Τα τουρκικά σίριαλ... καταστρέφουν ελληνικά μνημεία, εκκλησίες και έργα τέχνης

Σκηνές ντροπής και εγκατάλειψης

Πρόκειται για ντροπή και για ασύγγνωστη ασέβεια, την οποία, προφανώς, οι τούρκοι παραγωγοί των γνωστών σίριαλ δεν νιώθουν. Έτσι δεν διστάζουν για τις... ανάγκες των φτηνών σεναρίων τους να καταστρέψουν, να προκαλέσουν βανδαλισμούς, ακόμα και να κάψουν ιστορικά ελληνικά μνημεία, εκκλησίες, αρχοντικά και έργα τέχνης.

Όπως αναφέρει το Vima.gr, το εξωφρενικό είναι ότι πρωταγωνιστές των τουρκικών σίριαλ που μετέχουν και σε καταστροφές χριστιανικών μνημείων είναι γνωστοί στην Ελλάδα από τη συμμετοχή τους σε άλλα σίριαλ, όπως ο Μεχμέτ Ακίφ Αλακούρτ (Σιλά), η Οζλέμ Γιλμάζ (Μοιραίος Έρωτας).

Την αποκάλυψη φέρνει σε φως η εφημερίδα «Σημερινή» της Κύπρου, με τη σημείωση ότι από τη βεβήλωση των χριστιανικών ναών και των ελληνικών μνημείων έχουν ξεσηκωθεί ακόμα και πολιτιστικοί σύλλογοι στην Τουρκία.

Υπενθυμίζεται ότι ακόμα και ο Πάπας είχε ενδιαφερθεί για την καταστροφή χριστιανικών εκκλησιών στην κατεχόμενη Κύπρο (τις είχαν μετατρέψει σε στάβλους, μπαρ ή κοτέτσια) και είχε επισκεφθεί μάλιστα και τη Λευκωσία ζητώντας σεβασμό.

Στην Καππαδοκία

Ήδη στην Καππαδοκία που έχει χρησιμοποιηθεί ως σημείο πολλών γυρισμάτων, έχουν καταστραφεί χριστιανικά μνημεία, επειδή έτσι ήθελε ο σεναριαγράφος των τουρκικών σειρών. Οι τούρκοι δεν διστάζουν να βεβηλώσουν τόπους ιστορικής σημασίας. Και είναι τόσο μεγάλο το μένος τους για τα χριστιανικά μνημεία που ακόμα και σκεπτόμενοι τούρκοι διαμαρτυρήθηκαν. Εκπρόσωποι πολιτιστικών οργανισμών της περιοχής της Καππαδοκίας ζήτησαν ήδη παρέμβαση του εισαγγελέα.

Τελευταίο θύμα της τουρκικής τηλεοπτικής κουλτούρας (που δεν ενόχλησε καθόλου το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού) είναι η εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) στην Καππαδοκία.

Όπως έγραψε η τουρκική εφημερίδα Yeni Safak οι δημιουργοί της σειράς Emanet (Παρακαταθήκη), με πρωταγωνιστές τους γνωστούς στην Ελλάδα Αλακούρτ και Γιλμάζ επέλεξαν το εσωτερικό της ιστορικής εκκλησίας για να γυρίσουν σκηνές βίας προκαλώντας μάλιστα και σοβαρές ζημιές.

Διαμαρτυρίες

Ήταν τόσες οι ζημιές προκάλεσαν που διαμαρτυρήθηκε και ο διευθυντής του Ιδρύματος Έρευνας και Προστασίας Κτισμάτων της Καππαδοκίας κ. Μιουκρεμίν Τοκμάκ ο οποίος προχώρησε σε καταγγελία στην εισαγγελία: «Η καταστροφή είναι πολύ μεγάλη» σημειώνει ο κ. Τομκάτ στην καταγγελία του προς την εισαγγελία, επειδή οι ιθύνοντες της σειράς που γυρίζεται για το FOX Tv (και έχει ήδη ελληνική σελίδα στο Facebook) κατέστρεψαν τις σιδερένιες μπάρες που είχαν τοποθετηθεί για την προστασία του περιβόλου της εκκλησίας και αφού παραβίασαν τις πόρτες, εισέβαλαν στον ιερό ναό.

Καταγγελίες

Πριν από τρία χρόνια το τουρκικό Ιδρυμα για την Προώθηση και Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς (CEKUL) είχε καταγγείλει τα τουρκικά τηλεοπτικά συνεργεία που πήγαν για γύρισμα στην περιοχή της Καππαδοκίας ότι προκάλεσαν σοβαρές ζημιές σε χριστιανικές εκκλησίες, ελληνικής κατοικίες ιστορικής σημασίας και ελληνικά μνημεία: «Έβαλαν φωτιά σε ένα παλιό ελληνικό αρχοντικό σε γειτονιά του Μουσταφά Πασά για τις ανάγκες της τηλεοπτικής σειράς Αyat Devam Ediyor (Η ζωή συνεχίζεται), που γυρίστηκε από έναν τούρκο τραγουδιστή και ηθοποιό», είχε πει στην εφημερίδα Χουριέτ εκπρόσωπος του Ιδρύματος, αναφερόμενος στην καταστροφή του ιστορικού κτιρίου που βρισκόταν στο ελληνόφωνο χωριό Σινασός. Πριν από την ανταλλαγή πληθυσμών είχε 3.000 έλληνες κατοίκους..

Ασέβεια στην Τζαλέλα

Ανάλογη ασέβεια (και βεβήλωση) υπήρξε και στα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς Yer Gok Ask (Η αγάπη είναι παντού) στο χωριό Προκόπι (σήμερα Ουργκούπ), στον τόπο όπου έζησε και αγίασε ο Οσιος Ιωάννης ο Ρώσος. Για τις ανάγκες του σίριαλ είχαν βάλει φωτιά σε λάστιχα και ξύλα στο εσωτερικό του χριστιανικού ναού, στην περιοχή Τζεμίλ ή Τζαλέλα. Στην περιοχή αυτή υπήρχαν έλληνες πριν από το ΄24. Το μένος όμως των τηλεοπτικών συνεργείων δεν σταμάτησε εκεί. Έκαψαν και τέσσερα πολύτιμα έργα τέχνης που είχαν παραχωρήσει στο χωριό ένα Ιδιωτικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας.

Πηγή: Τα τουρκικά σίριαλ... καταστρέφουν ελληνικά μνημεία, εκκλησίες και έργα τέχνης -Σκηνές ντροπής και εγκατάλειψης | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/171347#ixzz3EAFUyksC

Το παράδοξο της Αμφίπολης: Είναι ο μόνος επώνυμος (?) τάφος με πολλά δωμάτια

Το παράδοξο στον τάφο της Αμφίπολης είναι ότι έχει τόσους επάλληλους χώρους. Στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη έχουν βρεθεί τρεις τέσσερις τάφοι που θυμίζουν τα παλιά σπίτια της Αθήνας με τα δωμάτια εν σειρά. Ωστόσο, στη δυτική Μακεδονία όλοι οι επώνυμοι τάφοι είναι διθάλαμοι και έχουν μαρμάρινες θύρες. Τι ακριβώς συμβαίνει στον τάφο της Αμφίπολης.

