, shift the burden of the Greek debt from the Greeks to the European Union, which meant Germany. For the Germans, the bloc was an instrument of economic growth. If Germany accepted the principle that it had to assume responsibility for national financial problems, the European Union — which has more than a few countries with national financial problems — could drain German resources and undermine a core reason for the bloc, at least from the German point of view. If Greece demonstrated it could compel Germany to assume responsibility for the debt in the long term, it is not clear where it would have ended — and that is precisely what the Greek vote intended.

On the other hand, if the Greeks left the European Union, it would have created a precedent that would in the end shatter the bloc. If the European Union was an elective affinity, in Goethe's words, something you could enter and then leave, then the long-term viability of the bloc was in serious doubt. And there was no reason those doubts couldn't be extended to the free trade zone. If nations could withdraw from the European Union and create trade barriers, then Germany would be living in a world of tariffs, European and other. And that was the nightmare scenario for Germany.

The vote backed the Germans into a corner, as I said last week. Germany could not accept the Greek demand. It could not risk a Greek exit from the European Union. It could not appear to be frightened by an exit, and it could not be flexible. During the week, the Germans floated the idea of a temporary Greek exit from the euro. Greece owes a huge debt and needs to build its economy. What all this has to do with being in the euro or using the drachma is not clear. It is certainly not clear how it would have helped Europe or solved the immediate banking problem. The Greeks are broke, and don't have the euros to pay back loans or liquefy the banking system. The same would have been true if they left the European Union. Suggesting a temporary Grexit was a fairly meaningless act — a bravura performance by the Germans. When you desperately fear something in a negotiation, there is no better strategy than to demand that it happen.

The Resurrection of German Primacy

I have deliberately used Germany rather than the European Union as the negotiating partner with the Greeks. The Germans have long been visible as the controlling entity of the European Union. This time, they made no bones about it. Nor did they make any bones about their ferocity. In effect they raised the banner of German primacy, German national interest, and German willingness to crush the opposition. The French and the Italians, among others, questioned the German position publicly. In the end, it didn't matter. The Germans consulted with these other governments, but Berlin decided the negotiating position, because in the end it was Germany that would be most exposed by French or Italian moderation. This negotiation was in the context of the European Union, but it was a German negotiation.

And with this, the Germans did something they never wanted to do: resurrect fairly unambiguously the idea that Germany is the sovereign and dominant nation-state in Europe, and that it has the power and the will to unilaterally impose its will on another nation. Certainly the niceties of votes by finance ministers and prime ministers were adhered to, but it was the Germans who conducted the real negotiations and who imposed their will on Greece.

Germany's historical position was that it was one nation among many in the European Union. One of the prime purposes of European integration was to embed Germany in a multinational European entity so that it could develop economically but not play the role in Europe that it did between 1871 and 1945. The key to this was making certain that Germany and France were completely aligned. The fear was that German economic growth would create a unilateral German political power, and the assumption was that a multilateral organization in which France and Germany were intimately bound together would enable German growth without risking German unilateral power.

No one wanted this solution to work more than the Germans, and many of Germany's maneuvers were to save the multilateral entity. But in making these moves, Germany crossed two lines. The lesser line was that France and Germany were not linked on dealing with Greece, though they were not so far apart as to be even close to a breach. The second, and more serious, line was that the final negotiation was an exercise of unilateral German power. Several nations supported the German position from the beginning — particularly the Eastern European nations that, in addition to opposing Greece soaking up European money, do not trust Greece's relationship with Russia. Germany had allies. But it also had major powers as opponents, and these were brushed aside. 

These powerful opponents were brushed aside particularly on two issues. One was any temporary infusion of cash into Greek banks. The other was the German demand, in a more extreme way than ever before, that the Greeks cede fundamental sovereignty over their national economy and, in effect, over Greece itself. Germany demanded that Greece place itself under the supervision of a foreign EU monitoring force that, as Germany demonstrated in these negotiations, ultimately would be under German control.

The Germans did not want to do this, but what a nation wants to do and what it will do are two different things. What Germany wanted was Greek submission to greater austerity in return for support for its banking system. It was not the government's position that troubled Germany the most, but the Greek referendum. If Germany forced the Greek government to capitulate, it was a conventional international negotiation.  If it forced the government to capitulate in the face of the electoral mandate of the Greek public, it was in many ways an attack on national sovereignty, forcing a settlement not in opposition to the government but a direct confrontation with the electorate. The Germans could not accommodate the vote. They had to respond by demanding concessions on Greek sovereignty.

