Μία σατιρική Γερμανική αντιμετώπιση των Ελληνικών δικαίων [Die Anstalt - Griechenland (31.03.2015)]

Are Turkey's young IS recruits now a domestic threat?

Syrians wait at a checkpoint at the Syrian border crossing of Bab al-Hawa on the Syrian-Turkish border in Idlib governorate, Jan. 21, 2015. (photo by REUTERS/Abed Kontar)

Turkish media extensively covered the story of 19-year-old Suleyman Bengi crossing the border to Syria and joining the Islamic State (IS). Suleyman, a freshman dentistry student at a prominent Ankara university and son of an academic, took along with him his 16-year-old twin brothers Dilar and Dilsat. Everyone is asking what could have motivated a young man from a well-to-do, educated family to embark on such an adventure.

Summary⎙ Print Young Turks are increasingly attracted to the Islamic State's radical doctrines, believing their own country's brand of political Islam to be superficial, yet the Turkish government remains unconcerned with the increasing radicalization.

Author Metin GurcanPosted March 26, 2015

TranslatorTimur Göksel

Suleyman’s family lives in Diyarbakir in southeast Turkey. His father is a faculty member of Dicle University's mining engineering department. His mother is a civil servant. Their financial situation is comfortable.

Al-Monitor spoke with Suleyman's friends at the student hostel in Ankara’s Cebeci district where he lived. We learned that when Suleyman arrived at the hostel a year ago, he was already devoutly religious and prayed regularly. Suleyman's hostel mates described him as a loner who appeared to not want to be friends with anyone and never participated in common activities. They said they noticed a change in Suleyman after he began to visit a bookshop in the Cebeci district. He then started lifting weights in the hostel gym. One time, he told the others in the gym to play religious hymns, not music, and actually started a fight over it. His clothing style also changed. He tried to take some of his friends to the bookshop but couldn’t persuade them.

A hostel mate said, “This was his first year. If his parents had been with him, they could have noticed the change in him.”

When Al-Monitor asked why they didn’t report the changes they observed in Suleyman to the hostel management or his professors, they replied: “We actually noticed the change in Suleyman. But we didn’t know who to report to. There is no phone number, no expert or an office that could help us.”

Suleyman kept in close contact via social media with his twin brothers, Dilar and Dilsat, who attended different high schools in Diyarbakir. It is likely that Suleyman radicalized his brothers through their social media correspondence and persuaded them to go to Syria. Schoolmates of the twins said they were good students but that they kept to themselves.

Upon hearing that his three sons had gone to Syria to join IS, M. Sefik said, "We taught them how to love people. How they came to this point is a mystery to us."

Hundreds of mothers and fathers in Turkey are speaking those very words. According to official figures, about 2,500 individuals have traveled from Turkey to Iraq and Syria to join IS. About 800 even took their families with them. According to security experts Al-Monitor spoke to in Ankara, the reality on the ground is much more worrisome. One source, who did not want to be identified, said 5,000 Turks have crossed. Another source said, "The real problem is not the ones who go to Syria and Iraq to fight, but those who are radicalized and stay here. They [number] in the thousands.”

What is the dynamic that leads Turkish youth to follow Salafist currents? One explanation is political. A leading ideologue of the political Islamic movement in Turkey spoke with Al-Monitor on the issue, preferring to remain anonymous out of fear of possible pressure. He said that the ruling Justice and Development Party (AKP) polluted political Islam and turned it into a current that cannot be questioned. The new generation of Islamist youth turn to Salafist currents because it gives them the power of protest.

The source pointed out that his choosing to remain anonymous is indicative of how the government has disfigured the country's Islamist movements. He said, "There is no reasonable criticism of Islam within the AKP government. Their relations with the masses are not democratic." He then made an important point: "These youngsters are not going to IS as a reaction to secularists in Turkey. To the contrary, they see how political Islam in Turkey is decayed and not honest. IS promises these kids authentic, honest comradeship. Islamist youth in Turkey have a problem expressing themselves. They have to find a way to join society. It is this reaction that makes IS attractive to these youngsters."

Professor Clark McCauley of Bryn Mawr College in the United States, who studies political radicalization, told Al-Monitor via email that he believes that “the first thing to notice is the blend of motives, in which emotion and personal circumstances are as important as political opinion about IS.”

McCauley highlighted that some personal factors can be categorized as mechanisms of radicalization, including those identified by himself and Sophia Moskalenko:

• Political grievances: Individuals are outraged by Western indifference to the plight of Sunni Muslims suffering at the hands of Shiites in Iraq and Bashar al-Assad’s Alawite-minority government in Syria.
• Personal grievances: Even educated, employed young Muslims react to white European or American discrimination against Muslims. 
• Affection: Some go to Syria because a friend or relative has gone. 
• New connections: Some have lost family, friends or their job and seek new connections in the brotherhood of men at war. 
• Escape: Some join IS to get away from debts, prison or family problems. 
• Status and risk-seeking: Some seek thrill, adventure and warrior status, going from zero to hero.