Αναπαράσταση βασισμένη στο σκίτσο του ζωγράφου Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου που αναρτήθηκε στο προσωπικό του ιστολόγιο «Περί τέχνης ο λόγος» (peritexnisologos.blogspot.gr)

Μαρμάρινες θύρες: Στην Αμφίπολη τίποτα από ό,τι ήταν ως τώρα γνωστό δεν ισχύει. Δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής πουθενά θυρόφυλλα, κοινώς πόρτες, ή τουλάχιστον δεν έχουν ακόμη εντοπιστεί στο δάπεδο ή στο υπέρθυρο τα στροφία που την ανοιγόκλειναν, αν π.χ. ήταν ξύλινη και έχει με τα χρόνια καταστραφεί.

Πολλοί θάλαμοι: Από 10 γνωστά ταφικά σύνολα, τέσσερα εκ των οποίων βρίσκονται στη Βεργίνα, προκύπτει ότι πράγματι ήταν όλοι διθάλαμοι. Ακόμη και ο τάφος του Φιλίππου Β΄ ήταν διθάλαμος, καμαροσκεπής μακεδονικός τάφος με ναόσχημη δωρική πρόσοψη με πολυπρόσωπη σκηνή κυνηγιού στη ζωφόρο, που χρονολογείται στο β΄ μισό του 4ου αιώνα π.Χ.

Η περίπτωση του τάφου της Αμφίπολης δεν είναι αυτή, αφού έχουν ήδη ευρεθεί τρείς θάλαμοι και ο τέταρτος χώρος φαίνεται πως είναι υπαρκτός και μάλιστα υπόγειος. 

Το καινούργιο αυτό στοιχείο αποκαλύφθηκε την περασμένη Παρασκευή, αφού πέρα από τη λυγερόκορμη κορμοστασιά των καλοδουλεμένων Καρυατίδων, «υπάρχουν ενδείξεις ενός τέταρτου χώρου», όπως δήλωσε η γ.γ. του ΥΠΠΟΑ Λίνα Μενδώνη, καθώς βρέθηκε μαρμάρινο θύρωμα, ανοίγματος 0,96 μ. στον τοίχο του τρίτου θαλάμου.

Αρα, δεν είναι ο τρίτος θάλαμος ο νεκρικός, όπως από μέρες υπαινίσσονταν οι ανασκαφείς βλέποντας προφανώς βαθύτερα. Το άνοιγμα αυτό είναι πολύ μικρότερο, περίπου μισό από τα άλλα θυραία ανοίγματα (1,68 μ.) που έχουν ώς τώρα βρεθεί.

Σύμφωνα με το νέο αξονομετρικό σχέδιο του αρχιτέκτονα της ανασκαφής Μιχάλη Λεφαντζή, το μαρμάρινο άνοιγμα στον βόρειο τοίχο του τρίτου θαλάμου βρίσκεται μέσα στην επίχωση, δηλαδή σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από τα θυραία ανοίγματα των δύο άλλων θαλάμων (Α και Β), που σημαίνει πως είτε πρόκειται για κρύπτη-νεκρική κόγχη, ή οδηγεί σε έναν υπόγειο πιθανώς νεκρικό θάλαμο. Το ενδιαφέρον σε αυτό το σχέδιο είναι επίσης ότι μας δείχνει την ύπαρξη μιας ακόμη τρύπας στον τέταρτο διαχωριστικό τοίχο, αλλά όχι στο ίδιο σημείο με την τρύπα του τοίχου των Καρυατίδων, αλλά ακριβώς απέναντι.


Αλλοι διάσημοι τάφοι της Μακεδονίας

Σπουδαίοι μακεδονική τάφοι έχουν ήδη ευρεθεί στην περιοχή. Ο λόγος όμως για τον οποίο διακρίνεται ο τάφος της Αμφίπολης -πέραν του εκπληκτικού εξωτερικού μεγέθους του- είναι το γεγονός ότι διαθέτει πολλούς θαλάμους.

Ο μακεδονικός τάφος της Κρίσεως

Ο μακεδονικός τάφος της Κρίσεως βρίσκεται στον Κοπανό. Πρόκειται για έναν μνημειακό διθάλαμο τάφο με διόροφη πρόσοψη δωρικού και ιωνικού ρυθμού. Στην πρόσοψη υπάρχουν τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες, που απεικονίζουν σκηνή της Κρίσεως του νεκρού στον Κάτω Κόσμο. Χρονολογείται στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. Είναι κλειστός στο κοινό διότι επιτελείται μεγάλη προσπάθεια αναστήλωσής του.

Ο μακεδονικός τάφος των Ανθεμίων

Ο τάφος των Ανθεμίων βρίσκεται επίσης στην περιοχή του Κοπανού. Πρόκειται για έναν διθάλαμο καμαροσκεπή μακεδονικό τάφο με πρόσοψη ιωνικού ρυθμού. Πήρε το όνομα αυτό διότι στην οροφή του προθάλαμου εικονίζονται ανθέμια και νερολούλουδα σε λευκά και ιώδη χρώματα πάνω σε γαλάζιο φόντο. Χρονολογείται στον 3ο αιώνα π.Χ. Το μνημείο είναι επισκέψιμο για το ευρύ κοινό.

Ο μακεδονικός τάφος του Λύσωνος Καλλικλέους

Ο μακεδονικός τάφος του Λύσωνος Καλλικλέους βρίσκεται στα Λευκάδια. Είναι ένας μικρός διθάλαμος μακεδονικός τάφος, με απλή πρόσοψη και ζωγραφισμένο το εσωτερικό του μνημείου, που χρονολογείται γύρω στο 200 π.Χ. Το μνημείο παραμένει κλειστό για το ευρύ κοινό, ενώ επιτρέπεται η είσοδος μόνο στους αρχαιολόγους και στους φοιτητές.

Πηγή: Το παράδοξο της Αμφίπολης: Είναι ο μόνος επώνυμος τάφος με πολλά δωμάτια [εικόνες] | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/171395#ixzz3EACzilsY

Μυστικές υπηρεσίες Γερμανίας: Η Τουρκία ετοιμάζει πυρηνικά όπλα

Δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Die Welt για τα σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν

Ανησυχία στη Δύση έχει προκαλέσει δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Die Welt, σύμφωνα με το οποίο ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιθυμεί να εξοπλίσει τη χώρα του με πυρηνικά όπλα και, μάλιστα,  η Τουρκία φέρεται να διαθέτει ήδη έναν σημαντικό αριθμό από συσκευές φυγοκέντρησης.