This is not over, of course. It is now up to the Greek government to implement its agreements, and it does so in the face of the Greek referendum. The situation in Greece is desperate because of the condition of the banking system. It was the pressure point that the Germans used to force Greek capitulation. But Greece is now facing not only austerity, but also foreign governance. The Germans' position is they do not trust the Greeks. They do not mean the government now, but the Greek electorate. Therefore, they want monitoring and controls. This is reasonable from the German point of view, but it will be explosive to the Greeks.

The Potential for Continental Unease

In World War II, the Germans occupied Greece. As in much of the rest of Europe, the memory of that occupation is now in the country's DNA. This will be seen as the return of German occupation, and opponents of the deal will certainly use that argument. The manner in which the deal was made and extended by the Germans to provide outside control will resurrect historical memories of German occupation. It has already started. The aggressive inflexibility of the Germans can be understood as an attitude motivated by German fears, but then Germany has always been a frightened country responding with bravado and self-confidence.

The point of the matter is not going away, and not only because the Greek response is unpredictable; poverty versus sovereignty is a heady issue, especially when the Greeks will both remain poor and lose some sovereignty. The Germans made an example of Cyprus and now Greece. The leading power of Europe will not underwrite defaulting debtors. It will demand political submission for what help is given. This is not a message that will be lost in Europe, whatever the anti-Greek feeling is now.

This is as far from what Germany wanted as can be imagined. But Greece could not live with German demands, and Germany could not live with Greek demands. In the end, the banking crisis gave Germany an irresistible tool. Now the circumstances demand that the Greeks accept austerity and transfer key elements of sovereignty to institutions under the control or heavy influence of the Germans.

What else could Germany do? What else could Greece do? The tragedy of geopolitical reality is that what will happen has little to do with what statesmen wanted when they started out.

Reprinting or republication of this report on websites is authorized by prominently displaying the following sentence, including the hyperlink to Stratfor, at the beginning or end of the report.

"An Empire Strikes Back: Germany and the Greek Crisis is republished with permission of Stratfor."

Ο τρίτος κρίκος του ΟΧΙ

Ακούσαμε το θριαμβευτικό διάγγελμα του Μιχαλολιάκου: Η Ναζιστική προπαγάνδα στα επάνω της! Η επιπολαιότητα της κυβέρνησης Σύριζα ανοίγει με την ανικσνότητά των μαθητευόμενων μάγων της τον δρόμο στην εγκληματική άκρα δεξιά. Οι Ναζί συνοδοιπόροι του κυβερνητικού μπάχαλου παίρνουν τα επιχειρήματα των κυβερνητικών περί κακών ξένων και υπερήφανης Ελλαδικής μαγκιάς και προχωρούν ένα βήμα παραπέρα στην ακατάσχετη δπλέον ημαγωγία. Συμφωνεί με τα μέτρα του Σύριζα που μας έφεραν στο χάος, αλλά διαφωνεί υποκριτικά με τα αποτελέσματα των μέτρων. Συμφωνεί με την δημιουργία του χάους, αφού ο λύκος στην μαντάρα χαίρεται, αλλά την κατακεραυνώνει γιά την κατάντια του λαού στις γραμμές των ΑΤΜ....η Γκαιμπελική προπαγάνδα στο απόγειό της.

Ο Μιχαλολιάκος δεν είναι κάποιο τυχαίο ή αμελητέο φαιδρό νούμερο σαν τον φτηνό δημαγωγό Καμμένο. Ουτε ασπόνδυλο μαλάκιο σαν τον Σαμαρά. Όταν οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ αρχίσουν σε λίγες μέρες απελπισμένοι με το χάος να ψάχνονται, δεν πρόκειται να πάνε πίσω στα πολιτικα πτώματα της διαφθοράς, ούτε θα ομφαλοσκοπήσουν με τις ευθύνες τους και φυσικά δεν θα γίνουν κοψοχέρηδες για το ΟΧΙ. Απλά θα ψάξουν για κάποιον που να εκφράζει τον θυμό και την οργή τους.