Professor Hilmi Demir of Hitit University's Faculty of Theology told Al-Monitor during a meeting in Ankara that IS offers many things to youths who can’t find a place for themselves in society: a religious perspective, a sense of belonging, brotherhood, respect and reputation. The group makes them heroes by offering martyrdom. In addition to offering a pure society free of misbehavior, IS provides its fighters housing, a salary and even marriage assistance.

Demir said, "In Turkey, we don’t pay much attention to the radicalization process. Turkey focuses on identifying radicalized individuals or preventing the crossing of borders. We don’t wonder how they were radicalized but rather want to find who is using them. We ignore that there can be no radicalized action without religious and ideological radicalization." Demir concluded by warning, “Today there is a very strong Salafist network that nourishes radicalism against traditional Sunni schools of thought. Any youngster caught in the indoctrination of that network ends up in IS. We must attach priority to develop mechanisms that will combat this religious-ideological doctrine. Unfortunately, I am not very optimistic about it.”

Turkish politicians have been noticeably quiet on the issue of Turks joining IS. As a result, the security apparatus is not concerned with IS recruitment centers and Turks who may be joining IS. Al-Monitor spoke to security officials in Ankara who say that Turkey doesn’t have a strategic vision for combating IS. Joining IS is not considered a crime, and the bookshops and associations that operate as IS recruitment fronts, although known by security forces, are not shut down.

As a result, society is unaware of and the media pay little attention to the hundreds of youths under the influence of Salafist currents who are trying to get to Syria and Iraq to join IS. Politicians don’t have a strategic vision to combat this vital threat. The security bureaucracy is confused and practically immobile. Today, the prevailing notion is “let there first be an incident, then we will take care of it.”

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2015/03/turkey-salafi-radicalization-on-the-rise.html?utm_source=Al-Monitor+Newsletter+%5BEnglish%5D&utm_campaign=6b41290f8a-Week_in_review_30_2015&utm_medium=email&utm_term=0_28264b27a0-6b41290f8a-93086189#ixzz3VsERf86u

Η δημιουργική ασάφεια της ΑΟΖ, η Βενεζουέλα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Τουρκία

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ

Για να μη ξεχνιόμαστε, αυτή είναι η ΑΟΖ της Βενεζουέλας. Με το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 έχασε τα 2/3 της ΑΟΖ της και έτσι καταψήφισε το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών και Ωκεανών (UNCLOS) όπως έκανε και η Τουρκία. Η Βενεζουέλα όμως δεν ακολούθησε την τακτική της Τουρκίας που προσπαθούσε να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι τα νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι ήπειροι και προσπάθησε να υπονομεύσει την δημιουργία της ΑΟΖ όλα τα χρόνια που διήρκησε η Διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Αντίθετα, η Βενεζουέλα ανακήρυξε ΑΟΖ, στις 26 Ιουλίου 1978, όταν ήδη είχε αρχίσει η Διάσκεψη. Τότε πολλά κράτη της Λατινικής Αμερικής πρωτοστάτησαν στην δημιουργία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης για να προστατέψουν την αλιεία τους. Με αυτό το νόμο η Βενεζουέλα όρισε ότι το μήκος της ΑΟΖ της θα φτάνει τα 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές της. Σε περίπτωση που υπήρχαν επικαλύψεις με γειτονικά κράτη τότε η ΑΟΖ θα οριοθετηθεί βάσει συμφωνίας ανάμεσα σε αυτά τα κράτη.

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι την πρώτη οροθέτηση θαλασσίων ζωνών η Βενεζουέλα την πραγματοποίησε με τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1978. Η οριοθέτηση αυτή αφορούσε την οριοθέτηση με τις αμερικανικές περιοχές του Πουέρτο Ρίκο και των Παρθένων Νήσων. Η συμφωνία αυτή υπογράφτηκε στο Καράκας στις 28 Μαρτίου 1978 και τέθηκε σε ισχύ στις 24 Νοεμβρίου 1980 μετά από τη επικύρωσή της και από τα δύο κράτη. Είναι επίσης σημαντικό το γεγονός ότι αυτή η οριοθέτηση μήκους 304 ν.μ. έγινε βάσει της μέσης γραμμής.