Η υπηρεσία πληροφοριών της Γερμανίας (BND), σύμφωνα με το δημοσίευμα, έχει στα χέρια της όλο και περισσότερες ενδείξεις για το συγκεκριμένο θέμα και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η BND παρακολουθεί την Αγκυρα - ένα μυστικό τουρκικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων.

Η Die Welt αναφέρει ότι η Τουρκία ανέθεσε το 2011 στην ρωσική εταιρεία Rosatom να χτίσει ένα μεγάλο αντιδραστήρα στις ακτές της Μεσογείου, περίπου 300 χιλιόμετρα ανατολικά από το τουριστικό κέντρο της Αττάλειας. Δύο χρόνια αργότερα, υπήρξε παρόμοια συμφωνία με μια γαλλο-ιαπωνική κοινοπραξία.
 
Συνήθως, στην περίπτωση ενός πυρηνικού εργοστασίου για ειρηνικούς σκοπούς, οι εταιρείες καταλήγουν σε συμφωνία με την κυβέρνηση για να παρέχουν το απαραίτητο ουράνιο και να λάβουν τα πυρηνικά απόβλητα μετά το τέλος της διαδικασίας.   Ωστόσο, η Αγκυρα απέφυγε να συμφωνήσει σε αυτόν τον όρο, θέλοντας να ελέγχει η ίδια το ζήτημα του εμπλουτισμού ουρανίου και της διάθεσης των πυρηνικών αποβλήτων.

Η Die Welt γράφει ότι αυτό το κομμάτι της πυρηνικής διαδικασίας είναι κρίσιμο για κάθε κράτος που θέλει να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα. «Σε περίπτωση που η Τουρκία επιθυμεί να κρατήσει τις ράβδους χρησιμοποιημένου πυρηνικού καυσίμου, αυτό έχει μία μόνο λογική εξήγηση: Επιθυμεί να συγκεντρώσει υλικό για μια βόμβα πλουτωνίου» τονίζει η εφημερίδα.

Η ίδια η Αγκυρα, πάντως, αρνείται ότι επιθυμεί τον εμπλουτισμό ουρανίου.
 
Παράλληλα, το δημοσίευμα αναφέρεται στο τουρκικό πρόγραμμα κατασκευής πυραύλων λέγοντας ότι από το 2011 ο Ερντογάν είχε ζητήσει την ανάπτυξη πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Η εφημερίδα προσθέτει ότι στις αρχές του 2012 η Άγκυρα ξεκίνησε την ανάπτυξη πυραύλου μεσαίου βεληνεκούς και τονίζει ότι ένας πύραυλος μεσαίου βεληνεκούς με 2.500 χιλιόμετρα φάσμα μπορεί να είναι έτοιμος μέσα στο 2015.

Σύμφωνα με τη Welt, τα σχέδια αυτά αποτελούν ισχυρή ένδειξη ενός συνεχιζόμενου προγράμματος κατασκευής πυρηνικών όπλων.

Η εφημερίδα αναφέρεται επίσης σε παλαιότερες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, όπως του Αμπντουλάχ Γκιούλ ως υπουργού Εξωτερικών ότι η «Τουρκία δεν μπορεί να αφήσει μία γειτονική χώρα (σ.σ. αναφορά στο Ιράν) να έχει πυρηνικά όπλα που η ίδια (η Τουρκία) δεν διαθέτει».

Ο συντάκτης του άρθρου, Χανς Ρίλε, πρώην επικεφαλής σχεδιασμού πολιτικής στο υπουργείο Άμυνας, ισχυρίζεται ότι με την πυρηνική ενέργεια του Ισραήλ και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ο Ερντογάν δεν θα ικανοποιηθεί εάν δεν αναπτύξει και η Αγκυρα τη δυνατότητα πυρηνικών όπλων.

The truth about Turkey and Islamic State oil ("a matter not just of terrorism, but also of the local economy")

A group of men smuggle diesel fuel from Syria to Turkey, May 26, 2013.  (photo by REUTERS/Muzaffar Salman)

The (semi) official view of how Turkey is justifying permitting the smuggling of oil that sustains financially the IS.

The Sept. 20 
release of 49 Turks held by the Islamic State (IS) for 101 days came as a great relief for Turkey. They were the diplomats and other consulate personnel (along with their families, including two infants) taken hostage in June when IS captured Mosul. Since then, the Turkish government had argued, reasonably enough, that its hands were tied in not joining the US-led coalition against IS. Now, however, with the end of the hostage crisis, Ankara might begin to think more actively about the threat just across its southern border.

Where exactly does Turkey stand on IS? This has become a matter of controversy in the country and in the West. The Turkish government has been criticized on three main points: that it has not done enough to close its borders to the flow of foreign fighters joining IS; that it has not done enough to curb radical groups at home that recruit for IS; and that IS makes money by selling oil via Turkey.

In response, one could note on the first point that Turkey’s southern border is indeed too porous, but this is because of its length, some 750 miles, the tough terrain and Ankara’s “open border” policy, which has saved 1.5 million refugees since the beginning of the Syrian civil war.

On the second point, regarding IS recruits, Ankara certainly needs to be more cautious, but it is also worth reminding that the number of recruits from France, the United Kingdom and Russia exceed those from Turkey. 

The third point, the matter of the oil sales, also deserves fair assessment. This trade has been discussed recently by the US Senate Foreign Relations Committee and also brought into focus by The New York Times, Bloomberg Businessweek and a report in Al-Monitor by Fehim Tastekin. As Tastekin explains, the issue is not about official trading, but smuggling, mostly through “small-diameter plastic pipes normally used for irrigation.”

To understand why and how this happens, one should know that smuggling is a well-established tradition across Turkey’s southeastern borders with Iraq and Syria. Oil is expensive in most of Turkey, but cheap in the south. This has created an illegal but widespread south-north trade route. The smuggling economy is not just about oil, however, but also includes other popular items and commodities, such as tea. (If one orders tea in southeastern Turkey, the servers often ask, “Do you want normal tea or smuggled tea?”)

For decades, successive Turkish governments have tolerated this illegal trafficking based on some strategic logic. The 30-year war between the state and the Kurdistan Workers Party (PKK) impoverished the southeastern region, diminishing revenues from agriculture and husbandry. Smuggling remained the only source of income for some villages. “Pro-state” (anti-PKK) villages especially benefited from the government’s benign neglect, which was a form of compensation for their loyalty. The December 2011 accidental bombing of 34 smugglers from Roboski village by the Turkish armed forces was a horrific tragedy that exposed this tradition. Villagers revealed to the press that until that day, the soldiers always looked the other way when they “went out to smuggle.”

In other words, the reported smuggling of IS oil across the Turkish border is a problem that Turkey needs to confront. As Tastekin reported, “The state began to intervene after the international media started to question … whether IS oil was being sold in Turkey.” It is, however, a problem that is more complicated than it seems at first sight. It is a matter not just of terrorism, but also of the local economy.