Η ευθύνη της μοιραίας ηγετικής ομάδας του Σύριζα είναι τρομαχτικά βαριά και πέρα ακόμη από τις ιστορικές ευθύνες της ςκαταστροφή του τραπεζικού μας συστήματος. Η απελπισία που θα ακολουθήσει το χάος που δημιούργησε η ανικανότητα τους, θα γίνει το πρόσφορο λίπασμα που θα φέρει την εγκληματική συμμορία του Κασιδιάρη και του Μιχαλολιάκου πολύ σύντομα σε ποσοστά που τώρα κατέχει ο Σϋριζα, τό απόκομμα που πάντα έπαιρνε μεταξύ 3.5% και 4.5 % αλλά στις πρόσφατες εκλογές του Γενάρη πήρε 37% και είναι τώρα κυβέρνηση. Χρόνο σίγουρα δεν θα κλείσει, ίσως ούτε και εβδομάδες κάν. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Η κατηφόρα θα πιάσει πλέον ρυθμούς κατρακυλίσματος και χιονοστιβάδας και κανένας Μπαρούφάκης δεν θα μπορεί να την ελέγξει πλέον. Μιά άτακτη έξοδος από την Ευρωζώνη θα φέρει αναπόφευκτα και εξοδο από την ΕΕ (με την Βουλγαρία καί αύριο τα Σκόπια και την Αλβανία μέσα).

Η κρίση φέρνει στο προσκήνειο συνεχώς νέες δυνάμεις καταβαραθρώνοντας τις παλιές, και τις καταποντίζει και αυτές με την ίδα ευκολία που τις ανέβασε. Με μιά Ελλάδα απομονωμένη οικτρά από παντού και χωρίς την προστατευτική αιγίδα γιά το δημοκρατικό πολίτευμα που προσφέρουν οι θεσμοί της ΕΕ, μιά πιθανή εκλογική νίκη (δεν χρειάζεται κάν πλειοψηφία, ούτε ο Χίτλερ απέκτησε ποτέ την απόλυτη πλειοψηφία, ακόμη και στις εκλογές του 1934 που οργάνωσε ο ίδιος) της Ναζιστικής συμμορίας θα φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα μιάς νέας τραγωδίας ανάλογης του 1922. Τα κατευθυνόμενο 70% του ΟΧΙ της Θράκης με τον Τούρκο υπουργό ΠΕΧΩΔΕ να κάνει καμπάνια στην Ελληνική επικράτεια υπέρ του ΟΧΙ δεν ίδρωσε το αυτί κανενός, είναι όμως προάγγελος του τι σχεδιάζει η άσπονδη γείτων χώρα και το πολιτικοστρατιωτικό της κατεστημέντο. Με μιά Ελλάδα που ούτε περέλαιο για τον στρατό της δεν διαθέτει, και χωρίς νόμισμα να αγοράσει καινούριο, χωρίς οικονομία, απομονωμένη και με τους φυσικούς της συμμάχους της εξοργισμένους από τις καθημερινές προσβολές των θλιβερών μινίων που παριστάνουν την Ελληνική κυβερνώσα ελίτ, η πορεία της χώρας βαίνει προς το απόλυτο και ανεξέλεγκτο ίσως δράμα. 
Τα διάφορα υπερφίαλα περί έκφρασης της δημοκρατικής θέλησης του κυρίαρχου Ελληνικού λαού θα ηχούν σαν κουδουνάκια κοπαδιού που βαίνει προς την σφαγή άν συνεχίσει η σημερινή καταστροφική πορεία και φτάσουμε αργότερα σε εκλογικό θρίαμβο των Χρυσαυγιτών. 
Με τον Ελληνικό λαό στα κάγγελα μετά από λίγες εβδομάδες οικονομικής απραξίας, με τράπεζες κλειστές και την χώρα σε σπιράλ κάθετης πτώσης, όλα τα εκλογικά σενάρια είναι πιθανά. Η Μικρασιατική καταστροφή, άς μην το ξεχνούμε αυτό, ξεκίνησε με μιά καταφανή δημοκρατική επιλογή του Ελληνικού λαού υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου κατά τις μοιραίες εκλογές του Νοεμβρίου του 1920.

Μιλτιάδης Η. Μπ.
5.7.2015