Η εμπειρία της Βενεζουέλας σε θέματα νησιών μπορεί να αποβεί χρήσιμη στην σημερινή ελληνική κυβέρνηση μια και έχει εμπειρία σε θέματα οριοθετήσεων ΑΟΖ με τα γειτονικά της νησιωτικά κράτη και μπορεί να μας βοηθήσει στην διαφορά μας με την Τουρκία. Σε πολλά θέματα του Δίκαιου Θάλασσας δεν συμβαδίζει με την Τουρκία και ιδιαίτερα στο θέμα της «μέσης γραμμής» που θεωρεί ότι είναι η καλύτερη μέθοδος οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών.

Ένα άλλο θέμα που πρέπει να απασχολήσει την νέα ηγεσία του ΥΠΕΞ είναι να συνεχιστεί η προσπάθεια, που άρχισε η προηγούμενη κυβέρνηση, για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών με την Αίγυπτο μια και εκεί υπάρχει ένα μεγάλο μερίδιο των υδρογονανθράκων μας. Επιπλέον, η απόφαση του πρώην Υπουργού Ενέργειας Γιάννη Μανιάτη να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό για τα 10 οικόπεδα που βρίσκονται νότια της Κρήτης έχει, δυστυχώς, αμφισβητηθεί από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που φαίνεται να μη γνωρίζει την σημασία και την αξία αυτού του κρίσιμου θέματος για τα εθνικά μας συμφέροντα και πρέπει απρόσκοπτα να συνεχιστεί.

ΤΟ ΝΟΤΑΜ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015 η Τουρκία με την NAVTEX 201/15 και την NOTAM Α0889/15 δέσμευσε δύο μεγάλες περιοχές στο Βόρειο και Νοτιοανατολικό Αιγαίο. Οι περιοχές αυτές εκτείνονται μεταξύ της Σκύρου , της Αλόννησου και του Αη Στράτη και φτάνει μέχρι την Εύβοια! Αλλά ξαφνικά υπήρξε μια απρόσμενη αλλαγή στη στάση της Τουρκίας που ήταν, ουσιαστικά, μια μικρής διάστασης βόμβα όταν ο εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, δύο ημέρες αργότερα, δήλωσε: «Γι’ ατό τον σκοπό η ΝΟΤΑΜ που έχει κατά λάθος εκδοθεί με λανθασμένες συντεταγμένες ακυρώνεται και σε αυτό το επίπεδο για κάποιο συγκεκριμένο διάστημα δεν θα εκδοθεί νέα».

Η απλή ανάγνωση αυτής της ανακοίνωσης έδωσε την εντύπωση ότι ήταν μια μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ΥΠΕΞ που δεν καταδέχτηκε να επικοινωνήσει με την Τουρκία γι’ αυτή την παράνομη και προκλητική πράξη αλλά αντιθέτως διαμαρτυρήθηκε, πολύ σωστά, στο ICAO, στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Βέβαια η ξαφνική αλλαγή στις τουρκικές θέσεις δεν οφείλεται στη σωστή και σθεναρή στάση της Αθήνας. Η αλήθεια έγκειται αλλού.

Υπήρξε άμεση επέμβαση της κυβέρνησης Ομπάμα που φοβήθηκε ότι ο Νταβούτογλου, βρισκόμενος σε πλεονεκτική θέση έναντι της νέας ελληνικής κυβέρνησης, θα επιχειρούσε να την παγιδεύσει με το να αντιδράσει λανθασμένα λόγω της απειρίας της. Οι Τούρκοι είχαν αποφασίσει να δοκιμάσουν τον Τσίπρα όπως είχαν κάνει στον Σημίτη με τα Ίμια, αλλά η αντίδραση της Ουάσιγκτον ήταν όχι μόνο άμεση αλλά και καταλυτική.

Ο αείμνηστος πρέσβης Μιχάλης Δούντας, ένας από τους ικανότερους διπλωμάτες που πέρασαν από το ΥΠΕΞ και άριστος γνώστης των τουρκικών προθέσεων, έγραφε λίγο πριν τον θάνατό του αυτά τα σοφά λόγια:

«Η Ελλάς αδυνατεί να ασκήσει πλήρως την κυριαρχία της λόγω ελλείμματος «ανεξαρτησίας». Το πλατύτερα γνωστό παράδειγμα διαφοροποίησης μεταξύ κυριαρχίας και ανεξαρτησίας προσφέρει η, για χρόνια τώρα, παρεμπόδιση της Ελλάδας να επεκτείνει νομίμως τα χωρικά της ύδατα μέχρι τα 12 μίλια. Διότι η προς τούτο θέλησή της κάμπτεται ενώπιον της υπέρτερης τουρκικής «πολεμικής ικανότητας» (war capability) και της συναφούς απειλής. Διότι η απειλή πολέμου, έστω και αν δεν διακηρύσσεται, υφέρπει λόγω της ενόπλου υπεροχής της Τουρκίας.