Smugglers on the Turkish side of the border often do not know whether they are buying oil from IS sources. As Tolga Tanis, a Washington-based Turkish journalist, noted, “Oil changes hands so quickly that buyers do not know that they are getting oil that originates from IS.” In addition, as Tastekin reported, smugglers in Hacipasa, a Turkish village near the Syrian border, “prefer to think of the Free Syrian Army, not IS, as benefiting from the trade.”

The key question is how much of an illegal trade is there? The New York Times cited experts who placed the figure “at $1 million to $2 million a day.” Speaking to Al-Monitor, a presidential adviser who preferred to remain anonymous dismissed this claim. He said, “This is impossible. A barrel of oil would be sold for about $50 on the black market. This means 400,000 barrels of oil a day passing illegally from Iraq or Syria to Turkey. Yet, such an amount is impossible to carry by any of the smuggling methods, such as hoses, trucks or mules. There is indeed smuggling on the Turkey-Iraq and Turkey-Syria borders, but certainly not at these levels.”

The official also noted that such large amounts of oil could only be in the form of crude oil, but none of the two refineries in Turkey, at Tupras and Aliaga, could process smuggled oil. Concerning the broader picture, he said that the rise of IS confirmed Turkey’s earlier warnings to the West: The Free Syrian Army did not get the support it deserved in the earlier phase of the conflict, and this mistake paved the way for the rise of more militant groups, such as IS.

The bottom line is that while IS oil sales via the Turkish border is a real problem, it is not something condoned by the Turkish government, as emphatically noted by Energy Minister Taner Yildiz in a press conference. Turkey’s Western allies would be wise to approach Ankara with an understanding of the nuances involved and aim for more cooperation, rather than blaming Ankara for things that are beyond its full control.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/09/turkey-iraq-syria-krg-isis-oil-hostages.html?utm_source=Al-Monitor+Newsletter+%5BEnglish%5D&utm_campaign=9179ba8ea5-September_23_2014&utm_medium=email&utm_term=0_28264b27a0-9179ba8ea5-93086189#ixzz3EA2frN5X

The tragedy of the Arabs

The Middle East

A civilisation that used to lead the world is in ruins—and only the locals can rebuild it

Jul 5th 2014 | From the print edition - THE ECONOMIST

A THOUSAND years ago, the great cities of Baghdad, Damascus and Cairo took turns to race ahead of the Western world. Islam and innovation were twins. The various Arab caliphates were dynamic superpowers—beacons of learning, tolerance and trade. Yet today the Arabs are in a wretched state. Even as Asia, Latin America and Africa advance, the Middle East is held back by despotism and convulsed by war.

Hopes soared three years ago, when a wave of unrest across the region led to the overthrow of four dictators—in Tunisia, Egypt, Libya and Yemen—and to a clamour for change elsewhere, notably in Syria. But the Arab spring’s fruit has rotted into renewed autocracy and war. Both engender misery and fanaticism that today threaten the wider world.

Why Arab countries have so miserably failed to create democracy, happiness or (aside from the windfall of oil) wealth for their 350m people is one of the great questions of our time. What makes Arab society susceptible to vile regimes and fanatics bent on destroying them (and their perceived allies in the West)? No one suggests that the Arabs as a people lack talent or suffer from some pathological antipathy to democracy. But for the Arabs to wake from their nightmare, and for the world to feel safe, a great deal needs to change.

The blame game

One problem is that the Arab countries’ troubles run so wide. Indeed, Syria and Iraq can nowadays barely be called countries at all. This week a brutal band of jihadists declared their boundaries void, heralding instead a new Islamic caliphate to embrace Iraq and Greater Syria (including Israel-Palestine, Lebanon, Jordan and bits of Turkey) and—in due course—the whole world. Its leaders seek to kill non-Muslims not just in the Middle East but also in the streets of New York, London and Paris. Egypt is back under military rule. Libya, following the violent demise of Muammar Qaddafi, is at the mercy of unruly militias. Yemen is beset by insurrection, infighting and al-Qaeda. Palestine is still far from true statehood and peace: the murders of three young Israelis and ensuing reprisals threaten to set off yet another cycle of violence (see article). Even countries such as Saudi Arabia and Algeria, whose regimes are cushioned by wealth from oil and gas and propped up by an iron-fisted apparatus of state security, are more fragile than they look. Only Tunisia, which opened the Arabs’ bid for freedom three years ago, has the makings of a real democracy.

Islam, or at least modern reinterpretations of it, is at the core of some of the Arabs’ deep troubles. The faith’s claim, promoted by many of its leading lights, to combine spiritual and earthly authority, with no separation of mosque and state, has stunted the development of independent political institutions. A militant minority of Muslims are caught up in a search for legitimacy through ever more fanatical interpretations of the Koran. Other Muslims, threatened by militia violence and civil war, have sought refuge in their sect. In Iraq and Syria plenty of Shias and Sunnis used to marry each other; too often today they resort to maiming each other. And this violent perversion of Islam has spread to places as distant as northern Nigeria and northern England.

But religious extremism is a conduit for misery, not its fundamental cause (see article). While Islamic democracies elsewhere (such as Indonesia—see article) are doing fine, in the Arab world the very fabric of the state is weak. Few Arab countries have been nations for long. The dead hand of the Turks’ declining Ottoman empire was followed after the first world war by the humiliation of British and French rule. In much of the Arab world the colonial powers continued to control or influence events until the 1960s. Arab countries have not yet succeeded in fostering the institutional prerequisites of democracy—the give-and-take of parliamentary discourse, protection for minorities, the emancipation of women, a free press, independent courts and universities and trade unions.

The absence of a liberal state has been matched by the absence of a liberal economy. After independence, the prevailing orthodoxy was central planning, often Soviet-inspired. Anti-market, anti-trade, pro-subsidy and pro-regulation, Arab governments strangled their economies. The state pulled the levers of economic power—especially where oil was involved. Where the constraints of post-colonial socialism were lifted, capitalism of the crony, rent-seeking kind took hold, as it did in the later years of Egypt’s Hosni Mubarak. Privatisation was for pals of the government. Virtually no markets were free, barely any world-class companies developed, and clever Arabs who wanted to excel in business or scholarship had to go to America or Europe to do so.

Economic stagnation bred dissatisfaction. Monarchs and presidents-for-life defended themselves with secret police and goons. The mosque became a source of public services and one of the few places where people could gather and hear speeches. Islam was radicalised and the angry men who loathed their rulers came to hate the Western states that backed them. Meanwhile a vast number of the young grew restless because of unemployment. Thanks to the electronic media, they were increasingly aware that the prospects of their cohort outside the Middle East were far more hopeful. The wonder is not that they took to the streets in the Arab spring, but that they did not do so sooner.

A lot of ruin

These wrongs cannot easily or rapidly be put right. Outsiders, who have often been drawn to the region as invaders and occupiers, cannot simply stamp out the jihadist cause or impose prosperity and democracy. That much, at least, should be clear after the disastrous invasion and occupation of Iraq in 2003. Military support—the supply of drones and of a small number of special forces—may help keep the jihadists in Iraq at bay. That help may have to be on permanent call. Even if the new caliphate is unlikely to become a recognisable state, it could for many years produce jihadists able to export terrorism.

But only the Arabs can reverse their civilisational decline, and right now there is little hope of that happening. The extremists offer none. The mantra of the monarchs and the military men is “stability”. In a time of chaos, its appeal is understandable, but repression and stagnation are not the solution. They did not work before; indeed they were at the root of the problem. Even if the Arab awakening is over for the moment, the powerful forces that gave rise to it are still present. The social media which stirred up a revolution in attitudes cannot be uninvented. The men in their palaces and their Western backers need to understand that stability requires reform.

Is that a vain hope? Today the outlook is bloody. But ultimately fanatics devour themselves. Meanwhile, wherever possible, the moderate, secular Sunnis who comprise the majority of Arab Muslims need to make their voices heard. And when their moment comes, they need to cast their minds back to the values that once made the Arab world great. Education underpinned its primacy in medicine, mathematics, architecture and astronomy. Trade paid for its fabulous metropolises and their spices and silks. And, at its best, the Arab world was a cosmopolitan haven for Jews, Christians and Muslims of many sects, where tolerance fostered creativity and invention.

Pluralism, education, open markets: these were once Arab values and they could be so again. Today, as Sunnis and Shias tear out each others’ throats in Iraq and Syria and a former general settles onto his new throne in Egypt, they are tragically distant prospects. But for a people for whom so much has gone so wrong, such values still make up a vision of a better future.

Turkey moving from reluctant partner to embarrassed ally

What are they smoking?

Turkey is gradually moving from a reluctant NATO ally toward an embarrassing or embarrassed partner in the fight against the Islamic State (IS, also known as ISIS). As The Daily Beast reported, “With [IS] on its doorstep, the Turkish government balks at support for Obama’s strategy.

"A diplomatic crisis looms. Turkey, a key US ally and the only NATO member that borders areas controlled by [IS] jihadists in Syria and Iraq, is in a prime location to hit the extremists next door. But it prefers not to.

“Instead, Ankara is seeking a low-profile role — so low as to be almost invisible — in the international alliance that Washington is building up against the so-called caliphate, and that fact is undermining the American strategy to strike back against the terrorists President Barack Obama deems ‘unique in their brutality.’”

Turkey's stance in the joint struggle against IS is indeed low-profile, but perhaps this is an understatement. If the recent discourse of its decision-makers is scrutinized closely, one may reach the conclusion that the ruling Islamist government of Turkey is more distanced from its NATO allies than from IS.

The 49 Turkish hostages taken by IS when it stormed the Turkish Consulate in Mosul, including the consul general, serves as a good excuse not only for Turkey’s reluctance to take part in joint action against IS, but also as a cover for the inherently and increasingly anti-Western Turkish government not to follow the lead of the “new crusaders” in their actions in the Muslim lands, targeting mainly Sunnis. It is not easy to substantiate such an argument, yet it deserves to be considered.

It is not by chance that some keen observers and political personalities reacted along these lines when Turkey refrained from signing the Jeddah Declaration on Sept. 11 along with Kerry and 10 Arab countries. Turkey’s foreign minister was the only official present who did not sign the document.

Parliamentarian Aysel Tugluk, the former co-chair of the pro-Kurdish party in Turkey, tweeted, ”Turkey did not sign the [IS] communiqué because [IS] is the name of the proxy force fielded by Sunni actors led by Turkey.”

Actually, it was already clear in an article in Yeni Safak, a publication known to be very close to the government, before Obama explained his new IS strategy that the AKP government would not contribute substantially to Obama’s strategy and saw it as a trap. The news report, headlined “Turkey will not be trapped” and attributed to government sources, bluntly stated that Turkey would not take any operational role against IS.

The most critical passage of this report read, “Prime Minister Davutoglu, who gathered top commanders of the Turkish Armed Forces at his office a day before, yesterday held a security summit with larger participation. … The topic was the IS operations and the status of 49 Turkish hostages.

“The meeting did not consider favorably the 'core coalition' issue that foresees Turkey’s support for a ground operation against IS but emphasized the complications that have arisen in Iraq and Syria. That IS was an outcome of the [Syrian President Bashar al-] Assad regime was heavily underlined in the meeting, which adopted the policy of a passive role in the coalition. The summit decided that at this phase, Turkey could not participate in any military operation. It was stressed that active support by Ankara for the operation could risk the lives of the hostages.”

Even more interesting, Ibrahim Karagul, the editor-in-chief of Yeni Safak and a Davutoglu disciple, penned a column, “ISIS Trap to Turkey,” in which he crafted an outlandish conspiracy theory and claimed that the real target of the new anti-IS joint action is actually Turkey. His argument is significant and interesting in that it more or less reflects the mindset of Turkey’s decision-makers. He wrote, “There is a plot being hatched, but all its elements are in the open. Turkey is aware of the plot and no matter what others say it will follow its own course. They did not take note of any of Turkey’s warnings about the key issues of the region. Now with the pretext of IS, they are trying to throw Turkey into the fire.

“The mentality that punished Sunnis during the invasion of Iraq and in the status quo that evolved is the key creator of the [IS] issue today. Even more bizarre, the countries that are preparing for a new operation don’t have any projects for the future of Sunnis.

“Turkey is, of course, a NATO member and partner of international institutions. Of course, it will do its part in global operations. But for some reason, the priorities of these international institutions always work against us.

“We are truly fed up with paying the costs of the destruction these countries have caused in our region, and of their mistakes.

“To take action for US and European interests and priorities, to play a central role in that operation and to send soldiers are issues that Turkey has to assess carefully and avoid. Let them go and solve their own problems. Before [IS] there was the Syrian issue. They did nothing there. They didn’t keep any of their promises.

“The [IS] problem cannot be solved before the Syria problem is solved. Shouldn’t they know at least this much? Their problem is not [IS] but Turkey. … Everyone knows this now.”

It is not surprising that Turkey did not sign the Jeddah communique, while the Arab nations vowed to “do their share” to confront and ultimately destroy IS. Their promise came after the nations’ foreign ministers met in Saudi Arabia behind closed doors with Kerry.

The New York Times reported on the dramatic development, “Turkey also took part in the meetings here, but it did not sign the communique. A senior State Department official sought to minimize the significance of that development, saying the United States would continue to consult with Turkish officials on how to respond to the threat posed by [IS], which has captured 49 Turkish diplomats in Iraq and held them hostage. 'We understand the challenging situation Turkey is in given their detained diplomats, and they will make the decision on what role they can play moving forward,' the official said.”

On the day Kerry reached Ankara, The New York Times reported an unnamed Turkish official’s statement. “Speaking on the condition of anonymity to discuss internal deliberations, an official advised not to expect public support for the American effort.”