Αποτέλεσμα, να προωθούνται «ανεπαισθήτως» και διαχρονικά οι τουρκικές διεκδικήσεις σε όλο το μέτωπο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Θα έπρεπε να δώσουμε έμφαση στη βελτίωση της αμυντικής μας θωράκισης, ιδίως αεροπορικής, πυραυλικής και ηλεκτρονικής. Ωστόσο, οι τομείς αυτοί με την πάροδο των ετών παραμελήθηκαν. Διότι πολλές και πιεστικές οι ανάγκες ικανοποίησης άλλων κρισίμων παραμέτρων της κρατικής ευθύνης. Και, παράλληλα, οι δυνατότητες της οικονομίας ασφυκτικά περιορισμένες». (1)

Αυτά τα προφητικά λόγια εξέφρασε στις 24 Σεπτεμβρίου 2006 και εννέα χρόνια αργότερα τα επιβεβαιώνει ο Αμερικανός αναλυτής Daniel Darling, ειδικός στα θέματα των διεθνών στρατιωτικών αγορών, που έγραψε πρόσφατα ότι από την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα οι αμυντικές επενδύσεις έχουν μειωθεί κατά 46%, από τα 7,95 δις. δολάρια στα 3,7 δις. δολάρια σήμερα. Επιπλέον, αναφέρει ότι οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν δει τον αμυντικό προϋπολογισμό τους, που ήταν σε υψηλό επίπεδο λόγω της αντιπαλότητας με την γειτονική Τουρκία, να έχει πέσει στον σημαντικό τομέα του στρατιωτικού-τεχνολογικού πλεονεκτήματος που συνεχώς μειώνεται. (2)

Μια απόρρητη έκθεση της CIA πριν περίπου 30 χρόνια αναφερόμενη σε μια πιθανή ελληνοτουρκική εμπλοκή έλεγε ότι:

«Οι Έλληνες θα έχουν μια μικρή υπεροχή σε εναέριες εμπλοκές στο Αιγαίο και θα κρατήσουν τις θέσεις τους στη θάλασσα. Στα σύνορα με την Θράκη το πολύ δύσκολο έδαφος θα αντισταθμίσει την υπεροχή της Τουρκίας σε στρατό ξηράς και ο πόλεμος εκεί μάλλον με στασιμότητα» (3)

Σήμερα φαίνεται ότι οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι, λόγω της ελληνικής οικονομικής κρίσης της τελευταίας πενταετίας, αυτή η ισορροπία έχει σταδιακά ανατραπεί.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ίσως ήρθε η ώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με την «δημιουργική ασάφεια» της ΑΟΖ η οποία, βέβαια, δεν συμπεριλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μια και αυτό το κόμμα περιλαμβάνει στελέχη που δεν συμπαθούν ιδιαίτερα την έννοια της ΑΟΖ.

Πάντως αποτελεί ευχάριστο γεγονός ότι ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς είναι φιλικά προσκείμενος προς την ΑΟΖ και αυτό φάνηκε από μια τηλεοπτική του συνέντευξη μια και γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στην ανακήρυξη και οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και τόνισε, πολύ εύστοχα, ότι η απόφαση για την ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι της αρμοδιότητας του ΥΠΕΞ αλλά πάνω απ’ όλα είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει ο πρωθυπουργός.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας νέος άνθρωπος που αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα αλλά πρέπει να βρει λίγο χρόνο να ασχοληθεί μ’ ένα θέμα που δεν είναι μόνο γεωστρατηγικό αλλά είναι κυρίως οικονομικό. Η έμφαση σε μια «Γαλάζια Ελλάδα» και η αξιοποίηση του πλούτου της θα αποτελέσει μια ελπίδα για την πραγματική και ουσιαστική οικονομική ανάπτυξη της πατρίδας μας.

Οι ελληνικές θάλασσες, που είναι τρεις φορές μεγαλύτερες σε έκταση από την στεριά μας, αποτελεί μια παραμελημένη πηγή πλούτου και ήρθε η ώρα να αξιοποιηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα ώστε η Ελλάδα να ανήκει πάλι στους Έλληνες.

1. Εφημερίδα Καθημερινή, 24 Σεπτεμβρίου 2006.
2.http://www.realcleardefense.com/articles/2015/02/27/is_the_hellenic_armed_forces_dying__107675.html
3. Θεόδωρος Καρυώτης, Η ΑΟΖ της Ελλάδας, Αθήνα: Εκδόσεις Λιβάνη, 2014, σελ. 200.