An Agence France-Presse dispatch from Ankara confirmed, “Turkey will refuse to allow a US-led coalition to attack jihadists in neighboring Iraq and Syria from its air bases, nor will it take part in combat operations against militants.”

The two main Turkish dailies, Hurriyet and Milliyet, came out with similar headlines on the day Kerry came to Ankara. Hurriyet’s was “Difficult guest” while Milliyet's read “Ankara draws the line.” Milliyet wrote that Turkey’s contribution to Obama’s plan to destroy IS will have a "humanitarian focus," meaning Turkey will not participate any armed action against IS and will not assist those taking part in such an activity.

In his strategy speech, Obama said that “America will be joined by a broad coalition of partners." Kerry added during his joint statement with the Saudi foreign minister, “We believe we will beat back the evil” of IS. Kerry also asserted that the international coalition against IS was growing.

Turkey is the only NATO country bordering IS' areas of control. But when it comes to the fight against it, a reluctant ally is gradually transforming itself into an embarrassing partner for the Western nations and an embarrassed regional actor in front of IS.

We have yet to see how such Turkey's stance will bear on Obama’s strategy and how it might affect its success. Nonetheless, this start does not bode well for the coming fight.

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/09/turkey-usa-western-ally-nato-isis-syria-iraq.html#ixzz3DQNkoR7v

Turkey rows against the tide.

US Secretary of State John Kerry and Turkish Foreign Minister Mevlut Cavusoglu shake hands before a meeting in Ankara, Sept. 12, 2014.  (photo by REUTERS/Umit Bektas)

Turkey is clearly a reluctant member of the coalition being spearheaded by the United States, with support from Saudi Arabia, against the Islamic State (IS) in Iraq and Syria. The reasons for this have been amply covered by Al-Monitor and may be understandable from Ankara’s perspective. Not everyone is that understanding, however

Turkey’s responses to crises in the Middle East are forcing many to question what Ankara is ultimately trying to achieve in a volatile part of the world where it hoped until recently to be a game changer, but where its plans have foundered.

What is seen instead is a Turkey pursuing objectives out of touch with developments on the ground, and which have resulted in isolation because of miscalculations based on the barely veiled Islamist and pro-Sunni outlook of the ruling Justice and Development Party (AKP).

Put another way, the dream President Recep Tayyip Erdogan and Prime Minister Ahmet Davutoglu harbored of making Turkey the leading Islamic country that would guide the region to a better future has turned sour.

Diplomats and analysts sounded by Al-Monitor say that Ankara’s inability to be effective in the face of momentous developments in the Middle East, while trying to pursue its own agenda, has pushed its regional influence to an all-time low.

Even the refusal by Turkish Foreign Minister Mevlut Cavusoglu to sign the communique on combating IS, which was agreed on at the foreign ministers meeting in Jeddah on Sept. 11, is seen as another case in point.

The US State Department made no mention of Turkey in its news release, where it listed the foreign ministers of the Gulf Cooperation Council, Egypt, Iraq, Jordan, Lebanon and the United States as having signed on to the “Jeddah Communique.”

The communique said these countries were “resolved to strengthen their support for the new Iraqi Government in its efforts to unite all Iraqis in combating [IS] and discussed a strategy to destroy [IS] wherever it is, including in both Iraq and Syria.”

Many will read Turkey’s refusal to sign on to this as an indication that it does not share this “resolve.”

Even Qatar, which had seen eye to eye with Turkey on Syria, Iraq and Egypt, also signed the communique, thus compounding Ankara’s isolation. US Secretary of State John Kerry was due in Ankara as this article was being written, to follow up on the visit by US Secretary of Defense Chuck Hagel on Sept. 8, to try and sway Turkey into a firmer commitment against IS.

Supporters of the AKP government, however, argue that Ankara is justifiably concerned about the fate of the 49 hostages, including its Mosul consul general, who have been held hostage by IS since June. They say open animosity toward IS would put the hostages in harm's way.

But public anger is mounting over the government’s apparent inability to rescue its citizens despite claims from AKP circles about Turkey’s regional might and influence. The opposition, on the other hand, is convinced that the hostages are being used as an excuse not to act against IS.

The opposition also continues to allege that the AKP government supported IS in the past, and continues to do so today in underhand ways. The government denies such accusations strongly, which also come from outside the country, and points to recent operations against members of the group in Turkey in its defense.

But these allegations refuse to go away with some analysts even claiming that Ankara is unwilling to act against IS, because it still hopes to benefit from it.

“Turkey fears that decreasing [IS'] strength in Syria, where Turkey had originally built a relationship with the group on the basis of their capability in fighting the Syrian regime, would allow Syrian President Bashar al-Assad to regain power, territory or even credibility by collaborating with the United States and its allies against [IS],” said Blaise Misztal from the Bipartisan Policy Center (founded by former US Senate Majority Leaders Howard Baker, Tom Daschle, Bob Dole and George Mitchell).

“Erdogan’s outspoken support for Hamas during the recent Gaza conflict — alone among Middle Eastern leaders, except for Qatar — and anti-Semitic slurs should also call into question whether the Turkish government’s commitment is to promoting stability in the region or pushing an ideological agenda,” Misztal said.

It is not just in Washington, however, where Erdogan’s motives are being questioned. He remains a staunch supporter of the Muslim Brotherhood, and its affiliate Hamas, much to the annoyance of existing regimes in the Middle East also.

Erdogan is at odds with Egypt, where the Muslim Brotherhood has been banned, and with Saudi Arabia and other Arab governments that supported the ouster of Egypt’s Islamist President Mohammed Morsi, and the banning of the Brotherhood.

Meanwhile, recent remarks by Cavusoglu suggesting a blatantly anti-Shiite attitude are unlikely to have gone down well in Baghdad, not to mention in Tehran or by the Shiites of Syria and Lebanon. Referring to the recent NATO summit in Wales, Cavusoglu told the Anadolu Agency in an interview that providing arms to the Iraqi army against IS was one of the items discussed in Wales.

“We underlined our concerns. For one thing, over 95% of the Iraqi army is currently made up of one sect. Therefore, it may be hard to control where the arms supplied will go,” Cavusoglu said, without explaining who they fear these arms may go to.

He said that Turkey was also concerned that the Kurdistan Workers Party (PKK), which the Turkish military has been fighting for nearly three decades, could also end up with the arms supplied to fight IS. This concern, however, has been expressed by Ankara before and relates to weapons that are being given to the Kurdish peshmerga, who are being joined by the PKK in parts of northern Iraq to fight IS.

Ankara has no way, of course, of preventing the arms going to the Iraqi army, the peshmerga or any group in Syria that it does not favor, such as the People's Protection Units (PYG), the armed wing of the Kurdish Supreme Committee of Syrian Kurdistan, which has links to the PKK.

Turkey has landed in a situation that shows how things are developing outside its control. Turkish papers are reporting on an agreement between the PYG and the Free Syrian Army (FSA) for an alliance against IS.

Its aim is said to include the liberation of land near Aleppo, where there is a small plot housing the Tomb of Suleiman Shah — the grandfather of Osman I, founder of the Ottoman Empire — which is the only official Turkish territory outside Turkey. The tomb is being protected by a small contingent of Turkish soldiers inside, but the area around it is under IS control.

The media is announcing that the PKK will be liberating and protecting the tomb, a development that has been referred to as “a crowing absurdity for Turkey,” and that is bound to grate on nationalist nerves.

Another topic that has gone seriously wrong for the AKP governments is the question of Syrian refugees. Ankara’s insistence on keeping an open door to predominantly Sunni refugees from Syria has resulted in serious social unrest in Turkey.

It has also resulted in an upsurge in anti-Arab sentiments across the country and has contributed to the perception that Turkey lacks coherent policies relating to developments in the Middle East.

http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/09/turkey-iraq-syria-middle-east-usa-kurd-krg.html?utm_source=Al-Monitor+Newsletter+%5BEnglish%5D&utm_campaign=2bdc950045-September_15_2014&utm_medium=email&utm_term=0_28264b27a0-2bdc950045-93086189#ixzz3DQHt8FDz

Στην Κύπρο - Λύση συνομοσπονδίας προκρίνει η Τουρκία

Το βόδι καί ο λύκος

Tου ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ 

«Σήμα» τέλους για κάθε προσπάθεια επιδίωξης ομοσπονδιακής λύσης στο Κυπριακό, έδωσε ο Ταγιπ Ερντογαν με την επίσκεψη του στα Κατεχόμενα αλλά και με τις θέσεις που επανέλαβε στην συνάντηση του με τον Αντώνη Σαμαρα, θέτοντας πλέον νέα δεδομένα στο κυπριακό, στις ελληνοτουρκικές και ευρωτουρκικές σχέσεις.

Η απροκάλυπτη πλέον αναφορά του Ταγιπ Ερντογαν σε «λύση ομοσπονδίας που θα στηρίζεται σε δυο κράτη» δεν ήταν μια τυχαία δήλωση αφού ο τούρκος ηγέτης επέλεξε να την κάνει στην αφετηρία της πρώτης θητείας του ως πρόεδρος της Τουρκίας ,που ουσιαστικά δίνει και το στίγμα της στρατηγικής προσέγγισης της Άγκυρας στο Κυπριακό.

Οι συνομιλίες πλέον είναι προφανές, ότι αποτελούν το ιδανικό πεδίο για την Τουρκία ώστε να διαμορφωθεί ένα σχέδιο λύσης κατά πολύ δυσμενέστερο του απαράδεκτου Σχεδίου Ανάν με πολύ πιο έντονη την διζωνικότητα και την αριθμητική αντίληψη της πολιτικής ισότητας, ώστε τελικά να καταλήξει σε μια χαλαρή συνομοσπονδία όπου η Άγκυρα εκτός του ασφυκτικού πολιτικού ελέγχου που θα έχει στο τουρκοκυπριακό κρατίδιο θα εξασφαλίσει μέσω της Συνομοσπονδίας επιρροή και έλεγχο και στο ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο…

Στην παρούσα φάση το μεγάλο πρόβλημα της Τουρκίας είναι ότι δεν μπορεί να ανεχθεί μια μικρή έστω και ακρωτηριασμένη Κυπριακή Δημοκρατία, να έχει την δυνατότητα ανάληψης σημαντικού στρατηγικού ρόλου στην πιο καυτή περιοχή του πλανήτη, η ίδια η Τουρκία να αισθάνεται αποκομμένη από την Νοτιοανατολική Μεσόγειο λογω της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας και συγχρόνως να βιώνει την «τιμωρία της ιστορίας» όπου όλος ο φυσικός πλούτος, των υδρογονανθράκων βρίσκονται στο νότιο τμήμα του νησιού, στο τμήμα εκείνο το οποίο για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν κατέλαβε στρατιωτικά (αν και πιθανότατα θα μπορούσε να το πράξει) το 1974.

Η Άγκυρα είχε από καιρό ξεδιπλώσει το σχέδιο της που αποσκοπούσε στην ενισχυση με κάθε τρόπο του ψευδοκράτους ώστε όταν έρθει η ώρα, επί ίσοις οροις να διεκδικεί όλο και πιο διευρυμένο μερίδιο εξουσίας σε μια χαλαρή συνομοσπονδία με την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία θα συρρικνώνονταν σε ένα ελληνοκυπριακό κρατίδιο το οποίο θα λύγιζε συγχρόνως από το βάρος της Τρόικας και του Μνημονίου.

Ήδη από το 2012 ο «Φιλελεύθερος» (και ο δημοσιογράφος Κώστας Βενιζελος) είχαν αποκαλύψει το «Μνημόνιο» που επέβαλλε η Άγκυρα στο ψευδοκράτος προκειμένου οι δομές του, να εκσυγχρονιστούν με αντάλλαγμα την παροχή οικονομικής βοήθειας. Το ιδιότυπο αυτό Μνημόνιο είχε περιληφθεί στο «Οικονομικό Πρωτόκολλο για την περίοδο 2013 -2015» το οποίο σε μια σημαντική πολιτική κίνηση τουρκοποιησης των Κατεχομένων προέβλεπε ότι θα μπορούσαν οι έποικοι να αναλάβουν ακόμη και ανώτατες θέσεις του ψευδοκράτους .

Μέχρι σήμερα υπήρξαν σημαντικές παρεμβάσεις με την οικονομική βοήθεια προς τα Κατεχόμενα υπό τον αυστηρό έλεγχο του εκαστοτε τούρκου «πρέσβη» αλλά και η μεταφορά ηλεκτρικής ενεργείας και κυρίως με τον αγωγό που θα μεταφέρει νερό από τη Τουρκία στα κατεχόμενα.

Με τέτοιες κινήσεις καθώς και με την ενισχυση του τουρισμού με προορισμό τα καζίνο του ψευδοκράτους, αλλά και της προσέλκυσης κυρίως Κεντροασιατων σπουδαστών στο πανεπιστήμιο στα Κατεχόμενα, η Αγκυρα θωρακίζει σταδιακά μια κρατική δομή στα Κατεχόμενα που θα μπορεί να διαπραγματευτεί επί ισοις οροις τους Ελληνοκύπριους.

Σε πολιτικό επίπεδο, δεν είναι τυχαία η προσπάθεια παράκαμψης των αποφάσεων του ΟΗΕ και η πρόσκληση «υπουργών» του ψευδοκράτους όχι μόνο στο Λονδίνο που ούτως η άλλως παίζει τον γνωστό άθλιο και ύποπτο ρόλο στο Κυπριακό, αλλά σταδιακά άνοιξαν οι πόρτες και στις Βρυξέλλες και στις ΗΠΑ.

Ο λεγόμενος ΥΠΕΞ του ψευδοκράτους Οζντελ Ναμί ο οποίος πιθανότατα θα είναι υποψήφιος στις «προεδρικές» εκλογές του 2015 επισκέφθηκε το Λονδίνο και αμέσως μετα του προγραμμάτισαν επίσκεψη στην Ουάσιγκτον, η οποία φαίνεται πως δεν θα γίνει μετά την αντίδραση της Λευκωσίας και της Ομογένειας.

Η δραστηριότητα αυτή του κ. Ναμι (είχε προηγηθεί περιοδεία σε ξένες πρωτεύουσες του διαπραγματευτή για το κυπριακό Κουντρετ Οζερσάι που πιθανόν να είναι ο βασικός αντίπαλος του κ. Ναμι στις «προεδρικές» εκλογές) προκάλεσε εντονότατες αντιδράσεις της Κυπριακής κυβέρνησης με τον εκπρόσωπο της Νίκο Χριστοδουλίδη να προαναγγέλλει διαβήματα και να καταδικάζει τις επαφές που έχουν «στόχο να τύχουν εκμετάλλευσης από το παράνομο καθεστώς καθώς επίσης να ικανοποιήσουν προσωπικές και άλλες επιδιώξεις εις βάρος της κοινής υποτίθεται προσπάθειας   για επίλυση του κυπριακού στην βάση του συμφωνημένου πλαισίου..»

Απαιτείται άμεσα νέος επαναπροσδιορισμός της εθνικής στρατηγικής για το κυπριακό, καθώς οι χειρισμοί δεν μπορεί να εξαντλούνται στο blame game…

Η διχοτόμηση πια είναι μια αποδοχή της ήττας του 1974 και του τεράστιου κόστους που πλήρωσε ο ελληνισμός σε αυτή την 40ετια, από την άλλη όμως θα πρέπει να υπάρξει στρατηγικός σχεδιασμός ώστε και να επιβιώσει η Κύπρος στην αντιπαράθεση με την Τουρκία και να μπορέσει να προχωρήσει στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της με τις μικρότερες δυνατές απώλειες..

Η μη λύση και η οριστικοποίηση της διχοτόμησης έχει ένα τεράστιο ψυχολογικό κόστος για τις μεγαλύτερες σε ηλικία γενιές των ελληνοκυπρίων και δημιουργεί μια σειρά πρακτικών προβλημάτων (πέραν της απώλειας περιουσιών, όσων είχαν ελπίδες να τους επιστραφεί η περιουσία τους σε εδάφη που θα τιθονταν υπό ελληνοκυπριακό έλεγχο) αλλά το πλήγμα για την Τουρκία θα είναι στρατηγικού χαρακτήρα.

Γι αυτό η Τουρκία δεν πρόκειται να καταθέσει εύκολα τα όπλα, αφήνοντας την κατάσταση να διολισθήσει σε διχοτόμηση, επιλέγοντας είτε την συνέχιση της εκκρεμότητας είτε την επιβολή συνομοσπονδιακής λύσης.

Τώρα θα πρέπει να δοθεί ακόμη μεγαλύτερη μάχη για να αποφευχθεί η συνομοσπονδιακή λύση, την όποια χωρίς καμία λογικη αφηναν να καλιεργείται με την ενισχυση της διζωνικοτητας με την ελπίδα ότι ετσι θα “εγκλωβίσουν” την Τουρκία να αποδεχτεί λύση μιας έστω χαλαρής ομοσπονδίας… Οι μέχρι τώρα συνταγές (μετα το 2004 όταν ο Κυπριακός Ελληνισμός με την ηγεσία του Τάσσου Παπαδοπουλου και την έστω και απρόθυμη στήριξη της τότε ελληνικής κυβέρνησης, πέτυχε την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν και την ομαλή ένταξη στην Ε.Ε.) διαπραγμάτευσης του Κυπριακού  αποδειχθηκαν αποτυχημένες.

Απαιτείται πλέον νέα Εθνική Στρατηγική που θα έχει στόχο να κερδίσει το μέλλον και όχι να αποζημιώσει το χαμένο παρελθόν.

Το «Δόγμα» Νταβουτογλου για την Κύπρο

Έχει ξεχωριστό και όχι απλώς και μόνο ιστορικό ενδιαφέρον το πώς περιέγραφε την εμπλοκή του Κυπριακού στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας ο νυν πρωθυπουργός της χώρας Αχμέτ Νταβουτογλου στο περίφημο βιβλίο του «Το Στρατηγικό Βάθος» (2001).

«Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατόν να έχει έναν αποφασιστικό ρολό στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές. Δεν μπορεί να είναι δραστήρια στις παγκόσμιες πολιτικές διότι αυτό το μικρό νησί κατέχει μια θέση που μπορεί να επηρεάσει άμεσα τούς στρατηγικούς συνδέσμους μεταξύ της Ασίας και της Αφρικής, της Ευρώπης και της Αφρικής, της Ευρώπης και της Ασίας…

Ο Αχμέτ Νταβουτογλου περιγράφει τους δυο άξονες της τουρκικής πολιτικής για το κυπριακό:

-Η ιστορική ευθύνη της Τουρκίας για την εμπέδωση της ασφάλειας της μουσουλμανικής τουρκικής κοινότητας της νήσου είναι ένας άξονας που έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Με την μείωση των εδαφών του Οθωμανικού κράτους πάντα μια από τις βασικές παραμέτρους της οθωμανοτουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπήρξε η ασφάλεια και η συνεχεια των μουσουλμανικών στοιχείων που παρέμειναν στα εγκατελειφθέντα εδάφη… Μια ενδεχόμενη αδυναμια που θα μπορούσε να ανακύψει αναφορικά με την ασφάλεια και την προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου εμπεριέχει τον κίνδυνο να εξαπλωθεί κατά κύματα στην Δυτική Θράκη και στην Βουλγαρία και ακόμη στο Αζερμπαϊτζάν και στην Βοσνία….

Γι’ αυτό τον λόγο η προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο από την άποψη της εν λογω κοινότητας αλλά και από την άποψη του μέλλοντος των λοιπών κοινοτήτων, οι οποίες συνιστούν οθωμανικά κατάλοιπα.

-Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού είναι η σημασία της γεωγραφικής θέσης του νησιού από γεωστρατηγικη άποψη. Ο άξονας αυτός είναι ζωτικής σημασίας.

Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμιά χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού χώρου της…»

Ο Αχμετ Νταβουτογλου χαρακτηρίζει μάλιστα την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή, ως «στρατηγικό πλεονέκτημα που απέκτησε την δεκαετία του 1970 και το οποίο πρέπει να διαχειρισθεί όχι ως στοιχείο μιας αμυντικής κυπριακής πολιτικής που προσανατολίζεται στην διαφύλαξη του ισχύοντος καθεστώτος αλλά ως ένα από τα διπλωματικού χαρακτήρα βασικά στηρίγματα μιας επιθετικής στρατηγικής θάλασσας..»

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, την Πέμπτη 11Σεπτεμβριου –http://www.epikaira.gr